บทที่8

เมื่อพ่อและแม่ของเธอไม่เหลือทางเลือกอะไรไว้ให้ ก็เลยทำให้ตอนนี้เธอต้องมานั่งร่วมใช้อากาศกับผู้ชายที่ขึ้นชื่อว่าเป็นสามีป้ายแดงของเธอ ความเงียบภายในรถมันทำให้คนที่ไม่เต็มใจที่จะมารู้สึกอึดอัดซึ่งก็ไม่ต่างจากคนที่นั่งอยู่หลังพวงมาลัยที่ปรายสายตามามองหญิงสาวที่นั่งนิ่งเป็นตุ๊กตาหน้ารถ

"นี่คุณ"ปิ่นมุกเพียงแค่ปรายสายตาไปมองคนที่นั่งอยู่ด้านข้างเพียงเท่านั้นก่อนที่จะหันไปมองทางนอกหน้าต่าง ขุนเขาถึงกับหัวเสียไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนกล้าเมินเฉยต่อผู้ชายที่แสนจะหล่อเหลาอย่างเขามาก่อน ผู้หญิงคนนี้เป็นคนแรก

"นี่คุณ"

".."

"นี่ปิ่นมุก ผมเรียกคุณตั้งนานคุณไม่ได้ยินเลยหรือไงห้ะ"

"นี่คุณเรียกฉันเหรอคะ"ใครจะไปรู้ล่ะเห็นเรียก ๆ คุณ ๆ

"ใช่สิ ในรถมีแค่คุณกับผมถ้าไม่ให้ผมเรียกคุณแล้วจะให้ผมเรียกใคร"ปิ่นมุกถึงกับลอบถอนหายใจ คิดผิดคิดถูกกันแน่ที่ยอมตกลงไปจดทะเบียนสมรสกับคนสติไม่สมประกอบแบบนี้

"คุณเรียกฉันมีธุระอะไรอย่างนั้นเหรอคะ"ดีหน่อยที่ตอนนี้รถจอดติดไฟแดง เธอถึงกล้าที่จะชวนเขาคุย ขุนเขาหันมามองหน้าคนที่ขึ้นชื่อว่าเป็นภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายก่อนที่จะเอ่ยปากถามในสิ่งที่เขาสงสัย

"เท่าไหร่"

"อะไรคะ เท่าไหร่?"

"เงินที่คุณพ่อจ้างให้คุณมาแต่งงานกับผมน่ะเท่าไหร่ ผมจะให้คุณสิบเท่าถ้าคุณยอมเซ็นใบหย่าให้ผมภายในตอนนี้"ใบสำหรับการหย่าที่เขาแอบไปขอเจ้าหน้าที่มาถูกวางลงบนที่ว่างระหว่างกลางเบาะคนขับและคนนั่งข้าง ปิ่นมุกเพียงแค่มองกระดาษใบนั้นก่อนที่จะหันไปสนใจอย่างอื่น

"ทำไมไม่เซ็นล่ะ อยากได้นักไม่ใช่เหรอห้ะเงินน่ะ พ่อผมให้คุณมาเท่าไหร่ผมให้คุณมากกว่าสิบเท่า"

"คุณรู้ตัวไหมคุณขุนเขา สิ่งที่คุณกำลังทำอยู่ในตอนนี้ไม่ต่างอะไรกับเด็กที่เวลาไม่ไม่ชอบใจอะไรก็จะใช้เงินเพื่อเป็นเครื่องมือในการสั่ง คนอายุที่ใกล้จะเข้าเลขสามเขาไม่ทำนิสัยแบบนี้กันเหรอกนะคะ"

"นี่คุณด่าว่าผมเป็นเด็กไม่รู้จักโตอย่างนั้นเหรอห้ะ ปิ่นมุก"

"โอ๊ย"มือหยาบกร้านที่แข็งแรงและร้อนระอุดังไฟบีบเข้าที่ต้นเรียวเล็กของปิ่นมุกพร้อมกับออกแรงกระชากจนร่างบางขยับเข้ามาใกล้ แววตาคมกริมจ้องใบหน้าของปิ่นมุกด้วยความโกรธ ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนกล้าด่าเขาได้ถึงขนาดนี้

"นี่คุณขุนเขา ปล่อยฉันนะฉันเจ็บ"

"เจ็บได้สิดี จะได้รู้ว่าคุณไม่สมควรปากดีมาด่าคนอย่างผม "แรงบีบตรงต้นแขนเพิ่มขึ้นไปอีก ความเจ็บมันลุกลามไปทั่วทั้งแขน

"ปล่อยฉันนะ ฉันเจ็บ"ความเจ็บที่เพิ่มขึ้นทำเอาเธอถึงกับน้ำตาคลอแทบจะไหลอยู่รอมร่อ แต่ก็ต้องพยามกลั้นมันเอาไว้เพื่อจะได้ไม่ต้องแสดงความอ่อนแอให้ใครเห็น โดยเฉพาะผู้ชายที่ชื่อ ขุนเขา

"ไง ไม่ปากดีแล้วเหรอ ปากดีอีกสิ ด่าผมให้เก่งเหมือนเมื่อกี้อีกสิ"ปิ่นมุกพยายามใช้มือแกะฝ่ามือร้อนที่จับแขนของเธอออก แต่มันก็ชั่งเป็นไปได้อย่างลำบากเพราะเมื่อเธอยิ่งแกะขุนเขาก็ยิ่งบีบแขนของเธอแรงขึ้น แววตาเจ้าเลห์มองไปตามร่างเล็ก นัยน์ตาดำขลับทอประกายร้อนแรงเมื่อเห็นขาเรียวโผล่พ้นออกมาจากชุดเดรชตัวสวยที่เธอสวมอยู่

"นี่คุณมองอะไรห้ะ หยุดมองเดี๋ยวนี้เลยนะ"มืออีกข้างที่ยังเหลือพยายามดึงกระโปรงให้ลงมาปิดขา แต่ทว่าขุนเขากลับคว้ามือข้างนั้นของเธอขึ้นไปจับ

"ของสวย ๆ งาม ๆก็ต้องโชว์ให้คนอื่นดูหน่อยสิ แต่จะว่าไปคุณก็สวยเหมือนกันนะ แถมหุ่นของคุณก็หน้าขย้ำอีก"

"ต่ำ"คนที่โดนด่าถึงกับโกรธหน้าแดง แรงบีบที่แขนเพิ่มขึ้นไปอีก แต่ครั้งนี้กลับไม่มีเสียงร้องออกมาจากปากของเธอ

"นี่คุณด่าผมอีกแล้วนะปิ่นมุก"

"ใช่ฉันด่าคุณ ก็ในเมื่อคุณพูดจาไม่ดีกับฉันก่อนหนิ แล้วก็กรุณาปล่อยแขนฉันได้แล้วค่ะ ฉันเจ็บ"แววตาคมกริบมองแขนของหญิงสาวตรงที่เขาจับ ตอนนี้มันเกิดรอยแดงเป็นรูปฝ่ามือของเขา ด้วยความสงสารเขาจึงเลือกที่จะปล่อยมือออกจากแขนของเธอ ทันทีที่เป็นอิสระปิ่นมุกรีบขยับตัวนั่งให้ชิดติดกับประตู แขนทั้งสองข้างยังคงเจ็บและคงยังแดงเป็นรอยนิ้วมือ คาดว่าพรุ่งนี้แขนทั้งสองข้างมันคงจะบวมช้ำและเปลี่ยนสี

ส่วนคนที่พึ่งจะได้สติว่าเผลอทำอะไรลงไปก็ได้แต่นึกโทษตัวเองอยู่ในใจที่เผลอทำอะไรรุนแรงกับเธอแบบนั้น ขุนเขาปรายสายตาไปมองคนที่นั่งเงียบอยู่ด้านข้างบ่อยครั้งที่เขาเห็นเธอยกมือขึ้นมาลูบแขนตัวเองตรงที่เป็นรอยแดง ความเงียบภายในตัวรถก่อตัวเกิดขึ้นระหว่างคนทั้งคู่อีกครั้ง คนที่รู้ว่าตัวเองผิดได้แต่เอ่ยคำขอโทษอยู่ในใจ ก่อนที่เขาจะเอ่ยถามเพื่อที่จะทำลายความเงียบที่ก่อตัวอยู่ภายในรถ

"ขอถามอะไรหน่อยสิ ทำไมคุณถึงกล้าที่จะยอมแต่งงานกับคนที่ตัวเองไม่ได้รักทั้ง ๆ ที่จริงคุณมีสิทธิ์ที่จะปฎิเสธ"

"...."

"ทั้งที่คุณเลือกที่จะปฎิเสธได้แต่คุณก็ไม่ทำ มันเป็นเพราะอะไร"เกิดความเงียบภายในรถขึ้นทันที ปิ่นมุกหันมามองหน้าของขุนเขาพร้อมกับระบายลมหายใจออกมาเพื่อที่จะต้องการผ่อนคลาย และเพื่อที่จะช่วยระบายความเจ็บลงได้บ้าง

"เพราะฉันอยากให้คุณพ่อกับคุณแม่มีความสุขยังไงล่ะคะ"ขุนเขาหันไปมองหน้าเธอโดยทันที คิ้วทั้งสองข้างขมวดเข้าหาด้วยความสงสัย เขาไม่เข้าใจในสิ่งที่เธอพูดออกมา

"ตั้งแต่เล็กจนโต ไม่ว่าฉันจะต้องการอะไรหรืออยากได้สิ่งไหน ต้องการที่จะทำอะไรคุณพ่อกับคุณแม่ท่านไม่เคยขัด ไม่ว่าอะไรก็ตามที่ทำให้ฉันมีความสุขท่านทั้งสองก็จะมอบให้ แล้วทำไมวันที่ฉันมีความสุข มีพร้อมทุกอย่างแล้วฉันจะทำให้ท่านทั้งสองมีความสุขบ้างไม่ได้ล่ะคะ"

"คุณทำให้พ่อแม่ของคุณมีความสุข แต่คุณกำลังจะทำให้ผมจมอยู่กับความทุขก์"ใช่เขาคนเดียวเสียเมื่อไหร่ที่กำลังมีความทุกข์ เธอเองในตอนนี้ก็ไม่ต่างอะไรกับเขาแต่เพื่อความสุขของครอบครัวเธอจึงเลือกที่จะทำตามความสุขในสิ่งที่ท่านทั้งสองต้องการ

"บอกแล้วยังไงคะ ว่าเราสองคนจะใช้ชีวิตแบบภรรยาและสามีกันเพียงแค่ปีเดียวเท่านั้น แล้วหลังจากนั้นเราสองคนก็จะหย่ากัน"

"เหอะ คุณพูดง่ายหนิ คุณไม่ได้มีคนรักเหมือนผมคุณจะไปเข้าใจอะไร"เขาไม่รู้จะบอกแฟนสาวเกี่ยวกับเรื่องนี้ยังไงดี และถ้าเขาบอกไปม่านรุ้งต้องเสียใจแน่ ๆ แต่ถ้าเขาไม่บอกถ้าเธอมารู้ทีหลังเธอก็คงจะเสียใจไม่ต่างกัน ดีไม่ดีเธออาจจะเกลียดเขาไปเลยก็ได้

"คุณก็ไปอธิบายให้เธอเข้าใจสิคะ ว่าสัญญาระหว่าฉันกับคุณมันแค่เพียงปีเดียวเท่านั้น หลังจากที่ครบหนึ่งปีฉันกับคุณก็จะเป็นอิสระต่อกันโดยทันที"

"ถ้ารุ้งเข้าใจอย่างที่คุณบอกมันก็ดีสิ"เธอไม่คิดที่จะฟังในสิ่งที่ขุนเขาพูดอีกต่อไป ใบหน้ารูปงามหันไปมองยังนอกหน้าต่าง รถทุกคันเริ่มเลื่อนตัวออกเมื่อสัญญาณไฟจราจรเปลี่ยนเป็นสีเขียว ระหว่างทางขุนเขาแอบเห็นเธอยกมือขึ้นมาลูบต้นแขนอยู่บ่อยครั้ง แต่สิ่งที่หน้าตกใจไปกว่านั้นรอยแดงจากตอนแรกมันเริ่มจะเปลี่ยนเป็นสีม่วงอมแดง

"คุณเจ็บไหม"ปิ่นมุกส่ายหน้าเป็นคำตอบ ทั้งที่จริงแล้วมันไม่ใช่เป็นนั้นเธอหันหน้ากลับมามองนอกหน้าต่างรถก่อนที่เปลือกตาบางค่อย ๆ ปิดลง ขุนเขาได้แต่นึกโทษตัวเอง และขอโทษเธออยู่ในใจ เขามันปากหนักเกินกว่าที่จะพูดคำว่าขอโทษออกไป

ขับรถไปได้ไม่เท่าไหร่คนที่รู้สึกผิดรีบตบไฟเลี้ยวจอดรถเข้าข้างทางก่อนที่จะรีบวิ่งเข้าไปในร้านขายยา เวลาผ่านไปได้ไม่นานขุนเขาก็กลับออกมาพร้อมกับถุงยาสีขาวที่มีโลโก้ของร้านขายยากลับเข้ามาในรถก่อนที่จะขับมุ่งหน้าไปยังห้องเสื้อของหญิงสาว

เอี๊ยด

เมื่อรถขับเข้ามาจอดตรงร้านซึ่งเป็นร้านห้องเสื้อผ้าของเธอก็เป็นจังหวะเดียวกับที่ปิ่นมุกลืมตาขึ้น

"ขอบคุณนะคะที่มาส่ง"เธอไม่ได้สนใจคนที่กำลังนั่งมองมในตอนนี้ มือเรียวเล็กปลดเข็มขัดออกพร้อมกับหยิบกระเป๋าของตัวเองขึ้นมาถือ เตรียมพร้อมจะเปิดประตูรถ แต่มือของเธอก็ถูกคว้าเอาไว้โดยผู้ชายที่นั่งอยู่ด้านข้าง ถุงยาสีขาวขนาดกลางถูกจับยัดใส่มือของเธอ ด้านในมียาทาและยาแก้อักเสบที่เขาลงจากรถไปซื้อให้เธอเมื่อสักครู่

"ขอบคุณนะคะ สำหรับยา และก็ขอบคุณอีกครั้งที่มาส่ง"ขุนเขาได้แต่พยักหน้ารับ สายตามองตามแผ่นหลังที่ลงจากรถแล้วเดินเข้าร้านไปด้วยใจที่รู้สึกผิด

'ผมขอโทษที่ทำรุนแรงกับคุณ'