ตอนที่ 5/3

ตอนที่ 5/3

ตกบ่ายมาเจ้าของโรงแรมออกไปจากห้องอาหารปราริณพร้อมกับคนที่มีสถานะเพื่อนสนิทชื่อศจี 

พนักงานบริการทั้งหลายที่เกี่ยวข้องเหมือนได้ยกภูเขาออกจากอกเมื่อเจ้านายกลับไปแล้ว 

ความอึดอัดของแต่ละคนจึงเริ่มหายไป ยกเว้รก็แต่ใครบางคนที่ยังทำงานอย่างเหม่อลอยอยู่ 

“หนิง พี่เรียกตั้งนานแล้วนะ เป็นอะไรรึเปล่า” 

ธีรยุทธเอามือแตะไหล่ลูกน้องเป็นเชิงสะกิด เขาเรียกนันนลินทร์อยู่สองสามครั้ง หล่อนยังเอาแต่ยืนเหม่ออยู่หน้าเคาน์เตอร์แคชเชียร์ 

กว่าจะรู้สึกตัวได้ก็ตอนที่ธีรยุทธเรียกอีกครั้ง 

“หนิง”

“คะ? คะพี่ยุทธ!?”

“เป็นอะไรรึเปล่า? ไม่สบายเหรอ?” 

“ปะ เปล่าค่ะ คือหนิงแค่คิดอะไรไปเรื่อยน่ะค่ะ” 

ธีรยุทธส่าย แต่เขาก็ไม่ได้ตำหนิ ก่อนจะเปลี่ยนเรื่องชวนคุย เขาพอเดาได้ว่าที่นันนลินทร์เป็นแบบนี้เพราะใคร 

“เอาเถอะๆ พี่แค่จะมาสั่งงานเราหน่อย เพราะพรุ่งนี้พี่จะไม่อยู่ ติดประชุมที่ตึก 'ธนไทยเกษม' น่ะ” 

“อ่อค่ะ ประชุมที่ตึกนู่นเลยเหรอคะ?”

นันนลินทร์เพยิดหน้าทะลุกระจกใสออกไปจากด้านนอกตึกของโรงแรม หากมองจากตรงนี้ออกไปก็จะสามารถเห็นตึกไทยเกษมได้ไม่ไกลนัก หรือหากขับรถไปจากโรงแรมก็อยู่ห่างกันแค่ 2-3 ซอย 

“ใช่แล้ว ประชุมใหญ่น่ะ กับคุณหญิงบุษบา”

“คุณทิมล่ะคะ?” แม้ว่าจะได้ยินเต็มสองหูจากที่ธาฎาคุยกับศจีแล้ว ทว่าก็ยังอยากได้ยินจากปากคนอื่นอีก 

“คุณทิมไม่น่าเข้านะ ไม่เห็นมีรายชื่อในวาระการประชุมพรุ่งนี้เลย มีแต่คุณหญิงหมอกับคุณแพรไหม” 

เอ้า... คุณแพรไหมยังเข้าร่วมประชุม แต่ธาฎานี่สิ เขาหายไปไหน 

“เอาเป็นว่าพรุ่งนี้พี่ไม่อยู่ห้องอาหารนะ ฝากหนิงดูแลแทนพี่ด้วยละกัน พี่ไปล่ะ” 

“ค่ะ” 

ธีรยุทธเดินออกไปจากห้องอาหารปราริณแล้ว หญิงสาวจึงถอนหายใจเฮือกใหญ่ออกมา นึกรำคาญความคิดถึงที่มีต่อธาฎาเต็มไปหมดในหัว ไม่ว่าจะเข้า สาย บ่าย เย็น เกือบทั้งวันหล่อนยังไม่มีสมาธิทำงาน 

จนในที่สุดก็ถึงเวลาเลิกงาน นันนลินทร์เดินทางกลับคอนโดฯ หรูด้วยรถประจำทางเช่นเคย การจราจรในยามเย็นค่อนข้างอึดอัด ถนนเส้นนี้เป็นเส้นหลักที่ถูกเชื่อมไปยังจุดแลนด์มาร์คสำคัญหลายแห่ง ไม่ว่าจะเป็นห้างสรรพสินค้าชื่อดัง หรือแม้ตลาดนัดชุมชน เรียกว่าได้เป็นที่ทำเลทองเลยก็ว่าได้ 

และเป็นโชคดีของหล่อนที่ถึงแม้ว่าคอนโดฯ ที่หล่อนมาอาศัยเขาอยู่จะดูหรูหราเพียงใด อย่างน้อยก็ยังมีป้ายรถเมล์ให้คนชนชั้นรากหญ้าจนไปถึงชนชั้นกลางอย่างหล่อนเองได้ใช้สอย จึงสะดวกสบายโดยไม่ต้องง้อให้ใครบางคนรับส่ง 

ร่างอรชรหอบกระเป๋าฝืนเรี่ยวแรงมาจนถึงที่หมาย ก้าวเข้ามาในห้องเพนท์เฮ้าส์ขนาดใหญ่ด้วยคีย์การ์ดสำรองจากเจ้าของห้องผู้หวังดีให้หล่อนเอาไว้ใช้

สายตาคู่เรียวสวยกวาดมองรอบๆ บริเวณ แพรขนตายาวปรือขึ้นกว้างเพื่อให้คนมองเห็นได้ถนัด ดวงไฟในห้องมันถูกใครบางคนเปิดเอาไว้ก่อนหน้าที่หล่อนจะเข้ามาแล้ว พร้อมทั้งร่างกำยำของคนที่เปิดไฟทั้งห้อง เขานั่งประจันหน้าหันเข้ากับสมาร์ททีวีขนาด 60 นิ้ว ตรงหน้าของเขา มือข้างหนึ่งจับรีโมตส่วนอีกข้างก็เกยพนักพิง ยกขาข้างหนึ่งขึ้นทั้งยังกระดิกเท้าเล่นไปพลางๆ

เขาอยู่ถึงห้องก่อนหล่อนด้วยซ้ำ ซึ่งก็ผิดคาดจากที่คิดก่อนหน้านี้ 

ธาฎาควรอยู่กับคู่หมั้นของเขา พวกเขาสองคนอาจจะอยู่ดินเนอร์ด้วยกันเฉกเช่นที่ผ่านมา 

แล้วจากที่หล่อนแอบเผลอไปได้ยินที่คุณศจีกับเขาคุยกันระหว่างทานมื้อกลางวัน เป็นไปไม่ได้เลยที่เขาจะอยู่ที่นี่ เวลานี้ 

“จะยืนค้ำหัวฉันอีกนานไหม?” เหมือนเขารู้ตั้งแต่ได้ยินเสียงคีย์การ์ดแตะเข้ามาแล้ว แต่ที่ยังนิ่งอยู่คงรอดูว่าหล่อนจะพูดอะไร 

แต่สุดท้ายก็กลับกลายเป็นเขาเองที่ต้องทนไม่ไหว

นันนลินทร์ขยับตัวเล็กน้อย นึกขึ้นได้ว่ายังมีกระเป๋าสะพายอยู่ติดตัว จึงรีบนำมันเข้าไปเก็บประจำที่ในห้องนอนของตน โดยปล่อยให้สายตาคู่คมมองการกระทำของหล่อนอย่างแครงใจ

“จิ!! ให้มันได้อย่างนี้สิ! กล้าดียังไงมาเมินใส่ฉัน” พูดไปก็เท่านั้นเพราะคนฟังเข้าไปในห้องด้านในเสียแล้ว 

เขาอุตส่าห์ทำตัวให้ว่างแล้วแท้ๆ ทั้งที่หากเป็นไปได้ตอนนี้เขาควรอยู่ที่ภูเก็ตกับศจี หรือไม่ก็อยู่ทานมื้อค่ำกับแพรไหมคู่หมั้น

แต่ไม่เลย...

เขายอมตัดสินใจกลับมาที่นี่ ตามคำสัญญาที่ให้ไว้กับนันนลินทร์ หล่อนควรจะขอบคุณเขาด้วยซ้ำ แต่นี่อะไรกัน ดูสิ่งที่หล่อนทำสิ แบบนี้เขาควรจะลงโทษหล่อนอย่างไร ถึงจะเลิกพยศเสียที