บทที่ 211 คำพูดที่ไม่ได้พูด

เพื่อไม่ให้มาร์คเกิดความสงสัย แอเรียนจึงขอลิลี่ออกจากที่ทำงานก่อนเวลาหนึ่งชั่วโมงครึ่ง เธอไม่ได้ขอเอริคเพราะกลัวว่าเขาจะบอกมาร์ค

เมื่อแอเรียนออกจากที่ทำงานเธอก็ซื้อผลไม้และเรียกรถแท็กซี่ไปโรงพยาบาล ใช้เวลาไม่นานก่อนที่เธอจะพบผู้ปกครองของวิล เธอลังเลอยู่ครู่หนึ่งและรู้สึกกระอักกระอ่วนก่อนที่เธอจะเคาะประตูในที่สุด

เสียงที่ชัดเจนของวิลดังขึ้นจากด้านหลังประตู "เข้ามา" แอเรียนรู้สึกมั่นใจอย่างอธิบายไม่ถูกเมื่อเธอได้ยินเสียงของเขา เธอผลักประตูให้เปิดออกเผยให้เห็นรอยยิ้มเล็ก ๆ “วันนี้ฉันออกจากงานก่อนเวลา เพราะนายเข้ารับการรักษาในโรงพยาบาล นายรู้สึกอย่างไรบ้าง?”

วิลตะลึงเล็กน้อยราวกับว่าเขาไม่คาดคิดว่าจะได้เจอเธอ เมื่อเขาฟื้นคืนสติ ดวงตาของเขาก็เต็มไปด้วยความสุข “ฉัน… ฉันไม่คิดว่าเธอจะมา ฉันสบายดี ขาของฉันร้าวไม่ได้ร้ายแรงมาก นั่งก่อนสิ"

แอเรียนสังเกตวิลและรู้สึกผิดในใจของเธอขึ้นเรื่อย ๆ ก่อนหน้านี้เขามีสุขภาพแข็งแรงและมีสุขภาพดีและตอนนี้เขาสวมชุดของผู้ป่วยอยู่บนเตียงโรงพยาบาลโดยมีเฝือกที่ขาของเขา เขาดูซีดและอ่อนแอ “เอ่อ… ขอโทษนะ...”

วิลยิ้มและถามว่า “นายขอโทษทำไม?”

แอเรียนกัดริมฝีปากข