หลังจากได้ฟังณิชาเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้น แม็กซ์เวลล์บอกวินซ์เรียกพนักงานกลุ่มนั้นมาหา การที่พนักงานจับกลุ่มนินทาภรรยาของเขา เท่ากับหยามหน้าและไม่ให้เกียรติเขาซึ่งเป็นเจ้านาย สายตาคมเข้มจ้องมองพนักงานสี่คนซึ่งยืนก้มหน้า ความเงียบของแม็กซ์เวลล์พลอยทำให้ภายในห้องทำงานเต็มไปด้วยความอึดอัดและตึงเครียด
"อืมม~" อารมณ์กำหนัดเริ่มพุ่งขึ้นเกือบถึงขีดสุด แก่นกายอุ่นลำใหญ่พองขยายเต็มแน่นมือเล็ก หัวเห็ดแดงก่ำขึ้นกว่าเดิมเพราะโดนพิษของสวาทเล่นงาน "เอามันใส่เข้าไปในตัวเธอ" "ตะ...ตอนนี้เลยเหรอ" "ฉันจะไม่พูดซ้ำ" เธอจำยอมทำตามคำสั่งของเขาอย่างไม่มีทางเลือก ความชักช้าอืดอาดของเธอพานทำแม็กซ์เวลล์หงุดหงิด เขา
@ร้านอาหารแห่งหนึ่ง "สวัสดีค่ะท่านประธาน เชิญทางนี้เลยค่ะ" ผู้จัดการร้านอาหารออกมาต้อนรับแม็กซ์เวลล์และณิชาด้วยตัวเอง เอ่ยทักทายด้วยรอยยิ้มเป็นมิตร ก่อนจะเดินนำทั้งสองคนมายังโต๊ะอาหาร ณิชายื่นเมนูอาหารคืนให้พนักงาน มองแม็กซ์เวลล์อย่างพิจารณา เคยได้ยินข่าวว่าเขากำลังเรียนมหาลัยอยู่ปีสุดท้าย แต่ทำไม
"ยัยปราง ฉันว่าไปนั่งสั่งอาหารเถอะ คนนี้ณัชชาพี่สาวณิชา" เพื่อนที่มาด้วยกันเข้ามากระซิบ พยายามดึงแขนมะปรางออกจากตรงนั้น ทว่าอีกฝ่ายกลับยังคงไม่ยอมไป "ขอโทษด้วยนะคะที่เข้ามาเสียมารยาท นึกว่าเป็นณิชาเพราะหน้าตาคล้ายกันจนแทบแยกไม่ออก แถมการแต่งตัวยังดูเหมือนณิชาอีก" "เธอเป็นเพื่อนของน้องสาวฉันเหรอ?"
วันต่อมา ณิชาเดินถือถาดอาหารเช้ามายังมุมสระว่ายน้ำของบ้านตามคำสั่งแม็กซ์เวลล์ เธอวางถาดอาหารลงโต๊ะแล้วมองไปยังเขาซึ่งกำลังว่ายน้ำอยู่ ไม่นานนักร่างหนาก็โผล่ขึ้นมาเหนือน้ำ สองมือเสยผมเปียกปอนไปข้างหลัง ก่อนจะเบือนใบหน้ามาทางเธอในเวลาต่อมา ท่อนบนเปลือยเปล่า แน่นขนัดไปด้วยมัดกล้ามเนื้อไร้ไขมันส่วนเกิ
สองสาวเดินมายังโซนวีไอพี นั่งสั่งเครื่องดื่มจากพนักงาน ระหว่างนั่งรอ ดรีมได้สะกิดณิชาเมื่อสายตาพลันเห็นอดีตคนที่เคยคุยกัน "ฉันเจอเขาอะยัยณิ โลกอะไรจะกลมเบอร์นี้" "หมอนั่นร้ายกาจใช่ย่อย มีแฟนแล้วแท้ๆ แต่กลับควงอีกคนมา แกโชคดีแล้วละดรีมที่ไม่ได้คบกับผู้ชายคนนั้น" "แกจะบอกว่าเพื่อนยัยปรางคือผู้โชคร้
"อื้อ! จะไปไหน~" แม็กซ์เวลล์วางณิชาลงเตียงนอน แต่ทว่าเธอกลับคว้าแขนเขาเอาไว้ เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงหย่อนยาน "อาบน้ำ" "ไม่ให้ไป" ณิชาดึงเขาลงมานั่ง "เมาแล้วก็นอน" "ใครเมา? ฉันไม่ได้เมาสักหน่อย" พูดจบก็ผลุนผลันลุกขึ้น นั่งมองแม็กซ์เวลล์ด้วยใบหน้าหงิกงอ ก่อนจะฟาดกำปั้นลงแผงอกแกร่งของมาเฟียหนุ่มหนึ่งท
ชายคนนั้นครุ่นคิดสองนาน เพราะหมดหนทางจึงจำใจยอมสารภาพความจริงทุกอย่าง แม็กซ์เวลล์ยืนฟังสิ่งที่คนตรงหน้าพูดเงียบๆ ฝ่ายนั้นใจร้อนเกินไปที่ส่งคนมาสอดแนมเขาถึงบ้าน แถมยังอุตลุตเข้ามาในเขตพื้นที่ส่วนตัว แบบนี้ไม่ต่างจากปลาว่ายน้ำมาติดเบ็ด "กูสารภาพทุกอย่างแล้ว ปล่อยกูไปได้รึยัง" "กูบอกแค่ว่าครอบครัวมึง
"...." "ผมไม่เคยคิดจะทิ้งพี่เลยนะ พี่ก็รู้ว่าผมรักพี่มากขนาดไหน" "ก็นายไม่สนใจฉัน" "ถ้าเป็นเรื่องนี้ผมขอโทษ หายงอนผมนะ" "...." "เงียบแบบนี้คือ? ถ้าอย่างนั้นเย็นนี้ผมพาไปกินอาหารญี่ปุ่นเอาไหม" เจเลอร์มองดรีมผ่านกระจกตรงหน้า เธอทำหน้าลังเลเล็กน้อยเมื่อได้ยินเขาพูดถึงอาหารญี่ปุ่นเพราะมันเป็นของโป
"เป็นยังไงบ้าง" "สวยมาก" "นายชอบไหม" "ชอบมาก ชุดนี้สวยเหมาะกับพี่" ดรีมยิ้มพลางเลื่อนมือขึ้นมาเกาท้ายทอยตัวเองด้วยความเขินอาย "เรามาถ่ายรูปคู่กันดีไหม" "พี่อยากถ่ายรูปคู่กับผมเหรอ?" "ใช่ เรายังไม่มีรูปคู่กันเลยนี่หน่า นะๆ พี่คะ รบกวนถ่ายรูปให้เราสองคนหน่อยได้ไหมคะ" "ได้ค่ะ" พนักงานสาวตอบรับด
หลายวันต่อมา "อื้อ...ทำอะไรของพี่เนี่ย" ชายหนุ่มที่กำลังนอนหลับอยู่เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงงัวเงีย เมื่อโดนคนตัวเล็กเข้ามาปลุกโดยวิธีการจุ๊บแก้มซ้ำหลายๆ รอบ เธอมักเข้ามาปลุกเขาแบบนี้ทุกเช้า "ตื่นเร็วเช้าแล้ว" "ขอนอนต่ออีกห้านาทีนะ ผมเพลียมากเลย" คนฟังทำหน้านิ่ว ทุกครั้งที่เข้ามาปลุก เจเลอร์มักพูดแบ
"ไปกอดต่อบนห้อง" เขาจับมือดรีมให้เดินตามไปยังลิฟต์ สามวันที่ผ่านมาบอกตามตรงว่าคิดถึงเธอมาก แม้จะคุยกันผ่านแชตเป็นประจำแต่มันก็ไม่ทำให้หายคิดถึงเท่าเห็นหน้า ประตูลิฟต์เปิดออกเมื่อถึงชั้นเป้าหมาย เจเลอร์จูงมือดรีมมายังห้องตัวเอง เมื่อเข้ามาข้างในเขาไม่รอช้าที่จะดึงคนตัวเล็กมากอดอีกครั้งด้วยความคิดถึง
สามวันต่อมา "รู้สึกยังไงบ้างที่มีผู้ชายโพสต์รูปลงไอจี" ณิชาที่กำลังเดินคล้องแขนดรีมเลือกซื้อของบนห้างสรรพสินค้าเอ่ยถามด้วยรอยยิ้ม "เดี๋ยวเขาก็ลบออกไปเองแหละ" "การที่ผู้ชายทำแบบนี้ฉันว่ามันชัดเจนแล้วนะว่าเจเลอร์อะ เขาคิดเหมือนกันกับแก" "แต่ว่าเขาไม่เคยพูดว่ารู้สึกยังไงกับฉัน" เธอพูดตัดพ้อออกมา
"อะ" ชายหนุ่มรุ่นน้องปรายสายตามองสร้อยประจำตระกูลที่ดรีมคืนให้เพียงนิด ก่อนจะดึงสายตากลับไปมองวิวตรงหน้าต่อพลางขยับปากพูดกับหญิงสาว "พี่เก็บไว้ใส่เถอะ" "แต่ว่านี่เป็นสร้อยประจำตระกูลของนายเลยนะ จะเอามาให้ฉันเก็บไว้ใส่เองได้ยังไง" "พี่เป็นเมียผมแล้วนะ ของๆ ผัว ก็เหมือนของๆ เมีย" "คะ...ใครเป็นเม
เช้าวันต่อมา แสงแดดอ่อนๆ ยามเช้าสาดส่องเข้ามาในห้องนอนสี่เหลี่ยมหรูกระทบเข้ากับเจ้าของใบหน้าสวยหวานที่กำลังนอนหลับปุ๋ยบนเตียง เปลือกตาสีขาวค่อยๆ ปรือขึ้นมาอย่างยากลำบากเพราะมีแสงแดดกำลังแยงตา เธอดึงตัวเองขึ้นจากหมอนใบใหญ่พลางมองไปรอบห้องนอน ไม่ต้องบอกก็รู้ว่านี่คือคอนโดของเจเลอร์ แล้วเธอก็นอนที่นี่
"เจเลอร์" เสียงนั้นทำให้เจเลอร์และดรีมพลันสายไปมอง พบว่าเจ้าของเสียงเมื่อครู่คือพิตต้า หล่อนเดินเข้ามาพร้อมกับรอยยิ้ม "เจอกันอีกแล้วนะ" "มีอะไร" "ทำไมต้องทำตัวห่างเหินกันด้วยล่ะ เมื่อก่อนเจเลอร์ไม่เป็นแบบนี้นี่หน่า" "เรื่องของเรามันจบไปแล้ว จะพูดถึงทำไมอีก" "เพราะพิตต้ายังรักเจเลอร์อยู่ เราจะไม่
เธอปลีกตัวจากเจเลอร์มาเข้าห้องน้ำเพราะไม่ว่าจะเดินไปทางไหนเขาก็เอาแต่เดินตามราวกับกลัวว่าเธอจะหายไปไหน หลังจากทำธุระส่วนตัวเสร็จเธอก้าวออกมาล้างมือ ก่อนจะหยิบกระดาษทิชชูมาเช็ดมือแล้วทิ้งลงถังขยะ จังหวะกำลังเดินออกไปเป็นต้องชะงัก เมื่อพิตต้า อดีตแฟนเก่าของเจเลอร์ได้เดินเข้ามาในห้องน้ำพอดี เธอและพิตต