ข้าคือหยางฮูหยิน

ไป๋ซู่หยางเดินมานั่งข้างๆพี่สาวไป๋ซู่ฮวาดึงเขามากอดก่อนจะลูบหลังเบาๆ เขากอดนางร้องไห้ เกือบสามเดือนที่พี่สาวเขาแต่งงานกับพี่เขย ชีวิตของเขาก็ไม่ต้องทนหิว กลางคืนต้องลุกขึ้นมาดื่มน้ำ หากถูกจับได้ก็จะถุกทุบตีอีก ทั้งๆที่เขากับพี่สาวเป็นคนตักน้ำใส่โอ่งแท้ๆแต่แตะต้องไม่ได้ ไป๋ซู่ฮวาผลักน้องชายออกเบาๆ ก่อนจะเช็ดน้ำตาให้

"บุรุษไม่หลั่งน้ำตาง่ายๆ ที่ผ่านมาอย่าไปนึกถึงอีก"

มีเสียงโวยวายมาจากทางหน้าบ้าน ได้ยินเสียงไปซิ่วทะเลาะกับไป๋ลู่อยู่ ไป๋ซู่ฮวาจึงเดินออกมาดูก็เห็นไป๋ลู่ผลักไป๋ซิวกระเด็นทันที

รถม้ากำลังวิ่งมาพอดีจิ้งหยวนรีบดึงสายบังคับม้าก่อนจะถึงตัวไป๋ซิ่วแค่ไม่ถึงครึ่งจั้ง เด็กคนนี้มาก่อนกวนอีกแล้ว จี้ฮุ่ยซินนั่งฟังการสนทนาของกลุ่มคนด้านนอก

"นังตัวดีไป๋ลู่กล้าผลักข้าเชียวหรือ หึไม่ว่าอย่างไรอีกสองวันคนของสกุลวังก็มารับเจ้าแล้ว ท่านย่ารับเงินมาแล้วหกร้อยตำลึง อวดดีไปเถอะ จองหองอย่างไรก็ โอ๊ย"

ไป๋ซู่ฮวาตบเต็มแรง จนไป๋ซิ่วถึงกับลมลงเลือดออกมุมปากทันที

"นังสารเลวเจ้ากล้าตบข้าเชียวหรือ บัณฑิตทั้งหลายดูไว้เถิด นี่คือภรรยาหยางหนิงเฉิงพวกท่านคงไม่อยากเรียนหนังสือร่วมกับน้องชายและก็สามีนางหรอกนะ"