Mag-log inShare
บทที่66 เขา...เป็นอย่างไร
Huling Na-update:
2025-01-26 11:40:29ไม่ชอบก็คือไม่ชอบ...แล้วชอบบุรุษเช่นใดเล่า?
“แล้วเจ้าชื่นชอบบุรุษเช่นไร” เป็นเว่ยหนิงที่สอบถามขึ้น ทว่าคำถามนั้นกลับมิได้คำตอบที่น่าพอใจ
เหลยเซียนหนิงกลอกตาก่อนจะเอ่ย “ข้าไม่ชอบบุรุษเช่นใดทั้งนั้น ข้าเพียงชื่นชอบมองเป็นอาหารตามิได้อยากจะครอบครอง...”
“ข้าไม่อาจขัดใจพี่ใหญ่หรือทำร้ายจิตใจเขา แต่ข้าก็ไม่อยากแต่งให้เขา พวกเจ้ามีหนทางที่ทำให้ข้าไม่ต้องแต่งกับเขาหรือไม่”
“หากไม่อยากแต่งกับเขาก็มีแต่แต่งกับคนอื่นด้วยเหตุสุดวิสัยตัดหน้าเขา” เว่ยหนิงเสนอแนวทางที่ไม่นับว่าดี...แต่ก็ไม่นับว่าแย่ แล้วก็หันไปยังสหายผู้สูงศักดิ์ “น้องชายนางมีหลายคน เจ้าเลือก ๆ สักคนแล้วสร้างเรื่องว่าเป็นลิขิตฟ้าอันใดเช่นนั้นดีหรือไม่”
“ข้าไม่อยากแต่งเข้าราชวงค์”
“เช่นนั้นก็ลูกขุนนางสักคน” เว่ยหนิงเสนอความคิดเห็นพลางยกตัวอย่างลูกหลานขุนนางตงฉินมาสามถึงสี่คนที่นางรู้จัก “บุตรชายท่านเสนาบดีก็รูปงาม ทั้งยังเป็นบัณฑิต บุตรชา
Kaugnay na kabanata
เฉินอันหนิง องค์หญิงผู้หวนคืน บทที่67 งานในวัง
ช่วงใกล้วันสถาปนาแคว้นของทุกปีเป็นช่วงที่ภายในวังหลวงเต็มไปด้วยความยุ่งวุ่นวาย อันเนื่องมาจากต้องคอยต้อนรับอาคันตุกะจากแคว้นต่าง ๆ ที่มาร่วมเฉลิมฉลอง ช่วงเวลานี้นับเป็นช่วงเวลาที่เฉินอันหนิงรู้สึกทรมานอย่างถึงที่สุด เพราะนางต้องช่วยหรงฮองเฮาต้อนรับอาคันตุกะและเหล่าอ๋องที่เดินทางกลับมาร่วมงาน...ตั้งแต่เริ่มมีแขกมาถึง นางก็มิได้หนีออกไปเที่ยวหรือแม้แต่พบปะสหายทั้งสองเลยแม้แต่ครั้งเดียวนี่มัน...ไม่ทรมานเกินไปหรือแต่ก็ใช่ว่าจะทรมานไปซะหมด...“ท่านอา” เสียงร้องเรียกด้วยความยินดีดังขึ้นพร้อม ๆ กับที่องค์หญิงลำดับที่หนึ่งมาหยุดตรงหน้าของบุรุษวัยสามสิบต้น ๆ ที่เดินมาพร้อมกับสตรีใบหน้างดงาม เป็นชินอ๋องและชินหวางเฟยที่ในครั้งนี้ยอมมาร่วมงานสถานปนาแคว้นในรอบสิบสองปี ด้านหลังของทั้งคู่ยังมีท่านชายและท่านหญิงน้อยฝาแฝดที่เป็นโซ่ทองคล้องใจของพวกเขาติดตามมาพร้อมกับเหล่าองครักษ์ด้วยองค์หญิงอันหนิงพุ่งเข้ามาเกาะแขนผู้เป็นอาในทันทีทว่าก็ถูกตำหนิไม่จริงจังอีกเช่นทุกครั้ง“ทำตัวเป็นเด็กไป
Huling Na-update : 2025-01-27เฉินอันหนิง องค์หญิงผู้หวนคืน บทที่68 วันงานสถาปนา
แคว้นเฉินเป็นหนึ่งในแคว้นใหญ่ที่เรืองอำนาจอาคันตุกะที่มาร่วมงานวันครบรอบการสถาปนาแคว้นในครั้งนี้จึงมีมากมายจากหลากหลายแคว้น แม้แต่แคว้นไห่ที่อยู่ไกลออกไปก็ยังส่งไท่จื่อและองค์หญิงมาร่วมงาน เฉินอันหนิงไม่สนใจใครเป็นพิเศษแม้แต่ไท่จื่อและองค์หญิงจากแคว้นไห่คนเหล่านั้นไม่ได้น่าสนใจเลยสักนิด...หากมีผู้ใดน่าสนใจเป็นพิเศษแล้วล่ะก็...คงจะเป็นพี่น้องสกุลเหลยอย่างแม่ทัพเหลยจิ้งและน้องสาวอย่างเหลยเซียนหนิงที่วันนี้ดูจะโดดเด่นทั้งพี่ทั้งน้องนั่นล่ะ“ท่านแม่ทัพเหลยช่างหล่อเหลาองอาจ...ข้าล่ะสงสัยจริง ๆ ว่าสตรีผู้ใดจะได้ครอบครองตำแหน่งฮูหยิน จะเป็นข้าหรือไม่”และ...ฟังจากเสียงพูดคุยแล้วผู้อื่นก็ให้ความสนใจสองพี่น้องเช่นกันถึงแม้จะดูสนใจแค่ผู้พี่ก็เถิดองค์หญิงอันหนิงไม่เอ่ยสิ่งใดทำเพียงนั่งเงียบจิบชาและขนมที่ถูกนำมาถวาย ด้วยตำแหน่งที่นั่งแล้ว คงไม่มีผู้ใดคิดว่านางจะได้ยิน แต่นางก็ได้ยินอย่างชัดเจน...เช่นนั้นก็ฟังเงียบ ๆ แล้วกันเหล่าสตรีที่เพ้อถึงแม่ทัพหนุ่มยังคงพูดค
Huling Na-update : 2025-01-28เฉินอันหนิง องค์หญิงผู้หวนคืน บทที่69 พระราชโองการ
ฮ่องเต้ไท่เสียนส่งเสียงกระแอมเบา ๆ เมื่อทุกคนเงียบเสียงลงจึงตรัสต่อ “ยังไม่จบเท่านี้ ยังมีพระราชโองการฉบับที่สอง...อ่านต่อไป”“พระราชโองการฉบับที่สอง...” เหรินกงกงลากเสียงก่อนจะเอ่ยพระนามขององค์หญิงใหญ่ “องค์หญิงอันหนิงรับราชโองการ...”“เฉินอันหนิงรับราชโองการ” ร่างเล็กคุกเข่าลงทั้งที่งุนงง ยังคงคาดเดาไม่ได้ว่าราชโองการที่เกี่ยวข้องกับตนนั้นคือสิ่งใด เหรินกงกงรอให้องค์หญิงผู้เป็นที่โปรดปรานที่สุดพรั่งพร้อมจึงประกาศราชโองการด้วยเสียงดังฟังชัด“ด้วยก่อนหน้านี้ไร้ตำแหน่งรัชทายาท องค์หญิงใหญ่เฉินอันหนิงจึงต้องคอยช่วยเหลือแบ่งเบาราชกิจฮ่องเต้มาเป็นเวลานาน ผลงานเป็นที่ประจักษ์ เหล่าขุนนางมิคัดค้านและเห็นสมควร จึงมีพระบัญชาแต่งตั้งองค์หญิงใหญ่เฉินอันหนิงขึ้นเป็นกู้หลุนอันหนิงกงจู่ องค์หญิงขั้นที่หนึ่ง มอบทหารหนึ่งหมื่นนาย เหล่าองครักษ์รุ่นเยาว์อีกหนึ่งพันคน ยอดฝีมืออีกห้าร้อยคน และจวนทางทิศตะวันตกของเมืองหลวงอีกหนึ่งหลัง ทางทิศใต้ของเมืองหลวงอีกหนึ่งหลัง จบราชโองก
Huling Na-update : 2025-01-29เฉินอันหนิง องค์หญิงผู้หวนคืน บทที่70 พลาดพลั้ง
“กรี๊ด!!!”เสียงกรีดร้องดังลั่นจากภายในเรือนรับรองขุนนางเรียกให้ขุนนางรวมถึงเหล่าฮูหยินและคุณหนูคุณชายเกิดความสงสัย บ้างก็ลุกไปมองหาต้นเสียง บ้างก็พูดคุยสอบถามกันเฉินซูเหมยที่แอบมองกิริยาของผู้คนยกยิ้มอย่างเลือดเย็น คงจะเป็นไปตามแผนของนางแล้วอย่างแน่นอน อีกครู่ผู้คนก็คงจะไปมุงดูและตกตะลึงจนไร้เรี่ยวแรงกับสิ่งที่ได้พบเห็น...กู้หลุนอันหนิงกงจู่นอนเปลือยเปล่าอยู่กับบุตรชายรองเสนาบดีที่ขึ้นชื่อว่าเสเพลและมีอนุเต็มบ้านอย่างไรเล่า...“นี่มัน...”“นี่มันคุณชายเจียง” ทว่าเสียงของคนที่ไปมุงดูกลับมิใช่อย่างที่คาดคิด เฉินซูเหมยเบิกตากว้าง ว่าอย่างไรนะ คุณชายเจียงหรือ?ในใจภาวนาว่าไม่ใช่ พร้อมกับรีบเบียดเสียดฝ่าผู้คนเข้าไปภายในห้องคุณชายเจียง...หากมีคุณชายเจียงหลายคนนางคงไม่ตกใจ ทว่าคุณชายเจียงที่มีสิทธิ์เข้างานเลี้ยงในวันนี้มีเพียงเจียงเหิง คนรักของนาง ทั้งในชาตินี้และชาติที่แล้ว ผู้ที่จะได้ขึ้นเป็นฮ่องเต้เคียงคู่กับนางในวันหน้า
Huling Na-update : 2025-01-30เฉินอันหนิง องค์หญิงผู้หวนคืน บทที่71 เรื่องเป็นเช่นนี้
เฉินอันหนิงรีบก้าวไปรั้งเอาไว้ไม่ให้แม่ทัพผู้กล้าหาญคุกเข่าให้ ไม่ว่าจะเรื่องที่นี่ หรือเรื่องอีกเรือนก็เกี่ยวข้องกับเฉินซูเหมยและนาง นางหรือจะกล้ารับคำขอบคุณ นางส่ายหน้าก่อนจะเอ่ย “ไม่ต้องทำเช่นนั้น เรื่องนี้แท้จริงแล้ว เกี่ยวข้องกับข้าโดยตรง ข้าไม่ควรได้รับคำขอบคุณเลย”“บอกพวกท่านตามตรง ในห้องนี้มีธูปราคะ มีคนวางแผนเอาไว้ และผู้ที่เป็นเหยื่อที่แท้จริง...คือท่านแม่ทัพเหลย กับคุณหนูสักคนที่มาร่วมงานในครั้งนี้”“เรื่องมันเป็นเช่นใดกันแน่อาหนิง เหยื่อจริง ๆ คือพี่ใหญ่ หมายความว่าอย่างไร?” เป็นเหลยเซียนหนิงที่สอบถามขึ้น แต่ก็เป็นสิ่งที่ทุกคนอยากรู้เช่นกันเฉินอันหนิงถอนใจอีกครั้งก่อนจะบอกเล่า “เรื่องเป็นเช่นนี้...ตั้งแต่เรื่องของซูเหมยเปิดเผย สถานะของนางก็ตกต่ำลง นางจึงแค้นข้า ก่อนนี้มีข่าวลือข้ากับท่านแม่ทัพเหลย นางคิดว่าข้ามีใจให้ท่านแม่ทัพ จึงคิดทำลายวาสนา”“นางวางแผนให้ข้าพลาดท่าให้บุตรชายใต้เท้าเยี่ยซึ่งมีอนุเต็มบ้าน ขณะเดียวกันนางก็วางแผนทำให้
Huling Na-update : 2025-01-31เฉินอันหนิง องค์หญิงผู้หวนคืน บทที่72 รักษาตัวด้วย
ทั้งที่ค่ำคืนนี้ภายในพระราชวังมีการแสดงแต่ผู้มีศักดิ์เป็นองค์หญิงขั้นหนึ่งกลับไม่ได้อยู่ภายในพระราชวัง วันนี้มีเรื่องเกิดขึ้นมากมายนางเหนื่อยล้าเกินกว่าจะปั้นหน้ายิ้มต้อนรับผู้คน จึงได้แอบหนีออกมานัยน์ตาหงส์ภายใต้หน้ากากจิ้งจอกทอดมองสองฟากฝั่งของตลาดสายหลักในเมืองหลวงที่เต็มไปด้วยการประดับประดาโคมไฟก่อนจะเหลือบมองใครอีกคนที่ปกปิดใบหน้าไว้ภายใต้หน้ากากเสือที่ยืนอยู่ข้าง ๆคนผู้นี้นี่อย่างไร ทั้งที่ไม่ยอมรับและหาข้ออ้างใด ๆ มาพูดกับนาง แต่กลับยินยอมเดินตามนางมาเที่ยวเล่นในตลาด และในตอนนี้ยังมาเดินข้าง ๆ แทนการเดินตามหลัง...มิคิดว่าตนต่ำต้อยแล้วหรือ?“จะกลับไปหาพี่จิวหลินอีกหรือ” ทั้งที่ไม่อยากจะสอบถามแล้ว แต่สุดท้ายนางก็อยากจะลองถามอีกสักครั้ง เผื่อว่าบุรุษผู้นี้จะเปลี่ยนใจขึ้นมาแต่ก็...ไม่เลย“กลับพะย่ะค่ะ” จิวหูตอบอย่างฉะฉาน ไร้วี่แววลังเล ต่อให้ใจห่วงทางนี้เช่นไร ทว่าก็ไม่อาจจะเปลี่ยนความตั้งใจของตนได้ อย่างไรเขาก็จะติดตามศิษย์พี่ใหญ่จนกว่าอีกฝ่ายจะได้หวนคืนกลับสู่ที่ที่ควรอ
Huling Na-update : 2025-02-01เฉินอันหนิง องค์หญิงผู้หวนคืน บทที่73 ลาก่อนแม่นางเฉิน
งานสถาปนาแคว้นนับเป็นงานเฉลิมฉลองใหญ่ ชาวบ้านต่างประดับประดาบ้านช่องและจัดงานเทศกาลเฉลิมฉลอง ประโคมดนตรีเป็นเวลาถึงเจ็ดวัน ภายในพระราชวังก็มีการเฉลิมฉลองใหญ่ต้อนรับอาคันตุกะที่มาร่วมแสดงความยินดีเช่นกัน แต่ก็จัดเพียงแค่หนึ่งวันเท่านั้น ส่วนในวันที่เหลือหากอาคันตุกะจากต่างแคว้นประสงค์จะอยู่ต่อเพื่อท่องเที่ยวก็สามารถพักยังที่รับรองที่จัดเอาไว้ให้ได้ต่อเมื่อเทศกาลการเฉลิมฉลองจบลงผู้คนก็กลับเข้าสู่สภาวะปกติ ภายในพระราชวังเองก็กลับเข้าสู่สถานการณ์ปกติเช่นกัน แต่ก็ใช่ว่าจะสงบสุข ผู้คนต่างให้คามสนใจท่าทีของจวนสกุลเจียง หลังจากที่ได้รับรู้เรื่องราวที่เกิดขึ้นภายในวังที่เล็ดลอดออกมาสกุลมู่ไม่นับว่าตกต่ำ แม่ทัพฟ่านรุ่งเรืองเช่นไร รองแม่ทัพและเหล่านายกองก็ย่อมรุ่งเรืองตามไปด้วย สกุลเจียงคิดจะทำเช่นไรย่อมต้องดูสีหน้าสกุลมู่ให้มากเหล่าขุนนางย่อมรับรู้สถานการณ์ของสกุลเจียงมากกว่าชาวบ้าน ใต้เท้าเจียงผู้เป็นบิดาของเจียงเหิงอยู่ใต้บารมีของสกุลเถียน สนับสนุนเถียนเจาอี๋มาโดยตลอด เมื่อเถียนเจาอี๋ถูกส่งเข้าตำหนักเย็นสกุลเจียงก็พลอยต
Huling Na-update : 2025-02-02เฉินอันหนิง องค์หญิงผู้หวนคืน บทที่74 สองปีต่อมา
สองปีต่อมาสิ่งที่ผ่านไปรวดเร็วอย่างน่าอัศจรรย์ก็คือวันเวลา เผลอเพียงชั่วพริบตาก็ผ่านไปหนึ่งก้านธูป และเปลี่ยนเป็นหนึ่งชั่วยาม หนึ่งวัน หนึ่งเดือน จนกระทั่งล่วงเลยไปหนึ่งปี สองปีอย่างรวดเร็วและแสนสั้นสองปี...หากจะกล่าวว่ายาวนาน มันก็ยาวนานแต่หากจะบอกว่าช่างแสนสั้น มันก็ผ่านไปรวดเร็วระยะเวลาสองปีมานี้สำหรับเฉินอันหนิงแล้วทั้งมิได้เนิ่นนาน และมิได้รวดเร็ว อาจจะเพราะนางมิได้เฝ้ารอผู้ใดจึงไม่ได้รู้สึกว่ามันทั้งยาวนานและเนิ่นนาน และอาจจะเพราะนางใช้เวลาไปกับการพัฒนาแคว้นและทำการค้า วันเวลาของนางจึงเป็นเช่นนี้ แต่กว่าจะรู้ตัวอีกที...รอบข้างก็มีความเปลี่ยนแปลงไปมากแล้วแคว้นต้าเฉินในตอนนี้นับได้ว่าเป็นแคว้นที่ร่ำรวย ราษฏรมีกินมีใช้ นักเดินทางและพ่อค้าคหบดีต่างแคว้นก็พลุกพล่านทำให้การใช้จ่ายภายในแคว้นเป็นไปได้ด้วยดีกิจการของนางที่ร่วมกับเว่ยหนิงและนายท่านแห่งหอเทียนหลินก็เป็นไปได้ดี ไม่ว่าจะเป็นตลาดย่านการค้าที่นางกว้านซื้อที่ดินมาสร้างให้เหมือนกับห้างสรรพสินค้าในยุคอนาคต ที่เป็นแหล
Huling Na-update : 2025-02-03
Pinakabagong kabanata
เฉินอันหนิง องค์หญิงผู้หวนคืน บทส่งท้าย
หกเดือนต่อมา...ในที่สุดงานมงคลของกู้หลุนอันหนิงกงจู่อันเป็นที่รักของผู้คนและราชวงศ์ก็เกิดขึ้น ฟู่จื่อเหยียนในชุดสีแดงปักเย็บอย่างดีขี่ม้าคู่ใจนำหน้าแห่ขบวนเจ้าสาวอันยาวเหยียดด้วยสีหน้าเต็มเปี่ยมไปด้วยรอยยิ้มกว่าจะมีวันนี้ มิใช่ง่าย ๆ เลย แม้ว่าบิดาของเขาจะใช้หลายคำพูดทำให้ฮ่องเต้ไท่เสียนยินยอมให้เขาและบุตรสาวอันเป็นที่รักออกเรือนได้แต่เหล่าอ๋องมิใช่จะยินยอมง่าย ๆ แม้จะทำสิ่งใดเขาไม่ได้แต่ก็พยายามขัดขวางอย่างถึงที่สุดกว่าที่จะยินยอมให้พี่สาวได้ออกเรือน ก็ล่วงเลยมาถึงครึ่งปีทีเดียวฟู่จื่อเหยียนในตอนที่กลับมาต้าเฉินในฐานะบุตรชายคนโตของสกุลฟู่มิได้มีตำแหน่งใดนอกจากสถานะคุณชายฟู่ แต่ระยะเวลาหกเดือนจากคุณชายฟู่ก็ได้เปลี่ยนแปลงไป ผู้คนเรียกขานเขาว่าแม่ทัพฟู่ อันเนื่องมาจากแม้เหตุการณ์หลายอย่างจะเปลี่ยนไป แต่แคว้นฉีก็ยังดันทุรังจะตีต้าเฉิน เหล่าอ๋องต้องการยื้อเวลาไม่ให้พี่ใหญ่ของตนได้ออกเรือนเร็วเกินไป จึงเสนอให้เขาออกรบและกำราบแคว้นฉีเสียแม้การทำศึกกับฉีไม่ได้ยากเย็น แต่ก็กินเวลาไปหลายเดือน
เฉินอันหนิง องค์หญิงผู้หวนคืน บทที่98 อำลาต้าไห่
เรื่องราวทุกสิ่งจบลงที่การแต่งตั้งหยางอ้ายฉิงเป็นหยางฮองเฮา ก่อนกำหนดพิธีอภิเษกสมรสในอีกหนึ่งเดือนข้างหน้าเรื่องงานอภิเษกเป็นเรื่องภายใน ฮ่องเต้ไท่เสียนแม้เอ็นดูไห่ซุนหลิงดั่งบุตรชายแต่ก็ไม่อาจรั้งอยู่ต่อรอถึงงานอภิเษกได้ ครั่นจะเดินทางกลับก่อนแล้วค่อยมาก็ไม่ทันอย่างแน่นอน จึงได้แต่ตัดใจ ไม่รั้งอยู่กำหนดเดินทางกลับต้าเฉินจึงเป็นเช้าวันรุ่งขึ้น หลังเสร็จการประชุมฮ่องเต้และฮองเฮาบอกลาคนเป็นดุจบุตรชายและขอตัวกลับตำหนักรับรองไปแล้ว เหลือเพียงเฉินอันหนิงและจิวหูที่ยังอยู่รับน้ำชากับฮ่องเต้ซุนหลิงและว่าที่ฮองเฮา วันนี้เองที่เฉินอันหนิงได้พูดคุยกับหยางอ้ายฉิงอีกครั้ง ทั้งคู่เข้ากันได้ดีเมื่อได้พูดคุยขอโทษขอโพยที่ต่างล่วงเกินกันในวันแรกที่เจอก่อนที่เฉินอันหนิงจะกล่าวขออภัยที่ไม่อาจอยู่ร่วมงานอภิเษกได้“ขออภัยพี่ใหญ่จิว และคุณหนูหยาง ที่มิอาจอยู่ร่วมงานอภิเษกได้”“อย่าได้คิดมาก ข้ามิใช่คนคิดเล็กคิดน้อย” จิวหลิงพูดแล้วก็ยกยิ้มและเอายคล้ายจะแกล้งเย้า “แต่งานของเจ้ากับเขา ช่วยเผื่อเวลาให้
เฉินอันหนิง องค์หญิงผู้หวนคืน บทที่97 ไม่มีคำปฏิเสธ
“เห็นได้ชัดว่าท่านยังโง่งมอยู่ ท่านจะป้อนยาล้ำค่าที่มีเพียงหกเม็ดให้พี่ใหญ่ได้อย่างไรกัน นั่นคือของสำคัญของท่านนะ” เป็นเฉินไป๋เสวี่ยที่มาห้ามเอาไว้ ในขณะที่สถานการณ์รอบข้างคลี่คลายลงได้แล้วด้วยฝีมือของหานอ๋องและเหล่าองครักษ์ร่วมมือกับคนของพรรคเมฆาสุริยันต์เฉินไป๋เสวี่ยส่ายหน้าพร้อมกับกำข้อมือของผู้เป็นศิษย์สำนักเดียวกันเอาไว้แน่น ไม่ยอมปล่อยให้จิวหูได้ทำตามใจ เขาเป็นศิษย์หมอเทวดาย่อมรู้ว่ายาลูกกลอนในมือของอีกฝ่ายนั้นเป็นยาล้ำค่าที่สามารถรักษาคนที่อาการสาหัสให้ฟื้นคืนได้ ทว่าสิ่งนั้นมีเพียงน้อยนิด หลายปีก่อนเจ้าสำนักโอวหยางเหวินหลงปรุงยาขึ้นมาได้หกเม็ด เก็บเอาไว้เองหนึ่งเม็ดและมอบให้กับลูกศิษย์ทั้งห้าคนละเม็ดและไม่คิดจะปรุงเพิ่มอีก หวังให้ศิษย์ใช้ยานี้เมื่อถึงคราวคับขันแต่คราวคับขันนั้นมิใช่ให้ใช้กับผู้อื่น...คนผู้นี้ไม่รักชีวิตถึงขั้นจะแลกเพื่อพี่สาวของเขาเชียวหรือ หากวันหน้าเป็นอันใดไปจะทำอย่างไรเล่า“ยานี้ไม่สำคัญอันใด ถ้าไม่มีนาง ต่อให้ต้องแลกกับโลกใบนี้เพื่อนาง ข้าก็จะแลก” ไม่มีสิ่งใดม
เฉินอันหนิง องค์หญิงผู้หวนคืน บทที่96 มีคนร้าย
รถม้าเคลื่อนไปแล้ว แต่ชายหนุ่มยังคงยืนนิ่งอยู่ ไม่ได้เข้าไปภายในตำหนักรับรอง และไม่ได้จากไปที่ใดมิใช่เพราะลังเลอันใดอีก แต่เพราะกำลังขบคิดกับคำของอาจารย์ สิ่งที่อาจารย์ตักเตือนเขาและเหล่าเศิษย์พี่น้องไม่เคยไม่เชื่อ ด้วยว่าอาจารย์ไม่เคยมองสิ่งใดผิดพออาจารย์เอ่ยเช่นนี้ เขาก็ชักสังหรณ์ใจไม่ดีเสียแล้ว“อะ พี่ใหญ่” ไม่ทันจะได้คิดสิ่งใดมากไปกว่านั้นเสียงเรียกจากด้านหลังก็ดังขึ้น“เหยาเหยา” จิวหูส่งเสียงให้น้องสาวที่ส่งเสียงเรียกก่อนจะได้เห็นว่าด้านหลังของฟู่จื่อเหยายังมีเฉินอันหนิง เฉินลี่หลิน และอ๋องทั้งสอง กับฟู่จื่อหมิงและฟู่จื่อหลิงอยู่ด้วย“จะออกไปที่ใดกัน”“หอเมฆาเจ้าค่ะ พี่ใหญ่ก็ไปด้วยกันนะเจ้าคะเหยาเหยาอยากอยู่กับพี่ใหญ่” ฟู่จื่อเหยามิได้ชักชวนแต่ดึงแขนผู้เป็นพี่ให้เดินตามเหล่าเชื้อพระวงศ์ทั้งสี่ที่เดินนำไปก่อนแล้ว นั่นย่อมหมายถึงนางไม่เปิดโอกาสให้จิวหูได้ปฏิเสธ บุรุษผู้ไม่มีสิ่งใดให้ต้องลังเลอีกก้าวตามไปด้วยโดยไร้คำใดโต้แย้ง
เฉินอันหนิง องค์หญิงผู้หวนคืน บทที่95 ที่แท้เป็นเช่นนี้
เฉินอันหนิงเป็นฝ่ายก้าวนำบุรุษหน้ากากออกไปด้านนอกก่อนจะนำเขาไปยังสวนด้านหลังซึ่งเงียบสงบ แค่เพียงหยุดเดินบทสนทนาก็เริ่มต้นขึ้นจากฝ่ายของผู้หยั่งรู้ฟ้าดินในทันที“เขายังสบายดีได้ ย่อมเพราะชะตาของท่านยังปลอดภัย”“หมายความว่าอย่างไรหรือเจ้าคะ?”“เจ้าสามจะอยู่รอดปลอดภัยหรือไม่ขึ้นอยู่ที่ชะตาของท่าน”คำบอกเล่าของคนตรงหน้ามิได้แตกต่างจากหนิงอันมากนัก ทว่าสิ่งเหล่านั้นเป็นเรื่องรองในใจของนาง เฉินอันอันหนิงมองสบตาคู่คมกริบก่อนจะสอบถามออกไปโดยตรง “ท่านพอจะบอกได้หรือไม่ ว่าเหตุใดข้าจึงได้รับโอกาส”“ต้าเฉินมีมังกรและหงส์เพลิงพิทักษ์อยู่ เรื่องนี้ข้าคงไม่ต้องบอกท่านกระมัง”ตำนานมังกรและหงส์พิทักษ์ต้าเฉิน ผู้คนทั้งต้าเฉินล้วนเคยได้ยิน ยิ่งมีตำนานว่าราชวงค์คือลูกหลานของมังกรและหงผู้พิทักษ์ นางย่อมได้ยินมาตั้งแต่เด็ก ๆ ในชาติก่อนแล้ว เฉินอันหนิงไม่ได้มีคำถามใด ๆ นางพยักหน้าให้เท่านั้นอีกฝ่ายก็บอกเล่าต่อ “ยามใดที่ต้าเฉินลุกเป็นไ
เฉินอันหนิง องค์หญิงผู้หวนคืน บทที่94 เซียนทวน
“เมื่อก่อนข้าคิดว่าฮวาเอ๋อร์จะรักกับฟู่เสวียน แต่นางกลับเลือกหยวนจิ้ง ชะตาของคนเราช่างแปลกนัก” ฮ่องเต้ไท่เสียนที่ผายมือเชิญแขกผู้มาเยือนให้ไปนั่งเอ่ยก่อนจะหัวเราะอย่างขบขันขึ้นมาและพูดต่อถึงโชคชะตาที่เล่นตลก “ส่วนฟู่เสวียน ไปตกหลุมรักบุตรสาวเซียนทวนจนถึงขั้นขโทยบุตรสาวผู้อื่นกลับบ้าน”“ห๊า ท่านพ่อ...ท่านแม่เป็นถึงบุตรสาวเซียนทวนเชียวหรือเจ้าคะ” ฟู่จื่อเหยาแทรกขึ้นก่อนมองบิดาด้วยความสงสัย ทั้งยังหันไปสะกิดพี่สาวบุตรธรรมเพื่อบอกเล่า “พี่หญิง ท่านแม่เป็นบุตรสาวเซียนทวนล่ะ”“บิดาเจ้ายังไม่ได้ตอบเลย” เฉินลี่หลินแทรกขึ้นบ้างแต่สายตาก็บ่งบอกว่าสนใจเรื่องนี้เช่นกันด้วยอายุนาง ในยามเด็กนางย่อมทันฟู่ฮูหยินที่ผู้คนกล่าวว่างดงามเป็นที่ต้องตาของบุรุษ และรับรู้เพียงแค่นั้นมาโดยตลอด...เรื่องที่ว่าฟู่ฮูหยินเป็นบุตรสาวเซียนทวนแห่งสำนักเฟยผิง นั่นย่อมน่าสนใจไม่เพียงแค่เฉินลี่หลินที่สนใจ เฉินอันหนิงเองก็คิดไม่ต่างกันและนั่นทำให้สายตาแทบทุกคู่มองไปยังฟู่เสวี
เฉินอันหนิง องค์หญิงผู้หวนคืน บทที่93 โอวหยางเหวินหลง
งานเลี้ยงต้อนรับในช่วงเช้าเป็นไปอย่างราบรื่น และหลังงานเลี้ยงสิ้นสุดอาคันตุกะต่าง ๆ ก็กลับที่พัก ฮ่องเต้ซุนหลิงมาส่งฮ่องเต้ไท่เสียนและคณะจากแคว้นเฉินด้วยตนเองก่อนจะกลับไปจัดการเรื่องในวังหลังของตน ยิ่งบ่งบอกถึงความสัมพันธ์อันแน่นแฟ้นของสองแคว้น และทำให้ผู้คนเข้าใจว่ากู้หลุนกงจู่ผู้สูงส่งแห่งต้าเฉินไม่ปรารถนาให้วังหลังมีสนมมากมายหากตนจะต้องอยู่ที่นี่จึงได้ยื่นคำขาดให้ฮ่องเต้ซุนหลิงปัดกวาดวังหลังให้ดีซึ่งนั่นก็เป็นสิ่งที่กู้หลุนกงจู่ผู้ถูกเอ่ยถึงและโอรสสวรรค์แห่งต้าไห่ต้องการให้นางสนมทั้งหลายเข้าใจ เพื่อให้อะไร ๆ ง่ายขึ้นเรื่องในวังหลังจะเป็นเช่นไร เฉินอันหนิงไม่ได้ให้ความสนใจอีก นางเพียงเดินทางกลับตำหนักรับรองพร้อมบิดามารดา มิได้เข้าไปมีบทบาทเพิ่มเติมอันใดบทบาทอีกครั้งของนาง ก็คงจะเป็นในตอนจะกลับต้าเฉิน ที่จะเฉลยให้ผู้คนรู้ว่านางมิได้จะมาเป็นมารดาแห่งแผ่นดินนี้...ถึงตอนนั้นเหล่าสนมที่เลือกออกจากวัง ก็กลับเข้าไปมิได้อีกทุกอย่างนับว่าเสร็จสิ้นสมบูรณ์ตำหนักใหญ่ใบหน้าเต็มเปี่ย
เฉินอันหนิง องค์หญิงผู้หวนคืน บทที่92 ข้อตกลง
วันต่อมาเช้าวันนี้มีการต้อนรับอาคันตุกะทั้งหลายอย่างเป็นทางการ หลายแคว้นที่เชื้อพระวงค์มาร่วมด้วยตนเอง แต่ก็มีหลายแคว้นที่ส่งมาเพียงขุนนาง ด้วยว่าแคว้นไห่นับว่าห่างไกล และตกต่ำมาหลายปีเพราะฮ่องเต้ทรราชองค์เก่าทำให้หลายแคว้นดูแคลน จึงส่งเพียงขุนนางมา ทว่าเมื่อผู้คนทั้งหลายได้เห็นว่าฮ่องเต้แห่งแคว้นเฉินเดินทางมาด้วยพระองค์เองพร้อมกับฮองเฮาทั้งยังสนิทสนมกับฮ่องเต้ซุนหลิงราวกับเป็นบิดามารดาและบุตร ท่าทีเย่อหยิ่งของเหล่าขุนนางต่างแคว้นก็เปลี่ยนไป แม้แต่เชื้อพระวงค์จากแคว้นต่าง ๆ ก็เปลี่ยนไปเช่นกันทว่านอกจากท่าทีของอาคันตุกะจะมีความเปลี่ยนแปลงไปแล้ว ท่าทีของเหล่าสนมและขุนนางในต้าไห่เองก็ผิดปกติเช่นกันเฉินอันหนิงมองท่าทีของคนเหล่านั้นก่อนจะสบตากับว่าที่ฮ่องเต้อย่างเป็นทางการของต้าไห่ที่ยกยิ้มอยู่ก่อนแล้ว....เรื่องนี้ มันเริ่มขึ้นเมื่อสายของวานนี้หนึ่งวันก่อน...กลับมาถึงตำหนักรับรองแทนที่จะได้พักผ่อนหรืออาละวาดที่คนผู้นั้นไม่ตามมาพูดคุยต่อเฉินอันหนิงกลับต้องเก็บกังความคิดเอาไว้เพราะแขกที่ย่อ
เฉินอันหนิง องค์หญิงผู้หวนคืน บทที่91 ไม่พากลับมิได้แล้ว
ครืดไม่ทันทีผู้ถูกหาว่าไม่ยอมออกจากห้องจนทำให้น้อง ๆ เบื่อหน่ายจะได้เอ่ยสิ่งใดประตูห้องก็เปิดออก ทว่าผู้ที่เข้ามากลับมิใช่เสี่ยวเอ้อที่นำอาหารและสุรามาให้ แต่เป็นผู้ถูกเจ้าของห้องนินทาว่ามิออกจากห้องตั้งแต่เมื่อวาน“ถิงถะ...แม่นางเสียน” ผู้มาใหม่ที่คิดจะเรียกน้องสาวถึงกับชะงักเมื่อเห็นว่าภายในห้องมิได้มีเพียงน้องสาว“แม่นางหลัน พบกันอีกแล้ว” เฉินอันหนิงทักทายก่อนจะส่งยิ้มให้และอธิบาย “พวกข้าเห็นหอเมฆาน่าสนใจ จึงแวะเข้ามาแล้วก็ได้เจอกันหลันถิงน่ะ หลันถิงชวนพวกข้าขึ้นมาดื่มกินที่ห้องของนาง”“อย่างนี้เอง เช่นนั้นก็ตามสบายนะเจ้าคะ” หลันซิ่วอิงยังคงมิได้มีท่าทีเปลี่ยนไปจากตอนที่ได้พบกัน นางยังคงมีท่าทีเป็นมิตรเช่นเดิม และยังคงเห็นสหายร่วมทางทั้งหลายเป็นผู้มีคุณทว่าสายตาที่เฉินอันหนิงมองไปกลับมิได้เป็นเช่นเดิม ตอนเจอกันนางเพียงรู้สึกว่าสตรีผู้นี้เป็นสตรีน่าสนใจ แต่หลังจากที่รู้ว่าคนตรงหน้าคือคนรักของฟู่จื่อหลิงที่เดินทางหลายร้อยพันลี้เพื่อติดตาม
