บทที่ 620 เราไม่ต้องการแม่บ้าน

เนื่องจากเขายอมรับความผิดพลาดของเขาอย่างตรงไปตรงมา และทัศนคติของเขาก็ดีเป็นพิเศษ แอเรียนจึงไม่สามารถแสดงอารมณ์ฉุนเฉียวได้ เธอกลับพูดอย่างใจเย็นว่า “ไม่มี 'ถ้า' แพทย์ได้อธิบายไว้อย่างชัดเจนแล้ว ไม่มีช่องโหว่ที่นี่ คุณทำร้ายฉันเสมอ มาร์ค เทรมอนต์ ฉันเกลียดมัน"

แม้ว่าเธอจะพูดอย่างสงบ แต่คำพูดของเธอก็เหมือนกับเข็มที่แทงหัวใจของเขา นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอบอกว่าเธอเกลียดเขา อย่างไรก็ตาม ครั้งนี้มันเจ็บกว่าเมื่อก่อนมาก “ฉันรู้ว่ามันเป็นความผิดของฉัน แต่เรื่องนี้ยังไม่ได้ถูกกำหนด อย่างไรก็ตาม เราควรปรึกษาเรื่องนี้หลังการตรวจร่างกาย”

แอเรียนหมดความสนใจที่จะสนทนาต่อเมื่อเธอคิดถึงการต้องไปโรงพยาบาลและทุกสิ่งที่เธอจะต้องเผชิญ อย่างไรก็ตาม เธอไม่มีทางหลีกเลี่ยงมันได้

เธอเหลือบมองราเม็งที่ไม่ถูกแตะต้องของมาร์ค เธอรู้สึกรำคาญ เธอกินมันโดยไม่มีข้อตำหนิ แต่กระนั้น เขาจะไม่แม้แต่จะกินอาหารที่เขาปรุงเองหรือ?

“กินให้หมดด้วย”

เมื่อเห็นว่าเธอกินเกือบเสร็จแล้ว มาร์คก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากตั้งสติและยอมกิน มันไม่ควรจะเลวร้ายขนาดนั้น เขาหยิบส้อมขึ้นมากินต่อ ผลลัพธ์ก็เหมือนเดิม มันไม่มีอะไรแปลก แต่มันไม่อ