บทที่ 3

ในห้องรับแขก กู้จื่อโม่ตะโกนเรียกฉันอยู่สองสามครั้ง ฉันเอามือปิดปากน้ำตาไหลเต็มใบหน้า ไม่กล้าที่จะตอบกลับ

รอให้ฉันเช็ดน้ำตาจนแห้ง จัดการอารมณ์แล้วเดินออกมา กลับเห็นว่าพวกเขานั่งอยู่ที่ตรงโต๊ะอาหาร ทานข้าวต้มที่ฉันต้มเสร็จ และพูดคุยกันสนุกสถาน

เป็น 'ครอบครัวสามคน' ที่มีความสุขจริงๆ เลยนะ!

ฉันมุ่งหน้าเดินเข้าไปอย่างรวดเร็ว จากนั้นยืนอยู่หน้าโต๊ะอาหาร จ้องมองพวกเขาตามเป็นมัน

เขาเงยหน้าขึ้น และถามด้วยใบหน้าสงสัย 'คุณไปไหนมา? เมื่อครู่ผมเรียกคุณตั้งนานไม่มีคนขานรับ'

เจียงอีอีเรียกฉันด้วยรอยยิ้มหวานสวยแต่ดวงตากลับแฝงไปด้วยความยั่วยุ 'พี่ นั่งลงทานอาหารเช้าด้วยกันสิ!' น้ำเสียงนั้น เหมือนว่าเธอเป็นนายหญิงของที่นี่ ส่วนฉันเป็นคนที่มาขอข้าวกิน

สีหน้าของฉันต้องดุดันมากแน่นอน เพราะว่าฉันรู้สึกได้ว่าหน้าอกจะระเบิดออกเพราะความโมโหแล้ว

อาหารที่ฉันทำ ตัวเองยังไม่ได้ทานสักคำ ทำไมต้องเอามาให้ชายหญิงสารเลวคู่นี้กินด้วย!

ฉันแย่งถ้วยที่อยู่ในมือของทั้งสองคนมา จากนั้นโยนลงถังขยะที่อยู่ข้างโต๊ะอาหาร 'นี่เป็นข้าวต้มที่ฉันต้มไว้ ไม่ได้เอาไว้ให้พวกคุณทาน!'

กู้จื่อโม่หลบไม่ทัน จึงถูกการกระทำหยาบคายของฉันสาดโดนแขนเสื้อ เขาเช็ดไปด้วย และพูดด้วยน้ำเสียงโมโหไปด้วย: 'เจียงจิงจิง คุณเป็นบ้าอะไรตั้งแต่เช้า?'

ฉันหันหน้าไปและก็ทิ้งถ้วยที่อยู่ในมือของลูกชายของเจียงอีอี จากนั้นมองกู้จื่อโม่ด้วยความเย็นชา 'คุณจะย้อนความหลังกับคนรักเก่าของคุณก็ดี หรือจะสานสัมพันธ์ต่อก็ช่าง กรุณาอย่าพาคนมาอยู่ตรงหน้าฉัน'

'อยากจะกินข้าวต้มที่ฉันต้ม เธอไม่คู่ควร! แน่นอนว่า ตอนนี้ คุณก็ไม่คู่ควรแล้ว!'

เจียงอีอีตาแดงระเรื่อ จากนั้นยืนขึ้น ขอโทษด้วยท่าทางอ่อนแอ 'พี่ พี่อย่าเข้าใจผิด ตอนนี้ฉันกับจื่อโม่เป็นแค่เพื่อนทั่วๆ ไปเท่านั้น ไม่มีความสัมพันธ์อย่างอื่น ฉันมาเพราะพาลูกมาหาพี่'

ฉันเหลือบตามองเธออย่างเย็นชา 'ถ้าหากเธอไม่ได้เป็นอะไรกับเขาจริงๆ เพียงแค่มาหาฉัน งั้นเธอก็ควรจะเอ่ยปากเรียกว่าพี่เขย ไม่ใช่จื่อโม่'

เธอเหมือนกับตื่นตกใจจนตัวสั่นเทาเล็กน้อย จากนั้นก็ขอโทษอีกครั้ง 'ขอโทษด้วยนะ พี่ ฉันเพียงแค่เรียกจนเคยชินแล้ว ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้ชั่วขณะ ต่อไปฉันจะเปลี่ยนไปเรียกว่า พี่ เขย อย่างแน่นอน'

กู้จื่อโม่กลับโยนกระดาษทิชชูที่อยู่ในมือทิ้งไปแล้ว และตวาดใส่ฉันด้วยใบหน้าดำทะมึน: 'พอแล้ว เจียงจิงจิง อีอีมาหาคุณด้วยความหวังดี คุณปฏิบัติต่ออีอีแบบนี้เหรอ ไร้เหตุผลมากจริงๆ!'

ฉันกลับไม่สนใจเขา จากนั้นชี้ไปที่ประตูแล้วพูดกับเจียงอีอี 'พาลูกชายของเธอ ไสหัวออกไปจากบ้านของฉัน!'

เจียงอีอีน้ำตาไหลออกมา จากนั้นถามกู้จื่อโม่ 'จื่อโม่ ฉันทำอะไรผิดไปใช่ไหมคะ ถึงได้ทำให้พี่สาวเกลียดฉันขนาดนี้?'

กู้จื่อโม่ผลักฉันออก แล้ววิ่งไปที่ข้างกายเจียงอีอี เขาเช็ดน้ำตาให้เธอด้วยความสงสาร จากนั้นพูดปลอบด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน: 'ไม่ใช่ความผิดของคุณ พี่สาวของคุณต่างหากที่ไม่รู้จักผิดชอบชั่วดี'

เขาหันหน้ามา มองฉันด้วยความโมโห 'เจียงจิงจิง มาขอโทษอีอีเดี๋ยวนี้!'

ฉันเงยหน้าขึ้น ออกแรงกะพริบตา อยากจะกลั้นน้ำตาที่จะไหลออกมากลับไป คนสารเลว คู่ควรที่จะให้ฉันเสียน้ำตาเพื่อเขาอีกต่อไปได้อย่างไร

ฉันมองดูทั้งสองคนที่โอบกอดอยู่ด้วยกัน จากนั้นพูดอย่างนิ่งเฉย: 'ตอนนี้ พวกคุณไสหัวออกจากที่นี่ไปด้วยกันได้แล้ว!'

กู้จื่อโม่โมโห 'เจียงจิงจิง คุณทำความเข้าใจให้ดี นี่คือบ้านของผม คุณมีสิทธิ์อะไรบอกให้ผมไสหัวไป?'

ใช่แล้ว วิลล่าหลังนี้ที่พวกเราอาศัยอยู่ในตอนนี้เป็นบ้านที่ตระกูลกู้ซื้อไว้จริงๆ นั่นแหละ แต่เมื่อสองปีก่อน เป็นเพราะคว้าออเดอร์ใหญ่แทนกู้ซื่อกรุ๊ปเอาไว้ได้ ฉันดื่มเหล้าดื่มจนกระเพาะเลือดออกเข้าโรงพยาบาล เพื่อเป็นการชดเชย พ่อสามีจึงโอนมันให้เป็นชื่อของฉัน

ดังนั้น ตอนนี้ มันคือบ้านของฉันเจียงจิงจิง!