"คุณอายจะไปไหนคะ" นางพยาบาลคนที่เขาให้อยู่ดูแลเธอ เห็นว่าไอยวริญไม่ได้เดินมุ่งหน้าไปทางที่บอกว่าจะไป"พี่รออายอยู่ตรงนี้แหละ อายจะไปหาคุณหมอแป๊บเดียวค่ะ" ว่าแล้วเธอก็เดินตรงไปทางห้องตรวจ"คุณหมอมีผ่าตัดค่ะ""แล้วใครอยู่ในห้องคะ" เธอเห็นว่ามีคนไข้รอเข้าตรวจ"คุณหมออนุชิตค่ะ"พอเห็นว่าเขาไม่ว่างเธอก็เลยกลับขึ้นมาบนห้องเวลาผ่านไปเพียงไม่นาน..แกร็ก..ประตูเปิดออกหญิงสาวที่กำลังยืนทอดสายตามองลงไปข้างล่างก็ได้หันไปดูว่าใครเปิดเข้ามา"คุณหมอมีผ่าตัดไม่ใช่เหรอคะ""คนข้างล่างบอกว่าคุณไปหาผม มีอะไร" ชายหนุ่มเดินเข้ามาถามแบบเป็นห่วง"ไม่ใช่ธุระสำคัญอะไรหรอกค่ะ อย่าบอกนะว่าคุณหมอ?""เป็นอะไร" เขายังคงถามประโยคเดิมพร้อมกับเอื้อมมือไปเช็คชีพจรเธอดู"อายไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อยแค่อายได้ยินพี่พยาบาลพูดกัน""พูดว่าอะไร""ว่าถ่านไฟเก่า ไม่สิ ว่าคุณนาตาลี ย้ายโรงพยาบาลที่รักษาพ่อเหรอคะ"ได้ยินแบบนั้นเขาถึงกับโล่งอก ทีแรกคิดว่าเธอเป็นอะไรถึงขนาดเลื่อนการผ่าตัดไปก่อน เมื่อได้ยินพยาบาลแจ้งมาว่าภรรยาคุณหมอมาหาที่ห้องตรวจ"ใช่..ผมย้ายโรงพยาบาลให้เธอเอง""คุณย้ายเองเหรอคะ อย่าบอกนะว่าเป็นเพราะฉัน?""กินข้าวหร
หลายวันต่อมา.."ค่ะ" ไอยวริญตอบออกไปเมื่อพยาบาลมาตามให้ไปเช็คสุขภาพ เธอก็เข้าใจดีอยู่หรอกว่าตัวเองไม่แข็งแรงเหมือนผู้หญิงคนอื่น แถมยังมีสามีเป็นเจ้าของโรงพยาบาล ต้องได้ปรับตัวกันอีกเยอะเลย"ห้องนี้เหรอคะ?" ใบหน้างามแอบยิ้มเล็กน้อย เมื่อเห็นว่าเป็นห้องตรวจของสามี"ใช่ค่ะคุณหมอเคลียร์คิวให้ พี่ก็เลยขึ้นไปตามคุณอาย"เธอไม่รอช้ารีบเดินเข้าไปในห้องตรวจ"นอนลงที่เตียงเลยค่ะ" พยาบาลอีกคนที่ประจำด้านในพาไปนอนที่เตียง เพื่อจะอัลตร้าซาวด์ดูก่อนชายหนุ่มวางงานที่กำลังทำอยู่ แล้วเดินมาเตียงที่ใช้ตรวจคนไข้ จริงๆ ก่อนเธอจะลงมาเขาให้พยาบาลเปลี่ยนผ้าปูและเปลี่ยนปลอกหมอนใหม่แล้วและพยาบาลไม่พลาดที่จะเม้าท์มอยในไลน์กลุ่มเรื่องที่คุณหมอคลั่งรักเมียมาก"ผมจะทาเจลตรงท้องนะ เจลนี้จะมีความเย็นหน่อยไม่ต้องเกร็งนะครับ" ครั้งแรกที่เธอจะได้อัลตร้าซาวด์ก็เลยต้องได้บอกไว้ก่อนพอเอาเจลเหลวๆ ทาตรงหน้าท้องก่อนที่จะแนบเครื่องลงไป ไม่ใช่แค่หัวใจของเธอที่เต้นแรง หัวใจของคนเป็นพ่อก็เต้นแรงไม่ต่างกัน เพราะทั้งสองใกล้จะได้เห็นดวงใจ ถึงแม้เขาจะยังไม่เป็นรูปเป็นร่างมือหนาเอื้อมไปจับมือของอีกฝ่ายไว้ พร้อมกับแนบเครื่องนั้นลง
[บ้านพลตรีนายแพทย์วันเวย์]"มาถึงนานหรือยัง""ก็ตั้งแต่ตอนเย็นนั่นแหละพี่" พอพี่ชายโทรไปบอกว่าให้กลับมาบ้านเดี๋ยวจะพาพี่สะใภ้มาแนะนำตัวแบบเป็นทางการ นอร์เวย์ก็ได้พาภรรยาและลูกชายมาที่กรุงเทพฯ ช่วงนี้ปลาบปลื้มพักอยู่กับพ่อและแม่ เพราะคุณปู่คุณย่ากำลังมีปัญหากัน"แล้วตาปลื้มล่ะ""อยู่กับคุณย่าข้างบน" ตอนนี้คุณย่ากำลังชื่นใจหลานชายอยู่ เพราะไม่ได้เจอกันตั้งหลายวันเซอร์เวย์มองไปรอบๆ ก็ไม่เห็นพ่อ"อยู่ข้างบนเหมือนกัน" แค่มองสายตาพี่ชายนอร์เวย์ก็รู้แล้ว ถึงแม้ว่าพ่อจะเป็นคนที่เข้มงวดกับลูกๆ ไปซะทุกอย่าง แต่ถึงยังไงก็เป็นพ่อ"แล้วเจ้ารันล่ะ""บอกว่าเดี๋ยวมา ให้ตั้งวงกันไปก่อนเลย""ตั้งวง?""คงหมายถึงกินข้าวกันไปก่อนเลยมั้ง ผมก็ไม่ค่อยเข้าใจภาษามันหรอก""ถ้างั้นพี่แนะนำพี่สะใภ้ให้เรารู้จักก่อนเลยแล้วกัน คนนี้น้องชายผม ชื่อนอร์เวย์""สวัสดีค่ะ" ไอยวริญยกมือขึ้นมาไหว้"คุณเป็นพี่สะใภ้ไม่ต้องไหว้หรอกครับ" ถึงแม้จะบอกว่าไม่ต้องไหว้แต่นอร์เวย์ก็รีบรับไหว้"ไม่เป็นไรหรอกเป็นพี่สะใภ้ แต่อายุน้อยกว่าเรา" แล้วเซอร์เวย์ก็หันมาแนะนำภรรยา ของน้องชายให้กับเธอได้รู้จัก"สวัสดีค่ะคุณปิ่นมุก ชื่อเพราะจังเลย
เมียขัดดอก EP43 รันเวย์"นี่คุณ.. ฉันถามอะไรหน่อยสิ" หญิงสาวที่นอนตะแคงอยู่โซฟาหันมองมาทางผู้ชายคนที่ว่าจ้างเธอให้มาเล่นละครตบตา"มีอะไร" เขาไม่ได้สนใจเลยด้วยซ้ำ เพราะกำลังคิดอยู่ว่าจะทำยังไง..กับคุณพ่อจอมบงการที่รันเวย์ต้องทำแบบนี้เพราะเขารู้ชะตาตัวเองแล้ว พี่ชายคนรองก็มีครอบครัวไปแล้ว แถมพี่ชายคนโตก็ผ่านด่านคุณพ่อไปแล้วเช่นกัน ตอนนี้เหลือแค่เขาเพียงคนเดียวที่กำลังจะเจอศึกหนักแต่ไม่มีทางซะหรอกที่รันเวย์จะให้เล่นงานได้ง่ายๆ"ครอบครัวของคุณก็ดูอบอุ่นดี ทำไมต้องทำอะไรแบบนี้ด้วย""หุบปาก""ฉันก็แค่อยากจะถาม""จะเอาไหมเงิน""เงินใครจะไม่อยากได้ล่ะ ไหนที่ตกลงกันไว้ว่าจะให้ก่อนครึ่งหนึ่ง""เดี๋ยวพรุ่งนี้เอาให้""อย่าลืมนะถ้ามีการถูกเนื้อต้องตัว นายจะจ่ายเพิ่มอีกครั้งละหนึ่งพัน""เขี้ยวจริงๆ เลย""ฉันนับดูแล้วอยู่ข้างล่างนายแตะตัวฉันสามครั้ง""กูจ้างถูกคนไหมวะ" ประโยคนี้เขาพูดแค่เบาๆ แล้วก็นอนคว่ำลงกับที่นอนพร้อมกับเอาหมอนมาปิดหูไว้เช้าวันต่อมา.."มาค้างที่บ้านบ่อยๆ นะลูก" ประโยคนี้คนเป็นแม่พูดกับลูกชายคนกลางที่เพิ่งจะออกจากบ้านไปแล้วครั้งหนึ่ง พอลูกชายคนโตกำลังจะพาภรรยาออกจากบ้าน ก็เลยต้
แสดงว่าก่อนหน้านี้เราขี้เหร่มากเลยเหรอเขาถึงจำไม่ได้ ..หญิงสาวแอบคิดอยู่ในใจเพราะ มองแววตาของเขาแล้วเหมือนจำเธอไม่ได้จริงๆ"พ่อจำไม่ได้แม่ไม่ว่าหรอก แต่อย่าบอกนะว่าเราก็จำเมียไม่ได้เหมือนกัน""ครับ?" สายตาคมเหลือบกลับไปมองเธอคนเมื่อสักครู่อีกครั้ง ว่าไปทำอะไรมาเพราะเปลี่ยนไปมาก ซึ่งเขาไม่ได้ต้องการให้เธอเปลี่ยนแปลงตัวเองเลยหมั่บ! "เจ้ารันลูกจะทำอะไร" ผู้เป็นแม่ได้แต่ตะโกนตามหลังไปเมื่อลูกชายคว้าแขนของภรรยาเดินขึ้นบ้าน"ฉันเจ็บนะคุณ" พอพ้นสายตาของทั้งสองท่านแล้วเธอถึงได้รีบชักมือออก"ใครให้เธอแต่งตัวแบบนี้""ก็แม่คุณน่ะสิ" คิดไว้แล้วเชียว ถ้าเขารู้มีหวังตายแน่ "อุ้ยคุณจะทำอะไร" หญิงสาวรีบแกะมือเขาออกจากคอเสื้อ เพราะดูท่าทางแล้วเขาคงจะฉีกมันทิ้ง"ห้ามทำอะไรนอกเหนือคำสั่งฉัน" ว่าแล้วชายหนุ่มก็ใช้แรงกระชากเสื้อตัวนั้นจนขาด"คุณบอกให้ฉันถอดดีๆ ก็ได้ ทำไมต้องทำลายข้าวของด้วย รู้ไหมว่ามันแพง""ฉันไม่สนใจว่ามันจะแพงไหม ใส่เท่าที่ฉันให้ใส่เท่านั้น"คนตัวเล็กน้ำตาไหลคลอออกมา แค้นในอกเพราะเสียดายเสื้อผ้าราคาแพง ชาตินี้เธอคงไม่มีปัญญาซื้อมันมาใส่"โธ่เว้ย!" รันเวย์จับเสื้อตัวที่เพิ่งจะฉีกออกมาเ
"เป็นอะไรหรือเปล่าจ๊ะ" นั่งรถมาจนใกล้จะถึงที่แล้ว แต่ดูท่าทางลูกสะใภ้คนเล็กจะเหม่อลอยมาก"คะ?!" รัญณาสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงแม่ของเขา ..เธอตกใจตั้งแต่ถูกจูบก่อนที่จะออกมาแล้ว"หนูไม่สบายใจหรือเปล่า ไม่ต้องกลัวหรอกนะ คืนนี้แม่จะไปด้วย" นางคิดว่าเธอคงจะกลัวเรื่องพ่อสามี"เอ่อค่ะ" เราเป็นบ้าอะไรเนี่ย ..หญิงสาวรีบเรียกสติตัวเองให้กลับมาลงจากรถ..แพทย์หญิงอมรรัตน์ก็พาลูกสะใภ้ไปเลือกชุดราตรีก่อน พอได้ชุดแล้วก็เข้ามาให้ช่างแต่งหน้าทำผมให้เข้ากับชุดเวลาผ่านไปก็หลายชั่วโมง เพราะกว่าจะทำทุกอย่างเสร็จ"แม่ว่าคงไม่มีใครจำหนูได้หรอก" ถ้านางไม่ได้อยู่ในร้านเสริมสวยนี้ด้วยคงจำลูกสะใภ้ไม่ได้แน่"น้องสวยมากเลยนะคะ ถ้าไม่ใช่ลูกสะใภ้ของคุณหมอ ดิฉันว่าส่งเข้าประกวดได้เลยนะเนี่ย"หญิงสาวก็มัวแต่มองกระจก เพราะเธอก็ไม่เคยเห็นตัวเองแต่งตัวแบบนี้มาก่อนเหมือนกัน"แม่โทรไปบอกเจ้ารันให้ไปเจอกันที่โรงแรมแล้ว""เราไปโรงแรมกันเลยหรือคะ""ใช่จ้ะ ตอนนี้พ่อก็อยู่กับเพื่อนที่งานนั่นแหละ" นางก็เลยสั่งให้คนรถมุ่งหน้าไปที่โรงแรมเลย[โรงแรมหรูที่ใช้จัดงาน]แน่นอนว่างานไฮโซต้องมีนักข่าวจับตามอง และหลายสำนักก็รอทำข่าวอยู่"ล
"แต่ฉันดื่มไม่ไหวแล้วนะ" แก้วสองหมดไปแก้วที่สามเขาก็ได้ส่งมาให้อีกครั้ง เธอเริ่มปฏิเสธ"ฉันให้แก้วละพัน"เงินพันไม่ได้หาได้ง่ายๆ เธอก็เลยรับมันมาดื่มได้อีกสองแก้ว คราวนี้ไม่ไหวแล้วจริงๆ"กูกลับก่อนนะเว้ย""อ้าวมาทีหลังเพื่อนจะกลับก่อนได้ยังไงวะ""ผู้หญิงของกูเมาแล้ว""อีกตามเคยนะมึง" เพื่อนๆ รู้ดีว่ารันเวย์ไม่ได้รีบจะกลับบ้านอยู่แล้ว คงแวะไม่ไกลแถวนี้หรอก "ให้กูช่วยเอาไปขึ้นรถไหม""ไม่ต้องหรอก" ว่าแล้วรันเวย์ก็ควักเงินออกมาวางลงตรงหน้าให้เพื่อนจ่าย ..นี่แหละคือเหตุผลที่เพื่อนๆ ชอบเรียกเวลามาดื่ม..ไม่ต้องจ่ายแถมยังมีเงินเหลือติดกระเป๋ากลับบ้านอีกชายหนุ่มค่อยๆ วางร่างของหญิงสาวลงนั่งเบาะรถด้านข้างคนขับ"เดี๋ยวฉันจะพาไปขึ้นสวรรค์" มือหนาลูบไล้ใบหน้าเรียว ถ้าตรงนี้ไม่ใช่ที่สาธารณะเขาคงจัดการกับเธอตรงนี้เลย คนอะไรเวลาเมาหน้าเอาชิบหายรันเวย์รีบเดินอ้อมไปประจำที่คนขับ แล้วดึงเซฟตี้ของอีกฝ่ายมาหวังจะคล้องให้ ขณะที่เขายื่นมือไปใบหน้าของทั้งสองใกล้กันมากหึ.. ว่าจะทนแล้วนะ แอลกอฮอล์ในร่างกายเขาก็ไม่ใช่น้อยๆ พอลมหายใจของเธอกระทบถูกใบหน้า ความเป็นชายก็แข็งตัวขึ้น"ยืมมือหน่อยแล้วกัน" ชายหนุ่มคว
"เธอ? เธอเป็นอะไร" ชายหนุ่มตื่นขึ้นมาก็เห็นเธอนอนขดอยู่บนเตียง และเลือดที่เขายัดเยียดความรุนแรงให้ก็เลอะที่นอนจนน่าใจหาย"..เจ็บท้อง" หญิงสาวพยายามเปล่งเสียงออกมาให้เขาฟังได้ถนัดมากที่สุด เพราะเธอเจ็บท้องมาก"จะตายไหมวะเนี่ย" รันเวย์ถึงกับคิดอะไรไม่ออกทำอะไรไม่ถูก แต่ในขณะเดียวกันนั้นเขาก็คิดถึงหน้าพี่ชายขึ้นมาเวลาผ่านไปเพียงไม่นาน..รถโรงพยาบาลก็วิ่งเข้ามาที่ม่านรูดที่เซอร์เวย์ต้องได้ใช้รถพยาบาลเผื่อว่าต้องได้ปฐมพยาบาลเธอไปด้วย แต่เขาก็ไม่ได้ทำเอิกเกริกมาแบบเงียบๆรันเวย์ขับรถตามหลังรถพยาบาลที่มีพี่ชายนั่งมาด้วยไป[โรงพยาบาล] พอมาถึงเซอร์เวย์ก็พาเธอเข้าห้องฉุกเฉิน"ทำอะไรไม่รู้จักคิด" พี่ชายโมโหมากเมื่อตรวจเช็คร่างกายของผู้หญิงคนนั้นแล้วรู้ว่าเธอถูกทำร้ายอวัยวะส่วนนั้นมากจนมีรอยฉีก ..และร่องรอยตามร่างกายของเธอก็มีรอยฟกช้ำ อย่างเช่นรอยเข็มขัดจนเห็นได้ชัด"ก็ผมเมานี่""เมาแล้วต้องทำกับผู้หญิงขนาดนั้นเลยเหรอ!""พี่จะมาเอาอะไรกับผม ช่วยรักษาให้หายๆ แล้วก็ปล่อยกลับบ้านไปเถอะ""เดี๋ยวนะ นี่เมียแกไม่ใช่เหรอ" พี่ชายเริ่มจะจับไต๋ได้ "อย่าบอกนะว่าผู้หญิงคนนี้เป็นแค่เครื่องมือ??""ไม่มีอะไรหร
"เข้าข้างในกัน" เกษมราษฎร์เอื้อมมือมาให้อีกฝ่ายจับมือท่านไว้ เพื่อจะได้ก้าวเดินเข้าไปด้านในพร้อมกัน"ท่านทำอะไรคะ" นางยอมเดินตามแรงที่อีกฝ่ายจูง แต่ก็อดที่จะถามไม่ได้"บอกแล้วไงว่าไม่อยากปล่อยเวลาให้เสียไปเปล่าๆ แต่งงานกันนะ""อู๊วววว" เสียงโห่แสดงความยินดีดังขึ้นเมื่อเกษมราษฎร์คุกเข่าลงต่อหน้าผู้หญิงที่กำลังจะเป็นเจ้าสาวในคืนนี้ ท่านเคยพูดไว้แล้วถึงแม้ว่าจะพูดแค่กับตัวเอง ถ้ามีโอกาสได้ทำเพื่อเธอ..จะทำให้ผู้หญิงทุกคนบนโลกนี้ต้องอิจฉาเธอ"ลุกขึ้นเถอะค่ะท่าน""คุณตอบตกลงมาก่อนสิ""ท่านเพิ่งขอหมั้นไปวันก่อนเองนะคะ""ถ้าคุณไม่ตกลงผมก็จะอยู่แบบนี้""ตกลงก็ได้ค่ะ" จากเสียงโห่ร้องกลายเป็นเสียงกรี๊ดลั่นจนโรงแรมแทบจะแตก เมื่อฝ่ายหญิงตอบตกลงแต่งงานด้วยเกษมราษฎร์ลุกขึ้นโดยที่ไม่ต้องให้ใครมาช่วยพยุง ถึงแม้จะอายุและเยอะแล้วแต่ร่างกายของท่านก็ยังแข็งแรง เพราะการเป็นทหารต้องได้ฝึกฝนอยู่ตลอดเวลา"ดีใจด้วยนะครับ" รามสูรเข้ามาแสดงความยินดี เขาดีใจมากที่จะเห็นแม่มีความสุขสักที ตั้งแต่จำความได้เลยมั้งที่เห็นแม่ต้องเฝ้ารอพ่อกลับบ้านทุกวันและลูกๆ คนที่เหลือก็เข้ามาแสดงความยินดี รวมทั้งแขกในงาน วันนี้ท่าน
เย็นวันเดียวกันนั้น.. พุดตาลเรียกลูกชายและลูกสะใภ้มาทานข้าวเย็นร่วมกัน"สวัสดีครับท่าน" รามสูรมาพร้อมกับภรรยา และลูกชาย พอมาถึงก็เห็นว่าท่านพลเอกเกษมราษฎร์ ก็นั่งอยู่ในห้องรับแขกด้วย"มาครบกันแล้วใช่ไหม นั่งก่อนสิลูก"พอลูกชายนั่งลงเกษมราษฎร์ก็ขอเป็นคนพูดเอง ท่านบอกทุกคนว่าขอเข้ามาอยู่ร่วมครอบครัวด้วย ทีแรกเกษมราษฎร์ก็ช่างใจอยู่ กลัวลูกๆ ของพุดตาลจะไม่ชอบใจ เพราะถึงยังไงพ่อของพวกเขาก็มีทีท่าว่าจะกลับมา"ยินดีต้อนรับครับ ผมเองต่างหากที่ต้องฝากคุณแม่ไว้กับท่าน" พี่ชายคนโตเป็นคนเอ่ยพูดก่อน"ขอบใจมากนะลูก" ใจจริงพุดตาลก็อยากจะอยู่กับลูกและหลานแบบนี้ไปจนแก่เฒ่า แต่มันคงเป็นไปไม่ได้แล้ว เมื่อสามีหย่าขาดจากผู้หญิงคนนั้น ยังไงท่านก็ต้องกลับมาวนเวียนจนทำให้ชีวิตอยู่ไม่เป็นสุขแน่ นางก็เลยตัดสินใจตัดกรรมกันไปแต่เพียงแค่นี้"ผมจะประกาศให้สังคมรับรู้เรื่องของเราในเร็ววันนี้""เรื่องนี้แล้วแต่ท่านค่ะ" นางคิดว่าให้คนรับรู้ไว้ก็ดี เรื่องถูกนินทาหนีไม่พ้นอยู่แล้ว ใครจะนินทาก็ช่าง ขอให้ตัวเองอยู่แบบสบายใจก็พอร่วมทานข้าวเย็นกันเสร็จ ลูกชายทั้งสองก็ขอตัวกลับเพราะมันดึกแล้ว ส่วนเพลิงไม่อยากจะกลับก็ต้องได
"ใจเย็นก่อนสิคะมาเหนื่อยๆ น้ำก็ยังไม่อาบ""ขอชื่นใจก่อน" ริมฝีปากหนากระซิบพูดในขณะที่จมูกยังสูดดมคนตัวเล็กที่อยู่ในอ้อมกอด"คิดถึงคุณเหมือนกันค่ะ" รักครั้งแรกของเธอมันช่างสวยงามนัก แต่เมขลาหวังว่าจะหยุดผู้ชายคนนี้ไว้ได้แค่เธอ เพราะถ้าเขามีตำแหน่งที่สูงขึ้น เขาจะเป็นเหมือนคนที่ให้กำเนิดเธอไหม"เป็นอะไร" เพลิงสัมผัสได้ว่าอารมณ์ของเธอไม่เหมือนตอนที่เรียกเขาขึ้นมาข้างบนเลย"อนาคตข้างหน้าอะไรมันก็ไม่แน่นอนค่ะ เผื่อคุณก้าวไปในตำแหน่งที่สูงกว่านี้..""อย่าคิดอะไรที่มันจะไม่เกิดขึ้น" แค่นี้เขาก็รู้แล้วว่าเธอคงกลัวว่าเขาจะทำตัวเหมือนพ่อ"คุณรู้เหรอคะว่าฉันกำลังคิดอะไรอยู่""ผมรักคุณ คำนี้ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนได้ฟังมันจากปากผม และผมก็จะพูดให้คุณฟังเพียงคนเดียว""ขอบคุณนะคะ" ขอบคุณเขาทั้งน้ำตา แต่ก่อนตอนที่ไม่รู้ว่าใครเป็นพ่อ ยังมีความสุขมากกว่านี้เลย แต่พอรู้ว่าพ่อมีนิสัยยังไง เมขลาก็เริ่มกลัวผู้ชายรอบข้าง[โรงแรมหรู]ที่พลเอกเกษมราษฎร์พาพุดตาลมาทานข้าวที่โรงแรม เพราะรู้แล้วว่านางคงไม่กลับไปหาอะไรเดิมๆอีก ท่านต้องทำให้นางเห็นว่าท่านสามารถที่จะพานางก้าวไปในทุกๆที่ได้"ทำไมคุณรู้ว่าฉันชอบกิน เออ..
"ทำอะไรกัน"คนที่กำลังโอบกอดกันถึงกับตกใจปล่อยมือออก"ท่าน?""นายคงไม่อยากจะอยู่ในกรมแล้วใช่ไหม""อย่าทำอะไรผู้กองนะคะ" ถึงแม้เธอจะตัวเล็กกว่ามาก แต่หญิงสาวก็ใจกล้าก้าวออกมายืนบังชายคนรักไว้"เรารู้ไหมว่ามันไม่สมควร""จะสมควรหรือไม่ มันอยู่ที่เราสองคนค่ะ""อย่าลืมสิว่าเราเป็นลูกของใคร""หึ.. แล้วฉันเป็นลูกของใครล่ะคะ""มันสมควรแล้วเหรอที่จะมาพูดต่อล้อต่อเถียงกับพ่อ""พ่อ?" เมขลาอยากจะพูดอะไรอีกตั้งมากมาย แต่มันจุกในอกเสียก่อน"มีอะไรกัน" แม่บ้านรีบเข้าไปตามคุณผู้หญิงออกมาดู กลัวว่าจะมีเรื่อง"คุณมาก็ดีแล้ว ผมจะเร่งเรื่องให้ลูกไปเรียนต่อต่างประเทศ""เรียนต่อต่างประเทศ?" เพลิงพูดพร้อมกับมองหน้าเมขลา แล้วมองไปที่ท่านพลเอกเรวทัต"ฉันไม่ไปค่ะ""ลูกไม่อยากเรียน" พุดตาลคิดว่านางคงต้องได้ออกหน้าเองแล้วล่ะ"อายุแค่นี้ยังเรียนได้อีกตั้งเยอะ ทำไมถึงคิดสั้น""อะไรคือการคิดสั้นคะ""ก็ที่เห็นอยู่นี่ไง""คนนี้ผู้กองเพลิงท่านก็คงจะรู้จักแล้ว เขาเป็นคนรักของฉัน ไม่สิ.." ถ้าพูดแค่คนรักมันคงไม่จบตรงนี้แน่ เมขลาก็เลยให้สถานะใหม่กับเพลิง "เขาเป็นพ่อของลูกในท้องฉันเองค่ะ""???" ไม่ใช่แค่พลเอกเรวทัตและพุดตา
เห็นว่าทุกคนอยู่กันพร้อมหน้า เรวทัตก็เลยยังไม่พูดอะไรอีก เพราะคดีเก่ายังไม่เคลียร์"อยู่พร้อมหน้ากันก็ดีแล้ว พ่อจะย้ายกลับมาอยู่บ้านหลังนี้แล้วนะ"เรวทัตพูดจบ ลูกๆ ต่างก็มองดูหน้าคนเป็นแม่มันคงเป็นเวรกรรมของนางที่เคยสร้างไว้กับผู้ชายคนนี้ตั้งแต่ชาติปางก่อน ชาตินี้ก็เลยต้องได้ตามมาชดใช้กรรม หนีไปไหนก็คงจะหนีไม่พ้นแล้ว"บ้านหลังนี้เป็นบ้านของคุณ คุณจะมาอยู่ใครจะว่าอะไรได้ล่ะคะ"เรวทัตอยากได้ยินคนตรงหน้าเรียกว่าคุณพี่เหมือนเดิม แต่คงต้องใช้เวลา เพราะตัวเองทำไว้กับนางเยอะ"หือ รามิล" มองเข้าไปด้านในก็เห็นลูกสะใภ้คนโตกำลังอุ้มหลานชายเดินออกมา เรวทัตก็เลยเดินเข้าไปหาหลานพอคนเป็นพ่อไปแล้ว ลูกๆ ที่ยังยืนอยู่ตรงนั้นต่างก็มองดูหน้าแม่อีกครั้ง นาทีนี้ไม่มีใครน่าสงสารเท่าท่านอีกแล้ว"แม่ไม่เป็นอะไรหรอก เข้าไปข้างในกันเถอะ" แค่นี้นางก็รู้แล้วว่าสามีคงจะหย่าจริง เพราะถ้าไม่งั้นคงไม่บอกว่าจะกลับมานอนบ้านหลังนี้ นางรนหาที่เอง คิดว่าท่านจะไม่กล้าหย่าดาราสาวสวยคนนั้นทุกคนเข้าไปแล้ว เมขลาก็หันกลับมากุมมือเพลิงไว้ "เรายังจะเป็นเหมือนเดิม อย่าคิดมากนะคะ" เมขลารู้ดีว่าเพลิงคิดว่าตัวเองต่ำต้อย"ผมจะไม่ถอ
"ผมมาคิดทบทวนเรื่องของเราดูแล้ว""ท่านไม่สบายหรือเปล่าคะ" แพรวพราวเริ่มใจไม่ดี แต่ก็ยังคงส่งรอยยิ้มหวานๆ ให้ แบบใจดีสู้เสือ"เราหย่ากันเถอะ""คุณพี่!!""ผมจะให้ทุกอย่างที่คุณอยากได้ ผมขอแค่ให้คุณเซ็นใบหย่า""ไม่มีทางค่ะ กว่าเราจะฝ่าฟันความรักของเรามาด้วยกันได้ ทำไมคุณพี่ถึงทำแบบนี้กับแพรวคะ""ผมให้เกียรติคุณถึงได้มาคุยก่อน หรืออยากจะคุยผ่านทนายของผมล่ะ""แพรวรักท่าน ยอมอุ้มท้องลูกของท่าน ถึงแม้จะถูกใครตราหน้าว่าเป็นผู้หญิงไม่ดี""เรื่องลูกผมก็ยังจะส่งเสียเลี้ยงดู""แพรวไม่ได้ต้องการแบบนั้นสักหน่อย ใครคะ..ท่านมีใครใหม่อีกเหรอคะ""เรื่องนั้นไม่เกี่ยว เรามาคุยเรื่องของเราก่อน""เรื่องของเรา แพรวไม่หย่า!""ผมมาคุยกับคุณดีๆ แล้วนะ หลังจากนี้คุณก็คุยกับทนายของผมแล้วกัน และสิ่งที่คุณอยากได้ก็อย่าฝันว่าจะได้""ท่านอย่าบอกนะว่าจะกลับไปหามันอีก""ผมเพิ่งรู้ว่ารักภรรยา""รักภรรยาอย่างนั้นเหรอคะ แล้วที่ผ่านมาล่ะผู้หญิงนับสิบนับร้อยยังจะเรียกว่ารักภรรยาได้อยู่อีกเหรอคะ!" แต่ดูเหมือนเรวทัตจะไม่ฟังอะไรอีก เพราะตอนนี้เดินไปที่รถแล้ว "กรี๊ดดดด!!""คุณแม่เป็นอะไรคะ" มโนราห์ได้ยินเสียงร้องก็รีบลงมาดู"
"??" เมขลาได้ยินทุกคำพูดของแม่ใหญ่ที่พูดกับ.. แม้แต่คิดยังไม่กล้าเอ่ยชื่อในใจเลย คนที่ไม่ต้องการเธอ..เธอก็ไม่ต้องการคนแบบนั้นเช่นกัน"หนูเมย์" ยืนมองตามสามีเก่าไปครู่หนึ่ง พอหันกลับมาก็เจอเมขลาอยู่ตรงมุมบันได"คุณแม่ทำแบบนั้นทำไมคะ""บางทีมันอาจจะเป็นทางเลือกที่ดีสำหรับเราก็ได้""น้องเมย์ไม่เห็นด้วยค่ะ""แต่เขาคือ..." นางกำลังจะพูดว่าแต่นั่นคือพ่อแท้ๆ ของเมขลาเลยนะ"น้องเมย์ไม่อยากให้คุณแม่กลับไปเจอวังวนเก่าๆ อะไรที่เราสลัดทิ้งไปได้แล้ว ก็ปล่อยมันไปเถอะค่ะ"ทำไมเด็กอายุยังไม่ถึง 20 ถึงคิดได้กว่านาง ถ้านางใช้แค่หัวใจคิดก็คงจะกลับมาในวังวนเดิม แต่ถ้าใช้สมอง ปล่อยให้ทุกอย่างมันผ่านไป มันอาจจะดีกว่านี้ก็ได้"แล้วแม่ต้องทำยังไง"เมขลามองใบหน้าผู้หญิงที่กาลเวลาไม่สามารถทำร้ายนางได้ เพราะถ้าเดินไปกับเธอทุกคนคงคิดว่าพี่กับน้อง ดวงตาของนางคลอไปด้วยม่านน้ำตาที่บดบัง ถึงแม้เธอจะอายุยังน้อย แต่ก็พอดูออกว่าท่านยังคงรักผู้ชายคนนั้นอยู่"ถ้าเขาคนนั้นกลับมา ทำให้คุณแม่ต้องทุกข์ใจอีก คุณแม่จะรับได้ไหมล่ะคะ" เพราะยังไงคนเดิมก็คงทำอะไรเหมือนเดิม ถ้าไม่งั้นคงไม่ออกไปไข่ไว้นอกบ้านจนทั่วแบบนี้"แม่ขออยู่คน
คฤหาสน์พลเอกเรวทัต"ดีใจจังเลยค่ะที่คุณผู้หญิงกลับมา""สบายดีกันไหม" กลับมาที่นี่ถึงสองครั้ง แต่ไม่ได้ถามสารทุกข์สุขดิบกันเลย เพราะแค่เห็นหน้าสามีเก่าก็ไม่มีอารมณ์ถามใครแล้ว"ไม่สบายก็ตรงที่คิดถึงคุณผู้หญิงนั่นแหละค่ะ""ปากหวานเหมือนเดิมนะพวกเราเนี่ย ช่วยกันเอาของเข้ามาข้างในก่อน""เดี๋ยวผมทำเองครับ" เพลิงซึ่งทำหน้าที่ขับรถรีบเดินไปเปิดกระโปรงหลัง"ฉันช่วยค่ะ" เมขลากำลังจะไปช่วยยกของแต่ถูกเพลิงห้ามไว้"เอาของขึ้นไปไว้ข้างบนเลย แม่ให้คนจัดห้องให้แล้ว""ครับ" ชายหนุ่มหิ้วกระเป๋าขึ้นไปที่ชั้นบน โดยมีหญิงคนรักเดินตามไป ส่วนของที่เหลือพวกแม่บ้านช่วยกันคนละไม้คนละมือกึก.."อืม" หญิงสาวตกใจเดินพ้นประตูเข้ามาเขาก็ปิดแล้วล็อกมันไว้ ไม่ได้ทำแค่นั้นเพลิงยังหันมาจูบพอหายตกใจเมขลาก็จูบกลับ คิดว่าคงไม่มีใครเข้ามาในห้องนี้ เพราะของที่เหลือเป็นของแม่ใหญ่คิดว่าจะจูบไม่นานพอให้หายคิดถึง ถ้าได้แยกกันอยู่จริง แต่นี่ขนาดจูบอยู่ยังคิดถึง"ผมรักคุณนะ" นิ้วแกร่งเขี่ยแก้มของหญิงคนรักเบาๆ "อยู่ที่นี่ห้ามดื้อเข้าใจไหม""คุณก็ห้ามแอบไปเที่ยวที่ไหนนะคะ""ไม่ไปไหนหรอก"ทั้งสองพูดคุยกันอยู่ครู่หนึ่งก็ลงมา.."พี่
"คุณไม่มีพันธะ แต่คุณไม่คิดเหรอกว่าเกษมอาจจะมีพันธะอยู่ก็ได้"พุดตาลเงียบไปครู่หนึ่งเมื่อได้ยินประโยคนั้นจากสามีเก่า มันก็มีส่วนอยู่บ้าง พลเอกเกษมราษฎร์ตำแหน่งใหญ่โตขนาดนั้น แถมภรรยาก็ตายจากไปนานแล้ว"เรื่องนั้นฉันคงไม่ให้ท่านต้องมาลำบากใจด้วยหรอกค่ะ..กลับกันเถอะลูก"พลเอกเรวทัตได้แต่มองตามหลังนางไป ทันใดนั้นก็คิดอะไรขึ้นมาได้"คนนี้ใช่ไหม ที่เป็นลูกของนวล" เรวทัตรีบเดินตามทั้งสองมาที่รถจากที่กำลังจะเปิดประตูพุดตาลถึงกับชะงัก"ผมจะรับลูกคนนี้กลับมาเลี้ยงเอง""??" พอประโยคนี้ออกจากปากพลเอกเรวทัต ทั้งสองที่ยืนหันหลังให้ ก็ได้หันกลับมามองพร้อมกัน "คุณหมายความว่ายังไง""ในเมื่อเด็กคนนี้เป็นลูกอีกคนของผม มันก็ไม่แปลกที่ผมจะรับลูกกลับมาเลี้ยงเอง"พุดตาลรีบจับเมขลาหลบไว้ด้านหลังของตัวเองก่อน "เสียใจด้วยค่ะ แต่ตอนนี้เมขลาเป็นลูกของดิฉันแล้ว""คุณแน่ใจเหรอว่าจะพูดเรื่องสิทธิ์เลี้ยงดูเด็กคนนี้กับผม"เมขลาส่ายหน้าเล็กน้อยเพื่อบอกกับแม่พุดตาลว่าเธอไม่ไป"แม่ไม่ยอมให้หนูไปอยู่แล้ว เรากลับบ้านกัน" นางรีบหันกลับไปเปิดประตูรถ เพื่อให้เมขลาได้ขึ้นไปนั่งก่อน"ถ้าคุณชอบขึ้นโรงขึ้นศาล ไม่เป็นไรนะผมจัดให