บทที่ 717

“พูดจาโอ้อวด?”

ไม่เพียงแต่เย่ว์หนู เหล่าหญิงสาวทั้งกองกำลังหญิงล้วนกล่าวด้วยความเดือดดาล “คนที่บอกว่าพวกเราพูดโอ้อวด สามารถมานับจำนวนคนให้กระจ่าง!”

“เจ้า!”

เหอจื่อหลินชี้ไปที่พลทหารที่สูงและผอมแห้ง เมื่อครู่พลทหารผู้นี้เสียงดังที่สุด

“ออกมานับจำนวนสิ”

“หนึ่ง สอง...หนึ่งร้อยสิบแปดคน!”

“จำนวนสุดท้ายคือเท่าใด? เสียงเบาเช่นนั้น สู้ไม่ได้แม้กระทั่งเหล่าหญิงสาว?” เหอจื่อหลินเตะพลทหารผู้นั้นทันที

“หนึ่งร้อยสิบแปดคนพ่ะย่ะค่ะ!”

พลทหารตะโกนสุดเสียงถึงสามครั้ง เหอจื่อหลินจึงยอมปล่อยเขาไป

“เหล่าหญิงสาวไปหนึ่งร้อยสิบแปดคน กลับมาหนึ่งร้อยสิบแปดคน ไม่มีใครได้ตายและได้รับบาดเจ็บสาหัส พวกเจ้า...” เหอจื่อหลินกวาดสายตามองพลทหารอย่างเยือกเย็น

“ยอมรับหรือไม่?”

“รู้สึกละอายใจหรือไม่?”

ถึงแม้ไม่ได้ตอบกลับ ทว่าเหล่าพลทหารล้วนก้มหน้า

เหล่ากองกำลังหญิงเก่งกาจกว่าพวกเขาเป็นเรื่องจริง

ทว่าในใจของพวกเขาไม่ยอมรับจริงๆ พวกเขาจะด้อยกว่าสตรีได้อย่างไรกัน

เหอกังไม่ได้พูดอันใด เพียงอยู่ด้านข้างมองอย่างเงียบๆ

ไม่นานนัก เขาพบว่าสายตาของกองกำลังลาดตระเวนเหล่านี้มีความมุ่งมั่นกว่าตอนที่ไปเมืองหลวงเป็นอย