บทที่ 16 : สิ้นสุดข้อเสนอ

ทั้งที่อาคุมุเป็นต่อทุกอย่างไม่ว่าจะพลังเวทหรือแต้ม B แต่สาเหตุที่เขาไม่อยากจะต่อสู้ในตอนนี้ ก็เพราะว่าเขาไม่ได้ฝึกอะไรเพิ่มเลยหลังจากมีแต้ม B ที่มากขึ้น ทักษะการโจมตีก็มีเพียงแสงอัสนีบาตเพียงอย่างเดียว ถ้าไม่นับมีดในกระเป๋า

และก็ยังไปไม่ถึงเมืองหลวงเสียที ไม่มีความคืบหน้าอะไรเลยแม้แต่น้อย

“กระสุนวารี!!” นักเวทผู้เป็นน้องได้พูดพร้อมกับหันฝ่ามือทั้งสองมาทางอาคุมุ วงแหวนเวทสีฟ้าได้ปรากฏขึ้นรอบข้อมือของเขา พลังเวทกระสุนน้ำได้พุ่งออกมาจากฝ่ามือทั้งสอง ผ่านข้างลำตัวของพี่ใหญ่และพี่รองของเขา ตรงไปยังอาคุมุที่ยืนอยู่

“หอกวารี!!” ผู้เป็นพี่คนโตและคนรองกล่าวออกมาพร้อมกัน วงแหวนสีฟ้าปรากฏขึ้นข้าง ๆ ลำตัว ได้มีอาวุธหอกซึ่งเป็นอาวุธที่สร้างจากพลังเวทแห่งน้ำค่อย ๆ ออกมาจากวงแหวนเวท แล้วทั้งสองก็ดึงมันออกมา

‘ฉันไม่ได้ฝึกอะไรเพิ่มเลยเนี่ยสิ โธ่เว้ย!’

“แสงอัสนีบาต!” อาคุมุพูดพร้อมกับหันฝ่ามือไปทางศัตรู วงแหวนเวทสีฟ้าปรากฏขึ้นรอบข้อมือของเขาพร้อมกับสายฟ้าที่มีความรุนแรงได้พุ่งออกจากฝ่ามือและตรงไปหาทั้งคู่ แต่แท้จริงแล้วอาคุมุตั้งใจโจมตีใส่กระสุนวารีของผู้ที่เป็นน้อง เพราะตำแหน่งที่เขายืนในตอนนี้คือด้านหลังรถม้า จึงจำเป็นที่จะต้องขัดขวางไว้ไม่ให้รถม้าโดนการโจมตีเสียก่อน

ตู้มม!!

ที่มากไปกว่านั้นคือเพื่อให้ระเบิดและหยุดการเคลื่อนที่ของทั้งสองคนนั้นไว้ก่อน

“แค่การโจมตีเพียงครั้งเดียวของฉันก็ขัดขวางพวกนายได้แล้ว คิดดีแล้วเหรอที่จะสู้ต่อ? ไม่ลองเก็บข้อเสนอของฉันไปคิดหน่อยหรือไง? เปลี่ยนฝั่งตอนนี้ก็ยังไม่สายนะ” อาคุมุพูดโน้มน้าวใจอีกครั้ง เขาพูดและเดินเปลี่ยนทิศไปเพื่อไม่ให้ตัวเขาเองนั้นอยู่ด้านหน้ารถม้า ซึ่งการพูดในครั้งนี้ก็ดูเหมือนว่าจะสำเร็จ... แต่ก็ยังไม่สำเร็จ

“ไม่ต้องมาขายประกันโว้ย! ฆ่ามัน!!” ทั้งสองคนพุ่งเข้ามาหาอาคุมุด้วยหอกที่อยู่ในมืออีกครั้ง

“ฉันให้พวกนายแค่ทักษะเดียว เพราะแค่ทักษะเดียวก็เกินพอแล้ว”

‘จริง ๆ คือฉันใช้ได้แค่อย่างเดียว บ้าเอ๊ย’

“แสงอัสนีบาต!!” อาคุมุใช้แสงอัสนีบาตโจมตีไปยังทั้งสองที่กำลังพุ่งเข้าโจมตีเขาด้วยหอกวารี

ตู้มม!!!

ทั้งสองใช้หอกในมือป้องกันการโจมตีไว้ ซึ่งมันก็เกิดการระเบิดอีกครั้งและแน่นอนว่าอาคุมุไม่ได้รับบาดเจ็บใด ๆ แต่กลับกัน สองคนนั้นคุกเข่าข้างหนึ่งลงที่พื้นและอีกข้างหนึ่งชันขึ้น เพราะได้รับแรงกระแทกพอสมควร

ในเวลาเดียวกันขณะเกิดการระเบิดและพื้นที่บริเวณนั้นเต็มไปด้วยควัน อาคุมุที่ลืมวางกระเป๋าก็นึกอะไรขึ้นได้ จึงหยิบมีดในกระเป๋าออกมาพร้อมกับสร้างวงแหวนเวทไว้

“พี่ใหญ่ พี่รอง เป็นอะไรมากไหม?” ผู้เป็นน้องเล็กเห็นอย่างนั้นจึงเข้ามาดู และก็รู้สึกโกรธแทนพี่ทั้งสอง

“แกต้องเจอนี่หน่อย...” น้องเล็กยังไม่ทันได้พูดอะไรไปมากกว่านั้น เขาก็ต้องหยุดชะงักไป

“เดิมทีฉันก็อยากจะมีพันธมิตรเพิ่มน่ะนะ...”

เพราะอาคุมุนั้นยืนอยู่ตรงหน้า พร้อมกับมีมีดในมือที่ปลายแหลมนั้นหันเข้าหาหน้าท้องของผู้ที่เป็นน้องเล็กซึ่งกำลังคิดจะใช้เวทโจมตี

‘ฉันตัวแค่นี้แล้วจี้คอไม่ถึงเฉย ๆ หรอก... ตอนนี้มันไม่น่ากลัวเลยสักนิด’

“แต่ในเมื่อฉันให้โอกาสไปกี่ครั้งก็ถูกปฏิเสธหมดทุกครั้ง ถ้างั้นก็ลาก่อนแล้วกันนะศพแรก...”

“ย.. อย่านะ!!”

ฉึก!

อาคุมุแทงมีดลงไปที่หน้าท้องของคนที่เป็นน้องเล็กสุด เจ้าตัวที่เห็นมีดปักอยู่บริเวณหน้าท้องก็แน่นิ่งไป ตั้งแต่ตอนที่อาคุมุมาปรากฏตัวตรงหน้าก็ตกใจจนร่างกายขยับไม่ได้ สุดท้ายร่างนั้นก็ค่อย ๆ ล้มลงไปที่พื้น

“น.. น้องเล็ก” ผู้เป็นพี่ได้พูดออกมาทั้งน้ำตา ซึ่งในใจก็โกรธแค้นเป็นอย่างมาก

“แสงอัสนีบาต!!” อาคุมุหันฝ่ามือไปทางร่างไร้วิญญาณที่นอนนิ่งอยู่ สายฟ้าที่รุนแรงได้ตรงไปยังร่างนั้นและพื้นที่โดยรอบจนทำให้เกิดระเบิดอีกครั้ง

“อั่ก!!!” ทั้งสองที่อยู่ใกล้ ๆ ร่างของน้องชายก็ได้รับแรงกระแทกอีกครั้ง แต่ในครั้งนี้รุนแรงกว่าครั้งไหน ๆ จนถึงขั้นล้มลงไปกองที่พื้นทั้งสองคน

“อึ่ก! ย... เย็นชาเกินไปแล้ว”

“ฉันก็ไม่ได้ลงมือทันทีสักหน่อย แล้วก็ให้โอกาสพวกนายไปหลายครั้งแล้ว ซึ่งทุกครั้งพวกนายก็ไม่รับโอกาสนั้นไว้เอง จะมาบอกว่าฉันเย็นชาเพราะพวกนายทำตัวเองไม่ได้นะ ว่าไง?” อาคุมุตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงเรียบ ๆ และสายตาที่ดุดัน

“ก.. ก็ได้ งั้นฉันรับข้อเสนอของนายก็ได้...” ผู้ที่เป็นพี่คนโตพูดยังไม่ทันจบประโยค อาคุมุก็พูดแทรกขึ้นมาในทันที

“น้องตายแล้วค่อยมาเปลี่ยนความคิด? ยกให้เป็นพี่ดีเด่นเลยนะนายเนี่ย แต่ไม่ล่ะ! ฉันไม่เอาข้อเสนอนั่นให้แล้ว อย่างมากก็ไปหาน้องของพวกนายซะ”

เรย์ที่นั่งอยู่ในรถม้าได้ยินอย่างนั้นจึงตะโกนบอกกับอาคุมุ ซึ่งอาคุมุที่กำลังจะลงมือก็หยุดชะงักในทันที

“ช้าก่อนเจ้าหนู!!!”

“หืม? ว่าไงเหรอครับลุงเรย์?” เขาจึงถามกลับไปด้วยความสงสัยพร้อมกับหันไปมอง เรย์ก็เดินลงมาจากรถม้า ทหารคนอื่น ๆ จึงเดินตามมาด้วย

“รับมือกับเจ้าพวกนี้ไหวใช่ไหม?” เรย์ถามกลับ ซึ่งดูเหมือนว่าเขามีอะไรบางอย่างที่อยากจะบอกอาคุมุ

‘ดูสภาพก็น่าจะรู้นะ’

“สบายมากครับ ลุงเรย์มีอะไรหรือเปล่า?”

“ฉันว่าไอ้เจ้า 2 คนนี้น่าจะใช้ประโยชน์ได้นะ” เรย์ตอบกลับมา

ซึ่งนั่นทำให้อาคุมุเริ่มมีการคิดแผนอีกครั้ง เพราะก่อนหน้านี้อาคุมุต้องการจะดึงทั้งสามคนมาเป็นพันธมิตรแต่ไม่สำเร็จไม่ว่าจะกี่ครั้งก็ตาม ตั้งแต่ตอนที่อาคุมุลงมือปลิดชีพคนแรก เขาก็ไม่ได้คิดอะไรเพิ่มอีกเลยนอกจากฆ่าให้หมด และในตอนนี้เหลือแค่สองคนก็ยิ่งทำให้เขาไม่อยากปล่อยไว้

“อืม.. แต่ผมคิดว่าพวกมันคงไม่มีประโยชน์แล้วล่ะครับ” อาคุมุตอบกลับไป เขาแค่ลังเลนิดหน่อย แต่แน่นอนว่าเขาไม่คิดจะปล่อยไว้เช่นเดิม

“ถ้านายว่าอย่างงั้น... เชิญ”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น อาคุมุจึงหันกลับไปหาทั้งสองคนที่นอนราบอยู่บนพื้นดิน เรย์และเหล่าทหารต่างหันหลังให้อาคุมุ พร้อมกับใช้สัญญาณมือทำความเคารพ

“แสงอัสนีบาต!!”

ตู้มม!!!!

พลังเวทของอาคุมุปะทะเข้ากับร่างกายคนที่นอนอยู่บนพื้นโดยตรง ด้วยพลังโจมตีอันมหาศาลจากเวทแห่งสายฟ้าของอาคุมุ ตกกระทบลงที่ร่างกายของมนุษย์ ภาพที่เขาเห็นนั้นแทบจะไม่ต่างจากเศษเนื้อเผา

‘สิ้นสุดข้อเสนอของฉันที่จะให้พวกนาย ส่วนฉันมีแต้ม B เพิ่มมากขึ้น แล้วก็...?’ เขาหันกลับมาพบว่าเรย์และทหารทุกคนต่างหันหลังให้และอยู่ในท่าทำความเคารพ

‘เอ่อ.. เป็นงานเกินไปแล้ว’