ตอนที่4 อาจารย์คนใหม่

เพราะวันนี้มีเรียนคาบที่สำคัญยิ่งทำให้ชีวิตลูกสาวเจ้าของมหาลัยอย่างฉันต้องตื่นขึ้นมาตั้งแต่ไก่โห่ไม่เว้นแม้กระทั่งลูกสาวเจ้าของภัตตาคารและลูกสาวเจ้าพ่อคาสิโนถูกกฎหมายในต่างประเทศซึ่งพวกเธอก็ยืนหาววอดวายใส่ฉันไม่แพ้กัน

“ฉันล่ะเกลียดวิชานี้จริงๆเมื่อไรจะจบๆไปสักทีนะ! ดูสภาพฉันสิ เอาหน้าจุ่มน้ำมาเรียนได้ก็บุญแล้วเนี่ย!”

เสียงของเทียนไขหญิงสาวผู้มีอิทธิพลกับคนหมู่มากดังขึ้นข้างๆหูของฉันซึ่งกำลังเปิดหนังสือเล่มหนาออกมาอย่างขมุกขมัวภายใต้เสียงนินทาซุบซิบกันยกใหญ่

“เอาน่าๆใช่ว่าพวกเราจะมาเข้าเรียนบ่อยๆ สักหน่อยนี่ แถมวิชาภาคเช้าของพวกเราก็มีไม่กี่วิชาเองนะ และก็หยุดบ่นเหมือนพวกเราเรียนกันมานานได้แหละยัยเทียน ”

เชอร์รี่ออกเสียงเตือนสติคนร่างเพรียวที่ฟุบหน้าลงไปกับโต๊ะพลางเบนสายตาไปยังคนหน้าสวยซึ่งกำลังหยิบหนังสือออกมาเช่นกัน

“แกก็พูดได้ดิ แกชอบเรียนนี่เชอ แม่คนรักเรียนผู้จะเอาเกียรตินิยมอันดับ 1 มาประดับไว้ในครอบครอง”

“เทียนแกก็ว่าแต่เราดูครีมสิ ยังไม่เห็นบ่นเราเลย”

“มันจะบ่นได้ยังไงล่ะ ก็มันกำลังเป็นหน้าเป็นตาให้กับมหาลัยของแม่มันอยู่นิ ดูสิที่เซตนี้มันเต็มเป็นเพราะอะไร”

“เป็นเพราะอาจารย์สอนดีเองต่างหาก หยุดเอานิ้วแกมาจิ้มแก้มฉันสักที มันน่ารำคาญ”

คนตัวเล็กปลายตามองคนหน้าสวยที่ทำหน้ามุ่ยใส่กันเล็กน้อยก่อนจะเลิกตัวขึ้นมาพลางดึงหนังสือของเธอไปอ่านแทน

“ไม่ได้เอามาอะ ขอยืมนะ”

“แต่นั่นมันของฉัน”

ฉันชะงักค้างไปเพราะคนหน้าสวยยื่นหน้ามาใกล้กันพลางใช้น้ำเสียงเชิงท้าทายกับฉันซึ่งกำลังทำหน้าไม่รับบุญจากยัยเพื่อนตัวดีอย่างเธอแบบชัดเจน

“หรือแกจะแบ่งกันอ่านกับฉันก็ได้นะ ก็ถ้าแกอยากตกเป็นประเด็น...กับฉันน่ะ”

อย่าใช้แววตาและท่าทางชวนให้คนอื่นเค้าเข้าใจผิดจะได้ไหมเนี่ยยัยเทียน ยัยบ้า! โถ่เอ้ย ไม่อ่านแล้วก็ได้ หนังสืออ่ะ! ฉันที่กำลังหัวเสีย อยู่ดีๆ ก็ถูกเพื่อนร่วมชั้นเรียกชื่อให้เงยหน้าขึ้นไปมองอย่างอดไม่ได้ และอะไรของเธออีกล่ะ กำลังหงุดหงิดอยู่นะ!

“เอ่อ ครีมคะ”

“คะ”

“เอาของเราไปอ่านก็ได้นะคะพอดีเราพกมาสองเล่ม”

คนบ้าอะไรพกหนังสือมาสองเล่มจำเป็นต้องซื้อหนังสือสำรองเอาไว้ด้วยเหรอ บ้ารึเปล่า แต่ก็ช่วยไม่ได้นะ ฉันกำลังต้องการมันอยู่พอดี

“งั้นก็ขอรบกวนด้วยนะคะ-”

“ไม่ได้นะคะนิสิต ให้เพื่อนยืมหนังสือถือเป็นการผิดกฎ”

ผิดกฎบ้าบออะไรคะใครบัญญัติ จะว่าไปแล้วทำไมเสียงอาจารย์เซตนี้ถึงได้เปลี่ยนไปนักล่ะ หรือว่า....

“สวัสดีค่ะ ดิฉันชื่อดารากรจะมารับหน้าที่เป็นอาจารย์ชั่วคราวแทนอาจารย์จันทรา ขอฝากเนื้อฝากตัวกับนิสิตทั้งหลายด้วยนะคะ โดยเฉพาะคุณวีรกุล ”

ดวงตาคู่สวยจ้องมายังฉันด้วยรอยยิ้มเคลือบยาพิษอย่างไม่ต้องสงสัยแหงล่ะ บุคคลที่ประกาศปล่าวว่าจะไม่ให้ฉันมีที่ยืนในสังคมมาปรากฏตัวขึ้นตรงหน้าของฉันแล้วในตอนนี้ แถมเธอยังดูสนุกสุดๆเลยด้วย

“คุณนางเอก...”

“ถึงปากจะหวานไปก็ไม่ได้ช่วยให้ดีขึ้นหรอกค่ะ เย็นนี้ช่วยมาพบอาจารย์ด้วยนะคะ เอาล่ะทุกคนเปิดไปที่หน้าเก้าสิบนะคะ อาจารย์จะสอนต่อจากเนื้อหาคราวที่แล้วกัน”

จบสิ้นแล้วชีวิตที่แสนสงบสุขของฉัน ทำไมดารากรนางเอกของเรื่องถึงมาอยู่ที่นี่ได้ล่ะ นี่มันไม่ใช่บทคุณนางเอกแล้วนะ นี่มันบทคุณสตอเกอร์ตามสืบเรื่องของฉันชัดๆเลย!

“แกไปทำอะไรไว้ห๊ะยัยครีม ถึงได้โดนยัยอาจารย์ใหม่นั่นหมายหัวเอาไว้ซะโจ่งแจ้งขนาดนั้นน่ะ”

เสียงเทียนไขดังขึ้นแทรกฉันที่กำลังเก็บรวบรวมหนังสือใส่ในล็อกเกอร์ของตัวเองด้วยอารมณ์ขุ่นมัวนิดๆก่อนจะเก็กหน้าขรึมตามเดิม

“แค่เรื่องเข้าใจผิดน่ะ เอาเป็นว่าวันนี้พวกแกกลับไปก่อนเลย ฉันต้องไปหาอาจารย์ใหม่คนนั้นและก็ช่วยอย่าทำเรื่องเล็กให้มันเป็นเรื่องใหญ่ด้วยล่ะ แค่นี้พวกเราก็ดูเป็นคนนิสัยเสียแย่แล้ว”

“ยังไง”

“ต้องให้บอกอีกเหรอ”

ยัยเทียนยังคงทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ในขณะเดียวกันเชอรรี่ก็กำลังพยายามฉีกซองจดหมายซึ่งแซงอยู่ในตู้ล็อกเกอร์ของเธอด้วยความตั้งใจ

“สมัยไหนแล้วยังเขียนจดหมายสารภาพรักกันอีกเนี่ยนะ เชื่อเค้าเลย พวกแกคงไม่อินกับอะไรแบบนี้หรอกใช่ไหม เพราะฉันไม่อินเลยสักนิด”

“ไม่รู้สิ แต่นักศึกษาดีเด่นอย่างแกอาจจะแอบเอาไปอินทีหลังก็ได้”

“เหอะ ใครจะเหมือนแกล่ะเทียนเห็นใครดูดีเข้าหน่อยก็ยอมเล่นด้วยง่ายๆแถมยังเขี่ยเค้าทิ้งอย่างไม่ใยดีอีก สุดท้ายก็ภาระฉัน”

“นี่เพื่อนไง จะว่ากันไปถึงไหนล่ะยะ”

“ก็เพราะเป็นเพื่อนไงล่ะถึงได้ว่า”

“ชิ อย่างกับแกดีนักนี่ จะบอกให้นะศีลไม่เสมอกันคบกันไม่รอดหรอกจริงไหม กับคนที่แกจริงจังก็ทุ่มเทใจให้เต็มที่แต่พอเวลาหมดรักเข้าหน่อยแกก็แทบจะถีบหัวส่งกันอยู่แล้ว”

“ยังไงฉันก็คุยทีละคน”

ให้ตายเถอะ เถียงกันอีกแล้ว

“เหอะ วันนี้แยกกลับเลยนะเชอ อารมณ์ไม่ดี! ไปก่อนนะครีม!”

เทียนพูดกับฉันก่อนจะหันไปสะบัดหน้าใส่เชอรรี่น้อยๆแล้วเดินจากไปในขณะที่คนหน้าสวยก็ไม่ยอมน้อยหน้า

“นึกว่าอยากกลับด้วยตายแหละ ครีมเรากลับก่อนนะไว้เจอกันวันงานประมูล”

" วันงานประมูล? "

" อืม ก็เราคิดว่าครีมน่าจะไปน่ะ ลองอ่านรายละเอียดดูแล้วกัน พอดีแม่ครีมให้เชฟของเราไปทำงานในงานวันนั้น เชอไปก่อนนะ "

" โอเค ไว้เจอกันนะ "

ฉันโบกมือให้เชอรี่ที่ยิ้มให้คนตัวเล็กพอเป็นพิธีก่อนจะเดินจากไปอีกคน

" ขออนุญาตค่ะ "

ฉันเปิดประตูห้องทำงานทันทีที่มาถึง ใจก็คิดว่าแค่จะมาแก้ไขในสิ่งที่อีกคนเข้าใจผิดไปก็เท่านั้นแต่ก็กลายเป็นว่าฉันดันเจอเรื่องที่แอบเซอร์ไพรส์เข้าซะเอง

" อื้อ ปล่อย "

ภาพของหญิงสาวร่างสวยกำลังถูกผู้ชายหน้าหล่อรูปร่างกำยำตามประกบจูบอย่างดูดดื่มพลางปัดป่ายข้าวของไปทั่วในขณะที่ไม่มีผู้ใดสิงสถิตอยู่ในห้องนี้เลยอย่างน่าแปลกใจ

" ไม่ปล่อยหรอก ดาหนีพี่มาทำไมล่ะ "

ดา? พี่เหรอ? ใช่คู่ดูตัวที่พ่อนางเอกหามาให้รึเปล่านะแต่ถึงอย่างนั้นก็เถอะมันก็ไม่ควรจะมาทำอะไรในที่แบบนี้สิ มันไม่ถูกต้องนะ!

เพี้ย!

" ดา! "

ชายร่างสูงร้องเสียงหลงเมื่อคนร่างบางที่เขาหมายปองตบเข้าไปที่ใบหน้าของเขาเต็มๆ

" ดาบอกให้พี่ตินปล่อยไงคะ! ถ้าพี่ตินไม่ยอมหยุดดาจะร้องให้คนช่วย! "

" หึ คิดว่าจะมีใครกล้าช่วยดากันเหรอ พี่จ้างให้พวกมันออกไปกันหมดแล้ว ออแล้วก็คนของพี่ล้อมตึกนี้ไว้ด้วย ถ้าไม่ใช่ลูกตระกูลใหญ่หรือเจ้าของโรงเรียนมาเองจ้างให้ก็เข้ามาไม่ได้อยู่ดี จริงสิจะว่าไปคุณน้าก็อนุญาตให้พี่เข้ามาหาดาเองอย่างไม่มีเงื่อนไขเลยนะ "

" คุณแม่รู้เห็นกับการกระทำของพี่ตินด้วยสินะคะ "

" ครับ ก็พวกผู้ใหญ่อยากให้ตระกูลของพวกเราดองกันจะตาย ซึ่งพี่เองก็เห็นด้วยนะ เพราะน้องดาเป็นคนสวยควรค่าแก่การที่จะยืนเคียงข้างพี่จะตาย "

" ปล่อยค่ะ "

" พี่ไม่ปล่อย! ทำไมดาเห็นผู้หญิงคนนั้นดีกว่าพี่งั้นเหรอถึงขั้นต้องไปคุยขอความช่วยเหลือจากคุณนุชน่ะ! "

จะว่าไปฉันก็ได้ยินชื่อมานี้มาคุ้นๆอยู่แฮะ

" พี่ติน! "

" ทำไม! แค่ไม่มีผู้หญิงคนนั้นสักคน ดาคงจะตัดสินใจอะไรได้ง่ายขึ้นนี่! "

มันเป็นฉากอีเว้นท์อะไรสักอย่างหนึ่งรึเปล่านะ ทำไมถึงต้องเป็นฉันที่เข้ามาเสนอหน้าขัดจังหวะพวกเขาอยู่อีกด้วยก็ไม่รู้ แต่ว่าดันทนยืนดูคนถูกรังแกเฉยๆก็ไม่ได้ด้วยสิ

" ขออนุญาตค่ะ อาจารย์ "

" คุณวีรกุล "

อาจารย์ชั่วคราวอย่างดารากรปรายตาขึ้นมามองฉันด้วยท่าทีหวาดกลัวเธอกำลังโดนผู้ชายร่างสูงขึ้นลวนลามบนโต๊ะก่อนจะเลิกชายเสื้อสีขาวนวลขึ้นช้าๆ

" ออกไป "

" ไม่ทราบว่าคุณเป็นใครถึงมีสิทธิมาสั่งคะ "

ชายหนุ่มหัวเสียนิดๆที่ถูกเด็กสาวเอ่ยถามแบบนั้นออกมาก่อนที่เขาจะละสายตาจากคนร่างสวยไปยังต้นต่อของเสียงกวนประสาทตรงหน้า

" เธอเข้ามาได้ยังไง "

" ฉันต้องถามคุณมากกว่าค่ะ เข้ามาทำรุ่มร่ามกับอาจารย์ของฉันได้ยังไง "

เขามองฉันกลับอย่างประเมินก่อนจะชักสีหน้าขึ้นทันทีที่คนของเขารีบวิ่งพรวดพราดเข้ามา

" แฮ่ก! แฮ่ก! คุณตินครับคุณติน! "

ยังไม่ทันที่คนร่างสูงโปร่งจะพูดจบเขาก็ล้มสะดุดไปกองกับพื้นในทันทีตามมาด้วยคนของยัยตัวเล็กที่กรูกันเข้ามาด้วยความรวดเร็วจนคนร่างสูงได้แต่ยืนอึ้งด้วยความตกใจ

" คุณหนูเล็กเป็นอะไรรึเปล่าครับ! "

" คุณหนูเล็กงั้นเหรอ!? "

เสียงชายหนุ่มร่างกำยำเอ่ยขึ้นเสียงหลงก่อนที่เขาจะเห็นคนตัวเล็กคลี่ยิ้มออกมาน้อยๆ ตามแบบฉบับของเจ้าตัว

" รู้จักฉันด้วยเหรอคะ "

รอยยิ้มเคลือบยาพิษถูกส่งออกไปโดยที่เธอยังคงสนใจการกระทำอุจาดของเขาอยู่

" อึก "

" ช่วยปล่อยมือจากอาจารย์ของฉันด้วยค่ะ ในตอนที่ฉันยังคงคุยดีๆกับคุณได้อยู่ "

" แต่ฉัน! หมายถึงผม...ได้รับอนุญาตแล้ว "

เขาเอ่ยเสียงอ่อยทันทีที่คนของฉันยกปืนขึ้นมาขู่

" จากใครคะ คุณแม่เหรอ อืม งั้นตอนนี้ไม่อนุญาตค่ะ ฉันไม่รู้ว่าคุณแม่ไปตกลงอะไรกับใครไว้ และคิดว่าคงคุยกันได้หลังจากจบเรื่องวันนี้ เอาคนของคุณกลับไปเถอะค่ะ พวกเขาน่าจะต้องไปโรงพยาบาลพอดีคนของฉันหนักมือไปหน่อย "

" ตระกูลของพวกคุณไม่ถูกกันนี่ "

" แหม เป็นเกียรติจังค่ะ อุตส่าห์หาข้อมูลของตระกูลคนอื่นเอาไว้ด้วยทำไมคะ เพราะฝั่งนี้ไม่เล่นด้วยเลยจะไปดองกับฝั่งนู้นแทนไม่ใช่เหรอ "

" คุณจำผมได้งั้นเหรอ..."

" อืม ฉันจำตระกูลที่ตัวเองปฏิเสธไปได้ทุกคนนั่นล่ะ และใช่ตระกูลของคุณก็ด้วย "

" ฮึ่ม! ระวังตัวเอาไว้เถอะ! คิดว่าตัวเองมีสิทธิปฏิเสธได้คนเดียวรึไง "

" แล้วไม่ใช่เหรอคะ "

คนร่างบางยิ้มกลับทำเอาเจ้าของชื่อความโหดเหี้ยมอย่างตระกูลพยักฆ์กลายเป็นแมวเลี้ยงไปเลย

" ยะ อย่าคิดว่าจะจบแค่นี้ล่ะ! กับแค่หน้าตาดีเข้าหน่อยเอาใหญ่เลยนะ ฉันไม่ได้ชอบเธอตั้งแต่แรกแล้วด้วย เพราะตระกูลเธอต่างหากล่ะ ทั้งที่หน้าก็ยังไม่เคยเห็นเลยแท้ๆ ! "

" กำลังจะบอกว่าถ้าฉันได้เห็นหน้าคุณก่อนจะเปลี่ยนใจงั้นเหรอคะ นั่นสินะ อาจจะเปลี่ยนใจก็ได้ แต่ว่าตอนนี้พฤติกรรมของคุณนี่ไม่ไหวเอาซะเลย ช่วยส่งแขกด้วยค่ะ "

" ครับคุณหนูเล็ก! "

หลังจากจบเรื่องดูเธอจะมองฉันเปลี่ยนไปนิดหน่อยแฮะ คนตัวเล็กมองคนหน้าสวยซึ่งใส่เสื้อผ้าเรียบร้อยก่อนจะกอดตัวเองเอาไว้แน่น

" คุณไม่มีปืนเหรอคะ "

" อยู่ในเก๊ก "

" แล้วทำไมไม่หยิบเอามาขู่เขาล่ะ "

" สถานศึกษาไม่ใช่ที่ๆควรไปใช้ปืนสุ่มสี่สุ่มห้า "

" นับว่ายังมีหัวคิดนะคะ แล้วไอ้ที่แฝงตัวมาเป็นอาจารย์นี่ใช้ได้เหรอ "

" ฉันไม่ต้องการให้เด็กอย่างเธอมายอกย้อน "

" งั้นก็ได้ค่ะฉันจะแกล้งมองผ่านมันไปก็แล้วกัน "

" เธอคือคนคุยของฟ้าจริงๆด้วยสินะ "

" อะไรทำให้คุณคิดแบบนั้นคะ "

" รูปถ่าย คนของฉันรายงานว่าเห็นพวกเธออยู่ด้วยกัน ตอนแรกฉันก็คิดว่าฟ้าแค่ล้อกันเล่น "

" ก็เลยจะมาเอาคืนฉันที่แย่งแฟนคุณไป? ตลกจังค่ะ ฉันว่าฉันออกจะชัดเจน "

" อะไร "

" เรื่องที่ฉันไม่เคยแย่งแฟนคุณไง ถึงคุณจะไม่รู้จักฉันแต่ก็พอจะรู้เรื่องตระกูลฉันมาบ้างนี่น่า "

"แล้วมันทำไม "

" คุณหนูเล็กไม่ใช่คนที่จะคบกับใครง่ายๆ นะคะ ที่สำคัญนอกจากครอบครัวและคนรู้จักใกล้ชิด แทบจะไม่เคยไปเจอกับตระกูลอื่นเลย แล้วจะไปชอบลูกสาวนักธุรกิจที่เพิ่งเจอกันแค่วันสองวันเนี่ยนะ ยิ่งเป็นไปไม่ได้ใหญ่เลยค่ะ "

" กำลังจะบอกว่าฟ้าโกหกฉันเรื่องของเธอรึไง "

" ผู้หญิงน่ะ ถ้าเป็นการประชดประชันก็ไม่มีขอบเขตของการโกหกที่ว่านั่นหรอกนะคะและที่สำคัญฉันก็ไม่ได้ชอบพี่ฟ้าด้วย "

" พี่ฟ้า? หมายความว่ายังไง พวกเธอรู้จักกันเหรอ! "

" ก็เพราะคุณเอาแต่หนีความจริงไงคะ พี่ฟ้าก็เลยจะถูกคุณลุงจับหมั้นน่ะ "

" นี่! "

" อย่ากรี๊ดนะคะ พี่ชายฉันก็ไม่ได้ชอบแฟนคุณสักหน่อย ถ้าไม่อยากให้พวกเขาแต่งงานกันก็มาแย่งคืนไปสิคะ พี่ฉันอยากจะคืนให้คุณจะแย่ "

" ....... "

" แต่ถ้าทำไม่ได้ในตอนนี้พี่ชายของฉันก็คือทางรอดที่ดีของพวกคุณไม่ใช่เหรอคะ มันจะไม่ดีกว่าเหรอที่ฝากฝังแฟนของตัวเองเอาไว้กับคนที่ไม่ได้รักเธอน่ะ เพราะยังไงพี่เท็มของฉันก็ไม่มีทางที่จะทำอะไรเธออยู่แล้วค่ะ อีกอย่างก็ช่วยเลิกเล่นเป็นอาจารย์ได้แล้วนะคะ มันน่ารำคาญ ไปล่ะคะ "

" เดี๋ยว "

คนตัวเล็กปลายตามองฝ่ามือเรียวซึ่งจับฝ่ามือของเธอเอาไว้ด้วยแววตาสับสน

" ทำไมคะ "

" ทำไมถึงช่วยฉัน "

" ช่วย? ไม่ใช่แค่คุณหรอกค่ะ ต่อให้เป็นลูกหมาลูกแมวถ้าฉันสงสารฉันก็ช่วย "

" ฉันไม่ใช่ลูกหมาลูกแมวของเธอ "

" งั้นก็ขอโทษที่เข้ามาขัดจังหวะแล้วกันค่ะ "

" นี่เธอ! "

" โกรธอีกแล้ว ดูเหมือนไม่ว่าฉันจะทำอะไรคุณก็คงจะโกรธ ทางที่ดีเราอย่ามาเจอกันอีกเลยจะดีกว่านะคะ "

และเพราะเธอแสดงอาการผิดปกติออกมาอย่างเห็นได้ชัดทำให้คนตัวเล็กเผลอหัวเราะตามออกมาด้วยความสนใจ

" คุณนี่ตลกจัง ทำไมคะยังอยากเจอฉันอีกรึไง นึกว่าไม่ชอบกันซะอีก "

" แล้วใครบอกว่าชอบล่ะ! "

" งั้นก็ปล่อยมือค่ะ ฉันไม่ชอบให้ใครมาจับมือมั่วซั่ว อ๊ะ "

คนตัวเล็กอุทานขึ้นเบาๆเมื่อคนร่างสวยดันบีบมือของเธอซะแน่นแถมยังจ้องเธอกลับด้วยแววตาชวนสงสัยนั่นอีก คิดจะแกล้งกันรึไง เมื่อคิดได้ดังนั้นคนตัวเล็กก็จ้องอีกฝ่ายกลับด้วยแววตาเชือดเฉือน

" อย่าเพิ่งปล่อย "

" ฉันไม่ชอบให้ใครมา- "

"ฉันยังไม่อยากปล่อยมือเธอนี่... "

เพราะอีกคนพูดด้วยน้ำเสียงอ้อมแอ้มคนตายิ้มจึงได้แต่เลิกคิ้วถามขึ้นด้วยความแปลกใจ

" คุณหนูครับ รถมาแล้วครับ "

" อืม พวกนายกลับไปก่อน วันนี้ฉันมีธุระด่วน "

" แล้วคุณหนูจะกลับยังไงล่ะครับ "

บอดี้การ์ดร่างหนาถามขึ้นก่อนจะได้ยินเสียงกุกกักกุกกักสักพักก่อนที่คนร่างสวยจะปรากฏตัวขึ้นมาพร้อมๆกับคนหน้าหวานซึ่งมีอาการเลิกลั่กเต็มที่เมื่อหญิงสาวหน้าสวยไม่ยอมปล่อยมือของเธอให้ว่างเลย

" ฉันจะไปส่งเธอเองค่ะ บอกไปว่าลูกสาวตระกูลพัฒนะกรจะไปส่งคงได้สินะคะ "

" ตระกูลพัฒนะกรเหรอครับ?! "

" อือ ได้ยินแล้วนี่ตระกูลพัฒนะกรจะไปส่ง กลับบ้านไปได้แล้ว "

" แต่คุณหนู! "

" ไม่มีแต่ อย่าทำให้ครีมต้องโกรธ "

" กะ...ก็ได้ครับถ้าคุณหนูต้องการ... "

เสียงบอดี้การ์ดร่างถึกอ่อนลงทันทีเมื่อผู้เป็นนายตัวเล็กของเขาถูกลูกสาวตระกูลพัฒนะกรกึ่งลากกึ่งจูงไปยังรถคันงามของเธอแล้ว

' คงไม่เป็นอะไร...ใช่ไหมนะ....'

บอดี้การ์ดหนุ่มได้แต่ยืนคิดก่อนที่เขาจะสั่งให้ลูกน้องของเขากลับไปประจำการตามคำสั่งของคุณหนูด้วยความจำใจ

‘อย่าถูกลูกของพัฒนะกรหลอกใช้เอานะครับคุณหนู...’

จบตอน....ถ้าเค้าจะรักอยู่เฉยๆเค้าก็พาขึ้นรถไปส่งบ้าน เอ้า !!