แชร์
บทที่ 25
บทที่เกี่ยวข้อง
เมียคืนแรม บทที่ 26
บทที่ 26เป็นอีกครั้งที่ธรินดาอึ้งกับคำถามของคนที่ตัวเองกำลังเช็ดผมให้อยู่ มือเล็กชะงักเล็กน้อยก่อนจะตอบในสิ่งที่ปรัชญ์ตั้งคำถาม“คุณปรัชญ์ไม่ชอบหน้าเล็ก ชอบรังแกเล็ก ชอบพูดจาเสียดสีเล็ก”“เธอตอบไม่ตรงคำถามอีกแล้วนะ” เขาดักคอและยิ้มยั่วผ่านกระจก“ตรงที่สุดแล้วค่ะ” ธรินดาไม่อาจทนการยั่วเย้าที่แฝงไว้ด้วยการรู้เท่าทันและจับพิรุธเช่นนั้นได้ จึงวางผ้าขนหนูลงและทำท่าจะเดินหนี แต่ปรัชญ์ไวกว่า ร่างสูงใหญ่หมุนตัวกลับมาแล้วรวบเอวเล็กให้นั่งลงไปบนตักของเขา จากนั้นก็ตวัดแขนกอดไว้แน่น“ปล่อยนะคะคุณปรัชญ์”ร่างบางที่ถูกกอดรัดอยู่ดิ้นขลุกขลักพร้อมทั้งเอ่ยขอร้องให้เขาปล่อย“กอดทีไรก็บอกให้ปล่อยทุกที เธอเป็นอะไรหือธรินดา เธอไม่ชอบที่ฉันกอดหรือไง” เสียงทุ้มเอ่ยถาม อ้อมกอดยังแน่นแบบไม่คิดจะยอมคลาย เพราะยังไม่อยากให้เธอเป็นอิสระในตอนนี้สิ่งที่เขาถามและน้ำเสียงเช่นนั้นทำให้ธรินดาหยุดดิ้น มองหน้าเขาตรงๆ และบอกในสิ่งที่ตัวเองคิดและรู้สึกอยู่ตลอดมา“เล็กไม่ชอบให้คุณปรัชญ์กอดค่ะ และเล็กก็เป็นคนที่คุณปรัชญ์ไม่มีสิทธิ์กอดตามอำเภอใจด้วย”“ทำไมจะไม่มี เราเป็นอะไรกันแล้วเธอก็รู้”“เราไม่ได้เป็นอะไรกันค่ะ เล็กเป็น
เมียคืนแรม บทที่ 27
บทที่ 27พูดจบปากและจมูกโด่งก็กดหนักๆ ลงที่พวงแก้มใสด้านซ้ายที่ตอนนี้เห่อร้อนจนกลายเป็นสีแดงระเรื่อๆ“คุณปรัชญ์!” ธรินดาอุทาน มองเขาตาเขียวขุ่น พลางยกมือขึ้นกุมที่แก้มตัวเองตรงที่โดนเขาจูบเมื่อครู่นี้“จูบเมื่อกี้เป็นจูบแบบพี่ชายกับน้องสาว ส่วนจูบนี้เป็นจูบแบบผู้ชายกับผู้หญิง”พูดเสร็จปรัชญ์ก็จูบอีก คราวนี้ไม่ได้จูบที่แก้ม แต่ปากหยักสวยได้รูปกดลงประกบบนเรียวปากอิ่ม ธรินดายังไม่หายจากอาการตกใจดีด้วยซ้ำก็โดนจู่โจมอีกรอบ ร่างบางยืนตัวแข็งทื่อ เม้มปากจนแน่นสนิทและเบี่ยงหน้าหนีเป็นพัลวัน เมื่อปรัชญ์พยายามจะแทรกลิ้นเข้าไปข้างใน เขาจึงใช้สองมือแนบประคองหน้าหวานใสเอาไว้เพื่อให้เธอหลบเลี่ยงไปไหนไม่ได้ ส่วนปากเพิ่มแรงบดคลึงและดูดเม้ม ไม่นานเรียวปากอิ่มก็เผยอเพื่อจะร้องห้ามเขา แต่นั่นเท่ากับเป็นการเปิดทางให้ลิ้นหนาแทรกเข้ามาในโพรงปากนุ่มชื้น พร้อมกับที่เรียวลิ้นอ่อนประสบการณ์ถูกเกี่ยวกระหวัดโลมเลียดูดซับเอาความหวามหวานอย่างดูดดื่มเร่าร้อนปากถูกจูบแต่ความเสียวซ่านรัญจวนกลับก่อตัวขึ้นอย่างรุนแรงในท้องน้อย แล้วแผ่ลุกลามแทรกซึมไปในเลือดที่ไหลเวียนไปทั่วกายสาว ธรินดาพยายามข่มกลั้นความรู้สึกที่จะไม
เมียคืนแรม บทที่ 28
บทที่ 28หลังจากปรัชญ์คุยโทรศัพท์กับแม่เลี้ยงลักษิกาเสร็จแล้ว ธรินดาก็พยายามดีดดิ้นพยศแรงเพื่อให้ร่างของตนหลุดพ้นจากตักแกร่ง พร้อมๆ กับความจริงบางอย่าง ทำให้หญิงสาวต้องบอกตัวเองว่า ควรจะรีบหลีกลี้หนีห่างจากสถานที่และผู้ชายซึ่งไม่ควรเข้าใกล้คนนี้โดยเร็วที่สุด“ตกลงคุณปรัชญ์จะไปส่งเล็กมั้ย” เธอถามเสียงขุ่นเมื่อเขาไม่ยอมปล่อยเธอลงจากตักง่ายๆ“นี่ถาม หรือขู่ หรือว่าออกคำสั่ง”“สุดแล้วแต่คุณปรัชญ์จะคิดค่ะ แต่เล็กจะกลับแล้ว ไม่ว่าคุณปรัชญ์จะไปส่งหรือไม่ไปก็ตาม”“งอนเรื่องอะไร เมื่อกี้ก็ยังดีๆ กันอยู่เลย”“เล็กไม่ได้งอนค่ะ แต่เล็กคิดว่าเล็กไม่ควรจะอยู่กับคุณปรัชญ์นานไปกว่านี้ มืดมากแล้วเล็กต้องรีบกลับไปทำงานสารนิพนธ์ต่อค่ะ ถ้าคุณปรัชญ์ไม่ไปส่ง เล็กก็จะกลับเอง” เจ้าของเสียงหวานที่ปกติจะอ่อนให้เขามาตลอดบอกอย่างจริงจังแกมห้วน ฉาบความเรียบเฉยลงไปในแววตาโดยใช้สิ่งที่ตัวเองกำลังรู้สึกผลักดันมันออกมา“ตกลง...ยกนี้ฉันยอมแพ้ก็ได้ เธอนั่งรอแป๊บหนึ่ง ขอเวลาแต่งตัวไม่เกินห้านาที”ร่างเล็กถูกยกขึ้นจากตักและวางลงบนโซฟา ก่อนที่ปรัชญ์จะพาร่างสูงใหญ่องอาจไปยังตู้เสื้อผ้าของตัวเอง หยิบเอากางเกงชั้นในสีเทามาสว
เมียคืนแรม บทที่ 29
บทที่ 29หลังจากสั่งเสร็จ ปรัชญ์ก็กวาดสายตามองสำรวจภายในร้าน ธรินดามุ่นคิ้วเข้าเล็กน้อย เมื่อเห็นว่าเขาคลี่ยิ้มพร้อมกับโค้งศีรษะคล้ายกับทักทายใคร เมื่อมองตามจึงเห็นว่าคนที่เขากำลังสร้างปฏิสัมพันธ์ด้วยนั้นคือผู้หญิงหน้าตาสะสวยสะดุดตาคนหนึ่ง ซึ่งธรินดาจำได้ว่าเป็นดาวคณะของคณะหนึ่ง แถมยังพ่วงดีกรีเชียร์ลีดเดอร์มหาวิทยาลัยและกำลังเรียนอยู่ชั้นปีที่สาม “สาวๆ แถวนี้สวยดีนะ” ปรัชญ์เปรยขึ้นหลังจากถอนสายตากลับมาจากผู้หญิงคนนั้นแล้วมองผู้หญิงที่นั่งอยู่ตรงหน้าแทน“ค่ะ...ผู้ชายก็หล่อ” ธรินดาไม่รู้ตัวเหมือนกันว่าทำไมถึงตอบเช่นนั้น แล้วก็แทบอยากจะกัดลิ้นตัวเอง เมื่อเห็นปรัชญ์ยิ้มคล้ายกำลังหัวเราะเยาะเธอ“เพิ่งรู้ว่าเธอก็รู้จักมองผู้ชาย”“ทำไมคะ ผู้หญิงมองผู้ชายมันแปลกตรงไหน”“แปลกตรงที่เธอไม่เหมือนผู้หญิงคนอื่นน่ะสิ”ธรินดาตาขุ่นเล็กน้อย ปรัชญ์กำลังจะตอกย้ำเธออีกแล้วสินะ ว่าเธอเป็นพวกนางชีในห้องพระ นางซินในห้องครัว และทำตัวเป็นนางวรรณคดีที่ชอบเดินชมดอกไม้ในสวนอุทยาน“อ้อ...ลืมไปว่าตอนนี้เธอถูกฉัน ‘สึก’ แล้ว โลกทัศน์ก็เลยเปิดกว้าง แต่อย่าให้มันเยอะเกินไปล่ะธรินดา ไม่อย่างนั้นเธอโดนดีแน่” ปรัชญ์ทั้
เมียคืนแรม บทที่ 30
บทที่ 30“เออ...เล็ก เมื่อกี้เราเจอจิระที่หน้าหอพักด้วย ไม่รู้มาทำอะไร” ชนิศาหันไปคุยกับธรินดาที่ยืนเงียบอยู่นานพอสมควร และเอ่ยถึงคนที่ตัวเองเพิ่งเจอที่หน้าหอพักเมื่อครู่นี้ ซึ่งก็น่าจะคลาดกันกับธรินดาไม่เท่าไหร่“งั้นเหรอ มากับใคร”“ไม่รู้เหมือนกันไม่ทันได้ถาม แต่จิระถามถึงเล็กด้วย”การสนทนาหยุดอยู่แค่นั้น เมื่อลิฟต์เลื่อนมาถึงชั้นห้า ปรัชญ์กับธรินดาจึงก้าวออกจากประตูก่อน ส่วนชนิศาขึ้นไปต่ออีกหนึ่งชั้น“เอาไว้เจอกันใหม่นะคะพี่ปรัชญ์”“ครับ เอาไว้เจอกันใหม่” ปรัชญ์ยิ้มให้ผู้หญิงที่เป็นเพื่อนสนิทกับคนของเขา เมื่ออีกฝ่ายบอกลาพร้อมกับโบกมือและยิ้มให้อย่างน่ารัก ก่อนประตูลิฟต์จะปิดลงอีกครั้งใบหน้าที่เกลื่อนไปด้วยรอยยิ้มเมื่อครู่นี้เปลี่ยนเป็นเคร่งขรึม ตาคมดุดันขึ้นขณะจ้องมองใบหน้าหวานของคนที่ก้าวตามออกมา“นายจิระคือใคร” เสียงดุๆ ถามขึ้นแบบคนที่กำลังจะต้อนลูกไก่น้อยให้จนมุมในทันทีที่อยู่กันตามลำพัง“เป็นเพื่อนต่างคณะค่ะ” แม้จะไม่ชอบน้ำเสียงและสายตาของเขา แต่ธรินดาก็ตอบเพราะคร้านจะมีเรื่องด้วย“สนิทกันแค่ไหน”“ไม่สนิทค่ะ”“แล้วทำไมนายนั่นต้องถามถึงเธอ”“ก็คงจะถามตามประสาคนรู้จักมั้งคะ”“รู
เมียคืนแรม บทที่ 31
บทที่ 31“คนเจ้าเล่ห์ ปล่อยเล็กนะ”เสียงหวานห้วนจนเกือบจะเป็นตวาด มือก็ยังทุบตีเขาไปด้วยเพราะถูกความโมโหครอบงำ ปรัชญ์ไม่ได้รู้สึกเจ็บจากแรงมือเล็กๆ นั้นสักนิด เพียงแค่รำคาญ บวกกับอยากรู้สึกถึงความนุ่มนิ่มอันยวนใจและอยากให้เธอรู้สึกถึงเขามากกว่าเดิม จึงตวัดกอดเอวกิ่วคอดแน่นยิ่งขึ้น ก่อนจะพลิกให้ร่างเล็กลงไปนอนหงาย ส่วนเขาเป็นฝ่ายขึ้นมานอนคร่อมทับอยู่ด้านบนแทน ธรินดาจะตอบโต้เขาด้วยการทุบอีก แต่คราวนี้ปรัชญ์ไม่ยอมให้เป็นเช่นนั้น เพราะเขารวบมือเล็กทั้งสองของเธอตรึงไว้เหนือศีรษะ และตรึงร่างกายส่วนอื่นๆ ของเธอด้วยสัดส่วนอันแข็งแกร่งของเขาปรัชญ์มองลงมา ส่วนธรินดาก็มองตอบ ทำให้ตาสองคู่สบประสานกันอีกครั้ง ปรัชญ์เป็นฝ่ายยิ้มยั่วอย่างผู้ชนะ ก่อนจะค่อยๆ โน้มหน้าลงไปจนใกล้กับเรียวปากอิ่มสีชมพูระเรื่อ“อย่าค่ะ...” ธรินดาเอ่ยห้ามพร้อมกับเบือนหน้าหนี“อย่าอะไรหืม...”“อย่ารังแกเล็ก”“ฉันรังแกเธอตอนไหน เมื่อกี้มีแต่เธอไม่ใช่เหรอที่เป็นฝ่ายรังแกฉัน ทุบเอาๆ เหมือนกับฉันเป็นกระท้อนที่ต้องทุบให้ได้ที่ก่อนจะกิน”“ก็คุณปรัชญ์แกล้งเล็กก่อนนี่คะ”“เธอก็รู้ว่าฉันไม่เคยยอมเสียเปรียบใคร เมื่อถูกทำร้ายฉันก็ต้องเ
เมียคืนแรม บทที่ 32
บทที่ 32ชีวิตการเป็นนักศึกษามหาวิทยาลัยเข้าสู่ภาวะปกติในยามเช้าของวันรุ่งขึ้น ธรินดาตื่นมาและแต่งตัวออกไปเรียน โดยพยายามจะลืมไปว่าเมื่อวานเคยมีใครมาที่ห้องและเขาก็โกรธเธอก่อนจะกลับไป เมื่อถึงห้องเลกเชอร์ ธรินดาเลือกที่นั่งด้านหน้าเช่นเคย หลังจากนั้นอีกสิบนาทีชนิศาซึ่งมาสายกว่าทุกวันก็กระหืดกระหอบมานั่งลงที่เก้าอี้ตัวที่อยู่ข้างๆวันนี้ทั้งคู่ต่างมีเรียนแค่วิชานี้วิชาเดียว เช่นเดียวกับนักศึกษาปีสุดท้ายหลายๆ คนที่วิชาเรียนจะเหลือน้อยลง เพราะต้องเอาเวลาไปทุ่มให้กับการทำสารนิพนธ์ซึ่งจะต้องออกมาเป็นรูปเล่มก่อนจบ“โหย...โชคดีเป็นบ้าเลยเล็กที่อาจารย์ยังไม่มา ไม่งั้นเราคงเข้าห้องเลตกว่าอาจารย์แน่ๆ” ชนิศาหันไปคุยกับธรินดาพลางถอนหายใจอย่างโล่งอก“เห็นพี่เจ้าหน้าที่เข้ามาบอกว่าอาจารย์จะมาช้าหน่อยเพราะติดธุระ ว่าแต่ศาทำไมวันนี้มาสาย”“พอดีเมื่อคืนเราคุยกับพี่ปรัชญ์เพลินไปหน่อย”“คุณปรัชญ์?” ธรินดาค่อนข้างแปลกใจที่ได้ยินเช่นนั้น เมื่อคืนเขาบอกว่าจะไปหาคนที่เต็มใจ…คนคนนั้นก็คือชนิศาหรอกหรือ เธอแทบไม่กล้าคิดต่อว่าปรัชญ์ทำอะไรกับชนิศาบ้าง ทำเหมือนที่ทำกับเธอหรือจะแค่โปรยเสน่ห์ใส่ตามประสาผู้ชายเจ้าชู
เมียคืนแรม บทที่ 33
บทที่ 33สายตาของสองสาวต่างหันไปยังลานจอดรถที่ตอนนี้เฟอร์รารี่สีแดงกำลังแล่นเข้ามาจอด ซึ่งธรินดาจำได้แม่นทีเดียวว่ารถคันนั้นคือรถของใคร“คุณปรัชญ์...” เสียงหวานหลุดชื่อนั้นออกมาเบาๆ“ใช่...พอดีพี่ปรัชญ์โทร.มาชวนไปทานข้าว ตอนแรกนึกว่าชวนเล็กด้วยซะอีก”“เปล่า...ไม่ได้ชวน เขาคงอยากไปกับศาสองคนมากกว่าน่ะ” ธรินดาฉีกยิ้มให้เพื่อนเพื่อไม่ให้อีกฝ่ายได้เห็นว่าตอนนี้ภายในของเธอกำลังถูกกวนให้ปั่นป่วนด้วยเรื่องที่คาดไม่ถึง“งั้นเราขอตัวก่อนนะ ว่าแต่เล็กจะไม่ไปทักทายพี่ชายหน่อยเหรอ”“ไม่ละ ศาไปเถอะ...เราเองก็จะขึ้นห้องแล้วพอดีพิมพ์งานค้างไว้” ทั้งๆ ที่ตั้งใจว่าจะออกไปซื้อข้าวและก่อนหน้านี้หิวจนกระเพาะประท้วง แต่ตอนนี้กลับอิ่มตื้อไปหมดจนไม่นึกอยากจะกินอะไรชนิศาลุกขึ้นจากโซฟาและเดินตรงไปยังรถสีแดงสะดุดตาที่ตกเป็นเป้าสายตาของใครต่อใครเพราะความสวยและราคาอันแพงลิบลิ่วที่มีอยู่ไม่กี่คันในประเทศ โดยคนข้างในตอนนี้เปิดประตูลงมายืนข้างๆ รถพร้อมกับมองผ่านเข้าไปยังกระจกใสเมื่อคนที่ตัวเองนัดก้าวตรงออกมา ส่วนอีกคนรีบหลบฉากไปยืนที่บันไดข้างลิฟต์ร่างบางแอบมองอยู่ตรงนั้น จนกระทั่งเห็นว่าเขาเปิดประตูให้ชนิศา ก่อน
บทล่าสุด
