เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 993
บทที่เกี่ยวข้อง
เขยอันดับหนึ่งของจักรพรรดิ บทที่ 994
“อ๋องตวน!” เฉินฝานอมยิ้ม “สมแล้วที่เป็นพ่อตาข้า ข้าคิดสิ่งใดท่านก็รู้ทุกอย่าง”“เสี่ยวฝาน เจ้าก็คิดจะไปตัดหัวอ๋องแคว้นจ้าวเหมือนกันสินะ ดีๆ เช่นนั้นพวกเราไปกันตอนนี้เลย!”ระหว่างที่พูด อ๋องตวนก็ลากแขนเฉินฝานไปด้านนอกทันที“ขวางพวกเขาไว้!”ฉินเย่ว์เหมยและเสิ่นหมิงหยวนพูดพรวดแทบจะพร้อมกันเสิ่นหมิงหยวนกลัวว่าอ๋องตวนจะใช้โอกาสนี้พาเฉินฝานหนีไปฉินเย่ว์เหมยกลัวว่าเฉินฝานจะไปตัดหัวอ๋องแคว้นจ้าวกับอ๋องตวนเพียงสองคนจริง ๆถึงแม้ว่าตอนนี้อ๋องแคว้นจ้าวจะอยู่ที่เมืองเฟิ่งหวง ทว่าจะต้องมีทหารที่เก่งกาจคอยอารักขาอยู่แน่นอนเขาทั้งสองคน คนหนึ่งก็ฝีมือเก่งกาจเหนือมนุษย์ อีกคนก็มีพลังเทพโดยกำเนิดทว่าอย่างไรเสียก็มีแค่สองคน จะสู้กับกองกำลังมหาศาลได้เยี่ยงไรหลังจากที่เฉินฝานและอ๋องตวนถูกขัดขวางไว้แล้ว เหอจื่อหลินก็รีบคุกเข่าทันที“ฝ่าบาท เมืองเฟิ่งหวงถือว่าเป็นเขตแดนของพวกเราต้าชิ่ง กระหม่อมยินดีที่จะนำกองกำลังลาดตระเวนไปต่อกรกำลังแคว้นจ้าวเพื่อชิงเมืองเฟิ่งหวงกลับมาให้จงได้ขอรับ”“ข้าก็จะไปด้วย!”เสียงอ่อนหวานพราวเสน่ห์ดังมาจากด้านนอกราชวังโอวหยางน่าหลันที่สวมชุดเกราะสีทองได้เดินมาถึง
เขยอันดับหนึ่งของจักรพรรดิ บทที่ 995
“ใต้เท้าเฉิน นี่ไม่ใช่เรื่องล้อเล่น ตอนนี้ท่านเป็นถึงอัครเสนาบดีเบื้องซ้ายของพวกเราต้าชิ่ง หลังจากที่ท่านรับตำแหน่งมาก็ได้สร้างคุณูปการมากมายให้กับเหล่าราษฎร พวกเขารักและเชิดชูท่าน ท่านทำเช่นนี้เป็นการเสี่ยงอันตรายเกินไป ต้าชิ่งจะสูญเสียท่านไปไม่ได้”ทุกคนล้วนคาดไม่ถึง แม้กระทั่งเฉินฝานก็ไม่คิดว่าคนที่ออกมาโต้แย้งเป็นคนแรกจะเป็นเสิ่นหมิงหยวนและสาเหตุที่โต้แย้งก็เป็นเรื่องที่กลัวว่าเฉินฝานจะตกอยู่ในอันตรายจนเสียชีวิตอีกด้วย“โอ้!” เฉินฝานส่ายหน้าถอนหายใจ “ใต้เท้าเสิ่น ท่านเปลี่ยนไปแล้วจริง ๆ ลองมองย้อนกลับไปดูสิ จู่ ๆท่านก็แปรเปลี่ยนเป็นห่วงใยข้าเสียอย่างนั้น ข้ารู้สึกไม่คุ้นชินแม้แต่น้อย”“ใต้เท้าเฉิน ระหว่างข้ากับเจ้าถึงแม้จะมีเรื่องเข้าใจผิด ทว่าพวกเราก็เป็นเสนาบดีต้าชิ่งเหมือนกัน ไฉนข้าจะไม่ห่วงใยชีวิตเจ้ากัน”ระหว่างที่เขาพูดก็ส่งสายตาไปให้หลี่ชิ่ง“ฝ่าบาท!” หลี่ชิ่งรีบคุกเข่าลงทันที “กระหม่อมยินดีที่นำทัพเหล่าสหายกองกำลังเมืองหลวงร่วมเดินทางไปเมืองเฟิ่งหวงกับใต้เท้าเฉิน เพื่อช่วงชิงเมืองเฟิ่งหวงกลับมาให้ได้ขอรับ”เหอจื่อหลินรีบร้อนคุกเข่าลงไปเช่นกัน “ฝ่าบาท กองกำลังลาด
เขยอันดับหนึ่งของจักรพรรดิ บทที่ 996
ข้อแตกต่างที่ชัดเจนที่สุดระหว่างเฉินฝานและซูซิวฉีคือ แต่ไรมาเขาไม่เคยพูดจาอ้อมค้อม ล้วนพูดทุกสิ่งอย่างตรงไปตรงมาวิธีที่ตรงไปตรงมาเช่นนี้มักจะทำให้เสิ่นหมิงหยวนตั้งตัวรับมือไม่ทันเสมอ“ดี!” เฉินฝานเสียงดังกังวาน “หากใต้เท้าเสิ่นรับปากจะเก็บความลับ เช่นนั้นข้าและอ๋องตวนก็จะปลอดภัยแน่นอน”“ฝ่าบาท รอฟังข่าวดีจากข้าน้อยได้เลย”พูดจบ เฉินฝานก็ก้าวเท้าเดินออกไปทันทีแสงอาทิตย์สาดส่องไปที่ร่างของเฉินฝาน สะท้อนให้เห็นเงาร่างสีจาง ๆ ฉินเย่ว์เหมยตะลึงงันเฉินฝานในตอนนี้เหมือนเทพที่มาจากสรวงสวรรค์ไม่มีผิดคนที่รู้สึกเช่นนี้ไม่ได้มีเพียงฉินเย่ว์เหมยเท่านั้น เสนาบดีส่วนใหญ่ก็รู้สึกเช่นนี้เหมือนกัน“นี่ ลูกเขยที่แสนดี รอข้าด้วยสิ”ร่างกายใหญ่มหึมาของอ๋องตวนวิ่งโยกเยกไล่ตามเฉินฝานไปด้านนอก พลางเอะอะโวยวายด้วยความตื่นเต้น“ว้าว ภารกิจใหญ่มาอีกแล้ว ข้าชอบภารกิจใหญ่ๆเสียจริง”อ๋องตวนมีความสุข ทว่าคนส่วนใหญ่กลับอารมณ์บูดบึ้งโดยเฉพาะโอวหยางน่าหลันที่ทุ่มเทเดินทางไกลมาจากแคว้นหลู่เพื่ออยากใช้เวลาต่อสู้เคียงบ่าเคียงไหล่กับเฉินฝาน ปรากฏว่าเฉินฝานกลับไม่พานางไปด้วยหลังจากนี้ หากเฉินฝานกลับจาก
เขยอันดับหนึ่งของจักรพรรดิ บทที่ 997
“รอให้ข้ากลับไปก่อนเถอะ ข้าต้องต่อยเจ้าสารเลวเสิ่นหมิงหยวนนั้นให้หนำใจ!”อ๋องตวนที่เดินตามเฉินฝานพูดบ่นไม่หยุดปาก“เสิ่นหมิงหยวนน่าต่อยก็จริง ทว่าเส้นทางการเดินทางของพวกเราครั้งนี้ไม่ใช่เขาที่เป็นคนเปิดเผย แต่เป็นข้าเอง” เฉินฝานกล่าวอย่างเรียบนิ่ง“อะไรนะ? เพราะเหตุใดกัน?” อ๋องตวนมองเฉินฝานด้วยความงุนงงเฉินฝานยกยิ้มมุมปากทันที “เพื่อความเร้าใจไงเล่า! ท่านอ๋องท่านคิดดูว่ากองกำลังแคว้นจ้าวสองแสนคนกำลังตามหาพวกเรา พวกเรากลับแฝงตัวเข้าไปในเมืองหน้าตาเฉย ความรู้สึกเช่นนี้เร้าใจยิ่งนักไม่ใช่รึ?”“เร้าใจอย่างมากจริงๆ” อ๋องตวนฝืนยิ้ม นี่ไม่ใช่เร้าใจอย่างมาก ทว่าเร้าใจเกินไปแล้ว หากว่าหลบหนีไม่พ้น พวกเขาคงจะกองกำลังแคว้นแทงจนเป็นรูพรุนเป็นแน่“สมแล้วที่ลูกเขยของข้าอ๋องตวนเจ้าบ้าระห่ำยิ่งกว่าตอนที่ข้ายังหนุ่มเสียอีก!”อ๋องตวนในตอนยังหนุ่มนำทัพกองกำลังม้าเหล็กหนึ่งร้อยนายมุ่งหน้าสู่แคว้นจ้าวได้รับชื่อเสียงจนเป็นที่เล่าขานทว่าเฉินฝานผู้นี้ไม่มีกองทัพม้าเหล็กแม้แต่คนเดียวเรียกได้ว่าลุยเดี่ยวโดยสมบูรณ์แบบเฉินฝานยิ้มจาง ๆ ไม่ได้กล่าวอันใดต่อเขาทำเช่นนี้ไม่ใช่เพราะบ้าระห่ำ แต่เป็นการ
เขยอันดับหนึ่งของจักรพรรดิ บทที่ 998
สองสามปีก่อนสามีของนางถูกเกณฑ์ไปเป็นทหาร เสียชีวิตอยู่ในสนามรบ ในตอนนี้นางเป็นเพียงสตรีนางหนึ่งที่มีลูกห้าคนและแม่เฒ่าที่อายุเจ็ดสิบปี ทั้งครอบครัวมีทั้งเจ็ดคน ทุกคนล้วนตั้งตาคอยซาลาเปาจากแผงขายของหากไม่มีแผงขายของนี้ พวกนางจะมีชีวิตอยู่ต่อได้อย่างไร“ขอร้องล่ะ หากไม่มีแผงขายของนี้ พวกเราทั้งครอบครัวคงจะต้องอดตายเป็นแน่”เห็นว่าขอร้องเช่นนี้ไม่ได้ผล สตรีวัยกลางคนจึงรุดหน้าไปกอดขาอ้อนวอนหัวหน้ากองกำลังแคว้นจ้าว“เจ้าอดตายมันก็ไม่เกี่ยวอันใดกับข้า หากเจ้าจะไม่มีชีวิตรอดก็ไปวิงวอนจักรพรรดิต้าชิ่งของพวกเจ้าสิ!”ระหว่างที่พูดพลทหารแคว้นจ้าวผู้นั้นก็สะบัดขาอย่างหมดความอดทนทำให้สตรีวัยกลางคนลอยกระเด็นออกไป“แม่ แม่จ๋า!”มีเด็กสาวอายุราวสิบสามสิบสี่ปีวิ่งออกมาพยุงตัวของสตรีวัยกลางคนจากตรอกเล็ก ๆด้านหลังแผงขายของ“ใครให้พวกเจ้าออกมา? กลับไป! กลับไปเดี๋ยวนี้!”หญิงวัยกลางคนไม่สนใจความเจ็บปวดบนร่างกาย ตวาดลูกสาวลั่นด้วยความโมโห พลางผลักเหล่าลูกสาวให้ไปที่อื่นแต่ทว่า...คำตวาดและการกระทำของนางเสียไปแล้ว“พวกเจ้าดูสิ!” มีพลทหารแคว้นจ้าวคนหนึ่งวิ่งมาบีบคางสองเด็กสาวให้แหงนหน้าขึ้น “สอง
เขยอันดับหนึ่งของจักรพรรดิ บทที่ 999
“ท่านอ๋อง!”เฉินฝานดึงอ๋องตวนไว้“เสี่ยวฝาน เจ้าทนได้แต่ข้าทนไม่ไหวแล้ว ต่อให้ตัวตนจะถูกเปิดเผย ข้าก็ไม่สามารถปล่อยให้คนตายต่อหน้าต่อตาได้หรอก”อ๋องตวนคิดว่าเฉินฝานจะห้าม จึงสะบัดมือเฉินฝานออก โวยวายที่จะไปช่วยคน ทว่าก็ถูกเฉินฝานดึงกลับมาทันที“ข้าก็ทนไม่ได้เช่นกัน พวกเราต้องช่วยคนก็จริง ทว่าไม่สามารถช่วยเช่นนี้!”เฉินฝานชี้ร้านค้าที่อยู่ด้านหลังผ่านร้านค้านั้นไปก็จะสามารถไปถึงท้ายตรอกได้ร้านค้าเป็นร้านขายสิ่งทอแห่งหนึ่ง ตอนนี้เมืองเฟิ่งหวงกำลังตกทุกข์ได้ยาก ราษฎรใช้ชีวิตด้วยความลำบาก ดังนั้นในร้านจึงไม่มีลูกค้าหลังจากที่เข้าไปในร้านค้า เฉินฝานหยิบผ้ามาสองสามผืน“ไม่ต้องทอนเงิน!”เฉินฝานโยนทองคำใบไม้แล้วก็เดินออกไปด้านหลังร้านทันที“ใครใช้ให้พวกเจ้ามารังแกสตรีที่แคว้นต้าชิ่ง!”พลทหารแคว้นจ้าวสองสามคนนั้นสิ้นลมไปแล้ว ทว่าอ๋องตวนก็ยังไม่หายโมโห กล่าวซ้ำอีกครั้งว่าใครใช้ให้พวกเจ้ามารังแกสตรีที่แคว้นต้าชิ่ง พลางหยิบก้อนหินทุบใส่อย่างรุนแรงเขามีพลังเทพโดยกำเนิด พลทหารแคว้นจ้าวเหล่านั้นล้วนถูกเขาทุบจนหน้าตาเละเทะไปแล้วสามแม่ลูกยังคงไม่รู้ตัว“อ้าก อย่านะ ๆ ๆ!”ตอนที่เฉิ
เขยอันดับหนึ่งของจักรพรรดิ บทที่ 1000
ผู้ที่มาแจ้งไม่เพียงได้รับเงินรางวัลห้าพันตำลึงเท่านั้นหากเป็นสตรีที่ยังไม่ได้ออกเรือน เขาจะแต่งตั้งให้เป็นพระชายาทันทีหากเป็นชายหนุ่ม ไม่ว่าจะเคยร่ำเรียนหรือไม่ ล้วนสามารถแต่งตั้งขุนนางระดับห้าได้ทันทีรางวัลเช่นนี้ช่างน่าเย้ายวนใจ ภายในพริบตาเดียว ทุกคนล้วนต่างพากันค้นหาเฉินฝานและอ๋องตวน“กลุ่มคนสารเลวเหล่านั้น พวกเขาก็เป็นราษฎรของพวกเราต้าชิ่งไม่ใช่รึ? คาดไม่ถึงว่าจะทรยศพวกเราเพียงเพราะเงินน้อยนิด ตำแหน่งพระชายา ตำแหน่งขุนนางระดับห้าอะไรนั้น”อ๋องตวนเดือดดาลอย่างมาก ทว่าเฉินฝานกลับเข้าใจเงินห้าพันตำลึงทอง ตำแหน่งพระชายาของจักรพรรดิ ตำแหน่งขุนนางระดับห้าสำหรับชาวบ้านธรรมดาแล้วเป็นข้อเสนอที่เย้ายวนใจอย่างมาก อ๋องตวนที่เกิดมาในตระกูลจักรพรรดิอยู่แล้วไม่มีทางเข้าใจได้การหาเฉินฝานและอ๋องตวนให้เจอก็เหมือนกับการพลิกชะตาชีวิตฝืนลิขิตสวรรค์ประกาศจับได้ประกาศไปสามวันแล้ว จ้าวรุ่ยได้รับข่าวสารของเฉินฝานแล้ว ทว่าไม่ใช่ที่ซ่อนของเฉินฝาน ข่าวสารที่เขาได้รับเฉินฝานเป็นคนส่งมาทั้งหมดจ้าวรุ่ยนั่งอยู่บัลลังก์หนังเสือและมีสองสาวรับใช้นุ่งน้อยห่มน้อยคอยบีบนวดหัวไหล่ให้เขาเมื่อได้ฟั
เขยอันดับหนึ่งของจักรพรรดิ บทที่ 1001
“ไม่!” ทหารที่รูปร่างสูงที่สุดโบกมือ “ไม่อาจดื่มได้แล้ว ฝ่าบาทมีรับสั่ง วันนี้ให้ทหารทุกนาย ตามจับเฉินฝานชาวแคว้นต้าชิ่งคนนั้น”“เฮ้อ!” อ๋องตวนตอบอย่างไม่ยี่ร่ะ “พวกข้าคือทหารรักษาพระองค์ ทหารรักษาพระองค์ เข้าใจหรือไม่ พวกข้าทำหน้าที่ดูแลความปลอดภัยของฝ่าบาท ตามหาเฉินฝานไม่เกี่ยวอะไรกับพวกข้า”“เพราะไม่เจอตัวเฉินฝาน พวกเราจึงต้องระมัดระวัง เฉินฝานกล่าวว่า จะมาจับฝ่าบาทของพวกเราถึงตำหนัก”“เจ้าฟังเขาคุยโวไปเถอะ!” อ๋องตวนโบกมือพร้อมกับทำสีหน้าดูแคลน“พวกเราทหารรักษาพระองค์มากกว่าหนึ่งหมื่นนาย เขาบอกว่าจะเข้ามาก็เข้ามาได้เช่นนั้นหรือ? ทั้งหมดเป็นเพราะเจ้าพวกข้างนอกนั่นไร้ความสามารถ ตามหาคนคนหนึ่งตั้งนานก็ยังไม่เจอตัวอีก ดังนั้นจึงเจตนาพูดให้เฉินฝานอะไรนั่นเก่งกาจ?”อ๋องตวนพูด จากนั้นหันไปมองเฉินฝานที่กำลังย่างเนื้อกวาง “เจ้าว่าใช่หรือ?”“ใช่ พวกคนข้างนอกไร้ความสามารถจริงๆ!” เฉินฝานยกเนื้อกวางที่ย่างเสร็จออกมา “พี่ชายทุกคน มากินเนื้อกวางกันเถอะ!”เนื้อกวางที่เฉินฝานย่างรสชาติอร่อยเลิศ เมื่อเห็นเนื้อกวางในมือเฉินฝาน ทหารรักษาพระองค์อีกสองนายที่เงียบมาโดยตลอด รีบยื่นมือมาหยิบทันที“น
บทล่าสุด
เขยอันดับหนึ่งของจักรพรรดิ บทที่ 1018
ใบหน้าของฮูหยินผู้เฒ่าเหอเต็มไปด้วยความโศกเศร้าและความสิ้นหวัง“ความเมตตาของสวรรค์ก็ไม่อาจทนต่อความโหดร้ายในโลกนี้ได้ ตอนที่ลูกชายของข้าออกไปปราบโจรครั้งที่ห้า โจรพวกนั้นฉวยโอกาสบุกเข้ามาในเมือง และเอาหลานชายฝาแฝดที่เพิ่งเกิดมาได้ไม่นานของข้า...”เมื่อพูดถึงตรงนี้ ฮูหยินผู้เฒ่าเหอก็สะอื้นไม่หยุด ริมฝีปากอ้าอยู่หลายครั้งแต่ก็พูดไม่ออก“หลานชายฝาแฝดของเจ้าถูกโจรพวกนั้นฆ่าไปแล้วหรือ?”อ๋องตวนถามขึ้น ความจริงไม่ต้องให้ฮูหยินผู้เฒ่าตอบ อ๋องตวนก็นึกคำตอบได้แล้ว เขากำหมัดแน่นจนข้อนิ้วส่งเสียงดังกร๊อบ“เจ้าวางใจเถิด ข้าจะต้องสังหารหัวหน้าโจรเหล่านั้นให้หมดอย่างแน่นอน!”“ท่านอ๋อง!”ฮูหยินผู้เฒ่าเหอคุกเข่าลงอีกครั้ง “ทหารแคว้นจ้าวถูกขับไล่ไปแล้ว ขอร้องท่านกลับไปยังเมืองหลวงเสียเถิด”“หญิงชราผู้นี้เป็นอะไรไป?” อ๋องตวนโกรธจัดจนเต้นเร่า ๆ แล้ว“พวกเจ้าบอกว่าโจรส่วนมากล้วนเป็นลูกชายของชาวบ้านเหล่านี้ ข้าจะไม่ฆ่าโจรทั่วไป จะฆ่าแค่หัวหน้าของพวกมันก็ไม่ได้หรือ?”“ท่านอ๋อง!” เฉินฝานดึงอ๋องตวนไว้"ผู้อาวุโส" เฉินฝานก้มตัวประคองนางเหอให้ลุกขึ้นมา“โจรให้หลานชายฝาแฝดของพวกท่านเป็นหัวหน้าแล้วใช่
เขยอันดับหนึ่งของจักรพรรดิ บทที่ 1017
“พวกสตรีชั่วช้าอยากจะฆ่าอัครเสนาบดีก็เหมือนก่อกบฏอย่างไม่ต้องสงสัย เจ้ายังจะขอร้องแทนพวกนางอีกหรือ?”อ๋องตวนเตะเหอจื้อเฟยด้วยความเดือดดาลเหอจื้อเฟยคลานขึ้นมาคุกเข่าต่อหน้าเฉินฝานต่อเพื่อขอร้องแทนสตรีเหล่านั้น “พวกนางก็ไม่มีทางเลือกเช่นกัน ลูกชายของพวกนางล้วนอยู่ในกำมือของโจรพวกนั้น หลายคนถูกจับตัวไปตั้งแต่ที่ยังเด็กมาก ๆ พวกเขากลายเป็นโจรก็เพราะถูกบีบบังคับ”“เพราะว่าหากพวกเขาไม่ยอมเข้าร่วมฝึกฝนกลายเป็นโจร หัวหน้าโจรเหล่านั้นก็จะสังหารมารดาของพวกเขาแทน”เหอจื้อเฟยเอ่ยคำพูดสองประโยคนี้ก็มีเสียงร้องไห้ดังขึ้นทั่วบริเวณแม้ว่าเฉินฝานจะคาดเดาคำตอบได้แล้ว แต่เมื่อได้ยินเองกับหูถึงสิ่งที่เหอจื้อเฟยพูดออกมา เขาก็ยังรู้สึกสะเทือนใจมาก แม่กลัวลูกต้องตาย จึงห้ามไม่ให้ทางการส่งทหารออกไปปราบโจรลูกกลัวแม่ต้องตาย จึงฝึกฝนสุดชีวิตเพื่อเป็นโจรที่มีคุณสมบัติเหมาะสมต้องยอมรับว่าหัวหน้าโจรพวกนั้นเฉลียวฉลาดมาก“นั่นเป็นเพราะเจ้าบกพร่องต่อหน้าที่!” อ๋องตวนเตะเหอจื้อเฟยอีกครั้ง “หากเจ้าส่งคนไปกำจัดโจรพวกนี้ตั้งแต่แรก จะมีผลที่ตามมาเยอะถึงเพียงนี้หรือ?”ทันทีที่อ๋องตวนพูดจบก็มีสตรีผู้หนึ่งออก
เขยอันดับหนึ่งของจักรพรรดิ บทที่ 1016
“เมื่อครู่ข้าได้ยินชัดเจนว่าเจ้าแค่สั่งให้เหอจื้อเฟยไปปราบโจรเท่านั้น เหตุใดถึงไปทำร้ายลูกของพวกเขา...”อ๋องตวนพลันหยุดชะงัก“โจร?!” อ๋องตวนร้องอุทานขึ้นมา “หรือว่าโจรพวกนั้นก็คือลูกชายของพวกนาง?”“ข้าคิดว่ามีความเป็นไปได้แปดเก้าส่วน” เฉินฝานพยักหน้าเช่นกัน“พวกเขาไม่ใช่โจรร้าย ขุนนางใหญ่สูงส่งอย่างพวกท่านจะไปเข้าใจอะไร?” บทสนทนาระหว่างอ๋องตวนกับเฉินฝานทำให้สตรีเหล่านั้นอารมณ์ร้อนมาก แต่ละคนเหมือนกับไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้วก็ไม่ปาน ผลักดันเบียดเสียดกันห้อมล้อมนักการในศาลาว่าการข้างกายเฉินฝานกับอ๋องตวนไว้ เมื่อเห็นว่าผลักไม่ได้แล้ว ก็ใช้มีดหั่นผักในมือฟันใส่ทันที“เพล้ง!”อ๋องตวนโยนไหเหล้าในมือลงกับพื้น“พวกสตรีชั่วช้า พอพยัคฆ์ไม่แสดงบารมี พวกเจ้าก็เห็นว่าเป็นแมวป่วยใช่หรือไม่?” พวกนางคิดว่าข้าเป็นแมวป่วยหรืออย่างไร? ถ้าเสือไม่คำราม พวกเจ้าไม่เห็นรัศมีหรืออย่างไร?”อ๋องตวนก้าวไปข้างหน้าหนึ่งก้าว เตะสตรีหลายคนจนกระเด็นไปทันทีอย่างไรก็ตามแม้สตรีหลายคนจะถูกถีบกระเด็น แต่ก็ไม่เกิดผลให้หวาดกลัวใด ๆ เลย สตรีเหล่านั้นกลับฮึกเหิมมากยิ่งขึ้น ปากตะโกนว่าจะให้พวกเฉินฝานตายไปพร้อมกั
เขยอันดับหนึ่งของจักรพรรดิ บทที่ 1015
หญิงชราวัยประมาณหกสิบปีผู้หนึ่งขวางหน้าเหอจื้อเฟยไว้“ท่านแม่ ลูกต้องไปทำงาน ท่านอย่าขัดขวางลูกเลย” เหอจื้อเฟยเอ่ยด้วยความเจ็บปวดใจคนที่ยืนขวางเหอจื้อเฟยไม่ให้เหอจื้อเฟยไปทำร้ายโจร ไม่ใช่ใครอื่น แต่เป็นมารดาของเขาเองนางเหอเหลือบมองดาบในมือของเหอจื้อเฟยแล้วเอ่ยด้วยเสียงเย็นชาว่า “งานของเจ้าอยู่ในที่ว่าการไม่ใช่หรือ? เจ้าเป็นขุนนาง ไม่อยู่ในที่ว่าการ ถือดาบวิ่งออกมา นี่จะไปทำสิ่งใด? เจ้าเป็นเพชฌฆาตหรือไร? เจ้าเป็นคนฆ่าสัตว์หรือไร?”“ท่านแม่ ลูกมีงานราชการเร่งด่วนจริง ๆ ใครก็ได้!”เหอจื้อเฟยพูดพลางหันหน้าไปสั่งนักการในศาลาว่าการที่อยู่ข้างหลังเสียงดัง “พาฮูหยินผู้เฒ่ากลับจวน!” “ใครกล้าแตะต้องข้า!”นางเหอหยิบกรรไกรออกมาทันที แล้วชี้ไปยังนักการในศาลาว่าการที่เดินมาหานางหลังจากที่นักการในศาลาว่าการหยุดเดินไม่กล้าเดินข้างหน้า นางเหอก็ใช้กรรไกรจ่อคอตัวเองทันที“เหอจื้อเฟย เจ้าอย่าคิดว่าแม่แก่แล้วหูตาฟ้าฟาง ไม่รู้ว่าเจ้าจะไปที่ใด หากเจ้าไปสังหารโจรก็สังหารแม่ก่อน หลังจากนั้นค่อยข้ามศพของแม่ไป”“ท่านแม่ นี่ท่านทำอะไร?” ใบหน้าของเหอจื้อเฟยเต็มไปด้วยความเจ็บปวดและอับจนปัญญาอ๋องตวนถ
เขยอันดับหนึ่งของจักรพรรดิ บทที่ 1014
โจรเข้ามาในเมืองกันหมดแล้ว แต่เหอจื้อเฟยกลับทำเป็นไม่มีเรื่องอันใดเกิดขึ้นเมื่อครู่สตรีวัยกลางคนยังบอกว่าเหอจื้อเฟยเป็นขุนนางที่ดี หรือว่าจะไม่กล้าพูดความจริงเฉินฝานบอกลาครอบครัวของสตรีวัยกลางคน แล้วรีบรุดไปยังที่ว่าการเมืองเฟิ่งหวงด้านนอกศาลาว่าการ เฉินฝานยังจงใจมองรอบหนึ่ง มีชายหลายคนเดินป้วนเปี้ยนอยู่ด้านนอกศาลาว่าการจริง ๆ ดวงตาชำเลืองมองศาลาว่าการของเมืองเฟิ่งหวงเป็นครั้งคราวสายตาของชายเหล่านั้นดูอำมหิตดุดัน มองแวบเดียวก็รู้ว่าไม่ใช่ชาวบ้านธรรมดาพวกเขาน่าจะเป็นโจรที่สตรีวัยกลางคนพูดถึงโจรป่าคอยนั่งเฝ้าอยู่หน้าประตูที่ว่าการช่างอุกอาจนัก!เฉินฝานสาวเท้ายาว ๆ เข้าไปในที่ว่าการ“ท่านอัครเสนาบดีฝ่ายซ้าย!”เมื่อเห็นเฉินฝาน เหอจื้อเฟยก็วิ่งเข้ามาหาทันทีเฉินฝานเองก็ก้าวเท้ายาว ๆ เดินเข้าไปหาเช่นกัน เมื่ออยู่ห่างจากเหอจื้อเฟยไม่ถึงห้าเมตร...“เคร้ง!”เฉินฝานชักดาบคู่กายของนักการในศาลาว่าการคนหนึ่งออกมาอย่างฉับไว“ตะ ใต้...”ขณะที่นักการในศาลาว่าการพูดติดอ่าง เฉินฟานก็ถือดาบชี้ไปที่เหอจื้อเฟยแล้วเหอจื้อเฟยมองเฉินฟานอย่างตกตะลึง สุดท้ายก็คุกเข่าลงอย่างเงียบงัน
เขยอันดับหนึ่งของจักรพรรดิ บทที่ 1013
“ใต้เท้า ซาลาเปาของข้าไม่ได้แพงเช่นนั้น หาได้มีราคาสูงถึงหนึ่งตำลึงไม่!”สตรีวัยกลางคนตอบไม่ตรงคำถาม นางห่อซาลาเปาบนแผงทั้งหมดให้เฉินฝาน เฉินฝานนึกว่าสตรีวัยกลางคนได้ยินคำพูดของตนไม่ชัด จึงคิดจะพูดอีกครั้งปรากฏว่าเขายังไม่ทันเอ่ยปาก สตรีวัยกลางคนก็เอ่ยขึ้นมาอีกทันที“อันที่จริงแล้วซาลาเปาพวกนี้ก็มิได้มีราคาสูงถึงหนึ่งตำลึงเช่นกัน! พ่อหนุ่ม วันนี้ข้าไม่ได้ทำมาเยอะขนาดนั้น!” สตรีวัยกลางคนพลันเอ่ยเสียงดัง “หากท่านยังต้องการ เช่นนั้นท่านก็รอสักครู่เถิด ข้าจะกลับไปทำเพิ่มให้ท่านอีกหนึ่งเข่ง ท่านรอไม่ไหว? เช่นนั้นรบกวนท่านไปกับข้าแล้ว”เมื่อได้ยินถึงตรงนี้ เฉินฝานก็เข้าใจในพริบตา สตรีวัยกลางคนทราบถึงเหตุผล แต่ตอนนี้นางไม่กล้าเอ่ยออกมาตรง ๆเฉินฝานติดตามสตรีวัยกลางคน เดินเลี้ยวเจ็ดแปดครั้งไม่นานก็มาถึงย่านทิศเหนือของเมืองย่านทิศเหนือของเมืองแร้นแค้น ผู้คนที่อาศัยอยู่ล้วนเป็นผู้ที่ยากจนที่สุดในเมืองนี้บ้านของสตรีวัยกลางคนสร้างด้วยฟางหญ้า เสาไม้ที่ค้ำกระท่อมฟางหญ้าผุกร่อนจนไม่เหลือชิ้นดีแล้ว แค่ลมพัดทีเดียวก็ดูอันตรายเต็มที ผุพังยิ่งกว่าบ้านที่อยู่ในหมู่บ้านซานเหอหลังนั้นเมื่อตอนท
เขยอันดับหนึ่งของจักรพรรดิ บทที่ 1012
เหอจื้อเฟย ขุนนางของเมืองเฟิ่งหวงคุกเข่าลงกับพื้นดังตุบ “ท่านอ๋อง! ใต้เท้า! ต่อให้ข้าน้อยมีความกล้าอีกสิบเท่า ก็ไม่กล้าทำเช่นนี้หรอกขอรับ!”“เจ้ามิได้กระทำ เช่นนั้นเหตุใดจึงไม่มีผู้ใดมารับเงินเล่า?”“เรื่องนี้...” เหอจื้อเฟยทำสีหน้าลำบากใจ “ข้าน้อยก็ไม่รู้แน่ชัดว่าเกิดอะไรขึ้นขอรับ”“เจ้าไม่รู้ แล้วเป็นขุนนางเมืองนี้ได้อย่างไร?” อ๋องตวนที่อารมณ์ร้อนและไม่มีความอดทนอะไรกวัดแกว่งกำปั้นขึ้นมาหมายจะอัดคน“ท่านอ๋อง!” เฉินฝานรีบห้ามเขาทันที “ลุกขึ้นเถิด!” เฉินฝานกล่าวกับเหอจื้อเฟย“ขอบคุณขอรับใต้เท้า”เหอจื้อเฟยลุกขึ้นมาแล้ว แต่ท่าทางยังคงสั่นเทิ้มด้วยความหวาดกลัว พยายามยืนห่างจากอ๋องตวนเล็กน้อย“เจ้าออกไปเถิด พานักการในศาลาว่าการไปประกาศอีกครั้ง บางทีชาวบ้านจำนวนมากอาจยังไม่ทราบก็ได้”“ขอรับ ใต้เท้า!”เหอจื้อเฟยวิ่งออกไปราวกับหนีตายอ๋องตวนจ้องมองร่างของเหอจื้อเฟยที่จากไปอย่างรวดเร็วแล้วกล่าวว่า “เฉินฝาน แค่เห็นเหอจื้อเฟยคนนั้นก็รู้ว่าพูดโกหกอยู่ เจ้าปล่อยเขาไปเช่นนี้ได้อย่างไร?”“ปล่อยเขาไป หากให้เขาอยู่ที่นี่ ท่านคิดว่าเขาจะพูดหรือ?”“อัดสักยกสิ!” อ๋องตวนชูกำปั้นขนาดใหญ่ของต
เขยอันดับหนึ่งของจักรพรรดิ บทที่ 1011
“ใช่ ๆ เมื่อไม่กี่วันก่อน ทูตของเจ้าพูดจายกตนข่มท่านในพระราชวังต้าชิ่งของข้า บอกว่าหลังจากตะวันลับฟ้าอะไรนั่นยังตกลงกันไม่ได้ ก็จะให้ต้าชิ่งของข้าชดใช้เงินสามสิบล้านตำลึงให้กับพวกเจ้า”“นี่เป็นสิ่งที่เจ้าสั่งสอนมาใช่หรือไม่? คนต่ำช้าเจ้าเล่ห์!”“ปัง!”อ๋องตวนต่อยไปที่ศีรษะของจ้าวรุ่ยอีกครั้ง “ใครใช้ให้เจ้าตั้งเงื่อนไขส่งเดชเล่า ตอนนี้ก็รับกรรมที่ก่อไว้เสียเถิด เอาตามเงื่อนไขของเสี่ยวฝาน ให้กองทัพสองแสนนายกับทหารรักษาพระองค์อีกหมื่นนายถอยกลับไปที่แคว้นจ้าวของพวกเจ้าก่อนตะวันตกดิน เงินสามสิบล้านตำลึงก็ต้องส่งมาถึงก่อนตะวันตกดินด้วยเช่นกัน” “เจ้าไม่ยอมหรือ...”อ๋องตวนยกกำปั้นขึ้นมาอีกครั้ง“เดี๋ยวก่อน!”แม้ว่าหมัดของอ๋องตวนจะไม่น่ากลัวเท่าปืนในมือเฉินฝาน แต่ก็ค่อนข้างน่าสะพรึงกลัวอยู่เหมือนกัน บัดนี้จ้าวรุ่ยถูกอัดจนจมูกเขียวหน้าบวมช้ำแล้วสุภาษิตกล่าวไว้ว่า หากเขาเขียวยังคงดำรงอยู่ ย่อมมิกลัวขาดฟืนต่อไปเขาจะต้องหาโอกาสล้างความอัปยศในวันนี้ได้อย่างแน่นอนจ้าวรุ่ยกัดฟัน “ได้! ข้า...รับปากพวกเจ้า!”“แต่ว่า ดีหรือร้ายอย่างไรข้าก็เป็นกษัตริย์ผู้ยิ่งใหญ่ของแคว้นหนึ่ง พวกเจ้ามิอาจให
เขยอันดับหนึ่งของจักรพรรดิ บทที่ 1010
“แหะๆ!” อ๋องตวนหัวเราะแห้งๆ “ไม่อาจปิดบังเจ้าได้สักเรื่องจริงๆ”“ว่าแต่ เสี่ยวฝาน เมื่อวานเจ้าเป่ายิ้งฉุบได้เยี่ยมยอดจริงๆ ข้าไม่คิดเลยว่าจะเป่ายิ้งฉุบเช่นนี้ก็ได้ เวลานั้นเจ้า...”ขณะพูด อ๋องตวนเริ่มทำไม้ทำมือมือซ้ายคือเฉินฝาน มือขวาคือตัวเขาเองจ้าวรุ่ยไม่เข้าใจ นึกว่าอ๋องตวนกำลังพูดความลับบางอย่าง ดังนั้นจึงเงี่ยหูฟังอย่างตั้งใจ ทั้งยังท่องจำเงียบๆเฉินฝาน "“..”“เช่นนั้นท่านก็เดาอยู่ที่นี่เถอะ รอท่านเดาออกแล้ว ข้าค่อยกลับมาเจรจากับจ้าวรุ่ย!”เฉินฝานขยับตัวหาท่านั่งที่สบาย“โอ๊ยๆ ไม่เดาแล้ว ข้าไม่เอาแล้ว!” อ๋องตวนรีบคว้าตัวเฉินฝาน แต่เฉินฝานไม่สนใจเขา หาที่ที่มีลมโกรก แล้วนอนพักผ่อน ไม่ว่าอ๋องตวนจะอ้อนวอนขอร้องเขาอย่างไร เขาก็แสร้งทำเป็นไม่ได้ยิน“เจ้าดูเจ้าสิ ดูเจ้าสิ ทำเสียงเรื่องหมดแล้ว!” จ้าวรุ่ยตำหนิอ๋องตวน“เฮ้อ ทุกครั้งที่ข้าอยากเล่นเป่ายิ้งฉุบ ก็ไม่อาจหยุดตนเองได้”“ชิๆๆ ไม่แปลกที่จักรพรรดิต้าชิ่งคนก่อนกล่าวว่าเจ้าไม่อาจประสบความสำเร็จ ทั้งยังสร้างปัญหาเก่ง วันนี้เห็นกับตาท่าจะเป็นเรื่องจริง”“ใช่ๆๆ!” อ๋องตวนพยักหน้า “ต่อไปนี้ข้า...”จู่ๆ อ๋องตวนก็หยุดลง หันไปม
