วันต่อมา ณิชาเดินถือถาดอาหารเช้ามายังมุมสระว่ายน้ำของบ้านตามคำสั่งแม็กซ์เวลล์ เธอวางถาดอาหารลงโต๊ะแล้วมองไปยังเขาซึ่งกำลังว่ายน้ำอยู่ ไม่นานนักร่างหนาก็โผล่ขึ้นมาเหนือน้ำ สองมือเสยผมเปียกปอนไปข้างหลัง ก่อนจะเบือนใบหน้ามาทางเธอในเวลาต่อมา ท่อนบนเปลือยเปล่า แน่นขนัดไปด้วยมัดกล้ามเนื้อไร้ไขมันส่วนเกิ
สองสาวเดินมายังโซนวีไอพี นั่งสั่งเครื่องดื่มจากพนักงาน ระหว่างนั่งรอ ดรีมได้สะกิดณิชาเมื่อสายตาพลันเห็นอดีตคนที่เคยคุยกัน "ฉันเจอเขาอะยัยณิ โลกอะไรจะกลมเบอร์นี้" "หมอนั่นร้ายกาจใช่ย่อย มีแฟนแล้วแท้ๆ แต่กลับควงอีกคนมา แกโชคดีแล้วละดรีมที่ไม่ได้คบกับผู้ชายคนนั้น" "แกจะบอกว่าเพื่อนยัยปรางคือผู้โชคร้
"อื้อ! จะไปไหน~" แม็กซ์เวลล์วางณิชาลงเตียงนอน แต่ทว่าเธอกลับคว้าแขนเขาเอาไว้ เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงหย่อนยาน "อาบน้ำ" "ไม่ให้ไป" ณิชาดึงเขาลงมานั่ง "เมาแล้วก็นอน" "ใครเมา? ฉันไม่ได้เมาสักหน่อย" พูดจบก็ผลุนผลันลุกขึ้น นั่งมองแม็กซ์เวลล์ด้วยใบหน้าหงิกงอ ก่อนจะฟาดกำปั้นลงแผงอกแกร่งของมาเฟียหนุ่มหนึ่งท
ชายคนนั้นครุ่นคิดสองนาน เพราะหมดหนทางจึงจำใจยอมสารภาพความจริงทุกอย่าง แม็กซ์เวลล์ยืนฟังสิ่งที่คนตรงหน้าพูดเงียบๆ ฝ่ายนั้นใจร้อนเกินไปที่ส่งคนมาสอดแนมเขาถึงบ้าน แถมยังอุตลุตเข้ามาในเขตพื้นที่ส่วนตัว แบบนี้ไม่ต่างจากปลาว่ายน้ำมาติดเบ็ด "กูสารภาพทุกอย่างแล้ว ปล่อยกูไปได้รึยัง" "กูบอกแค่ว่าครอบครัวมึง
"นายควรไปหาหมอนะแม็กซ์เวลล์" "อาการแบบนี้ฉันเป็นมาก่อน มันจะหายไปเอง" "นายเคยเป็นแบบนี้มาก่อนอย่างนั้นเหรอ?" "อืม อาการแบบนี้มักเกิดขึ้นเมื่อฉันพยายามคิดอะไรบางอย่างหรือเห็นสิ่งที่คุ้นเคย พอฉันเริ่มคิดอาการพวกนี้มันก็กำเริบขึ้นมา" อาการแบบนี้หายไปราวสองปีกว่าๆ ตอนแรกคิดว่าจะหายขาด แต่วันนี้มั
"นายมันบ้า เห็นแก่ตัวที่สุด" "ไม่ใช่แค่เธอที่อยากหลุดพ้นจากความสัมพันธ์สามีภรรยา ฉันเองก็...อยากจบเหมือนกัน" "นายมันน่ารังเกียจที่สุดเลยรู้ตัวบ้างไหม ฉันไม่เคยเห็นผู้ชายคนไหนเห็นแก่ตัวและเลวเท่านายมาก่อน" "หึ ฉันยอมเป็นคนประเภทนั้นในสายตาเธอ ขอแค่ฉันได้ในสิ่งที่ฉันต้องการมา" "แล้วนายคิดเหรอ ถ้าฉ
ปัง! ปัง! ปัง! เสียงปืนดังสนั่นไปทั่วบริเวณโกดังเก็บสินค้าของแม็กซ์เวลล์ ร่างสูงที่ยืนหลบอยู่มุมหนึ่งเพื่อรอจังหวะยิงสวนกลับ โดยแขนข้างถูกยิงแล้วที่เรียบร้อย เขายกปืนยิงสวนกลับชายฉกรรจ์สามคนจนล้มนอนแน่นิ่ง สายตาเหลือบมองเลือดที่ซึมผ่านเสื้อเชิ้ตสีขาวด้วยความหงุดหงิด ปัง! เขาหันขวับไปข้างหลัง เห็
"เจ็บมากไหม" เธอถามด้วยความเป็นห่วงใย แม็กซ์เวลล์ชะงักมือที่กำลังยกบุหรี่ขึ้น แล้วเบือนใบหน้ามามองณิชา "เป็นห่วง?" "อืม" คราวนี้เธอยอมรับออกไปตรงๆ เพราะขี้เกียจจะโกหกเขาแล้ว "เมื่อคืนไม่ได้นอนใช่ไหม" "นายรู้ได้ยังไง" "เธอละเมอบอกว่าไม่ได้นอนเพราะเป็นห่วงฉัน" "นายเชื่อในสิ่งที่ฉันละเมอออกมาอย
"...." "ผมไม่เคยคิดจะทิ้งพี่เลยนะ พี่ก็รู้ว่าผมรักพี่มากขนาดไหน" "ก็นายไม่สนใจฉัน" "ถ้าเป็นเรื่องนี้ผมขอโทษ หายงอนผมนะ" "...." "เงียบแบบนี้คือ? ถ้าอย่างนั้นเย็นนี้ผมพาไปกินอาหารญี่ปุ่นเอาไหม" เจเลอร์มองดรีมผ่านกระจกตรงหน้า เธอทำหน้าลังเลเล็กน้อยเมื่อได้ยินเขาพูดถึงอาหารญี่ปุ่นเพราะมันเป็นของโป
"เป็นยังไงบ้าง" "สวยมาก" "นายชอบไหม" "ชอบมาก ชุดนี้สวยเหมาะกับพี่" ดรีมยิ้มพลางเลื่อนมือขึ้นมาเกาท้ายทอยตัวเองด้วยความเขินอาย "เรามาถ่ายรูปคู่กันดีไหม" "พี่อยากถ่ายรูปคู่กับผมเหรอ?" "ใช่ เรายังไม่มีรูปคู่กันเลยนี่หน่า นะๆ พี่คะ รบกวนถ่ายรูปให้เราสองคนหน่อยได้ไหมคะ" "ได้ค่ะ" พนักงานสาวตอบรับด
หลายวันต่อมา "อื้อ...ทำอะไรของพี่เนี่ย" ชายหนุ่มที่กำลังนอนหลับอยู่เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงงัวเงีย เมื่อโดนคนตัวเล็กเข้ามาปลุกโดยวิธีการจุ๊บแก้มซ้ำหลายๆ รอบ เธอมักเข้ามาปลุกเขาแบบนี้ทุกเช้า "ตื่นเร็วเช้าแล้ว" "ขอนอนต่ออีกห้านาทีนะ ผมเพลียมากเลย" คนฟังทำหน้านิ่ว ทุกครั้งที่เข้ามาปลุก เจเลอร์มักพูดแบ
"ไปกอดต่อบนห้อง" เขาจับมือดรีมให้เดินตามไปยังลิฟต์ สามวันที่ผ่านมาบอกตามตรงว่าคิดถึงเธอมาก แม้จะคุยกันผ่านแชตเป็นประจำแต่มันก็ไม่ทำให้หายคิดถึงเท่าเห็นหน้า ประตูลิฟต์เปิดออกเมื่อถึงชั้นเป้าหมาย เจเลอร์จูงมือดรีมมายังห้องตัวเอง เมื่อเข้ามาข้างในเขาไม่รอช้าที่จะดึงคนตัวเล็กมากอดอีกครั้งด้วยความคิดถึง
สามวันต่อมา "รู้สึกยังไงบ้างที่มีผู้ชายโพสต์รูปลงไอจี" ณิชาที่กำลังเดินคล้องแขนดรีมเลือกซื้อของบนห้างสรรพสินค้าเอ่ยถามด้วยรอยยิ้ม "เดี๋ยวเขาก็ลบออกไปเองแหละ" "การที่ผู้ชายทำแบบนี้ฉันว่ามันชัดเจนแล้วนะว่าเจเลอร์อะ เขาคิดเหมือนกันกับแก" "แต่ว่าเขาไม่เคยพูดว่ารู้สึกยังไงกับฉัน" เธอพูดตัดพ้อออกมา
"อะ" ชายหนุ่มรุ่นน้องปรายสายตามองสร้อยประจำตระกูลที่ดรีมคืนให้เพียงนิด ก่อนจะดึงสายตากลับไปมองวิวตรงหน้าต่อพลางขยับปากพูดกับหญิงสาว "พี่เก็บไว้ใส่เถอะ" "แต่ว่านี่เป็นสร้อยประจำตระกูลของนายเลยนะ จะเอามาให้ฉันเก็บไว้ใส่เองได้ยังไง" "พี่เป็นเมียผมแล้วนะ ของๆ ผัว ก็เหมือนของๆ เมีย" "คะ...ใครเป็นเม
เช้าวันต่อมา แสงแดดอ่อนๆ ยามเช้าสาดส่องเข้ามาในห้องนอนสี่เหลี่ยมหรูกระทบเข้ากับเจ้าของใบหน้าสวยหวานที่กำลังนอนหลับปุ๋ยบนเตียง เปลือกตาสีขาวค่อยๆ ปรือขึ้นมาอย่างยากลำบากเพราะมีแสงแดดกำลังแยงตา เธอดึงตัวเองขึ้นจากหมอนใบใหญ่พลางมองไปรอบห้องนอน ไม่ต้องบอกก็รู้ว่านี่คือคอนโดของเจเลอร์ แล้วเธอก็นอนที่นี่
"เจเลอร์" เสียงนั้นทำให้เจเลอร์และดรีมพลันสายไปมอง พบว่าเจ้าของเสียงเมื่อครู่คือพิตต้า หล่อนเดินเข้ามาพร้อมกับรอยยิ้ม "เจอกันอีกแล้วนะ" "มีอะไร" "ทำไมต้องทำตัวห่างเหินกันด้วยล่ะ เมื่อก่อนเจเลอร์ไม่เป็นแบบนี้นี่หน่า" "เรื่องของเรามันจบไปแล้ว จะพูดถึงทำไมอีก" "เพราะพิตต้ายังรักเจเลอร์อยู่ เราจะไม่
เธอปลีกตัวจากเจเลอร์มาเข้าห้องน้ำเพราะไม่ว่าจะเดินไปทางไหนเขาก็เอาแต่เดินตามราวกับกลัวว่าเธอจะหายไปไหน หลังจากทำธุระส่วนตัวเสร็จเธอก้าวออกมาล้างมือ ก่อนจะหยิบกระดาษทิชชูมาเช็ดมือแล้วทิ้งลงถังขยะ จังหวะกำลังเดินออกไปเป็นต้องชะงัก เมื่อพิตต้า อดีตแฟนเก่าของเจเลอร์ได้เดินเข้ามาในห้องน้ำพอดี เธอและพิตต