บทที่ 237

ในขณะนี้ ดวงตาของจ้าวหมิงฮุ่ยก็ได้กลายเป็นสีแดงเลือด ซึ่งเป็นสัญญาณของความหวาดกลัวอย่างยิ่ง

มาก

ข้างๆเขา จ้าวฉวนเองก็กลัวมากจนล้มลงไปกองกับพื้น ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความหวาดกลัวสุดขีด

ผู้เชี่ยวชาญที่ได้รับเชิญจากตระกูลจ้าวซึ่งเป็นลูกศิษย์ของผู้เฒ่านั้นตายไปแล้วจริงๆ และยิ่งไปกว่านั้น เขาก็ถูกหมัดของฉู่เฉินฆ่าอีกด้วย!

นี่เป็นสิ่งที่ไม่น่าเชื่อมากกว่าภาพลวงตาเป็นล้านเท่า เขาไม่สามารถยอมรับมันได้เลย

ในสายตาของเขา ฉู่เฉินเป็นเพียงแค่มดปลวกตัวหนึ่งเท่านั้น ถ้าไม่ใช่เพราะตระกูลฉินและหนิงชิงเสว่คอยปกป้องเด็กคนนี้อยู่เสมอ จ้าวหมิงฮุ่ยก็คงจะฆ่าเขาไปนานแล้ว

แต่ตอนนี้ ความจริงบอกเขาว่ามดปลวกในสายตาของเขานั้นเป็นปรมาจารย์วรยุทธ และแม้แต่ลูกศิษย์ของผู้เฒ่าเองก็ไม่คู่ควรกับเขาเลย

เขาจะยอมรับสิ่งนี้ได้อย่างไร?

พระเจ้าเคยเล่นตลกกับเขา เป็นเรื่องตลกที่ไร้สาระยิ่งกว่าการชนของดาวอังคารกับโลกเป็นล้านเท่า!

ฉู่เฉินมีที่ใบหน้าไร้ความรู้สึกเดินไปหาเขาทีละก้าว: "แปลกใจใช่ไหม?"

“ตึกตัก!”

จ้าวหมิงฮุ่ยตกใจมากจนล้มลงไปกับพื้น ตัวร่างกายสั่นเทาไปทั้งตัว: "ลุงสอง...เรา... เราจะทำยังไงกันดี?"

"ทำบ้าอะไรอีก