เป็นห่วงเป็นใย

เผลอแป๊ปเดียว สโรชาอยู่ภูเก็ตเกือบ 20 วันแล้ว งานของเธอคืบหน้าไปมาก โชคดีที่บริษัทให้รถมาใช้ ถ้าไม่มีอะไรผิดพลาด วันสองวันนี้เธอคิดว่าจะกลับบ้าน โชคดีที่พี่สิทธิ์ ส่งทีมงานที่ไว้ใจได้มาช่วยเธอน้องๆ กระตือรือล้นกับงานมาก ตั้งใจ ทำให้งานออกมาดี เธอคิดว่าไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง ใจเธออยากกลับเสียวันพรุ่งนี้เลย สโรชาวีดีโอคอลคุยกับพ่อ แม่ เกือบทุกวัน ทำงานไม่มีวันหยุด นี่แหละนิสัยเธอ ตั้งใจอยากให้งานออกมาดีสมกับที่ลูกค้าไว้ใจ อัครา และภัสราดีกับเธอมาก เธอเองก็รู้สึกอบอุ่นและปลอดภัยอย่างบอกไม่ถูก

"สาวๆ วันนี้ว่างกันไหม ไปทานข้าวเย็นกัน" อัคราถามสองสาว ตั้งแต่สโรชามาพักที่บ้านเขา ก็แทบจะไม่มีเวลาคุยกันเลย เธอทำงานหนัก เขาเห็นเธอหอบงานกลับมาทำที่บ้านทุกวัน ห้าทุ่มเที่ยงคืนบางทีเขาตื่นมาตีสองยังเห็นไฟในห้องของเธอเปิดอยู่ สโรชาทำงานจริงๆ ไม่ออกนอกลู่นอกทางเลย ดูเหมือนว่าเจ้าตัวจะชอบมาก มีความสุขกับงานที่ทำ ถึงยังไงเขาก็พอใจ อย่างน้อยก็อยู่บ้านหลังเดียวกัน เขาเข้าใจว่า เธอกำลังเร่งงานเลยไม่อยากกวน ปล่อยให้ทำงานไปก่อน คอยแอบมองอยู่ห่างๆ เขาจ้องที่จะชวนหญิงสาว ทานข้าวมาหลายวันแล้วแต่ไม่มีโอกาสสักทีเห