“...” ฮั่วเยี่ยนฉือ……เฉียวสือเนี่ยนเดินทางมาถึงบ้านคุณตาเมื่อเห็นคุณตากำลังยุ่งอยู่กับดอกไม้ใบหญ้าของตน เฉียวสือเนี่ยนก็รู้สึกอยากร้องไห้ดีจริง ๆ ที่ชีวิตนี้ยังสามารถได้อยู่กับคุณตา“เนี่ยนเนี่ยน ยืนอยู่ตรงนั้นทำไม ไม่เข้ามาล่ะ?” คุณตามองเธอเฉียวสือเนี่ยนเช็ดน้ำตาที่หางตาลวก ๆ “หนูเพิ่งมาถึง เห
“งั้นตอนนี้หนูกังวลเรื่องอะไรล่ะ?”คุณย่าฮั่วถามขึ้นมาอีกครั้งด้วยน้ำเสียงที่เข้าใจ “เนี่ยนเนี่ยน เรื่องที่หนูกับเยี่ยนฉือจะหย่ากัน หนูจะไม่เปลี่ยนใจใช่ไหม?”เฉียวสือเนี่ยนไม่ตอบ แต่กลับเอ่ยขอโทษแทน “คุณย่าหนูขอโทษ หนูไม่รู้จริงิๆ ว่าลุงกับป้าไปรบกวนคุณย่า คงจะกวนใจคุณย่าใช่ไหมคะ?”เมื่อได้ยินดังนั้
“คุณไม่ได้ไปทานอาหารกับคุณย่าเหรอ?” เฉียวสือเนี่ยนถามอย่างแปลกใจ“ฉันกลับไปที่บ้านคนเดียว เมื่อคุณย่าเห็นว่าเธอไม่ไปก็ตำหนิว่าฉันรังแกเธอ คุณย่าตำหนิฉันก่อนจะไล่ให้กลับ”น้ำเสียงของฮั่วเยี่ยนฉือฟังดูไม่ดีนัก “เฉียวสือเนี่ยน เธอรู้เรื่องนี้ตั้งนานแล้วแต่จงใจไม่ไป เพื่อให้ฉันถูกคุณย่าด่าใช่ไหม!”โดนด่
เมื่อเห็นคำเรียกที่คุ้นเคย และหมายเลขที่ไม่ได้บันทึกชื่อไว้ เฉียวสือเนี่ยนขมวดคิ้วแน่นเธอพอจะเดาออกว่าคนที่ส่งข้อความมาคือใคร[เนี่ยนเนี่ยน ฉันอยู่ที่ TIME สั่งค็อกเทลที่เธอชอบไว้ด้วย ฉันคิดถึงช่วงเวลาที่พวกเรานั่งดื่มด้วยกันจริง ๆ นะ]เป็นเฉิงหว่านซินจริง ๆ ด้วยเฉียวสือเนี่ยนคิดว่าหลังจากงานเลี้ย
ขั้นตอนไม่น้อยเลยทีเดียวในขณะที่เฉียวสือเนี่ยนกำลังวุ่นอยู่ในครัว ฮั่วเยี่ยนฉือก็เดินลงมาข้างล่าง รูปร่างสูงโปร่งของเขา ต่อให้สวมชุดอยู่บ้านสบาย ๆ ก็ไม่สามารถกลบรังสีความหล่อของเขาได้เขาเดินมาทางเธอด้วยย่างก้าวที่มั่นคง ดูแล้วเมื่อวานคงจะทำเบาไป ตอนนี้เขาจึงกลับมาเดินเหินได้ปกติฮั่วเยี่ยนฉือหยุดอ
มือของฮั่วเยี่ยนฉือลูบไล้ไปทั่วแผ่นหลังของเฉียวสือเนี่ยนผิวของเธอเนียนนุ่มละเอียด เหมือนเขากำลังลูบบนหยกขาวเนื้อเนียน ฮั่วเยี่ยนฉือรู้สึกเหมือนไฟร้อนรุ่มในใจปะทุรุนแรงมากขึ้นทุกทีจากตอนแรกที่เขาแค่อยากทำโทษเธอ แค่ตอนนี้เขากลับควบคุมตัวเองไม่ได้ มือของเขาค่อย ๆ เลื่อนจากแผ่นหลังของเฉียวสือเนี่ยนมาย
เมื่อเฉียวสือเนี่ยนอาบน้ำและฉีดน้ำหอมเสร็จก็เดินลงมาด้านล่าง ในเวลานี้ฮั่วเยี่ยนฉือไม่อยู่แล้ว ส่วนพนักงานทำความสะอาดก็มาถึงแล้วเช่นกันเธอบอกให้พนักงานทำความห้องครัวและห้องนอน ก่อนที่เฉียวสือเนี่ยนจะมานั่งเล่นโทรศัพท์คุณตาตอบกลับข้อความของเธอ ถามว่าเกิดเรื่องอะไรหรือเปล่าเฉียวสือเนี่ยนโทรศัพท์ไป
ได้ยินดังนั้น ฮั่วเยี่ยนฉือก็ขมวดคิ้วแน่นปกติแล้ว เวลาป๋ายอีอีทำอะไรจะอ่อนหวานและมีสติ แต่ทำไมวันนี้ถึงเป็นแบบนี้ล่ะ?“ผมต้องรู้เหรอ?” ฮั่วเยี่ยนฉือถามกลับเมื่อเห็นสีหน้าเมินเฉยของฮั่วเยี่ยนฉือ และยังมีรอยแผลสะดุดตาที่ริมฝีปากของเขา ป๋ายอีอีก็รู้สึกริษยาขึ้นมา เธอร้องไห้ออกมาอย่างเสียใจ“เยี่ยนฉือ