บทที่ 13

ไม่นานนัก เย่เสี่ยวซีถูกเข็นเข้าห้องผ่าตัด ฉินเทียนมิ่งก็ไม่คิดที่จะรอเย่ชิงหลวนกลับมา เวลาผ่านไปแต่ละวินาที สำหรับเย่เสี่ยวซีก็มีความอันตรายเพิ่มขึ้นหนึ่งส่วน

"คุณฉิน มีอะไรต้องการให้พวกเราช่วยไหมครับ?" มู่เจิ้งเสียนถาม

นี่อาจเป็นความต่ำต้อยที่สุดตั้งแต่เขาเป็นหมอมาสิบกว่าปี

แต่ในใจกลับไม่ได้รู้สึกอารมณ์ไม่ดี ถึงขั้นที่แอบมีความตื่นเต้นด้วยเล็กน้อย

"ไม่ต้อง ยืนดูอยู่เงียบๆ ก็พอ"

เมื่อพูดจบ ฉินเทียนมิ่งเดินไปที่ด้านหลังศีรษะของเย่เสี่ยวซี เขากำจัดความคิดฟุ้งซ่านทุกอย่างของตัวเอง จากนั้นสองมือกดลงที่ด้านหลังศีรษะของเธอเบาๆ

ดูเหมือนเป็นการนวดที่ธรรมดา แต่สองมือของฉินเทียนมิ่งเหมือนกับเวทมนตร์ ทำให้เย่เสี่ยวซีที่ตกอยู่ในความเจ็บปวดทรมานผ่อนคลายลงโดยสิ้นเชิง และตกอยู่ในความฝันที่ไม่ได้มีมานานแล้ว

จากนั้น ฉินเทียนมิ่งนำกล่องเข็มของเขาออกมา หยิบเข็มยาวออกมาจากด้านใน แทงเข้าไปที่จุดป๋ายฮุ่ยของเย่เสี่ยวซี

"เข็มเงินของเขาทำไมถึงไม่ฆ่าเชื้อ?"

หัวหน้าคนหนึ่งถามด้วยความตกตะลึง

ฉินเทียนมิ่งถลึงตาใส่ ในดวงตาส่องแสงเย็นชาออกมา

"ถ้าหากส่งเสียงออกมาแม้แต่นิดเดียวอีก ก็ไสหัวออกไปให้หมด!"

เข็มเงินของเขาใช้วัสดุชนิดพิเศษทำออกมา ไร้ฝุ่นไร้เชื้อโรค บวกกับกำลังภายในของเขาปลดปล่อยเข้าไป สะอาดยิ่งกว่าการฆ่าเชื้อด้วยอุณหภูมิสูงซะอีก

ทุกคนต่างเงียบสงัดลงอย่างว่าง่าย ไม่กล้าส่งเสียงออกมาแม้แต่นิด

กระแสลมที่อบอุ่นซึมเข็มเงินเข้าภายในร่างกายของเย่เสี่ยวซี จากนั้นค่อยๆ ไหลอยู่ภายในสมองของเธอ

ต่อมา กระแสลมกลายเป็นเส้นบางๆ แต่ละเส้น เริ่มเคลื่อนไหวผ่านในสมองของเย่เสี่ยวซี

"หาเจอแล้ว!"

ไม่นานนัก ฉินเทียนมิ่งใช้เข็มเงินกระแสลมหาเนื้องอกก้อนเล็กก้อนนั้นที่ซ่อนอยู่ในหลอดเลือดพบแล้ว

เขาพยายามใช้กระแสลมโจมตีเนื้องอกก้อนนั้น แต่พบว่ากระแสลมนั้นเหมือนกระแสน้ำไหลเชี่ยวที่กระทบไหล่เขา

"อ๊ะ..."

เย่เสี่ยวซีที่นอนหลับลึกจู่ๆ ส่งเสียงครางด้วยความเจ็บปวดออกมา ทำให้ฉินเทียนมิ่งตกใจจนรีบหยุดลง

"ฟู่!"

ฉินเทียนมิ่งถอนหายใจออกมา สีหน้าก็เปลี่ยนไปเคร่งขรึมขึ้นมา

เมื่อครู่เป็นเพราะเขาสะเพร่าของเขา บวกกับแนวโน้มของเนื้องอกที่จะฉีกขาด

หากเนื้องอกฉีกขาด ต่อให้เทพสวรรค์จุติลงมาก็เกรงว่าจะช่วยเย่เสี่ยวซีไม่ได้หรอก

ฉินเทียนมิ่งรับรู้ เขาเหลือโอกาสอยู่เพียงแค่ครั้งเดียว

สูดลมหายใจเข้าลึกๆ ฉินเทียนมิ่งหยิบเข็มเงินอีกสี่เล่มออกมาอย่างรวดเร็ว และแทงไปที่จุดซื่อเสินชง

ภายใต้การนำทางของเข็มเงิน ชี่แต่ละเส้นเข้าสู่ในสมองของเย่เสี่ยวซี

วินาทีต่อมา ฉินเทียนมิ่งตกอยู่ในสภาวะประหลาดอย่างหนึ่ง

เขารู้สึกว่าจิตวิญญาณของตัวเองเหมือนกับเข้าไปในสมองของเย่เสี่ยวซี ชัดเจนจนสามารถเห็นหลอดเลือดและเส้นประสาทที่อยู่ภายในตัวเธอได้

หนึ่งในนั้นรวมถึงเนื้องอกก้อนหนึ่ง

เขารวบรวมกระแสพลังทั้งหมดเข้าด้วยกัน ห่อหุ้มเนื้องอกชิ้นนนั้นเอาไว้

ตอนนี้ ฉินเทียนมิ่งไม่ได้กักเก็บเอาไว้อีกต่อไป รีบปล่อยเข็มเทพเจ้าพญายมกระบวนท่าที่สองออกมา มือกวนอิม!

เข็มเงินสั่นเทา ส่งเสียงหวีดที่แสบแก้วหูออกมา

จากนั้น เลือดสีดำถูกเค้นออกมาจากเข็มเงินตรงจุดป๋ายฮุ่ย

"สำเร็จแล้ว!"

ฉินเทียนมิ่งรู้สึกดีใจ และโล่งใจในที่สุด

จากนั้น ภายใต้สายตางุนงงของพวกมู่เจิ้งเสียน ฉินเทียนมิ่งดึงเข็มทั้งห้าเล่มกลับ

"หมอมู่ รบกวนคุณให้พยาบาลช่วยทำความสะอาดให้เธอหน่อย และก็ตรวจเช็คสภาพร่างกายของเธอด้วย" ฉินเทียนมิ่งพูด

เมื่อครู่เขาเค้นเอาเนื้อร้ายที่อยู่ภายในร่างกายของเย่เสี่ยวซีออกมาแล้ว คิดว่าน่าจะไม่เป็นอะไรมากแล้ว

"เสร็จแล้วเหรอครับ?"

ในตอนนี้มู่เจิ้งเสียนก็ถามด้วยความเหลือเชื่อ

ทุกอย่างนี้เกิดขึ้นฉับพลันจนเกินไป พวกเขาถึงขั้นที่ไม่ทันได้เห็นท่าทางของฉินเทียนมิ่งอย่างชัดเจน เขากลับดึงเย่เสี่ยวซีกลับมาจากพญายมแล้ว?

"น่าจะไม่มีปัญหาแล้ว"

ใบหน้าของฉินเทียนมิ่งก็เผยรอยยิ้มบางๆ ออกมา

"หัวหน้าหลิว รีบพาเด็กออกไปตรวจเช็กเถอะ"

หลังจากมู่เจิ้งเสียนตั้งสติได้ ก็พูดออกมาด้วยความดีใจกับเรื่องที่คาดไม่ถึง

หัวหน้าหลิวและคนอื่นๆ ใบหน้าเต็มไปด้วยความเหลือเชื่อ และเข็นเย่เสี่ยวซีออกจากห้องผ่าตัดไป

สิบนาทีต่อมา

"ศาสตราจารย์มู่ ปาฏิหาริย์ นี่มันเป็นปาฏิหาริย์ชัดๆ!"

หัวหน้าหลิวและคนอื่นๆ พุ่งเข้ามาในห้องทำงาน

"มีผลลัพธ์แล้วใช่ไหม?" มู่เจิ้งเสียนยิ้มถาม

"ถูกต้อง ข้อมูลตัวเลขด้านต่างๆ ของผู้ป่วยแสดงออกว่า เธอฟื้นฟูเป็นปกติแล้ว เนื้องอกก้อนนั้นในสมองของเธอ ก็หายไปโดยสิ้นเชิงแล้ว

"ผมเป็นหมอมาสามสิบกว่าปี ยังไม่เคยเห็นวิชาแพทย์ที่น่ามหัศจรรย์ขนาดนี้ วันนี้ได้เปิดโลกใหม่จริงๆ"

"ทั้งหมดนี้เป็นความดีความชอบของคุณฉิน ประเทศต้าเซี่ยของเรามีหมอเทวดาอย่างคุณฉิน เป็นโชคดีของประเทศจริงๆ!"

""

หัวหน้าหลิวและคนอื่นๆ พากันอุทานอย่างตกตะลึง สายตาที่มองฉินเทียนมิ่งเต็มไปด้วยความเคารพและเลื่อมใส

เผชิญหน้ากับคำเยินยอของทุกคน ฉินเทียนมิ่งไม่ได้ใส่ใจมากนัก

"เด็กคนนั้นฟื้นแล้วยัง?" ฉินเทียนมิ่งถาม

"ฟื้นแล้วครับ" หัวหน้าหลิวยิ้มตอบ

"พาผมไปพบเธอ"

จากนั้น ฉินเทียนมิ่งก็มาที่ห้องพักผู้ป่วย และพบว่าเย่เสี่ยวซีฟื้นขึ้นมาแล้วจริงๆ เธอลืมตาจ้องมองคนที่อยู่โดยรอบด้วยความสงสัย ท่าทางน่ารักอย่างมาก

ฉินเทียนมิ่งอดคิดไม่ได้ ถ้าหากเธอเป็นลูกสาวของเขาจริงๆ ก็ดีสิ

ทันใดนั้น เย่เสี่ยวซีเห็นฉินเทียนมิ่งที่อยู่ท่ามกลางกลุ่มคน

เธอลุกขึ้นนั่งทันที ดวงตาสองข้างเป็นประกาย ใบหน้ายิ้มแย้มออกมาด้วยความตื่นเต้นทันที

"คุณพ่อ ใช่พ่อไหม? พ่อมาหาซีซีแล้วจริงๆ ซีซีคิดถึงพ่อมากเลย!"

คำว่า "พ่อ" ทำให้ฉินเทียนมิ่งตกตะลึงอยู่ที่เดิม

"หนูน้อย หนูจำผิดคนแล้ว ฉันไม่ใช่พ่อของหนู!"

ฉินเทียนมิ่งย่อตัวลง และพูดด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม

"หนูไม่ได้จำผิด คุณก็คือพ่อของหนู คุณพ่อ พ่อไม่ต้องการซีซีแล้วเหรอ?"

เย่เสี่ยวซีถามด้วยน้ำเสียงสะอื้น

"หนูน้อยเด็กดี ฉันไม่ใช่พ่อของเธอจริงๆ"

พูดจบ ฉินเทียนมิ่งหันหน้ากลับ มองไปทางมู่เจิ้งเสียนและคนอื่นๆ ด้วยความสงสัย

"พ่อของเธอไม่เคยมาโรงพยาบาลเหรอ?"

"ไม่เคย ตั้งแต่เธอแอดมิท ก็เป็นแม่ของเธอที่ดูแลเธอ อาจเป็นเพราะเด็กเพิ่งฟื้น สติยังไม่ฟื้นฟูกลับมา จึงจำคนผิดน่ะครับ!" หัวหน้าหลิวพูด

"ไม่ใช่ หนูเคยดูรูปของคุณพ่อ คุณก็คือพ่อของหนู คุณพ่อ ทำไมพ่อถึงไม่ต้องการซีซี เป็นเพราะซีซีดื้อเหรอ?"

เย่เสี่ยวซีร้องไห้ตะโกนขึ้น และน้ำตาไหลนองออกมา

ไม่รู้ว่าทำไม ได้ฟังเสียงร้องไห้ของเย่เสี่ยวซี ทำให้ฉินเทียนมิ่งรู้สึกเจ็บปวดใจ

เจ็บจนใจจะขาด!

เขาอยากจะเข้าไปกอดเย่เสี่ยวซีเอาไว้ แต่สุดท้ายก็อดกลั้นเอาไว้

ในเมื่อ นี่คือลูกสาวของเย่ชิงหลวนกับผู้ชายคนอื่น

อาจเป็นเพราะอารมณ์ตื่นตัวมากเกินไป บวกกับเพิ่งหายจากอาการป่วยหนัก เย่เสี่ยวซีร้องไปร้องมา จู่ๆ ก็หมดสติไป

ฉินเทียนมิ่งสีหน้าเปลี่ยนไป รีบเข้าไปประคองเธอ จากนั้นยื่นมือออกไปตรวจชีพจรของเธอ

โชคดีที่ตื่นตกใจไปเอง เย่เสี่ยวซีไม่ได้เป็นอะไรมาก

"หมอมู่ รบกวนคุณดูแลเธอให้ดี ถ้าหากแม่ของเธอกลับมา อย่าบอกข้อมูลใดๆ ที่เกี่ยวข้องกับผมให้กับเธอ" ฉินเทียนมิ่งพูด

ผู้หญิงคนนั้น ไม่คู่ควรให้เขาอาลัยอาวรณ์แม้แต่นิดแล้ว

ด้วยเหตุนี้ ตั้งแต่วันนี้ไป เขาไม่อยากมีความเกี่ยวข้องใดๆ กับเย่ชิงหลวนอีกแล้ว