บทที่ 18

“คุณชายฮั่ว ฉันต้องการคลิปในห้องด้วย” น้ำเสียงของเฉินมู่นั้นเรียบเฉยและสงบนิ่ง

พลันมีเสียงถอนหายใจแผ่วดังออกมาจากโทรศัพท์ ฮั่วหยุนเซียวเอ่ยถาม “คุณเคยเรียนกังฟูมาก่อนหรือเปล่า?”

เฉินมู่ชะงักไปครู่หนึ่งแล้วพยักหน้าตอบ “เคยเรียนค่ะ”

“เรียนกับใคร?” เสียงเข้มถามขึ้นอีกครั้ง

เฉินมู่ขมวดคิ้ว เรียนกับใครอย่างนั้นเหรอ?

เธอฝึกซ้อมอยู่ในค่ายที่แข็งแกร่งที่สุดของเคโจว ทั้งล้มลุกคลุกคลานมาแล้วกี่ครั้งต่อกี่ครั้ง และพัฒนามาเรื่อย ๆ จนได้มายืนอยู่บนจุดสูงสุด

“เฉินมู่ คุณ...”

“ไม่มีใครหรอกค่ะ ฉันเรียนด้วยตัวเองจนชำนาญ” เฉินมู่บอกตัดบทเขา “คุณชายฮั่ว นี่คุณกำลังตรวจสอบฉันอยู่เหรอคะ?”

ฮั่วหยุนเซียวเงียบไปครู่หนึ่ง “ผมกำลังทดลองทำความเข้าใจคุณอยู่”

ครั้งนี้ ฮั่วหยุนเซียวไม่ได้รอให้เฉินมู่ตอบกลับมา มือหนากดวางสายเสียงดัง “ตู้ด” ทันที

ทัศนคติของเธอมันชัดเจนมาก เฉินมู่แสดงให้เขารู้อย่างแจ่มแจ้งว่าไม่อยากโดนสืบข้อมูล

ใบหน้าหล่อบึ้งตึงพลางวางโทรศัพท์ลง

ตั้งแต่ที่ได้รู้จักกันมา เขาดูแลปกป้องเธอทุกอย่าง แต่สิ่งที่ได้กลับมาดันกลายเป็นว่า เฉินมู่ไม่ยอมบอกอะไรสักเลยคำ

กระทั่งถึงตอนนี้ คำที่เฉินมู่ใช้เรียกขานเขาล้วนเป็นคำพูดที่สุภาพและเป็นประโยคที่ห่างเหิน เช่น คุณชายฮั่ว

“ฮานเฉิง” ฮั่วหยุนเซียวเรียกผู้ช่วย “เลื่อนเวลาการตรวจสอบบริษัทขึ้นมา แล้วจองตั๋วเครื่องบินในคืนนี้เลย”

ฮานเฉิงชะงักไป ก่อนจะรีบพยักหน้าตอบ “ครับ บอส”

ฮั่วหยุนเซียวมองโทรศัพท์ที่หน้าจอดำสนิทบนโต๊ะ พร้อมปิดตาลงใช้มือนวดตรงหว่างคิ้ว

ชีวิตของเขาไม่ได้หมุนรอบแค่สาวน้อยคนนี้เพียงคนเดียว เขาต้องออกไปเคลื่อนไหว ทำให้ตัวเองกระปรี้กระเปร่าเสียหน่อย

ยามที่เฉินมู่กลับมาถึงตระกูลเฉิน ทุกคนในบ้านล้วนหลับกันหมดแล้ว เธอกลับไปที่ห้องของตัวเอง ขาเรียวปีนขึ้นไปบนที่นอน ส่วนเรื่องใหญ่ที่คิดจะจัดการก็ค่อยว่ากันพรุ่งนี้

เช้าวันรุ่งขึ้น พอเฉินมู่จัดเก็บของเข้าที่แล้ว ร่างบางก็ลงมาด้านล่าง เพียงครู่เดียว เฉินชิงเสวี่ยที่นั่งอยู่ในห้องอาหารก็มองเห็นเธอ อีกฝ่ายตกใจสุดขีด พลันเอ่ยถามเสียงตะกุกตะกักว่า “แก...ทำไมแก...”

เฉินมู่เบนสายตาขึ้นมองเธอ นัยตาฉายแววเย็นชา รูปแบบในการมองนี้...เหมือนกับว่ากำลังมองดูถูกเหยียดหยามคนตายอย่างใรอย่างนั้น ไม่นาน เฉินมู่ก็ตอบกลับเสียงเบา “น้ำผลไม้ของเธอมันล้นแล้ว”

เฉินชิงเสวี่ยก้มศีรษะมองน้ำผลไม้ของตัวเองที่ล้นออกจากปากแก้ว มันล้นไปทั่วบริเวณโต๊ะอาหารจนคนรับใช้ต้องรีบมาทำความสะอาดให้เธอ

เฉินชิงเสวี่ยหวีดร้องเสียงแหลม “แกกลับมาได้ยังไงกันเนี่ย!”

เฉินมู่ยิ้มออกมาจาง ๆ “นี่มันบ้านของฉัน ทำไมฉันจะกลับมาไม่ได้?”

“แต่ว่าแก...ไม่ใช่ว่าแก...” เฉินชิงเสวี่ยสับสนจนถึงขั้นพูดจาสลับไปมาไม่เป็นขั้นเป็นตอน

เธอเห็นเต็มสองตาว่าประธานจางให้คนเอายัยพี่สาวคนนี้เข้าไปในคฤหาสน์แล้วนี่ มันเป็นไปไม่ได้ที่ชายคนนั้นจะยอมเลิกรา แถมยังไม่จับหล่อนไปทรมานแล้วลอกผิวหนังชั้นนอกของหล่อนออกอีก เธอคาดไม่ถึงว่าเฉินมู่จะกลับมาแบบไร้รอยขีดข่วนอย่างนี้!

“เฉินมู่! แกยังมีหน้ากลับมาอีกเหรอ? แต่ถึงแกจะกลับมา ซีเจ๋อก็ไม่ต้องการแกอยู่ดี!” เฉินชิงเสวี่ยถลึงตาพูด

เธอมั่นใจ เฉินมู่ที่โดนประธานจางเอาตัวไปแบบนั้น ไม่มีทางที่จะกลับมาได้โดยไม่ได้รับบาดเจ็บหรอก

ทว่าทั้งหมดนี่ ในสายตาของเฉินมู่มันก็เป็นแค่การใช้ชื่อของผู้อื่นเพื่อข่มขู่เธอเท่านั้น

เฉินมู่เลิกคิ้วมองตอบโต้ด้วยแววตาเชือดเฉือนดั่งกระบี่เล่มคม ริมฝีปากยกยิ้มเหยียด “ชิงเสวี่ย เราทั้งคู่ต่างเป็นคนตรง ๆ ที่จะไม่พูดลับหลังกัน ในเมื่อเธอประกาศศึกออกมาแบบนี้ ฉันก็จะไม่เกรงใจแล้วนะ”

“แก...แกหมายความว่าอะไร” เฉินชิงเสวี่ยเริ่มพูดจาติดขัด

พลันเฉินมู่ก็ลุกขึ้นยืนแล้วสาดน้ำในแก้วทั้งหมดใส่หน้าของเฉินชิงเสวี่ย พลางแย้มยิ้ม “ก็หมายความว่า เธอตายแน่”

“ทุก ๆ อย่างของตระกูลเฉิน ฉันไม่ยอมยกมันให้เธอหรอก บริษัท ทรัพย์สิน รวมทั้งฐานะและอำนาจ อย่าคิดว่าจะเอามันไปได้ง่าย ๆ!”

“เฉินมู่! แก...” เฉินชิงเสวี่ยร้องเสียงแหลม

เฉินมู่โบกมือ พร้อมใช้นิ้วชี้แตะที่ริมฝีปากของตัวเอง ร่างบางส่งเสียง “ชู่” ออกมาเบา ๆ ก่อนเอ่ย “อย่าเพิ่งรีบโหวกเหวกไปสิ วางใจเถอะ ฉันจะยังไม่ฆ่าเธอตายในวันนี้หรอก ฉันยังมีเวลาอีกมาก พวกเรา ค่อย เป็น ค่อย ไป ก็แล้วกัน!”

พูดจบเฉินมู่ก็หมุนตัวออกไปจากห้องอาหารทันที ทว่าเฉินชิงเสวี่ยกลับยังตกใจในท่าทางของเฉินมู่จนยื่นอึ้งอยู่กับที่ คนที่น่าเกรงขามเมื่อสักครู่นี้คือเฉินมู่อย่างนั้นเหรอ? นั่นมันนางมารร้ายชัด ๆ!

เฉินชิงเสวี่ยนั่งไม่ติดอีกต่อไป เธอรีบวิ่งขึ้นไปข้างบนแล้วเข้าไปในห้องนอนของซู่หรูหลานอย่างว่องไว

ซู่หรูหลานที่กำลังนั่งแต่งหน้าอยู่ตรงโต๊ะเครื่องแป้งชะงักไป เมื่อเห็นสีหน้าตกใจของเฉินชิงเสวี่ย คนเป็นแม่จึงถามด้วยความเป็นห่วง “อะไรกันเนี่ยชิงเสวี่ย เกิดเรื่องอะไรขึ้นหรือเปล่า?”

“แม่คะ แม่ช่วยหนูด้วย! เฉินมู่มันจะฆ่าหนู!” เฉินชิงเสวี่ยตะโกนออกมา

ซู่หรูหลานรีบดึงตัวเฉินชิงเสวี่ยมาปลอบขวัญ “ชิงเสวี่ย ลูกพูดเรื่องอะไรอยู่? นังเฉินมู่คนใสซื่อคนนั้นจะไปฆ่าลูกได้ยังไง?”

“มันกลับมาแล้ว!” เฉินชิงเสวี่ยพูดอย่างอกสั่นขวัญหาย “ถึงแม้ว่าบนตัวมันจะมีบาดแผลอยู่บ้าง แต่ว่ามันกลับมาแล้วค่ะ! แถมยังขู่จะฆ่าหนูอีกด้วย!”

พอได้ยินว่าเฉินมู่กลับมาแล้ว ซู่หรูหลานก็เบิกตากว้างตกใจ ก่อนจะตั้งสติแล้วผู้เป็นลูก “ลูกพูดว่ามันได้รับบาดเจ็บกลับมาเหรอ?”

เฉินชิงเสวี่ยพยักหน้า “บาดแผลเต็มตัวมันไปหมดเลยค่ะ หนูเห็นมาแล้ว บนมือ บนหน้า แล้วก็บนแขนก็มีแต่รอยแผล บางจุดยังพันผ้าพันแผลไว้อีกด้วย มองแล้วน่าตกใจเอามาก ๆ เลยค่ะ!”

“แม่คะ แม่พูดเองไม่ใช่เหรอว่าคุณประธานจางนั่นเป็นพวกซาดิสม์ แล้วทำไมมันถึงได้กลับมาเร็วนักล่ะ? แถมยังดุดันกว่าเดิมด้วย!”

หรูหลานดึงลูกสาวเข้ามาในอ้อมกอดพลางเอ่ยปลอบ “ลูกวางใจเถอะ ในเมื่อมันตกอยู่ในกำมือของประธานจางเรียบร้อยแล้ว แม้มันจะกลับมาได้ มันก็ไม่บริสุทธิ์อีกต่อไป!”

เฉินชิงเสวี่ยยังคงร้องไห้สะอึกสะอื้น “แม่คะ แม่ต้องช่วยหนูนะ คราวนี้อย่าให้ยัยเฉินมู่มันรอดไปได้อีกนะคะ!”

“ตั้งแต่หลอกมันไปที่โรงแรมในคราวก่อน มันก็ยิ่งกำเริบเสิบสานมากขึ้นทุกวัน สองวันก่อนมันก็สมคบคิดกับบอสฮั่วอย่างออกหน้าออกตา ขืนเป็นแบบนี้ต่อไป ยังจะมีพื้นที่ตรงไหนในตระกูลเฉินเหลือให้พวกเรายืนหยัดได้อีกล่ะคะ?”

ซู่หรูหลานพยักหน้าพร้อมวางแผนในใจ สมควรที่จะกำจัดยัยเด็กใสซื่อนั่นทิ้งจริง ๆ มิฉะนั้นสมบัติของตระกูลเฉินก็จะต้องมีส่วนของเฉินมู่เข้ามาแทรกระหว่างเราสองแม่ลูกไปตลอด!

หญิงวัยกลางคนหยิบโทรศัพท์ออกมาแล้วยัดใส่มือของเฉินชิงเสวี่ย

“ลูกลองไปสอบถามประธานจางว่าลูกต้องการคลิปวิดีโอดูสิ ความน่าขยะแขยงของผู้ชายคนนี้เป็นที่รู้กันดีในวงการ ทุกครั้งที่ทำเรื่องสกปรกโสมมจะต้องอัดวิดีโอเอาไว้แน่!”

เฉินชิงเสวี่ยรีบส่งข้อความไปยังวีแชทส่วนตัวของประธานจางจนนิ้วแทบพันกัน รอไม่นานก็มีการตอบกลับ มันเป็นแค่วีดิโอเพียงเจ็ดวินาที

ในคลิป เฉินมู่หมดสติอยู่ในกรงขังสัตว์ ไม่นานประธานจางที่ท่อนบนเปลือยเปล่าก็เดินเข้ามาในห้อง

พอเฉินชิงเสวี่ยได้เห็นคลิปก็ร้องออกมาอย่างตื่นเต้น “แม่คะ! อันนี้ได้ไหม?”

ซู่หรูหลานพยักหน้าอย่างลังเล “ก็ได้อยู่ แต่ที่จริงแล้วจะให้ประธานจางส่งมาให้ดูทุกขั้นตอนก็คงไม่ได้ ไม่งั้นตัวเขาเองก็จะขายหน้า อย่างน้อย นี่ก็เป็นการพิสูจน์ว่านังเฉินมู่มันสกปรกแล้วจริง ๆ!”

เฉินชิงเสวี่ยได้หลักฐานที่ตัวเองต้องการแล้ว พอตั้งสติได้และนึกถึงท่าทางของเฉินมู่ที่เหมือนกับเทพสังหารเมื่อครู่นี้ ร่างกายก็ค่อย ๆ ตัวสั่นระริกอีกครั้ง “แม่คะ ในเมื่อเรื่องนี้มันไม่สามารถเปลี่ยนแปลงอะไรได้แล้ว อย่างนั้นเรามาลองทำให้มันดูสมจริงขึ้นอีกหน่อยดีไหมคะ!”

“เมื่อเวลานั้นมาถึง ทุกคนในสังคมชั้นสูงของเมืองปินไห่ก็จะรู้ว่าเฉินมู่น่ะเป็นนางแพศยาที่ไม่ระมัดระวังตัว! แล้วเสียงวิจารณ์พวกนั้นก็จะทำให้มันจบเห่!”

เฉินชิงเสวี่ยคิดว่า แค่รอให้เรื่องนี้กระจายออกไป ชีวิตของเฉินมู่ก็จบแล้ว เธอก็แค่ใส่ไฟไปตอนกระจายข่าวไม่กี่ครั้ง ตระกูลลู่จะต้องเขี่ยเฉินมู่ทิ้งอย่างแน่นอน!

และจะดีที่สุดถ้าคุณปู่กับคุณพ่อไล่มันออกจากบ้านด้วย ทำให้มันไม่มีบ้านให้กลับอีกต่อไป!

เธอจะต้องเอาคืนฝ่ามือที่ตบลงมาบนใบหน้านี่อย่างสาสม!

ตัดภาพมาที่ชั้นบนของบ้าน เฉินมู่ยังอยู่ในห้อง

เธอมองไปยังโทรศัพท์ที่ขึ้นเตือนว่าส่งวิดีโอสำเร็จแล้วยกยิ้มที่มุมปาก แม้แต่รอยแผลเป็นที่น่ากลัวก็ไม่สามารถบดบังรอยยิ้มอันแสนงดงามทว่าร้ายกาจของเธอได้

เธอไม่เคยกลัวการท้าทาย สองแม่ลูกคู่นี้อยากจะเล่นกับเธอจนกว่าจะพ่ายแพ้ให้ชื่อเสียงพังยับเยินไปเลยใช่ไหม อย่างนั้นเธอจะเล่นด้วยจนจบเอง!