มหาวิทยาลัยEE หลังจากที่หนีไปพักใจอยู่ได้พักใหญ่ๆ ไลลาก็กลับมาเรียนตามเดิม ระหว่างนั้นเธอไม่ได้ออกไปไหนเลย อยู่กับเขาที่เพนท์เฮ้าส์สุดหรูนั้น กิน นอน และมีเซ็กซ์ เท่านั้นจริงๆ แต่ก็ยังดีที่เขาไม่ได้ห้ามให้เธอติดต่อหาเพื่อนสนิท เพราะแบบนั้นไลลาจึงไม่ค่อยเหงาเท่าไหร่ ได้รู้เรื่องราว รู้ข่าวของตอนนี้ ซึ่งมันก็จบไปแล้วแต่เธอก็ยังไม่รู้ว่าใครเป็นคนทำเรื่องนี้ไลลาเปลี่ยนตัวเองใหม่ การแต่งตัว แต่งหน้าอ่อนๆ และกระเป๋าแบรนด์เนมที่ซื้อมาเพราะงอนที่เจย์เลอร์พูดไม่ดีใส่ ถูกเขาบังคับให้เอามาใช้ จนเธอปฏิเสธไม่ได้เลยเว้นแต่รองเท้าเพราะเธอใส่ส้นสูงไม่ได้ มันไม่ถนัด และตรงนี้เธอคงไม่สามารถเปลี่ยนได้"คนมองเต็มเลยว่ะอีลัย" เฟิร์นกระซิบพูด ขณะที่สองสาวกำลังเดินตีคู่ไปด้วยกันอยู่ เป็นเพราะไลลาแต่งตัวใหม่ หรือเป็นเพราะข่าวมันยังคงถูกจดจำอยู่ในสมองของทุกคนก็ไม่รู้ เธอและเพื่อนถึงได้เป็นจุดเด่นในสายตาของใครต่อใครแบบนี้"อย่าไปสนใจเลย คนมีตาเขาก็มองสิ" ไลลาบอก"ใช่ ไปเรียนกันดีกว่า"ไลลามีความมั่นใจมากกว่าเดิม เพราะอย่างน้อยข่าวที่แพร่ออกไปมันก็ไม่เป็นความจริง เธอไม่ได้เป็นเด็กเสี่ย แต่เป็นคนสำคัญของเจย์
หัวค่ำวันเดียวกันเจย์เลอร์กลับมาที่คอนโดตามปกติเหมือนทุกวัน ซึ่งไลลาเองก็ออกไปต้อนรับเหมือนอย่างเคย เขามองสำรวจร่างกายของเธอเพื่อดูสิ่งผิดปกติ จนกระทั่งได้เห็นรอยแดงบนข้อมือของเธอ คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันก่อนที่เขาจะจับแขนของเธอขึ้นมาดู และมันก็เห็นรอยชัดขึ้นมากกว่าเดิม"ไปโดนอะไรมา ใครทำอะไรเธอ?""บอกไป คุณเจย์อย่าโกรธนะคะ""บอกมาไลลา ใครมันทำเธอ""ระ รุ่นพี่ เขาเข้ามาถาม แต่เรามีปากเสียงกัน ก็เลย...""โดนทำร้าย?""ไม่เชิงค่ะ เขาหงุดหงิดที่เฟิร์นเข้ามาขวาง ก็เลยจะดึงหนูออกไปคุยที่อื่น แต่เขาจับแรง...ก็เลยเป็นแบบนี้""....." เจย์เลอร์ไม่ได้ตอบ เขาจับตรงรอยแดงของไลลาอย่างแผ่วมือ มันเบาจนเธอแทบไม่รู้สึกเลยว่าเขากำลังสัมผัส "ฉันควรทำกับมันยังไงดีไลลา?""คุณเจย์บอกแล้วนะคะ ว่าจะไม่โกรธ""ฉันบอกว่าจะไม่โกรธเธอ แต่ไม่ได้บอกว่าจะไม่โกรธมัน""ไลลาไม่อยากมีปัญหาอีกแล้ว" คนตัวเล็กจ้องมองคนตรงหน้า สายตานั้นอ้อนวอนเอามากๆ เธอไม่อยากให้มันเป็นเรื่องใหญ่จนถูกใครๆ มองว่าเป็นตัวปัญหามีแต่เรื่องไม่หยุดหย่อน เธอแค่อยากเรียนแบบสงบๆ ไม่ต้องเป็นจุดเด่น ไม่ต้องวุ่นวายกับใคร"เฮ้อ...เธอนี่มันจริงๆ เลยนะไลลา"
เวลาต่อมาไลลาถูกพากลับมาที่คอนโด และก็ให้เพื่อนสนิทคอยดูแล เพราะเขาต้องไปจัดการอะไรสักอย่าง จัดการคนที่ทำให้เธอเป็นแบบนี้มาเฟียหนุ่มขับรถมุ่งหน้าไปยังบ้านของเธอ ถึงพอจะรู้คร่าวๆ ว่าที่ไหนและตอนนี้เป็นยังไงแต่เขาก็ไม่เคยเข้าไปเลยสักครั้งไม่นานนักเขาก็มาถึงบ้านหลังนึง ที่ภายนอกดูร่มรื่นดีไม่น้อย แต่เขารู้ดีว่าข้างในมันเป็นยังไงแกร๊ก~ทุกสายตาจ้องมองมาที่กลุ่มของเจย์เลอร์ เมื่อประตูถูกเปิดออกและกลุ่มชายฉกรรจ์ก็พากันกรูเดินเข้าไป"ที่นี่ใครชื่อลอง" ชื่อพ่อของไลลาเจย์เลอร์นั่งลงบนเก้าอี้ตัวนึงที่ว่างอยู่ ท่ามกลางสายตาของคนในนั้นที่ยังคงมอง เขาใจเย็นมากไม่นานนักก็มีหญิงวัยกลางคนเดินเข้ามาต้อนรับอย่างกระตือรือร้น ดูก็รู้ว่ากำลังแสดงอยู่ รอยยิ้มนั้นมันจอมปลอมเอามากๆ"เอ่อ...คุณมาจากไหนคะ แล้วนี่มีอะไรกับสามีของฉัน""มีแน่ ไม่มีคงไม่มา ไปเรียกมันมา มันอยู่ไหน?""อะ เอ่อ...ตอนนี้ยังหลับอยู่ค่ะ""หลับอยู่ก็ไปปลุก อย่าต้องให้ไปลาก""เอ่อ...""....." เจย์เลอร์เบื่อความลีลากับเรื่องพวกนี้มาก เขาหันมองลูกน้องสองคน ก่อนที่ทั้งสองจะโน้มตัวเหมือนรับคำสั่งและเดินขึ้นไปบนบ้านทันที"ดะ เดี๋ยว นี่มัน
ณ บ้านหลังนึงเสียงเอะอะโวยวายดังลั่นของเด็กคนนึง ที่ซึ่งกำลังยืนกอดอกและกำลังถูกผู้เป็นพ่อใช้ไม้ขนาดสองนิ้วมือฟาดที่ก้นไม่หยุดหย่อน ไม่ได้สนใจว่าเด็กน้อยจะร้องไห้มากขนาดไหน ไม่สนใจว่าลูกชายจะร้องขอแค่ไหนเด็กน้อยพยายามหันไปมองที่คนเป็นแม่เพื่อร้องขอความช่วยเหลือ แต่สิ่งที่ได้กลับคืนมาคือความว่างเปล่า สายตาที่ว่างเปล่าของคนเป็นแม่ทำให้ลูกชายที่กำลังถูกตีร้องไห้หนักมากกว่าเดิม เพราะรู้ว่าตัวเองจะไม่ถูกช่วยเหลือแน่นอน"พ่อครับ ผมเจ็บฮึก...ฮือ""เจ็บแล้วมึงก็จำ ว่ามึงควรทำแบบไหน มึงทำให้กูเสียหน้าฉิบหายหมดแล้ว แบบนี้กูจะมองหน้าใครติด""ผมขอโทษครับพ่อ ฮื่อ~ ต่อไปผมจะทำให้ดีฮึก...""ต่อจากนี้มึงอย่าได้ออกไปไหน อยู่ห้องอ่านหนังสือ เทอมหน้าถ้าเกรดยังตก ทำให้กูเสียหน้า มึงโดนหนักกว่านี้แน่""ฮึกฮื่อ~!!"เด็กน้อยทรุดตัวลงกับพื้น เจ็บตัวมากแค่ไหนคนเป็นแม่ก็ไม่เคยแยแส กลับไปสนใจพ่อที่กำลังโมโหมากกว่า ปล่อยให้เด็กชายนั่งอยู่คนเดียวตามลำพัง พร้อมกับร้องไห้จนสะอึกสะอื้นอย่างน่าเวทนาจนกระทั่งมีคนเดินเข้ามาโอบกอดจากทางด้านหลัง ฝ่ามือหยาบยานแต่ทว่าอบอุ่น ค่อยๆ โอบกอดเด็กน้อยที่กำลังนั่งร้องไห้อยู่"โ
เช้าวันถัดมา"เมื่อคืนคุณเจย์ ฝันร้ายเรื่องอะไรเหรอคะ?""เธอจะอยากรู้ไปทำไม?" เจ้าของประโยคชำเลืองตามองหญิงสาวที่กำลังจัดแจงอาหารเช้าให้อยู่ ดูเหมือนว่าคนห่ามๆ แบบเขาจะเผลอพูดรุนแรงไปอีกแล้วสินะ "ฉันหมายถึง...เธอจะรู้ไปทำไม เดี๋ยวจะไม่สบายใจเอาเปล่าๆ""ไม่อยากรู้แล้วค่ะ!" ตอบกระแทกเสียง"ไลลาฉันขอโทษ...""ไม่ต้องยุ่งกับหนูเลย กินข้าวคนเดียวนะคะ หนูจะไปเรียน!"เจย์เลอร์รีบเดินตามหลังของไลลาไป จู่ๆ เธอก็งอนฟึดฟัดขึ้นมา เธอกำลังจะเปิดประตูออกไปดีที่เขาคว้าเธอไว้ได้ทันก่อน"ไลลาหยุดก่อน!"".....""กลับมานั่งก่อน เดี๋ยวไปส่งเอง""หนูไม่อยากคุยกับคุณเจย์ค่ะ""ฟังก่อนสิ"".....""ฉันขอโทษ ฉันไม่ได้ตั้งใจจะพูดแบบนั้น แต่ฉันไม่รู้จะต้องพูดแบบไหน""ตอนนี้หนูไม่อยากรู้แล้วค่ะ""แต่ฉันจะบอก""....."ไลลาถูกเจย์เลอร์รั้งให้นั่งลงบนตักของเขา และถูกกอดไว้แน่นชนิดที่ว่าเธอไม่สามารถลุกหนีออกไปได้"ฉันเคยบอกเธอใช่ไหม ว่าฉันเกลียดความรุนแรงในครอบครัว""ค่ะ""ฉันเคยเจอแบบนั้นมาก่อน""......""มันเป็นฝันร้ายสำหรับฉันในวัยเด็ก""....." ไลลานั่งเงียบ ที่ไม่พูดเพราะกำลังตั้งใจฟังที่เจย์เลอร์พูดอยู่ต่างหาก"ค
คอนโดหรูของเจย์เลอร์ติ๊ด~ไลลาใช้คีย์การ์ดแตะที่ประตูแล้วเดินเข้ามาตามปกติเหมือนอย่างเคย รองเท้าคู่สีดำที่จอดอยู่บนชั้นมันทำให้เธอรู้ว่าเจย์เลอร์กลับมาก่อนแล้ว"วันนี้ทำไมกลับเร็วคะ ปกติกลับค่ำๆ" เสียงของเธอทักทายเขาก่อนที่เธอจะเดินไปถึงตัวของเขาก่อนอีกต่างหาก"ไม่มีประชุมน่ะ""แล้วนี่กินอะไรมาหรือยังคะ""รอเธอทำให้กินไงไลลา""งั้นรอสักพักนะคะ เดี๋ยวหนูทำอะไรให้กิน"ไลลาไม่ได้เกี่ยงเรื่องงานตรงนี้ เพราะการตอบแทนเขาแค่นี้มันยังไม่ได้ครึ่งที่เขาทำให้เธอด้วยซ้ำ อีกอย่างต่อให้เธอจะอ้างว่าเรียนมาเหนื่อย แต่เขาก็ไม่ต่างจากเธอ เพราะเขาทำงานเธอถึงได้มีกินมีใช้และไม่ต้องดิ้นรนหาเงินเองอย่างทุกวันนี้ห้องครัว...หมับ~"จะทำอะไรให้ฉันกินไลลา""ตามมาทำไมคะ เดี๋ยวเสื้อก็เหม็นหรอก""เหม็นก็ซักได้ ยากตรงไหน""อื้อคุณเจย์ อยู่นิ่งๆ สิคะ" ไลลาร้องท้วง เพราะแบบนี้ไงเธอถึงไม่อยากให้เขาตามเข้ามา เวลาเธอทำอะไรเขาชอบยุ่งชอบวอแวกับเธอจนมันหยิบจับอะไรยากไปหมด อายุก็ไม่ใช่น้อยๆ แล้วยังจะชอบทำอะไรเหมือนเด็กอีก"นมใหญ่จัง ตัวเท่านี้เอง เอามาทำไรนักหนา""ถามตัวเองก่อนเถอะค่ะ ตัวเท่านี้ เอามาทำไมเยอะแยะ""มันสม
บริษัทแห่งหนึ่งหญิงสาวในชุดนักศึกษา อายุราวๆ 20 ปีต้นๆ ได้ กำลังเดินเข้าไปในออฟฟิศ ซึ่งติดป้ายประกาศรับสมัครพนักงานช่วยงานหนึ่งตำแหน่ง ไม่รู้หรอกว่าตำแหน่งอะไร แต่สำหรับงานพาร์ทไทม์ที่ได้เงินเดือนดีขนาดนี้ มันก็ควรจะคว้าไว้ไม่ใช่เหรอแค่งานพาร์ทไทม์ แต่เงินเดือนกลับมากกว่างานประจำของพนักงานบางคนอีกใครจะว่าเธอหน้าเงินก็ช่าง จะว่ายังไงก็แล้วแต่ เพราะสิ่งที่ขับเคลื่อนชีวิตของเธอได้ก็คือเงินเท่านั้น มีเงินก็เท่ากับไม่อดตายร่างบางเดินตามผู้จัดการเข้าไปด้านใน ซึ่งเขาบอกว่าเธอต้องเข้าไปดีลกับเจ้านายของเขาอีกที นั่นมันก็น่าแปลกอยู่นะ ทำอย่างกับว่าเธอมาสมัครเป็นเด็กเสี่ยงั้นแหละ"รออยู่นี่ก่อน เดี๋ยวพี่ไปบอกเจ้านาย ถ้าเขาอนุญาตแล้วค่อยเข้าไป""ค่ะ" หญิงสาวพยักหน้าตอบรับหงึกๆ มองดูคนที่พาเธอเดินมาทิ้งไว้หน้าห้องห้องนึง สักพักเขาก็เดินออกมา"เข้าไปได้เลยนะ""เดี๋ยวสิคะ แล้วพี่ล่ะ?" เธอรีบทัดทาน จู่ๆ ก็บอกให้เธอเข้าไป แต่ตัวเองจะเดินออกไปเนี่ยนะ เขาต้องเป็นคนพาเธอไปไม่ใช่เหรอ"หมดหน้าที่แล้ว จะอยู่ทำไม?""อ่าว...ก็นึกว่าพี่จะเป็นคนนำหนูเข้าไป..." เธอพูดเสียงแผ่ว เพราะคิดแบบนั้นจริงๆ ถึงตอนนี้ก
มหาวิทยาลัยEE"อีลัย"เป็นภาษาที่เพื่อนเรียก ( ซึ่งเอามาจากคำว่า บรรลัย ) เพราะไม่ว่าจะทำอะไรต้องมีเรื่องให้วุ่นวายตลอด แต่มันก็เป็นเพียงการเรียกในกลุ่มเพื่อนสนิทเท่านั้น"ว่า?""มึงได้งานแล้วจริงดิ?""เออ ได้แล้ว""งานอะไรวะ?""ยังไม่รู้""อีบ้า สมัครงานยังไงไม่รู้ว่างานอะไรวะ!" เพื่อนสนิทด่าเข้าให้"....." หญิงสาวนั่งเงียบ ไม่รู้จะพูดอะไร แต่มันก็สมควรแล้วแหละที่เพื่อนสนิทจะด่า เพราะเธอดันเป็นคนที่สะเพร่าเหมือนกัน ยิ่งอะไรที่ได้เงินแบบง่ายๆ เธอยิ่งไม่ทันได้คิดเลย หน้ามืดตามัวยอมรับแบบส่งๆ ก็มีก็ชีวิตของเธอมันเป็นแบบนี้นี่นา งานไหนที่ได้เงินง่ายเธอก็รับไว้หมดแหละ ยิ่งสถานการณ์ของเธอในตอนนี้อีก เธอรับงานนี้อย่างไม่ลังเลเลย งานพาร์ทไทม์ที่เคยทำเงินเดือนก็ไม่ได้ดีเท่าไหร่ ยิ่งเจอผู้จัดการเผด็จการเอาเปรียบลูกน้องอีก ถ้าไม่รับงานนี้เธอถูกไล่ออกจากมหาวิทยาลัยแน่ๆ เพราะไม่มีเงินจ่ายค่าเทอมทั้งเก่าและใหม่"แล้วมึงไม่รู้เลยเหรอ ว่างานคร่าวๆ มันคืออะไร?""ขอแค่ไม่ผิดกฎหมาย ไม่ต้องขายตัว แค่นั้นก็พอแล้วไม่ใช่หรือไง" เห็นแรงๆ ดูร้ายๆ แบบนี้ เธอก็ยังเก็บซิงของเธอเอาไว้อยู่นะ ไม่ได้หวงตัวขนาดนั้น
คอนโดหรูของเจย์เลอร์ติ๊ด~ไลลาใช้คีย์การ์ดแตะที่ประตูแล้วเดินเข้ามาตามปกติเหมือนอย่างเคย รองเท้าคู่สีดำที่จอดอยู่บนชั้นมันทำให้เธอรู้ว่าเจย์เลอร์กลับมาก่อนแล้ว"วันนี้ทำไมกลับเร็วคะ ปกติกลับค่ำๆ" เสียงของเธอทักทายเขาก่อนที่เธอจะเดินไปถึงตัวของเขาก่อนอีกต่างหาก"ไม่มีประชุมน่ะ""แล้วนี่กินอะไรมาหรือยังคะ""รอเธอทำให้กินไงไลลา""งั้นรอสักพักนะคะ เดี๋ยวหนูทำอะไรให้กิน"ไลลาไม่ได้เกี่ยงเรื่องงานตรงนี้ เพราะการตอบแทนเขาแค่นี้มันยังไม่ได้ครึ่งที่เขาทำให้เธอด้วยซ้ำ อีกอย่างต่อให้เธอจะอ้างว่าเรียนมาเหนื่อย แต่เขาก็ไม่ต่างจากเธอ เพราะเขาทำงานเธอถึงได้มีกินมีใช้และไม่ต้องดิ้นรนหาเงินเองอย่างทุกวันนี้ห้องครัว...หมับ~"จะทำอะไรให้ฉันกินไลลา""ตามมาทำไมคะ เดี๋ยวเสื้อก็เหม็นหรอก""เหม็นก็ซักได้ ยากตรงไหน""อื้อคุณเจย์ อยู่นิ่งๆ สิคะ" ไลลาร้องท้วง เพราะแบบนี้ไงเธอถึงไม่อยากให้เขาตามเข้ามา เวลาเธอทำอะไรเขาชอบยุ่งชอบวอแวกับเธอจนมันหยิบจับอะไรยากไปหมด อายุก็ไม่ใช่น้อยๆ แล้วยังจะชอบทำอะไรเหมือนเด็กอีก"นมใหญ่จัง ตัวเท่านี้เอง เอามาทำไรนักหนา""ถามตัวเองก่อนเถอะค่ะ ตัวเท่านี้ เอามาทำไมเยอะแยะ""มันสม
เช้าวันถัดมา"เมื่อคืนคุณเจย์ ฝันร้ายเรื่องอะไรเหรอคะ?""เธอจะอยากรู้ไปทำไม?" เจ้าของประโยคชำเลืองตามองหญิงสาวที่กำลังจัดแจงอาหารเช้าให้อยู่ ดูเหมือนว่าคนห่ามๆ แบบเขาจะเผลอพูดรุนแรงไปอีกแล้วสินะ "ฉันหมายถึง...เธอจะรู้ไปทำไม เดี๋ยวจะไม่สบายใจเอาเปล่าๆ""ไม่อยากรู้แล้วค่ะ!" ตอบกระแทกเสียง"ไลลาฉันขอโทษ...""ไม่ต้องยุ่งกับหนูเลย กินข้าวคนเดียวนะคะ หนูจะไปเรียน!"เจย์เลอร์รีบเดินตามหลังของไลลาไป จู่ๆ เธอก็งอนฟึดฟัดขึ้นมา เธอกำลังจะเปิดประตูออกไปดีที่เขาคว้าเธอไว้ได้ทันก่อน"ไลลาหยุดก่อน!"".....""กลับมานั่งก่อน เดี๋ยวไปส่งเอง""หนูไม่อยากคุยกับคุณเจย์ค่ะ""ฟังก่อนสิ"".....""ฉันขอโทษ ฉันไม่ได้ตั้งใจจะพูดแบบนั้น แต่ฉันไม่รู้จะต้องพูดแบบไหน""ตอนนี้หนูไม่อยากรู้แล้วค่ะ""แต่ฉันจะบอก""....."ไลลาถูกเจย์เลอร์รั้งให้นั่งลงบนตักของเขา และถูกกอดไว้แน่นชนิดที่ว่าเธอไม่สามารถลุกหนีออกไปได้"ฉันเคยบอกเธอใช่ไหม ว่าฉันเกลียดความรุนแรงในครอบครัว""ค่ะ""ฉันเคยเจอแบบนั้นมาก่อน""......""มันเป็นฝันร้ายสำหรับฉันในวัยเด็ก""....." ไลลานั่งเงียบ ที่ไม่พูดเพราะกำลังตั้งใจฟังที่เจย์เลอร์พูดอยู่ต่างหาก"ค
ณ บ้านหลังนึงเสียงเอะอะโวยวายดังลั่นของเด็กคนนึง ที่ซึ่งกำลังยืนกอดอกและกำลังถูกผู้เป็นพ่อใช้ไม้ขนาดสองนิ้วมือฟาดที่ก้นไม่หยุดหย่อน ไม่ได้สนใจว่าเด็กน้อยจะร้องไห้มากขนาดไหน ไม่สนใจว่าลูกชายจะร้องขอแค่ไหนเด็กน้อยพยายามหันไปมองที่คนเป็นแม่เพื่อร้องขอความช่วยเหลือ แต่สิ่งที่ได้กลับคืนมาคือความว่างเปล่า สายตาที่ว่างเปล่าของคนเป็นแม่ทำให้ลูกชายที่กำลังถูกตีร้องไห้หนักมากกว่าเดิม เพราะรู้ว่าตัวเองจะไม่ถูกช่วยเหลือแน่นอน"พ่อครับ ผมเจ็บฮึก...ฮือ""เจ็บแล้วมึงก็จำ ว่ามึงควรทำแบบไหน มึงทำให้กูเสียหน้าฉิบหายหมดแล้ว แบบนี้กูจะมองหน้าใครติด""ผมขอโทษครับพ่อ ฮื่อ~ ต่อไปผมจะทำให้ดีฮึก...""ต่อจากนี้มึงอย่าได้ออกไปไหน อยู่ห้องอ่านหนังสือ เทอมหน้าถ้าเกรดยังตก ทำให้กูเสียหน้า มึงโดนหนักกว่านี้แน่""ฮึกฮื่อ~!!"เด็กน้อยทรุดตัวลงกับพื้น เจ็บตัวมากแค่ไหนคนเป็นแม่ก็ไม่เคยแยแส กลับไปสนใจพ่อที่กำลังโมโหมากกว่า ปล่อยให้เด็กชายนั่งอยู่คนเดียวตามลำพัง พร้อมกับร้องไห้จนสะอึกสะอื้นอย่างน่าเวทนาจนกระทั่งมีคนเดินเข้ามาโอบกอดจากทางด้านหลัง ฝ่ามือหยาบยานแต่ทว่าอบอุ่น ค่อยๆ โอบกอดเด็กน้อยที่กำลังนั่งร้องไห้อยู่"โ
เวลาต่อมาไลลาถูกพากลับมาที่คอนโด และก็ให้เพื่อนสนิทคอยดูแล เพราะเขาต้องไปจัดการอะไรสักอย่าง จัดการคนที่ทำให้เธอเป็นแบบนี้มาเฟียหนุ่มขับรถมุ่งหน้าไปยังบ้านของเธอ ถึงพอจะรู้คร่าวๆ ว่าที่ไหนและตอนนี้เป็นยังไงแต่เขาก็ไม่เคยเข้าไปเลยสักครั้งไม่นานนักเขาก็มาถึงบ้านหลังนึง ที่ภายนอกดูร่มรื่นดีไม่น้อย แต่เขารู้ดีว่าข้างในมันเป็นยังไงแกร๊ก~ทุกสายตาจ้องมองมาที่กลุ่มของเจย์เลอร์ เมื่อประตูถูกเปิดออกและกลุ่มชายฉกรรจ์ก็พากันกรูเดินเข้าไป"ที่นี่ใครชื่อลอง" ชื่อพ่อของไลลาเจย์เลอร์นั่งลงบนเก้าอี้ตัวนึงที่ว่างอยู่ ท่ามกลางสายตาของคนในนั้นที่ยังคงมอง เขาใจเย็นมากไม่นานนักก็มีหญิงวัยกลางคนเดินเข้ามาต้อนรับอย่างกระตือรือร้น ดูก็รู้ว่ากำลังแสดงอยู่ รอยยิ้มนั้นมันจอมปลอมเอามากๆ"เอ่อ...คุณมาจากไหนคะ แล้วนี่มีอะไรกับสามีของฉัน""มีแน่ ไม่มีคงไม่มา ไปเรียกมันมา มันอยู่ไหน?""อะ เอ่อ...ตอนนี้ยังหลับอยู่ค่ะ""หลับอยู่ก็ไปปลุก อย่าต้องให้ไปลาก""เอ่อ...""....." เจย์เลอร์เบื่อความลีลากับเรื่องพวกนี้มาก เขาหันมองลูกน้องสองคน ก่อนที่ทั้งสองจะโน้มตัวเหมือนรับคำสั่งและเดินขึ้นไปบนบ้านทันที"ดะ เดี๋ยว นี่มัน
หัวค่ำวันเดียวกันเจย์เลอร์กลับมาที่คอนโดตามปกติเหมือนทุกวัน ซึ่งไลลาเองก็ออกไปต้อนรับเหมือนอย่างเคย เขามองสำรวจร่างกายของเธอเพื่อดูสิ่งผิดปกติ จนกระทั่งได้เห็นรอยแดงบนข้อมือของเธอ คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันก่อนที่เขาจะจับแขนของเธอขึ้นมาดู และมันก็เห็นรอยชัดขึ้นมากกว่าเดิม"ไปโดนอะไรมา ใครทำอะไรเธอ?""บอกไป คุณเจย์อย่าโกรธนะคะ""บอกมาไลลา ใครมันทำเธอ""ระ รุ่นพี่ เขาเข้ามาถาม แต่เรามีปากเสียงกัน ก็เลย...""โดนทำร้าย?""ไม่เชิงค่ะ เขาหงุดหงิดที่เฟิร์นเข้ามาขวาง ก็เลยจะดึงหนูออกไปคุยที่อื่น แต่เขาจับแรง...ก็เลยเป็นแบบนี้""....." เจย์เลอร์ไม่ได้ตอบ เขาจับตรงรอยแดงของไลลาอย่างแผ่วมือ มันเบาจนเธอแทบไม่รู้สึกเลยว่าเขากำลังสัมผัส "ฉันควรทำกับมันยังไงดีไลลา?""คุณเจย์บอกแล้วนะคะ ว่าจะไม่โกรธ""ฉันบอกว่าจะไม่โกรธเธอ แต่ไม่ได้บอกว่าจะไม่โกรธมัน""ไลลาไม่อยากมีปัญหาอีกแล้ว" คนตัวเล็กจ้องมองคนตรงหน้า สายตานั้นอ้อนวอนเอามากๆ เธอไม่อยากให้มันเป็นเรื่องใหญ่จนถูกใครๆ มองว่าเป็นตัวปัญหามีแต่เรื่องไม่หยุดหย่อน เธอแค่อยากเรียนแบบสงบๆ ไม่ต้องเป็นจุดเด่น ไม่ต้องวุ่นวายกับใคร"เฮ้อ...เธอนี่มันจริงๆ เลยนะไลลา"
มหาวิทยาลัยEE หลังจากที่หนีไปพักใจอยู่ได้พักใหญ่ๆ ไลลาก็กลับมาเรียนตามเดิม ระหว่างนั้นเธอไม่ได้ออกไปไหนเลย อยู่กับเขาที่เพนท์เฮ้าส์สุดหรูนั้น กิน นอน และมีเซ็กซ์ เท่านั้นจริงๆ แต่ก็ยังดีที่เขาไม่ได้ห้ามให้เธอติดต่อหาเพื่อนสนิท เพราะแบบนั้นไลลาจึงไม่ค่อยเหงาเท่าไหร่ ได้รู้เรื่องราว รู้ข่าวของตอนนี้ ซึ่งมันก็จบไปแล้วแต่เธอก็ยังไม่รู้ว่าใครเป็นคนทำเรื่องนี้ไลลาเปลี่ยนตัวเองใหม่ การแต่งตัว แต่งหน้าอ่อนๆ และกระเป๋าแบรนด์เนมที่ซื้อมาเพราะงอนที่เจย์เลอร์พูดไม่ดีใส่ ถูกเขาบังคับให้เอามาใช้ จนเธอปฏิเสธไม่ได้เลยเว้นแต่รองเท้าเพราะเธอใส่ส้นสูงไม่ได้ มันไม่ถนัด และตรงนี้เธอคงไม่สามารถเปลี่ยนได้"คนมองเต็มเลยว่ะอีลัย" เฟิร์นกระซิบพูด ขณะที่สองสาวกำลังเดินตีคู่ไปด้วยกันอยู่ เป็นเพราะไลลาแต่งตัวใหม่ หรือเป็นเพราะข่าวมันยังคงถูกจดจำอยู่ในสมองของทุกคนก็ไม่รู้ เธอและเพื่อนถึงได้เป็นจุดเด่นในสายตาของใครต่อใครแบบนี้"อย่าไปสนใจเลย คนมีตาเขาก็มองสิ" ไลลาบอก"ใช่ ไปเรียนกันดีกว่า"ไลลามีความมั่นใจมากกว่าเดิม เพราะอย่างน้อยข่าวที่แพร่ออกไปมันก็ไม่เป็นความจริง เธอไม่ได้เป็นเด็กเสี่ย แต่เป็นคนสำคัญของเจย์
ภายในห้องน้ำ....ปึก! ปึก! ปึก!พั่ก~ พั่ก~ พั่ก~เสียงกระแทกภายในห้องน้ำดังระงม และถูกกลบด้วยเสียงน้ำจากฝักบัวที่เปิดและปล่อยให้ไหลผ่านร่างกายขณะที่กำลังมีเซ็กซ์กันอยู่ในห้องน้ำไลลายืนหันหน้าเข้ากับผนังที่แสนจะเย็นเฉียบของห้องน้ำ และกำลังถูกคนด้านหลังกระแทกตัวตนความเป็นชายเข้ามาไม่หยุดเลย"คุณเจย์ หนะ หนูรู้สึกเหมือน...ฉี่จะแตก อึก... หยุดก่อน อ๊ะ..""มันไม่ใช่ฉี่หรอก ลองปล่อยมันออกมาสิ มันจะทำให้เธอรู้สึกดีมากนะไลลา""มะ ไม่เอา" เธอปฏิเสธด้วยความเขินอาย จะขัดขืนก็ไร้เรี่ยวจะสู้คนอย่างเขาแก่นกายใหญ่กระแทกกระทั้นเข้ามาไม่หยุด มันเสียดสีกับภายในช่องทางรักของเธอ เหมือนมันถูกกับอะไรบางอย่างในตัวของเธอ มันกระตุ้นไม่หยุด ร่างกายของเธอเหมือนมันซาบซ่านมีกระแสไฟฟ้าวิ่งอยู่ทั่วรอบร่างกาย ก่อนที่จะมีบางอย่างพุ่งออกมา ไหลย้อยเต็มเรียวขาของเธอ"ฮึก...หนูบอกว่าพอไง หนูฉี่แตกแล้วเนี่ย เห็นไหม!" หญิงสาวพูดกระแทกเสียง ตัวของเธอทรุดนั่งลงกับพื้นเพราะหมดแรง มือเล็กๆ ปาดน้ำตาที่ไหลออกมาอยู่อย่างนั้นไม่หยุด มันอาย มันเขิน ทำอะไรไม่ถูกจนต้องร้องไห้ก็แหงล่ะ เธอเล่นฉี่แตกต่อหน้าผู้ชายเลยนี่"ไลลาเธอร้องไ
วันเดียวกันไลลากำลังนั่งมองบรรยากาศยามเย็น ซึ่งมันเป็นครั้งแรกจริงๆ สำหรับเธอ เพราะไม่เคยมีโอกาสได้มานั่งแบบนี้เลย ความรวยพอได้สัมผัสแล้วจริงๆ มันเป็นอย่างนี้เองสินะ"มองอะไรอยู่ได้ มีอะไรน่ามอง" เจย์เลอร์ทักขึ้น"มองบรรยากาศไงคะ สวยนะคุณเจย์ไม่ชอบเหรอ?""ไม่เท่าไหร่""แล้วคุณเจย์ชอบอะไรเหรอคะ?""ชอบเอา""บะ บ้า พูดอะไรแบบนั้น""ยังไม่ต้องกลับไปเรียนนะ""คุณเจย์จะให้หนูอยู่แบบนี้เหรอคะ?""อยู่แบบนี้แล้วมันเป็นอะไร?""เปล่าค่ะ ก็แค่..."ไลลาไม่รู้จะพูดยังไงดีเหมือนกัน ชีวิตของเธอมันไม่รู้ทิศทางตั้งแต่แม่จากไปแล้ว ก่อนหน้าจะมีเขาเธอก็คิดแค่ว่าทำงานและเรียนให้จบ หางานทำเลี้ยงตัวเอง หลีกหนีจากความวุ่นวายของครอบครัว เธอคิดเท่านั้นจริงๆ แต่พอมีเจย์เลอร์ก็เหมือนช้างเท้าหน้าที่เป็นคนพาเธอเดินต่อ เหมือนคนนำชีวิตที่ไม่รู้จุดหมายปลายทางได้ไปต่อ"รอให้เรื่องทุกอย่างจบ แล้วค่อยกลับไป""ขอบคุณนะคะ ที่จัดการให้""ฉันแค่ห่วงธุรกิจของตัวเองต่างหาก""เหรอคะ ถึงขั้นพาหนีมาอยู่นี่ เพราะธุรกิจ สุดยอดค่ะพ่อนักธุรกิจ""รู้ไหมว่าไม่เคยมีใคร ทำแบบนี้กับฉันเลย""ทำแบบไหนคะ?""แบบที่เธอทำไง""ทำไมคะ เขากลัวเหร
ขณะที่ไลลากำลังเดินเล่นอยู่นั้น จู่ๆ ก็มีรถขับเข้ามาจอก เธอไม่ทันได้มองว่าเป็นรถของใครก็ถูกคนในรถดึงเข้าไปซะแล้ว"กรี๊ด!""ไลลา!" พอได้ยินเสียงเธอก็เงียบทันที มันเป็นเสียงของเจย์เลอร์ แม้ในรถมันจะถูกปกคลุมไปด้วยความมืด แต่แค่น้ำเสียงเธอก็จำได้แล้ว"คะ คุณเจย์ จับหนูมาทำไม""ออกรถ!""ครับ""ดะ เดี๋ยว คุณเจย์จะพาหนูไปไหน""เลิกถามซะไลลา เธอยังต้องเคลียร์กับฉันอีกเยอะ""....." พอได้ยินแบบนั้นเธอก็หน้าบูดบึ้งในทันที รถกำลังแล่นออกไปอย่างรวดเร็ว และที่สำคัญรถไม่ได้มุ่งหน้ากลับไปที่คอนโด เหมือนจะไปไหนสักที่นึงซึ่งมันอยู่ไกลเอามากๆหมับ!~"อ๊ะ คุณเจย์..." เธอร้องออกมาเสียงแผ่ว จู่ๆ ก็ถูกเขาอุ้มขึ้นไปนั่งบนตัก และนั่งหันหน้าเข้าหาเขาด้วย หน้าอกของเธอชนเข้ากับแผงอกของเขา และถูกกอดรัดไว้แน่นเกินกว่าที่คนตัวเล็กๆ อย่างเธอจะขัดขืนได้"อยู่นิ่งๆ ถ้าของฉันแข็ง ฉันเอาเธอในรถแน่!" เจย์เลอร์พูดกระซิบ แน่นอนว่าเขาไม่ได้แค่ขู่ แค่นั่งทับกันอยู่อย่างนี้เธอยังรู้สึกได้ถึงตัวตนของเขาที่มีอยู่ มันใหญ่มากไลลานั่งนิ่งไม่กล้าขยับ เพราะกลัวว่าจะถูกทำในรถจริงๆ ตรงนี้มีแค่เธอกับเขาก็จริง แต่ด้านหน้าก็ยังมีคนสนิท