LOGINShare
บทที่ 209
Related chapters
เกิดใหม่อีกครั้งกับยัยขี้เหร่ บทที่ 210
เฉินมู่ยกมือขึ้นพลางขมวดคิ้ว “อย่าส่งเสียงดังไป อีกเดี๋ยวเธอก็รู้ว่าฉันเอาความมั่นใจมาจากไหน”ผู้อำนวยการหยางที่เฝ้าดูการต่อสู้ของคนในบ้านซิงอวี่มีเดีย เริ่มไม่พอใจกับเสียงโห่ร้องดังลั่นของดาราสาว เขาเอ่ยถามอย่างไม่พอใจ “สรุปแล้วบริษัทของพวกคุณมีปัญหาอะไรกัน? ใครกันที่ปกปิดความผิดของตัวเอง แล้วโยนความผิดให้ผู้อื่น?”หวงโหย่วเฉวียนคุกเข่าลงพร้อมเอ่ยขอร้อง “ไม่ใช่ ไม่ใช่ เรื่องนี้มันเป็นเพราะผู้ช่วยของหว่านรั่ว…”เฉินมู่หลับตาลงครู่หนึ่ง ก่อนเดินไปหาผู้อำนวยการหยาง “ผู้อำนวยการหยางค่ะ ขอเวลาให้ฉันอีกสักสองสามนาที แล้วเราจะได้รู้ว่าใครขโมยของไป และใครที่ปกปิดความผิดของตนเองแล้วโยนความผิดให้ผู้อื่น”“เมื่อความค้นพบจริงแล้ว ซิงอวี่มีเดียจะรับผิดชอบต่อเรื่องนี้เองค่ะ โปรดควางใจเถอะนะคะ เราจะไม่ปฏิเสธความรับผิดชอบแน่นอน”ผู้อำนวยการหยางตกใจ เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ คนนี้ที่ไม่ได้โดดเด่นอะไร แต่แรงผลักดันของเธอนั้นแข็งแกร่งกว่าหวงโหย่วเฉวียนเสียอีก!เขายืนคิดอยู่พักหนึ่ง แล้วจึงเอ่ย “ตกลง ฉันจะให้เวลาเธอ จะได้รู้ว่าเรื่องมันจะจบยังไง”เมื่อเห็นว่าผู้อำนวยการหยางวางใจเฉินมู่ หวางหว่านรั่วก็ยิ่ง
เกิดใหม่อีกครั้งกับยัยขี้เหร่ บทที่ 211
ทุกคนหันศีรษะมองหน้ากันอย่างพร้อมเพรียง เจ้าของเสียงคือชายวัยกลางคนที่มีพุงใหญ่ เขาเดินเข้ามาพร้อมใบหน้าที่เต็มไปด้วยความอัปลักษณ์และน่ากลัวเขาตะโกนอีกครั้ง “หว่านรั่วเป็นคนของฉัน ใครหน้าไหนมันกล้าสั่งเปลี่ยนตัวเธอห๊ะ!”เมื่อหวางหว่านรั่วเห็นว่ามีป๋ามาช่วย สีหน้าของหล่อนก็แสดงความมั่นใจขึ้นมาในทันทีตอนนี้ท่าทางของหล่อนที่แสดงออกมามีแต่ความเย่อหยิ่ง พลันรีบวิ่งเข้าไปในอ้อมแขนของชายผู้นั้นอย่างเสแสร้ง “พี่หวางคะ เดี๋ยวฉันจัดการเองค่ะ อย่าลำบากพี่เลย!”พี่หวางมองดูความปวดร้าวของสาวสวยที่อยู่ในอ้อมแขนของตนเองและรีบออกโรงปกป้องอย่างเร็ว เขาตบโต๊ะแล้วพูดว่า “ผู้อำนวยการหยางใช่ไหม? โฆษณานี้ราคาเท่าไหร่? ฉันจะซื้อเอง รวมถึงชุดชั้นในนั่นด้วย ฉันก็จะซื้อด้วย แล้วก็จะให้หว่างรั่วถ่ายเหมือนเดิม!”ผู้อำนวยการหยางรู้สึกไม่พอใจเล็กน้อย “หวางหว่านรั่วขโมยเงินของบริษัท คุณยังจะเธอให้ถ่ายโฆษณาต่อไปอีกเหรอ? พวกคุณ…”“ฉันไม่สน!” พี่หวางตบโต๊ะอีกครั้ง “ถ้าหว่านรั่วของเราต้องการถ่าย ก็ต้องให้เธอถ่าย!”หวางหว่านรั่วโน้มตัวเข้าไปในอ้อมแขนของพี่หวาง และเหลือบมองเฉินมู่ด้วยหางตา “พี่หวางคะ พี่ผู้ช่วยคน
เกิดใหม่อีกครั้งกับยัยขี้เหร่ บทที่ 212
หล่อนร้องเรียกพี่หวางด้วยความตื่นตระหนก “พี่หวางคะ พี่ไม่เป็นไรใช่ไหม?”พี่หวางโกรธมากยิ่งขึ้นกว่าเดิม เขาอ้าปากค้างและตะโกนด้วยความอับอาย “พวกนาย...พวกนายรู้ไหมว่าฉันเป็นใคร? พวกนายเจอดีแน่!”ฮั่วหยุนเซียวพูดอย่างเย็นชา “ใครกันแน่ที่จะเจอดี”ฮานเฉิงก้าวไปข้างหน้า พร้อมวางนามบัตรในมือลงบนโต๊ะ “ผู้อำนวยการหยางใช่ไหมครับ? ผมเป็นผู้ช่วยพิเศษของประธานบริษัทฮั่ว ฮานเฉิงครับ”ผู้อำนวยการหยางชะงักค้างราวกับถูกฟ้า ก่อนจะค่อย ๆ เอ่ยอย่างตะกุกตะกัก “คุณเป็นผู้ช่วยพิเศษของประธานงั้นเหรอ? ถ้าอย่างนั้นเขา...เขาคือ...ฮั่วหยุนเซียวใช่ไหม?”ฮานเฉิงยิ้มเล็กน้อย แล้วตอบกลับไป “แน่นอนครับ เขาคือคุณฮั่ว”พี่หวางทรุดตัวลงนั่งบนพื้นอย่างหมดแรง “ประธานฮั่ว คนนั้น… มาจากตระกูลฮั่วที่ร่ำรวยมากไม่ใช่เหรอ?”เนื่องจากระดับสถานะของเขา เขาจึงไม่เคยพบฮั่วหยุนเซียวตัวเป็น ๆ มาก่อน ดังนั้นเมื่อนึกถึงเหตุการณ์ที่เกิดจากความเย่อหยิ่งทะนงตนของตัวเองเมื่อครู่ ก็คิดได้ว่า ตัวเขานั้นทำผิดพลาดไปมหันต์เลยใช่ไหม?เขาไม่คาดคิดว่าตัวเองจะโดนฮั่วหยุนเซียวต่อย! แถมยังโดนฮั่วหยุนเซียวขู่ว่าใครกันแน่ที่จะเจอดีอีก?เมื่อหวาง
เกิดใหม่อีกครั้งกับยัยขี้เหร่ บทที่ 213
เมื่อหวงโหย่วเฉวียนได้ยินว่าตนเองถูกไล่ออกแล้ว ก็ตะโกนเสียงดังออกมา “เธอพูดว่าอะไรนะ? ซิงอวี่มีเดียไม่เคยมีซีอีโอมาก่อน! เธอจะพูดว่าฉันโดนไล่ออกได้ยังไง?”ฮานเฉิงเดินก้าวไปข้างหน้าแล้วยื่นเอกสารของบริษัทที่อยู่ในมือให้ผู้อำนวยการหยาง “นี่เป็นเอกสารทางนิติบุคคลของซิงอวี่มีเดีย และนี่คือสัญญาว่าจ้างของคุณเฉินมู่”ผู้อำนวยการหยางมองไปที่คำว่า “เฉินมู่” ในสัญญา จากนั้นก็มองไปยังลายเซ็นของฮั่วหยุนเซียวตรงมุมเอกสาร แค่มองเครื่องการันตีนั่นก็อกสั่นขวัญหายไปหมด และเขารู้แล้วว่าใครจะเป็นผู้รับผิดชอบในวันนี้เขาคืนสัญญาให้ฮานเฉิงทันที พลางยื่นมือออกไปจับมือกับเฉินมู่ “ยินดีต้อนรับประธานเฉินที่มาที่นี่ในวันนี้ คงทำให้คุณลำบากแย่เลยนะครับ!”เฉินมู่ยิ้มเล็กน้อย “ไม่ได้ลำบากอะไรเลยค่ะ ฉันแค่มาจัดการปัญหาของศิลปินที่ถูกตัดสิทธิ์ออก”หวางหว่านรั่วพูดจาติดขัดพร้อมเบิกตากว้าง “ศิลปิน...ที่ถูกตัดสิทธิ์เหรอ?เฉินมู่พูดเชิงเยาะเย้ย “คุณหวาง เป็นอะไรไปเหรอ? เมื่อกี้ยังด่าว่าฉันขโมยของอยู่เลยไม่ใช่เหรอ? คุณอยากจะฟ้องฉันที่บุกเข้าไปในบ้านคุณสินะ? แถมยังสั่งให้ฉันถอดเสื้อผ้าออกอีก? และสุดท้าย คุณยังจะให้
เกิดใหม่อีกครั้งกับยัยขี้เหร่ บทที่ 214
ฮั่วหยุนเซียวจับมือเธอ และเอ่ยถาม “ยังมีเรื่องอะไรอีกไหม?”เฉินมู่ส่ายหัว “ไม่มีแล้วค่ะ”ฮั่วหยุนเซียวพยักหน้าให้ร่างเล็กข้างกายอีกครั้ง และพากันเดินออกไป ส่วนฮั่วหยุนเฉินเองก็เดินตามออกไปด้วย ปิดท้ายด้วยฮานเฉิงที่สาวเท้าเดินไปพร้อมกับกลุ่มบอดี้การ์ดทั้งกองถ่ายเงียบสงบขึ้นมาในทันที ท่าทางที่เหมือนราชาของชายคนนั้นหายไปแล้ว และในที่สุดผู้คนก็สามารถหายใจเข้าออกได้ตามปกติ รถเบนซ์ลีย์ที่เป็นสัญลักษณ์ของฮั่วหยุนเซียวจอดอยู่ชั้นล่าง เฉินมู่ก้าวเท้าเข้าไปใกล้พลางหรี่ตามอง “รถของคุณซ่อมเสร็จแล้วเหรอ?”“ใช่” ฮั่วหยุนเซียวดึงตัวเธอเข้าไปในรถ เฉินมู่นั่งลง และเอ่ยด้วยรอยยิ้ม “คุณมาได้ทันเวลาสุด ๆ ไปเลย”ใบหน้าของฮั่วหยุนเซียวยังคงเรียบเฉย “ผมคิดว่าคุณควรจะมีบอดี้การ์ดประจำตัวนะ”เฉินมู่สำลักน้ำลายในทันใด พร้อมไอออกมาอย่างรุนแรง แล้วโบกมือไปมาอย่างลนลาน “ไม่ ๆ ไม่ต้อง ไม่จำเป็นหรอก จริง ๆ นะ!” เธอเป็นคนที่สามารถต่อสู้และเอาตัวรอดได้ทุกที่ทุกเวลา แม้กระทั่งเป็นแฮกเกอร์ขโมยข้อมูลและหายไปอย่างไร้ร่องรอย เธอก็ผ่านมาหมดแล้ว หากต้องมีบอดี้การ์ดตามไปทุกย่างก้าว เธอยอมรายงานทุกอย่างโดยตรงแก่
เกิดใหม่อีกครั้งกับยัยขี้เหร่ บทที่ 215
ฮั่วหยุนเฉินเป็นผู้ถือหุ้นที่ดูแลบริษัทภาพยนตร์และโทรทัศน์ที่ใหญ่ที่สุดในอุตสาหกรรมบันเทิง ถ้าเขาบอกว่าเฉิงหยวนทำไม่ได้ นั่นก็แสดงว่ามันไม่ได้จริง ๆแต่ตอนนี้เฉินมู่ไม่มีทางเลือกอื่นที่ดีไปกว่านี้แล้ว เธอกัดฟันพลางเอ่ย “ฉันจะลองก่อน เรื่องมันฉุกเฉินขนาดนี้ คิดว่าฉันมีตัวเลือกอื่นเหรอ?”ฮั่วหยุนเฉินมองไปที่พี่ชายของตนเองเพื่อขอความช่วยเหลือ ฮั่วหยุนเซียวพยักหน้าอย่างนิ่ง ๆ “งั้นก็ลองเถอะ”ฮั่วหยุนเฉิน “…”สองคนนี้เอาแต่ใจจริง ๆ นะ!โทรศัพท์ของเฉินมู่ถูกหวางหว่านรั่วทำลายจนพัง และตอนนี้ฮั่วหยุนเซียวกำลังพาเธอไปซื้อเครื่องใหม่รถคันหรูจอดอยู่ข้างถนน ผู้คนที่เดินไปมาล้วนมองไปยังรถเบนท์ลีย์ที่หรี่ไฟจอดอยู่ตรงหน้าประตูร้านแห่งหนึ่ง โดยไม่รู้ว่าใครนั่งอยู่ข้างในเฉินมู่พูดอย่างเหนื่อยหน่าย “ฉันจะลงไปซื้อเอง คุณรออยู่ในรถเถอะ”ทว่าทั้งสองคนยังไม่ทันจะได้คัดค้าน เฉินมู่ก็ลงจากรถและเดินเข้าไปในร้านเสียแล้วหากฮั่วหยุนเซียวและฮั่วหยุนเฉินลงจากรถเดินตามไป คาดว่าการจราจรในย่านการค้าแถบนี้คงติดขัดเป็นชั่วโมงแน่ ๆเมื่อเห็นเฉินมู่เข้าไปในร้าน ฮั่วหยุนเฉินก็ขยิบตาให้พี่ชายตนเอง แล้วเอ่ยถาม “
เกิดใหม่อีกครั้งกับยัยขี้เหร่ บทที่ 216
เฉินมู่ยิ้ม พร้อมพูดขึ้นว่า “ฉันมาหาคุณไง คุณเฉิงหยวน”ดวงตากลมของคนข้างในมองมาครู่หนึ่งแล้วปิดประตูหนี “คุณมาหาผิดคนแล้ว ฉันไม่ใช่…”เฉินมู่ใช้มือดันประตูไว้และขมวดคิ้วมุ่น “คุณยังไม่รู้ว่าฉันเป็นใครด้วยซ้ำ แล้วคุณจะหลบทำไม?”หญิงสาวข้างในพยายามปิดประตูด้วยความรีบร้อน “คุณมาหาผิดคนแล้ว ฉันไม่ใช่เฉิงหยวน คุณมาผิดที่แล้ว...”ทว่ามือของเฉินมู่ยังดันประไว้ไม่ให้บานเหล็กขยับเขยื้อน พลางมองหน้าของผู้ที่อยู่ข้างใน “คุณมีแรงแค่นี้ จะให้ฉันยืนดันประตูอยู่ตรงนี้ทั้งวันก็ได้นะ”เมื่อคนข้างในรู้ว่าตนปิดประตูไม่ได้ จึงพูดแบบหลบสายตา “คุณคิดจะทำอะไรกันแน่? เรื่องก็ผ่านไปตั้งนานแล้ว ฉันขอร้องล่ะ อย่าเขียนอะไรมั่ว ๆ อีกเลย...”เฉินมู่เข้าใจความหมายในทันที เธอขมวดคิ้วและถามว่า “นี่คุณคิดว่าฉันเป็นนักข่าวหรอ?”หญิงสาวข้างในตะลึงเล็กน้อย “แล้วคุณไม่ใช่หรอ…”เฉินมู่ส่ายหัวแล้วเปลี่ยนเป็นใช้เท้าดันประตูไว้แทน หลังจากนั้นก็ยกมือให้เธอดูเพื่อแสดงให้เห็นความบริสุทธิ์ใจ “ฉันไม่มีกล้องถ่ายรูป ไม่มีสมุดจดบันทึก และก็ไม่มีใครตามมาด้วย เพราะฉะนั้นฉันไม่ใช่นักข่าว”พลันประตูเหล็กก็ค่อย ๆ เปิดออก ในที่สุดเ
เกิดใหม่อีกครั้งกับยัยขี้เหร่ บทที่ 217
เฉิงหยวนหัวเราะอย่างหนักจนท้องแข็งแต่เธอก็รู้สึกเขินอายแปลก ๆ นิด ๆ เนื่องจากในห้องรับแขกเล็ก ๆ นี้มีเพียงเธอคนเดียวที่กำลังหัวเราะ เฉินมู่นั่งอยู่บนโซฟาเดี่ยวอีกฝั่ง พร้อมมองไปที่ใบหน้าเธออย่างเงียบ ๆ ด้วยแววตานิ่งเรียบและมั่นคงเรื่องนี้มันไม่ตลกเลยสักนิดเฉิงหยวนหัวเราะอย่างไร้ความหมาย เธอหยิบกระดาษทิชชู่ขึ้นมาเช็ดจมูก พลางเอ่ย “ฉันไม่มีอะไรจะพูดแล้ว”เฉินมู่มองไปรอบ ๆ ห้องเก่าแคบ ๆ เนื้อที่ประมาณหกสิบตารางเมตรเฟอร์นิเจอร์ในห้องรับแขกล้วนเก่ามากแล้ว นิตยสารก็ถูกโยนกระจัดกระจายไปทุกที่ เสื้อผ้าก็กองทับซ้อนกันบนโซฟา โดยไม่รู้ว่าผ่านการซักบ้างแล้วหรือยัง แถมบนพื้นยังถูกปกคลุมด้วยกล่องอาหารที่สั่งมาเยอะแยะไปหมดอีกเธอเหลือบตามองไปที่ระเบียง ผนังบริเวณระเบียงเริ่มลอกร่อน มุมหนึ่งก็เต็มไปด้วยฝุ่นและเส้นผม ซึ่งถูกกวาดไว้ด้วยไม้กวาดอย่างยุ่งเหยิงเฉินมู่ถามว่า “นี่คือชีวิตที่คุณต้องการเหรอ?”ร่างกายของเฉิงหยวนเริ่มสั่น เฉินมู่จึงพูดเสริมไปอีก “รู้ไหมว่าทำไมฉันถึงจำคุณได้ เพียงแค่คุณแง้มประตู?” เฉิงหยวนส่ายหัว เฉินมู่จึงเอ่ยต่อ “เพราะฉันเคยดูหนังของคุณ ตอนที่คุณเดบิวต์ซีรี่ย์ออ
Latest chapter
เกิดใหม่อีกครั้งกับยัยขี้เหร่ บทที่ 255
ฮั่วหยุนเซียวไม่รู้ว่าควรจะสงสารสาวน้อยตรงหน้าดี หรือควรจะภูมิใจในความหนักแน่นในสถานการณ์ที่อันตรายของเธอดีเขายกมือพร้อมขมวดคิ้ว “ฮานเฉิง จัดการให้เรียบร้อย”“ครับ บอส”ฮานเฉิงยกโทรศัพย์อยู่หลายสาย และแล้วนักข่าวที่สมควรจะอยู่ที่นี่ต่อ กลับแยกย้ายกันไปอย่างรวดเร็วเฉิงหยวนกระพริบตา “ทำไมพวกเขาไปกันหมดแล้วล่ะ?”เมื่อฝูงชนสลายตัว สายตาเฉินมู่ก็สะดุดเข้ากับรถเบนท์ลีย์หรูที่จอดอยู่ข้างทาง“ปีศาจร้ายปรากฎตัวแล้ว” เธอกล่าวเฉิงหยวนถือถุงขนมของตัวเองตามไปและถามต่อ “อะไรนะ?”เฉินมู่ช่วยถือของในมือเธอ แล้วพูดว่า “ฉันจะไปส่งเธอที่บ้านก่อนแล้วกัน”ใต้แสงแดดอบอุ่นในฤดูหนาว สองสาวพูดคุยถึงเรื่องในอนาคต และรถหรูระดับโลกอย่างเบนท์ลีย์คันนั้นก็ขับตามหลังมาอย่างช้า ๆฮานเฉิงถามอย่างสุขุม “บอสครับ พวกเราจะขับช้าขนาดนี้จริงเหรอครับ?”ฮั่วหยุนเซียวมองแผ่นหลังหญิงสาวตรงหน้าอย่างสนใจ แล้วพยักหน้า “ขับช้ากว่านี้”ฮานเฉิง “...”เมื่อเดินมาถึงใต้อาคาร เฉินมู่ก็พูดว่า “คุณไปเก็บของให้เรียบร้อยแล้วเราไปโรงพยาบาลกัน”เฉิงหยวนปัดมือไปมา “ไม่ต้องหรอก ฉันไม่ได้บาดเจ็บตรงไหน พวกเขาแค่ขว้างปาผักมาขู่ฉัน
เกิดใหม่อีกครั้งกับยัยขี้เหร่ บทที่ 254
เธอลงจากรถแล้วเห็นเฉิงหยวนที่ถูกฝูงชนล้อมเอาไว้ เหมือนแมวที่กำลังตื่นตระหนกตกใจ และไม่มีที่ซ่อนตัวเธอวิ่งฝ่าฝูงชนเข้าไป แล้วดึงเฉิงหยวนเข้ามายังอ้อมอก พร้อมถามอย่างกังวลว่า “เจ็บตรงไหนหรือเปล่า?”เมื่อเฉิงหยวนเห็นเฉินมู่ ก็ถึงกลับปล่อยโฮออกมาเธอยื่นมือไปปัดเศษผักบนตัวของเฉินมู่ออกให้ พร้อมส่ายหัว “ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร”เฉินมู่ประคองเธอให้ลุกขึ้น และแล้วไข่ไก่ฟองหนึ่งก็ลอยมา แต่เฉินมู่ยกมือขึ้นรับไว้ได้อย่างแม่นยํา“แกร๊ก” ไข่ไก่ในมือถูกบดขยี้จนแหลก และไข่ไก่เหลว ๆ ก็ไหลลงมาตามข้อมือของเธอ แววตาอันโหดเหี้ยมของเฉินมู่ทำให้ฝูงชนและนักข่าวต่างค่อย ๆ สงบลงเธอพูดกับหน้ากล้องที่ใกล้ที่สุด ด้วยน้ำเสียงเยือกเย็นว่า “จรรยาบรรณของนักข่าวคือการนำเสนอความเป็นจริง หวังว่าสื่อมวลชนทุกคนจะตระหนักข้อนี้ไว้หน่อย”พลันมีเสียงดังมาจากด้านหลัง “ความจริงก็คือเฉิงหยวนเป็นมือที่สาม! คนทั้งโลกต่างก็รู้เรื่องนี้!”“ใช่ ๆ คุณเป็นใคร! ทำไมถึงได้แก้ตัวแทนเฉิงหยวน!”เฉินมู่ตอบอย่างเยือกเย็น “เธอไม่ใช่มือที่สาม หวังว่าหลังจากวันที่ความจริงกระจ่างแล้ว ทุกคนในที่นี้ต้องขอโทษต่อการกระทำที่ทำต่อเฉิงหยวน”จ
เกิดใหม่อีกครั้งกับยัยขี้เหร่ บทที่ 253
เฉินมู่ซบอยู่ในอ้อมกอดลู่ซีเจ๋อพร้อมเช็ดน้ำตาด้วยท่าทีน้อยใจ “พี่คะ พี่เชื่อฉันสักครั้งเถอะ…”ลู่ซีเจ๋อหมดความอดทนกับเฉินมู่อย่างสิ้นเชิง เขาตะโกนอย่างเหลืออดว่า “ออกไป! ไสหัวออกไป!”เฉินมู่มองท่าทีที่ปวดใจของลู่ซีเจ๋อ แล้วถอนหายใจ “ลู่ซีเจ๋อ คุณ…”ลู่ซีเจ๋อมองหน้าเธอด้วยความโกรธเคืองเฉินมู่จึงได้เงียบลง พลางคิดว่าทำไมต้องปริปากพูดคำนี้ทั้ง ๆ ที่่ก่อนหน้านี้เธองัดหลักฐานเป็นร้อย ๆ อย่างเพื่อให้เห็นถึงจิตใจอันโหดเหี้ยมของเฉินชิงเสวี่ย แต่ลู่ซีเจ๋อก็มองไม่เห็นเธอจะเกลี้ยกล่อมเขาอย่างไรก็ไม่มีประโยชน์ แถมยังต้องถูกเฉินชิงเสวี่ยตอกกลับว่าเธออิจฉา“คุณคิดจะพูดอะไรอีก?” ลู่ซีเจ๋อมองเธอด้วยโกรธเคืองเฉินมู่ส่ายหัว “ไม่มีอะไรแล้ว แต่มีอะไรอยากจะบอกคู่หมั้นสุดที่รักของคุณหน่อย”เฉินชิงเสวี่ยมองเฉินมู่ด้วยสายตาที่หวาดกลัว “พี่มีอะไรอยากให้ฉันช่วยคะ...”เฉินมู่หัวเราะ แล้วพูดว่า “รบกวนเธอฝากบอกซุยซินยี่กับเฉินชิงโหรวด้วยนะ ว่าเฉิงหยวนจะกลับเข้าสู่วงการบันเทิงเร็ว ๆ นี้”เฉินชิงเสวี่ยจ้องมองเฉินมู่อย่างปวดใจ พลันเอ่ย “พี่คะ เฉิงหยวนเป็นมือที่สาม ทำไมพี่ยังจะคบหากับคนแบบนั้นอยู่อีก?”
เกิดใหม่อีกครั้งกับยัยขี้เหร่ บทที่ 252
แผลเป็นที่หน้าเกลียดน่ากลัวเหมือนตัวหนอนเกาะอยู่บนใบหน้า แถมยังมีรอยแดง ๆ อยู่รอบ ๆ เฉินชิงเสวี่ยถอนหายใจอย่างโล่งใจ แผลเป็นยังอยู่!ตอนที่กำลังลองชุดคราวก่อน เธอได้ข่าวว่าเฉินมู่กำลังรักษารอยแผลพวกนี้ มันทำเธอทุรนทุรายไปหลายวันเธอกลัวว่าเฉินมู่จะรักษาร่อยรอยแผลบนใบหน้าจนหายดี เพราะหากใบหน้านี้หายดีแล้ว มันจะกลับมาทำให้ชาวเมืองปินไห่ตกตะลึงอีกครั้ง เฉินชิงเสวี่ยหัวเราะอย่างโล่งใจ แถมยังเย้ยหยันเฉินมู่ต่อว่า “ได้ยินว่าเธอไปรักษาใบหน้า ทำไมยังเป็นแบบนี้อยู่ล่ะ?”เธอชี้ไปยังใบหน้าของเฉินมู่ พร้อมหัวเราะเยาะเย้ย “เธอดูไม่ออกเหรอว่ามันอาการหนักกว่าเมื่อก่อนอีกน่ะ?”“เฉินมู่ อย่าพยายามต่อไปเลย หน้าของเธอยังไงก็รักษาไม่หายหรอก เธอต้องแบกหน้าที่เต็มไปด้วยรอยแผลแบบนี้ไปตลอดชีวิต เธอจะถูกผู้คนหัวเราะเยาะตลอดเวลา และถูกทอดทิ้งตลอดไป”เฉินมู่ง้างมือขึ้นแล้วกระแทกไปที่ใบหน้าของคนเจ็บอย่างแรง ใบหน้าของเฉินชิงเสวี่ยหันไปตามเสียงดัง “เพี๊ยะ”เฉินชิงเสวี่ยโดนตบจนโกรธมาก เธอจ้องมองเฉินมู่ด้วยความเคียดแค้น “สมควร ใครให้เธออยู่เป็นหนามยอกอกในตระกูลเฉิน เธอควรตายไปพร้อมกับแม่ของเธอตั้งนานแล้ว!”
เกิดใหม่อีกครั้งกับยัยขี้เหร่ บทที่ 251
“นี่คุณ!” ลู่ซีเจ๋อถูกเฉินมู่ปั่นหัวจนออกอาการโกรธอย่างเห็นได้ชัด เขาไม่เคยเจอผู้หญิงที่ทั้งป่าเถื่อนและชั่วร้ายอย่างเธอมาก่อนเฉินชิงเสวี่ยกล่าวด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนอีกครั้ง “ไม่เป็นไรหรอก พี่สาวก็แค่ล้อเล่น คุณไปเถอะ”เฉินชิงเสวี่ยออดอ้อนซ้ำแล้วซ้ำเล่าว่าอยากจะทานของหวานหน้าโรงพยาบาล ลู่ซีเจ๋อจึงได้แต่ทำตามคู่หมั้น แต่ก่อนเดินออกจากห้องก็ไม่ลืมที่จะถลึงตาใส่เฉินมู่อีกหนึ่งทีทันทีที่เขาเดินออกไป เฉินมู่ก็ขมวดคิ้วมองไปทางร่างบนเตียงอย่างเร็ว “เหลือเราแค่สองคนแล้ว มีอะไรอยากพูดไม่ใช่เหรอ?”ครั้งแรกเฉินลี่ซานสั่งให้เธอมาที่นี่ ครั้งที่สองลู่ซีเจ๋อก็พาเธอมาด้วยตัวเองอีกหนึ่งครั้ง เฉินชิงเสวี่ยเป็นคนวางแผนทั้งหมดให้เฉินมู่มาที่นี่ ไม่รู้ว่าเธอจะมีแผนการอะไรอีกเฉินชิงเสวี่ยเปลี่ยนสีหน้าในทันที ใบหน้าอ่อนหวานเมื่อสักครู่หายไปอย่างไร้ร่องรอยเธอมองหน้าเฉินมู่อย่างหงุดหงิด พร้อมพูดว่า “เธออย่ายุ่งเรื่องของตระกูลซุย!”เฉินมู่หัวเราะ ก่อนถามว่า “ทำไมเหรอ? ตระกูลซุยทำไมเหรอ?”เฉินชิงเสวี่ยพูดตรง ๆ ว่า “ฉันเตือนเธอด้วยความหวังดี ตระกูลซุยกับตระกูลเราทำธุรกิจร่วมกันมา ถ้าเธอทำงานแต่งซินยี่
เกิดใหม่อีกครั้งกับยัยขี้เหร่ บทที่ 250
เฉินมู่ยักไหล่เล็กน้อย “ถึงฉันจะทำร้ายเธอจนตาย ฉันก็จะไม่รู้สึกผิด”ลู่ซีเจ๋อขมวดคิ้ว “เฉินมู่ คุณทำร้ายเสวี่ยเอ๋อถึงขั้นนั้น เธอยังไม่ถือโทษโกรธ แค่บอกให้คุณอย่าเข้าไปยุ่งกับตระกูลซุย แค่คุณไปเยี่ยมเธอบ้าง มันยากนักหรือไง?”เธอหัวเราะเยาะเล็กน้อย “แค่เธอบอกว่าไม่ถือโทษโกรธฉัน คุณก็เชื่อเหรอ? ลู่ซีเจ๋อ ฉันสงสัยจริง ๆ ว่าในสมองคุณมันมีรอยหยักบ้างไหม”ลู่ซีเจ๋ออึ้งไปสักพัก เขาไม่ใช่คนที่ทะเลาะวิวาทกับใครบ่อย ๆ ร่างสูงลากเฉินมู่ไปเรื่อย ๆ แล้วพูดว่า “ไปโรงพยาบาลกับผม!”ช่วงเวลาเลิกเรียนนักศึกษาทุกคนเดินลงจากอาคาร ผู้คนเดินผ่านไปผ่านมาตรงนั้น และแล้วทั้งสองก็เริ่มตกเป็นเป้าสายตาของผู้คนเฉินมู่ไม่อยากตกเป็นประเด็นของคนทั้งมหาวิทยาลัยในวันพรุ่งนี้ จึงสะบัดมือออกอย่างจำใจและตอบว่า “ปล่อย ฉันเดินเองได้”ลู่ซีเจ๋อปล่อยมือเธอ เฉินหยวนจึงรีบวิ่งมาดึงแขนเฉินมู่ไว้ “ฉันไปเป็นเพื่อนนะ”เฉินมู่แตะมือเธอเบา ๆ “ไม่เป็นไร ไม่มีอะไรหรอก เธอกลับหอพักไปก่อนเถอะ”เฉินหยวนพูดด้วยความเป็นห่วงอีกครั้ง “งั้นเธอต้องระวังตัวนะ ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นต้องรีบโทรหาฉันนะ หรือไม่ก็… โทรหาตัวรวจเลย!”เฉินหยวนหัวเ
เกิดใหม่อีกครั้งกับยัยขี้เหร่ บทที่ 249
เช้าวันถัดมา เฉินมู่ไปมหาวิทยาลัยตามปกติเรื่องของเฉิงหยวนยังเป็นที่กล่าวถึงบนโลกโซเชียล ซุยซินยี่ยอมจ่ายให้กับคอมเมนท์พวกนี้ไม่น้อยเลยจริง ๆแต่เฉินมู่ยังต้องกลับไปเรียน ถึงแม้ว่าชาวเน็ตจะยังพากันด่าทอดาราในสังกัดของเธอก็ตามทันทีที่เดินเข้าห้องเรียน เฉินหยวนก็โบกมือเรียก “เฉินมู่ ฉันจองที่ตรงนี้ไว้ให้เธอ”เฉินมู่สาวเท้าเข้าไปพร้อมกระเป๋านักเรียน พลางเผยยิ้มกว้าง “ขอบคุณนะ”จางหยางที่นั่งโต๊ะด้านหน้าก็ยื่นกาแฟกับพร้อมแซนด์วิชให้ “อาหารเช้าของเธอ”เฉินมู่พูดด้วยความปลาบปลื้มใจ “ทำไมพวกเธอดีกับฉันจังเลย?”จางหยางส่ายหัวอย่างเคอะเขิน แล้วตอบว่า “แต่ก่อนฉันไม่ค่อยเป็นมิตรกับเธอ เพราะฉะนั้นตอนนี้ฉันจะแก้ตัว” ตั้งแต่ที่เธอทำให้ผู้คนเกิดความประทับใจในคืนงานเลี้ยงปีใหม่ ทุกคนในชั้นเรียนก็หันมาดีกับเธอเฉินหยวนรีบวิ่งเข้ามาซุบซิบ “เธอเห็นหรือยังว่าข่าวเฉิงหยวนในเน็ตกลับมาฉาวอีกแล้วนะ?”เฉินมู่รับอาหารเข้ากัดไปหนึ่งคำ ก่อนพยักหน้าตอบ “เห็นแล้ว”เฉินหยวนรีบโต้ตอบทันที “เฉินมู่ ฉันเห็นเธอสนิทกับหล่อน หล่อนไม่ใช่คนดีนะ!”เฉินมู่หัวเราะ ก่อนตอบว่า “หล่อนเป็นคนดีมาก แล้วต่อไปเธอจะรู้เอง
เกิดใหม่อีกครั้งกับยัยขี้เหร่ บทที่ 248
แค่คําเดียว ทำให้มุมปากของฮั่วหยุนเซียวกระตุกยกโค้งราวไม่สามารถซ่อนรอยยิ้มไว้ได้เขาแตะมือไปที่ใบหน้าของเฉินมู่ พลางเรียกอย่างอ่อนโยนว่า “มู่มู่”เฉินมู่ลุกขึ้นนั่งอย่างสะลึมสะลือ แล้วถาม “คุณกลับมาแล้วเหรอคะ ตอนนี้กี่โมงแล้ว แล้วคุณทานข้าวหรือยัง?”แม้ว่าเธอไม่ได้งดงามเหมือนเหล่าคนมีชื่อเสียง แต่ก็แฝงด้วยความอ่อนหวานอยู่บ้างฮั่วหยุนเซียวไม่เคยรู้สึกว่า คําว่าเฉินมู่คํานี้จะอบอุ่นและน่าหลงใหลเช่นนี้มาก่อนหญิงสาวที่เขาสนใจนอนอยู่บนโซฟาด้วยท่าทีกำลังงัวเงียผมเผ้ายุ่งเหยิงสามคำถามต่อเนื่องนั้นดึงเขาออกจากภวังค์และเข้าสู่ความเป็นจริง แต่เขาไม่มีทางเลือก และทำตามอย่างเต็มใจเฉินมู่อยู่ในอาการครึ่งหลับครึ่งตื่น ดวงตาค่อย ๆ ปิดลงอีกครั้ง ช่วงนี้เธอพักผ่อนไม่เพียงพอ ถ้าอยู่ในความสงบเมื่อไหร่เธอพร้อมจะหลับทันที“อืม…” จู่ ๆ ความเย็นก็เข้ามากระทบริมฝีปาก สมองเฉินมู่รู้สึกตื่นตัวขึ้นมาทันทีสมองของเธอเริ่มประมวลผล พลันฝืนลืมตาขึ้น และเลียริมฝีปากตามสัญชาตญาณเธอมองเข้าไปในสายตาลึกลับของชายตรงหน้า ก่อนถามอย่างงุนงงว่า “อะไรเหรอ?”ปลายลิ้นของฮั่วหยุนเซียวไล่เลียตรงริมฝีปากล่างของตน รา
เกิดใหม่อีกครั้งกับยัยขี้เหร่ บทที่ 247
เมื่อทุกคนออกไป เฉิงหยวนก็ยังคงเกาะแขนของเฉินมู่ด้วยร่างกายอันสั่นอยู่อย่างนั้นเฉินมู่แตะมือเธอ พร้อมปลอบใจว่า “ไม่เป็นไรนะ ฉันจะคอยปกป้องคุณเอง”เฉิงหยวนพยักหน้า “ฉันเชื่อคุณ แต่ฉันไม่เข้าใจ ทำไมคนร้ายแบบพวกนั้น ถึงได้กล้ากล่าวหาเหยื่อแบบนี้”ผู้อำนวยการหยางวิ่งเข้ามาถามอย่างรีบร้อน “ผู้อำนวยการเฉินบาดเจ็บตรงไหนหรือเปล่าครับ? ผมพยายามห้ามคุณหนูซุยแล้ว แต่…”เฉินมู่ปัดมือไปมา พลางบอก “ไม่เป็นไรค่ะ ผู้อำนวยการหยางไม่ต้องกังวล นี่เป็นเรื่องส่วนตัวของพวกเรา”เธอมองร่องรอยความเสียหายของข้าวของบนพื้น แล้วพูดต่อ “พวกเธอทำอะไรเสียหายบ้าง ลิสต์ให้ฉันด้วยนะ”ผู้อำนวยการหยางรีบยกปัดไม้ปัดมือปฎิเสธอย่างเร็ว “ไม่ได้ ๆ จะให้ผู้อำนวยการเฉินชดใช้ได้อย่างไร?” เฉินมู่ยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ “ใครบอกว่าฉันจะเป็นคนชดใช้ค่าเสียหาย? คุณหยางจัดการลิสต์รายการของที่เสียหายมาก็พอค่ะ”ผู้อำนวยการหยางก็ไม่รู้ว่าเฉินมู่คิดจะมาไม้ไหน จึงทำได้เพียงทำตามคำสั่งเท่านั้นเฉิงหยวนกระแอมเล็กน้อย แล้วถามด้วยความระมัดระวังว่า “คงไม่ใช่ให้ฉันชดใช้ค่าเสียหายหรอกนะ?”“หึหึ” เฉินมู่ยิ้ม “ไม่ใช่ คนที่ลงมือทำลายข้าวของต่าง
