บทที่ 9

เย่ชิงหลวนไม่รู้ว่าตัวเองเดินออกมาจากห้องทำงานได้อย่างไร คนทั้งคนเหมือนกับสูญเสียวิญญาณไป

มู่เจิ้งเสียนบอกเธอ เธอต้องทำการตัดสินใจภายในวันพรุ่งนี้ ไม่อย่างนั้นแม้แต่ความเป็นไปได้สามส่วนก็จะต้องสูญเสียไป

เธอไปห้องน้ำใช้น้ำเย็นล้างหน้า เย่ชิงหลวนบังคับตัวเองให้ใจเย็นลง จากนั้นถึงได้กลับไปที่ห้องพักผู้ป่วย

ตอนนี้เย่เสี่ยวซีลูกสาวของเธอนอนอยู่บนเตียงอย่างเงียบสงบ เหมือนกับทูตสวรรค์ตัวน้อยที่นอนหลับอยู่

เย่ชิงหลวนนั่งลงตรงหน้าเตียง ยื่นมือไปลูบใบหน้าเล็กๆ ที่ซีดเซียวของเย่เสี่ยวซี ดวงตาเต็มไปด้วยความทุกข์ใจกับความไร้ที่พึ่ง

"แม่ แม่ร้องไห้ทำไมคะ?"

ในตอนนี้ เย่เสี่ยวซีตื่นขึ้นมากะทันหัน

เธอเห็นคราบน้ำตาบนแก้มของเย่ชิงหลวน อยากยื่นมือออกไปเช็ดให้สะอาด กลับพบว่ามือถูกเข็มเสียบเต็มไปหมด ไม่มีแรงแม้แต่น้อย

"ซีซีตื่นแล้วเหรอ ลูกหิวไหม อยากกินอะไรไหม?"

เย่ชิงหลวนพยายามฉีกยิ้มถามออกมา เธอจะเผยความอ่อนแอออกมาต่อหน้าลูกสาวไม่ได้

"แม่ ซีซีไม่หิวค่ะ แต่ซีซีเจ็บมาก พวกเราจะได้กลับบ้านตอนไหน ที่นี่น่ากลัวมากเลย"

"รักษาหายแล้ว แม่จะพาลูกกลับบ้านนะคะ" เย่ชิงหลวนพูดปลอบ

"แม่หลอกหนู ก่อนหน้านี้หนูได้ยินคุณน้าข้างเตียงบอกว่าโรคของหนูรักษาไม่หายแล้ว"

"พูดซี้ซั้ว ลูกเชื่อแม่ แม่จะต้องให้หมอรักษาโรคของลูกจนหาย" เย่ชิงหลวนพูดด้วยน้ำเสียงแน่วแน่

"ค่ะ ซีซีเชื่อแม่ แต่แม่คะ แม่เคยรับปากหนูว่าจะพาพ่อมาหาหนู ทำไมเขายังไม่มาอีก?" เย่เสี่ยวซีถามด้วยสายตาคาดหวัง

เย่ชิงหลวนนิ่งอึ้ง จากนั้นถามว่า: "ลูกอยากจะเจอพ่อจริงๆ เหรอ?"

ก่อนหน้านี้เพื่อปลอบอารมณ์ของเย่เสี่ยวซี เย่ชิงหลวนจึงโกหกว่าจะพาพ่อมาเยี่ยมเธอ คิดไม่ถึงว่าเธอยังจดจำอยู่ในใจมาตลอด

"แน่นอนค่ะ ซีซีฝันก็ยังอยากจะเจอคุณพ่อเลย"

เย่ชิงหลวนลังเลครู่หนึ่งแล้วพูดว่า: "งั้นก็ได้ ซีซีจะต้องเชื่อฟัง พรุ่งนี้แม่จะพาเขามาเจอลูก"

"จริงเหรอคะ? ดีจังเลย ในที่สุดซีซีก็จะได้เจอคุณพ่อแล้ว"

ดูเย่เสี่ยวซีเผยรอยยิ้มดีใจออกมาแบบนี้ครั้งแรก เย่ชิงหลวนจึงทำการตัดสินใจ ถึงเวลาแล้วที่จะให้ผู้ชายคนนั้นรู้ว่าเขายังมีลูกสาวอยู่

บางที นี่จะเป็นการเจอหน้ากันครั้งแรกของสองพ่อลูก

และก็เป็นครั้งสุดท้ายที่เจอกัน

รถแท็กซี่จอดลงที่ใกล้ๆ สวนริมทะเลสาบแห่งหนึ่ง

ช่วงเวลาใกล้ยามพระอาทิตย์ตก พระอาทิตย์อัสดงสะท้อนบนทะเลสาบ สายลมพัดผ่านหน้า คลื่นที่ส่องประกาย ทำให้รู้สึกผ่อนคลายและสบายมาก

แต่ตอนนี้ฉินเทียนมิ่งคิดแค่อยากจะรีบกลับบ้านไปอยู่พร้อมหน้ากันกับพวกน้องสาว ไม่มีอารมณ์ชื่นชมทิวทัศน์แบบนี้ เขาเดินไปตามทางสีเขียวของสวนสาธารณะ

"ส่วบส่วบ!"

ทันใดนั้น เสียงฟาดฟันกลางอากาศดังขึ้นดึงดูดความสนใจของฉินเทียนมิ่ง

ที่นี่มีนักบู๊ด้วยงั้นเหรอ?

ฉินเทียนมิ่งตามเสียงไปด้วยสัญชาตญาณและขยับเข้าไปใกล้

ตรงแท่นสูงแห่งหนึ่ง ชายชราที่สวมชุดฝึกกังฟูสีขาวกำลังฝึกฝนหมัดอยู่

พลังของเขาเหมือนมังกรเหมือนเสือ แต่ละหมัดแต่ละฝ่ามือถึงขั้นที่มีพลังบ้าบิ่น เต็มไปด้วยภาพที่น่าสั่นสะเทือน

"เฮือก!"

ทันใดนั้น ชายชราชุดขาวปล่อยหมัดออกกลางอากาศ พลังที่ดุดันนั้นกลายเป็นเสือดุลงจากเขา สะเทือนจนหินยักษ์ก้อนหนึ่งที่อยู่ห่างออกไปสามเมตรแหลกละเอียดทันที

"ยินดีด้วยครับหัวหน้าหยางวิชาหมัดพัฒนาขึ้นอย่างมาก อีกไม่นานก็สามารถก้าวเข้าสู่แดนปรมาจารย์ได้แล้ว!"

ทั้งสองด้าน คนวัยกลางคนสองคนที่พลังไม่ธรรมดาเช่นเดียวกันรีบเดินเข้ามาอวยพร

ระดับฝีมือของผู้ที่ฝึกฝนศิลปะการต่อสู้แบ่งออกเป็นพลังแสง พลังมืด และพลังผันแปร

แต่ละขอบเขตก็แบ่งรายละเอียดเป็นขั้นต้น ขั้นท้ายกับขั้นสูงสุด

ส่วนระดับพลังผันแปรขึ้นไป ก็คือปรมาจารย์บู๋ในตำนาน

การฝึกบำเพ็ญของชายชราชุดขาวเป็นถึงพลังผันแปรขั้นท้าย ระยะห่างจากพลังผันแปรขั้นสูงสุดยังมีความแตกต่างอีกมาก ยิ่งไม่ต้องพูดถึงขั้นปรมาจารย์บู๊

"แดนปรมาจารย์ เกรงว่าชีวิตนี้ไม่มีหวังแล้ว!"

ชายชราชุดขาวทอดถอนใจ

หลังจากเห็นชายชราชุดขาวหยุดการฝึกฝน ฉินเทียนมิ่งก็ส่ายหน้าด้วยสัญชาตญาณ จากนั้นหันหลังเดินจากไป

แต่เพียงแค่การกระทำที่ไม่โดดเด่นแบบนี้ ถูกชายชราชุดขาวสังเกตเห็นอย่างว่องไว

"สหายน้อย ช้าก่อน!"

หลังจากชายชราชุดขาวพ่นลมหายใจยาวๆ ออกมา ก็ตะโกนเรียกฉินเทียนมิ่งทันที

ฉินเทียนมิ่งนิ่งอึ้ง ถามด้วยน้ำเสียงนิ่งเฉย: "มีอะไรเหรอ?"

ชายชราชุดขาวเดินเข้ามา จ้องมองฉินเทียนมิ่งด้วยความสนใจ จากนั้นยิ้มพูดว่า: "ฉันหยางเป่ยซาน ขอถามสหายน้อยว่ารู้จักวิชาหมัดด้วยเหรอ?"

ฉินเทียนมิ่งยักไหล่พูดว่า: "พอรู้บ้าง"

"งั้นสหายน้อยคิดว่าหมัดมังกรเสือหกประสานเป็นยังไงบ้าง?"

หยางเป่ยซานใบหน้าเต็มไปด้วยความมั่นใจในตัวเอง

"กระจอก!"

ฉินเทียนมิ่งตอบตามความจริง

"สามหาว เด็กไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมมาจากไหนกัน นายรู้ไหมว่าคนที่ยืนอยู่ตรงหน้านายคือใคร?"

ในตอนนี้ ชายวัยกลางคนหนึ่งในนั้นเดินออกมาตวาดใส่ฉินเทียนมิ่งอย่างไม่พอใจ

"หวังจง อย่าเสียมารยาท"

หยางเป่ยซานรีบตะโกนห้าม

ชีวิตของเขาผ่านอะไรมามากมาย จะมองไม่เห็นถึงความพิเศษบนตัวของฉินเทียนมิ่งได้อย่างไร

โดยเฉพาะดวงตาเฉียบคมที่ไม่สอดคล้องกับอายุของเขา เหมือนซ่อนดวงดาวไว้นับพันล้านดวง ทำให้คนมองไปแล้วเกิดความหวาดหวั่น

วัยรุ่นคนนี้ ไม่ธรรมดาอย่างแน่นอน!

แต่ว่าหมัดมังกรเสือหกประสานเป็นถึงวิชาหมัดมีชื่อเสียงที่เขาภาคภูมิใจ ตอนนี้ถูกวัยรุ่นอายุยี่สิบกว่าคนหนึ่ง พูดว่ากระจอก ภายในใจของหยางเป่ยซานมีความไม่พอใจเล็กน้อย

"คิดว่าสหายน้อยก็เป็นผู้ที่ฝึกบู๊ ไม่อย่างนั้นครั้งหน้าแลกเปลี่ยนความรู้กับฉันหน่อยไหม?"

หยางเป่ยซานถามเชื้อเชิญ ในดวงตาไม่ได้มีความเหยียดหยามแม้แต่น้อย ถึงขั้นที่มีความหวังอยู่นิดหน่อย

ทั่วร่างกายของฉินเทียนมิ่งเผยลมปราณที่ไม่ธรรมดา หยางเป่ยซานก็อยากจะลองฝีมือของวัยรุ่นคนนี้

ใครจะรู้ว่าฉินเทียนมิ่งกลับส่ายหน้า

"ไม่สนใจ!"

พูดจบ ฉินเทียนมิ่งหันหลังจะเดินจากไป

ถ้าหากเขาอยู่ช่วงขั้นสูงสุด พลังน้อยนิดแค่นี้ของหยางเป่ยซาน แม้แต่กระบวนท่าเดียวของฉินเทียนมิ่งเขาก็รับไว้ไม่อยู่

แต่ตอนนี้เส้นโลหิตหัวใจของฉินเทียนมิ่งบาดเจ็บอย่างหนัก ต่อให้สามารถเอาชนะหยางเป่ยซานที่เป็นยอดฝีมือพลังผันแปรขั้นท้ายคนนี้ได้ เกรงว่าจะต้องเสียหายไปไม่น้อย

"ส่วบ!"

เงาดำเงาหนึ่งจู่ๆ แวบมาตรงหน้าของฉินเทียนมิ่ง ขวางทางของเขา!

"ไอ้หนุ่ม นายเพิ่งจะพูดจาอวดดี ตอนนี้ก็อยากไปแล้วงั้นเหรอ?"

ชายวัยกลางคนที่ชื่อหวังจงคนนั้นพูดยิ้มเยาะ

ส่วนสูงของเขาเกินหนึ่งร้อยแปดสิบเซนติเมตร รูปร่างสูงใหญ่กำยำ ยืนอยู่ตรงหน้าฉินเทียนมิ่ง เหมือนกับภูเขาใหญ่ลูกหนึ่ง

"หลีกไป!"

เสียงของฉินเทียนมิ่งเปลี่ยนไปเย็นชาขึ้นมา

"หึ อายุยังน้อยก็กำเริบเสิบสานขนาดนี้ วันนี้ฉันจะสั่งสอนนายแทนพ่อแม่นายอย่างดีเลย!"

พูดจบ หวังจงก้าวเดินออกมา ฝ่ามือจับกุมไปทางฉินเทียนมิ่ง

ฉินเทียนมิ่งดวงตาเย็นชา ยังไม่เห็นว่าบนมือของเขามีการเคลื่อนไหวใดๆ เข็มเงินสองเล่มก็ถูกปล่อยออกมา

"ระวัง!"

หยางเป่ยซานตอบสนองได้ในทันที สีหน้าเปลี่ยนไปอย่างมาก

แต่อยากยับยั้งก็ไม่ทันแล้ว!

"พรวด!"

เข็มเงินที่ลอยไปอย่างรวดเร็วแทงเข้าหัวเขาของหวังจง ขาทั้งสองข้างของเขาสูญเสียความรู้สึกทันที ร่างกายที่แข็งแร็งกำยังล้มลงบนพื้นดังตึง

หวังจงคนนี้เป็นแค่นักบู๊พลังมืดขั้นสูงสุด ความสามารถด้อยกว่าหยางเป่ยซานอีกยเยอะ

ฉินเทียนมิ่งจะโจมตีเขา ก็เป็นเรื่องง่ายอย่างมาก