เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 8 ตัวตนที่ซ่อนไว้
ปรับปรุงล่าสุด:
2025-02-27 09:35:29ร่างไร้สติของหญิงสาวถูกยัดใส่เบาะหลังรถ โดยมีชายหนุ่มก้าวขึ้นมานั่งด้านข้าง ใบหน้าหล่อเหลาเคร่งเครียดเหลือบมองคนข้างตัวด้วยแววตาหลากหลายความรู้สึก
ศีรษะที่ถูกคลุมเอาไว้เอนซบไหล่หนาโดยไม่รู้ตัว ความใกล้ชิดส่งผลให้กลิ่นกายหอมหวานคุ้นเคยของเธอ ลอยมากระทบจมูกโอนิกซ์อีกครั้ง
เขาพ่นลมหายใจออกมา เบือนหันหน้าหนี เพื่อหวังว่าจะไม่ต้องได้กลิ่นเย้ายวน แต่กลับไม่ยอมผลักไสเธอออก ปล่อยให้เธอซบต่อไป
"แผลเป็นไงบ้างครับ" ไทเปเอ่ยขึ้นมาทำลายความเงียบ
โอนิกซ์ก้มมองหลังมือตนเองที่ถูกหญิงสาวข่วนเสียเลือดซิบเป็นทาง เริ่มรู้สึกแสบๆ คันๆ ขึ้นมาบ้าง
"ฤทธิ์มากฉิบ"
"ทำแผลก่อนไหมครับ"
"ช่างมัน กลับเพนต์เฮ้าส์เลย"
ลูกน้องอีกคนพยักหน้ารับ ขับรถตรงกลับที่พักทันที
เพนต์เฮ้าส์โอนิกซ์
"อื้อออ~"
หญิงสาวส่งเสียงในลำคอเบาๆ เริ่มรู้สึกตัวขึ้นมา ความเจ็บจี๊ดบริเวณท้ายทอยเป็นสิ่งแรกที่รู้สึก กำลังจะยกมือขึ้นไปจับ แต่ก็ต้องเบิกตาโพลง หัวใจหล่นวูบเมื่อข้อมือถูกเชือกมัดไว้ ไล่ย้อนคิดถึงเหตุการณ์ก่อนหน้าก็เริ่มสติแตก เมื่อรู้ว่าเธอถูกลักพาตัวมา
แพรวาดิ้นให้หลุดไปจากพันธนาการนี้ แต่เชือกนั้นก็มัดเธอเอาไว้แน่นเหลือเกิน เธอถูกจับนั่งติดกับเก้าอี้ ข้อมือและข้อเท้ามีเชือกหนาพันไว้ ถุงผ้าที่คลุมหัวทำให้เธอไม่รู้ว่าตอนนี้อยู่ที่ไหน
"ช่วยด้วย! มีใครอยู่ไหม ปล่อยฉันไปเดี๋ยวนี้"
เสียงร้องตะโกนดังก้อง ยิ่งเธอดิ้นเชือกมันก็ยิ่งบาดผิวบางๆ ของเธอจนแดงเถือก
เสียงสวบสาบทำให้เธอรับรู้ว่าไม่ได้อยู่เพียงลำพัง รีบร้องขอความเห็นใจทันที
"ใครอยู่ตรงนั้น ขอร้อง มีอะไรคุยกันดีๆ ถ้าอยากได้เงินฉันจะโอนให้ ได้โปรดปล่อยฉันเถอะ"
"ไปตามนายมาเถอะ เธอฟื้นแล้ว"
"ครับ"
ลูกน้องที่ยืนเฝ้าหันไปคุยกัน ก่อนที่อีกคนจะเดินออกไปตามเจ้านาย
"เดี๋ยว! ที่นี่ที่ไหน มาตกลงกันดีๆ เถอะ"
"รอก่อนครับ เดี๋ยวนายจะมาคุยเอง"
"..."
ริมฝีปากบางเม้มเข้าหากันจนแน่น หัวใจเต้นกระหน่ำ หวาดกลัวไปถึงขั้วหัวใจ ไม่คาดคิดว่าตัวเองจะถูกลักพาตัวทั้งที่อยู่ในบริษัทที่มีระบบรักษาความปลอดภัยดีเยี่ยม ความเครียดส่งผลให้น้ำตาหยดร้อนๆ ไหลอาบแก้ม
เธอร้องไห้เงียบๆ อยู่สักพัก ก็ได้ยินเสียงประตูหนักๆ เปิดเข้ามา
พรึ่บ!
แสงสว่างที่สาดเข้ามากะทันหัน ทำให้ดวงตาเธอหยีพร่า ต้องกะพริบอยู่หลายครั้งถึงเริ่มโฟกัสภาพตรงหน้าได้
"ปะ...ประธาน!"
แพรวาร้องออกมาเสียงดังด้วยความแปลกใจ เมื่อเห็นใบหน้าของโอนิกซ์ชัดๆ ร่างสูงกอดอกจ้องเธอตาไม่กะพริบ สีหน้าของเขาเย็นชาเรียบเฉยไม่ต่างปกติที่เธอเห็น แต่แววตากลับดุดันจริงจัง
"นะ...นี่มันเรื่องอะไรกัน...ทะ...ทำไม" เสียงหวานเอ่ยตะกุกตะกักด้วยความสับสน
"เธอทำงานให้ใคร"
"คะ? อะไร วาก็ทำงานให้ประธานไง"
"..."
โอนิกซ์ถอนหายใจ มองใบหน้าซีดเผือดของเลขาสาวอย่างรำคาญใจ
"เมื่อกี้...เธอเข้าไปทำอะไรห้องฉัน"
"วาเข้าไปตรวจเอกสาร วารู้สึกว่าตัวเลขงบประมาณที่ได้รับช่วงเย็นมันต่างจากเอกสารที่ส่งให้ประธานตอนบ่าย เลยเข้าไปตรวจเช็กอีกครั้ง"
"..."
"อึก ขอร้อง ปล่อยวาไปเถอะ วาไม่รู้ว่าทำไมประธานต้องจับวามาด้วย" พูดไปน้ำตาก็ไหลไปด้วยความกลัว
โอนิกซ์มองเธอนิ่งๆ หันไปส่งสายตาให้ลูกน้องด้านหลัง อีกฝ่ายก็รีบก้มหัวรับรู้ เดินไปหยิบโน้ตบุ๊กที่วางไว้บนโต๊ะมุมห้อง
ช่วงเวลานั้นทำให้หญิงสาวเริ่มมีสติสังเกตภายในห้อง ห้องนี้โล่งโจ้งไร้เฟอร์นิเจอร์ มีเพียงโซฟาและโต๊ะตัวเล็กที่มุมห้อง ผนังกำแพงสีเข้มมีกลิ่นอับชื้นน่าสะอิดสะเอียนชวนคลื่นไส้ ไร้ช่องระบายอากาศ เหนือศีรษะมีหลอดไฟเพียงดวงเดียว ฉายตรงลงมาให้ความสว่างในห้อง
บรรยากาศดังกล่าวเหมือนที่เคยเห็นในภาพยนตร์ เวลาจับคนร้ายมาสอบสวนทรมาน ด้วยที่แพรวาถูกจับมัดติดกับเก้าอี้ ทำให้ไม่เห็นว่าด้านหลังของเธอเป็นลูกกรงเหล็ก มืดทึบ ส่งกลิ่นอายความตายคละคลุ้งเย็นยะเยือก
โอนิกซ์รับโน้ตบุ๊กและจัดการหันหน้าจอมาให้หญิงสาวดู
"อธิบายมา" เขาเอ่ยเสียงเรียบ
แพรวาเพ่งมองภาพวิดีโอผ่านม่านน้ำตา ก็เห็นภาพตัวเองเมื่อสัปดาห์ก่อนเข้าไปในห้องของชายหนุ่ม และเดินหายไปยังมุมห้องที่กล้องจับถ่ายไม่ได้ สักพักก็เดินกลับออกมาตัวเปล่า
"วะ...วาแค่เข้าไปตรวจเช็กเอกสารเก่า อึก เพื่อเปรียบเทียบราคา"
"..."
"อึก...สาบาน วาไม่รู้ว่าประธานต้องการอะไร"
มาเฟียหนุ่มกอดอกมองเธออย่างจับผิด ไม่ไว้วางใจ พยายามมองหาสิ่งผิดปกติสักนิดบนใบหน้าของเธอ คำอธิบายของเธอมันก็พอฟังขึ้น แต่อะไรบางอย่างในใจมันบอกว่าเรื่องนี้มันมีจุดผิดปกติ
สายตาคมหรี่ลงเมื่อเห็นเส้นสีแดงๆ สะดุดตา โผล่ออกมาจากโคนผมสีน้ำตาลเข้มของเธอ
แพรวาแทบกลั้นลมหายใจเมื่อมือหนาเอื้อมตรงมายังใบหน้าเธอ หัวใจเต้นระรัว ไม่เคยรู้สึกหวาดกลัวอะไรเท่านี้มาก่อน ภาวนาในใจว่าขอให้เขาเชื่อและยอมปล่อยเธอไป
พรึ่บ!
ร่างเล็กหลับตาปี๋ เมื่อวิกผมถูกกระชากออก หัวใจร่วงหล่นราวกับจะหยุดเต้นไปแล้ว
สีหน้าของโอนิกซ์ตื่นตะลึง ตกใจ ก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นเกรี้ยวกราด เมื่อพบความลับที่เลขาสาวซ่อนเอาไว้
หมับ!
"อื้อ" ร่างเล็กร้องในลำคอด้วยความเจ็บปวด เมื่อฝ่ามือหนาบีบเข้าที่คางและบังคับให้เธอเงยหน้ามอง
ยางมัดผมที่รวบเส้นผมถูกกระชากทิ้ง ปล่อยให้สีผมแท้จริงสยายเต็มแผ่นหลัง น้ำตาเธอไหลอาบแก้ม รู้ดีว่าต่อให้เธอจะพูดแก้ตัวอะไรออกมา เขาก็จะไม่มีทางเชื่ออีกแล้ว
แว่นตาหนาถูกโยนทิ้งอย่างไม่ไยดี เผยให้เห็นใบหน้าสวยที่ถูก
ซุกซ่อนอยู่หลายปี แม้จะไร้เครื่องสำอางแต่งแต้ม แต่เขาก็มองออกถึงความงดงามของเธอ"หึ เธอนี่เองที่เดินชนฉัน"
เขาแค่นหัวเราะ ทั้งโกรธทั้งแค้น รู้สึกตัวเองโง่เป็นครั้งแรก ไม่เคยเอะใจเลยว่าเลขาคนสนิทที่เจอหน้ากันเกือบทุกวันแอบซ่อนตัวตนเอาไว้ภายใต้ภาพลักษณ์ยัยเฉิ่ม
"อึก ขอร้อง มันไม่ใช่อย่างที่ประธานคิด"
"หลักฐานขนาดนี้แล้ว ฉันยังควรฟังคำอธิบายอีกเหรอ"
"ฮือ ไม่นะ วาไม่รู้ว่าทำไมประธานต้องจับวามา...แต่ถ้าเรื่องนี้วาอธิบายได้"
"..."
นิ้วสากออกแรงบีบกรามเธอแน่นยิ่งขึ้น จนเธอหน้าเบ้ด้วยความเจ็บปวด ดวงตากลมโตไร้แว่นบดบังพยายามมองเขาอย่างอ้อนวอนผ่านม่านน้ำตา
"วา...แค่อยากใช้ความสามารถตัวเองในการทำงาน"
"หมายความว่ายังไง?" โอนิกซ์ขมวดคิ้วไม่เข้าใจ
"อึก...ตอนเรียน เวลาที่วาได้เป็นตัวแทนของมหาวิทยาลัย คนก็นินทาวาได้เพราะความสวย เวลาที่วาสอบได้คะแนนดี คนก็นินทาวาเอาตัวเข้าแลก"
"..."
"พอจบมา วาไม่อยากให้คนอื่นมองวาแบบนั้นอีก เลยเลือกแต่งตัวเชยๆ และใช้แค่ความสามารถในการทำงาน"
"..."
"อึก เชื่อวาเถอะ วาไม่ได้ทำอะไรเลย ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าทำไมตัวเองถึงโดนจับมา"
"คิดว่าแต่งนิยายให้ฉันฟังแล้วจะเชื่อเหรอ บอกมา! เธอทำงานให้ใคร!"
ร่างเล็กสะดุ้งเฮือกเมื่อถูกชายหนุ่มตะคอกถามเสียงดัง ส่ายหน้าปฏิเสธทั้งน้ำตา
"มะ...ไม่รู้ว่าประธานหมายถึงอะไร...วะ...วาบอกทุกอย่างหมดแล้ว"
"มันมีเครื่องดักฟังติดในห้องทำงานฉัน! ตรงที่เธอบอกว่าไปเอาเอกสาร! พูดความจริงมาได้แล้วแพรวา อย่าให้ฉันต้องใจร้ายกับเธอ!"
เสียงตวาดดังลั่นห้องโล่ง เธอได้แต่ส่ายหน้าส่งสายตาอ้อนวอน กายสาวสั่นเทาหวาดกลัวจับใจ โอนิกซ์เหมือนคนสติแตก เธอไม่เคยรู้เลยว่าผู้ชายเงียบขรึมจะสามารถแสดงท่าทางเกรี้ยวกราดได้น่ากลัวขนาดนี้ได้
เหล่าลูกน้องยืนตัวแข็ง ไม่กล้าหายใจเสียงดังด้วยซ้ำ พวกเขาทำงานกับโอนิกซ์มานาน แต่ก็ไม่เคยมีใครเห็นเจ้านายสติหลุดเท่านี้มาก่อน ลอบมองไปยังนักโทษสาวด้วยแววตาเห็นใจ เห็นทีอีกไม่นานพวกเขาคงต้องทนดูเธอถูกทรมานจนตายแน่นอน
พรึ่บ!
โอนิกซ์สะบัดมือออกอย่างแรงจนเธอหน้าหัน เขายกมือลูบหน้าตัวเองข่มโทสะในใจที่มันลุกโชนพร้อมระเบิด ตวัดมองร่างเล็กอีกครั้ง ปากบางเม้มเข้ากันกลั้นเสียงสะอื้น น้ำตาร้อนไหลออกมาไม่ขาดสาย แรงบีบทำให้ผิวขาวๆ เธอแดงเป็นปื้น
เขาเกลียดการถูกหักหลัง ยิ่งคนทรยศคือคนที่เขาไว้ใจ เขายิ่งแค้น!
คำอธิบายของเธอมันดูงี่เง่าไร้เหตุผล และหลักฐานทุกอย่างมันก็โยงมาที่ตัวเธอ ถึงจะไม่ได้แน่ชัด 100% แต่ใจเขาเชื่อไปแล้วว่าเธอคือสปายที่แอบเข้ามาล้วงข้อมูล
"จะคอยดูว่าเธอจะปากแข็งได้อีกนานแค่ไหน..."
"...เอามีดมา"
แพรวาหน้าซีด เมื่อได้ยินคำพูดของประธานหนุ่ม พยายามดีดดิ้นร้องไห้อ้อนวอน
"อย่า อย่าฆ่าวา...ฮือออ...วาไม่รู้จริงๆ ขอร้องปล่อยวาไป"
เหล่าลูกน้องมองหน้ากัน แต่ก็ต้องยอมล้วงมีดสั้นเงาวับในกระเป๋าส่งให้ผู้เป็นเจ้านาย เบือนหน้า หลบสายตาให้พ้นจากภาพโหดร้าย
ร่างเล็กกรีดร้องลั่น เมื่อโอนิกซ์เดินตรงมาหา ประกายเงาวับของมีดในมือบีบหัวใจดวงน้อย สายตาโหดร้ายเย็นชาทำเธอตัวสั่นระริก หลับตาปี๋ไม่กล้ามองอีกต่อไป
ฉึบ ฉึบ ฉึบ!
เธอตกใจลืมตาขึ้นมา สิ่งที่ถูกกรีดไม่ใช่ร่างกายเธอแต่เป็นเชือกเส้นหนา ยังไม่ทันคลายกังวล ก็ถูกร่างสูงอุ้มพาดบ่าไปแล้ว
"กรี๊ดดด! ปล่อยนะ จะทำอะไร! ใครก็ได้ช่วยด้วย!"
เธอดิ้นกายสุดแรงทุบตีแผ่นหลังเต็มไปด้วยมัดกล้ามเต็มแรง ร้องตะโกนขอความช่วยเหลือไปตลอดทาง หวังว่าจะมีคนพบเห็นบ้าง แต่ก็ต้องผิดหวังอีกครั้ง เพราะเมื่อมองไปทางไหนก็เจอแต่ชายฉกรรจ์แต่งกายคล้ายกันหมด เหมือนสถานที่แห่งนี้จะมีแต่ลูกน้องของโอนิกซ์
"ถ้าเธอทำฉันเจ็บอีกทีเดียว เธอไม่ได้ตายดีแน่"
เสียงเหี้ยมเกรียมเอ่ยลอดไรฟันบ่งบอกได้ถึงพื้นอารมณ์ที่ไม่มั่นคง คำขู่ของเขาได้ผล แพรวาไม่กล้าขัดขืนอีก กัดปากจนเลือดซิบ ก้มหน้าร้องไห้สะอื้นด้วยความกลัว ไม่รู้ว่าเขาจะพาเธอไปไหน ไม่รู้ว่าจะมีอะไรโหดร้ายรออยู่เบื้องหน้า
โอนิกซ์เอื้อมมือสัมผัสกับแผงควบคุมหน้าลิฟต์เพื่อสแกนลายนิ้วมือ ก่อนนิ้วเรียวจะกดตัวเลขชั้นบนสุด
ภายในลิฟต์เงียบเชียบ มีเพียงสะอื้นของร่างเล็กลอยมา ท่าทางน่าสงสารของเธอไม่ได้ทำให้คนเย็นชาเห็นใจได้ ยิ่งลิฟต์เคลื่อนตัวสูงขึ้น หัวใจเธอกลับยิ่งร่วงหล่น
เขาก้าวออกมาเมื่อถึงที่หมาย แพรวาเบิกตากว้างกวาดสายตามองทั่ว เห็นว่าเป็นเพนต์เฮ้าส์สุดหรู หัวใจเต้น แรงอะดรีนาลีนหลั่งไปทั่วร่างกาย มือไม้เย็นเฉียบ ภาวนาให้ชายหนุ่มเห็นถึงความตั้งใจทำงานตลอดหลายปี และใจอ่อนปล่อยเธอไป แต่มันก็เริ่มริบหรี่เมื่อขายาวๆ ก้าวขึ้นบันไดชั้น 2
พรึ่บ!
ร่างเธอถูกเหวี่ยงลงกับเตียงอย่างแรงราวกับเป็นเพียงสิ่งของ ทำท้องน้อยจุกแปลบจนหน้าเบ้ พยายามหยัดกายขึ้นเตรียมจะวิ่งหนี แต่ร่างหนาของประธานกลับก้าวขึ้นคร่อมเธอเสียก่อน บดเบียดกายร้อนผ่าวแนบชิดร่างเล็กแนบแน่น จนอากาศแทบจะแทรกผ่านไม่ได้
แพรวาหน้าซีด เริ่มรับรู้ถึงสิ่งที่กำลังจะเกิดต่อไป แม้จะออกแรงขัดขืนอีกครั้ง แต่ดูเหมือนว่ามันสายเกินไปแล้ว
บทที่เกี่ยวข้อง
เชลยรักท่านประธาน บทที่ 9 สอบสวน
พรึ่บ!ร่างเธอถูกเหวี่ยงลงกับเตียงอย่างแรงราวกับเป็นเพียงสิ่งของ ทำท้องน้อยจุกแปลบจนหน้าเบ้ พยายามหยัดกายขึ้นเตรียมจะวิ่งหนี แต่ร่างหนาของประธานกลับก้าวขึ้นคร่อมเธอเสียก่อน บดเบียดกายร้อนผ่าวแนบชิดร่างเล็กแนบแน่น จนไม่เหลือพื้นที่ให้อากาศแทรกผ่านแพรวาหน้าซีด เริ่มรับรู้ถึงสิ่งที่กำลังจะเกิดต่อไป แม้จะออกแรงขัดขืนอีกครั้ง แต่ดูเหมือนว่ามันสายเกินไปแล้วเสื้อคลุมสีเบจถูกกระชากออกจากร่าง พยายามจะต่อต้านแล้วแต่ก็ไม่อาจสู้แรงร่างสูงได้ภายในห้องมืดสนิท มีเพียงแสงไฟของอาคารภายนอกฉายเข้ามาผ่านกระจกเท่านั้น โอนิกซ์จัดการรูดเนกไทสีน้ำเงินเข้มที่ต้นคอตัวเองออก คนตัวเล็กพยายามใช้จังหวะนั้นพุ่งตัวหนี แต่ก็ถูกกระชากต้นแขนกลับมานอนดังเดิม"อึก...ขอร้อง...อย่าทำอะไรวาเลย...ฮือ...วาบอกทุกอย่างไปหมดแล้ว"เธอยกมือขึ้นพนมไหว้งกๆ ขอความเห็นใจครั้งสุดท้าย ใบหน้าสวยเปรอะเปื้อนด้วยคราบน้ำตา แต่คนใจร้ายก็ไม่สนใจ รวบข้อมือบางขึ้นเหนือหัว ก่อนจะใช้เนกไทในมือมัดมันเข้าด้วยกัน แล้วผูกปลายอีกด้านไว้กับหัวเตียงดวงตาสีเข้มใต้กรอบแว่นเย็นเฉียบไร้เมตตา ไล่มองเรือนร่างของเลขาสาวนิ่งๆ แม้เขาจะไม่ได้แสดงท่าทาง
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-02-27เชลยรักท่านประธาน บทที่ 10 ถูกขัง
วันต่อมาหญิงสาวสะลึมสะลือตื่นขึ้นมาในช่วงสายของวัน ทั้งร่างปวดร้าวไปหมดโดยเฉพาะช่วงล่าง เธอหน้าเบ้ย้อนถึงเหตุการณ์เมื่อวาน ก็ต้องหน้าร้อนผ่าว ไม่รู้ว่าเกิดจากความอายหรือโมโหมากกว่ากันที่ถูกประธานหนุ่มย่ำยีตลอดคืน เธอไม่แน่ใจว่าเขาจากไปตอนไหน แต่ช่วงฟ้าสางเขายังไม่หยุดด้วยซ้ำ!สมเพชและหงุดหงิดตัวเองที่เผลอคล้อยตามไปกับสัมผัสเร่าร้อนนั้น สาบานว่าจะไม่ยอมให้เขาล่วงเกินเธออีกแล้วเรียวแขนเล็กเต็มไปด้วยรอยแดงจากการถูกมัดพยายามหยัดตัวขึ้นมา ร่างกายเธอบอบช้ำไม่ต่างจากถูกรุมโทรม เนื้อตัวเปล่าเปลือย มีเพียงผ้าห่มสีขาวห่อคลุมร่างเอาไว้ ความโกรธแล่นขึ้นมาเป็นริ้วๆ เมื่อสายตาเหลือบไปเห็นรอยหยดเลือดบนผ้าปูเตียงเธอเพิ่งมีโอกาสได้สำรวจห้องเป็นครั้งแรก มันดูเหมือนห้องพักในโรงแรมทั่วไป ขนาดไม่ใหญ่มาก มีเตียงขนาด 6 ฟุตวางอยู่กลางห้อง ด้านข้างเป็นตู้เสื้อผ้าติดกระจกเงา ปลายเตียงมีโทรทัศน์ขนาด 50 นิ้วติดผนัง ส่วนข้างๆ นั้นเป็นประตูที่เธอคิดว่าคงเป็นห้องน้ำใบหน้าสวยเหยเกเมื่อลองขยับตัว ส่วนสงวนเจ็บแปลบขึ้นมาจนต้องชะงักค้าง เธอสูดหายใจเป่าปากกลั้นใจลุกต่อ แต่ความเจ็บปวดก็ตรงเข้าเล่นงานอีก ไม่กล้ามองสภ
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-02-27เชลยรักท่านประธาน บทที่ 11 สืบประวัติ
บริษัท JRV LOGISTICSการทำงานของบริษัทใหญ่แทบจะเรียกได้ว่าหยุดชะงัก เมื่อขาดเลขาคนเก่งอย่างแพรวา หลังจากโอนิกซ์ประกาศว่าหญิงสาวลาพักร้อนชั่วคราวทุกคนก็หน้าซีด เอกสารมากมายถูกประธานตีกลับหมดเมื่อเขาพบความผิดพลาดแม้เพียงเล็กน้อย รังสีอันตรายบ่งบอกถึงพื้นอารมณ์ที่ไม่ปกติ ทำให้ไม่มีใครกล้าเสนอหน้าขึ้นไปส่งงานที่ชั้นบนอีกเลยตลอดบ่ายห้องทำงานกว้างชั้นบนสุดของอาคาร ใบหน้าของประธานหนุ่มเคร่งเครียดฉายแววหงุดหงิด จนเหล่าพนักงานต่างเข้าหน้ากันไม่ติด กองเอกสารมากมายที่เขาหยิบจากโต๊ะเลขากองเป็นพะเนิน การทำงานโดยไม่มีผู้ช่วยสาวดูเหมือนจะเป็นเรื่องหนักหนากว่าที่คาด ปกติก่อนเอกสารจะถึงมือเขาจะผ่านการคัดกรอง ตรวจสอบมาแล้ว แต่เมื่อไม่มีสิ่งเหล่านั้น คนรักความสมบูรณ์แบบถึงกับกุมขมับ เหลือบมองยอดตัวเลขค่าใช้จ่ายถูกคำนวณผิดความอดทนสุดท้ายขาดผึ่ง เมื่อใบสัญญาสะกดผิดแม้กระทั่งชื่อบริษัทลูกค้า!โอนิกซ์ปิดแฟ้มหนาด้วยอารมณ์เดือดดาล เห็นทีเขาต้องเข้มงวดกับพนักงานให้มากกว่านี้แล้ว ที่ผ่านมาแพรวาเป็นคนคอยเคลียร์ปัญหายิบย่อย ตรวจเช็กความถูกต้องทุกอย่าง ทำให้เขาไม่เคยเห็นถึงความชุ่ยของคนในองค์กร
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-02-27เชลยรักท่านประธาน บทที่ 12 คำอธิบาย
"ว่ามี เธอมีอะไรจะพูด"โอนิกซ์ถามขึ้นพลางเลื่อนจานเปล่าออกห่าง สายตาคมจ้องมองนิ่งๆ แต่หญิงสาวกลับรู้สึกกดดันจนหายใจแทบไม่ออก"ฉัน...ไม่อยากจะอยู่ที่นี่ ถ้ามีอะไรที่ยังสงสัยก็ถามมาได้เลย ฉันจะตอบทุกอย่างจนคุณพอใจ""..."เธอใช้สายตาจริงใจมองกลับ เพื่อแสดงถึงความบริสุทธิ์ใจ ลุ้นระทึกให้เขายอมคล้อยตาม"เอาสิ ฉันก็มีเรื่องสงสัยอยู่พอดี"แพรวาค่อยหายใจโล่งขึ้นเล็กน้อยเมื่อเขายอมเปิดโอกาสให้เธอพูด พยักหน้ารับแข็งขัน"ฉันลองสืบประวัติเธอมาแล้ว แต่ไม่มีข้อมูลช่วงวัยเด็กของเธอเท่าไร...ทำไม""..."ร่างเล็กชะงักค้างไปครู่หนึ่ง กลีบปากบางเม้มเข้าหากันอย่างใช้ความคิด ไม่น่าเชื่อว่าเพียงวันเดียวเขาสามารถหาข้อมูลมาได้แล้ว"คำถามแรกก็ตอบไม่ได้แล้วเหรอ" น้ำเสียงเย้ยหยันจากร่างสูงทำให้เธอหลุดออกจากห้วงความคิด ส่ายหน้าปฏิเสธ"เปล่าค่ะ ฉันจะตอบ""...""ฉันเป็นเด็กกำพร้า ไม่เคยรู้จักพ่อแม่ที่แท้จริง ตอนที่พอจะรู้ความก็อาศัยอยู่ที่สถานสงเคราะห์แล้ว ทำให้ไม่มีข้อมูลตอนเกิด""แล้วยังไง ถูกรับเลี้ยง""ค่ะ โชคดีที่วันหนึ่งฉันก็ถูกรับเลี้ยงโดยครอบครัวแสนอบอุ่น ได้รับความรักความเมตตาและโอกาสในชีวิตอย่างที
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-02-27เชลยรักท่านประธาน บทที่ 13 แค่ความฝัน?
แพรวากลับขึ้นไปยังห้องนอนด้านบนเพื่อล้างหน้าล้างตา เธอนั่งลงที่ปลายเตียงเรียกสติที่แตกกระจายตามคำสั่งของโอนิกซ์ แม้จะไม่อยากอยู่ที่นี่สักแค่ไหน แต่ในเมื่อตอนนี้ไม่มีทางเลือก การขัดขืนต่อต้านดูเป็นการกระทำที่โง่สิ้นคิดจริงๆ รู้ซึ้งแล้วว่าอีกฝ่ายสามารถปลิดลมหายใจเธอได้เพียงปลายนิ้ว การโอนอ่อนผ่อนตามจึงกลายเป็นทางออกเดียวให้เธอมีชีวิตรอด"เอาน่า สู้ๆนะ อยู่ที่นี่ก็ยังดีกว่าโดนขังคุก"หญิงสาวสูดหายใจเข้าเต็มปอด พยายามคิดแง่บวก เรียกขวัญกำลังใจให้ตัวเองอีกครั้ง ก่อนจะกลับลงไปเผชิญหน้ากับคนใจร้ายเธอเริ่มจากเก็บกวาดข้าวของในครัว ล้างจานจนสะอาด ก่อนจะเริ่มไปจัดการกับส่วนอื่นๆ ซึ่งโอนิกซ์ได้อธิบายหมดแล้วว่าอุปกรณ์อะไรอยู่ตรงไหนบ้าง ก่อนจะปล่อยเธอทำงานต่อแม้เพนต์เฮ้าส์จะมีขนาดใหญ่ แต่เนื่องจากปกติมีแม่บ้านมาคอยเก็บกวาดอยู่แล้ว ทำให้เธอไม่ต้องเหนื่อยอย่างที่คิดโอนิกซ์ปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตออกเพื่อความคล่องตัว เดินไปยังโซนครัวเพื่อหยิบน้ำดื่ม โดยมีแพรวาก้มๆ เงยๆ เก็บข้าวของในห้องนั่งเล่นให้เป็นระเบียบ พลางใช้ผ้าขี้ริ้วเช็ดโต๊ะเตี้ยหน้าโซฟาสายตาไม่รักดีเหลือบมองเรียวขาขาวโดยไม
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-02-27เชลยรักท่านประธาน บทที่ 14 ลักหลับ
ก่อนหน้านั้นโอนิกซ์อาบน้ำชำระล้างร่างกาย ก่อนจะใช้ผ้าเช็ดตัวเช็ดไปตามร่างกายกำยำอัดแน่นด้วยมัดกล้าม ซับหยดน้ำที่เกาะพราวทั่วผิว กางเกงนอนขายาวถูกหยิบมาสวม ท่อนบนเปลือยเปล่าโชว์แผงอกกว้างที่มีรอยสักประดับไว้ เขาทิ้งตัวลงกับเตียงที่ตั้งเด่นกลางห้อง หยิบหนังสือบนโต๊ะเล็กที่อ่านค้างไว้ขึ้นมาเปิดอีกครั้งหวังว่าเมื่อได้อาบน้ำจนรู้สึกสดชื่นแล้วจะมีสมาธิกับการอ่านยิ่งขึ้นเวลาผ่านไปเกือบชั่วโมงแม้จะเปิดหนังสือไปได้หลายหน้า แต่ข้อความในนั้นกลับไม่เข้าหัวสักนิด ร่างสูงถอดแว่นนวดคลึงขมับเบาๆ พลางถอนหายใจอย่างหงุดหงิดงุ่นง่านตอนนี้ในหัวเขามีแต่จินตนาการแสนเร่าร้อนดุเดือด กลางกายแข็งขืนตุงเป้ากางเกงจนนูนเมื่อคิดถึงร่างเย้ายวนของหญิงสาวที่อยู่ห้องข้างๆเขาไม่ใช่คนบ้าเซ็กซ์อย่างเพื่อนคนอื่น ตั้งแต่โตมาเคยมีสัมพันธ์กับผู้หญิงแค่ 2-3 คนเท่านั้น ซึ่งทั้งหมดเป็นการจ่ายเงินจ้างแล้วจบ ไม่สานต่อ เขาไม่หมกมุ่นเรื่องทางกาย ทำงาน ออกกำลังกาย อ่านหนังสือ และหมกตัวอยู่กับสิ่งที่สนใจก็ดึงเวลาในแต่ละวันไปหมดแล้ว แต่ครั้งนี้ดูเหมือนร่างกายเขาจะโหยหามันโอนิกซ์นอนหลับตา สูดหายใจเข้าออกลึกๆ พยายามทำหั
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-02-27เชลยรักท่านประธาน บทที่ 15 ใครก็ไม่ถูกใจเท่าเธอ
วันต่อมาครืด ครืด ครืด"มีอะไร"น้ำเสียงงัวเงียกรอกเสียงผ่านโทรศัพท์ด้วยความหงุดหงิดที่ถูกรบกวนการพักผ่อน"นาย รถเตรียมไว้พร้อมแล้วนะครับ""กูจะเข้าบริษัทตอนบ่าย""อ้าว ไหนเมื่อวานนายบอกมีประชุมเช้า""...""เอ่อ...ครับๆ""แค่นี้นะ"ว่าจบร่างสูงก็วางสาย กดปิดเสียงมือถือก่อนจะล้มตัวลงนอนอีกครั้ง ปล่อยให้ลูกน้องปลายสายมึนงง ไม่รู้เพราะเหตุผลใดที่ทำให้คนบ้างานอย่าง โอนิกซ์โดดประชุมสำคัญแบบนี้เขาเพิ่งได้หลับไปตอนรุ่งสาง การใช้แรงตลอดคืนทำให้ค่อนข้างเพลียจนขี้เกียจไปทำงาน เอาไว้ช่วงบ่ายค่อยแวะเข้าไปจัดการเอกสารแทนผ่านไปหลายชั่วโมงแพรวาสะลึมสะลือตื่นขึ้นมามองแสงแดดด้านนอกก็ตาเบิกกว้าง เมื่อรับรู้ว่าเกือบจะเที่ยงแล้ว สะดุ้งเฮือกรีบไปอาบน้ำล้างหน้า หวั่นในใจว่าจะถูกโอนิกซ์ตำหนิที่ละเลยหน้าที่เตรียมอาหารเช้าตั้งแต่วันแรก แต่ก็เป็นเพราะเขานั่นแหละที่รบกวนการพักผ่อนตอนกลางคืนไม่นานแพรวาก็ก้าวลงบันไดอย่างรีบร้อน เพนต์เฮ้าส์กว้างเงียบเชียบ เธอถอนหายใจพรืดใหญ่คาดว่าอีกฝ่ายคงออกไปทำงานแล้ว จึงเปลี่ยนท่าทีเดินช้าๆ ตรงไปยังห้องครัว เตรียมอาหารง่ายๆ รองท้องสำหรับตัวเองเท่านั้นไข่ดา
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-02-27เชลยรักท่านประธาน บทที่ 16 แมวข่วน
โกดังสินค้าเสียงพูดคุยหยอกล้อเงียบลง เมื่อบุคคลคนสุดท้ายเปิดเข้ามาในห้องประชุม โดยลีออนแขวะขึ้นเป็นคนแรก"เป็นคนนัดพวกกูมา แต่ตัวเองเสือกมาช้าสุดเนี่ยนะ""..."โอนิกซ์ไม่ได้ใส่ใจคำพูดเพื่อน เลือกทิ้งตัวลงบนโซฟากว้างที่ว่าง"เข้าเรื่องเถอะ กูต้องรีบเข้าร้านด้วย""ร้านมึงไม่หายหรอก ไม่น่าต้องรีบ" วิคเตอร์หันไปแซวไคโร"ใช่ร้านมันไม่หาย แต่น้องมิลินอาจจะหาย ต้องรีบไปเฝ้า"ลีออนและวิคเตอร์หัวเราะร่าเมื่อเห็นไคโรมีอาการหงุดหงิด ก่อนจะหันกลับมาให้ความสนใจเพื่อนผู้เงียบขรึมในที่สุด"แล้วนี่แขนมึงไปโดนอะไรมาว่ะ" ลีออนมาเฟียปากไวเป็นคนแรกที่สังเกตเห็นร้องทักขึ้น ทำให้สายตาทุกคู่หันมาจ้องที่ท่อนแขนกำยำเป็นตาเดียว"แมวข่วน""..."ทั้งห้องเงียบนิ่งราวกับใบ้ไปชั่วขณะ ต่างมีสีหน้าประหลาดใจกับคำตอบของอีกฝ่าย ไม่ยักรู้ว่าผู้ชายเย็นชาอย่างโอนิกซ์จะมีมุมมุ้งมิ้งน่ารักหยอกล้อกับแมวร่างสูงนั่งนิ่งไม่เผยพิรุธแม้แต่น้อย แต่ในใจกำลังนึกคาดโทษไปยังแมวสาวตัวเล็กในห้องที่ทิ้งรอยเล็บเอาไว้ซะทั่วตัวเขาเลย เพราะแขนนี้เรียกว่ายังน้อยถ้ายังไม่ได้เห็นแผ่นหลังของเขา"อะว่ามา มีอะไรถึงนัดพว
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-02-27
บทล่าสุด
เชลยรักท่านประธาน ตอนพิเศษ 8 กิจกรรมกระชับรัก
เพนต์เฮ้าส์โอนิกซ์โอนิกซ์ส่งยิ้มพลางยื่นนิ้วมือไปหาลูกน้อยในอ้อมแขน ซึ่งอัศวินก็หัวเราะร่าพยายามยื่นมือมาคว้ากำนิ้วบิดาเอาไว้ เขาพยายามบีบๆ คลายๆ อยู่หลายครั้ง และมักจะส่งเสียงโต้ตอบบ้างเวลาผู้เป็นพ่อพูดคุยด้วยแม้จะยังไม่รู้ความก็ตามไม่แปลกใจเลยทำไมเพื่อนเขาถึงอยากพาลูกชายตัวเล็กของตนกลับบ้านไปด้วย อัศวินเลี้ยงง่ายและอารมณ์ดี บางครั้งเขาก็มักจะเพลินกับการหยอกล้อกับลูกจนลืมเวลาไป"เล่นพอยังคะตัวเล็ก หม่ามี๊พาไปอาบน้ำดีกว่า""คิก คิก คิก"อัศวินหัวเราะคิกคักขณะดวงตากลมโตบ้องแบ๊วมองมารดาและยิ้มจนตาหยี"กวนปะป๊านานแล้วนะคะ ไปกัน"โอนิกซ์ส่งยิ้มอ่อนโยนให้ภรรยา ประคองทารกให้หญิงสาวรับไปอุ้มต่อ สายตาอบอุ่นสื่อความหมายสบมองกัน แม้ไม่มีคำพูดใดๆ ออกมา แต่ทั้งคู่ก็มีความสุขมากในทุกช่วงเวลาแพรวาอุ้มอัศวินเข้าไปอาบน้ำในห้องน้ำ ส่วนโอนิกซ์ก็หยิบโน้ตบุ๊กมานั่งเคลียร์งานที่คั่งค้างต่ออีกนิดหน่อยมุมปากหยักยกยิ้มเมื่อได้ยินเสียงหัวเราะดังแววออกมาจากห้องน้ำ จนอดใจไม่ไหวต้องวางโน้ตบุ๊กบนตักลงแล้วเดินไปดูสองแม่ลูกแทนแพรวานำอ่างอาบน้ำสำหรับเด็กมาตั้งไว้บนเคาน์เตอร์อ่างล้างหน
เชลยรักท่านประธาน ตอนพิเศษ 7 แก๊งมาเฟียเห่อหลาน
3 เดือนต่อมาบริษัท JRV LOGISTICSประธานหนุ่มเจ้าของบริษัทโลจิสติกส์ขนาดใหญ่ ก้มอ่านเอกสารร่างสัญญาฉบับใหม่ มือขวาควงปากกา มือซ้ายก็ประคองร่างของลูกชายตัวเล็กโยกกล่อมให้หลับภายในห้องทำงานเต็มไปด้วยอุปกรณ์เลี้ยงเด็ก ทั้งเปลที่นอน และคอกกั้นบุนวมอย่างดี พร้อมตุ๊กตาของเล่นขนาดต่างๆ จนไม่เหลือคราบห้องของประธานบริษัทแม้แต่น้อยแพรวาเปิดประตูเข้ามา หลังจากคลอดลูกน้อยรูปร่างเธอก็กลับสู่สภาพเดิมอย่างรวดเร็ว แทบจะดูไม่ออกว่าเคยผ่านการตั้งครรภ์มาก่อนใบหน้าสวยดูเปล่งประกายความงามชัดเจน ผิวขาวเนียนตัดกับเส้นผมสีดำสนิทยาวจรดแผ่นหลัง เธอสวมชุดเสื้อสูทสีครีมคู่กับกระโปรงเอวสูงสีเดียวกัน ราศีภรรยาประธานบริษัทจับทุกระเบียบนิ้วมุมปากที่ทาทับด้วยลิปสติกสีนู้ดยกยิ้มขึ้น จรดฝีเท้าเงียบเชียบไม่ให้รบกวนการนอนหลับของลูกน้อยโอนิกซ์เงยหน้าขึ้นจากกองเอกสาร สายตาใต้กรอบแว่นดูอ่อนโยนเมื่อมองผู้มาใหม่ วางปากกาในมือลง"นี่เอกสารประชุมอาทิตย์หน้าค่ะ""เหนื่อยไหมครับ""นิกซ์ต่างหาก วินดื้อไหมเอ่ย""เล่นเสร็จ เพิ่งหลับไปเมื่อกี้"สายตาอ่อนโยนมองใบหน้าหลับใหลของลูกชายที่ถอดแบบมาจากเขาแทบจะพิมพ์เดียวกัน ยก
เชลยรักท่านประธาน ตอนพิเศษ 6 ต้อนรับสมาชิกใหม่
2 เดือนต่อมาโรงพยาบาลแพรวานั่งๆ นอนๆ อยู่แต่บนเตียงคนไข้ โอนิกซ์ย้ายเธอมาที่โรงพยาบาลได้สองวันแล้วเพื่อรอวันคลอด ตอนนี้แพรวายังไม่ค่อยรู้สึกตื่นเต้นเท่าไร ต่างจากคนเป็นสามีที่ดูตื่นตัวพร้อมทุกสถานการณ์ เขาจัดเตรียมอุปกรณ์สำหรับทารกแรกเกิดไว้พร้อมสรรพ รวมถึงจัดการออกแบบตกแต่งห้องนอนรับแขกเก่าที่แพรวาเคยนอนเป็นห้องเด็กอ่อน แม้ลูกยังต้องนอนห้องเดียวกับพวกเขาอีกหลายปีก็ตามท้องเธอโตเสียแทบเดินไม่ไหว จะลุกจะนั่งต้องมีโอนิกซ์คอยช่วยพยุงวันนี้ก็เป็นอีกวันที่ห้องพักของเธอครึกครื้น"พี่วาเอาแอปเปิลไหม คลีปอกให้" คลีโอและลีโอหอบกระเช้าผลไม้มาเยี่ยมว่าที่คุณแม่ตั้งแต่เช้า"ได้จ้ะ ขอบคุณนะ""ค่า เดี๋ยวคลีไปล้างก่อน"คลีโอเดินไปยังส่วนครัวของห้องพักซึ่งไม่ต่างจากโรงแรมดีๆ มีอุปกรณ์ช่วยอำนวยความสะดวกครบครัน แถมยังมีแยกโซนสำหรับคนไข้และญาติเวลามาเยี่ยมไว้ด้วย ห้องรับแขกก็กว้างขวาง แบ่งเป็นสัดส่วนจึงไม่รบกวนการพักผ่อนของคนไข้"ปอกเป็นเหรอไง เอามีดมานี่ พี่ทำเอง" ลีโอที่แทบทนดูไม่ไหว ดึงมีดคมออกจากมือแฟนสาว และดันตัวเธอไปข้างๆ ก่อนจะจัดการแอปเปิลสีแดงด้วยตัวเองชายหนุ่มจัดการป
เชลยรักท่านประธาน ตอนพิเศษ 5 คนติดเมีย
ย่านใจกลางเมืองเหล่ามาเฟียสี่คน ยืนหน้าเครียดมองประตูร้านขนมหวานด้วยความไม่แน่ใจ ก่อนจะหันกลับมามองเพื่อนที่เป็นคนเสนอความคิด"เอาจริงดิ พาพวกกูมาคุยงานในร้านขนมเนี่ยนะ" ลีออนเอ่ยขึ้นมาอย่างอดไม่ได้"แล้วยังไง""ดูหน้าแต่ละคนก่อน แล้วค่อยถามว่ายังไง""มึงก็รู้กูห่างเมียนานไม่ได้ มันปวดหัวอยากจะอ้วก ถ้าอยากคุยงานก็คุยที่นี่" โอนิกซ์ตอบกลับเสียงเรียบ ก่อนจะจูงมือภรรยาสาวที่ท้องโตเข้าไปในร้านเป็นคนแรก"แน่ใจเหรอวะ" ลีออนหันมาขอความเห็นจากเพื่อนที่เหลือ ซึ่งวิคเตอร์ก็ทำได้เพียงถอนหายใจ ส่วนไคโรและลีโอก็ส่ายหน้าไม่ได้ตอบคำถาม และพาแฟนตัวเองเข้าไปในร้านด้วยเช่นกัน"เชี่ย พวกกูสองคนมาทำห่าอะไรเนี่ย นึกว่านัดเดทคู่""กูยอมให้มึงควงได้วันหนึ่ง แต่ถ้าเริ่มลวนลามกูเมื่อไร กูถีบมึงแน่""ถุย! กูเนี่ยนะ จะลวนลามมึง พูดจาน่าถูกกระสุนฝังหัวจริงๆ""หึ"วิคเตอร์ทำเพียงแค่แค่นหัวเราะ และเดินตามคนอื่นเข้าไปในร้าน สุดท้ายเพื่อนผู้เรื่องมากก็หมดข้อโต้แย้ง ยืนกระฟัดกระเฟียดอยู่ครู่หนึ่งก็ยอมตามเข้ามาโอนิกซ์แยกโต๊ะระหว่างกลุ่มสาวๆ ในนั่งริมหน้าต่างร้าน ส่วนกลุ่มเขาแยกมาอีกโต๊ะก่อ
เชลยรักท่านประธาน ตอนพิเศษ 4 รางวัลสามีดีเด่น
คฤหาสน์ตระกูลโอนิกซ์แพรวาคลี่ยิ้มละลายใจ ขณะผลักร่างสูงของผู้เป็นสามีลงบนเตียงกว้างในห้องนอนของเขา โอนิกซ์หอบหายใจเข้าออกหนักหน่วงด้วยความตื่นเต้น เฝ้ามองหญิงสาวค่อยๆ คลานขึ้นมาคร่อมร่างด้วยท่าทางยั่วเย้าชวนคลั่งคอเสื้อเว้าลงมา จนสามารถมองเห็นเนื้อนุ่มคู่สวยใต้ชุดเดรสน้ำเงิน ความกระสันทำช่วงล่างปวดหนึบ ดุนดันเป้ากางเกงขึ้นเป็นลำคนตัวเล็กยกยิ้มอย่างคนมีอำนาจเหนือกว่า มือน้อยลูบไล้ลำกายแข็งขืนผ่านกางเกง เฝ้ามองคนข้างใต้พยายามบดเบียดช่วงล่างเข้าหามือเธอ"จะให้รางวัลอะไรนิกซ์ครับ" เขาถามเสียงกระเส่า ความรู้สึกตื่นตัววูบหวิวทรมานเหมือนตนกำลังโดนทำโทษมากกว่า"รอดูสิคะ ใจร้อนจัง""อ่า เมียขี้ยั่วจัง"มือซุกซนเริ่มทำการปลดตะขอกางเกงพร้อมดึงมันลง โอนิกซ์ก็ยกสะโพกช่วยให้เธอจัดการกับกางเกงเกะกะโดยง่าย ท่อนเอ็นร้อนแข็งแทบชี้หน้า แต่ก็ยังมี บ็อกเซอร์อีกตัวปกปิดเอาไว้แพรวานั่งคุกเข่าอยู่กลางหว่างขา ใช้มือสัมผัสความใหญ่โตผ่านเนื้อผ้าอย่างยั่วยวนใจเย็น แต่คนที่นอนหอบหายใจกลับจะเป็นฝ่ายทนไม่ไหวเสียเอง รูดชั้นในลง โยนทิ้งออกไปในที่สุดท่อนเอ็นใหญ่ขนาดเท่าข้อมือหญิงสาวปรากฏสู่สาย
เชลยรักท่านประธาน ตอนพิเศษ 3 ประกาศชัดเจน คนนี้เมียผม
หลังมื้ออาหารจบลง งานประมูลสินค้าเพื่อร่วมบริจาคเงินให้แก่เด็กด้อยโอกาสจึงเริ่มขึ้น แขกที่มาร่วมงานทยอยเดินไปยังโซนหน้าเวทีโอนิกซ์โอบเอวภรรยาคนสวยไว้ตลอดทาง ระมัดระวังทุกย่างก้าวจนเธอนั่งลงข้างไปรยาเรียบร้อย เขาจึงนั่งขนาบข้าง ไม่นานไฟในห้องจัดเลี้ยงก็ถูกหรี่ลง พร้อมเสียงพิธีกรดำเนินงานดังขึ้น"สวัสดีครับ ขอต้อนรับทุกท่านเข้าสู่งานประมูลเพื่อการกุศลครั้งที่ 4 รายได้จากการประมูลทั้งหมด หลักหักค่าใช้จ่ายแล้วจะนำไปช่วยเหลือเด็กด้อยโอกาสยังพื้นที่ห่างไกล ของที่นำมาร่วมประมูลในวันนี้มีมูลค่ารวมกันเกือบ 50 ล้านบาทเลยทีเดียว ขอให้ทุกท่านสนุกไปกับงานในครั้งนี้นะครับ"แขกที่มาร่วมงานต่างปรบมือเสียงดัง ตื่นเต้นที่จะได้ชมของล้ำค่ามากมาย และยังได้โอกาสอวดบารมีและเงินในบัญชีให้คนอื่นรับรู้ด้วย"ของชิ้นแรก เปิดกันมาด้วยแจกันเครื่องลายครามจากราชวงศ์ชิง ของประเทศจีนโบราณ พร้อมใบรับประกัน ขอเปิดการประมูลที่ หนึ่งล้านบาทครับ"เมื่อพิธีกรให้สัญญา ผู้ร่วมงานก็ชูป้ายขานราคากันอย่างสนุกสนาน แพรวาตกใจกับราคาที่สูงลิ่วของของแต่ละอย่าง ความคิดที่อยากจะร่วมงานเพื่อช่วยเหลือเด็กน้อยต้องถูกหยุดไว้ชั่วคร
เชลยรักท่านประธาน ตอนพิเศษ 2 พาออกงาน
ครืด ครืด ครืดโอนิกซ์ล้วงโทรศัพท์ในกระเป๋าขึ้นมา ก็ต้องขมวดคิ้ว เมื่อเห็นชื่อมารดาปรากฏที่หน้าจอ ก่อนจะต้องกดรับสายอย่างไม่มีทางเลือก(ลูก วันนี้อย่าลืมมางานเลี้ยงการกุศลที่โรงแรม คาเรน ฮิลล์ นะ)"ผมบอกตอนไหนว่าจะไปครับ"(ไม่ต้องบอก เพราะแม่ไม่ให้ทางเลือกจ๊ะ)"วาเขาเหนื่อย แม่ยังจะให้ลูกสะใภ้ไปเดินร่อนในงานอีกเหรอครับ"(หนูวาโอเค เธอรับปากแม่เมื่อวานเรียบร้อยจ้า แต่งตัวมาหล่อๆ สวยๆ แล้วเจอกัน 1 ทุ่ม รักลูกจ้า)"เดี๋ยว! แม่ครับ"โอนิกซ์ร้องเรียกมารดาเสียงดัง แต่คุณหญิงไปรยาก็ไม่อยู่รอฟังคำบ่นจากปากลูกชาย กดวางสายไปเสียก่อน โอนิกซ์จึงทำได้เพียงถอนหายใจ"วาไปรับปากแม่เหรอ ว่าจะไปงานเลี้ยงอะไรนั่น""ค่ะ คุณแม่โทรหาเมื่อวาน อยากให้เราสองคนไปร่วมงานด้วย""เฮ้อออ~ วาน่าจะปฏิเสธไป งานพวกนี้น่าเบื่อจะตาย ทำวาเหนื่อยเปล่าๆ""ไม่เป็นไรหรอกค่ะ คุณแม่บอกเป็นงานประมูลเพื่อนำเงินช่วยเหลือไปมอบให้เด็กด้อยโอกาส เรื่องเล็กน้อยแค่นี้ถ้าวาช่วยได้ก็อยากจะช่วย" หญิงสาวอธิบายเพิ่มทำให้ผู้เป็นสามีหมดทางแย้งดูเหมือนมารดาจะจับทางถูก เข้าหาแพรวาก่อนเพื่อมัดมือชกให้เขาเข้าร่วมงานไปด้วย"เอาเถอะ
เชลยรักท่านประธาน ตอนพิเศษ 1 แพรวาโฉมใหม่
หลายวันต่อมาบริษัท JRV LOGISTICSภาพประธานหนุ่มแสนหล่อเหลาโอบประคองเอวบางของสาวสวยผมดำประบ่าเดินเคียงคู่กันเข้ามาในบริษัท สร้างความแตกตื่นให้กับเหล่าพนักงานเป็นอย่างมาก ทุกคนต่างพยายามแย่งกันชะโงกดูใบหน้าหญิงสาวผู้โชคดีว่าเธอคือใครโอนิกซ์ไม่ได้เข้าบริษัทมาหลายเดือน แต่เมื่อกลับมาอีกทีก็พกสาวสวยมาด้วย จึงเป็นที่สนใจใคร่รู้ของพนักงานทุกคน"ใครอ่าแก สวยจังเลย""แฟนประธานหรือเปล่า ใช่คนเดียวกับที่มีคนเคยไปเจอไหม""ฉันว่าฉันคุ้นๆ หน้าผู้หญิงนะ เหมือนเคยเห็นที่ไหน ใช่ดารา นางแบบหรือเปล่า""แกดูที่เขามองกันสิ ขนาดยืนอยู่ตรงนี้ยังเห็นประกายความรักเลย""เฮอะ จะอยู่ได้นานแค่ไหน คนก่อนก็โผล่มาแป๊บเดียว ก็หายไปแล้ว""ยัยนี่! ประธานเราไม่ค่อยวุ่นวายกับผู้หญิงก็รู้กันอยู่ ฉันว่าคนนี้จริงจัง"เสียงซุบซิบแสดงความเห็นของกลุ่มพนักงานดังขึ้น หลังจากทั้งคู่ผ่านบริเวณนั้นไปแล้ว แม้จะอยากรู้ใจแทบขาด ว่าหญิงสาวคนนั้นคือใคร แต่ก็ไม่มีใครกล้าเข้าไปถาม ได้แต่คาดเดากันไปต่างๆ นานาทั้งสองขึ้นลิฟต์ตรงไปยังชั้นบนสุดของตึกสำนักงานหรู เพียงออหญิงสาววัยกลางคนลุกขึ้นจากโต๊ะด้วยท่าทีลุกลี้ลุกลนเมื่อเห็นสองหนุ
เชลยรักท่านประธาน บทที่ 74 ซ้อมฮันนีมูน
ทันทีที่ประตูลิฟต์ปิดลง ริมฝีปากนุ่มทั้งสองก็พุ่งเข้ามาหากัน ชายหนุ่มรวบร่างเล็กเข้ามาในอ้อมกอด บดจูบร้อนแรงใส่เธอไม่หยุดหย่อน แพรวาก็ไม่น้อยหน้า ท่อนแขนเล็กโอบลำคอหนา เผยอริมฝีปากตอบกลับอย่างเร่าร้อนดุเดือดฝ่ามือร้อนไล่ตามแผ่นหลังลงไปบีบขยำสะโพกกลมกลึงของเธอหนักหน่วง พร้อมบดเบียดแก่นกายร้อนผ่าวที่แข็งดุนกางเกงออกมาเป็นลำชิดกายสาวเรียวลิ้นเปียกชื้นกระหวัดเกี่ยวพันสลับบดจูบดูดเม้ม ส่งผลให้น้ำลายสีใสไหลเลอะมุมปาก แต่อารมณ์ปรารถนาที่พุ่งสูงทำให้สองหนุ่มสาวที่ตกอยู่ในห้วงตัณหาไม่ได้ใส่ใจมันสักนิดติ๊ง~เสียงลิฟต์ดังขึ้นเมื่อถึงชั้นเป้าหมาย แต่ก็ไม่ได้ทำให้ทั้งคู่ยอมแยกจากกัน โอนิกซ์ดึงคนตัวเล็กออกมาโดยที่ริมฝีปากทั้งคู่ไม่ละห่างกันแม้เพียงเสี้ยววิมือน้อยสอดเข้าไปขยุ้มกลุ่มเส้นผมดกหนา แทรกลิ้นเข้าไปโพรงปากคนตัวสูง ดูดดุนปลายลิ้นสาก พลางลากมืออีกข้างสัมผัสกล้ามหน้าอกแกร่งใต้เสื้อเชิ้ตสีเข้มโอนิกซ์เหลือบตามองหมายเลขห้อง โชคดีที่ทั้งชั้นมีเพียงไม่กี่ห้องจึงไม่มีลูกค้าอื่นสัญจรเดินผ่านไปมาขัดจังหวะคนทั้งคู่คีย์การ์ดสีขาวในกระเป๋าเสื้อถูกล้วงออกมา แตะเข้าที่แผงวงจรประตูก็ได
