บทที่ 10 ถูกขัง

วันต่อมา

หญิงสาวสะลึมสะลือตื่นขึ้นมาในช่วงสายของวัน ทั้งร่างปวดร้าวไปหมดโดยเฉพาะช่วงล่าง เธอหน้าเบ้ย้อนถึงเหตุการณ์เมื่อวาน ก็ต้องหน้าร้อนผ่าว ไม่รู้ว่าเกิดจากความอายหรือโมโหมากกว่ากันที่ถูกประธานห‍นุ่‍มย่ำยีตลอดคืน เธอไม่แน่ใจว่าเขาจากไปตอนไหน แต่ช่วงฟ้าสางเขายังไม่หยุดด้วยซ้ำ!

สมเพชและหงุดหงิดตัวเองที่เผลอคล้อยตามไปกับสัมผัสเร่าร้อนนั้น สาบานว่าจะไม่ยอมให้เขาล่วงเกินเธออีกแล้ว

เรียวแขนเล็กเต็มไปด้วยรอยแดงจากการถูกมัดพยายามหยัดตัวขึ้นมา ร่างกายเธอบอบช้ำไม่ต่างจากถูกรุมโทรม เนื้อตัวเปล่าเปลือย มีเพียงผ้าห่มสีขาวห่อคลุมร่างเอาไว้ ความโกรธแล่นขึ้นมาเป็นริ้วๆ เมื่อสายตาเหลือบไปเห็นรอยหยดเลือดบนผ้าปูเตียง

เธอเพิ่งมีโอกาสได้สำรวจห้องเป็นครั้งแรก มันดูเหมือนห้องพักในโรงแรมทั่วไป ขนาดไม่ใหญ่มาก มีเตียงขนาด 6 ฟุตวางอยู่กลางห้อง ด้านข้างเป็นตู้เสื้อผ้าติดกระจกเงา ปลายเตียงมีโทรทัศน์ขนาด 50 นิ้วติดผนัง ส่วนข้างๆ นั้นเป็นประตูที่เธอคิดว่าคงเป็นห้องน้ำ

ใบหน้าสวยเหยเกเมื่อลองขยับตัว ส่วนสงวนเจ็บแปลบขึ้นมาจนต้องชะงักค้าง เธอสูดหายใจเป่าปากกลั้นใจลุกต่อ แต่ความเจ็บปวดก็ตรงเข้าเล่นงานอีก ไม่กล้ามองสภาพเลยว่าส่วนอ่อนไหวเธอจะบอบช้ำแค่ไหน

ระยะทางจากเตียงไปยังประตูห้องน้ำอยู่ห่างเพียง 2 เมตร เธอกลับใช้เวลาเกือบ 5 นาที เหงื่อเย็นผุดขึ้นตามกรอบหน้าท้องน้อยจุกหน่วงเป็นระยะ แ‍พ‍ร‍ว‍าใช้แขนยันกับเคาน์เตอร์อ่างล้างหน้าหินอ่อน น้ำตาไหลพรากเมื่อเห็นเงาสะท้อนของตัวเอง

ผิวกายขาวละเอียดแดงเป็นปื้น รอยสีกุหลาบเล็กๆ กระจายเต็มทั่วลำคอ เนินอก หน้าท้อง เรียกว่าได้ว่าไม่มีสักตารางนิ้วเดียวที่โ‍อ‍นิ‍ก‍ซ์ไม่ได้สัมผัสมัน

เสียงสะอื้นดังอยู่เกือบ 10 นาที เมื่อสิ่งที่เธอหวงแหนถูกพรากไปโดยคนที่เธอไม่ต้องการ หลังมือปาดคราบน้ำตาออกลวกๆ ตอนนี้ไม่ใช่เวลามาคร่ำครวญ เธอควรจะรีบออกไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด

คิดได้ดังนั้นแ‍พ‍ร‍ว‍าก็กลั้นใจตรงไปอาบน้ำ ชำระสัมผัสหยาบโลนที่ชายห‍นุ่‍มทิ้งไว้ตามตัว ร่องสาวบวมแดงช้ำยังมีคราบน้ำคาวของอีกฝ่ายเปรอะเปื้อนทั่วเรียวขา เธอฟอกสบู่ขัดถูมันด้วยความรังเกียจแม้ในสมองยังจดจำได้แม่นถึงทุกสัมผัสก็ตาม

ใช้เวลาไม่นานแพรว่าก็ออกมาจากห้องน้ำ คว้าเสื้อผ้าที่หล่นกระจายเต็มพื้นขึ้นมาสวมใส่ดังเดิม แต่เสื้อสีขาวของเธอถูกชายห‍นุ่‍มกระชากขาดวิ่นจนไม่อาจสวมใส่ได้อีก เธอจึงหยิบเสื้อเชิ้ตขาวของคนใจร้ายมาใส่แทนอย่างไม่มีทางเลือก

ประตูห้องถูกแง้มออกช้าๆ แ‍พ‍ร‍ว‍ากวาดสายตาไปทั่วเพนต์เฮ้าส์หรูอย่างระมัดระวัง เมื่อแน่ใจว่าไม่มีใครอยู่ที่นี่เธอก็ไม่รอช้าข่มความปวดร้าวก้าวลงบันได มุ่งตรงไปที่ประตูใหญ่ทันที

แอ๊ดดด~

ใบหน้าสวยซีดเผือด หัวใจเต้นระรัวด้วยความตกใจ แทบหยุดขาตัวเองไม่ทันเมื่อประตูเป้าหมายถูกเปิดสวนมากะทันหัน ก่อนจะปรากฏใบหน้าที่คุ้นเคย

"คุณไทเป!"

เธอร้องเรียกชื่ออีกฝ่ายเสียงดัง ดีใจที่ได้พบหน้าคนรู้จักบ้าง

มือขวาห‍นุ่‍มไล่มองการแต่งกายแปลกประหลาดของเธอตั้งแต่หัวจรดเท้า อีกทั้งท่าทางลนลานยืนเก้ๆ กังๆ อยู่หน้าประตู เขาคงรู้ว่าเธอกำลังคิดหนี แต่ก็ไม่ได้ตำหนิใดๆ

"อันนี้เป็นเสื้อผ้า ของใช้จำเป็น แล้วก็ถุงยาครับ" น้ำเสียงราบเรียบไม่ยินดียินร้ายเอ่ยขึ้น พลางยืนถุงกระดาษหลายใบให้

"ไม่จำเป็นค่ะ วาจะกลับแล้ว"

"เกรงว่าคุณแ‍พ‍ร‍ว‍าจะต้องอยู่ที่นี่จนกว่านายจะอนุญาตนะครับ"

"ได้ยังไงกัน! แบบนี้มันเรียกกักขังหน่วงเหนี่ยว"

"..."

"อะ...ไอ้บ้านั่น...มัน!"

น้ำตาแห่งความเจ็บใจเอ่อรื้นรอบดวงตาเมื่อคิดถึงสิ่งที่โ‍อ‍นิ‍ก‍ซ์กระทำกับเธอ เธอไม่มีทางยอมอยู่ใกล้เข้าอีกแน่ ตอนนี้อารมณ์เธอมันแปรปรวนสับสนไปหมด ทั้งหวาดกลัว โมโห เสียใจ ผิดหวัง และอีกสารพัด

"อึก ขอร้อง ปล่อยวาไปเถอะ วาไม่รู้เรื่องจริงๆ วาบอกทุกอย่างไปแล้ว"

ตอนนี้เธอใกล้สติแตกเต็มทน ไทเปคือคนเดียวที่เธอพอจะขอร้องอ้อนวอนได้บ้าง เพราะหากโ‍อ‍นิ‍ก‍ซ์กลับมาคงหมดโอกาสออกไปได้แน่นอน

"ผมไม่มีอำนาจตัดสินใจเรื่องนั้น"

"ของวาล่ะ กระเป๋า มือถือ?" หากมีมือถือเธอยังพอโทรขอความช่วยเหลือจากคนอื่นได้

"ของนั่นไม่จำเป็นต้องใช้หรอกครับ"

คำพูดของไทเปเปรียบเสมือนฟางเส้นสุดท้าย โ‍อ‍นิ‍ก‍ซ์ตั้งใจกักขังเธอ ปิดกั้นไม่ให้เธอได้ติดต่อกับใคร นี่ไม่จากเธอติดคุกแม้แต่น้อย

"วาไม่ใช่นักโทษนะ ไม่ได้ทำอะไรผิด! ไม่มีทางยอมติดอยู่ที่นี่แน่ แบบนี้ไม่ต่างจากลักพาตัวมาเลย สาบานถ้าออกไปได้วาจะลาออกแล้วแจ้งตำรวจมาลากคอเจ้านายคุณเข้าคุก!"

อารมณ์โมโหโกรธเคืองแล่นพล่านทั่วร่าง ในเมื่อพูดกันดีๆ ไม่ได้ เธอก็ไม่จำเป็นต้องไว้หน้าใครอีกแล้ว

สีหน้าอีกฝ่ายดูเหนื่อยใจไม่น้อย ที่เห็นเธอปรี๊ดแตก โวยวายเสียงดังเช่นนี้ ไทเปถอนหายใจเบาๆ แต่ก็ไม่ได้โอนอ่อนตามหรือเห็นใจเธอสักนิด

"ในเมื่อคุณแ‍พ‍ร‍ว‍าคิดว่าตัวเองไม่ผิด ก็ควรอยู่เฉยๆ แล้วทำตามที่นายบอกดีกว่า เพราะการที่คุณยังมีชีวิตอยู่แม้หลักฐานทุกอย่างจะชี้มาทางคุณ ผมถือว่านายใจดีมากแล้วครับ"

"มะ...หมายความว่ายังไง"

"ก็ตามที่คุณเข้าใจ นายไม่ใช่คนใจดี โดยเฉพาะกับคนที่คิดจะหักหลัง...ถ้าอยากออกไปจากที่นี่แบบมีลมหายใจ ก็อย่าทำอะไรโง่ๆ ครับ"

หญิงสาวเริ่มหน้าเสีย ยังจำได้แม่นถึงความรู้สึกตอนอยู่ในห้องใต้ดิน เธอคิดว่าตนเองจะไม่มีชีวิตรอดมาถึงวันนี้แล้ว

"เรื่องการหาหลักฐานเป็นหน้าที่ของทางผม เห็นแก่ที่เรารู้จักกันมาหลายปี ผมแนะนำว่าระหว่างที่คุณอยู่ที่นี่ อย่าขัดใจและทำตามที่นายสั่งดีกว่า มันจะช่วยต่อลมหายใจคุณได้จนกว่าเราจะมั่นใจว่าคุณไม่ใช่คนร้าย"

"..."

ไทเปก้มหัวให้ก่อนจะหมุนตัวจากไป ปล่อยหญิงสาวยืนร้องไห้เงียบๆ โอกาสที่จะได้รับอิสระเลือนรางลงทุกที

หญิงสาวนั่งเหม่อลอยอยู่กับพื้นกลางเพนต์เฮ้าส์กว้าง หลังจากร้องไห้คร่ำครวญอยู่นาน ดวงตาแดงก่ำเหลือบมองไปทั่วห้องด้วยหัวสมองที่ว่างเปล่า การหนีออกไปดูไม่ใช่ทางเลือกที่ฉลาดนัก ตามที่เห็นเมื่อวานทั้งตึกมีแต่ลูกน้องของโ‍อ‍นิ‍ก‍ซ์ หากถูกเขาจับได้ก็มีแต่ตายเร็วขึ้น แต่เธอก็ไม่อาจทนอยู่เฉยๆ ได้

แ‍พ‍ร‍ว‍าสูดหายใจเข้าปอดลึกๆ ตั้งสติเรียกกำลังใจให้ตัวเอง วันนี้เธอจะลองคุยกับโ‍อ‍นิ‍ก‍ซ์ดูอีกครั้ง เธอยังเชื่อว่าเขาเป็นคนมีเหตุผลมากพอ หากเธออธิบายเรื่องราวทุกอย่างให้เขาฟังเพิ่ม ชายห‍นุ่‍มอาจจะเข้าใจแล้วปล่อยเธอไปก็ได้

เมื่อรู้สึกดีขึ้นบ้าง กระเพาะก็ส่งเสียงประท้วงต่อทันที ทำให้เธอเพิ่งนึกได้ว่ายังไม่มีอะไรตกถึงท้องตั้งแต่เมื่อวานเย็น เหลือบมองไปยังตู้เย็น หวังว่าจะพอมีอะไรให้เธอกินรองท้องได้บ้าง

หญิงสาวหอบร่างบอบช้ำลุกไปยังห้องครัว แล้วก็ต้องถอนหายใจโล่งอก เมื่อเห็นว่ามีของสดหลายชนิดอัดแน่นเต็มตู้ จึงเลือกทำเมนูง่ายๆ เธอถือวิสาสะใช้ห้องครัวสุดหรูของชายห‍นุ่‍ม ไม่ถึง 10 นาที ข้าวผัดหมูกลิ่นหอมก็พร้อมรับประทาน

ด้วยความหิวทำให้แ‍พ‍ร‍ว‍าจัดการอาหารตรงหน้าจนเกลี้ยงจาน และยังใจดีทำความสะอาดเก็บล้างจนเรียบร้อยอีกด้วย

ถุงยาถูกเปิดออกสำรวจ ใบหน้าเล็กร้อนผ่าวเมื่อพบยาคุมในนั้น ยาคุมฉุกเฉินเธอพอเข้าใจ แต่แผงยาคุมรายเดือนเป็นสิ่งที่เธอรับไม่ได้! ร่างเล็กก่นด่าคนหื่นในใจ

นอกจากนั้นยังมียาแก้อักเสบและยาแก้ฟกช้ำ แ‍พ‍ร‍ว‍าจัดการกินยาทั้งหมดโดยดี ไม่อยากประชดประชันโดยการทำร้ายตัวเองไปมากกว่านี้ ในเมื่อเขายังมีเมตตาเธอก็ควรรับไว้

คิ้วได้รูปขมวดเป็นปมขณะนั่งทาแผลตามข้อมือข้อเท้า ความแสบกลางกายสาวเป็นอุปสรรคใหญ่ในการทำแผลทีเดียว เพราะเมื่อเธอต้องยกขาขึ้นมาทายา ร่างก็เจ็บแปลบจนน้ำตาเล็ด

เธอรวบรวมข้าวของที่ไทเปมอบให้ขึ้นมายังห้องเดิม โดยไม่ลืมโยนแผงยาคุมรายเดือนทิ้งถังขยะ เป็นการประกาศชัดเจนว่าจะไม่ยอมให้เขาล่วงเกินเธออีกแล้ว!