1 ชั่วโมงผ่านไป
สไนเปอร์กับนับดาวพอรู้เรื่องก็รีบขับรถกลับบ้าน แต่เพราะรถติดกว่าจะถึงบ้านก็กินเวลาไปเกือบชั่วโมง สองสามีภรรยาเดินอย่างรีบเร่งเข้าบ้านด้วยความเป็นห่วงลูก ๆ
“พ่อจ๋า แม่จ๋า ฮื่อ!!!!” เด็กขี้อ้อนพอเห็นพ่อกับแม่เดินเข้าบ้านเท่านั้นแหละ ยิ่งร้องไห้หนักกว่าเดิม
“ภูพิงค์ หยุดร้องก่อนหนวกหู” ขุนศึกถึงกับพูดเอ็ดพี่สาวที่ร้องไห้แบบนี้มาเป็นชั่วโมง
“ก็พี่กลัวนิ ฮื่อ…ใครก็ไม่รู้น่ากลัว หน้าเขาเหมือนพวกโรคจิตเลยค่ะพ่อ หนูกลัว” เด็กสาวเอาแต่กอดพ่อที่ได้แต่นั่งนิ่งพยายามคิดว่าใครกันที่มันกล้าบุกเข้าบ้านแล้วยังกล้าบุกเข้าถึงห้องนอนลูกสาวสุดที่รักอีก
“ไปหาแม่ เดี๋ยวพ่อไปดูเอง” สไนเปอร์กอดปลอบหอมหัวลูกรัก
“แม่จ๋า ฮื่อ…ภูพิงค์กลัว” ภูพิงค์โผเข้ากอดแม่ด้วยความหวาดกลัว
“แม่มาแล้วไม่ต้องร้อง พี่ภูผาก็อยู่ น้องก็อยู่ หยุดร้องไห้ก่อนลูก” นับดาวเองก็ได้แต่กอดปลอบลูก ปกติภูพิงค์ไม่ใช่เด็กขี้กลัวแบบนี้ แต่ใครเจอแบบนี้ก็ต้องตกใจกลัวเป็นธรรมดา
“จะร้องอะไรอายังไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย คนแค่ง่วงขอนอนห้องแค่นี้ทำอย่างกับจะตาย”
ขวับ!!
สี่คนพ่อแม่ลูกหันไปมองเจ้าของเสียงห้าวกวน ๆ เป็นตาเดียว
“สวัสดีครับพี่" เขาเดินตรงเข้าไปหาสไนเปอร์ที่กำหมัดแน่น ไอ้เด็กบ้านี่มันกล้ามากที่บุกเข้าบ้านเขาแบบนี้ แล้วยังมาส่งสายตาเจ้าชู้ ใส่ลูกสาวต่อหน้าพ่อเขาอีก
“เรียกพี่ไม่ได้สิต้องเรียกพ่อ ลูกสาวพี่ผมขอนะ” เสียงกระซิบสุดยียวนทำเอาสไนเปอร์ถึงกับเลือดขึ้นหน้า
“จำอาได้มั้ยสาวน้อย” แต่เขากลับไม่สนใจเดินตรงเข้าไปหาเด็กสาว ที่ยังคงร้องไห้กอดแม่ไม่ยอมปล่อย
“แม่จ๋าหนูกลัว ฮื่อ…” ภูพิงค์ร้องไห้เสียงดังลั่นเมื่อคนบ้ายื่นหน้าเข้าใกล้เธอ
“หยุดแกล้งหลานได้แล้ว” นับดาวเค้นเสียงดุ แล้วถึงกับต้องถอนหายใจ
“หลานที่ไหน ก็บอกอยู่ว่าจะขอมาเป็นเมีย” เขาทิ้งตัวนั่งลงข้าง ๆ เด็กสาว ที่เอาแต่กอดแม่แน่น
“แม่จ๋าหนูกลัว คนบ้า!!” ยิ่งหน้าหล่อ ๆ ยื่นเข้ามาใกล้เด็กสาวก็ยิ่งตื่นกลัว
"ไรเฟิล อย่าแกล้งหลาน แล้วมาแบบนี้ม๊ารู้มั้ย” นับดาวพูดอย่างเหนื่อยใจ
“ออกไปไกล ๆ ให้ห่างจากลูกกู” สไนเปอร์ที่กระชากคอเสื้อน้องชายบุญธรรมเมื่อครั้งที่พาแม่ไปรักษาตัวที่อเมริกา นี่คงพึ่งจะกลับมา
“ไม่รู้ จะมาเซอร์ไพรส์ม๊า แต่อยากเจอหน้าว่าที่เมียในอนาคตเลยมาหาพี่ก่อน” ปากพูดกับพี่ชาย แต่ตากลับเอาแต่จ้องเด็กสาวที่มีศักดิ์เป็นหลานไม่วางตา
“มึงอยากโดนกูกระทืบตายใช่มั้ย?” สไนเปอร์ทำหน้าจริงจัง
“พูดจริงไม่ได้พูดเล่นครับคุณพ่อตา”
“ขอตัวนะ ผมง่วง ไว้อามาหาใหม่นะ คนสวย” ไรเฟิลแกะมือพี่ชายออก ทำหน้ากวน ๆ ส่งสายตาให้เด็กสาวก่อนจะเดินยิ้มออกจากบ้าน ยั่วอารมณ์โมโหพี่ชาย
“ใจเย็น ๆ ค่ะ ภูผาพาน้องขึ้นห้องไปก่อน ส่วนเราขุนศึก เรามีเรื่องต้องคุยกัน” นับดาวหันไปสั่งลูก ๆ
“ไปภูพิงค์ไม่มีอะไรแล้ว” ภูผาเดินเข้าไปจูงมือน้องขึ้นไปบนห้อง
“ขุนศึก!” นับดาวเค้นเสียงดุเมื่อคนกะล่อนตีเนียนจะเดินตามพี่ ๆ ขึ้นห้อง
“ครับแม่” เด็กชายตอบกลับเสียงอ่อนเสียงหวาน เพราะรู้ว่าแม่จะพูดเรื่องอะไร
“ไปรอแม่ที่ห้องทำงาน”
“ครับ”
“ศึกรักแม่นะครับ แม่จ๋าของขุนศึก” ทำผิดไว้ก็มาทำอ้อนเอาใจนึกว่าจะรอดรึไง เมื่อเห็นสายตาดุ ๆ ของแม่ คนกะล่อนก็ทำหน้าจ๋อยเดินไปที่ห้องทำงานอย่างว่าง่าย
“พี่เปอร์” นับดาวเดินเข้าไปหาพ่อของลูก ที่ยืนกำหมัดแน่นจนตัวสั่น
“ใจเย็น ๆ น้องแค่เล่น ๆ ไม่มีอะไรหรอกค่ะ”
“ไปจัดการเรื่องลูกชายพี่ก่อน มีเรื่องให้ปวดหัวได้ทุกวัน” นับดาวพูดปลอบสามีที่อารมณ์กำลังเดือด
“เห้อ… เหนื่อย” สไนเปอร์ถอนหายใจเฮือกใหญ่เอียงหน้าซบอกเมียรัก เพราะรู้จักนิสัยน้องชายดีพอสมควร ถึงจะไม่ได้โตมาด้วยกันแต่ระยะเวลาสองปี ช่วงที่เขาช่วยดูแลรักษาแม่มันก็ทำให้รู้มากจักกันมากพอ เขาไม่ใช่คนเลวร้ายอะไร ถือว่าเป็นคนดี ถ้าไม่ติดปากเสียกวนตีนแต่ที่สำคัญไปกว่านั้น ตัวเองนี่แหละที่หวงลูกสาว และจะไม่ยอมให้มันเกิดอะไรขึ้นเด็ดขาด
ส่วนเรื่องลูกชายคนเล็กที่ชอบไปลวนลามสาว ๆ มันก็แค่เด็กวัยรุ่นที่กำลังซน แค่บอกแค่เตือนก็ไม่มีปัญหาอะไรแล้ว...
กลางดึก“หึ…คนบ้าอะไร ขนาดนอนยังน่ารัก” คุณหมอหนุ่ม ผู้หลงใหลรอยยิ้มหวาน จ้องเด็กสาวที่นอนขดตัวอยู่ใต้ผ้าห่ม ตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้เห็นสาวน้อยถ่ายภาพคู่กับพ่อ จากนั้นมาเขาก็เหมือนคนบ้าที่รอให้เธอโตพอที่จะมาเป็นเมียเขาได้ จนมาถึงวันนี้ที่มันอดทนรอไม่ไหวถึงจะรู้ว่าพี่ชายหวงหลานสาวคนนี้มาก แต่ถ้าไม่เดินเข้าถ้ำเสือจะได้ลูกเสือมาได้ไง เขาลงทุนปีนหน้าต่างยามวิกาลเพียงแค่อยากอยู่ใกล้ อยากมองหน้าคนตัวเล็กให้นาน ๆ“คนอย่างไรเฟิล ถ้าอยากได้อะไรก็ต้องได้ เธอไม่มีทางรอดเงื้อมมือฉันไปได้แน่นอนสาวน้อย”“ขอจูบมัดจำหน่อยนะ แล้วจะรีบให้พ่อมาขอ” ไวเท่าความคิดกลีบปากนุ่ม ๆ ประทับจูบแตะลงที่ริมฝีปากอวบอิ่มสีชมพู“ทำไมนะ ทำไมต้องเป็นเธอภูพิงค์” เขาทิ้งตัวลงนอนข้าง ๆ พร้อมสวมกอดอีกคนไว้แนบอก“พี่ภูผาหนูหนาว” ด้วยความเคยชินที่เวลาฝันร้ายหรือกลัวจะชอบเดินร้องไห้เข้าไปนอนกอดพี่ชาย พอได้รับไออุ่นจากคนข้าง ๆ ใบหน้าหวานซุกหน้าหาองศาที่เหมาะสม มือเล็กกอดร่างหนาไว้แน่น“หึ…มันน่าจริง ๆ อดทนไว้ลูกพ่อ ไว้ให้แม่หนูโตกว่านี้ก่อนพ่อจะจัดให้เต็มที่” เขาพูดปรามเจ้าลูกชายที่มันกำลังขยายตัวขึ้น ใครล่ะจะไปทนได้ก็เนื้อนุ่มนิ
“…..” สไนเปอร์ได้แต่อดทนไม่ให้ตัวเองโมโหไปกับการยั่วอารมณ์ของอีกฝ่ายเพราะรู้ถึงความกวนของน้องชายดี“เงียบแสดงว่าตกลง ว่าแต่คู่หมั้นนี้เอาได้มั้ย แต่ได้แหละได้ข่าวว่าพี่กับพี่ดาวก็ทำ ไม่ได้เป็นแฟนกันด้วยซ้ำเท่าที่ผมรู้มา เนี่ยผมนับถือพี่แค่ไหนมาขอหมั้นก่อน เวลาพาน้องไปนอนบ้านด้วย น้องจะได้ไม่เสียหาย แต่ถ้าพี่ไม่สะดวกผมย้ายมาอยู่กับเมียได้” เมื่อเห็นพี่ชายเงียบไรเฟิลก็ยิ่งพูดยั่วโมโหเข้าไปใหญ่“ไอ้ไรเฟิล!!!!!!” สไนเปอร์ตะโกนเสียงแข็งอย่างหมดความอดทน“ครับคุณพ่อตาขอตัวก่อนนะ ว่าแต่ว่านี่เมียผมตื่นยังนะ” แล้วคนเจ้าเล่ห์สุดกวน ก็รีบวิ่งขึ้นไปหาเด็กสาวที่ยังนอนขดตัวอยู่ในผ้าห่มหลังจากที่แม่พึ่งปลอบและเดินออกจากห้องไม่ถึงสิบนาที“ไอ้ไรเฟิล ไอ้ฉิบหาย มึงตาย!!!!!!!!” สไนเปอร์รีบวิ่งตามไปเพราะเป็นห่วงถึงความปลอดภัยลูก“ไรเฟิล กูขอร้องภูพิงค์ยังเด็ก มึงมีทุกอย่างจะหาผู้หญิงกี่ร้อยกี่พันคนก็ได้ ทำไมต้องมายุ่งกับภูพิงค์” สไนเปอร์พูดอย่างใจเย็น พยายามไม่ให้ตัวเองสติแตกไปมากกว่านี้“ไม่ว่าจะใครหน้าไหน ผมก็ไม่เอา ผมจะเอาภูพิงค์คนเดียว!” ไรเฟิลพูดจริงจัง สายตาที่ขี้เล่นเจ้าเล่ห์เปลี่ยนเป็น ดุดัน ทรงพล
“อาพาหนูมาที่นี่ทำไม” ฉันพูดเสียงสั่นเมื่ออาไรเฟิลจูงมือเดินขึ้นมาบนห้อง ถ้าเดาไม่ผิดมันน่าจะห้องนอนของอา“อาแค่อยากอยู่กับหนูสองต่อสอง” น้ำเสียงเย็นเยือกชวนขนลุก ทำเอาตัวเล็กถึงกับสั่นสะท้านไปทั้งตัว หัวใจดวงน้อยตกวูบเมื่อใบหน้าหล่อคมโน้มเข้ามาใกล้“อาคะ หนูกลัว อย่าทำอะไรหนูเลย” สองเท้าถอยหนีอย่างอัตโนมัติเมื่อรู้สึกว่าตัวเองกำลังตกอยู่ในอันตราย“อาไม่ได้จะทำอะไร อาแค่อยาก...” สายตาดุดันคู่นั้นมองมาที่ริมฝีปากบางที่สั่นระริกด้วยความกลัว“ภูพิงค์อยากกลับบ้าน อาอย่าทำอะไรภูพิงค์เลยนะ” ฉันร้องไห้ออกมา เมื่อถอยหนีจนหลังชนผนังห้อง แต่อาไรเฟิลกลับไม่มีท่าทีว่าจะหยุด ร่างสูงใหญ่เดินเข้ามาใกล้จนประชิดตัว ถูกดันติดผนังห้อง“สิ่งที่อาไม่ชอบที่สุดคือน้ำตาหนู รู้มั้ยเวลาที่หนูร้องไห้อาเจ็บ....”หมับ!มือหนาจับมือเล็กทาบลงบนอกตัวเอง“ไม่ร้องนะเด็กดี อาแค่อยากจูบหนู อาสัญญา อาจะไม่ทำอะไรไปมากกว่าจูบ ถึงอยากจะทำมากแค่ไหนก็ตาม”“เฮือก!! อึก!!” คนตัวเล็กสะดุ้งตกใจ ดวงตากลมโตเบิกกว้าง เมื่อริมฝีปากอุ่นแตะจูบซับน้ำตา สัมผัสมันอ่อนโยนและนิ่มนวลมาก แต่นั่นมันไม่ได้ทำให้ความกลัวหายไปไหน ยิ่งหวาดกลัวกับกา
Washington D.C.สหรัฐอเมริกา (USA)09:44 น.“ตอนนี้เมียกูทำอะไรอยู่วะ”[น่าจะอยู่บนห้องครับบอส ตอนนี้ผมอยู่บนต้นไม้ดูความเรียบร้อยรอบ ๆ บ้าน]“แล้วสถานการณ์วันนี้เป็นไง มีใครมายุ่งกับเมียกูมั้ย”[บอสไม่ต้องห่วงครับเรื่องนี้ผมจัดการผู้ชายทุกคนที่เข้าใกล้นายหญิง ว่าแต่นายจะกลับเมืองไทยวันไหนครับผมจะได้เตรียมทุกอย่างไว้รอ]“อีกสองสามวัน กูอยากจะไปวันนี้ด้วยซ้ำถ้าไม่ติดงาน เอาเป็นว่าดูแลเมียกูให้ดี”[ครับบอส] ...“ภูพิงค์ ภูสิตา อาจะทำทุกอย่างเพื่อให้ได้หนูมาครอบครองทั้งตัวและหัวใจ” ชายหนุ่มยกยิ้มมุมปากอย่างพอใจ เมื่อเห็นรูปถ่ายนับร้อยที่ลูกน้องถ่ายรายงานความเคลื่อนไหวของอีกฝ่ายให้เขาตลอดเวลาอย่างพอใจก๊อก ก๊อก ก๊อกเสียงนิ้วที่เคาะลงบนโต๊ะทำงานอย่างใช้ความคิด ร่างสูงใหญ่ที่ตามนิ้วเรียวใหญ่เต็มไปด้วยรอยสักและแหวนที่ใคร ๆ ก็ต่างอยากสวมใส่มัน ชายหนุ่มเอนหลังพิงเก้าอี้ พร้อมเปลือกตาที่ค่อย ๆ ปิดลงเมื่อนึกถึงวันที่จะได้อยู่กับเธออันเป็นที่รัก“แค่เธอ…ภูสิตา เธอคนเดียวเท่านั้น” เขาเผยรอยยิ้มมุมปากออกมาเมื่อนึกถึงวันนั้นที่จะได้เจอกันตึก ตึก ตึก“บอสครับรถพร้อมแล้ว” ก่อนเสียงฝีเท้าหนักของลูกน้
“พี่ภูผานะพี่ภูผา” ภูพิงค์บ่นพึมพำ หูฟังเพลง มือเปิดประตูเข้าบ้าน ใบหน้าหวานบูดบึ้งเมื่อพี่ชายไม่ยอมให้ไปบ้านคุณลุงด้วยSweet baby, our sex has meaningKnow this time you'll stay 'til the morningDuvet days and vanilla ice creamMore than just one night together exclusively[Pre-Chorus]Baby, Let Me be your manSo I can love youAnd if you let me be your manThen I'll take care of you, you[Chorus]For the rest of my life, for the rest of yoursFor the rest of my life, for the rest of yoursFor the rest of ours“คอยดูเถอะหนูจะฟ้องพ่อจ๋าแม่จ๋าว่าพี่รักแต่ขุนศึก ฮื่อ” หญิงสาวเดินอิดออดถอนหายใจมองซ้ายมองขวาด้วยความระแวง เพราะหลายวันมานี้เธอรู้สึกว่าตัวเองถูกสายตาของใครบางคนจับจ้องอยู่ตลอดเฮ้อ...ภูพิงค์ถอนหายใจเดินตรงเข้าตัวบ้านใหญ่ เพราะวันนี้พ่อแม่ติดงานกว่าจะกลับก็คงมืด แล้วพี่ชายกับน้องชายยังทิ้งให้อยู่บ้านคนเดียว ถึงจะบอกว่าไปไม่นานก็น่าจะให้ตามไปด้วย“คนใจร้าย!” มือเรียวเกี่ยวหูฟังเก็บเข้ากระเป๋า แล้วต้องงุนงงเมื่อเห็นใครก็ไม่รู้อยู่ตรงหน้าประตูบ้าน“มาหาใครคะ พ่อไม่อยู่แม่ก็ไม่อยู
“อาพาหนูมาที่นี่ทำไม” ฉันพูดเสียงสั่นเมื่ออาไรเฟิลจูงมือเดินขึ้นมาบนห้อง ถ้าเดาไม่ผิดมันน่าจะห้องนอนของอา“อาแค่อยากอยู่กับหนูสองต่อสอง” น้ำเสียงเย็นเยือกชวนขนลุก ทำเอาตัวเล็กถึงกับสั่นสะท้านไปทั้งตัว หัวใจดวงน้อยตกวูบเมื่อใบหน้าหล่อคมโน้มเข้ามาใกล้“อาคะ หนูกลัว อย่าทำอะไรหนูเลย” สองเท้าถอยหนีอย่างอัตโนมัติเมื่อรู้สึกว่าตัวเองกำลังตกอยู่ในอันตราย“อาไม่ได้จะทำอะไร อาแค่อยาก...” สายตาดุดันคู่นั้นมองมาที่ริมฝีปากบางที่สั่นระริกด้วยความกลัว“ภูพิงค์อยากกลับบ้าน อาอย่าทำอะไรภูพิงค์เลยนะ” ฉันร้องไห้ออกมา เมื่อถอยหนีจนหลังชนผนังห้อง แต่อาไรเฟิลกลับไม่มีท่าทีว่าจะหยุด ร่างสูงใหญ่เดินเข้ามาใกล้จนประชิดตัว ถูกดันติดผนังห้อง“สิ่งที่อาไม่ชอบที่สุดคือน้ำตาหนู รู้มั้ยเวลาที่หนูร้องไห้อาเจ็บ....”หมับ!มือหนาจับมือเล็กทาบลงบนอกตัวเอง“ไม่ร้องนะเด็กดี อาแค่อยากจูบหนู อาสัญญา อาจะไม่ทำอะไรไปมากกว่าจูบ ถึงอยากจะทำมากแค่ไหนก็ตาม”“เฮือก!! อึก!!” คนตัวเล็กสะดุ้งตกใจ ดวงตากลมโตเบิกกว้าง เมื่อริมฝีปากอุ่นแตะจูบซับน้ำตา สัมผัสมันอ่อนโยนและนิ่มนวลมาก แต่นั่นมันไม่ได้ทำให้ความกลัวหายไปไหน ยิ่งหวาดกลัวกับกา
“…..” สไนเปอร์ได้แต่อดทนไม่ให้ตัวเองโมโหไปกับการยั่วอารมณ์ของอีกฝ่ายเพราะรู้ถึงความกวนของน้องชายดี“เงียบแสดงว่าตกลง ว่าแต่คู่หมั้นนี้เอาได้มั้ย แต่ได้แหละได้ข่าวว่าพี่กับพี่ดาวก็ทำ ไม่ได้เป็นแฟนกันด้วยซ้ำเท่าที่ผมรู้มา เนี่ยผมนับถือพี่แค่ไหนมาขอหมั้นก่อน เวลาพาน้องไปนอนบ้านด้วย น้องจะได้ไม่เสียหาย แต่ถ้าพี่ไม่สะดวกผมย้ายมาอยู่กับเมียได้” เมื่อเห็นพี่ชายเงียบไรเฟิลก็ยิ่งพูดยั่วโมโหเข้าไปใหญ่“ไอ้ไรเฟิล!!!!!!” สไนเปอร์ตะโกนเสียงแข็งอย่างหมดความอดทน“ครับคุณพ่อตาขอตัวก่อนนะ ว่าแต่ว่านี่เมียผมตื่นยังนะ” แล้วคนเจ้าเล่ห์สุดกวน ก็รีบวิ่งขึ้นไปหาเด็กสาวที่ยังนอนขดตัวอยู่ในผ้าห่มหลังจากที่แม่พึ่งปลอบและเดินออกจากห้องไม่ถึงสิบนาที“ไอ้ไรเฟิล ไอ้ฉิบหาย มึงตาย!!!!!!!!” สไนเปอร์รีบวิ่งตามไปเพราะเป็นห่วงถึงความปลอดภัยลูก“ไรเฟิล กูขอร้องภูพิงค์ยังเด็ก มึงมีทุกอย่างจะหาผู้หญิงกี่ร้อยกี่พันคนก็ได้ ทำไมต้องมายุ่งกับภูพิงค์” สไนเปอร์พูดอย่างใจเย็น พยายามไม่ให้ตัวเองสติแตกไปมากกว่านี้“ไม่ว่าจะใครหน้าไหน ผมก็ไม่เอา ผมจะเอาภูพิงค์คนเดียว!” ไรเฟิลพูดจริงจัง สายตาที่ขี้เล่นเจ้าเล่ห์เปลี่ยนเป็น ดุดัน ทรงพล
กลางดึก“หึ…คนบ้าอะไร ขนาดนอนยังน่ารัก” คุณหมอหนุ่ม ผู้หลงใหลรอยยิ้มหวาน จ้องเด็กสาวที่นอนขดตัวอยู่ใต้ผ้าห่ม ตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้เห็นสาวน้อยถ่ายภาพคู่กับพ่อ จากนั้นมาเขาก็เหมือนคนบ้าที่รอให้เธอโตพอที่จะมาเป็นเมียเขาได้ จนมาถึงวันนี้ที่มันอดทนรอไม่ไหวถึงจะรู้ว่าพี่ชายหวงหลานสาวคนนี้มาก แต่ถ้าไม่เดินเข้าถ้ำเสือจะได้ลูกเสือมาได้ไง เขาลงทุนปีนหน้าต่างยามวิกาลเพียงแค่อยากอยู่ใกล้ อยากมองหน้าคนตัวเล็กให้นาน ๆ“คนอย่างไรเฟิล ถ้าอยากได้อะไรก็ต้องได้ เธอไม่มีทางรอดเงื้อมมือฉันไปได้แน่นอนสาวน้อย”“ขอจูบมัดจำหน่อยนะ แล้วจะรีบให้พ่อมาขอ” ไวเท่าความคิดกลีบปากนุ่ม ๆ ประทับจูบแตะลงที่ริมฝีปากอวบอิ่มสีชมพู“ทำไมนะ ทำไมต้องเป็นเธอภูพิงค์” เขาทิ้งตัวลงนอนข้าง ๆ พร้อมสวมกอดอีกคนไว้แนบอก“พี่ภูผาหนูหนาว” ด้วยความเคยชินที่เวลาฝันร้ายหรือกลัวจะชอบเดินร้องไห้เข้าไปนอนกอดพี่ชาย พอได้รับไออุ่นจากคนข้าง ๆ ใบหน้าหวานซุกหน้าหาองศาที่เหมาะสม มือเล็กกอดร่างหนาไว้แน่น“หึ…มันน่าจริง ๆ อดทนไว้ลูกพ่อ ไว้ให้แม่หนูโตกว่านี้ก่อนพ่อจะจัดให้เต็มที่” เขาพูดปรามเจ้าลูกชายที่มันกำลังขยายตัวขึ้น ใครล่ะจะไปทนได้ก็เนื้อนุ่มนิ
1 ชั่วโมงผ่านไปสไนเปอร์กับนับดาวพอรู้เรื่องก็รีบขับรถกลับบ้าน แต่เพราะรถติดกว่าจะถึงบ้านก็กินเวลาไปเกือบชั่วโมง สองสามีภรรยาเดินอย่างรีบเร่งเข้าบ้านด้วยความเป็นห่วงลูก ๆ“พ่อจ๋า แม่จ๋า ฮื่อ!!!!” เด็กขี้อ้อนพอเห็นพ่อกับแม่เดินเข้าบ้านเท่านั้นแหละ ยิ่งร้องไห้หนักกว่าเดิม“ภูพิงค์ หยุดร้องก่อนหนวกหู” ขุนศึกถึงกับพูดเอ็ดพี่สาวที่ร้องไห้แบบนี้มาเป็นชั่วโมง“ก็พี่กลัวนิ ฮื่อ…ใครก็ไม่รู้น่ากลัว หน้าเขาเหมือนพวกโรคจิตเลยค่ะพ่อ หนูกลัว” เด็กสาวเอาแต่กอดพ่อที่ได้แต่นั่งนิ่งพยายามคิดว่าใครกันที่มันกล้าบุกเข้าบ้านแล้วยังกล้าบุกเข้าถึงห้องนอนลูกสาวสุดที่รักอีก“ไปหาแม่ เดี๋ยวพ่อไปดูเอง” สไนเปอร์กอดปลอบหอมหัวลูกรัก“แม่จ๋า ฮื่อ…ภูพิงค์กลัว” ภูพิงค์โผเข้ากอดแม่ด้วยความหวาดกลัว“แม่มาแล้วไม่ต้องร้อง พี่ภูผาก็อยู่ น้องก็อยู่ หยุดร้องไห้ก่อนลูก” นับดาวเองก็ได้แต่กอดปลอบลูก ปกติภูพิงค์ไม่ใช่เด็กขี้กลัวแบบนี้ แต่ใครเจอแบบนี้ก็ต้องตกใจกลัวเป็นธรรมดา“จะร้องอะไรอายังไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย คนแค่ง่วงขอนอนห้องแค่นี้ทำอย่างกับจะตาย”ขวับ!!สี่คนพ่อแม่ลูกหันไปมองเจ้าของเสียงห้าวกวน ๆ เป็นตาเดียว“สวัสดีครับพี่"
“พี่ภูผานะพี่ภูผา” ภูพิงค์บ่นพึมพำ หูฟังเพลง มือเปิดประตูเข้าบ้าน ใบหน้าหวานบูดบึ้งเมื่อพี่ชายไม่ยอมให้ไปบ้านคุณลุงด้วยSweet baby, our sex has meaningKnow this time you'll stay 'til the morningDuvet days and vanilla ice creamMore than just one night together exclusively[Pre-Chorus]Baby, Let Me be your manSo I can love youAnd if you let me be your manThen I'll take care of you, you[Chorus]For the rest of my life, for the rest of yoursFor the rest of my life, for the rest of yoursFor the rest of ours“คอยดูเถอะหนูจะฟ้องพ่อจ๋าแม่จ๋าว่าพี่รักแต่ขุนศึก ฮื่อ” หญิงสาวเดินอิดออดถอนหายใจมองซ้ายมองขวาด้วยความระแวง เพราะหลายวันมานี้เธอรู้สึกว่าตัวเองถูกสายตาของใครบางคนจับจ้องอยู่ตลอดเฮ้อ...ภูพิงค์ถอนหายใจเดินตรงเข้าตัวบ้านใหญ่ เพราะวันนี้พ่อแม่ติดงานกว่าจะกลับก็คงมืด แล้วพี่ชายกับน้องชายยังทิ้งให้อยู่บ้านคนเดียว ถึงจะบอกว่าไปไม่นานก็น่าจะให้ตามไปด้วย“คนใจร้าย!” มือเรียวเกี่ยวหูฟังเก็บเข้ากระเป๋า แล้วต้องงุนงงเมื่อเห็นใครก็ไม่รู้อยู่ตรงหน้าประตูบ้าน“มาหาใครคะ พ่อไม่อยู่แม่ก็ไม่อยู
Washington D.C.สหรัฐอเมริกา (USA)09:44 น.“ตอนนี้เมียกูทำอะไรอยู่วะ”[น่าจะอยู่บนห้องครับบอส ตอนนี้ผมอยู่บนต้นไม้ดูความเรียบร้อยรอบ ๆ บ้าน]“แล้วสถานการณ์วันนี้เป็นไง มีใครมายุ่งกับเมียกูมั้ย”[บอสไม่ต้องห่วงครับเรื่องนี้ผมจัดการผู้ชายทุกคนที่เข้าใกล้นายหญิง ว่าแต่นายจะกลับเมืองไทยวันไหนครับผมจะได้เตรียมทุกอย่างไว้รอ]“อีกสองสามวัน กูอยากจะไปวันนี้ด้วยซ้ำถ้าไม่ติดงาน เอาเป็นว่าดูแลเมียกูให้ดี”[ครับบอส] ...“ภูพิงค์ ภูสิตา อาจะทำทุกอย่างเพื่อให้ได้หนูมาครอบครองทั้งตัวและหัวใจ” ชายหนุ่มยกยิ้มมุมปากอย่างพอใจ เมื่อเห็นรูปถ่ายนับร้อยที่ลูกน้องถ่ายรายงานความเคลื่อนไหวของอีกฝ่ายให้เขาตลอดเวลาอย่างพอใจก๊อก ก๊อก ก๊อกเสียงนิ้วที่เคาะลงบนโต๊ะทำงานอย่างใช้ความคิด ร่างสูงใหญ่ที่ตามนิ้วเรียวใหญ่เต็มไปด้วยรอยสักและแหวนที่ใคร ๆ ก็ต่างอยากสวมใส่มัน ชายหนุ่มเอนหลังพิงเก้าอี้ พร้อมเปลือกตาที่ค่อย ๆ ปิดลงเมื่อนึกถึงวันที่จะได้อยู่กับเธออันเป็นที่รัก“แค่เธอ…ภูสิตา เธอคนเดียวเท่านั้น” เขาเผยรอยยิ้มมุมปากออกมาเมื่อนึกถึงวันนั้นที่จะได้เจอกันตึก ตึก ตึก“บอสครับรถพร้อมแล้ว” ก่อนเสียงฝีเท้าหนักของลูกน้