สองสาวเดินมายังโซนวีไอพี นั่งสั่งเครื่องดื่มจากพนักงาน ระหว่างนั่งรอ ดรีมได้สะกิดณิชาเมื่อสายตาพลันเห็นอดีตคนที่เคยคุยกัน "ฉันเจอเขาอะยัยณิ โลกอะไรจะกลมเบอร์นี้" "หมอนั่นร้ายกาจใช่ย่อย มีแฟนแล้วแท้ๆ แต่กลับควงอีกคนมา แกโชคดีแล้วละดรีมที่ไม่ได้คบกับผู้ชายคนนั้น" "แกจะบอกว่าเพื่อนยัยปรางคือผู้โชคร้
"อื้อ! จะไปไหน~" แม็กซ์เวลล์วางณิชาลงเตียงนอน แต่ทว่าเธอกลับคว้าแขนเขาเอาไว้ เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงหย่อนยาน "อาบน้ำ" "ไม่ให้ไป" ณิชาดึงเขาลงมานั่ง "เมาแล้วก็นอน" "ใครเมา? ฉันไม่ได้เมาสักหน่อย" พูดจบก็ผลุนผลันลุกขึ้น นั่งมองแม็กซ์เวลล์ด้วยใบหน้าหงิกงอ ก่อนจะฟาดกำปั้นลงแผงอกแกร่งของมาเฟียหนุ่มหนึ่งท
ชายคนนั้นครุ่นคิดสองนาน เพราะหมดหนทางจึงจำใจยอมสารภาพความจริงทุกอย่าง แม็กซ์เวลล์ยืนฟังสิ่งที่คนตรงหน้าพูดเงียบๆ ฝ่ายนั้นใจร้อนเกินไปที่ส่งคนมาสอดแนมเขาถึงบ้าน แถมยังอุตลุตเข้ามาในเขตพื้นที่ส่วนตัว แบบนี้ไม่ต่างจากปลาว่ายน้ำมาติดเบ็ด "กูสารภาพทุกอย่างแล้ว ปล่อยกูไปได้รึยัง" "กูบอกแค่ว่าครอบครัวมึง
"นายควรไปหาหมอนะแม็กซ์เวลล์" "อาการแบบนี้ฉันเป็นมาก่อน มันจะหายไปเอง" "นายเคยเป็นแบบนี้มาก่อนอย่างนั้นเหรอ?" "อืม อาการแบบนี้มักเกิดขึ้นเมื่อฉันพยายามคิดอะไรบางอย่างหรือเห็นสิ่งที่คุ้นเคย พอฉันเริ่มคิดอาการพวกนี้มันก็กำเริบขึ้นมา" อาการแบบนี้หายไปราวสองปีกว่าๆ ตอนแรกคิดว่าจะหายขาด แต่วันนี้มั
"นายมันบ้า เห็นแก่ตัวที่สุด" "ไม่ใช่แค่เธอที่อยากหลุดพ้นจากความสัมพันธ์สามีภรรยา ฉันเองก็...อยากจบเหมือนกัน" "นายมันน่ารังเกียจที่สุดเลยรู้ตัวบ้างไหม ฉันไม่เคยเห็นผู้ชายคนไหนเห็นแก่ตัวและเลวเท่านายมาก่อน" "หึ ฉันยอมเป็นคนประเภทนั้นในสายตาเธอ ขอแค่ฉันได้ในสิ่งที่ฉันต้องการมา" "แล้วนายคิดเหรอ ถ้าฉ
ปัง! ปัง! ปัง! เสียงปืนดังสนั่นไปทั่วบริเวณโกดังเก็บสินค้าของแม็กซ์เวลล์ ร่างสูงที่ยืนหลบอยู่มุมหนึ่งเพื่อรอจังหวะยิงสวนกลับ โดยแขนข้างถูกยิงแล้วที่เรียบร้อย เขายกปืนยิงสวนกลับชายฉกรรจ์สามคนจนล้มนอนแน่นิ่ง สายตาเหลือบมองเลือดที่ซึมผ่านเสื้อเชิ้ตสีขาวด้วยความหงุดหงิด ปัง! เขาหันขวับไปข้างหลัง เห็
"เจ็บมากไหม" เธอถามด้วยความเป็นห่วงใย แม็กซ์เวลล์ชะงักมือที่กำลังยกบุหรี่ขึ้น แล้วเบือนใบหน้ามามองณิชา "เป็นห่วง?" "อืม" คราวนี้เธอยอมรับออกไปตรงๆ เพราะขี้เกียจจะโกหกเขาแล้ว "เมื่อคืนไม่ได้นอนใช่ไหม" "นายรู้ได้ยังไง" "เธอละเมอบอกว่าไม่ได้นอนเพราะเป็นห่วงฉัน" "นายเชื่อในสิ่งที่ฉันละเมอออกมาอย
"นายควรพักสักสองสามวันก่อนนะ แผลนายยังไม่หายดีเลย" เธอเอ่ยพูดในขณะที่กำลังยืนเช็ดผมให้แม็กซ์เวลล์ เขาดึงดันจะไปบริษัททั้งที่ร่างกายไม่เอื้ออำนวย บ่อยครั้งเขาชอบบอกว่าเธอดื้อ ทว่ากลับกลายเป็นเขาที่ดื้อกว่าเธอ "วันนี้ฉันมีประชุมเรื่องสำคัญ คงพักไม่ได้" "งานสำคัญกว่าสุขภาพนายรึไง" "ถ้าเธอเป็นห่วงก็ต
"...." "ผมไม่เคยคิดจะทิ้งพี่เลยนะ พี่ก็รู้ว่าผมรักพี่มากขนาดไหน" "ก็นายไม่สนใจฉัน" "ถ้าเป็นเรื่องนี้ผมขอโทษ หายงอนผมนะ" "...." "เงียบแบบนี้คือ? ถ้าอย่างนั้นเย็นนี้ผมพาไปกินอาหารญี่ปุ่นเอาไหม" เจเลอร์มองดรีมผ่านกระจกตรงหน้า เธอทำหน้าลังเลเล็กน้อยเมื่อได้ยินเขาพูดถึงอาหารญี่ปุ่นเพราะมันเป็นของโป
"เป็นยังไงบ้าง" "สวยมาก" "นายชอบไหม" "ชอบมาก ชุดนี้สวยเหมาะกับพี่" ดรีมยิ้มพลางเลื่อนมือขึ้นมาเกาท้ายทอยตัวเองด้วยความเขินอาย "เรามาถ่ายรูปคู่กันดีไหม" "พี่อยากถ่ายรูปคู่กับผมเหรอ?" "ใช่ เรายังไม่มีรูปคู่กันเลยนี่หน่า นะๆ พี่คะ รบกวนถ่ายรูปให้เราสองคนหน่อยได้ไหมคะ" "ได้ค่ะ" พนักงานสาวตอบรับด
หลายวันต่อมา "อื้อ...ทำอะไรของพี่เนี่ย" ชายหนุ่มที่กำลังนอนหลับอยู่เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงงัวเงีย เมื่อโดนคนตัวเล็กเข้ามาปลุกโดยวิธีการจุ๊บแก้มซ้ำหลายๆ รอบ เธอมักเข้ามาปลุกเขาแบบนี้ทุกเช้า "ตื่นเร็วเช้าแล้ว" "ขอนอนต่ออีกห้านาทีนะ ผมเพลียมากเลย" คนฟังทำหน้านิ่ว ทุกครั้งที่เข้ามาปลุก เจเลอร์มักพูดแบ
"ไปกอดต่อบนห้อง" เขาจับมือดรีมให้เดินตามไปยังลิฟต์ สามวันที่ผ่านมาบอกตามตรงว่าคิดถึงเธอมาก แม้จะคุยกันผ่านแชตเป็นประจำแต่มันก็ไม่ทำให้หายคิดถึงเท่าเห็นหน้า ประตูลิฟต์เปิดออกเมื่อถึงชั้นเป้าหมาย เจเลอร์จูงมือดรีมมายังห้องตัวเอง เมื่อเข้ามาข้างในเขาไม่รอช้าที่จะดึงคนตัวเล็กมากอดอีกครั้งด้วยความคิดถึง
สามวันต่อมา "รู้สึกยังไงบ้างที่มีผู้ชายโพสต์รูปลงไอจี" ณิชาที่กำลังเดินคล้องแขนดรีมเลือกซื้อของบนห้างสรรพสินค้าเอ่ยถามด้วยรอยยิ้ม "เดี๋ยวเขาก็ลบออกไปเองแหละ" "การที่ผู้ชายทำแบบนี้ฉันว่ามันชัดเจนแล้วนะว่าเจเลอร์อะ เขาคิดเหมือนกันกับแก" "แต่ว่าเขาไม่เคยพูดว่ารู้สึกยังไงกับฉัน" เธอพูดตัดพ้อออกมา
"อะ" ชายหนุ่มรุ่นน้องปรายสายตามองสร้อยประจำตระกูลที่ดรีมคืนให้เพียงนิด ก่อนจะดึงสายตากลับไปมองวิวตรงหน้าต่อพลางขยับปากพูดกับหญิงสาว "พี่เก็บไว้ใส่เถอะ" "แต่ว่านี่เป็นสร้อยประจำตระกูลของนายเลยนะ จะเอามาให้ฉันเก็บไว้ใส่เองได้ยังไง" "พี่เป็นเมียผมแล้วนะ ของๆ ผัว ก็เหมือนของๆ เมีย" "คะ...ใครเป็นเม
เช้าวันต่อมา แสงแดดอ่อนๆ ยามเช้าสาดส่องเข้ามาในห้องนอนสี่เหลี่ยมหรูกระทบเข้ากับเจ้าของใบหน้าสวยหวานที่กำลังนอนหลับปุ๋ยบนเตียง เปลือกตาสีขาวค่อยๆ ปรือขึ้นมาอย่างยากลำบากเพราะมีแสงแดดกำลังแยงตา เธอดึงตัวเองขึ้นจากหมอนใบใหญ่พลางมองไปรอบห้องนอน ไม่ต้องบอกก็รู้ว่านี่คือคอนโดของเจเลอร์ แล้วเธอก็นอนที่นี่
"เจเลอร์" เสียงนั้นทำให้เจเลอร์และดรีมพลันสายไปมอง พบว่าเจ้าของเสียงเมื่อครู่คือพิตต้า หล่อนเดินเข้ามาพร้อมกับรอยยิ้ม "เจอกันอีกแล้วนะ" "มีอะไร" "ทำไมต้องทำตัวห่างเหินกันด้วยล่ะ เมื่อก่อนเจเลอร์ไม่เป็นแบบนี้นี่หน่า" "เรื่องของเรามันจบไปแล้ว จะพูดถึงทำไมอีก" "เพราะพิตต้ายังรักเจเลอร์อยู่ เราจะไม่
เธอปลีกตัวจากเจเลอร์มาเข้าห้องน้ำเพราะไม่ว่าจะเดินไปทางไหนเขาก็เอาแต่เดินตามราวกับกลัวว่าเธอจะหายไปไหน หลังจากทำธุระส่วนตัวเสร็จเธอก้าวออกมาล้างมือ ก่อนจะหยิบกระดาษทิชชูมาเช็ดมือแล้วทิ้งลงถังขยะ จังหวะกำลังเดินออกไปเป็นต้องชะงัก เมื่อพิตต้า อดีตแฟนเก่าของเจเลอร์ได้เดินเข้ามาในห้องน้ำพอดี เธอและพิตต