Se connecterShare
บทที่ 1013 มันสายเกินไปแล้ว
Related chapter
เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 1014 ลาก่อนเอริก
“ถ้าฉันอยู่ด้วยน่ะเหรอ? ไม่ต้องห่วงเลย จะไม่มีใครได้เข้ามาเว้นแต่นายจะอนุญาต” แจ็คสันพูดด้วยความเย็นชาเอริกส่ายหัว "ไม่เป็นไร ปล่อยพี่สาวฉันเข้ามา เธอเป็นคนเดียวในครอบครัวนาธาเนียลที่มีมนุษยธรรม”แอเรียนผงกศีรษะให้แจ็คสันเรียกพี่สาวของเอริกเข้ามา แจ็คสันเข้าใจและเปิดประตู พวกนาธาเนียลกำลังรับประทานอาหารอยู่และดูเหมือนจะไม่ได้รู้สึกอะไรกับความอัปยศในโรงพยาบาล เมื่อประตูเปิดออกพวกเขาก็เตร่เข้ามาเหมือนแมลงวันที่กำลังบินไปตอมไก่เน่าแจ็คสันขมวดคิ้วด้วยความรังเกียจ สายตาของเขากวาดไปมารอบ ๆ ทุกคนขณะที่ตัวเขายืนนิ่งเงียบ จากนั้นเขาก็เห็นว่าพี่สาวของเอริกเป็นคนเดียวที่ยังคงนิ่งและเป็นคนเดียวที่ไม่ได้รับประทานอาหารกับพวกเขา เอริกพูดถูก พี่สาวของเขาเป็นคนเดียวในครอบครัวที่มีมนุษยธรรมจริง ๆ“พี่สาวครับ เอริกขอให้คุณเข้าไปข้างใน” เขาเรียกเธอว่า "พี่สาว" เพราะเห็นแก่เอริกพี่สาวของเอริกตกตะลึง "อ้อ… โอเค"เอริกยิ้มให้พี่สาวของเขาเมื่อเธอเดินเข้าไปในห้อง “สวัสดีครับพี่สาว”พี่สาวของเขายกมือขึ้นเพื่อเช็ดน้ำตาที่หางตาและยิ้มกลับมาให้เขา “ฉันขอโทษนะ ฉันดูแลนายได้ไม่ดีเลย ฉันละเลยนายตั้งแต่ที่ฉั
เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 1015 ต้องตบซ้ำ ครั้งเดียวไม่พอหรอก
เสียงฝีเท้าของพี่สาวของเอริกหยุดชะงักลงอย่างกะทันหัน เธอจ้องไปที่ญาติ ๆ ของเธอด้วยสีหน้าที่ไม่อยากจะเชื้อหูของตัวเอง "พวกคุณทำอะไรของพวกคุณ? ฮะ? คุณพ่อ ลูกชายของคุณตายแล้วนะ พี่ใหญ่ น้องชายของพี่ตายแล้ว! เขาติดค้างอะไรพวกคุณเหรอ? ไม่มีเลย! สิ่งของเหล่านั้นทั้งหมดเป็นของเขาคนเดียว พวกคุณไม่มีสิทธิ์ที่จะได้รับมันจากเขาแม้ว่าเขาจะนำพวกมันลงหลุมศพไปด้วยก็ตาม! บางคนนี่น่าเกลียดจนน่าสะอิดสะเอียนจริง ๆ! การเป็นส่วนหนึ่งของครอบครัวนี้ทำให้ฉันรู้สึกขยะแขยงชะมัด!”พี่ชายสองคนของครอบครัวนาธาเนียลยังคงยึดมั่นในความหวังที่จะได้รับทรัพย์สินของเอริก มีเพียงคุณนาธาเนียลเท่านั้นที่พิจารณาเรื่องนี้ จากนั้นเขาก็ถอนหายใจ “พวกนายทุกคนหุบปาก! ลืมมันเถอะ พวกเราไม่ควรจะมาที่นี่ตั้งแต่แรก ปล่อยให้เขาได้ไปอย่างสงบเถอะ…”วิกกี้สามารถบอกได้ว่ามีบางอย่างผิดปกติ จากนั้นเธอก็ตระหนักว่าเอริกตายแล้ว เธอหดตัวบนม้านั่งจากความซึม ร่างกายของเธอสั่นสะท้าน ผู้ชายที่เคยหัวเราะ พูดคุย ทานอาหารและนอนกับเธอเมื่อไม่กี่เดือนก่อนหน้านี้ตายไปแล้วจริง ๆ… เขาจากโลกนี้ไปแล้วทันใดนั้นเธอก็ตระหนักว่าเธอทำผิดพลาดครั้งใหญ่ เธอไม่เคย
เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 1016 โศกเศร้าจนพูดไม่ออก
พวกเขากำลังจะโต้กลับ แต่เมื่อเห็นแจ็คสันเดินออกมาจากวอร์ด พวกเขาจึงรีบจากไปด้วยความกลัว วิกกี้ลุกจากที่นั่ง “เธอหาเรื่องทะเลาะพอแล้วหรือยัง? ฉันจะกลับแล้วเหมือนกัน… ในเมื่อเขาไม่ต้องการที่จะพบฉัน ฉันก็จะไม่เข้าไปพบเขา…”ความโกรธของแอเรียนเกือบจะลดลงเมื่อเธอตบคน ๆ นั้น เธอไม่ได้สาธยายกับมันนานเพราะตอนนี้วิกกี้ก็ไม่ได้ทำตัวน่ารังเกียจนัก “เอริกสัญญาว่าจะให้เงินเธอ 30,000 ดอลลาร์แทนความเมตตาที่เขามีต่อเธอไม่ว่าเธอจะเคยทำอะไรเขาไว้บ้างก็ตาม เอาหมายเลขบัญชีธนาคารของเธอมา ฉันจะโอนเงินให้เธอในภายหลัง”วิกกี้ส่ายหัว "ไม่จำเป็น สิ่งที่ฉันต้องการจริง ๆ ไม่ใช่สิ่งเหล่านั้น”แอเรียนไม่ได้ยืนกราน “ถ้าอย่างนั้นก็แล้วแต่เธอ ถ้าเธอไม่ต้องการมัน ฉันก็จะเอามันไปบริจาค ปล่อยมันไปนั้นแหละดีแล้ว”ทิฟฟานี่กำลังตั้งครรภ์ มาร์คจึงขอให้แจ็คสันไปส่งเธอกลับบ้านก่อน แอเรียนก็ต้องดูแลสมอร์ ดังนั้นเธอจึงถูกส่งกลับบ้านพร้อมกับทิฟฟานี่ด้วย มาร์คอยู่ในโรงพยาบาลต่อคนเดียวเพราะเขายังมีสิ่งที่ต้องจัดการเกี่ยวกับการเสียชีวิตของเอริกเมื่อต้องมองดูเพื่อนสนิทคนหนึ่ง ซึ่งในขณะนี้นอนอยู่บนเตียงในโรงพยาบาลโดยปราศจากลมหายใ
เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 1017 จมอยู่กับความเจ็บปวดแสนสาหัส
เจตต์ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นเขาก็กางแขนออกและดึงธัญญ่าเข้ามากอด “ฉันไม่รู้วิธีปลอบใจคนอื่น ถ้าเธอเศร้าก็ร้องออกมาเถอะ”ธัญญ่าตกตะลึง ไม่นานเสียงสะอื้นเบา ๆ ก็เล็ดลอดออกมาจากลำคอของเธอ เธอตั้งใจว่าจะกลั้นมันเอาไว้แต่เธอกลับล้มเหลวไม่ว่าจะพยายามแค่ไหนก็ตาม “ฉันขอโทษค่ะ… เขาตายแล้ว… ฉันเสียใจเหลือเกิน…”'เขา?' เจตต์ไม่รู้ว่าเธอหมายถึงใคร 'แจ็คสันเหรอ? เป็นไปไม่ได้ ฉันไม่เห็นได้ยินอะไรเกี่ยวกับเรื่องนั้นเลย แต่เธอชอบแจ็คสันไม่ใช่เหรอ? นอกจากแจ็คสันแล้วใครจะทำให้เธอเสียใจได้ขนาดนี้อีก?’สุดท้ายเขาก็ไม่ได้ถามเธอ พวกเขาอยู่ด้วยกันเพราะชะตากรรม พวกเขาสามารถปลอบโยนและให้ความอบอุ่นซึ่งกันและกันได้เมื่อยามจำเป็นเท่านั้น แต่พวกเขาไม่สามารถที่จะตกหลุมรักกันได้…หลังจากนั้นสองสามวัน พายุฝนฟ้าคะนองอีกลูกก็พัดเข้ามาที่เมืองหลวง ดูเหมือนว่าสภาพอากาศที่ร้อนและแห้งแล้งก่อนหน้านี้เป็นเพียงลางก่อนเกิดพายุฝนฟ้าคะนอง ดูเหมือนฝนจะต้องการชะล้างสิ่งสกปรกทั้งหมดที่ตกค้างอยู่ในเมืองพวกเขาจัดการงานศพของเอริกจนเกือบเสร็จสิ้นแล้ว พวกเขาเลือกที่จะฝังศพของเอริกไว้ข้าง ๆ คุณย่าของแอเรียนเนื่องจากทิฟฟานี่อ้าง
เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 1018 การแต่งงานที่รอคอยมานาน
แอเรียนยื่นมือออกไปและกดรหัสผ่านของประตู "ได้สิ" จากนั้นประตูเหล็กก็ค่อย ๆ เปิดออก เจนิซขอบคุณเธอและรีบเข้าไปในบ้าน นี่เป็นครั้งแรกที่เจนิซมาที่นี่ แต่ดูเหมือนว่าเธอจะคุ้นเคยกับสถานที่นี้มากทีเดียว ถ้าไม่ใช่เพราะว่าแอเรียนอยู่บ้านตลอดเวลาเธอคงจะสงสัยว่านี่เป็นครั้งแรกที่เจนิซมาที่นี่จริง ๆ หรือเปล่า…แอเรียนเดินเข้าไปในบ้านด้วยความเฉยเมย เจนิซขึ้นไปข้างบนแล้วแต่แอเรียนไม่ได้ไปจับตาดูพวกเขา เธอเพียงแต่แต่รอในห้องนั่งเล่นเงียบ ๆ ผ่านไปประมาณห้านาที เจนิซก็ลงมาที่ชั้นล่าง "คุณนายเทรมอนต์ ดิฉันขอตัวกลับก่อนนะคะ”แอเรียนยิ้มจาง ๆ “เธอกำลังทำงานล่วงเวลาอยู่ ดังนั้นฉันจะไม่ขอให้เธออยู่ต่อหรอก แต่เธอช่วยถามอะไรเดวี่แทนฉันได้ไหม? เขาว่างขนาดนั้นเลยเหรอ? ทำไมเขาถึงขอให้เด็กฝึกงานอย่างเธอมาส่งเอกสารที่สำคัญ? เขากำลังรังแกพนักงานใหม่เหรอ?”การแสดงออกทางสีหน้าของเจนิซตกตะลึงเล็กน้อย เธอสามารถเข้าใจความหมายที่ซ่อนอยู่ในสิ่งที่แอเรียนพูดไม่มากก็น้อย “ไม่เป็นไรเลยค่ะ… ไม่มีกำไรใด ๆ หากไม่มีแรงงาน ดิฉันไม่ได้รู้สึกเหนื่อยเลยและดิฉันก็ไม่คิดว่าดิฉันกำลังถูกรังแกอยู่ค่ะ”คำตอบนั้นค่อนข้างน่าทึ่งและล
เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 1019 ภาพถ่ายในกระเป๋าสตางค์ของเขา
ในไม่ช้าทิฟฟานี่ก็เปลี่ยนวิธีที่เธอเรียกซัมเมอร์อย่างเชื่อฟัง “คุณแม่คะ ได้โปรดช่วยแอริเลือกให้หนูหน่อยค่ะ เร็ว ๆ เลยค่ะ! หนูมึนงงไปหมดแล้ว”ซัมเมอร์มองดูเครื่องประดับอยู่พักหนึ่ง เธอชี้ไปที่สร้อยคอที่ฝังเพชรไว้ตรงกลางชุดเครื่องประดับ ทว่าก่อนที่เธอจะทันได้พูดอะไรพวกเธอก็ได้ยินเสียงใส ๆ ของผู้หญิงคนหนึ่งข้าง ๆ พวกเธอ “เอาสร้อยเพชรนั่นมาให้ฉันดูหน่อย”ซัมเมอร์ไม่สามารถรั้งตัวเองไว้ได้ในเหตุการณ์ที่มีคนมาชิงตัดหน้าเธอ “นี่สาวน้อย เรากำลังดูมันก่อน กรุณารอสักครู่นะ ถ้าเราไม่ต้องการมัน มันก็ยังไม่สายเกินไปที่เธอจะดูมัน”ผู้หญิงคนนั้นกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ทันใดนั้นเธอก็เห็นทิฟฟานี่และตกตะลึง เธอเคยเห็นทิฟฟานี่ในรูปถ่ายที่อเลฮานโดรเก็บไว้ในกระเป๋าสตางค์ของเขามาก่อนเพียงมองแวบเดียวแอเรียนก็ตระหนักว่าเธอคือเมลานี ภรรยาของอเลฮานโดร "คุณนายสมิธ เราต้องการสร้อยคอเส้นนี้ กรุณาดูเครื่องประดับอื่น ๆ ไปก่อนนะคะ”เมลานีพึงพอใจมากเมื่อถูกเรียกว่าคุณนายสมิธ เธอมองไปที่สร้อยคอเพชรนั้นและโบกมือเล็กน้อย “ถ้าอย่างนั้นพวกคุณเอาไปเถอะค่ะ ท้ายที่สุดฉันก็มีของพวกนี้ตั้งมากมาย ฉันจะดูเครื่องประดับอื่น
เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 1020 ความกลัวต่อการถูกเลี้ยงดีเกินไป
หลังจากที่แจ็คสันได้รับข้อความนั้นเขาก็รีบไปที่นั่นอย่างรวดเร็ว “แม่ครับ ทำไมแม่ถึงลากเธอมาที่นี่อีก? แม่ให้เธอทานอาหารแบบนี้ทุกวันได้อย่างไร? ถ้าสตรีมีครรภ์ทานอาหารมากเกินไปมันจะไม่ดีต่อเธอนะครับ”ซัมเมอร์พูดด้วยความรำคาญ “ลูกคิดว่าใครควรจะรู้ดีกว่ากัน? ลูกหรือแม่? แม่ให้ทิฟฟ์ทานแต่อาหารที่มีคุณค่าทางโภชนาการสูงเท่านั้น เธอจะไม่อ้วนขึ้นเพียงเพราะเรื่องนั้นหรอก เธอไม่ได้อ้วนง่ายขนาดนั้นเช่นกัน แม่แค่ต้องการที่จะอุ้มหลานชายอ้วน ๆ!”แจ็คสันหมดหนทาง “แล้วถ้าเราได้ลูกสาวล่ะครับ?”ซัมเมอร์ตกตะลึงเล็กน้อย "ลูกสาวเหรอ? ลูกสาวจะต่างอะไรจากลูกชาย? ไม่ว่าจะอย่างไรเขาก็จะเป็นสมาชิกของครอบครัวเวสต์ ลูกสาวก็ดีเหมือนกันนะ พวกเธอจะเชื่อฟังมากกว่าลูกชายด้วย แต่มันจะดีกว่าแน่นอนถ้าเธอจะมีทั้งลูกชายและลูกสาว”ภายในใจของทิฟฟานี่รู้สึกกลัวขึ้นมาเล็กน้อย เธอได้ยินซัมเมอร์พูดทั้งวันว่าเธออยากอุ้มหลานชาย แต่แล้วถ้าทิฟฟานี่ได้ลูกสาวล่ะ? ทัศนคติของซัมเมอร์ก่อนและหลังคลอดจะมีความแตกต่างกันมากเช่นเดียวกับที่แสดงในทีวีหรือไม่? ทิฟฟานี่ไม่กล้าที่จะสาธยายเรื่องนั้นนานนัก เธอจับมือแจ็คสันและลุกขึ้นจากโซฟา “คุณ
เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 1021 ถูกไล่ไปนอนที่ห้องนอนแขก
“ย้อนกลับไปเมื่อตอนที่แม่ท้องผมและทานอย่างตะกละตะกลามแล้วผมเกิดมาน้ำหนักเท่าไหร่นะ? แม่แน่ใจเหรอว่าผมได้รับสารอาหารทั้งหมดนั้น?” แจ็คสันถามพลางยิ้มซัมเมอร์ขดริมฝีปาก “ก็ลูกเป็นความผิดหวังไง ลูกไม่ได้ต้องการที่จะเป็นเด็กอ้วน แม่น้ำหนักขึ้นมากกว่า 24 กก. ตั้งแต่ที่เริ่มท้องจนถึงตอนที่คลอด แต่สุดท้ายลูกก็หนักเพียง 3.9 กก. และไม่ถึง 4.2 กก. ด้วยซ้ำ ความพยายามของแม่สูญเปล่าไปหมด ระหว่างที่ตั้งครรภ์แม่กลัวมากว่าจะประสบปัญหาใด ๆ หรือเปล่า”แจ็คสันตกตะลึง “คำที่ผมได้ยินจากแม่บ่อยที่สุดตั้งแต่ยังเด็กคือคำว่า 'ความผิดหวัง' และว่าผมคือผิดหวังของแม่ ผมสงสัยจริง ๆ ว่าผมผิดพลาดตรงไหนเหรอ? ผมเป็นเด็กที่เพื่อนบ้านของเราเอาไปเปรียบเทียบกับลูก ๆ ของพวกเขา แต่แม่ก็ยังเรียกผมว่าความผิดหวังอยู่ดี แม่ควรจะเรียนรู้จากความผิดพลาดของแม่นะครับ ปริมาณอาหารที่เพิ่มขึ้นไม่จำเป็นว่าจะต้องทำให้เด็กในครรภ์อ้วนขึ้นไปด้วยนะ หยุดบังคับให้ทิฟฟ์ทานอาหารเยอะ ๆ ได้แล้ว เธอมีร่างกายที่อ้วนง่ายอยู่แล้วและช่วงนี้เธอก็ดูค่อนข้างจะล่ำขึ้น…”ทิฟฟานี่แอบเหยียบเท้าของเขา ล่ำเหรอ? อย่าใช้คำนั้นอธิบายเธออีกเชียวนะ!ขาของแจ็คสั
Latest chapter
เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 1270 การปรากฏตัวของเจนิซ
แน่นอนว่าแอเรียนจะไม่กล้าอุ้มเพลโตอีกเนื่องจากเธอกลัวว่าลูกชายของเธอจะอิจฉาเมื่อแอเรียนบอกให้ทิฟฟานี่ตั้งชื่อเล่นให้เพลโต ทิฟฟานี่ก็ส่ายหัว “ผู้ชายจำเป็นต้องมีชื่อเล่นด้วยเหรอ? ถ้าสมอร์โตไปเป็นหนุ่มหล่อ มันจะไม่ตลกเหรอถ้าเราจะเรียกเขาว่าสมอร์? พวกสาว ๆ ที่ชอบเขาจะต้องหัวเราะจนน้ำตาไหลแน่นอน ชื่อเล่นจะน่ารักแค่ตอนที่ยังเด็กเท่านั้นแหละ”แอเรียนเบะปาก “เธอแค่ขี้เกียจที่จะคิดชื่อ ถูกไหม? เธอเลยอ้างเหตุผลทั้งหมดนี้ ชื่อเล่นเขาก็มีไว้เรียกเฉพาะตอนที่ยังเด็กเท่านั้นแหละ ใครเขาจะเรียกชื่อเล่นกันตอนโตล่ะ?”เมื่อพวกเธอกำลังคุยกันอยู่ อยู่ ๆ แจ็คสันก็โทรมา “คุณขับรถไปหาแอเรียนกับเพลโตคนเดียวเลยเหรอ? คุณไม่รู้จักฝีมือการขับรถตัวเองเลยเหรอ? ถ้าเกิดอะไรขึ้นจะทำยังไง? คุณน่าจะขอให้คนขับรถของแม่ไปส่งคุณแทน”ทิฟฟานี่หงุดหงิดมาก “นี่คุณคงอยากให้อะไรเกิดขึ้นกับฉันมากสินะ? ฉันมาถึงแล้ว แค่นั้นยังไม่ดีพออีกเหรอ? ฉันแค่ถอยรถไม่เก่งแค่นั้นเอง ถ้าฉันขับเดินหน้าอย่างเดียวจะมีอะไรร้ายแรงเกิดขึ้นได้บ้าง? คุณทำงานของคุณต่อไปเถอะค่ะ”ทิฟฟานี่อาจจะหงุดหงิด แต่จริง ๆ แล้วเธอก็แอบดีใจ อารมณ์ของเธอชัดเจนมากแม้ก
เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 1269 สมอร์เป็นเด็กใจร้อน
เมื่อเมลานีทานอาหารเสร็จและพวกเขาออกจากบ้าน อเลฮานโดรก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอกทันทีที่พวกเขาขึ้นรถเมลานีเห็นดังนั้นจึงถามเขาว่า “โล่งอกใช่ไหมล่ะ? ฉันบอกแล้วว่าไม่ต้องมา แต่คุณไม่ฟังฉันเอง ฉันเองยังเบื่อพ่อแม่ตัวเองเลย”อเลฮานโดรเงียบโดยไม่ตอบอะไร เขาตื่นเช้ามากและยังคงง่วงนอนอยู่ เขาจึงหลับตาลงและพักสายตาเมลานีเริ่มไม่สบายใจ อเลฮานโดรรู้เรื่องที่เธอแอบติดต่อกับทิฟฟานี่หรือเปล่า? เขาน่าจะ… ไม่รู้เรื่องหรอก ถูกไหม? ไม่อย่างนั้นเขาน่าจะโวยวายไปแล้วแทนที่จะนิ่งสงบแบบนี้ เธอเลยคิดว่าเธอน่าจะบอกเขาก่อนที่เขาจะรู้ด้วยตนเองหลังจากที่ลังเลอยู่ชั่วครู่เธอก็พูดว่า “ฉันติดต่อกับทิฟฟานี่อยู่”ร่างกายของอเลฮานโดรแข็งทื่อโดยไม่รู้ตัว “แล้ว?”เธอคิดถูกแล้วจริง ๆ อเลฮานโดรจะมีปฏิกิริยาก็ต่อเมื่อมันเป็นเรื่องของทิฟฟานี่ แต่นอกจากนั้นเขาจะเมินทุกคำพูดของเธอ เมลานีแอบไม่พอใจ แต่ไม่แสดงให้เขาเห็น “คุณไม่โกรธเหรอ?”อเลฮานโดรลืมตาและมองหน้าเธอ “ทำไมผมจะต้องโกรธด้วย? ยังไงคุณก็ไม่ทำอะไรเธออยู่แล้ว”เมลานีพูดไม่ออก เขามั่นใจขนาดนั้นเลยเหรอว่าเธอจะไม่ทำอะไรทิฟฟานี่? เธอคิดมาเสมอว่าเธอไม่รู้จักอเลฮานโด
เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 1268 อเลฮานโดรผู้ได้รับรางวัลออสการ์สำหรับนักแสดงดีเด่น
อเลฮานโดรรู้ตัวดีว่ามันเป็นเพียงความคิดตามสัญชาตญาณผู้ชายของเขาและไม่มีสิ่งอื่นใดหลังจากนั้นไม่นานหนังตาของเมลานีก็เริ่มหนัก อาจจะเป็นเพราะความเงียบสนิทที่เปรียบดั่งเพลงกล่อมนอนอย่างดี บวกกับครรภ์ของเธอที่ทำให้เธอง่วงเหนื่อยง่ายขึ้น ตอนแรกเธอคิดว่าเธอจะไม่สามารถนอนหลับได้เพราะอเลฮานโดรด้วยซ้ำ…ขณะที่เธอกำลังหาพลิกตัวหาท่านอนที่สบายด้วยความงัวเงีย อยู่ ๆ อเลฮานโดรก็พูดขึ้นมาว่า “หยุดขยับไปขยับมาสักที”เมลานีที่กำลังจะผล็อยหลับตื่นทันทีที่ได้ยินเสียงของเขาที่ดังขึ้นอย่างกะทันหัน เธอเริ่มรู้สึกรำคาญและเหวี่ยงใส่เขา “นี่มันบ้านของฉันและเตียงของฉัน ทำไมฉันจะขยับตัวไม่ได้? นี่คุณอย่าหาเรื่องโดยไม่มีเหตุผลได้ไหม?”เธอไม่ทันรู้ตัวว่าเธอเผลอไปโดนขาของเขาขณะที่เธอพลิกตัวไปมา ทันใดนั้นอเลฮานโดรก็ขึ้นคร่อมเธอโดยที่แขนแต่ละข้างของเขาอยู่ข้างตัวเธอเมลานีตกใจและหันหน้าหนีทันที “คุณจะทำอะไร? ลงไปเลยนะ!”กำปั้นของเธอเล็กมาก มันไม่เพียงแต่ไม่สามารถทำให้อเลฮานโดรเจ็บได้ แต่การกระทำของเธอยังทำให้เขามีอารมณ์มากขึ้นอีกด้วย “ผมบอกให้คุณเลิกขยับไง คุณจะไม่ฟังผมใช่ไหม?”เมลานีไม่กล้าที่จะขยับตัวอีกและ
เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 1267 คนสองคนที่ไม่ได้รู้สึกอะไรกันสามารถอยู่ด้วยกันได้เหรอ
ในความเป็นจริงแล้วอเลฮานโดรกลับรู้สึกสบายใจโดยไม่รู้เหตุผลเมื่อเข้ามาในห้องของเธอ “คุณสบายดีไหม?”เมลานีตะลึงเล็กน้อย “ฉันบอกคุณแล้วว่าคุณไม่ต้องแสดงหรอก ที่นี่ไม่มีใครสักหน่อย แล้วคุณจะแกล้งทำทำไม? ฉันไม่ฟ้องคุณปู่หรอก เพราะฉะนั้นพรุ่งนี้คุณกลับไปเลยก็ได้ ฉันอยู่ที่นี่แล้วสบายดี”อเลฮานโดรไม่สนใจสิ่งที่เมลานนีพูดและเรียกหาเจตต์ผู้ซึ่งนำทุกอย่างที่อเลฮานโดรได้ซื้อให้เธอเข้ามาให้ โต๊ะเครื่องแป้งของเธอเต็มไปด้วยข้าวของมากมายในไม่ช้าหัวใจของเมลานีเริ่มละลายแต่เธอบังคับให้ตัวเองสงบนิ่งต่อไปเมื่อเธอพูดว่า “ขอบคุณสำหรับน้ำใจของคุณนะคะ แต่ฉันขอไม่รับของพวกนี้ดีกว่า เพราะฉันรู้ว่าคุณไม่ได้ให้มันด้วยความเต็มใจ”เจตต์ไม่ต้องการรู้เห็นเกี่ยวกับการทะเลาะของพวกเขา เขาจึงออกไปจากห้องเมื่อวางของเสร็จแล้วอเลฮานโดรพูดนิ่ง ๆ ว่า “ถ้าคุณไม่อยากได้นก็ทิ้งไปสิ เครื่องสำอางพวกนี้ไม่ได้แพงขนาดนั้น พวกเครื่องประดับก็ราคาแค่สองสามแสนดอลลาร์ เพราะฉะนั้นคุณจะทำอะไรกับพวกมันก็แล้วแต่คุณเลย ในเมื่อคุณไม่อยากเห็นหน้าผม ผมกลับวันพรุ่งนี้ก็ได้ นอนเถอะ ผมจะไปอาบน้ำก่อน”เมื่อเมลานีเห็นเขาเดินเข้าไปในห้องน้ำเธอ
เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 1266 เล่นใหญ่
ทิฟฟานี่ตระหนักว่ามีบางอย่างผิดปกติก่อนที่เธอจะพูดจบ เธอเงยหน้าขึ้นและเห็นว่าสีหน้าของแจ็คสันเยือกเย็น แววตาของเขาเปล่งประกายด้วยความตื่นตระหนก เธอไม่เข้าใจว่าเขาเป็นอะไรไป “เป็นอะไรเหรอ? ทำไมมองฉันแบบนั้นล่ะ?”มันเหมือนกับว่าเขาเปลี่ยนเป็นคนละคนไปเลย แม้แต่น้ำเสียงของเขาก็เยือกเย็น “เขาแต่งงานเพื่อความสะดวกแบบนั้น คุณยังจะเชื่อจริง ๆ เหรอว่าเขาจะมีความรู้สึกให้เมลานี ลาร์คจริง ๆ ? คุณคิดไปเองทั้งหมด ผมบอกคุณแล้วว่าห้ามไปเจอเขา ไม่ว่ามันจะเป็นเพียงเรื่องบังเอิญหรือตั้งใจยิ่งห้ามแล้วใหญ่ คราวหน้าก็หลีกเลี่ยงเขาซะนะ!”ท่าทีที่เปลี่ยนไปกะทันหันของเขาทำให้ทิฟฟานี่ตกใจกลัว เธอกลืนน้ำลายและไม่รู้ว่าจะต้องพูดอะไรแจ็คสันรีบอาบน้ำให้เสร็จและออกไปโดยปล่อยเธอไว้คนเดียวในห้องน้ำ เธอรู้สึกว่างเปล่าทันที ทุกอย่างกำลังไปได้ดีจนกระทั่งเธอพูดถึงอเลฮานโดรและทุกอย่างกลายมาเป็นแบบนี้… แจ็คสันหนีไปที่ห้องทำงานของเขาหลังจากที่ออกมาจากห้องน้ำเพื่อแอบดูดบุหรี่อย่างต่อเนื่องโดยที่ทิฟฟานี่ไม่รู้ นิ้วที่เขาถือบุหรี่สั่นไม่หยุด เขากลัวเกินกว่าที่จะคิดถึงปฏิกิริยาของทิฟฟานี่เมื่อเธอต้องรู้ว่าจริง ๆ แล้วอเลฮ
เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 1265 ใจเย็น ๆ เจ้าซื่อบื้อ
ขณะที่เขากำลังหาสวิตช์เปิดไฟบนกำแพงเพื่อที่จะเปิดไฟทิฟฟานี่ก็หยุดเขาเอาไว้ “ไม่! ฉันชอบแบบปิดไฟมากกว่า ฉันอายนิดหน่อยน่ะ”เขารู้ดีว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่ เธอกลัวว่ารอยแตกของเธอจะทำให้เขาหมดอารมณ์ เขายิ้มและจุ๊บหน้าผากเธอ “ไม่เอาน่า ปกติคุณไม่ขี้อายนี่ ผมไม่ยักรู้ว่าคุณจะอายเป็นด้วยซ้ำ ผมไม่มีวันที่จะหมดอารมณ์กับคุณหรอก คุณได้รอยแตกเหล่านั้นมาเพราะคุณอุ้มท้องลูกของผม พวกมันเป็นรางวัลแห่งเกียรติยศของคุณนะ”ทิฟฟานี่เชื่อคำพูดของเขา เขามีลิ้นที่กะล่อนที่ช่วยให้เขาสามารถถ่ายทอดคำพูดเหล่านั้นอย่างราบรื่นได้จริง ๆแจ็คสันเปิดไฟเมื่อเธอกำลังเหม่อลอยในห้วงความคิดทิฟฟานี่รีบหยิบผ้าห่มมาคลุมตัวเองทันทีที่ไฟสว่างขึ้น “โธ่ อะไรเนี่ย! ฉันไม่อยากเปิดไฟ ขอเวลาฉันปรับตัวหน่อยสิคะ!”เขายิ้มอย่างมีเลศนัยขณะที่เมินคำบ่นของเธอและคว้าแขนเธอเพื่อหยุดเธอจากการดิ้นหนี…เธอลืมหายใจเมื่อเขาจับคางของเธอ สายตาเธอเริ่มพร่ามัวหมอนใบหนึ่งนอนอยู่บนพื้นหน้าเตียงราวกับว่ามันรับความป่าเถื่อนของพวกเขาไม่ได้...หลังจากที่เสร็จภารกิจแล้ว ทิฟฟานี่ก็ขดตัวในอ้อมแขนของแจ็คสันและวาดวงกลมบนแขนของเขาแจ็คสันจับมือของเธ
เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 1264 เหล่าแม่ ๆ และภรรยา
”หยุดทำไมล่ะคะ?” แอเรียนถาม “เล่นต่อสิ”“เธอก็มาผลักสิ ไม่อย่างนั้นก็มานั่งกับสมอร์” มาร์คชักชวนแอเรียนเคยตกชิงช้าเมื่อตอนที่เธอยังเด็ก เธอจึงหวาดกลัว “ไม่ ๆ ไม่ คุณเล่นกับเขาเลย เดี๋ยวฉันผลักให้ ขาคุณก็ออกจะยาว คุณน่าจะแกว่งตัวเองได้สบาย ไม่เห็นจะต้องพึ่งฉันเลย แล้วคุณจะขอให้ฉันผลักทำไม?”เขาเลิกคิ้วหนึ่งข้างและตอบว่า “เพื่อที่เธอจะได้มีส่วมร่วมด้วยแทนที่จะยืนเหม่อลอยอยู่ยังไงล่ะ…”มีบางอย่างผิดปกติในคำพูดของเขา…แอเรียนยอมแพ้และเดินไปข้างหลังพวกเขา เธอวางมือบนหลังเขาและออกแรงผลักแอริสโตเติลจะส่งเสียงร้องด้วยความดีใจเป็นครั้งคราว ดูเหมือนว่าแอริสโตเติลไม่ได้มีความสุขได้เฉพาะเวลาที่เล่นกับเจนิซ เพียงแต่ว่าเวลาที่แอเรียนเล่นกับเขาเธอมักจะเล่นแบบนิ่ม ๆ และเงียบ ๆ เพราะเขาคือลูกคนแรกของเธอและมันเป็นครั้งแรกที่เธอต้องเล่นกับเด็กทารก เพราะฉะนั้นยังมีอีกหลายอย่างที่เธอยังต้องเรียนรู้อีก...ในขณะเดียวกันที่ไวท์ วอเตอร์ เบย์ วิลล่าหลังจากที่ทานข้าวกันเสร็จแจ็คสันก็กำลังล้างจานในห้องครัวตามปกติ ทิฟฟานี่สามารถจ้องเขาในชุดผ้ากันเปื้อนได้ทั้งวัน เธอไม่ได้ทำอะไรเลยนอกจากยืนพิงกำแพงในห้
เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 1263 เขานึกว่าเธอคิดว่า
หลังจากนั้นไม่นาน อเลฮานโดรและเจตต์ก็เดินออกมาจากห้างสรรพสินค้าและขึ้นรถไปอเลฮานโดรจ้องกองสินค้าสำหรับผู้หญิงข้าง ๆ เขา ระหว่างคิ้วของเขาแอบมีร่องรอยของความไม่พอใจเจตต์มองเขาผ่านกระจกมองหลัง “ท่านครับ อย่าปล่อยให้เรื่องอื่นเบี่ยงเบนความตั้งใจของท่านเลยครับ ท่านตัดสินใจที่จะไปเยี่ยมนายหญิงที่อายาเช่แล้ว” เขาเตือนเบา ๆ “ดอน สมิธจะไม่มีวันมอบสมบัติของตระกูลสมิธให้ท่านถ้าท่านลงมือในตอนนี้”อเลฮานโดรมองออกไปนอกหน้าต่างและตอบอย่างใจเย็นว่า “รู้แล้ว”เขาคงจะไม่ได้ออกมาซื้อของในวันนี้หากดอน สมิธไม่ได้กดดันเขา เขายังต้องเหนื่อยซื้อของมากมายให้เมลานีอีกด้วย เขาไม่ได้คาดคิดว่าจะเจอแอเรียนและทิฟฟานี่ที่นี่เหมือนกัน ดูจากสีหน้าของแอเรียนแล้ว มาร์คคงจะบอกเธอทุกอย่างแล้วเขาได้ต้นไม้นั้นมาจากคนอื่นอีกที มันเป็นสายพันธุ์ที่หายากจากนาฟาเอธ เขาต้องลำบากอย่างมากเพื่อที่จะนำมันกลับเข้ามาในประเทศ และไม่มีใครรู้เลยว่ามันจะออกดอกเมื่อไหร่ ถ้ามันได้รับการดูแลอย่างพิถีพิถัน มันคงจะออกดอกในไม่ช้า ตอนแรกเขาตั้งใจว่าเขาจะเปิดเผยตัวตนที่แท้จริงของเขากับทิฟฟานี่เมื่อต้นไม้นั้นออกดอก แต่น่าเสียดายที่การเปลี่ย
เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 1262 หุบปากซะไอ้สารเลว
หลังจากที่คุยกันนานพอสมควร ในที่สุดทิฟฟานี่ก็จำได้ว่าเธอมาที่นี่เพื่อซื้อเครื่องสำอางกับแอเรียน เธอหันไปหาแอเรียนและพบกับสีหน้าที่แปลกไปบนใบหน้าของแอเรียน “แอริ เป็นอะไรเหรอ?” เธอถามด้วยความสงสัย “ทำไมดึงหน้าแบบนั้นล่ะ? เธอโอเครึเปล่า?”แอเรียนหายใจเข้าลึก ๆ ก่อนที่จะตอบว่า “ไม่ ฉันรู้สึกเหนื่อย ๆ นิดหน่อย ฉันไม่อยากช้อปปิ้งแล้ว ไปกันเถอะ”ทิฟฟานี่เอื้อมมือไปจับหน้าผากของแอเรียน “เพราะโรคเลือดจางของเธอรึเปล่า? เธอดูซูบ ๆ นะ ไว้ฉันจะบอกให้มาร์คขุนเธอให้อ้วน แต่ไหน ๆ เราก็มาถึงที่นี่แล้ว ทำไมไม่ซื้อของของเธอเลยล่ะ? เหลือแค่ต้องจ่ายเงินเอง ไม่นานขนาดนั้นหรอก ไปนั่งก่อนไหม? เดี๋ยวฉันจ่ายให้”อเลฮานโดรหันมามองแอเรียน แววตาของเขาแฝงไปด้วยการยั่ยยุ ทั้งคู่ต่างตระหนักถึงสถานการณ์ในตอนนี้ดีแอเรียนกลบเกลื่อนความโกรธของเธอและหาม้านั่ง เธอหวังเพียงว่าทิฟฟานี่จะเร่งรีบซื้อเครื่องสำอางเพื่อที่พวกเธอจะได้รีบออกไปจากที่นี่ ทุก ๆ วินาทีที่อยู่กับอเลฮานโดรถือเป็นความเสี่ยง“ทิฟฟานี่ ต้นไม้ที่ผมให้คุณออกดอกหรือยังครับ?” อเลฮานโดรจงใจถามถึงต้นไม้ในกระถาง ทิฟฟานี่ยื่นบัตรเครดิตของเธอให้พนักงานคิดเง
