2

และมีตระกูลของพี่สะใภ้นั้นเป็นเจ้าของและดำรงตำแหน่งประธานใหญ่ของบริษัทและเป็นผู้อำนวยการ

การทำงานของทิชากรจึงเป็นที่ถูกตาต้องใจผู้ใหญ่เนื่องจากเธอมีศักดิ์เป็นเครือญาติ จึงให้การสนับสนุนเต็มที่

จนเธอได้เลื่อนตำแหน่งหน้าที่เป็นบ.ก.ตัวเล็กแต่ใจใหญ่   

เธอสนิทสนมกับนักเขียนหนุ่มปางภู ซึ่งปัจจุบันเป็นทั้งนักธุรกิจ เป็นเสี่ยหนุ่มที่ครอบครัวดำเนินธุรกิจเกี่ยวกับธุรกิจทัวร์  เฟอร์นิเจอร์ตกแต่งบ้านของตระกูล

และได้แตกแขนงแยกย่อยจากการเจริญเติบโตทางธุรกิจอีกสองสามบริษัท ตั้งอยู่ในกรุงเทพและต่างจังหวัด

ทำให้เขาไม่มีเวลาบริหารงานได้อย่างเต็มที่ 

เพราะส่วนหนึ่งเอาเวลาว่างแวบไปเขียนนิยาย  

ซึ่งทิชากรบ.ก.สาวใหญ่ยังทราบไม่หมดด้วยซ้ำว่า ครอบครัวของเสี่ยหนุ่ม นักเขียนรูปหล่อของเธอนั้นที่ว่ากิจการมีมากมาย เกี่ยวกับธุรกิจ

แต่ถึงอย่างไร เป็นเรื่องที่ดีอย่างหนึ่ง

ที่ปางภูสามารถปลีกตัว  หาเวลาว่างมาเขียนหนังสือส่งให้เธอ ทั้งรายสัปดาห์ อย่างโนเวล รวมทั้งรายปักษ์

เธอกับเขาพบกันครั้งแรกในฐานะนักเรียนโรงเรียนสาธิตของมหาวิทยาลัย จึงได้สนิทสนมและคบหากันในฐานะเพื่อนตั้งแต่ชั้นประถมจนจบชั้นมัธยม  

กาลเวลาที่ผ่านไปนานถึงสิบสองปี ของคำว่าเพื่อนยังเหนียวแน่นเหมือนเดิม และไม่เคยเปลี่ยนแปลงจากคำนี้  

เขากับทิชากรนั้นมันไม่มีอะไรนอกเหนือไปจากคำว่า เพื่อน

ซึ่งเป็นมิตรภาพแท้ที่บริสุทธิ์

จากความรู้สึกของเพื่อนที่มีต่อกัน มันไม่มีความรู้สึกละเอียดอ่อนที่เรียกว่า ความรักหรือความใคร่เข้ามาปะปนเลย

 ถึงเวลานี้ชายหนุ่มก็ยังยืนยันเสียงเด็ดขาด  ถ้าถามดูกับใจของตัวเองแล้ว  

ปางภูค่อนข้างเป็นหนุ่มหล่อที่เจ้า

้่งบริษัทซึ่ง่งหนุ่มหล่อเคยผ่านเสน่ห์วัยสามสิบสองปีของเขาเช่นนี้ เขาจะไม่คิดเรื่องแต่งานเลยหรือไร? 

เป็นไปไม่ได้ และคำตอบ คือ คิดและมีคำตอบว่าอยากจะแต่ง  แต่ก็ต้องรอเวลาให้พร้อมและเหมาะสมก่อน   

 อันที่จริงนั้นเขาเองก็มีแฟนสาวอยู่แล้ว เธอมีชื่อว่า เพิร์ล  หรือภามิญา พำนักอยู่กับครอบครัวที่ ประเทศอเมริกา

   

ระหว่างเขากับแฟนสาว ก็เป็นที่รับรู้ของทิชากรด้วย

 มือเรียวอวบของหญิงสาวใหญ่ผายมือเชื้อเชิญนักเขียนหนุ่มเพื่อนรักเข้าไปใน

งียบ  อ่านมานาน อ่านไปสักพักก้ห้องพิเศษ  

สำหรับใช้ต้อนรับอาคันตุกะคนพิเศษหรือบรรดาแขกเหรื่อลูกค้าที่เข้ามาติดต่องานในบริษัท   

หนุ่มหล่อกวาดตามองสำรวจเล็กน้อย ก่อนที่ร่างสูงจะทรุดกายลงนั่งบนพนักเบาะนั่งสีกำมะหยี่น้ำตาลแดง 

นั่งตัวตรงอดไม่ได้ที่จะชำเลืองสายตามองภาพวาด เป็นภาพที่ถูกแขวนไว้ในบนผนังห้อง

 และมีตู้โชว์เครื่องประดับจากต่างประเทศและปกของนิตยสารที่ผ่านมา 

รวมทั้งฉบับล่าสุดวางอยู่ในกระจกแก้วสี่เหลี่ยม  

และเบื้องหน้าจึงเป็นโต๊ะกระจกแก้วทรงกลม  มีที่เขี่ยบุหรี่วางอยู่ด้วย เผอิญปางภูสูบบุหรี่เป็นบางครั้ง ไม่ถึงกับติดและเหล้าก็เช่นกัน เวลามางานสำคัญของเพื่อนสนิทอย่างนี้ และเมื่อตอนที่อยู่บ้าน เขาก็ไม่ค่อยชอบสูบบุหรี่ 

งานเขียนของเขาจะขับเค้นออกมาจากมันสมองลักษณะสบายๆ ไม่ต้องพึ่งพาสิ่งพวกนี้เข้าช่วย มันเป็นความเคยชินอีกนั่นแหละ ที่เขาจะให้คำตอบนี้     

ทิชากรในฐานะหัวเรือใหญ่ของที่นี่แถมด้วยเพื่อนสนิทที่เป็นคนเอ่ยชักชวนมาในวันนี้  ซึ่งต้องมีเรื่องสำคัญที่เธอจะเอ่ยพูดและตระเตรียมเอาไว้แล้ว

เพื่อนหนุ่มนักเขียนของเธอ เพิ่งเดินทางมาถึงอยากจะให้เขานั่งพักหายใจหายคอคล่องเสียก่อน 

ที่จะเริ่มเรื่องคุยกันเป็นงานเป็นการ

สาวใหญ่เจ้าของสถานที่เอ่ยกล่าวกับเพื่อนสนิทด้วยน้ำเสียงที่เป็นกันเอง ไม่ได้เคร่งเหมือนใช้กับคนอื่น

“เชิญ นั่งตามสบายไปก่อนนะ ป้าง เพิ่งมาถึงนี่ คงเพลีย และเหนื่อย ทานอะไรเย็นหรือเปล่า ที่นี่มีน้ำส้มคั้น บ๊วยหรือน้ำเปล่า”

ถามเพื่อนเพราะเห็นว่า เขาคงนึกกระหายน้ำ

”ขอเป็นบ๊วยก็แล้วกัน นึกอยากทานพอดีเลย คงชุ่มคอแก้กระหาย”

หนุ่มหล่อยังเอ่ยตอบเพื่อนสนิทด้วยน้ำเสียงที่เป็นปกติคือนุ่มใสของเขา

“งั้น เธอรอสักครู่นะ ฉันจะไปบอกเด็กให้นำมาให้ ระหว่างที่อยู่รอฉันสักประมาณห้านาที คือ ฉันขอเข้าห้องน้ำน่ะ” 

ทิชากรสาวใหญ่บอกจุดประสงค์ของตัวเองที่เกิดขึ้นมาฉับพลัน 

หนุ่มหล่อเพื่อนสนิทจึงพยักหน้าให้เบา จากนั้นเปลี่ยนอิริยาบถของตัวเองด้วยการยกมือขึ้นกอดอกในลักษณะท่วงท่าสบาย    

เพื่อรอเพื่อนสนิทบ.ก.สาวใหญ่ของที่นี่ต่อไป

ื่อนสนิทด้วยน้ำเสียงที่เป็นนระหว่างนั่งครุ่นคิดหนุ่มหล่อในฐานะนักเขียนเริ่มมีชื่อ

ขมวดคิ้วเรียวหนาเป็นปื้นคงความเจ้าเสน่ห์ได้อย่างมากทีเดียว   เพื่อนบางคนบอกว่าชอบขนคิ้วที่นอกจากเข้มดำสนิทยังพาดเฉียงคล้ายปีกนก  ทำให้ส่วนหนึ่งของใบหน้านั้นปางภูแลดูสะดุดตาตรงนี้

วันนี้สิ่งที่เขาเตรียมมาให้เพื่อน คือไฟล์งานต้นฉบับ ซึ่งไม่ทราบว่าทิชากรจะมีความพึงพอใจแค่ไหน

 ซึ่งเขานั้นไม่สามารถจะบอกได้ ต้องรอคำตอบจากหล่อน  เพราะดูเหมือนจะมีฐานะเขียนงานออกมาตามใบสั่งของเพื่อนไปแล้ว    ส่วนใหญ่มักจะเป็นอย่างนี้   

ทิชากรทั้งคะยั้นคะยอแกมขมขู่บังคับรวมทั้งให้กำลังใจใส่ไปด้วยว่า

“เธอต้องทำได้นะ ฉันเชื่อว่าเธอต้องทำได้แน่  ป้างเพราะฉันเชื่อในฝีมือเธอ” 

นี่ไม่ใช่หรือที่เป็นกำลังใจตามติดมาจากน้ำคำที่เชื่อมั่นของเพื่อนทุกครั้ง   

จนทำให้เขามีวันนี้ สามารถสร้างโลกส่วนตัวของตัวเองที่เรียกว่านิยาย ให้เข้าไปอาศัยจมปลักอยู่กับจินตนาการ ที่มิรู้วันคืนมาอย่างยาวนาน

ด้วยใจรักที่สัมผัสแล้วนอกจากซาบซึ้งดูดดื่ม 

ยังให้คำตอบว่ามันกล่อมใจให้มีความสุขไปอีกแบบหนึ่ง  และไม่เคยสร้างปัญหาเดือดร้อนอะไรให้แก่เขา  

พิษภัยของมันไม่มีเลย 

หนุ่มหล่อตัดสินใจเอ่ยมาตรงๆ  การสนทนาดำเนินไปเรื่อยระหว่างนั้นแม่บ้านในออฟฟิศประจำบริษัทก็ยกแก้วน้ำบ๊วยเย็น มาวางไว้ตรงหน้าชายหนุ่มแล้วก็ขอตัวเดินจากไป

ปางภูชอบใช้ชีวิตอย่างราบเรียบ มีความสุขแบบปกติส่วนตัว ที่ไม่ชอบให้ใครวุ่นวายและเกี่ยวข้อง ถามว่าเขามีจินตนาการในโลกของความคิดสูงมั๊ย ต้องขอตอบว่าสูง นักเขียนเกือบทุกคนเป็นลักษณะเช่นนี้

ยิ่งเป็นงานที่ตัวเองรักชอบ  นักเขียนชื่อดังบางคนถึงกับปิด

ล็อกกลอนประตูในห้อง ทำงานโดยไม่ให้ใครมายุ่มย่ามรบกวน   แม้จะเคาะประตูก็ควรให้เป็นเวลา

รวมทั้งเวลาทานอาหาร หรือพักผ่อน  ตั้งขึ้นมาเองเลยว่า สามารถถามหรือเข้าไปรบกวนในเวลาช่วงไหนได้ 

บางคนแทบไม่รับโทรศัพท์  เพราะจะนั่งขีดนั่งจับปากกาเขียนอยู่ในอารมณ์ส่วนตัว

 ยิ่งปางภู เป็นเช่นนั้นด้วยเหมือนกัน