เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 394
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-10-29 19:42:56
บทที่เกี่ยวข้อง
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 395
แต่มุมเช่นนี้ก็ทำให้ริมฝีปากเขาประกบเข้ามาข้างหูนาง"ซือถูไป๋หลายปีนี้ตกดวงใจหญิงสาวไปแล้วไม่รู้ตั้งเท่าไร" ในหัวสมองเซียวหลันยวนมีภาพที่ซือถูไป๋ประคองตัวฟู่จาวหนิงฉากนั้นลอยขึ้นมา แล้วรู้สึกว่าหัวใจไม่ค่อยสบายนัก "ยิ่งไปกว่านั้น ข้าเองก็ไม่อยากถูกคนอื่นมาหัวเราะเย้ยหยันว่าพระชายาแอบปีนข้ามกำแพงไปด้วย ต่อให้ใจเจ้าจะคันยุบยิบ แต่ก็ต้องรักษาประเพณีเอาไว้"เขาเอ่ยขึ้นเสียงต่ำเช่นนี้ ลมหายใจเองก็รดอยู่ข้างหูนางฟู่จาวหนิงชาดิกไปทั้งตัวหูของนางเดิมทีก็รับเรื่องแบบนี้ไม่ไหว มันทำให้สะท้านไปทั้งตัวเซียวหลันยวนเองก็เอาแต่พูดว่านางกับซือถูไป๋ยั่วยวนนั่นโน่นนี่ อารมณ์นางหลังดื่มสุราเองก็ทะลักขึ้นมาแล้ว"ข้าทำไมต้องรักษาขนบประเพณีให้ท่านัน? หลังจากนี้ถึงอย่างไรพวกเราก็ต้องหย่าอยู่แล้วนี่""เจ้าเลิกคิดได้เลย รอให้ฟู่หลินซื่อกลับมาเสียก่อน""เซียวหลันยวน เคยมีคนบอกไหมว่าท่านมันน่ารังเกียจ?" ฟู่จาวหนิงตัดบทคำพูดเขา"ไม่เลย""เช่นนั้นตอนนี้ข้าจะบอกให้ท่านได้ยิน ท่าน มันน่ารังเกียจเหลือเกิน""ขอบคุณ ต่อให้จะรังเกียจแค่ไหน แต่เจ้า็ต้องจดจำตัวตนฐานะของเจ้าด้วย พระชายาอ๋องเจวี้ยน" เซียวหลันย
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 396
ก่อนหน้าที่เซียวหลันยวนจะตื่น ฟู่จาวหนิงก็ทำเรื่องที่ตนเองรู้สึกโง่มากๆ นางหนีออกมาก่อนแล้ว!สมัยก่อนนางไม่เคยคิดเลยว่าตนเองตต้องทำเรื่องโง่เช่นนี้แต่ว่าพูดแล้วใครจะเชื่อกัน?ฟู่จาวหนิงแพทย์สาวสุดสวยที่เลื่องชื่อกระฉ่อนโลกที่อายุน้อยที่สุดตอนนั้น เป็นผู้อยู่โดดเดี่ยวมาตั้งแต่ในท้องแม่ แม้แต่จูบแรกก็ยังไม่เคยเสียให้ใครเหล่ารุ่นพี่รุ่นน้องของนางล้วนพูดกันว่า คนนี้น่ะนะ เป็นไปไม่ได้หรอกที่จะโดดเด่นยอดเยี่ยมไปเสียทุกด้าน เวลาเองก็น้อยแค่นี้ เวลาทั้งหมดของนางล้วนอยู่ที่เรื่องวิชาแพทย์ การรักษา ค้นคว้าศาสตร์ยา จะเอาเวลาที่ไหนไปมีความรัก?ยิ่งไปกว่านั้น นางเองก็ไม่มีเวลาไปฟังพวกผู้ชายที่อยากจะจีบนางโปรยคำหวานอะไรนั่นด้วยไอ้การจะเสียเวลาแต่งหน้าแต่งตัวออกไปกินข้าวดูหนังนี่ยิ่งเป็นไปไม่ได้เลยตอนที่ฟู่จาวหนิงคิดว่าตนเองใกล้จะผ่อนฝีเท้าลงจะมีความรักบ้าง นางก็ข้ามเวลามาแล้ว พอข้ามมาถึงก็แต่งงานเลยผลคือนางยังมาทำเรื่องที่โง่เง่าเช่นนี้อีก!วันนี้ตอนเช้าหลังจากหนีออกมานางก็รีบไปหาผู้อาวุโสจี้เพื่อขึ้นเขาแล้วระหว่างทางเจอเข้ากับซือถูไป๋ และยังพบกับป้าคนนั้นกับผู้ดูแลเติ้งอีก ด้านหลังเ
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 397
"เจ้าคงไม่รู้ บันทึกแพทย์สกุลกู่เล่มนี้เป็นสิ่งที่เหล่าหมอแพทย์กับหมอยาทั่วทั้งใต้หล้าใฝ่ฝันอยากจะได้มาเลยนะ!"ผู้อาวุโสจี้เอ่ยกับนางอย่างภาคภูมิใจ "เดิมทีข้าก็ไม่อยากจะบอกเจ้าเร็วขนาดนี้ เพราะข้าเดิมทีคิดจะต่อให้เจ้าเป็นวิชาแพทย์ แต่ชื่อเสียงก็ไม่น่าจะแพร่กระจายได้รวดเร็วนัก แต่ตอนนี้ดูท่า อาจารย์ประเมินเจ้าต่ำเกินไป"เขาเองก็ภาคภูมิใจมาก แต่ก็ยังกังวลอยู่หน่อยๆ เกี่ยวกับตัวฟู่จาวหนิง"ข้าคิดไม่ถึงว่าวิชาแพทย์เจ้าจะดีขนาดนี้ ดูท่าการที่เจ้าจะชื่อเสียงเลื่องลือทั้งฟ้าดินคงจะเป็นเรื่องที่เร็วมากแล้ว ดังนั้นเรื่องนี้พกวเราต้องเคาะกำหนดไว้ก่อน บันทึกแพทย์สกุลกู่ ว่ากันว่าสมัยก่อนตอนที่แย่งชิงกันก็ถูกคนฉีกออกเป็นฉลับไม่สมบูรณ์หลายฉบับ กระจัดกระจายออกไปสู่ภายนอก""ไม่สิ ท่านอาจารย์ เรื่องเหล่านี้เป็นเรื่องจริงหรือ? หรือว่าแค่เล่าลือกัน?""เรื่องจริงสิ!" ผู้อาวุโสจี้ถลึงตาโต หลังจากนั้นก็ชี้ไปที่ตนเอง "เจ้ารู้ไหมว่าทำไมอาจารย์ถึงได้รู้จักวัตถุดิบยาตั้งมากมาย?""อาจารย์ของอาจารย์สอนมาน่ะสิ""อาจารย์ของอาจารย์สอนมาก็ถูกต้อง แต่ว่าอาจารย์ปู่ของเจ้าน่ะส่งฉบับไม่สมบูรณ์ของบันทึกแพทย์สกุลกู
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 398
ตำแหน่งที่ฟู่จาวหนิงอนุมานไว้ อยู่ห่างจากหมู่บ้านที่เชิงเขาไกลพอสมควรป้าหวางบอกว่าผู้เฒ่าหวางทำเกษตรมาทั้งชีวิต มือเท้าแคล่วคล่อง เขาเข้าภูเขาอยู่บ่อยครั้ง คุ้นเคยกับภูเขาเป็นอย่างดี เดินในภูเขาก็ล้วนรวดเร็วกว่าผู้อื่นและตอนที่นางไปถึงใกล้ๆ ตำแหน่งที่นางอนุมานไว้ ก็เห็นเข้ากับผืนป่าผืนหนึ่ง"ต้นไม้เหล่านี้โตกันหนาแน่นจริงๆ" ฟู่จาวหนิงตกตะลึงขึ้นมาผู้อาวุโสจี้ดวงตากลับเป็นประกาย"ศิษย์เอ๋ย ข้าบอกเจ้าไว้นะ สถานที่แบบนี้มักจะมีวัตถุดิบยาอยู่มากมาย อาจจะไม่ใช่แค่เถาขมเฝื่อน"พวกเขาเองก็ล้วนแบกตะกร้ายาไว้แล้ว ไม่คิดที่จะลงเขาไปมือเปล่าฟู่จาวหนิงให้พวกเฉินซานตามขึ้นเขามา ทุกคนแบกตะกร้าไว้ใบหนึ่ง เพียงแต่พวกเขากลัวว่าเข้าใกล้มากจะไม่ค่อยดี จึงคอยตาอยู่ห่างๆฟู่จาวหนิงทิ้งสัญลักษณ์ไว้"อาจารย์ ท่านลองดูรอบๆ ไหม ข้าจะเข้าไปหาเอง"ฟู่จาวหนิงกลัวผู้อาวุโสจี้จะเหนื่อย"ไม่ต้อง ข้าพักสักหน่อยก็พอแล้ว เจ้าลองไปดูก่อน" ผู้อาวุโสจี้หาที่นั่งลงมา แอบร้องซี๊ด นวดๆ ขาเหนื่อยจริงๆ ขาแทบหลุดเด็กสาวคนนี้ก็เดินไวเหลือเกินฟู่จาวหนิงหางตากวาดไปเห็นการกระทำของเขา ก็รู้สึกผิดขึ้นมา จึงล้วงเอ
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 399
"ใช้กำลังภายในน่ะ" ซือถูไป๋ยิ้มออกมาอย่างช่วยไม่ได้ "เพื่อจะได้ไล่ตามท่านมา"คำพูดนี้ฟังแล้วดูสองแง่สองง่าม แต่ฟู่จาวหนิงก็เลือกจะมองข้ามไป"ท่านไม่ใช่ว่าพาอาเพียนมาด้วยกันหรือ?" ฟู่จาวหนิงมองไปรอบๆ ไม่เห็นเด็กหนุ่มที่ไม่ชอบหน้านางมาตลอดคนนั้นเลย"อาเพียนเมื่อคืนไม่สบายไปแล้ว เดินมาได้ครึ่งทางก็ปวดหัว ข้าจึงให้เขากลับไปก่อน""โอ้"ซือถูไป๋มองมาทางนาง "พวกเราไปด้วยกันไหม?""ด้วยกัน?""ไปหาเถาขมเฝื่อนด้วยกัน ข้าอยากจะบอกอะไรท่านสักเรื่องหนึ่งด้วย" ซือถูไป๋กระโจนลงมาจากต้นไม้ ล้วงของสิ่งหนึ่งออกมาจากในอก เดินมาเบื้องหน้าฟู่จาวหนิง"ท่านพูดมาก่อนเลย"ฟู่จาวหนิงไม่คิดจะไปหาเถาขมเฝื่อนกับซือถูไป๋ แต่เขาบอกว่ามีเรื่องอะไรจะบอกนาง นางก็จะฟังไว้หน่อยซือถูไป๋กางมือออกเบื้องหน้านาง ในฝ่ามือมีกุญแจอายุยืนหยกขาวสลักทองคำชิ้นหนึ่ง ดูประณีต สวยงามมาก ผูกเชือกแดงถักเส้นหนึ่งเอาไว้ด้วยกุญแจนี้ชิ้นเล็กมาก พอเข้าใกล้จึงเห็นถึงความพิถีพิถันและฝีมือช่าง ไม่ใช่ของที่จะวางขายดาษเดื่อทั่วไปภายนอกแน่นอนแต่ว่า สิ่งนี้ดูแล้วน่าจะเป็นสำหรับเด็กน้อยพก"นี่คือ?"ฟู่จาวหนิงไม่ค่อยเข้าใจความหมายของเข
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 400
ตอนนี้ฟู่จาวหนิงอยากรู้ว่าอีกฝ่ายนำกุญแจเล็กนี้ไปที่โรงยาทงฝูเมื่อไร"ห้าปีก่อนได้แล้ว"ซือถูไป๋รับกุญแจเล็กชิ้นนั้นมาจากมือนาง ยิ้มๆ เก็บกลับไปในอกฟู่จาวหนิงมองการกระทำของเขาแล้วไม่เข้าใจหน่อยๆทำไมจึงเก็บกลับไปล่ะ? ไม่ใช่จะเอามันมาทวงหนี้กับนางหรือ?"ห้าปีก่อน ข้ายังเป็นพวกคนหนุ่มเลือดร้อนอยู่ และถูกทำให้ประทับใจได้ง่ายๆ อีกด้วย" ซือถูไป๋เองก็ตรงไปตรงมา "อันที่จริงถ้าเปลี่ยนเป็นข้าในตอนนี้ คงไม่แน่ว่าจะรับกุญแจอายุยืนชิ้นนี้ไว้ แล้วเอายาที่ล้ำค่าเหล่านั้นมอบให้เขา"ห้าปีก่อน"แต่ว่าตอนนั้นข้าเห็นว่าคนผู้นั้นที่ดูมีบุคลิกเป็นของตนเอง แม้จะตกอับ แต่ก็มองออกว่าเป็นผู้มีความรู้ ไม่ใช่คนธรรมดาเป็นแน่ พอบวกกับสิ่งที่เขาพูดอย่างหนักแน่น ว่าคนในบ้านไม่มีทางเล่นลิ้นไม่คืนเงินให้เขา ในใจข้าก็รู้สึกอยากรู้อยากเห็นเหลือเกิน คิดไปถึงว่าคนของบ้านนี้จะเป็นคนที่ไม่เบี้ยวหนี้จริงไหม""และผ่านไปห้าปีแล้ว ท่านไปหาที่บ้านตระกูลฟู่มาหรือยัง?" ฟู่จาวหนิงถามในความทรงจำนางไม่เคยเจอซือถูไป๋มาก่อน"ยัง ต่อมามีช่วงหนึ่งข้าถูกท่านพ่อบีบให้เรียนรู้ยาสมุนไพรกับการค้าขายอยู่ในแต่บ้าน ผ่านไปสองสามปีก็ลื
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 401
"ตบหน้าหรือ?""เจ้าไม่รู้จักใยผนึกลำคอหรือ?"ใยผนึกลำคอ?นั่นมันอะไรกัน?ฟู่จาวหนิงมองไปยังต้นไม้ต้นนั้น บนพื้นมีสิ่งที่เหมือนไยไหมสีขาวกองอยู่เป็นก้อนเล็กๆ ดูขาวสะอาดอ่อนนุ่มนั่นคือใยผนึกลำคอ?"มีพิษหรือ?" นางถามผู้อาวุโสจี้ตอนนี้จึงตามมาทัน หายใจหอบแฮ่กพอได้ยินคำพูดนาง เขาก็พยักหน้าแรงๆ "ไม่ใช่แค่มีพิษนะ แต่เป็นพิษร้ายแรงด้วย! เมื่อครู่เจ้านั่งยองลงไปใต้ต้นไม้ ถ้าใยผนึกลำคอเหล่านั้นตกใส่หัวเจ้า ผมสีดำทั้งหัวเจ้าก็จะร่วงกราวหมดแล้ว"ผู้อาวุโสจี้มองผมของนาง จู่ๆ ก็หัวเราะร่าขึ้นมา"ศิษย์เอ๋ย เจ้าลองคิดดูสิว่าถ้าเจ้าหัวล้านโล้นเลี่ยนหนังหัวเน่าขึ้นมา มันจะดูน่าเกลียดขนาดไหน?"นางหัวล้าน? หนังหัวเน่า?"ขอบคุณ ท่านเป็นอาจารย์ที่ดีของข้าจริงๆ เรื่องนี้ไม่ต้องจินตนาการแล้วได้ไหม?" ฟู่จาวหนิงมองบนนางผละออกมาจากในอ้อมก้อดเซียวหลันยวน พิจารณาตัวเขาผาดหนึ่ง แต่กลับพบว่าสายตาของเขาตกอยู่บนหัวของนาง มุมปากยกขึ้น"นี่ ท่านคงไม่ได้กำลังจินตนาการถึงข้าที่ไม่มีผมกับหนังหัวเน่าหรอกใช่ไหม?""เขาได้หย่าร้างกับเจ้าแน่"ผู้อาวุโสจี้หัวเราะ พระชายาอ๋องเจวี้ยนที่เป็นเช่นนั้นคงไปพบผู้คนไม
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 402
"ใช่ ใยผนึกลำคอ พบได้น้อยมาก แต่ว่าในเขาลึกแคว้นเจาของเราบางครั้งก็พบเห็นอยู่บ้าง"ผู้อาวุโสจี้ไม่ได้กังวลกับเรื่องแผลบนริมฝีปากพวกเขาอีกและมาเจอกับสิ่งที่ฟู่จาวหนิงรู้จักเข้าพอดี เขาจึงควรจะทำหน้าที่อาจารย์ขึ้นมาแล้ว"ข้าเองก็ไม่คิดว่าในภูเขาที่ใกล้เมืองหลวงขนาดนี้จะมีเจ้าสิ่งนี้อยู่ด้วย สิ่งนี้ไม่ใช่จะเกิดอยู่ตามต้นไม้พวกนี้ แต่เป็นเพราะพวกแมลงบินบางส่วนไปแตะพิษในจุดที่ใยผนึกลำคอเกิดอยู่ จากนั้นก็บินมาที่นี่ แล้วมาพักอยู่บนต้นไม้นี้เข้า""แมลงบินเหล่านี้สร้างรังอยู่บนต้นไม้ต้นนี้ พอใช้ชีวิตไปพักหนึ่ง ก็ทำให้พิษที่ติดมาแพร่ลงลงต้นไม้ต้นนี้ พอดินฟ้าอากาศเหมาะสมเข้า ก็จะมีใยผนึกลำคอนี้งอกออกมา""เมื่อครู่แมลงบินพวกนั้นกระพือปีกบินออกไป เจ้าใยผนึกลำคอนี่ก็สาดร่วงลงมาพอดี ข้าเห็นเป็นดอกเล็กๆ อยู่บนต้นไม้นี้ตั้งแต่ไกลแล้ว จู่ๆ ก็นึกออกถึงเจ้าสิ่งนี้พอดี กำลังจะเรียกให้เจ้าหลบไป ไม่คิดว่าอ๋องเจวี้ยนจะนำหน้าไปก่อนแล้ว"พูดถึงจุดนี้ ผู้อาวุโสจี้ก็ยังผวาตามมา"เจ้าบอกมาหน่อยว่าคนที่คล่องแคล่วมากๆ อย่างเจ้าเมื่อครู่ทำไมจึงมึนงงเช่นนั้น?"เขาเดิมทีคิดว่าฟู่จาวหนิงจะสังเกตเห็นแมลงบินพวกน
บทล่าสุด
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1408
พวกของอวิ๋นจูถูกทำร้ายจิตใจอีกครั้งหนึ่งหมายความว่าอย่างไร? รับพวกนางไว้คือทำให้ตนเองสกปรกหรือ? พวกนางเป็นสิ่งสกปรกหรือไรกัน?ฟู่จาวหนิงกระแอมออกมาสองที "ขัดราชโองการมันก็ไม่ดีจริงๆ นั่นล่ะ ให้พวกนางอยู่ปรนนิบัติท่านอ๋องที่นี่แล้วกัน ไหนๆ ก็มากันแล้ว"เซียวหลันยวนหรี่ตาลง บีบมือฟู่จาวหนิงทำไมจึงเป็นเช่นนี้?เขาแสดงท่าทีเด็ดขาดไปแล้ว ว่าจะไม่รับหญิงสาวเหล่านี้เด็ดขาด จาวหนิงกลับไม่เชื่อเขาหรือ?ฟู่จาวหนิงตั้งใจจะจัดการคนพวกนี้อยู่แล้ว จะปล่อยไปง่ายๆ ได้อย่างไรก่อนหน้านี้ไม่ใช่มาเชิดหน้าชูตาเลือกเรือนต่อหน้าข้าหรือ? ตอนนี้นางจะให้พวกนางเลือกให้พอเลยนางไม่สนใจเซียวหลันยวน แต่มองไปทางหัวหน้าคุก"พวกเรามาอยู่ด้วยกันกับท่านอ๋อง ห้องนี้ข้ากับท่านอ๋องอยู่ ให้พวกนางไปอยู่ห้องตรงข้ามกับข้างๆ ก็แล้วกัน พวกนางอยากจะอยู่ใกล้ๆ ท่านอ๋องข้าหน่อยน่ะ"นางดึงเซียวหลันยวนเดินตรงไปห้งอขังที่สะอาดที่สุดตรงหน้า เปลี่ยนจากแขกเป็นเจ้าบ้าน "เปิดประตูห้องขังสิ ยืนงงอะไรอยู่? ท่านอ๋องข้าตอนนี้กำลังติดคุกอยู่นะ พวกเจ้ายังไม่รีบให้เขาเข้าไปอีก"ผุ้คนคุมหนึ่งฟังคำสั่งนางอย่างงงๆ เดินเข้ามาเปิดประตูฟ
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1407
พวกของอวิ๋นจูตะลึงงันไปก่อนหน้านี้ยังสั่งคนมาไล่พวกนางออกจากจวนอ๋องแท้ๆ ตอนนี้กลับลืมไปแล้วว่าพวกนางเป็นใคร?เซียวหลันยวนไม่สนใจพวกนาง เขามองไปทางฟู่จาวหนิงฟู่จาวหนิงหัวเราะขึ้นมา"องค์จักรพรรดิประกาศราชโองการลงมา บอกจะให้พวกนางอยู่ในจวนอ๋องเจวี้ยน หลังจากนี้ให้คอยปรนนิบัติท่านให้ดี พยายามมีทายาทสืบสกุลให้กับจวนอ๋องเจวี้ยน"เซียวหลันยวนสันหลังวาบ เขากุมมือนางแน่นทันที และพานางถอยห่างออกมาอีกหลายก้าวเจ้าจักรพรรดิสุนัขนี่ ถ้าหนิงหนิงโกรธเขาขึ้นมาเพราเรื่องนี้ เขาจะไม่ทนแล้วนะ"เมื่อครู่หลังจากวพกนางรับราชโองการแล้ว ก็เริ่มเลือกเรือนในจวนอ๋องเจวี้ยนกันแล้วนะ อย่างคนนี้ แม่นางอวิ๋นจู นางบอกจะเลือกเรือนที่อยู่ใกล้กับเรือนโยวหนิงหน่อย หลังจากนี้ทุกคืนถ้าท่านจะไปหานาง จะได้ไม่ต้องตากลมหนาวเยอะ"ฟู่จาวหนิงเอาคำพูดก่อนหน้านี้พูดออกมาจนหมดนางเอียงตามองเซียวหลันยวน น้ำเสียงอ่อนโยนขึ้นมา "ท่านอ๋อง ดีใจมากเลยใช่ไหม?""ไร้สาระ ข้าจะเอาเจ้าพวกนี้มาทำไมกัน" เซียวหลันยวนไม่มองพวกนางด้วยซ้ำเจ้าพวกนี้: ..."ข้าคิดแบบนี้นะ ในเมื่อองค์จักรพรรดิออกราชโองการให้พวกนางมาปรนนิบัติท่านแล้ว เช่นน
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1406
ฟู่จาวหนิงมองซือหรูผาดหนึ่งซือหรูดูเหมือนอายุจะมากกว่าหลายปีมองแล้วดูเป็นคนอ่อนโยนมาก นางเหมือนจะเข้าสู่บทบาทอนุภรรยาของอ๋องเจวี้ยนแล้ว เหมือนกำลังคิดแทนอ๋องเจวี้ยนกับนางแล้วอย่างไรอย่างนั้น"ในเมื่อพวกเราต้องอยู่ที่นี่กับท่านอ๋อง ที่นี่ทั้งมืดและเย็น พวกเราก็ต้องกลับไปเตรียมผ้าห่มหนาๆ หน่อยใช่ไหม แล้วก็นำเตาถ่านมาด้วย ไหนจะกาน้ำอีก ถึงเวลาท่านอ๋องจะได้ดื่มน้ำร้อนได้ตลอดเวลา"ซือหรูเลิกคิ้วเล็กน้อย ดูกังวลหน่อยๆ "พระชายา ท่านอ๋องจำเป็นต้องดื่มยาไหม? พวกเราจำเป็นต้องบอกกับผู้คุมให้เตรียมกรอกยาเข้ามาไหม?"ชิวอวิ๋นมองนางอย่างไม่อยากเชื่อ สะกิดนางเบาๆ"เจ้าคิดจะอยู่ในคุกนี่จริงๆ หรือ?"นี่พูดบ้าอะไรกัน!"ไม่อย่างนั้นจะทำอย่างไรได้?" ซือหรูผายสองมือออกชิวอวิ๋นชะงักไป ไม่รู้ควรจะพูดอะไรดี นางพูดไม่ได้ว่าลองไปขอร้องพระชายาเยว่ดูไหม?พระชายาเยว่เองก็น่าจะคิดรับมือกับอ๋องเจวี้ยนอยู่ ภารกิจของนางคือติดตามพระชายาอ๋องเจวี้ยน เรียนรู้วิชาแพทย์ทฤษฏียาจากนาง นางเดิมทีไม่จำเป็นต้องมาอยู่ในคุกใหญ่เพื่อลำบากไปด้วยกัน"ข้าจะไปขอให้ท่านพ่อช่วย!" อวิ๋นจูเห็นอ๋องเจวี้ยนเดินเข้ามา ก็ยกเสียงขึ้น
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1405
ห้องขังด้านบนก็ถือว่าเย็นมากแล้ว ในคุกใต้ดินด้านล่างคงจะยิ่งหนาวแทงเข้าไปถึงกระดูกถ้าบวกความชื้นเข้าไปอีก ตอนกลางคืนที่นี่จะต้องเย็นจนคนอยู่ไม่ได้แน่คนที่อยู่เบื้องหลังคิดเอาไว้เช่นนี้ แค่ให้อ๋องเจวี้ยนขังอยู่ในคุกใต้ดินสักสองสามวัน เขาก็น่าจะป่วยหนักแล้วใครจะคิดว่านี่ยังไม่ทันถึงวันเลยเซียวหลันยวนยืนอยู่ในห้องขัง หลับตา ราวกับเสาต้นหนึ่งหัวหน้าคุกเห็นสภาพเช่นนี้ของเขา ก็อดมองไปยังกองฟางที่มุมนั่นไม่ได้ ฟางกองนั้นก็ชื้นไปหน่อยๆ แล้ว ยิ่งไปกว่านั้นยังดูสกปรกมาก ดูท่าอ๋องเจวี้ยนแค่จะนั่งก็คงยังไม่กล้านั่งด้วยซ้ำถ้าจะขังเขาไว้ในคุกใต้ดินจริง เขาไม่ต้องยืนอยู่ตลอดแบบนี้หรือ?"เปิดประตู"เซียวหลันยวนพอได้ยินเสียง ก็ค่อยๆ ลืมตาขึ้นพอเห็นหัวหน้าคุกเข้ามา เขากลับรู้สึกเกินคาดหลังจากถูกขังเข้ามาก็มีผู้คุมสองคนมาคุยแค่คำสองคำ ความหมายคือตอนนี้ในคุกเหลืออยู่แค่ห้องขังนี้ที่ว่าง ด้านบนมีพวกนักโทษคดีอุกฉกรรจ์เข้ามาอีกบางส่วน อ๋องเจวี้ยนถ้าจะอยู่กับพวกเขา เกรงว่าจะมีอันตรายบอกว่าที่ขังเขาไว้ในคุกใต้ดินเป็นเรื่องจนใจเขาเองก็ลองบอกให้เรียกหัวหน้าคุกมาแล้ว แต่ผู้คุมก็บอกว่าหัวหน้า
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1404
พอได้ยินว่าคุกใต้ดินน้ำรั่ว หัวหน้าคุกก็ปวดหัวขึ้นมาเลยทีเดียวทำไมตอนนี้จู่ๆ ถึงน้ำรั่วเข้ามากัน?ไม่ว่าจะพูดอย่างไร สาวงามเหล่านี้เป็นคนจากที่ไหน เขาเองก็รู้อยู่ถึงอย่างไรคนเหล่านั้นก็ถูกยัดเข้าไปในจวนอ๋องเจวี้ยน ไม่มีทางที่จะมีใจปฏิพัทธ์กับอ๋องเจวี้ยนแต่ถ้าตอนนี้ให้พวกนางต้องมาเห็นว่าคุกอ๋องที่ขังอ๋องเจวี้ยนไว้เป็นเช่นไร คงจะยากที่พวกนางจะไม่พูดกันออกไปองค์จักรพรรดิแค่บอกว่าจะขังอ๋องเจวี้ยนสองเดือนให้เขาได้ไปนั่งทบทวนตนเอง แต่ไม่ได้บอกว่าอ๋องเจวี้ยนจะต้องถูกทรมานอยู่ในคุกเช่นนั้นองค์จักรพรรดิคงไม่เหลือหน้าอยู่เป็นแน่แท้"คุกใต้ดิน?"ฟู่จาวหนิงตอนนี้ก็เอ่ยขึ้นอย่างประหลาดใจ "พวกเราเมื่อครู่ดูห้องขังพวกนี้แล้วแต่ไม่เจอท่านอ๋องของข้าเลย เจ้าคงไม่ได้ขังเขาไว้ในคุกใต้ดินกระมัง? คุกใต้ดินที่น้ำรั่ว?"ยังไม่ทันที่หัวหน้าคุกจะพูดอะไร นางก็อุทานตกใจขึ้นมา "ให้ตายเถอะ! สุขภาพท่านอ๋องของพวกเรายังไม่หายดีนะ ห้องขังปกติตรงนี้ไม่มีใครอยู่ แล้วทำไมถึงเอาเขาไปขังไว้คุกใต้ดินกัน? สวรรค์โปรดพระโพธิสัตว์กวนอินเอ๋ย หรือความหมายขององค์จักรพรรดิ จะไม่ใช่ให้ท่านอ๋องไปคิดทบทวน แต่จะทรมานเขาอยู
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1403
"อ๊า!" อวิ๋นจูถูกทำให้ตกใจจนร้องเสียงแหลมขึ้นมา หลบไปข้างๆ อย่างรวดเร็ว จนไปกระแทกกับชิวอวิ๋นที่อยู่ข้างๆ นางชิวอวิ๋นถูกกระแทกจนไปโดนประตูห้องขังอีกห้อง เสียงดังปึงนางกำลังจะกรีดร้อง จู่ๆ ก็รู้สึกว่าที่ข้างหูมีลมหายใจคาวๆ พ่นมาที่ต้นคอ ตกใจจนนางสะดุ้งโหยง ขนลุกชูชันไปทั้งตัวนางหันหน้าคอแข็งมองไป ก็เห็นว่าด้านหลังประตูห้องขังมีผู้เฒ่าคนหนึ่งประชิดเข้ามาอยู่ข้างตัวนาง สูดลมหายใจอย่างเคลิบเคลิ้ม"หญิงสาวนี่ตัวหอมจริง...""อ๊า!"พริบตาเดียว ชิวอวิ๋นก็กรีดร้องแหลมขึ้นมาด้วยเช่นกัน ดีดตัวออกห่างอย่างรวดเร็วผู้คุมพุ่งเข้ามา กระบองในมือก็ออกแรงฟาดไปที่ประตูห้องขัง"ถอยออกไป!""ทำอะไรน่ะ? ทำอะไร? อยากตายหรือไรกัน?"นักโทษเหล่านั้นล้วนถอยกลับไปในมุมของห้องขัง แต่ก็ยังมีคนที่จับจ้องมายังหญิงสาวเหล่านี้ ในดวงตามีประกายเหมือนหมาป่าชั่วร้ายอย่างไรอย่างนั้นขังอยู่ในนี้นานเกินไปแล้ว พวกเขาไม่เห็นหญิงสาวมาตั้งนาน แล้วยังเป็นหญิงสาวแรกแย้มที่สวยขนาดนี้อีกพวกของอวิ๋นจูถูกสายตาเช่นนี้จับจ้องจนตัวสั่น รู้สึกแย่ไปทั้งตัวแล้วพวกนางมองไปทางฟู่จาวหนิง แต่กลับเห็นฟู่จาวหนิงที่ไม่รู้ว่าสวมหน้
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1402
"พระชายาอ๋องเจวี้ยน ท่านกำลังล้อเล่นอยู่หรือเปล่า?" ผู้คุมถลึงตาโต สงสัยว่าหูของตนเองคงจะฝาดไป"ข้าแจ้นมาที่นี่เพื่อมาล้อเล่นอย่างนั้นหรือ?" ฟู่จาวหนิงสีหน้าแข็งขัน "ทำตามราชโองการ พวกเราก็รีบเข้ามาปรนนิบัติอ่องเจวี้ยนนี่อย่างไร อ๋องเจวี้ยนถ้าต้องอยู่ที่นี่สองเดือน พวกเราจะไปกเินดีอยู่ดีในจวนได้อย่างไรกัน? แน่นอนว่าต้องมาร่วมกันลำบากที่นี่ด้วยสิ""แต่ แต่ว่า..."ผู้คุมทั้งหมดล้วนเพิ่งเคยเจอเรื่องแบบนี้เป็นครั้งแรก ไม่รู้ว่าควรจะพูดอย่างไร แต่ละคนใบ้กินกันไปหมดอ๋องเจวี้ยนอยู่ในคุกใต้ดินนะ แล้วยังเป็นคุกใต้ดินที่สิ่งแวดล้อมแย่ที่สุดห้องนั้นด้วย"พวกเจ้าไม่เชื่อก็ไปถามองค์จักรพรรดิเอา สายสวยพวกนี้ฝ่าบาทส่งมา บอกให้พวกนางดูแลอ๋องเจวี้ยนให้ดี ข้าจะให้พวกนางขัดราชโองการได้อย่างไรกัน?"ฟู่จาวหนิงผายสองมือออก แสดงออกว่าตนเองเป็นเด็กดีที่เชื่อฟังต่อราชโองการ"นี่นี่นี่ พวกนางควรจะรออยู่ที่จวนอ๋องเจวี้ยนถึงจะถูกสิ...""เช่นนั้นได้อย่างไรกัน? ท่านอ๋องพวกเราต้องอยู่ในคุกตั้งสองเดือนเชียวนะ นี่เดี๋ยวก็จะปีใหม่แล้วด้วย พวกเราจะปล่อยให้เขาติดคุกอยู่คนเดียว แต่ตนเองไปเสวยสุขอยู่ในจวนได้อย่างไ
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1401
เขาควรจะเขียนจดหมายบอกนายท่านหน่อยดีไหม ว่าจวนอ๋องเจวี้ยนตอนนี้ถูกยัดหญิงสาวเข้ามาถึงสามคน? ถ้ารับสามคนนี้เข้ามา หลังจากนี้ก็คงจะมีคนที่สี่ห้าหกเจ็ดอีกถ้าหากหญิงสาวเหล่านี้วันวันเอาแต่ลอยชายอยู่ข้างกายคุณหนูกับอาเขย ร้อยเล่ห์มารยา จะช้าเร็วคงได้ส่งผลกระทบกับความรักของคุณหนูกับอาเขยแน่ๆผู้เฒ่าฟู่กับฟู่จาวเฟยก็ได้ข่าวนี้แล้ว ปู่หลานทั้งสองคนก็รีบตรงเข้ามาและได้ยินคำพูดที่อวิ๋นจูกำลังเลือกเรือนกับฟู่จาวหนิงอยู่"พระชายา ข้าได้ยินว่าท่านอยู่ในเรือนเจียนเจีย เรือนนั้นห่างจากเรือนโยวหนิงไปหน่อย ข้าอยู่เรือนไหนถึงจะดีล่ะ? หรือให้ข้าเลือกเรือนที่อยู่ใกล้กับเรือนโยวหนิงหน่อยดี? อีกหน่อยท่านอ๋องถ้าจะไปหาข้าก็ไม่ต้องเดินทางไกลแล้ว"นิ้วมืออวิ๋นจูกำชายเสื้อตนเองไว้ ก้มหน้าต่ำนิดหน่อย ดูอ่อนโยนอ่อนแอ ทำให้คนอยากเข้ามาปกป้อง"ร่างกายของท่านอ๋องไม่ใช่เพิ่งดีขึ้นหรือ? หลังจากนี้หากจะต้องมาหาตอนกลางคืน ถ้าเดินไหกลมากคงไม่ดีกับสุขภาพเขาเท่าไร""หญิงสาวอย่างเจ้าไม่หน้าด้านไร้ยางอายไปหน่อยหรือ?!"ฟู่จาวเฟยพอได้ยินคำพูดนี้ก็ด่าลั่นออกมาอย่างโกรธเคืองยังไม่มีตัวตนฐานะอะไรกันเลย นี่คิดจะมาบีบคั้
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1400
ฟู่จาวหนิงดึงสติกลับมาที่นี่ยังไม่มีความคิดเรื่องที่ว่าเครือญาติแต่งงานกันไม่ได้สินะแล้วเรื่องที่ลูกพี่ลูกน้องแต่งงานกันก็มีอยู่มากมายจริงๆเซียวหลันยวนกับอวิ๋นจูเองก็ไม่ถือว่าเป็นญาติใกล้ๆ กันแล้ว จากที่พวกเขาเห็นก็ไม่ได้มีความผิดปกติอะไร"ท่านถามข้าว่าทำไมไม่เรียกเขาพี่ชาย ไม่ใช่คิดจะหยามหมิ่นข้าหรอกหรือ?" อวิ๋นจูเข้ามาใกล้นาง กดเสียงต่ำเอ่ยขึ้นว่า "แม่ของข้าเป็นเมียน้อยที่ไม่ได้เห็นแสงเดือนแสงตะวัน ราชวงศ์ไม่ยอมรับตัวตนฐานะของข้า พ่อของข้าก็ไม่ยอมเปิดเผยตัวตนข้าแล้วพาข้าไปพบเหล่าพี่น้องในราชวงศ์พวกนั้นอย่างผ่าเผย แล้วอ๋องเจวี้ยน จะมองข้าเป็นน้องสาวได้อย่างไรกัน?""ดังนั้นข้าจึงไม่คิดจะใช้ความสัมพันธ์ในชั้นนี้เข้าใกล้เขาตั้งแต่แรก"อวิ๋นจูดูแล้วเหมือนจะภูมิใจขึ้นมาหน่อย แต่พอฟังน้ำเสียงนางก็ยังมีความน้อยเนื้อต่ำใจอยู่เหมือนกันคนแม่เป็นเมียน้อย เป็นความเจ็บปวดในใจนางมาโดยตลอด"ข้าเชื่อว่า ด้วยตัวของข้า ข้าเองก็สามารารถทำให้อ๋องเจวี้ยนเอียงตามองข้าต่างออกไปได้"ฟู่จาวหนิงเหลือบมองพิจารณานางผาดหนึ่งท่ามกลางสายตาพิจารณาของนาง อวิ๋นจูก็ยืดอกขึ้นนางมั่นใจกับรูปร่างภายนอกของ
