แชร์
บทที่ 21
บทที่เกี่ยวข้อง
เมียคืนแรม บทที่ 22
บทที่ 22ช่วงบ่ายของวันอาทิตย์ธรินดาเดินทางกลับกรุงเทพฯ โดยมีปราณต์ขับรถไปส่งที่สนามบินตามลำพัง ส่วนแม่เลี้ยงลักษิกาออกจากบ้านไปยังไร่เดชาธรตั้งแต่ตอนสายๆ หญิงสาวแต่งตัวด้วยชุดลำลอง ส่วนชุดนักศึกษาเธอพับใส่ถุงกระดาษและหิ้วกลับไปซักที่หอพักการนั่งรถมากับปราณต์สองคนไม่ได้ทำให้ธรินดารู้สึกอึดอัดแม้แต่เศษเสี้ยวนาที ปราณต์เป็นพี่ชายที่ใจดีกับเธอเช่นเคย และไม่เคยมีคำพูดใดที่จะทำให้เธอเจ็บช้ำน้ำใจหรือน้อยเนื้อต่ำใจเหมือนใครบางคน“เล็กไปก่อนนะคะพี่ปราณต์ ขอบคุณที่มาส่งค่ะ”มือเล็กยกขึ้นไหว้ปราณต์เมื่อเขาเดินเข้ามาส่งถึงห้องผู้โดยสารและรอจนเธอเช็กอินเสร็จ ปราณต์ไม่ได้รับไหว้แต่รวบร่างบางเข้าไปกอดแบบหลวมๆ แล้วยกมือขึ้นลูบศีรษะที่ปกคลุมด้วยผมนุ่มสลวยอย่างอ่อนโยน“เดินทางปลอดภัยนะน้องเล็ก จะกลับอีกเมื่อไหร่ก็โทร.บอกพี่นะ พี่จะได้มารับ”“เล็กไม่กล้ารบกวนพี่ปราณต์หรอกค่ะ พี่ปราณต์งานยุ่งจะตาย”“ถึงยุ่งก็ปลีกเวลามาได้”“แม้แต่ตอนอยู่ในห้องผ่าตัดเหรอคะ” ธรินดากล้าพูดเล่นกับเขาเพราะรู้ว่าปราณต์ไม่ถือสา“พี่จะพยายามไม่ผ่าใครในตอนที่น้องเล็กกลับมาก็แล้วกัน”“อย่าลำเอียงสิคะคุณหมอ คนไข้ต้องสำคัญกว่าเล็ก
เมียคืนแรม บทที่ 23
บทที่ 23ธรินดาหันขวับมาเหมือนครั้งแรกที่ได้ยินเสียงเขา แต่ครั้งนี้ต่างกับเมื่อครู่เพราะใบหน้าของปรัชญ์อยู่ห่างจากใบหน้าของเธอแค่ไม่ถึงนิ้ว ทำให้ปากอิ่มเกือบจะชนเข้ากับปากของคนที่ชอบพูดจาหาเรื่อง “อย่าทำอะไรบ้าๆ นะคะคุณปรัชญ์” ธรินดารีบเอ่ยห้ามเสียงขุ่นโดยไม่กล้าเสียงดังนัก เพราะกลัวจะตกเป็นเป้าสายตาคนบนเครื่อง “บ้าตรงไหนแค่หอมแก้มกับไซ้คอ” “แต่นี่มันบนเครื่องบิน” “งั้นที่ไหนล่ะ ที่ฉันจะหอมแก้มและไซ้คอเธอได้ ตอนที่เธอนั่งบนตักฉัน ตอนที่เธอขึ้นเตียงกับฉัน หรือว่าตอนไหนก็ได้ที่ไม่มีคนเห็น” “คุณปรัชญ์!” “หือ...ได้หมดอย่างที่ฉันว่ามาใช่ไหม ยกเว้นตอนนี้” คิ้วเข้มเลิกขึ้นและทำหน้าตายคล้ายกับไม่รู้ว่าตัวเองกำลังทำให้เธออายและโกรธระคนกัน “เลิกหาเรื่องเล็กซะทีเถอะค่ะ เล็กอยากนั่งเงียบๆ” ธรินดาพูดกับเขาด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลงเพื่อยุติการปะทะคารมครั้งนี้เสียที “โอเค...นั่งเงียบๆ ก็นั่งเงียบๆ” ปรัชญ์ยอมขยับไปนั่งตัวตรงอย่างว่าง่าย ทำให้ธรินดาแอบถอนหายใจออกม
เมียคืนแรม บทที่ 24
บทที่ 24ปรัชญ์โบกแท็กซี่ที่แล่นผ่านมาพอดี เขาเปิดประตูหลังดันร่างบางเข้าไปก่อน จากนั้นก็พาตัวเองก้าวตามขึ้นไปและบอกจุดหมายกับคนขับ“ไปคอนโดฯ...” เขาบอกชื่อคอนโดมิเนียมที่อยู่ในย่านเพลินจิต ซึ่งนั่นไม่ใช่ทางที่จะไปหอพักของธรินดาเลย“คุณปรัชญ์จะพาเล็กไปไหนคะ เล็กจะกลับหอพักนะคะ ถ้าคุณปรัชญ์มีธุระทำไมไม่ปล่อยให้เล็กกลับคนเดียว” หญิงสาวหันหน้าไปมองเขาพร้อมกับเอ่ยปากต่อว่า“เงียบเถอะน่า...ถ้าเธอไม่เงียบฉันจะจูบเธอบนแท็กซี่นี่ละ”เขาขู่เหมือนกับที่ขู่เธอตอนนั่งอยู่บนเครื่องแต่ไม่ได้ออมเสียงแม้แต่น้อย คำพูดนั้นดังไปกระทบหูคนฟังอย่างจังทำให้คนขับรถแท็กซี่ซึ่งนั่งอยู่เบาะหน้าอมยิ้ม แต่ก็ไม่ได้เสียมารยาทอะไร คนขับยังคงทำหน้าที่ของตน และปล่อยให้ผู้โดยสารของตัวเองมีความเป็นส่วนตัวต่อไป“คุณปรัชญ์ก็ดีแต่ขู่นั่นแหละ” เสียงหวานพูดออกไปด้วยความอึดอัดที่ตกเป็นเบี้ยล่างคนชอบขู่อยู่ร่ำไป“ไม่ได้ดีแต่ขู่ ฉันพูดจริงทำจริงเสมอ หรืออยากจะลอง”ไม่พูดเปล่าแต่ปรัชญ์ยังยื่นหน้ามาใกล้ๆ จนเกือบชิด ทำให้ธรินดาต้องรีบเอนตัวหนี พลางเอ่ยห้ามโดยไม่กล้าเสียงดังนัก“อย่านะคะ!”แค่ห้ามเขาธรินดาก็ยังไม่ไว้ใจสถานการณ์ จึง
เมียคืนแรม บทที่ 25
บทที่ 25พระอาทิตย์เริ่มอ่อนแสงลงเรื่อยๆ จนกลายเป็นวงกลมสีแดงขนาดใหญ่ที่ค่อยๆ เคลื่อนตัวลงลาลับขอบฟ้าในบรรยากาศที่ดูผ่อนคลายจนลืมไปว่าที่แห่งนี้อยู่ในย่านใจกลางเมืองหลวง ปรัชญ์ยังอาบน้ำไม่เสร็จทั้งๆ ที่ผ่านไปกว่าครึ่งชั่วโมงแล้ว ธรินดาไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมถึงไม่ฉวยโอกาสนั้นหนีกลับไปหอพักตัวเองไปเสีย อาจเป็นเพราะคำขู่ของเขากระมังที่ทำให้เธอไม่กล้าเสี่ยง เพราะรู้ดีว่าคนอย่างปรัชญ์พูดจริงทำจริงและคาดเดาได้ยากเสมอความมืดของรัตติกาลสยายปีกแผ่ขยายปกคลุมไปทั่วอาณาบริเวณของแม่น้ำเจ้าพระยาหลังจากพระอาทิตย์ลาลับขอบฟ้า บัดนี้เบื้องล่างนั้นมืดสนิทแล้วและมีแสงสว่างจากไฟตามอาคารบ้านเรือน ท้องถนน และสะพานเข้ามาแทนที่ หญิงสาวจึงพาตัวเองออกห่างจากกระจกบานใหญ่แล้วไปนั่งลงบนโซฟาสีดำซึ่งวางอยู่กลางห้องโถงประตูห้องน้ำเปิดพร้อมกับที่เจ้าของร่างใหญ่สูง 185 เซนติเมตรก้าวออกมาจากข้างใน ตาคู่สวยเหลือบไปมองก็เห็นว่าตอนนี้ปรัชญ์อยู่ในสภาพของคนที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จใหม่ๆ ผมยาวของเขาเปียกลู่ คงเป็นเพราะสระผมถึงได้อาบน้ำนานเช่นนั้น หยดน้ำเม็ดกลมๆ เกาะอยู่ตามร่างกายท่อนบนซึ่งเปลือยเปล่าอวดให้เห็นหัวไหล่หนา
เมียคืนแรม บทที่ 26
บทที่ 26เป็นอีกครั้งที่ธรินดาอึ้งกับคำถามของคนที่ตัวเองกำลังเช็ดผมให้อยู่ มือเล็กชะงักเล็กน้อยก่อนจะตอบในสิ่งที่ปรัชญ์ตั้งคำถาม“คุณปรัชญ์ไม่ชอบหน้าเล็ก ชอบรังแกเล็ก ชอบพูดจาเสียดสีเล็ก”“เธอตอบไม่ตรงคำถามอีกแล้วนะ” เขาดักคอและยิ้มยั่วผ่านกระจก“ตรงที่สุดแล้วค่ะ” ธรินดาไม่อาจทนการยั่วเย้าที่แฝงไว้ด้วยการรู้เท่าทันและจับพิรุธเช่นนั้นได้ จึงวางผ้าขนหนูลงและทำท่าจะเดินหนี แต่ปรัชญ์ไวกว่า ร่างสูงใหญ่หมุนตัวกลับมาแล้วรวบเอวเล็กให้นั่งลงไปบนตักของเขา จากนั้นก็ตวัดแขนกอดไว้แน่น“ปล่อยนะคะคุณปรัชญ์”ร่างบางที่ถูกกอดรัดอยู่ดิ้นขลุกขลักพร้อมทั้งเอ่ยขอร้องให้เขาปล่อย“กอดทีไรก็บอกให้ปล่อยทุกที เธอเป็นอะไรหือธรินดา เธอไม่ชอบที่ฉันกอดหรือไง” เสียงทุ้มเอ่ยถาม อ้อมกอดยังแน่นแบบไม่คิดจะยอมคลาย เพราะยังไม่อยากให้เธอเป็นอิสระในตอนนี้สิ่งที่เขาถามและน้ำเสียงเช่นนั้นทำให้ธรินดาหยุดดิ้น มองหน้าเขาตรงๆ และบอกในสิ่งที่ตัวเองคิดและรู้สึกอยู่ตลอดมา“เล็กไม่ชอบให้คุณปรัชญ์กอดค่ะ และเล็กก็เป็นคนที่คุณปรัชญ์ไม่มีสิทธิ์กอดตามอำเภอใจด้วย”“ทำไมจะไม่มี เราเป็นอะไรกันแล้วเธอก็รู้”“เราไม่ได้เป็นอะไรกันค่ะ เล็กเป็น
เมียคืนแรม บทที่ 27
บทที่ 27พูดจบปากและจมูกโด่งก็กดหนักๆ ลงที่พวงแก้มใสด้านซ้ายที่ตอนนี้เห่อร้อนจนกลายเป็นสีแดงระเรื่อๆ“คุณปรัชญ์!” ธรินดาอุทาน มองเขาตาเขียวขุ่น พลางยกมือขึ้นกุมที่แก้มตัวเองตรงที่โดนเขาจูบเมื่อครู่นี้“จูบเมื่อกี้เป็นจูบแบบพี่ชายกับน้องสาว ส่วนจูบนี้เป็นจูบแบบผู้ชายกับผู้หญิง”พูดเสร็จปรัชญ์ก็จูบอีก คราวนี้ไม่ได้จูบที่แก้ม แต่ปากหยักสวยได้รูปกดลงประกบบนเรียวปากอิ่ม ธรินดายังไม่หายจากอาการตกใจดีด้วยซ้ำก็โดนจู่โจมอีกรอบ ร่างบางยืนตัวแข็งทื่อ เม้มปากจนแน่นสนิทและเบี่ยงหน้าหนีเป็นพัลวัน เมื่อปรัชญ์พยายามจะแทรกลิ้นเข้าไปข้างใน เขาจึงใช้สองมือแนบประคองหน้าหวานใสเอาไว้เพื่อให้เธอหลบเลี่ยงไปไหนไม่ได้ ส่วนปากเพิ่มแรงบดคลึงและดูดเม้ม ไม่นานเรียวปากอิ่มก็เผยอเพื่อจะร้องห้ามเขา แต่นั่นเท่ากับเป็นการเปิดทางให้ลิ้นหนาแทรกเข้ามาในโพรงปากนุ่มชื้น พร้อมกับที่เรียวลิ้นอ่อนประสบการณ์ถูกเกี่ยวกระหวัดโลมเลียดูดซับเอาความหวามหวานอย่างดูดดื่มเร่าร้อนปากถูกจูบแต่ความเสียวซ่านรัญจวนกลับก่อตัวขึ้นอย่างรุนแรงในท้องน้อย แล้วแผ่ลุกลามแทรกซึมไปในเลือดที่ไหลเวียนไปทั่วกายสาว ธรินดาพยายามข่มกลั้นความรู้สึกที่จะไม
เมียคืนแรม บทที่ 28
บทที่ 28หลังจากปรัชญ์คุยโทรศัพท์กับแม่เลี้ยงลักษิกาเสร็จแล้ว ธรินดาก็พยายามดีดดิ้นพยศแรงเพื่อให้ร่างของตนหลุดพ้นจากตักแกร่ง พร้อมๆ กับความจริงบางอย่าง ทำให้หญิงสาวต้องบอกตัวเองว่า ควรจะรีบหลีกลี้หนีห่างจากสถานที่และผู้ชายซึ่งไม่ควรเข้าใกล้คนนี้โดยเร็วที่สุด“ตกลงคุณปรัชญ์จะไปส่งเล็กมั้ย” เธอถามเสียงขุ่นเมื่อเขาไม่ยอมปล่อยเธอลงจากตักง่ายๆ“นี่ถาม หรือขู่ หรือว่าออกคำสั่ง”“สุดแล้วแต่คุณปรัชญ์จะคิดค่ะ แต่เล็กจะกลับแล้ว ไม่ว่าคุณปรัชญ์จะไปส่งหรือไม่ไปก็ตาม”“งอนเรื่องอะไร เมื่อกี้ก็ยังดีๆ กันอยู่เลย”“เล็กไม่ได้งอนค่ะ แต่เล็กคิดว่าเล็กไม่ควรจะอยู่กับคุณปรัชญ์นานไปกว่านี้ มืดมากแล้วเล็กต้องรีบกลับไปทำงานสารนิพนธ์ต่อค่ะ ถ้าคุณปรัชญ์ไม่ไปส่ง เล็กก็จะกลับเอง” เจ้าของเสียงหวานที่ปกติจะอ่อนให้เขามาตลอดบอกอย่างจริงจังแกมห้วน ฉาบความเรียบเฉยลงไปในแววตาโดยใช้สิ่งที่ตัวเองกำลังรู้สึกผลักดันมันออกมา“ตกลง...ยกนี้ฉันยอมแพ้ก็ได้ เธอนั่งรอแป๊บหนึ่ง ขอเวลาแต่งตัวไม่เกินห้านาที”ร่างเล็กถูกยกขึ้นจากตักและวางลงบนโซฟา ก่อนที่ปรัชญ์จะพาร่างสูงใหญ่องอาจไปยังตู้เสื้อผ้าของตัวเอง หยิบเอากางเกงชั้นในสีเทามาสว
เมียคืนแรม บทที่ 29
บทที่ 29หลังจากสั่งเสร็จ ปรัชญ์ก็กวาดสายตามองสำรวจภายในร้าน ธรินดามุ่นคิ้วเข้าเล็กน้อย เมื่อเห็นว่าเขาคลี่ยิ้มพร้อมกับโค้งศีรษะคล้ายกับทักทายใคร เมื่อมองตามจึงเห็นว่าคนที่เขากำลังสร้างปฏิสัมพันธ์ด้วยนั้นคือผู้หญิงหน้าตาสะสวยสะดุดตาคนหนึ่ง ซึ่งธรินดาจำได้ว่าเป็นดาวคณะของคณะหนึ่ง แถมยังพ่วงดีกรีเชียร์ลีดเดอร์มหาวิทยาลัยและกำลังเรียนอยู่ชั้นปีที่สาม “สาวๆ แถวนี้สวยดีนะ” ปรัชญ์เปรยขึ้นหลังจากถอนสายตากลับมาจากผู้หญิงคนนั้นแล้วมองผู้หญิงที่นั่งอยู่ตรงหน้าแทน“ค่ะ...ผู้ชายก็หล่อ” ธรินดาไม่รู้ตัวเหมือนกันว่าทำไมถึงตอบเช่นนั้น แล้วก็แทบอยากจะกัดลิ้นตัวเอง เมื่อเห็นปรัชญ์ยิ้มคล้ายกำลังหัวเราะเยาะเธอ“เพิ่งรู้ว่าเธอก็รู้จักมองผู้ชาย”“ทำไมคะ ผู้หญิงมองผู้ชายมันแปลกตรงไหน”“แปลกตรงที่เธอไม่เหมือนผู้หญิงคนอื่นน่ะสิ”ธรินดาตาขุ่นเล็กน้อย ปรัชญ์กำลังจะตอกย้ำเธออีกแล้วสินะ ว่าเธอเป็นพวกนางชีในห้องพระ นางซินในห้องครัว และทำตัวเป็นนางวรรณคดีที่ชอบเดินชมดอกไม้ในสวนอุทยาน“อ้อ...ลืมไปว่าตอนนี้เธอถูกฉัน ‘สึก’ แล้ว โลกทัศน์ก็เลยเปิดกว้าง แต่อย่าให้มันเยอะเกินไปล่ะธรินดา ไม่อย่างนั้นเธอโดนดีแน่” ปรัชญ์ทั้
บทล่าสุด
