ตอนที่ 6 ลืมรูดซิบ

@ชมรม

"แค่กๆ โทษทีฉันลืมสนิทเลย" วาโยวิ่งมาหยุดยืนหายใจหอบเหนื่อยตรงหน้าเพื่อนทั้งสอง ก่อนจะทิ้งก้นลงนั่งที่เก้าอี้หินอ่อน เฮ้อ! ในที่สุดก็วิ่งมาถึงจนได้

"ไปๆ เขาเรียกรวมแล้ว"

"ขอนั่งพักก่อนไม่ได้หรือไง"

"ถ้าจะนั่งก็ไปนั่งข้างใน"

"เดี๋ยว​สิ ขอพักตรงนี้แป๊บนึง​ แค่กๆ เหนื่อยจนหายใจไม่ทันแล้ว" มือซ้ายยกขึ้นปาดเหงื่อ ส่วนมือข้างขวาก็โดนภามดึงให้ยืนขึ้นโดยที่เขาไม่คิดจะสงสารผู้หญิง​ตัวเล็กๆอย่างเธอเลยแม้แต่​น้อย

"ลุก" วาโย​ขืนตัวไว้สุดแรงและไม่ยอมลุกขึ้นง่ายๆ

"อื้อ!!!"

"ในเมื่อเมียมึงมาแล้วงั้นกูไปนะ" เจเจพูดขึ้น

"จะไปแล้วหรอ มาช่วยห้ามไอ้ภามก่อนดิ มันจะหิ้วปีกฉันอยู่แล้วเนี่ย"

"เออจะไปแล้วให้กูอยู่ทำอะไรล่ะ ผัวเมียทะเลาะ​กันมันเป็นเรื่องภายใน​ครอบครัว"

"ไปๆมึงรีบไปเลย" ภามหันมาไล่ เจเจเลยลุกขึ้นยืนเมื่อรู้ว่าตัวเองหมดผลประโยชน์​ และเขาก็รู้ดีว่าไม่ควรอยู่เป็นก้างขวางคอ​

"เห้ย! แกจะไปไหน อย่าเพิ่งไปดิ"

"อาทิตย์​หน้ามีจัดทริป​ค่ายอาสา​ เลยจะไปสืบว่าคณะเราจะพาไปไหน แล้วก็ถือโอกาสนี้แอ๊วสาวด้วยเลย ไปนะ" 

"เจ เดี๋ยว​ดิ ไอ้เจ!"

"ไม่ต้องไปเรียกคนอื่น มานี่" ภามดึงแขนวาโยให้เดินตาม

"ไอ้ภาม! ฉันเป็นผู้หญิง​นะเบาหน่อยดิแขนฉันจะหลุดออกมาจากไหล่อยู่แล้วเนี่ย"

"มึงเดินช้าคิดว่าขี่หลังเต่าอยู่เถอะ เดินเร็วๆให้เหมือนตอนวิ่งไปกินชาบูกับแฟนหน่อย"

"เกี่ยวบ้าอะไรกับเรื่องนี้?" วาโยขืนตัวไว้แล้วมองหน้า ภามที่ไม่รู้จะตอบคำถามยังไงเลยเลิ่กลั่ก​แล้วดึงแขนเธอให้เดินต่อ

"กะ กูก็พูดของกูไปเรื่อยเปื่อย​ เร็วเถอะเขารอกันอยู่" 

"เร็วกว่านี้ ก็หายตัวแล้วมั้ย"

"พูดมากกูอุ้มนะ"

"ก็เดินอยู่เนี่ย ปล่อย!" วาโยสะบัด​แขนออกจากมือภาม

"คิดว่ากูอยากจับตายแหละ!"

"แล้วคิดว่าฉันอยากให้แกจับตายอ่ะ!" ทั้งคู่สะบัด​หน้าหนีคนละฝั่งแล้วแยกกันเดินเข้าไปในห้องชมรม แต่สุดท้าย​ก็ต้องเดินมานั่งข้างกันอยู่ดี

และตรงคอนเซ็ปเป๊ะ ทั้งคู่ไปนั่งทะเลาะ​กันในนั้นต่ออีกรอบ คนหนึ่งแหย่ คนหนึ่งหยิก ภามจี้เอว วาโยตีหลัง ถามว่าได้อะไรจากการประชุม​ครั้งนี้ไหม ตอบเลยว่าไม่ เพราะ​สิ่งที่ทั้งคู่ได้มาคือความสะใจส่วนตัวล้วนๆ

@หลังประชุมเสร็จ​

"โคตรจะเบื่อเลย เรียกรวมก็บ่อย เฮ้อ~ ไม่น่าเกิดมาสวยเล๊ย" พูดตัดพ้อความสวยของตัวเองแล้วหนึ่ง

"ในโลกนี้ยังมีใครหลงตัวเองเท่ามึงอีกไหม? กูตอบให้เลยก็ได้... ไม่มี"

"หรือแกจะบอกว่าฉันไม่สวย?"

ภามยื่นหน้าเข้ามาใกล้จนทั้งคู่เผลอสบตากัน พอตกอยู่ในภวังค์​ได้ไม่นาน ภามก็ไล่สายตามองสำรวจใบหน้ารูปไข่ ตาสีน้ำตาลเป็นประกาย แก้มขาวอมชมพูก่อนจะมาหยุดที่ปากอวบอิ่มหน้าจูบ...เห้ย! คิดอะไรวะ

ภามรีบผละหน้าออกทันทีเมื่อวาโยหรี่ตามองและเอียงคอถาม

"มองอะไรขนาดนั้น จะชมว่าสวยอ่ะดิ"

"ไหน? ตรงไหนที่เรีย​กว่าสวย ชี้ดิ! ตั้งแต่เป็นเพื่อนกับมึงมา ยังไม่เคยเห็นความสวยของมึงเลยสักครั้ง"

"โถ~ แล้วคิดว่าตัวเองหล่อมากมั้งพ่อเทพบุตร​เดินดิน"

"หันไปดูนู้น" ภามยกมือจับหน้าวาโยให้หันไปที่กลุ่มสาวๆ

"อะไร"

"หล่อไม่หล่อไม่รู้แต่สาวมองไม่ละสายตา"

"เขามองเพราะแกไม่รูดซิบหรือเปล่า อย่าหลงตัวเองให้มาก" ​

"....."

"เห้ย! แกไม่รูดซิบจริงๆด้วย" วาโยทั้งพูดทั้งชี้และยกมือปิดตา

พรึ่บ~

ภามก้มลงมองเป้ากางเกงตัวเองทันที พอเงยหน้าขึ้นมาก็ไม่เจอวาโยแล้ว

โดนหลอกงั้นหรอ ? 

มันน่านัก ยัยตัวแสบ... 

@กลางดึก

"อื้อ~" เสียงเพลงที่ดังมาจากอีกห้องได้ปลุกคนหลับฝันดีให้ตื่นขึ้น "ไอ้ภาม! ไม่ไหวแล้วเว้ย!!"

พลิกตัวไปมาอยู่หลายรอบ ทั้งเอาหมอนมาปิดหน้าก็แล้ว ทั้งเอานิ้วอุดหูก็แล้ว เสียงเพลงที่ดังก็ไม่มีท่าทีจะเบาลงสักที

ปึก!

วาโยดีดตัวนั่ง แล้วลุกขึ้นยืนด้วยความโมโหก่อนจะเปิดประตูออกมาจากห้องตัวเอง แล้วเดินไปยังห้องเพื่อนสนิท

ปังๆ! (เสียงเคาะประตู) ​

"ไอ้ภาม! เปิดประตู!!"

ปัง ปังๆๆๆ!!

"ฉันบอกให้เปิดประตู ไม่งั้นฉันพังเข้าไปแน่"

แกร๊ก~

"ว่าไง?"

"แกช่วยเบาเสียงเพลงหน่อยได้ไหม หนวกหู"

"มันเบาไม่ได้..."

"ทำไมจะเบาไม่ได้"

"ถ้าให้เบาเพลง มึงก็จะได้ยินเสียงอย่างอื่นนะ"

"....."

"หรือมึงอยากฟัง?" เสียงที่มันพูดจะเป็นเสียงอะไรได้นอกจากมันกำลัง...อึ๊ย! ไม่รู้ว่าแอบไปหิ้วผู้หญิง​มาตอนไหน แต่ที่รู้ตอนนี้ คือมันกำลัง​รบกวนเวลานอนของฉันอยู่

"ไม่อยากฟัง แต่เพลงมันดังเกินไปจนฉันนอนไม่หลับ"

"แล้วจะเอายังไง จะฟังเสียงอะไร?"

"จิ๊! แกก็ทำให้มันเบาๆหน่อยไม่ได้​หรือไง"

"ไม่ได้หรอก พอดีกูซาดิสต์​" ภามกัดปากร้องซี๊ดแล้วพูดขึ้น

"โอ๊ย! อยากจะบ้าตาย นี่มันเวรกรรม​อะไรของฉันเนี่ย"

"อ๊ะ เอานี่ไปอิ๋หนู"

"อะไรอี๊ก!"

"เอาตังไปซื้อขนมกินสักสองสามชั่วโมงป่ะ แล้วค่อยกลับเข้ามานะ ตอนนั้นเพลงคงปิดพอดี"

วาโยถอนหายใจ​อย่างเหนื่อย​หน่ายแล้วหยิบเงินจากมือภามมาแบบไม่เต็มใจ 

"เออ ปิดเพลงแล้วโทรมาด้วย ถ้าให้ฝืนนอนต่อ คงนอนไม่หลับ"

"โอเคครับเพื่อนรัก"