LOGINShare
บทที่ 459 ห้างหุ้นส่วนใหม่
Last Updated:
2024-10-29 19:42:56Related chapters
เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 460 ของขวัญคริสต์มาสสำหรับลูกสาวทั้งสอง
ร้านปิดชั่วคราวในช่วงเทศกาลคริสต์มาส ลินน์และธัญญ่ากลับบ้านเพื่อใช้เวลาช่วงคริสต์มาสกับครอบครัว แต่แอเรียนและทิฟฟานี่มีกันและกันเท่านั้น นี่เป็นครั้งแรกที่พวกเขาใช้เวลาคริสต์มาสในเมืองอื่น ในวันคริสต์มาสอีฟ ทิฟฟานี่ได้โทรหาลิเลียนเป็นเวลาหนึ่งชั่วโมง แอเรียนถูกทอดทิ้งให้จ้องมองออกไปในคืนคริสต์มาสอันหนาวเหน็บ ทันใดนั้น โทรศัพท์ของแอเรียนก็ดังขึ้น เธอคิดว่ามันเป็นคำทักทายในวันคริสต์มาสธรรมดา ๆ จึงไม่ได้สนใจ เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมามองดู แล้วก็พบว่าข้อความนั้นมาจากเฮเลน เนื้อหาของข้อความอาจเป็นคำทักทาย แต่มีการโอนเงินผ่านธนาคาร 1,500 ดอลลาร์เข้าบัญชีธนาคารของเธอด้วย เห็นได้ชัดว่ามันเป็นของขวัญคริสต์มาสเพื่อชดเชยของขวัญทั้งหมดที่เฮเลนได้ติดค้างเธอไว้ตั้งแต่ตอนที่เธอยังเด็ก เธอไม่รู้สึกอะไรและตอบสั้น ๆ : สุขสันต์วันคริสต์มาส เฮเลนยืนอยู่หน้าหน้าต่างเมื่อเธอได้รับข้อความและยิ้ม ข้างนอกหิมะตกหนัก และคนรักเพียงคนเดียวของเธออยู่ไกลเกินเอื้อม เธอรู้สึกอบอุ่นเมื่อเห็นคำพูดเหล่านั้นบนหน้าจอโทรศัพท์ที่เย็นยะเยือกของเธอ นี่เป็นของขวัญที่ดีที่สุดที่เธอสามารถขอได้ในวันคริสต์มาสนี้ ทันใดนั้น มีการ
เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 461 ผู้ชายที่รู้ใจผู้หญิง
ในที่สุดทิฟฟานี่ก็ตระหนักได้ “โอ้… ฉันคิดว่าฉันรู้ว่าใครส่งมา ถ้าอย่างงั้นฉันก็ไม่ต้องการมันเช่นกัน ฉันจะทิ้งมันไว้ตรงนี้ด้วย” แผงลอยหลายแห่งในตลาดไม่ได้เปิดในช่วงคริสต์มาส แอเรียนซื้อวัตถุดิบที่นี่เป็นประจำ และบังเอิญร้านที่เธอคุ้นเคยกับเจ้าของร้านยังเปิดอยู่ หลังจากที่เลือกของและชำระเงินแล้ว เจ้าของร้านก็ดึงถุงพลาสติกสีดำออกมาทันที “อ่ะนี่ เด็กสาวสองคนที่ต้องอยู่ตามลำพังในช่วงเทศกาลวันหยุดคงเป็นเรื่องยากลำบาก ลูกชายของฉันซื้อสิ่งนี้กลับมาจากต่างประเทศ เอาไปสิ ถือสะว่าฉันให้เป็นของขวัญแล้วกันนะ” สัญชาตญาณแรกของแอเรียนบอกเธอว่ามันอาจจะไม่ใช่ของแพงเกินไป หลังจากที่ปฏิเสธไปสองสามครั้ง เธอก็ยอมรับมันอยู่ดี เมื่อพวกเขาจ่ายเงินและจากไป ทิฟฟานี่ก็หันหลังกลับและมองดูสภาพแวดล้อมรอบ ๆ อีกครั้ง “แปลกจัง ทุกคนเก็บของกลับบ้านหลังจากที่เราซื้อของเสร็จแล้ว”แอเรียนหันไปมองเช่นกัน มันเป็นความจริง ตอนนี้ยังไม่สายเลยแต่เจ้าของร้านที่เพิ่งมอบของขวัญให้เธอก็เตรียมตัวพร้อมที่จะกลับบ้านเช่นกัน แอเรียนมองเข้าไปในถุงพลาสติกสีดำและทันใดนั้นก็ตระหนักถึงความแปลกประหลาดของสถานการณ์ของพวกเขา ภายนอก สินค้าน
เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 462 การโจมตีส่วนบุคคล
แอเรียนเลื่อนผ่านการวิจารณ์ที่ไม่ดีอย่างระมัดระวัง ไม่นานหลังจากนั้น เธอก็สังเกตเห็นปัญหา “มีบางอย่างไม่ถูกต้อง นี่เป็นบทวิจารณ์ที่เป็นมุ่งร้ายอย่างโจ่งแจ้ง แม้ว่าลูกค้าส่วนใหญ่จะบ่นหรืออ้างว่าผลิตภัณฑ์นั้นน่าสงสัย หรือรสชาติไม่ดี แต่ก็มีรีวิวหนึ่งที่ล้อเลียนมาตรฐานด้านสุขอนามัยของร้านอาหารของเรา โดยบ่งบอกว่าครัวเราเลอะเทอะแค่ไหน ไม่มีใครได้เห็นสิ่งนี้นอกจากพนักงานของเรา แต่เห็นได้ชัดว่าธัญญ่าทำความสะอาดห้องครัวทุกวัน และถ้วยและช้อนส้อมก็ผ่านการฆ่าเชื้อแล้ว นี่ไม่ใช่รีวิวจากลูกค้าที่ดูต้องการดูหมิ่นร้านเราแต่อย่างใด นี่มันเป็นเพราะเรื่องส่วนตัว!” ทิฟฟานี่เบิกตากว้าง “ฉันค่อนข้างแน่ใจว่าเรจิน่าอยู่เบื้องหลังเรื่องนี้! ดู! วันที่ของรีวิวแรกคือวันที่หลังจากที่เราเลิกจ้างเรจิน่า จากนั้น เราได้รับรีวิวเหล่านี้สองสามรายการทุกวัน โดยเฉลี่ยสามถึงหกรายการ ฉันค่อนข้างแน่ใจว่าเรจิน่าขอให้เพื่อนของเธอบางคนช่วย เธอล้ำเส้นไปแล้ว!” แม้ว่าหน้ารีวิวของพวกเขาจะมีบทวิจารณ์ที่ดีถึง 90% แต่สิ่งนี้ก็ยังส่งผลกระทบต่อธุรกิจอยู่เรื่อย ๆ แอเรียนไตร่ตรองเรื่องนี้อย่างรอบคอบแล้วจึงตอบกลับรีวิวแย่ ๆ หนึ่งรายกา
เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 463 ฉันเห็นด้วย
ที่โต๊ะอาหาร ทิฟฟานี่จดจ่ออยู่กับการสูดดมอาหารของเธอเท่านั้น มีหลายอย่างที่ต้องทำที่ร้านอาหาร เธอกับแอเรียนจึงไม่เคยมีโอกาสได้นั่งทานอาหารดี ๆ สักมื้อ และพวกเขาแทบจะไม่ได้ทำอาหารกินเองเลย มื้อนี้ถือว่าเป็นโอกาสที่หายาก แต่เธอก็อิ่มก่อนทั้ง ๆ ที่เพิ่งกินไปได้ไม่เยอะ ในทางกลับกัน แอเรียนและแจ็คสันเพิ่งจะเริ่มกิน แจ็คสันตกตะลึงเมื่อเห็นเธอวางมีดและส้อมลง “ไม่อร่อยเหรอ? ครัวคุณมีเครื่องปรุงรสน้อย ดังนั้นผมจึงพยายามอย่างเต็มที่แล้ว ถ้ามันยังไม่ดีพอ ผมจะซื้อส่วนผสมที่จำเป็นทั้งหมดและทำอาหารทั้งหมดนี้ให้ใหม่ในครั้งต่อไป” “เธอไม่มีความอยากอาหารมากแล้ว” แอเรียนอธิบายแทนทิฟฟานี่ “เธอกินเท่านี้ในทุกวันนี้เป็นปกติ ไม่จำเป็นต้องตื่นตระหนก” แจ็คสันไม่ได้ล้อเลียนทิฟฟานี่อย่างที่เคยทำมาก่อน น่าแปลกที่เขากลับรู้สึกแย่ “ผมเห็นว่าคุณมีกันแค่สี่คนในร้านของคุณ คุณไม่เหนื่อยเหรอ? คุณจะอยู่แบบนี้ได้อย่างไร? นี่คือชีวิตที่คุณต้องการจริง ๆ เหรอ? แม้แต่งานสบาย ๆ ในฐานะนักออกแบบแฟชั่นในเมืองหลวงก็เพียงพอแล้วที่จะสนับสนุนคุณ ทำไมคุณต้องทรมานตัวเองด้วย? อย่าบอกผมนะว่ามันเป็นความฝันของคุณ ถ้าของหวานคือความฝัน
เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 464 งานเลี้ยงสวมหน้ากาก
อันที่จริง ทุกคนในที่นี้สวมหน้ากาก ไม่มีใครรู้ว่าอีกคนหน้าตาเป็นอย่างไร ดังนั้นจึงไม่มีอะไรต้องอาย ทุกคนสามารถปลดปล่อยได้มากกว่าปกติ แม้แต่ไฟในบาร์สลัวเป็นพิเศษในวันนี้ เมื่อถึงจุดหนึ่ง ผู้หญิงที่พาเธอไปที่ฟลอร์เต้นรำก็หายตัวไป ทุกคนรอบตัวเธอหลงใหลไปกับเสียงเพลง ฟลอร์เต้นรำที่กว้างขวางเต็มไปด้วยผู้คน โดยไม่มีที่ว่างระหว่างผู้คนเลย การหลีกเลี่ยงการเสียดสีกับคนแปลกหน้าเป็นเรื่องยาก และหลายคนที่ตัวติดกันก็เป็นคนแปลกหน้ากันโดยสิ้นเชิง ฟลอร์เต้นรำสั่นสะเทือนไปพร้อมกับเสียงเพลงที่ดังขึ้น ทำให้ผู้คนไม่สามารถอยู่ยืนนิ่งได้ ผู้คนต้องแกว่งร่างกายตามเพลงเพื่อให้ยืนได้มั่นคง แอเรียนหาทิฟฟานี่ไม่เจอเลยเนื่องจากฝูงชนที่ลามกอนาจารนั้น เธอไม่สามารถแม้แต่จะออกจากฟลอร์เต้นรำแม้ว่าเธอจะต้องการด้วยซ้ำ ด้วยเหตุผลอะไรบางอย่างเธอถูกบีบให้อยู่ตรงกลาง ทันใดนั้น เธอรู้สึกว่ามีแขนคู่หนึ่งโอบรอบตัวเธอจากด้านหลัง เธอตื่นตระหนกโดยคิดว่าเธอได้พบกับคนโรคจิต สิ่งเหล่านี้เกิดขึ้นในสถานที่เช่นนี้มากเกินไป! สัญชาตญาณแรกของเธอคือการผลักเขาออกไป แต่เธออ่อนแอและทำอะไรไม่ถูก ดังนั้นเขาจึงสามารถฉวยโอกาสจากเธอได้โดยไม่
เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 465 ขึ้นบัญชีดำ
สุดท้าย ใบหน้าของแอเรียนก็เต็มไปด้วยน้ำตา เธอกรีดร้องอย่างบ้าคลั่ง เสียงของเธอสะท้อนออกมาอย่างหมดหนทางและเจ็บปวดตลอดทั้งคืนที่เงียบงัน จนกระทบเข้าไปในหัวใจของทิฟฟานี่ เมื่อสถานการณ์คลี่คลาย แอเรียนเพียงร้องไห้เบา ๆ โดยไม่แสดงอารมณ์มากเกินไป ตอนนี้ ทิฟฟานี่เข้าใจดีว่าแอเรียนต้องทนเจ็บปวดเพียงใด “ฉันขอโทษ แอริ… ฉันไม่ควรพูดสิ่งเหล่านั้น อย่าร้องไห้ โอเคไหม? เราจะไม่กลับไป เราจะอยู่ที่นี่ ทำเป็นว่าฉันไม่เคยพูดอะไรนะ จากนี้ไปฉันจะอยู่กับเธอ!” … ร้านขนมมีกำหนดจะกลับมาเปิดในอีก 6 วัน แอเรียนตัดสินใจเปิดร้านอีกครั้งในวันปีใหม่ การปรากฏตัวอย่างกะทันหันของมาร์คในบาร์ส่งผลต่ออารมณ์ของเธอ เธอไม่ต้องการที่จะอยู่เฉย ๆ และมีความคิดที่หมกมุ่นอยู่กับคนที่เธอไม่ควรครุ่นคิดถึง ทางที่ดีที่สุดคือเธอต้องทำให้ตัวเองยุ่งอยู่เสมอ ตอนแรกเธอคิดว่าเธอจะปล่อยมันไปได้ บอกลาอดีต และลืมผู้ชายคนนั้นไปเสีย แต่ตรงกันข้าม เมื่อเวลาผ่านไปเธอกลับคิดถึงเขาบ่อยขึ้น เธอเคยคิดว่าเธอถือเขาเป็น "ครอบครัว" ซึ่งเป็นความสัมพันธ์ที่ไร้สาระ ณ จุดนี้ ตอนนี้เธอรู้แล้วว่าเธอรักเขา เพียงแต่ว่าในอดีตเธอไม่เคยเข้าใจว่าความรักเป
เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 466 ขอบคุณสำหรับธุรกิจของคุณ!
แอเรียนเริ่มเดินลงบันไดแล้วเมื่อในที่สุดเรจิน่าก็เข้าใจเธออารมณ์ของเรจิน่าพุ่งทะยาน “เธอคิดว่ามันเป็นอย่างนั้นเหรอ นังบ้า! เธอลืมไปหรือเปล่าว่าฉันสามารถซื้อซิมการ์ดจำนวนมหาศาลและวนใช้และทิ้งระเบิดใส่เธอทุกวันที่น่ารังเกียจเหรอ? แล้วฉันจะขอเงินคืนจากร้านเหม็น ๆ ของเธอโดยบอกทุกคนว่าคุณภาพอาหารของแย่มาก! บัดซบ! ถ้าเธอลากฉันลงนรก ฉันจะทำเช่นเดียวกับเธอ!” เธอซะบด “โอ้ และรู้อะไรไหม? ฉันเบื่อที่จะกินของเธอจะแย่แล้ว!”ในทางกลับกัน แอเรียนนั้นสงบเงียบมากกว่าที่จะปล่อยควัน “เอาเลยคนสวย เยาวชนต้องฝันให้ใหญ่ ดังนั้นหากนี่คือความปรารถนาขงเธอ ก็เอาเลย! นอกจากนี้ ไม่ใช่ว่าฉันเพิ่งบันทึกทุกสิ่งที่เธอพูดมา ซึ่งเป็นหลักฐานเพียงพอที่จะฟ้องเธอในข้อหาใส่ร้ายป้ายสีได้ ฉันเดาว่าการถูกส่งตัวเข้าคุกตั้งแต่อายุยังน้อยนั้นช่างเป็นตำนานจริง ๆ เฮ้! ฉันเป็นกำลังใจให้เธอบรรลุสิ่งที่เป็นไปไม่ได้นะเรจิน่า อย่าออมมือล่ะ!”กลุ่มของเรจิน่าพิจารณาแผนใหม่อย่างรวดเร็ว “เอ่อ เรจจี้? เรามักจะกินทุกอย่างที่เราสั่งจากร้านนี้หมดใช่ไหม? และเพื่อความเป็นธรรม พวกเขาไม่ได้รสชาติแย่อย่างที่เราพูดอย่างแน่นอน การทิ้งระเบิดใส่คะแนน
เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 467 ฉันไม่เมตตาผู้ที่จะทำร้ายฉัน
ในที่สุด วันอันแสนวุ่นวายของสาว ๆ ก็จบลงด้วยการที่ทิฟฟานี่นับรายได้อย่างมีความสุข “โอ้พระเจ้า แอริ เราถูกแจ็กพอตในวันทำการแรกของปี!” เธออุทาน “ตามจริงแล้ว เพียงอาคารสำนักงานที่อยู่ตรงข้ามเราคนเดียวก็ทำให้ร้านของเราคงอยู่ได้ตลอดไปแล้ว อันที่จริงฉันแน่ใจว่าเราจะจ้างคนเพิ่มขึ้นอีกสองสามวันนับจากนี้! อ้อ อีกอย่าง การมีคนสั่งจากแอปซื้อกลับบ้านมากกว่าสั่งตรงจากร้านทำให้เราเสียรายได้ให้พ่อค้าคนกลาง หากพวกเขาสั่งโดยตรง เราอาจได้มากกว่านี้! ฉันจะให้ธัญญ่าให้บัตรติดต่อเล็ก ๆ แก่พวกเขาในครั้งต่อไป”“เรียบร้อยแล้ว ทิฟฟานี่” ธัญญ่าแทรกขึ้น “ฉันได้ให้นามบัตรของพวกเราแก่พวกเขาในระหว่างการส่งของวันนี้ ฉันบอกพวกเขาว่าพวกเขาสามารถโทรหาเราได้ทุกเมื่อที่พวกเขาอยากอาหารเรา”เมื่อถึงเวลา ทิฟฟานี่ได้นำโบนัสที่ถูกห่อในห่อเล็ก ๆ น้อย ๆ ของเด็กสาวมาให้เธอ “เรามีของเล็กน้อยให้เธอ เจ้าคนฉลาดของเรา”ในตอนแรก ธัญญ่ารู้สึกดีใจอย่างยิ่งเมื่อได้รับรางวัลของเธอ แต่แล้วเธอก็รับรู้ถึงความหนาที่ผิดปกติ และเธอก็เริ่มรู้สึกเขินอายเล็กน้อย “เอิ่ม นี่… นี่มันมากเกินไป ใช่ไหม? มากกว่าสามเท่าของค่าจ้างปกติของฉัน แบบว่า เยอะก
Latest chapter
เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 1270 การปรากฏตัวของเจนิซ
แน่นอนว่าแอเรียนจะไม่กล้าอุ้มเพลโตอีกเนื่องจากเธอกลัวว่าลูกชายของเธอจะอิจฉาเมื่อแอเรียนบอกให้ทิฟฟานี่ตั้งชื่อเล่นให้เพลโต ทิฟฟานี่ก็ส่ายหัว “ผู้ชายจำเป็นต้องมีชื่อเล่นด้วยเหรอ? ถ้าสมอร์โตไปเป็นหนุ่มหล่อ มันจะไม่ตลกเหรอถ้าเราจะเรียกเขาว่าสมอร์? พวกสาว ๆ ที่ชอบเขาจะต้องหัวเราะจนน้ำตาไหลแน่นอน ชื่อเล่นจะน่ารักแค่ตอนที่ยังเด็กเท่านั้นแหละ”แอเรียนเบะปาก “เธอแค่ขี้เกียจที่จะคิดชื่อ ถูกไหม? เธอเลยอ้างเหตุผลทั้งหมดนี้ ชื่อเล่นเขาก็มีไว้เรียกเฉพาะตอนที่ยังเด็กเท่านั้นแหละ ใครเขาจะเรียกชื่อเล่นกันตอนโตล่ะ?”เมื่อพวกเธอกำลังคุยกันอยู่ อยู่ ๆ แจ็คสันก็โทรมา “คุณขับรถไปหาแอเรียนกับเพลโตคนเดียวเลยเหรอ? คุณไม่รู้จักฝีมือการขับรถตัวเองเลยเหรอ? ถ้าเกิดอะไรขึ้นจะทำยังไง? คุณน่าจะขอให้คนขับรถของแม่ไปส่งคุณแทน”ทิฟฟานี่หงุดหงิดมาก “นี่คุณคงอยากให้อะไรเกิดขึ้นกับฉันมากสินะ? ฉันมาถึงแล้ว แค่นั้นยังไม่ดีพออีกเหรอ? ฉันแค่ถอยรถไม่เก่งแค่นั้นเอง ถ้าฉันขับเดินหน้าอย่างเดียวจะมีอะไรร้ายแรงเกิดขึ้นได้บ้าง? คุณทำงานของคุณต่อไปเถอะค่ะ”ทิฟฟานี่อาจจะหงุดหงิด แต่จริง ๆ แล้วเธอก็แอบดีใจ อารมณ์ของเธอชัดเจนมากแม้ก
เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 1269 สมอร์เป็นเด็กใจร้อน
เมื่อเมลานีทานอาหารเสร็จและพวกเขาออกจากบ้าน อเลฮานโดรก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอกทันทีที่พวกเขาขึ้นรถเมลานีเห็นดังนั้นจึงถามเขาว่า “โล่งอกใช่ไหมล่ะ? ฉันบอกแล้วว่าไม่ต้องมา แต่คุณไม่ฟังฉันเอง ฉันเองยังเบื่อพ่อแม่ตัวเองเลย”อเลฮานโดรเงียบโดยไม่ตอบอะไร เขาตื่นเช้ามากและยังคงง่วงนอนอยู่ เขาจึงหลับตาลงและพักสายตาเมลานีเริ่มไม่สบายใจ อเลฮานโดรรู้เรื่องที่เธอแอบติดต่อกับทิฟฟานี่หรือเปล่า? เขาน่าจะ… ไม่รู้เรื่องหรอก ถูกไหม? ไม่อย่างนั้นเขาน่าจะโวยวายไปแล้วแทนที่จะนิ่งสงบแบบนี้ เธอเลยคิดว่าเธอน่าจะบอกเขาก่อนที่เขาจะรู้ด้วยตนเองหลังจากที่ลังเลอยู่ชั่วครู่เธอก็พูดว่า “ฉันติดต่อกับทิฟฟานี่อยู่”ร่างกายของอเลฮานโดรแข็งทื่อโดยไม่รู้ตัว “แล้ว?”เธอคิดถูกแล้วจริง ๆ อเลฮานโดรจะมีปฏิกิริยาก็ต่อเมื่อมันเป็นเรื่องของทิฟฟานี่ แต่นอกจากนั้นเขาจะเมินทุกคำพูดของเธอ เมลานีแอบไม่พอใจ แต่ไม่แสดงให้เขาเห็น “คุณไม่โกรธเหรอ?”อเลฮานโดรลืมตาและมองหน้าเธอ “ทำไมผมจะต้องโกรธด้วย? ยังไงคุณก็ไม่ทำอะไรเธออยู่แล้ว”เมลานีพูดไม่ออก เขามั่นใจขนาดนั้นเลยเหรอว่าเธอจะไม่ทำอะไรทิฟฟานี่? เธอคิดมาเสมอว่าเธอไม่รู้จักอเลฮานโด
เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 1268 อเลฮานโดรผู้ได้รับรางวัลออสการ์สำหรับนักแสดงดีเด่น
อเลฮานโดรรู้ตัวดีว่ามันเป็นเพียงความคิดตามสัญชาตญาณผู้ชายของเขาและไม่มีสิ่งอื่นใดหลังจากนั้นไม่นานหนังตาของเมลานีก็เริ่มหนัก อาจจะเป็นเพราะความเงียบสนิทที่เปรียบดั่งเพลงกล่อมนอนอย่างดี บวกกับครรภ์ของเธอที่ทำให้เธอง่วงเหนื่อยง่ายขึ้น ตอนแรกเธอคิดว่าเธอจะไม่สามารถนอนหลับได้เพราะอเลฮานโดรด้วยซ้ำ…ขณะที่เธอกำลังหาพลิกตัวหาท่านอนที่สบายด้วยความงัวเงีย อยู่ ๆ อเลฮานโดรก็พูดขึ้นมาว่า “หยุดขยับไปขยับมาสักที”เมลานีที่กำลังจะผล็อยหลับตื่นทันทีที่ได้ยินเสียงของเขาที่ดังขึ้นอย่างกะทันหัน เธอเริ่มรู้สึกรำคาญและเหวี่ยงใส่เขา “นี่มันบ้านของฉันและเตียงของฉัน ทำไมฉันจะขยับตัวไม่ได้? นี่คุณอย่าหาเรื่องโดยไม่มีเหตุผลได้ไหม?”เธอไม่ทันรู้ตัวว่าเธอเผลอไปโดนขาของเขาขณะที่เธอพลิกตัวไปมา ทันใดนั้นอเลฮานโดรก็ขึ้นคร่อมเธอโดยที่แขนแต่ละข้างของเขาอยู่ข้างตัวเธอเมลานีตกใจและหันหน้าหนีทันที “คุณจะทำอะไร? ลงไปเลยนะ!”กำปั้นของเธอเล็กมาก มันไม่เพียงแต่ไม่สามารถทำให้อเลฮานโดรเจ็บได้ แต่การกระทำของเธอยังทำให้เขามีอารมณ์มากขึ้นอีกด้วย “ผมบอกให้คุณเลิกขยับไง คุณจะไม่ฟังผมใช่ไหม?”เมลานีไม่กล้าที่จะขยับตัวอีกและ
เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 1267 คนสองคนที่ไม่ได้รู้สึกอะไรกันสามารถอยู่ด้วยกันได้เหรอ
ในความเป็นจริงแล้วอเลฮานโดรกลับรู้สึกสบายใจโดยไม่รู้เหตุผลเมื่อเข้ามาในห้องของเธอ “คุณสบายดีไหม?”เมลานีตะลึงเล็กน้อย “ฉันบอกคุณแล้วว่าคุณไม่ต้องแสดงหรอก ที่นี่ไม่มีใครสักหน่อย แล้วคุณจะแกล้งทำทำไม? ฉันไม่ฟ้องคุณปู่หรอก เพราะฉะนั้นพรุ่งนี้คุณกลับไปเลยก็ได้ ฉันอยู่ที่นี่แล้วสบายดี”อเลฮานโดรไม่สนใจสิ่งที่เมลานนีพูดและเรียกหาเจตต์ผู้ซึ่งนำทุกอย่างที่อเลฮานโดรได้ซื้อให้เธอเข้ามาให้ โต๊ะเครื่องแป้งของเธอเต็มไปด้วยข้าวของมากมายในไม่ช้าหัวใจของเมลานีเริ่มละลายแต่เธอบังคับให้ตัวเองสงบนิ่งต่อไปเมื่อเธอพูดว่า “ขอบคุณสำหรับน้ำใจของคุณนะคะ แต่ฉันขอไม่รับของพวกนี้ดีกว่า เพราะฉันรู้ว่าคุณไม่ได้ให้มันด้วยความเต็มใจ”เจตต์ไม่ต้องการรู้เห็นเกี่ยวกับการทะเลาะของพวกเขา เขาจึงออกไปจากห้องเมื่อวางของเสร็จแล้วอเลฮานโดรพูดนิ่ง ๆ ว่า “ถ้าคุณไม่อยากได้นก็ทิ้งไปสิ เครื่องสำอางพวกนี้ไม่ได้แพงขนาดนั้น พวกเครื่องประดับก็ราคาแค่สองสามแสนดอลลาร์ เพราะฉะนั้นคุณจะทำอะไรกับพวกมันก็แล้วแต่คุณเลย ในเมื่อคุณไม่อยากเห็นหน้าผม ผมกลับวันพรุ่งนี้ก็ได้ นอนเถอะ ผมจะไปอาบน้ำก่อน”เมื่อเมลานีเห็นเขาเดินเข้าไปในห้องน้ำเธอ
เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 1266 เล่นใหญ่
ทิฟฟานี่ตระหนักว่ามีบางอย่างผิดปกติก่อนที่เธอจะพูดจบ เธอเงยหน้าขึ้นและเห็นว่าสีหน้าของแจ็คสันเยือกเย็น แววตาของเขาเปล่งประกายด้วยความตื่นตระหนก เธอไม่เข้าใจว่าเขาเป็นอะไรไป “เป็นอะไรเหรอ? ทำไมมองฉันแบบนั้นล่ะ?”มันเหมือนกับว่าเขาเปลี่ยนเป็นคนละคนไปเลย แม้แต่น้ำเสียงของเขาก็เยือกเย็น “เขาแต่งงานเพื่อความสะดวกแบบนั้น คุณยังจะเชื่อจริง ๆ เหรอว่าเขาจะมีความรู้สึกให้เมลานี ลาร์คจริง ๆ ? คุณคิดไปเองทั้งหมด ผมบอกคุณแล้วว่าห้ามไปเจอเขา ไม่ว่ามันจะเป็นเพียงเรื่องบังเอิญหรือตั้งใจยิ่งห้ามแล้วใหญ่ คราวหน้าก็หลีกเลี่ยงเขาซะนะ!”ท่าทีที่เปลี่ยนไปกะทันหันของเขาทำให้ทิฟฟานี่ตกใจกลัว เธอกลืนน้ำลายและไม่รู้ว่าจะต้องพูดอะไรแจ็คสันรีบอาบน้ำให้เสร็จและออกไปโดยปล่อยเธอไว้คนเดียวในห้องน้ำ เธอรู้สึกว่างเปล่าทันที ทุกอย่างกำลังไปได้ดีจนกระทั่งเธอพูดถึงอเลฮานโดรและทุกอย่างกลายมาเป็นแบบนี้… แจ็คสันหนีไปที่ห้องทำงานของเขาหลังจากที่ออกมาจากห้องน้ำเพื่อแอบดูดบุหรี่อย่างต่อเนื่องโดยที่ทิฟฟานี่ไม่รู้ นิ้วที่เขาถือบุหรี่สั่นไม่หยุด เขากลัวเกินกว่าที่จะคิดถึงปฏิกิริยาของทิฟฟานี่เมื่อเธอต้องรู้ว่าจริง ๆ แล้วอเลฮ
เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 1265 ใจเย็น ๆ เจ้าซื่อบื้อ
ขณะที่เขากำลังหาสวิตช์เปิดไฟบนกำแพงเพื่อที่จะเปิดไฟทิฟฟานี่ก็หยุดเขาเอาไว้ “ไม่! ฉันชอบแบบปิดไฟมากกว่า ฉันอายนิดหน่อยน่ะ”เขารู้ดีว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่ เธอกลัวว่ารอยแตกของเธอจะทำให้เขาหมดอารมณ์ เขายิ้มและจุ๊บหน้าผากเธอ “ไม่เอาน่า ปกติคุณไม่ขี้อายนี่ ผมไม่ยักรู้ว่าคุณจะอายเป็นด้วยซ้ำ ผมไม่มีวันที่จะหมดอารมณ์กับคุณหรอก คุณได้รอยแตกเหล่านั้นมาเพราะคุณอุ้มท้องลูกของผม พวกมันเป็นรางวัลแห่งเกียรติยศของคุณนะ”ทิฟฟานี่เชื่อคำพูดของเขา เขามีลิ้นที่กะล่อนที่ช่วยให้เขาสามารถถ่ายทอดคำพูดเหล่านั้นอย่างราบรื่นได้จริง ๆแจ็คสันเปิดไฟเมื่อเธอกำลังเหม่อลอยในห้วงความคิดทิฟฟานี่รีบหยิบผ้าห่มมาคลุมตัวเองทันทีที่ไฟสว่างขึ้น “โธ่ อะไรเนี่ย! ฉันไม่อยากเปิดไฟ ขอเวลาฉันปรับตัวหน่อยสิคะ!”เขายิ้มอย่างมีเลศนัยขณะที่เมินคำบ่นของเธอและคว้าแขนเธอเพื่อหยุดเธอจากการดิ้นหนี…เธอลืมหายใจเมื่อเขาจับคางของเธอ สายตาเธอเริ่มพร่ามัวหมอนใบหนึ่งนอนอยู่บนพื้นหน้าเตียงราวกับว่ามันรับความป่าเถื่อนของพวกเขาไม่ได้...หลังจากที่เสร็จภารกิจแล้ว ทิฟฟานี่ก็ขดตัวในอ้อมแขนของแจ็คสันและวาดวงกลมบนแขนของเขาแจ็คสันจับมือของเธ
เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 1264 เหล่าแม่ ๆ และภรรยา
”หยุดทำไมล่ะคะ?” แอเรียนถาม “เล่นต่อสิ”“เธอก็มาผลักสิ ไม่อย่างนั้นก็มานั่งกับสมอร์” มาร์คชักชวนแอเรียนเคยตกชิงช้าเมื่อตอนที่เธอยังเด็ก เธอจึงหวาดกลัว “ไม่ ๆ ไม่ คุณเล่นกับเขาเลย เดี๋ยวฉันผลักให้ ขาคุณก็ออกจะยาว คุณน่าจะแกว่งตัวเองได้สบาย ไม่เห็นจะต้องพึ่งฉันเลย แล้วคุณจะขอให้ฉันผลักทำไม?”เขาเลิกคิ้วหนึ่งข้างและตอบว่า “เพื่อที่เธอจะได้มีส่วมร่วมด้วยแทนที่จะยืนเหม่อลอยอยู่ยังไงล่ะ…”มีบางอย่างผิดปกติในคำพูดของเขา…แอเรียนยอมแพ้และเดินไปข้างหลังพวกเขา เธอวางมือบนหลังเขาและออกแรงผลักแอริสโตเติลจะส่งเสียงร้องด้วยความดีใจเป็นครั้งคราว ดูเหมือนว่าแอริสโตเติลไม่ได้มีความสุขได้เฉพาะเวลาที่เล่นกับเจนิซ เพียงแต่ว่าเวลาที่แอเรียนเล่นกับเขาเธอมักจะเล่นแบบนิ่ม ๆ และเงียบ ๆ เพราะเขาคือลูกคนแรกของเธอและมันเป็นครั้งแรกที่เธอต้องเล่นกับเด็กทารก เพราะฉะนั้นยังมีอีกหลายอย่างที่เธอยังต้องเรียนรู้อีก...ในขณะเดียวกันที่ไวท์ วอเตอร์ เบย์ วิลล่าหลังจากที่ทานข้าวกันเสร็จแจ็คสันก็กำลังล้างจานในห้องครัวตามปกติ ทิฟฟานี่สามารถจ้องเขาในชุดผ้ากันเปื้อนได้ทั้งวัน เธอไม่ได้ทำอะไรเลยนอกจากยืนพิงกำแพงในห้
เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 1263 เขานึกว่าเธอคิดว่า
หลังจากนั้นไม่นาน อเลฮานโดรและเจตต์ก็เดินออกมาจากห้างสรรพสินค้าและขึ้นรถไปอเลฮานโดรจ้องกองสินค้าสำหรับผู้หญิงข้าง ๆ เขา ระหว่างคิ้วของเขาแอบมีร่องรอยของความไม่พอใจเจตต์มองเขาผ่านกระจกมองหลัง “ท่านครับ อย่าปล่อยให้เรื่องอื่นเบี่ยงเบนความตั้งใจของท่านเลยครับ ท่านตัดสินใจที่จะไปเยี่ยมนายหญิงที่อายาเช่แล้ว” เขาเตือนเบา ๆ “ดอน สมิธจะไม่มีวันมอบสมบัติของตระกูลสมิธให้ท่านถ้าท่านลงมือในตอนนี้”อเลฮานโดรมองออกไปนอกหน้าต่างและตอบอย่างใจเย็นว่า “รู้แล้ว”เขาคงจะไม่ได้ออกมาซื้อของในวันนี้หากดอน สมิธไม่ได้กดดันเขา เขายังต้องเหนื่อยซื้อของมากมายให้เมลานีอีกด้วย เขาไม่ได้คาดคิดว่าจะเจอแอเรียนและทิฟฟานี่ที่นี่เหมือนกัน ดูจากสีหน้าของแอเรียนแล้ว มาร์คคงจะบอกเธอทุกอย่างแล้วเขาได้ต้นไม้นั้นมาจากคนอื่นอีกที มันเป็นสายพันธุ์ที่หายากจากนาฟาเอธ เขาต้องลำบากอย่างมากเพื่อที่จะนำมันกลับเข้ามาในประเทศ และไม่มีใครรู้เลยว่ามันจะออกดอกเมื่อไหร่ ถ้ามันได้รับการดูแลอย่างพิถีพิถัน มันคงจะออกดอกในไม่ช้า ตอนแรกเขาตั้งใจว่าเขาจะเปิดเผยตัวตนที่แท้จริงของเขากับทิฟฟานี่เมื่อต้นไม้นั้นออกดอก แต่น่าเสียดายที่การเปลี่ย
เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 1262 หุบปากซะไอ้สารเลว
หลังจากที่คุยกันนานพอสมควร ในที่สุดทิฟฟานี่ก็จำได้ว่าเธอมาที่นี่เพื่อซื้อเครื่องสำอางกับแอเรียน เธอหันไปหาแอเรียนและพบกับสีหน้าที่แปลกไปบนใบหน้าของแอเรียน “แอริ เป็นอะไรเหรอ?” เธอถามด้วยความสงสัย “ทำไมดึงหน้าแบบนั้นล่ะ? เธอโอเครึเปล่า?”แอเรียนหายใจเข้าลึก ๆ ก่อนที่จะตอบว่า “ไม่ ฉันรู้สึกเหนื่อย ๆ นิดหน่อย ฉันไม่อยากช้อปปิ้งแล้ว ไปกันเถอะ”ทิฟฟานี่เอื้อมมือไปจับหน้าผากของแอเรียน “เพราะโรคเลือดจางของเธอรึเปล่า? เธอดูซูบ ๆ นะ ไว้ฉันจะบอกให้มาร์คขุนเธอให้อ้วน แต่ไหน ๆ เราก็มาถึงที่นี่แล้ว ทำไมไม่ซื้อของของเธอเลยล่ะ? เหลือแค่ต้องจ่ายเงินเอง ไม่นานขนาดนั้นหรอก ไปนั่งก่อนไหม? เดี๋ยวฉันจ่ายให้”อเลฮานโดรหันมามองแอเรียน แววตาของเขาแฝงไปด้วยการยั่ยยุ ทั้งคู่ต่างตระหนักถึงสถานการณ์ในตอนนี้ดีแอเรียนกลบเกลื่อนความโกรธของเธอและหาม้านั่ง เธอหวังเพียงว่าทิฟฟานี่จะเร่งรีบซื้อเครื่องสำอางเพื่อที่พวกเธอจะได้รีบออกไปจากที่นี่ ทุก ๆ วินาทีที่อยู่กับอเลฮานโดรถือเป็นความเสี่ยง“ทิฟฟานี่ ต้นไม้ที่ผมให้คุณออกดอกหรือยังครับ?” อเลฮานโดรจงใจถามถึงต้นไม้ในกระถาง ทิฟฟานี่ยื่นบัตรเครดิตของเธอให้พนักงานคิดเง
