ตอนที่ 6 หวั่นไหว

แอบชอบ พี่เค้าบอกว่าอยากรู้ทุกอย่างของคนที่แอบชอบเหรอ คนที่แอบชอบหมายถึงฉัน แสดงว่าพี่มายชอบฉัน...ดูหนังไม่รู้เรื่องเลย...

“น้องครีม”

ทำไงดี...

“ขอพี่จับมือน้องครีมหน่อยจะได้ไหมคะ”

พี่มายจงใจใช้ริมฝีปากบางเฉียบกระซิบเข้าที่ใบหูของฉันเบาๆเนื่องจากไฟของโรงหนังทำให้อีกคนกล้าที่จะแสดงออกมากขึ้นกว่าเดิม

แผล่บ....

“อื้อ”

พี่มายจงใจเลียใบหูของฉันแถมยังเปลี่ยนมาขบกัดมันให้พอกระสับกระส่ายเล่นจนคนตัวเล็กเริ่มจะอยู่ไม่สุข

“ได้ไหมคะ...”

น้ำเสียงหวานหูยังคงเว้าวอนจนทำให้คนตัวเล็กฝืนยกฝ่ามือขึ้นมาบดบังริมฝีปากของเธอไว้พลางก้มหน้างุดแดงก่ำอยู่กับที่

“พอค่ะ อ๊ะ..อื้อ! ยะ เลียมือครีม...”

“น้องครีมก็อย่าน่ารักสิคะ เดี๋ยวคนข้างล่างก็รู้หรอกว่าพี่กำลังทำอะไรอยู่”

ไม่ยอมฟังกันเลย...พี่มายคนบ้า...นางร้ายเอาแต่ใจ....ฉันควรทำยังไงกับพี่มายดีนะ...อ๊ะ...เลียอยู่ได้มือเรามันอร่อยขนาดนั้นเลยเหรอไง...

คนตัวเล็กได้แต่คิดพลางหลบสายตาลงเพื่อสงบสติอารมณ์ของตนเองและเอ่ยออกมาด้วยน้ำราบเรียบจนคนพี่เริ่มรู้สึกตัวและยอมปล่อยฝ่ามือของเธอลงอย่างถนุถนอม

“ถ้าพี่มายไม่หยุดครีมจะกลับแล้วนะคะ”

“ก็ได้ค่ะ พี่ขอโทษ น้องครีมอย่าเพิ่งกลับเลยนะคะ”

คนร่างสวยมีท่าทีสลดพลางซุกไซใบหน้าและกอดแขนฉันเอาไว้ด้วยความหวงแหน

“พี่มาย นั่งดีๆสิคะ”

“ขอพี่อยู่แบบนี้สักนาทีนะคะน้องครีม พี่ขอร้อง”

และเพราะคนตัวเล็กเงียบไปทำให้คนเป็นพี่ทำหน้าตาเหมือนกับจะร้องไห้ก่อนจะผละกอดออกให้อีกคนจับสังเกตได้

“ไม่กอดแล้วเหรอคะ”

“ก็ครีมไม่อนุญาต...”

“ครีมไม่ได้ว่าอะไร”

“คะ”

คนหน้าสวยเลิกคิ้วถามขึ้นเมื่อเห็นคนตัวเล็กเบือนหูแดงก่ำไปทางอื่นก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงบางเบาพาให้ใจของอีกฝ่ายเต้นแรงอย่างหยุดไม่ไหวจนเธอต้องรีบคว้าอีกคนมากอดด้วยความคลั่งรัก

“ถ้าพี่มายจะกอดเฉยๆครีมก็ไม่ได้ว่าอะไร... อ๊ะ นี่พี่มายกอดครีมแน่นไปแล้วค่ะ”

“งื้อ พี่ชอบน้องครีมนะคะ”

คำว่าชอบ คือชอบจริงๆ เธอไม่เคยพูดเล่นเธอคลั่งรักเด็กหน้าหวานคนนี้ไปซะแล้วล่ะตั้งแต่วันที่เด็กคนนี้ก้าวเข้ามาปกป้องเธอถึงแม้จะแค่กับหุ้นส่วนชีกอคนนั้นก็ตามเธอก็ดีใจมากเลย ในที่สุดก็มีคนให้ความสำคัญกับพิศชยาจริงๆ ไม่ใช่สิ่งที่เธอจงใจปรุงแต่งขึ้นเพื่อดึงดูดสายตาจากคนอื่น ถึงแม้ว่าเธอจะไม่รู้สาเหตุว่าทำไมน้องครีมที่น่ารักของเธอถึงได้เปลี่ยนไป แต่ในตอนนี้น้องครีมที่น่ารักของเธอกลับมาแล้ว และพิศชยาคนนี้จะไม่ยอมปล่อยมือจากน้องครีมอีกเด็ดขาด

“ครีมคะ”

น้ำเสียงหวานหูเอ่ยเรียกชื่อฉันซึ่งตกอยู่ในภวังค์ความคิดพลางมองแสงสีที่ประดับประดาไปด้วยความตื่นตาตื่นใจจนกระทั่งพี่มายวิ่งเข้ามากุมมือของฉันเอาไว้ด้วยความอ่อนโยน

“ชอบรึเปล่า”

“ชอบค่ะ งานที่จัดข้างทางก็ดูสวยดี ครีมเพิ่งเคยมาครั้งแรก”

“พี่หมายถึงเราชอบพี่รึเปล่า”

ถามตรงจังนะ อยู่ๆจะให้ตอบคำถามของพี่มายได้ยังไง...ในเมื่อฉันเองก็ยังไม่รู้เลย...ว่าพี่เค้าเข้าหาฉันเพราะต้องการที่จะปั่นหัวกันหรืออยากจะใช้ฉันเป็นเครื่องมือกันแน่ ทั้งสับสนและก็กลัวด้วย นั่นก็เพราะฉันรู้น่ะสิ ว่าคนที่คุณนางร้ายจะตกหลุมรักได้ก็คือคนที่ช่วยเธอเอาไว้ในงานประมูล ไม่ใช่ฉัน

“ครีมไม่แน่ใจ”

“อื้อ ไม่เป็นไรค่ะ เอาไว้ครีมแน่ใจก่อนก็ได้ พี่จะรอเรานะ”

“พี่มายแน่ใจแล้วเหรอคะว่าชอบครีม บางทีพี่มายก็จะไม่ชอบครีมแล้วก็ได้”

“น้องครีม”

“เปล่าค่ะ ครีมก็พูดไปเรื่อยน่ะ”

ฉันเบี่ยงประเด็นก่อนจะเงยใบหน้าขึ้นมองท้องฟ้าในยามราตรีท่ามกลางผู้คนที่เดินสวนกันไปมาฉันหยุดคิดเรื่องที่เกี่ยวกับมันไม่ได้เลย

“พี่มายรู้ไหมคะ วันเสาร์นี้เป็นงานประมูลที่สำคัญของคุณแม่”

“พี่รู้ค่ะ วันนั้นพี่ก็ไปเหมือนกัน”

“ค่ะ วันนั้น...คนที่พี่มายเลือกจะไม่ใช่ครีม”

“น้องครีมพูดเรื่องอะไรคะ พี่ไม่เห็นเข้าใจเลยค่ะ น้องครีม...ร้องไห้ทำไมคะ”

ฉันจับไปที่ใบหน้าของตัวเองด้วยความประหลาดใจเสียดื้อๆทำไมน้ำตามันถึงเอ่อล้นออกมาได้ล่ะ ทั้งที่ฉันไม่ได้รู้สึกเสียใจเลยแท้ๆ แต่ทำไมร่างกายของตัวเองมันกลับต่อต้านทุกครั้งที่อยู่ใกล้พี่มาย

“ครีมไม่เข้าใจ”

“น้องครีม”

“ไม่เข้าใจเลย ทำไมถึงต้องรู้สึกเสียใจขนาดนี้ด้วยคะ ฮึก หยุดร้องไม่ได้เลย”

รู้สึกตัวอีกทีฉันก็ทรุดตัวลงไปเช็ดน้ำตาซึ่งมันไหลซึมออกมาอย่างไม่รู้จักหยุดหย่อนโดยที่มีคนหน้าสวยย่อตัวลงมาเช็ดน้ำตาให้กับฉันด้วย นี่มันอะไรกันเหมือนกับว่าวิปครีมคนนี้กำลังประท้วงใส่ฉันอยู่เลย

“มันเจ็บ”

“น้องครีม”

“เจ็บที่ใจจังค่ะ...ทั้งที่ครีมก็ปกติดี แต่ทำไม....ครีมต้องรู้สึกเศร้าขนาดนี้ด้วยคะ...”

ฉันร้องไห้อย่างเจ็บปวดในขณะที่พี่มายก็พยายามจะปลอบใจฉันอย่างเต็มที่แต่มันก็ดูเหมือนจะไม่ได้ช่วยอะไรเลย ฉันยังเจ็บปวดทุกครั้งที่คิดว่าพี่มายจะเลือกคนอื่นที่ไม่ใช่ฉัน ความรู้สึกนี้มันช่างเปราะบาง...ราวกับมันไม่ใช่ตัวของฉันเลย...

“น้องครีมลุกขึ้นก่อนนะคะเดี๋ยวพี่พาไปที่รถนะ”

“พี่มาย...”

ฉันสะอึกสะอื้นพลางเดินตามอีกคนไปยังรถเก๋งคันสีแดงเพลิงก่อนจะถูกพี่มายโอบกอดฉันเอาไว้ด้วยความห่วงใยเธอคอยลูบหลังของฉันอยู่ตลอดจนกระทั่งความหนักอึ้งที่มีทั้งหมดมันค่อยๆเลือนหายไป

“น้องครีมรู้สึกดีขึ้นบ้างรึยังคะ”

เพราะคนร่างสวยยังคงเป็นห่วงกับอาการผิดปกติของคนตรงหน้าเธอก็เลยผละออกจากอ้อมกอดอุ่นและเปลี่ยนมาเป็นคอยเช็ดน้ำตาให้กับคนตัวเล็กซึ่งจับชายเสื้อของเธอแทน

“ค่ะ ขอโทษที่ครีมทำตัวแปลกๆไปนะคะ...ตอนนี้ครีมดีขึ้นแล้ว”

“มีอะไรที่พี่ทำให้น้องครีมได้อีกไหมคะ เผื่อน้องครีมจะได้รู้สึกดีขึ้น พี่ไม่อยากเห็นน้ำตาของน้องครีมเลย พี่อยากเห็นน้องครีมมีแต่ความสุข ทำไงดีล่ะ เห็นน้องครีมเป็นแบบนี้แล้วพี่เองก็ปวดใจ ฮึก”

พี่มายยังคงเอื้อมมือมาสัมผัสกับใบหน้าของฉันที่จ้องน้ำตาของเธอกลับด้วยแววตาสั่นไหวพลางเลื่อนริมฝีปากอมชมพูไปยังบริเวณหน้าผากมนของคนเป็นพี่อย่างไม่ทันคาดคิดรู้สึกตัวอีกทีฉันก็เผลอประทับรอยจูบให้กับพี่มายซึ่งกำลังจับใบหน้าของฉันอยู่ด้วยความประหม่าไปซะแล้ว

“น้องครีม....”

พี่มายหน้าแดงแจ๋ในขณะที่ฉันเองกลับรู้สึกหน่วงๆในช่วงอกยังไงก็ไม่รู้มันทั้งรู้สึกดีและก็รู้สึกเป็นกังวลไปพร้อมๆกัน ฉันจะถูกเธอหลอกใช้ในรูปแบบเดิมอีกรึเปล่า มันเป็นความรู้สึกที่ยากและฉันก็กลัวมันเหลือเกิน หากว่าจะต้องถูกหลอกใช้อีกครั้งล่ะก็ ในครั้งนี้ฉันก็จะเป็นฝ่ายที่ต้องทำให้เธอเสียใจเอง ฉันจะทำให้เธอหลงรักฉันจนแทบคลั่งและหลังจากนั้นฉันก็จะเป็นฝ่ายทิ้งเธอ พิศชยา

“ครีมรู้สึกดีขึ้นแล้วค่ะ พวกเรากลับกันเถอะนะคะพี่มาย”

ฉันส่งยิ้มให้กับเธอซึ่งมีอาการหน้าร้อนกับการกระทำของฉันอย่างเห็นได้ชัดก่อนที่พี่มายจะฝืนตัวเองขับรถออกไปโดยที่ปกปิดรอยยิ้มเขินอายที่มีจากฉันไม่ได้เลย

“ครีม วิปครีม ยัยครีม”

เสียงเทียนเอ่ยเรียกสติฉันซึ่งกำลังนั่งรอพี่ฟ้าเปลี่ยนชุดอยู่ด้วยสีหน้าเหนื่อยหน่ายใจ แหงล่ะ นี่มันหน้าที่ของพี่เท็มแต่ทำไมเธอต้องมาเป็นเพื่อนของคนหน้าสวยเพื่อเลือกซื้อชุดพวกนี้ด้วยก็ไม่เข้าใจนัก

“เทียน? ”

“แกมาซื้อชุดเหรอแล้วทำมาโซนนั่งรอวีไอพีแทนล่ะ”

เทียนถือวิสาสะมานั่งโซฟาสีขาวใกล้ๆกับฉันทันทีก่อนจะวางกระเป๋าสะพายลงข้างๆกันโดยที่สายตาก็ไม่วายจ้องมารอคำตอบจากฉัน

“รอพี่ฟ้าคู่หมั้นของพี่เท็มน่ะ แล้วแกล่ะเทียน”

“เดิมๆป่ะ ส่งแฟนเข้าซื้อชุดไง คนไม่มีแฟนก็ไม่เข้าใจหรอก”

“ถูกของแกฉันคงไม่เข้าใจหรอก ถ้าไม่ต้องมานั่งรอด้วยตัวเองแบบนี้”

“เห ทำไมพี่แกไม่มาเองอ่ะ ให้น้องสาวมารับมาส่งคู่หมั้นตัวเองซะงั้น เอางี้ป่ะ เดี๋ยวฉันหาแฟนให้รับรองพี่แกไม่กล้าใช้”

ฉันที่เตรียมจะอ้าปากตอบมันกลับไปแต่เสียงพี่ฟ้าก็ตะโกนออกมาจากห้องลองชุดทำเอาพวกเราทำตัวกันต่อไปไม่ถูก

“ตัวเล็กเข้ามาช่วยพี่หน่อยค่ะ”

ช่วยเหรอ ช่วยอะไรกันล่ะ พนักงานก็มี ทำไมต้องฉันต้องเข้าไปช่วยพี่ฟ้าเปลี่ยนชุดด้วยเล่า ตลกแล้ว

“นี่คุณน่ะ เข้าไปสิคะ ไม่เห็นเหรอคะว่าลูกค้าเรียกให้ไปช่วยเปลี่ยนชุด”

ฉันปลายตามองพนักงานขายซึ่งยืนทำหน้ากลืนไม่เข้าหายไม่ออกอยู่สักพักหนึ่งพลางเดินเข้าไปแทนฉันอย่างกล้าๆกลัวๆและยังไม่ทันถึงนาทีเธอก็รีบวิ่งแจ้นหนีออกมาจากห้องลองชุดแทบไม่ทัน

“คะ คือคุณหนูเล็กค่ะ คุณช่อฟ้าฝากมาบอกว่าถ้าไม่ใช่คุณหนูเล็กเข้ามาเธอจะไม่ยอมเปลี่ยนชุดค่ะ”

“หน้าฉันเหมือนคนชอบเปลี่ยนชุดให้คนอื่นเหรอคะ”

ฉันพูดขึ้นอย่างไม่สบอารมณ์นิดๆก่อนจะถูกยัยเทียนคอยปรามๆให้และบอกให้ฉันใจเย็นลงก่อน

“เอาน่า แกก็อย่าไปใส่อารมณ์กับพนักงานสิ ไปเตรียมชุดอื่นมาเถอะค่ะ เดี๋ยวเทียนจัดการคุณหนูเล็กให้เอง”

“คะ..ค่ะ ขอบคุณค่ะคุณเทียน”

จากนั้นพนักงานคนดังกล่าวที่รีบพาตัวเองออกไปให้พ้นหูพ้นตาคนหน้าสวยซึ่งนั่งทำหน้าอึนเป็นหมีเบื่อโลกต่อทันที

“ครีมแกเข้าไปเถอะ แค่ช่วยนิดๆหน่อยๆ เองนี่ ไหนแกเป็นคุณหนูเล็กผู้แสนใจดีกับคนอื่นตลอดไง”

“ฉันเลือกที่จะใจดีกับใครก็ได้ต่างหาก”

“ครีม”

“เฮ้อ รู้แล้ว ไม่ต้องมาสอนก็ได้”

ฉันพูดขึ้นด้วยแววตาหงุดหงิดนิดๆพลางจงใจเดินเข้าไปยังห้องลองชุดดังกล่าวโดยที่มีพี่ฟ้ายืนหันหลังให้กับฉันอยู่

“ถ้าไม่ใช่ตัวเล็กก็ไม่ต้องเข้ามา ฉันจะไม่ออกไปไหนทั้งนั้นล่ะ”

“คิดจะทำอะไรกันแน่คะ กับแค่เปลี่ยนชุดทำไมต้องทำให้มันยุ่งยากด้วย”

ทันทีที่ฉันพูดขึ้นพี่ฟ้าก็หันหลังกลับมาหาฉันด้วยแววตาน่าสงสัยโดยที่เธอไม่วายชี้นิ้วไปที่ซิปด้านหลังของตัวเองให้ฉันต้องมองค้อนใส่เธอ

“แก้ให้พี่หน่อย”

“พี่ก็มีมือ”

“แต่มือพี่ไม่ถึงนี่คะตัวเล็ก”

ไม่ต้องมาทำน้ำเสียงออดอ้อนเลยนะ ฉันไม่หลงกลคนอย่างคุณหรอก

“แล้วพี่จะไล่พนักงานออกไปทำไม”

“พี่ไม่ชอบให้คนอื่นมาแตะตัว”

“ครีมก็เป็นคนอื่น”

“ตัวเล็กไม่ใช่คนอื่นค่ะ อีกไม่นานพวกเราอาจจะกลายเป็นครอบครัวเดียวกันก็ได้นะคะ”

คนหน้าสวยขยิบตาให้ฉันพร้อมด้วยรอยยิ้มก่อนที่เธอจะรวบผมขึ้นโชว์ให้เห็นลำคอระหงส์และไหล่เปลือยเปล่าอันขาวใสของตัวเองพาให้คนร่างบางเบือนหน้าหนีด้วยความเขินอาย

“พี่เป็นพวกชอบโชว์รึไง”

“ขึ้นอยู่กับว่าเป็นใครต่างหากล่ะคะ มาช่วยแก้ซิปเร็วๆสิคะหรือว่าตัวเล็กไม่กล้าล่ะ”

“ใครไม่กล้าคะ แค่แก้ซิป พี่ฟ้านั่นล่ะยืนดีๆแล้วกัน”

ฉันที่ฉุนกับคำพูดยั่วยุของเธออย่างหนักทำให้เผลอรูดซิปลงไปอย่างอดกลั้นจนกระทั่งลืมไปว่าอีกฝ่ายไม่ได้ใส่เสื้อในออกมาด้วยทำให้ฉันหน้าแดงก่ำลามไปจนถึงใบหูแม้แต่ฝ่ามือเองก็แดงด้วย

“ทำไมพี่ฟ้าไม่ใส่เสื้อใน...”

“น่ารักจังเขินพี่อยู่เหรอตัวเล็ก”

เธอจ้องมองฉันที่ตัวแดงเถือกพลางถอยเท้าร่นไปจนติดกำแพงห้องด้วยความลนลาน

“ครีม...ครีมจะออกไปแล้ว!”

“เดี๋ยวก่อนสิคะ”

“อย่ามาใกล้ครีม”

คนตัวเล็กหน้าแดงเถือกพลางเอามือปัดป่ายไปทั่วก่อนจะรู้สึกตัวอีกทีคนหน้าสวยก็เข้ามาประชิดตัวของเธอได้สำเร็จแถมยังจับข้อมือของคนตัวเล็กเอาไว้อีกด้วย

“ยังช่วยพี่ไม่เสร็จเลยนะคะจะรีบไปไหนซะล่ะ”

“อย่าพูดแบบนั้นนะคะ! ครีมไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย!”

คนตัวเล็กขู่เธอฟ่อๆก่อนจะถูกคนสูงกว่าจับข้อมือของเธอไปไว้ยังจุดนุ่มนิ่มสู้มือของเธอพลางเฝ้ามองอาการตื่นๆของเจ้าตัวเล็กน่ารักราวกับลูกหมาด้วยท่าทีชอบใจ

“ตอนนี้ก็ทำแล้ว ถ้าน้องครีมร้องดังไปใครจะเป็นฝ่ายที่ต้องเสียหายกันแน่นะ”

ระ ร้าย...เธอเป็นแฟนคุณนางเอกที่โครตร้ายกาจสุดๆไปเลย!

“....”

“ดีค่ะเงียบๆไปก่อนจะดีกว่านะคะ นั่งเฉยๆล่ะ เจ้าลูกหมา”

คนร่างสวยยิ้มแฉ่งให้ฉันอย่างอารมณ์ดีก่อนที่เธอจะลุกขึ้นมาและเปลี่ยนชุดต่อไปเรื่อยๆโดยที่มีฉันนั่งหน้าแดงเถือกจ้องมองฝ่ามือของตัวเองด้วยแววตาเมินลอย

“เสร็จแล้วค่ะ นั่งรอพี่นานรึเปล่า”

ครืน...ครืน...

“อะ โทรศัพท์เธอดังนี่จะไม่รับหน่อยเหรอ”

เพราะคนหน้าสวยเห็นฉันนิ่งเงียบไปพอสบตาด้วยฉันก็ก้มหน้างุดหนีเธอพี่ฟ้าก็เลยถือวิสาสะหยิบโทรศัพท์ที่ดังขึ้นจากกระเป๋าเสื้อด้านขวาของฉันมาถือเอาไว้เอง

“มายเลิฟนี่ใครเหรอคะ แฟนเรารึเปล่า”

“อะ ไม่ใช่เรื่องของพี่ฟ้านี่ เอาคืนมานะ”

ฉันที่เพิ่งได้สติรีบเงยใบหน้าขึ้นมาแย่งโทรศัพท์มือถือจากมือคนร่างบางซึ่งกำลังเย้าแหย่ฉันอย่างนึกสนุกที่อีกคนสนใจโทรศัพท์มือถือมากกว่าตัวเอง

“พี่ไม่คืน ถ้าตัวเล็กพาพี่ไปที่งานประมูลด้วยพี่ก็จะคืนให้”

ฉันมองอีกคนอย่างหัวเสียก่อนจะยอมหยุดแย่งมือถือลงเพราะแย่งไปมันก็เสียเวลาเปล่า

“ทำไมจู่ๆอยากจะไปด้วยล่ะ ก็พี่เพิ่งปฏิเสธพี่เท็มไป”

“ตอนนี้เปลี่ยนใจแล้วไงคะ”

“เอาแต่ใจชะมัด ก็ได้ค่ะ เดี๋ยวครีมบอกพี่เท็มให้”

“ไม่ใช่พี่เท็มค่ะ พี่อยากไปในงานในฐานะแขกของน้องครีม”

ฉันมองพี่ฟ้าอย่างเหลืออดแต่ก็ยอมรับข้อตกลงของเธออย่างเสียไม่ได้

" ก็ได้ค่ะ เอาที่พี่ฟ้าสะดวกเลย ถ้าแฟนพี่ไม่หักคอครีมตายน่ะ "

" พี่ดาราไม่ทำหรอกค่ะ และพี่ก็ไม่ยอมให้ทำด้วย "

พี่ฟ้ายังคงพูดออกมาด้วยน้ำเสียงสบายๆก่อนจะยอมคืนโทรศัพท์มือถือให้ฉันแต่โดยดี

" ให้ตายเถอะ คู่หมั้นพี่แกเลือกชุดนานกว่าแฟนฉันอีกนะ ว่าแต่ทำไมแกเข้าไปช่วยพี่เค้านานจัง ช่วยอีท่าไหนเนี่ย "

เทียนไขส่งเสียงงุบงิบทันทีที่ฉันออกมาจ่ายเงินค่าชุดพร้อมๆกับเธอ

" ทำไมแกยังอยู่อีกล่ะเทียน "

" อะ นี่แกไล่ฉันเหรอ "

" ก็เปล่า แค่สงสัยเฉยๆน่ะ "

" แฟนฉันน่ะสิ อยากเจอแก และก็แบบอยากไปกินข้าวด้วยกัน เค้าบอกไหนๆฉันก็บังเอิญเจอเพื่อน "

" เห็นทีคงลำบาก พี่ฟ้าไม่ปล่อยให้ฉันว่างเลยเนี่ย "

" อะไรนึกว่าซื้อชุดเสร็จจะแยกย้ายกันซะอีก แน่ใจเหรอว่านี่คู่หมั้นพี่แก ไม่ใช่ของแกเองน่ะเกาะอย่างกับปลิง "

" ขอบคุณที่ใช้บริการค่ะ โอกาสหน้าเชิญใหม่นะคะคุณเทียน คุณหนูเล็ก.... "

เสียงพนักงานสาวเอ่ยขึ้นทันทีที่พวกเราชำระเงินเสร็จโดยไม่วายมองตามฉันตาละห้อยคงกลัวว่าทำไม่ถูกใจฉันจะโดนไล่ออกน่ะสิ

" ไม่ต้องห่วงหรอกนะคะ คุณหนูเล็กไม่ไล่คุณออกเพราะเรื่องแค่นี้หรอกค่ะ "

" คุณเทียน "

แล้วไหงฉันถึงได้รับบทเป็นนางร้ายแล้วยัดเยียดบทเป็นนางเอกให้กับยัยเทียนกันล่ะ

" จะไล่ออกแล้ว "

ฉันพึมพำขึ้นอย่างน้อยใจก่อนจะเดินหนีไปทางพี่ฟ้าซึ่งยืนรออยู่พร้อมกับถุงช้อปปิ้งในมือและแฟนของยัยเทียนก็ยืนยิ้มให้ฉันอยู่ด้วย

" สวัสดีค่ะ คุณวิปครีม "

" ค่ะ สวัสดีค่ะคุณ... "

" วาดดาว แฟนฉันเอง "

ยัยเทียนที่เดินตามฉันมาติดๆพลางยื่นมือไปช่วยถือถุงช้อปปิ้งจากแฟนสาวของตนในขณะที่พี่ฟ้ามองฉันด้วยแววตาเป็นประกาย

ฝันไปเถอะค่ะ ทำไมครีมต้องช่วยพี่ถือด้วยแฟนก็ไม่ใช่ มีมือก็ถือเองสิคะ ยังไงฉันก็ไม่มีทางถือให้แน่นอน

" คุณครีมนี่น่ารักจังเลยนะคะ ช่วยพี่ฟ้าถือของด้วยแถมยังถือให้เองหมดเลย "

" ง่ะ งั้นตัวเองเอามานี่คะ เทียนถือให้หมดเลยค่ะ "

" คิคิ แฟนใครคะเนี่ยน่ารักจังเลย "

น่ารักกับผีน่ะสิคะ พี่ฟ้าแอบเอาเรื่องที่ถูกฉันจับน่าอกมาขู่ฉันอีกแล้ว แม่คนใจร้าย น่าอายจะตายจะยอมให้มันถูกเผยแพร่ได้ยังไง

" ตักเนื้อให้พี่หน่อยสิคะ "

ใจหนึ่งฉันอยากจะบอกคุณพี่เธอว่ามีมือก็ตักเองสิคะแต่ว่าเรื่องจับน่าอกมันค้ำคอ

" นี่คะ พี่ฟ้ากินเยอะๆนะคะ กินให้ติดคอ เฮ้ย ไม่ใช่กินให้อร่อยๆเลยค่ะ"

ฉันแกล้งประชดประชันก่อนจะเห็นยัยเพื่อนตัวดีป้อนข้าวป้อนน้ำให้แฟนจนแทบจะพิการอยู่แล้ว นี่ก็อีกคนไม่ติดคอกันไปให้รู้แล้วรู้รอดเลยล่ะ

" แค่ก แค่ก! "

" เทียนๆคะ ดื่มน้ำก่อนค่ะ "

อ้าว คำประชดประชันฉันได้ผลด้วยแฮะ เหลือเชื่อเลย

" ครีม ไม่กินเหรอเอาแต่มองพวกฉันอยู่ได้ "

เทียนที่เพิ่งดื่มน้ำเสร็จก็ปลายตามองเพื่อนรักของตัวเองด้วยแววตาช่างสงสัยก่อนจะคลายยิ้มออกมาทันทีที่เห็นคนแก่กว่าป้อนเนื้อเพื่อนของเธออย่างเปิดเผย

" ไม่ค่อยหิว อื้อ! "

" ไม่ค่อยหิวก็ต้องกินค่ะ เดี๋ยวจะเป็นโรคกระเพาะเอา อ้าปากค่ะน้องครีม "

" แต่ครีมไม่หิว "

ฉันท้วงขึ้นก่อนจะยอมอ้าปากงับเนื้อห่อผักและพริกของเธอแต่โดยดีเมื่อพี่ฟ้าจ้องฉันกลับด้วยรอยยิ้มชั่วร้าย

" อื้อ "

ฉันยิ้มกลบเกลื่อนพลางเคี้ยวเนื้อตุยๆจนกระทั่งมื้ออาหารค่ำของพวกเราจบลงและแยกจากกันไปได้ด้วยดี

" ไม่สบอารมณ์เลยวันนี้ทั้งวันฉันโดนแต่พี่ฟ้าใช้งานเพราะไอ้ตูมๆนั่นอย่างเดียวเลย ฉันเกลียดน่าอกแล้ว! ฉันเกลียดน่าอก!"

จบตอน...จะเกลียดไม่ได้นะ เดี๋ยวอีกหน่อยหนูก็ชอบมัน อ้าว สปอยโถ่