“ฉันไปต่อแถวหยิบอาหารมาอย่างยากลำบาก เธอมีสิทธิ์อะไรมาเอาเปรียบกันแบบนี้!”ฟู่เถียนเถียนกำลังจะเดินไปหยิบอาหารคืนมาเฉียวสือเนี่ยนห้ามเธอเอาไว้ “ไม่เอาน่า อย่าทำเรื่องเด็ก ๆ แบบนี้สิ”“เด็กอะไรกัน เธอจะกินแล้วทำไมไม่ไปเอาเอง มีสิทธิ์อะไรให้เธอมาชุบมือเปิบแบบนี้?”เฉียวสือเนี่ยนหัวเราะกับคำพูดของฟู่เ
หลังจากที่เฉียวสือเนี่ยนได้สติกลับมา เธอก็มองเขาด้วยสายตาแข็งกร้าว “ฉันจะกินยังไงมันเกี่ยวอะไรกับคุณ?”เพราะยังมีอาหารอยู่ในปากเธอจึงพูดไม่ชัด เมื่อฟังแล้วไม่รู้สึกถึงความโกรธที่เธอมีฮั่วเยี่ยนฉือนั่งลงตรงหน้าเธอด้วยท่าทีสบาย ๆ“นี่เป็นที่ของเถียนเถียน” เฉียวสือเนี่ยนเตือนฮั่วเยี่ยนฉือมองเธอ จู่ ๆ
เมื่อมองตามทางที่ฟู่เถียนเถียนชี้ออกไป เฮียวสือเนี่ยนก็เห็นฮั่วเยี่ยนฉือร่างสูงโปร่งที่สวมชุดลำลองสบาย ๆ ดูโดดเด่น และเมื่อยืนอยู่คู่กับหมอเวินที่ดูสุขุม ทำให้พวกเขาดูคล้ายกับภาพวาด ทั้งสวยงามและสะดุดตา“สามีของฉันหล่อมาก” ฟู่เถียนเถียนพูดขึ้นเฉียวสือเนี่ยนสะกิดเธอ “น้ำลายหกหมดแล้ว”“ช่างเถอะ สายต
จนกระทั่งฮั่วเยี่ยนฉือถามเขาว่า “ถ้าคุณถูกขวดเหล้าฟาดหัวสักครั้งจะเป็นยังไง?”เขาตอบกลับไปอย่างงุนงง “ก็คงจะ...เจ็บ?”“งั้นคนมารับแรงกระแทกจากขวดเหล้าแทนคุณก็คงจะเจ็บใช่ไหม?” ฮั่วเยี่ยนฉือมีสายตาไม่เป็นมิตรเขางุนงงเป็นอย่างมาก ก่อนจะรวบรวมความกล้าถามกลับไป “ใครมาขวางขวดเหล้าให้คุณเหรอครับ?”ฮั่วเยี
“ทำไมไม่มองทาง?” ฮั่วเยี่ยนฉือไม่พอใจเมื่อครู่เธอเกือบจะโดนรถชนแล้วเฉียวสือเนี่ยนตกใจและกลับมามีสติอีกครั้งเธอทำอะไรงั้นเหรอ ทำไมจู่ ๆ ฮั่วเยี่ยนฉือถึงโกรธขนาดนี้แถมยังพูดจาเป็นห่วงเป็นใยแบบนั้นดูแล้วเธอคงจะถูกฟู่เถียนเถียนล้างสมองมาแน่ ๆ ที่คิดว่าฮั่วเยี่ยนฉือทำดีต่อเธอ เพราะไม่อยากหย่า จนทำให
เดิมทีอยากจะพูดอะไรสักอย่าง แต่ก็ไม่รู้ว่าคิดอะไรขึ้นมาได้ ฮั่วเยี่ยนฉือเม้มริมฝีปากแน่นและไม่ได้พูดอะไรออกมา เขาหยิบกุญแจรถและเสื้อคลุมออกจากห้องไปเฉียวสือเนี่ยนขี้เกียจเดาว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น เรื่องงานเธอก็ช่วยจัดการไม่ได้ เรื่องส่วนตัวเธอก็ไม่อยากยุ่งหลังจากที่เป่าผมแล้ว เฉียวสือเนี่ยนก็ขึ้นมา
ป๋ายซื่ออวี้ยังไม่ทันจะพูดจบ จู่ ๆ เขาก็เห็นว่าฮั่วเยี่ยนฉือกำลังคุยโทรศัพท์และเดินออกมาจากทางออกฉุกเฉินเขารีบพูดขึ้นทันที “เยี่ยนฉือ อีอีถูกทำร้ายขนาดนี้ คุณต้องทวงความยุติธรรมให้เธอ!”ฮั่วเยี่ยนฮือเหลือบมองเฉียวสือเนี่ยนเฉียวสือเนี่ยนเองก็มองหน้าเขาด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ด้วยเช่นกันเมื่อได้ยินจากปา
“พ่อ ไม่ต้องพูดแล้วค่ะ” ป๋ายอีอีเสียงแหบพร่า “ตอนนี้หนูไม่เป็นอะไรแล้วไม่ใช่เหรอ?”“เพราะลูกยังโชคดีไงล่ะ! พ่อก็ยังบอกเลยว่าถ้าช่วยไม่ทันลูกคงไม่มีลมหายใจแล้ว!”ป๋ายฉื่อหยูยิ่งพูดยิ่งใจหาย เขาเดินเข้าไปเอาเรื่องเฉียวสือเนี่ยนอีกครั้ง “เธอมีอะไรไม่พอใจก็มาลงกับฉัน อย่าทำร้ายลูกสาวฉันอีก!”“พ่ออย่าทำแ