“พี่——”ในขณะที่ฮั่วเยี่ยนฉือโน้มศีรษะลงมา ด้านหน้าก็มีเสียงอันสดใสของเฉียวเล่อเยียนดังขึ้น“อ๊ะ ขอโทษค่ะ ฉัน… ฉันไม่เห็นอะไรเลยนะ!”เฉียวเล่อเยียนที่สังเกตเห็นถึงความผิดปกติพลันรีบพูดขอโทษอย่างอึก ๆ อัก ๆ จากนั้นก็หมุนตัวกลับไป แล้วยังเอามือปิดตาด้วยท่าทางลุกลี้ลุกลนเฉียวสือเนี่ยนกลับมามีสติสัมปชั
หาได้ยากที่อวี๋จิ่งเฉิงจะพูดคำพูดค่อนข้างแข็งกร้าวออกมา ในสถานการณ์ปกติเขาจะทั้งอ่อนโยนและใส่ใจมากตอนนี้เห็นได้ชัดว่าเฉียวเล่อเยียนกำลังเลี่ยงเขา เขาไม่ได้พยักหน้าคล้อยตาม แต่กลับเสนอขึ้นมาเองว่าจะไปส่งเธอกลับบ้านในใจเฉียวสือเนี่ยนรู้สึกดีใจอยู่บ้าง จากปฏิกิริยาของอวี๋จิ่งเฉิง เห็นได้ชัดว่าเขามีคว
แม้ว่าเฉียวสือเนี่ยนจะมีความขุ่นเคืองต่อหลีพัวถิงอยู่บ้าง แต่เฉียวสือเนี่ยนก็ยังคงเชื่อใจในนิสัยของหลีพัวถิงหลีพัวถิงเป็นคนที่มีหลักการทำงานตรงไปตรงมาและเที่ยงธรรม ไม่ได้โหดเหี้ยมและต่ำช้าเหมือนหลีซูเหยียนครั้งนี้หลีซูเหยียนอาจไปล้ำเส้นหลีพัวถิงเข้า จึงทำให้เขาผิดหวังมากเกินไปในใจเฉียวสือเนี่ยนก็
เมื่อได้ยินดังนั้น แววตาของซ่งชิงชวนดูจะเปลี่ยนไปเล็กน้อย แต่เขาไม่ได้ตอบคำถามของเธอตามที่เฉียวสือเนี่ยนต้องการแต่กลับยกน้ำชาบนโต๊ะขึ้นมาดื่ม “สือเนี่ยน ขอบคุณนะที่วันนี้คุณยอมพบผม แค่น่าเสียดายที่ความเข้าใจผิดของคุณที่มีต่อผมมันมากเกินไป และคำอธิบายของผมก็ไม่สามารถทำให้คุณคลายความกังวลได้”ซ่งชิงช
ฮั่วเยี่ยนฉือ “เพราะกุญแจสำคัญของเรื่องจะว่าสำเร็จหรือไม่มันขึ้นอยู่กับเธอ”เฉียวสือเนี่ยน “?”ฮั่วเยี่ยนฉือ “ความหมายคือ เธอควรทำเป็นไม่รู้เรื่องอะไรเลยว่าเรื่องราวจะเป็นไปยังไง เธอแค่สังเกตความเปลี่ยนแปลงอย่างเงียบ ๆ ก็พอแล้ว”“...” เฉียวสือเนี่ยน “คุณคิดดูนะ คำพูดนี้พูดออกไปจะมีใครเข้าใจไหม? เดิม
เฉียวสือเนี่ยนยังคงให้คำตอบในเรื่องนี้กับคุณตาไม่ได้จริง ๆสองวันนี้เธอมัวแต่ยุ่งอยู่ตลอด เลยไม่มีเวลาถามถึงเหตุการณ์หลังจากนั้นกับเฉียวเล่อเยียนเดิมทีเธอแค่อยากบอกเรื่องนี้ให้คุณตาทราบก็เท่านั้น แต่ไม่รู้ว่าพูดไปพูดมาอย่างไรถึงได้กลายเป็น “คุณป้าไม่ยอมให้น้องสาวมีความรักได้อย่างอิสระ” ไปได้อย่างไร
ดูเหมือนว่าเฉียวเล่อเยียนจะถูกคำถามกระแทกใจเข้าอย่างจัง เลยไม่ส่งเสียงอะไรอยู่พักหนึ่ง“เอาน่า หัวใจเธอเองเธอย่อมรู้ดีอยู่แล้วว่าพี่จิ่งเฉิงอยากจะพูดอะไรกับเธอ เอาแต่หลบอยู่แบบนี้ก็ใช่ว่าจะดีนะ...”“ติ๊งต่อง!”ตอนนั้นเอง เสียงกริ่งประตูก็เข้ามาหยุดคำพูดของเฉียวสือเนี่ยนไว้เดิมทีตอนที่เฉียวเล่อเยียน
ตรงหน้าเป็นผู้ชายวัยกลางคนคนหนึ่ง ร่างกายสูงสง่า แม้ว่าจะสวมใส่เพียงแค่เสื้อเชิ้ตบาง ๆ เพียงตัวเดียว แต่ก็ไม่ได้ทำให้รัศมีที่ไม่ธรรมดาของเขาจืดจางไปหางตาของผู้ชายคนนี้เปี่ยมเสน่ห์อย่างคนที่ผ่านกาลเวลาหล่อหลอมมานานหลายปี กลิ่นอายมั่นคงและทรงภูมิเอ่อล้นไปทั่วทั้งตัวเขาอาจเป็นเพราะเมื่อกี้นี้เธอเอาแต