บทที่ 14

[เธอพูดว่าอะไรนะ สภาพจิตใจแม่ของเธอไม่ปกติ?]

พ่อของฉันที่เมื่อกี้เงียบอยู่ด้านข้างมาตลอด เวลานี้ค่อยมีปฏิกิริยาขึ้นมาเล็กน้อย

[เธอรู้เรื่องสถานการณ์แม่ของเธอได้อย่างไร? หลายปีมานี้ฉันไม่ได้ข่าวแม่ของเธอเลยสักนิด]

ฉันเอารูปภาพที่ถ่ายกับแม่ที่พกติดตัวไว้ตลอดออกมา

[เพราะฉันคือเจียงสั่วเยวี่ยน เป็นลูกที่มีแม่ไม่มีพ่อมาตั้งแต่เด็ก

ลูกสาวของคุณที่ทำได้เพียงต้องเบียดอยู่กับแม่ในห้องเก็บของคับแคบไม่มีหน้าต่างมาสิบกว่าปี ถูกเลือกปฏิบัติและดูถูกอย่างที่สุด

คนที่มีชีวิตอยู่ในระดับล่าง ตายไปก็ไร้ที่ฝัง ยิ่งไม่ต้องพูดถึงว่าจะสามารถสืบรู้ข่าวของพวกเธอ]

ฉันเคยจินตนาการมานับครั้งไม่ถ้วน หากตอนนั้นพ่อไม่ได้นอกใจ

ฉันกับพี่สาวจะอยู่ร่วมกันมีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกันตั้งแต่เด็กไหม

อยู่ด้วยกันตั้งแต่สมัยเรียนจนถึงแต่งงานและมีลูก

แม่ของฉันก็จะไปช้อปปิ้ง ดูแลรักษาความงามของตัวเองในทุกวัน เหมือนสุภาพสตรีผู้สูงศักดิ์ที่ฉันเห็นไหม

ไม่จำเป็นต้องล้างชามจำนวนมากมาย อยู่ในห้องครัวที่เต็มไปด้วยควัน ตอนเช้าตรู่ยังต้องตื่นแต่เช้าฝ่าลมหนาวมาส่งนม...

[ฉันกระทำผิดต่อเธอ ฉันกระทำผิดต่อครอบครัวของเรา ฉันเห็นแก่ตั