อ้อนรัก 7ก๊อก ก๊อกเสียงเคาะประตูทำให้ฉันซึ่งกำลังช้อปปิ้งสินค้าในไอจีอยู่ต้องหยุดเลื่อนดูสินค้าเพื่อเดินไปเปิดประตู“สวัสดีครับคุณหมูหวาน นายสั่งให้พวกผมมารับคุณ”ชายในชุดสูทสีดำสองคนกล่าวขึ้นด้วยใบหน้าเรียบเฉย“มารับฉัน รับไปไหน?”“บ้านนายครับ คุณมีเวลาครึ่งชั่วโมงในการเก็บเสื้อผ้าเพื่อย้ายไปอยู่บ้านนายครับ”“ไปบอกเจ้านายของพวกคุณว่า ฉันจะทำตามสัญญาแต่ฉันจะไม่ไปไหนทั้งนั้น”ฉันยื่นคำขาด ทำท่าจะปิดประตูแต่โดนมือของใครสักคนดักประตูไว้“ถ้าอย่างนั้น พวกผมต้องขอโทษด้วยนะครับ”พูดจบคนที่ตัวใหญ่กว่าก็ตรงเข้ามาจับฉันพาดบ่าเดินดุ่มๆลงทางบันไดหนีไฟ“กรี๊ด ปล่อยฉันนะ ปล่อย”“ผมว่าคุณหมูหวานไม่ควรดิ้นนะครับ”ผู้ชายอีกคนที่ตามหลังฉันมาติดๆกล่าวขึ้นแต่มีหรอ ฉันจะฟัง“ไม่ !! ฉันจะร้องดังๆ เอาให้พวกนายถูกจับเลย”“ถ้าอย่างนั้น ผมคงต้องขอโทษอีกครั้งนะครับ”หมับหลังจากผู้ชายคนนั้นเอาผ้าผืนสีขาวมาโป๊ะฉัน สติทั้งหมดของฉันก็ดับวูบไปทันทีบ้านภาคิน“ตื่นได้แล้ว เธอจะนอนกินบ้านกินเมืองไปถึงไหน”แรงสะกิดตรงไหล่ทำให้ฉันนึกรำคาญเลยปัดไล่มัน คงเป็นยุงละมั้ง“เฮ้ เธอกล้าปัดมือฉันหรอ”คราวนี้จากแรงสะกิดเบาๆ ก
อ้อนรัก 8(หมูหวาน)ฉันนั่งกอดอกมองเก้ากินอาการเช้าอย่างสุขสมและไม่รีบร้อนใดๆด้วยความหงุดหงิด“มึงกินเร็วๆได้มั๊ยเก้า”“ยาหนีป้อนเค้าสิ”เก้าหันมาฉีกยิ้มกว้างให้ฉัน ฉันเลยผลักหน้าผากมันออก อย่าคิดว่าฉันจะมีซัมติงกับเก้านะเราสนิทกันตั้งแต่ปี1 จนฉันรู้ไส้ รู้พุงมันหมดแล้ว คบแค่เพื่อนหนะดีแล้ว“เก้า เดี๋ยวเอาของไปบ้านใหญ่ให้เฮียหน่อย”“เฮียไม่ใช้ลูกน้องเฮียละ”ภาคินปรายตาคมมองเก้า เก้าเลยรีบพยักหน้ารับก่อนจะหันมาสั่งเสียฉัน“ยาหยีให้เฮียไปส่งล่ะกันนะ”“ไม่ เดี๋ยวกูรอมึงได้”“เก้า มึงเอาของไปให้บ้านใหญ่เสร็จ เอาโกโก้(ไซบีเรียน) ไปหาหมอด้วย”“ทำไมต้องผมด้วยอ่ะเฮีย”“เดี๋ยวกูให้บัตรวีไอพีร้านกู”เมื่อได้ยินอย่างนั้นจากหน้าตาอมทุกข์ของเพื่อนฉันเมื่อครู่ก็แปรเปลี่ยนเป็นสดใสขึ้นทันตาเห็น“ทุกอย่างฟรีนะเฮีย”“เออ”“รักเฮียที่สุด ผมไปล่ะ”และเพื่อนตัวดีของฉันก็วิ่งหายออกจากบ้านไปโดยไม่หันมาอำลาฉันด้วยซ้ำ“จะกลับคอนโดไม่ใช่หรอ ลุกดิ”“นายแกล้งหางานให้เก้ามันใช่มั๊ย”ภาคินหันมายกยิ้มมุมปากก่อนจะเดินล้วงกระเป๋านำออกไปหน้าบ้านอร๊าก ฉันอยากจะข่วนหน้าหล่อๆนั่นเสียจริง ให้ตายเถอะคอนโด PPฉันมาถึงคอน
อ้อนรัก 9(หมูหวาน)ตอนนี้เป็นเวลาสามทุ่มซึ่งเป็นเวลาที่ฉันควรนอนตีพุงอยู่ที่ห้องหลังจากไปกินซูชิกับพวกบีและดาด้ามาแต่ฉันกลับต้องขับรถกลับไปบ้านภาคินไม่ใช่เพราะเขาสั่งหรอก แต่เป็นเพราะฉันเองที่ลืมกุญแจไว้บ้านเขา แหะๆ >_บ้านภาคินช่วงนี้ฉันเข้าออกบ้านภาคินได้อย่างสะดวกสบาย พวกการ์ดหน้าประตูก็เริ่มยิ้มแย้มกับฉันบ้าง(คือเมื่อก่อนไม่ยิ้มเลยหนะ)“ไปไหนของเขานะ”ภายในมันปิดไฟมืด มีเพียงเเสงไฟจากสวนหน้าบ้านเท่านั้นฉันจอดรถตรงที่จอดรถก่อนจะเดินเข้าไปในบ้าน ฉันไม่ได้มีกุญแจบ้านเขาหรอกแต่บ้านเขาไม่เคยล็อกเลยต่างหากเป็นฉันก็คงไม่ล็อคหรอก การ์ดในบ้านแน่นหนากว่ากุญแจขนาดนี้“อยู่นี่เอง”เมื่อเห็นกุญแจของตัวเอง ฉันเลยรีบตรงเข้าไปหยิบและจังหวะที่ฉันหันหลังกลับมา“เฮ้ย นายไปทำอะไรมา ทำไมแผลเยอะขนาดนี้”เจ้าของบ้านเดินเข้ามาในบ้านด้วยสภาพสะบักสะบอม ตรงหางคิ้วและมุมปากมีเลือดไหลซิบๆ“มาทำอะไร หรือคิดถึงฉัน”เหลือเชื่อเลย มีแผลเต็มตัว ภาคินยังหันมายิ้มเจ้าเล่ห์ใส่ฉันได้“ฉันแค่ลืมของเถอะ”ฉันเดินเข้าไปหยุดตรงหน้าภาคิน ที่พึ่งเดินมาทิ้งตัวลงบนโซฟา“มองหน้าฉันทำไม?”“นายไปโรงพยาบาลเถอะ”“ไม่จำเป็น แผ
อ้อนรัก 1งานมอเตอร์โชว์บรรยากาศภายในงานวันนี้คึกคักเป็นพิเศษเหตุผลไม่ใช่เพราะมีรถใหม่น่าสนใจหรอกแต่วันนี้มีพริตตี้เบอร์หนึ่งอย่างหมูหวานมาต่างหากตึก ตึก ตึก“พี่กบคะ ขอโทษค่ะ หมูหวานพึ่งสอบเสร็จ”สาวสวยวิ่งตรงดิ่งเข้ามาหาโมเดลลิ่งที่จ้างเธอมา ขาเรียวโผล่พ้นออกจากกระโปรงทรงเอตัวสั้นเนื่องจากกระโปรงล่นขึ้นอย่างไม่ตั้งใจตอนวิ่งกลายเป็นจุดสนใจมากกว่ารถเสียอีก“ไม่เป็นไรจ๊ะ ยังไม่สายลูก ไปแต่งตัวกันๆ”พี่กบสาวสองรีบพาลูกสาวสุดรักสุดหวงของตนเข้าไปแต่งตัวเพราะอีก10นาทีงานก็จะเริ่มแล้วหมูหวานออกมาในชุดเดรสยาวสีน้ำเงิน กระโปรงผ่าขึ้นมาถึงขาอ่อน คอวีแหวกลึกโชว์เนินอกขาวแต่โดยรวมเธอก็ไม่ได้ดูโป๊จนน่าเกลียด ออกแนวไปทางหรูหราเสียมากกว่า“อื้อหือ นางฟ้าของกู”“ไอสัส ของกู”เพียงแค่หมูหวานขึ้นมายืนสวยๆบนเวที (หน้าที่เธอมีแค่นั้น) เพื่อร่วมเปิดงาน ผู้ชายเกือบทั้งงานก็พากันมายืนออเต็มหน้าเวทีด้านภาคิน“ทำไมวันนี้คนเยอะจังวะ”ทันทีที่ก้าวเข้ามาในงาน ภาคินก็ต้องหัวเสียเพราะวันนี้ภายในงาน คนเบียดเสียดกันแทบไม่มีที่เดิน“วันนี้มีนางฟ้าหมูหวานไง”ไฟว์เป็นคนตอบเพื่อน อันที่จริง เขาเลือกมาตรวจงานช่วงเวล
อ้อนรัก 2ผ่านไปสองอาทิตย์“พรุ่งนี้มึงไปบูธบริษัทมึงปะวะ”ภาคินถามขึ้นขณะรับแก้วจากสาวสวยข้างกายขึ้นดื่ม“ไอคิน กูรู้นะว่าช่วงนี้ที่มึงไปงานพวกนี้บ่อยเพราะอยากเจอน้องหมูหวานใช่มั๊ย”เมื่อโดนเพื่อนจับได้ อีกคนถึงกับสะดุ้ง“เปล่าสักหน่อย กูก็แค่อยากดูรถ”“เหอะ กูคบมึงมากี่ปี ทำไมจะไม่รู้”“แค่ผู้หญิงคนเดียวกูไม่เห็นต้องใส่ใจเลย”ไฟว์ส่ายหน้าให้ความปากแข็งของเพื่อนตัวเอง ทำไมเขาจะดูไม่ออกว่าเพื่อนเขาคิดอะไร ปกติคนอย่างภาคินเคยมีอาการแบบนี้ที่ไหน“กูอะเข้าไปตรวจงานอยู่แล้ว”“เออ ถ้าอย่างนั้นกูเข้าไปด้วย ว่าจะไปดูรถ”“แต่น้องเขาไม่มีคิวนะ”“เอ่อ กูพึ่งนึกได้ว่าพรุ่งนี้น่าจะไม่ว่าง”“เหอะ แล้วบอกว่าไม่ตาม”“พูดอะไรของมึง กูขึ้นไปตรวจงานก่อน”ภาคินว่าก่อนจะลุกขึ้นยืนเต็มความสูงเตรียมจะเดินออกไปตรวจงานในผับ“เฮ้ย นั่นน้องหมูหวาน”ขวับ“ไหน!?”คนที่บอกไม่สนใจ หันกลับไปมองแทบทันทีแต่ก็ไม่พบใคร สายตาเหลือบเห็นใบหน้าขบขันของเพื่อน ภาคินเลยกระแอมเบาๆแก้เก้อก่อนจะเดินออกไป“เหอะ แล้วบอกไม่สนใจ”(ภาคิน)เช้าอีกวันผมให้คนสืบประวัติหมูหวานมาคร่าวๆ คือต้องบอกก่อนนะครับว่าผมไม่ได้สนใจอะไรเธอหรอก ก็แค่
อ้อนรัก 3(หมูหวาน)อื้อ ทำไมมันรู้สึกเย็นวาบอะไรอย่างนี้ ฉันพลิกตัวไปมา ดึงผ้าห่มผืนหนาขึ้นมาห่มเดี๋ยวนะ ผ้าห่ม? ผ้าห่มอย่างนั้นหรอพรึบ“เฮ้ย ฉันมาอยู่นี่ได้ไงวะเนี่ย”หยุดคิดไปไกลหากคิดว่าฉันนอนอยู่ในบ้านรูดหรือโรงแรมอะไรทำน้องนั้นมันผิดทั้งหมดเพราะฉันนอนอยู่ในห้องตัวเองต่างหาก แล้วฉันมานอนอยู่คอนโดตัวเองได้ไงกัน?“คิดสิคิด หมูหวานเอ้ย”ฉันพยายามคิดถึงเหตุการณ์ก่อนหน้า ฉันกำลังเดินไปเอารถเพื่อกลับคอนโดแต่ก็โดนไอมาเฟียนั่นจับโยนใส่รถเขา แล้วก็ >โธ่โว้ย ไม่อยากคิดเลย“ไม่เป็นไรนะ คนสวย ไม่เป็นไร”ไม่ได้มีใครปลอบฉันหรอก ฉันปลอบตัวเองอยู่ แหะๆเอาล่ะลองนึกต่ออีกหน่อย ฉันรู้สึกเหมือนมีอะไรเข้ามาใน อืม“กรี๊ด ไอเลว”ขอกรี๊ดร้องระบายความแค้นหน่อย แล้วจากนั้นยังไงต่อวะ ทำไมรู้สึกเหมือนเหตุการณ์หลังจากนั้นไม่อยู่ในเมมโมรี่ฉันเลยล่ะLine Lineขณะที่ฉันกำลังใช้ความคิดอย่างหนัก โทรศัพท์เครื่องบางตรงหัวเตียงก็สั่นขึ้นLine Line‘ คานทองประดับคริสตัล ‘ (ฉันไม่เคยเห็นด้วยกับชื่อไลน์กรุ๊ป สาบานได้ -_-)B : คืนนี้ร้าน xxx กันดาด้า : ร้านเปิดใหม่ใช่มะ ไปไปB : ไอหมูหวานว่าไง?ร้านเหล้าอย่างน
อ้อนรัก 4(หมูหวาน)สองวันผ่านไปสุดสัปดาห์นี้ ฉันเลือกกลับบ้านที่ชลบุรีเพื่อพักผ่อนหย่อนใจ เรื่องที่ผ่านมาช่วงนี้มันทำให้พลังชีวิตฉันแทบติดลบเลยทีเดียว“ไง ลูกหมูของป๊า คิดถึงจัง นานแค่ไหนแล้วนะที่ลูกหมูไม่ยอมมาหาป๊า”“ป๊าอย่าเว่อร์ค่ะ วันก่อนเราพึ่งไปทานข้าวกันเองแล้วนี่คุยธุระเสร็จแล้วหรอคะ”“เรียบร้อย ลูกจำร้านเก่าๆที่ลูกขอให้ป๊ารับซื้อเพื่อช่วยลุงคนนั้นเมื่อสิบปีก่อนได้มั๊ย”“อ๋อจำได้ค่ะ ลุงเขาก็เสียไปนานแล้ว ไม่รู้ป่านนี้ร้านจะโทรมแค่ไหนนะคะ”“ก็โทรมเยอะอยู่ ป๊าเลยตัดสินใจขาย”“ห๊ะ ป๊าว่าไงนะคะ”- [ ] ฉันเงยหน้าถามป๊าด้วยความตกใจเล่าให้ฟังก่อนล่ะกันคือร้านนั่นนะเป็นร้านขายพวกขนมไทยของคุณลุงท่านนึงเป็นร้านเล็กๆน่ารักซึ่งฉันเลิฟมาก ชอบไปนั่งเล่นบ่อยๆ- [ ] สุดท้ายลุงแกโดนลูกหลานทิ้งแล้วเอาเงินไปหมด ตอนนั้นฉันเลยขอให้ป๊ารับซื้อร้านลุงไวและให้ลุงขายต่อ“ไม่ขาย มันก็จะกลายเป็นที่รกร้างไร้ประโยชน์นะลูก”“ป๊าก็ควรปรึกษาหนูบ้าง แล้วนี่ป๊าขายให้ใครคะ เขาเป็นคนดีรึเปล่า”“ลูกหมูใจเย็นๆสิลูก”“ตกลงป๊าขายให้ใครคะ”“ขายให้ฉันเอง” เสียงแบบนี้มัน ขวับนายมาเฟียนั่น!!! บุคคลที่ทำให้ชีวิตช่วงนี
อ้อนรัก 5(หมูหวาน)เรื่ิองราวเมื่อสองคืนก่อน“เฮ้ย หมูหวานเบาๆหน่อย เหล้านะเว้ยไม่ใช่น้ำเปล่า”ดาด้าดึงแก้วเหล้าสีใสออกจากมือฉัน“มึงเป็นอะไรวะหมูหวาน”บีจับตัวฉันให้หมุนหาพวกมันก่อนจะถามขึ้นโดยมีดาด้าคอยจ้องคาดคั้นคำตอบอีกคน“เฮ้อ มึงว่าการทำให้มาเฟียพอใจมันมีวิธีไหนบ้างวะ”“ห๊ะ !!!? มึงหมายถึง ทำให้มาเฟียหลงรักนะหรอ”“ไม่ ไม่ใช่แค่ทำให้เขาพอใจก็พอ”ฉันรีบโบกมือปฏิเสธรัวเร็ว หลงเริง หลงรักอะไรกันแค่ทำให้เขาพอใจเพื่อต้องการร้านคืนแค่นั้นแหละ“มึงมีอะไรปิดบังพวกกูรึเปล่า”เป็นอีกครั้งที่เพื่อนตัวดีของฉันจ้องมาทางฉันอย่างจับผิด“เอาเหอะน๊า ตกลงจะช่วยคิดรึเปล่าเนี่ย”“เออๆ ถ้ามึงอยากให้เขาพอใจ อันดับแรก มึงต้องรู้จักดูแลเขา”และนั่นของคือเหตุผลที่ตอนนี้ฉันกำลังยืนถือของในมือพะรุงพะรังอยู่หน้าบ้านของภาคินในตอนแรกที่มาถึง ฉันคิดจะถอยหลังกลับแทบทันทีเมื่อเห็นลูกน้องหน้าโหดหลายสิบคนเดินไปมาทั่วบ้านแต่โชคดีที่เจอเก้าเสียก่อน“นี่แหละบ้านเฮียภาคิน ยาหยีเข้าไปได้เลยนะ”“อ้าว แล้วมึงล่ะ”ฉันรีบรั้งแขนเพื่อนสนิทไว้ ตอนแรกมันก็ทำท่าไม่เห็นด้วยที่ฉันจะเข้ามาแต่พอฉันอธิบายถึงเหตุผล มันก็จะทิ้งฉันไ
อ้อนรัก 9(หมูหวาน)ตอนนี้เป็นเวลาสามทุ่มซึ่งเป็นเวลาที่ฉันควรนอนตีพุงอยู่ที่ห้องหลังจากไปกินซูชิกับพวกบีและดาด้ามาแต่ฉันกลับต้องขับรถกลับไปบ้านภาคินไม่ใช่เพราะเขาสั่งหรอก แต่เป็นเพราะฉันเองที่ลืมกุญแจไว้บ้านเขา แหะๆ >_บ้านภาคินช่วงนี้ฉันเข้าออกบ้านภาคินได้อย่างสะดวกสบาย พวกการ์ดหน้าประตูก็เริ่มยิ้มแย้มกับฉันบ้าง(คือเมื่อก่อนไม่ยิ้มเลยหนะ)“ไปไหนของเขานะ”ภายในมันปิดไฟมืด มีเพียงเเสงไฟจากสวนหน้าบ้านเท่านั้นฉันจอดรถตรงที่จอดรถก่อนจะเดินเข้าไปในบ้าน ฉันไม่ได้มีกุญแจบ้านเขาหรอกแต่บ้านเขาไม่เคยล็อกเลยต่างหากเป็นฉันก็คงไม่ล็อคหรอก การ์ดในบ้านแน่นหนากว่ากุญแจขนาดนี้“อยู่นี่เอง”เมื่อเห็นกุญแจของตัวเอง ฉันเลยรีบตรงเข้าไปหยิบและจังหวะที่ฉันหันหลังกลับมา“เฮ้ย นายไปทำอะไรมา ทำไมแผลเยอะขนาดนี้”เจ้าของบ้านเดินเข้ามาในบ้านด้วยสภาพสะบักสะบอม ตรงหางคิ้วและมุมปากมีเลือดไหลซิบๆ“มาทำอะไร หรือคิดถึงฉัน”เหลือเชื่อเลย มีแผลเต็มตัว ภาคินยังหันมายิ้มเจ้าเล่ห์ใส่ฉันได้“ฉันแค่ลืมของเถอะ”ฉันเดินเข้าไปหยุดตรงหน้าภาคิน ที่พึ่งเดินมาทิ้งตัวลงบนโซฟา“มองหน้าฉันทำไม?”“นายไปโรงพยาบาลเถอะ”“ไม่จำเป็น แผ
อ้อนรัก 8(หมูหวาน)ฉันนั่งกอดอกมองเก้ากินอาการเช้าอย่างสุขสมและไม่รีบร้อนใดๆด้วยความหงุดหงิด“มึงกินเร็วๆได้มั๊ยเก้า”“ยาหนีป้อนเค้าสิ”เก้าหันมาฉีกยิ้มกว้างให้ฉัน ฉันเลยผลักหน้าผากมันออก อย่าคิดว่าฉันจะมีซัมติงกับเก้านะเราสนิทกันตั้งแต่ปี1 จนฉันรู้ไส้ รู้พุงมันหมดแล้ว คบแค่เพื่อนหนะดีแล้ว“เก้า เดี๋ยวเอาของไปบ้านใหญ่ให้เฮียหน่อย”“เฮียไม่ใช้ลูกน้องเฮียละ”ภาคินปรายตาคมมองเก้า เก้าเลยรีบพยักหน้ารับก่อนจะหันมาสั่งเสียฉัน“ยาหยีให้เฮียไปส่งล่ะกันนะ”“ไม่ เดี๋ยวกูรอมึงได้”“เก้า มึงเอาของไปให้บ้านใหญ่เสร็จ เอาโกโก้(ไซบีเรียน) ไปหาหมอด้วย”“ทำไมต้องผมด้วยอ่ะเฮีย”“เดี๋ยวกูให้บัตรวีไอพีร้านกู”เมื่อได้ยินอย่างนั้นจากหน้าตาอมทุกข์ของเพื่อนฉันเมื่อครู่ก็แปรเปลี่ยนเป็นสดใสขึ้นทันตาเห็น“ทุกอย่างฟรีนะเฮีย”“เออ”“รักเฮียที่สุด ผมไปล่ะ”และเพื่อนตัวดีของฉันก็วิ่งหายออกจากบ้านไปโดยไม่หันมาอำลาฉันด้วยซ้ำ“จะกลับคอนโดไม่ใช่หรอ ลุกดิ”“นายแกล้งหางานให้เก้ามันใช่มั๊ย”ภาคินหันมายกยิ้มมุมปากก่อนจะเดินล้วงกระเป๋านำออกไปหน้าบ้านอร๊าก ฉันอยากจะข่วนหน้าหล่อๆนั่นเสียจริง ให้ตายเถอะคอนโด PPฉันมาถึงคอน
อ้อนรัก 7ก๊อก ก๊อกเสียงเคาะประตูทำให้ฉันซึ่งกำลังช้อปปิ้งสินค้าในไอจีอยู่ต้องหยุดเลื่อนดูสินค้าเพื่อเดินไปเปิดประตู“สวัสดีครับคุณหมูหวาน นายสั่งให้พวกผมมารับคุณ”ชายในชุดสูทสีดำสองคนกล่าวขึ้นด้วยใบหน้าเรียบเฉย“มารับฉัน รับไปไหน?”“บ้านนายครับ คุณมีเวลาครึ่งชั่วโมงในการเก็บเสื้อผ้าเพื่อย้ายไปอยู่บ้านนายครับ”“ไปบอกเจ้านายของพวกคุณว่า ฉันจะทำตามสัญญาแต่ฉันจะไม่ไปไหนทั้งนั้น”ฉันยื่นคำขาด ทำท่าจะปิดประตูแต่โดนมือของใครสักคนดักประตูไว้“ถ้าอย่างนั้น พวกผมต้องขอโทษด้วยนะครับ”พูดจบคนที่ตัวใหญ่กว่าก็ตรงเข้ามาจับฉันพาดบ่าเดินดุ่มๆลงทางบันไดหนีไฟ“กรี๊ด ปล่อยฉันนะ ปล่อย”“ผมว่าคุณหมูหวานไม่ควรดิ้นนะครับ”ผู้ชายอีกคนที่ตามหลังฉันมาติดๆกล่าวขึ้นแต่มีหรอ ฉันจะฟัง“ไม่ !! ฉันจะร้องดังๆ เอาให้พวกนายถูกจับเลย”“ถ้าอย่างนั้น ผมคงต้องขอโทษอีกครั้งนะครับ”หมับหลังจากผู้ชายคนนั้นเอาผ้าผืนสีขาวมาโป๊ะฉัน สติทั้งหมดของฉันก็ดับวูบไปทันทีบ้านภาคิน“ตื่นได้แล้ว เธอจะนอนกินบ้านกินเมืองไปถึงไหน”แรงสะกิดตรงไหล่ทำให้ฉันนึกรำคาญเลยปัดไล่มัน คงเป็นยุงละมั้ง“เฮ้ เธอกล้าปัดมือฉันหรอ”คราวนี้จากแรงสะกิดเบาๆ ก
อ้อนรัก 6(หมูหวาน)กริ๊ง กริ๊งอื้อ เสียงอะไรมาดังรบกวนเวลานอนคนอื่นแบบนี้เนี่ย ฉันดึงผ้าห่มขึ้นคลุมโปงแต่เสียงนั่นก็ยังไม่เงียบหายไปกริ๊ง กริ๊ง“โว้ย ใครโทรมานักหนาวะ”ฉันลุกขึ้นนั่งพลางขยี้หัวตัวเองจนยุงเหยิง เอื้อมมือไปหยิบมือถือเครื่องบางมากดรับ“โทรมาทำไม”“พูดให้มันดีๆหน่อย”เอ๊ะ เสียงเหมือนคนแก่ขี้บ่นแบบนี้มัน ฉันลืมตามองชื่อบนจอมือถือและก็กระจ่างแจ้งคนที่โทรมาปลุกฉันตั้งแต่แปดโมงเช้า ห๊ะ แปดโมงเช้า ชิบหาย สายแล้ว ฉันมีควิซ ตอนเก้าโมง 0-0“เฮ้ หมูหวานยังอยู่มั้ย หมูหวาน!”สิบนาทีผ่านไปฉันวิ่งออกมาจากห้องน้ำด้วยความเร็วสูง สายตาหันไปเห็นมือถือบนเตียงที่ยังแสดงหน้าจอว่าปลายสายยังถือสายรออยู่“ฮัลโหล ทำไมไม่วาง”“จะให้วางได้ไง ก็ยังไม่ได้คุย”“อ่ะๆ แล้วนายมีอะไร”“เช้านี้เธอไม่มา”อย่าพึ่งงงไปจ๊ะ คือตลอดระยะเวลาหลายอาทิตย์มาเนี่ย ฉันได้รับมอบหน้าที่เข้าไปทำอาหารเช้าให้คุณภาคินเขามาแบบงงๆแต่ฉันก็ไม่ได้ติดอะไรนะ มันไม่ได้หนักหนาอะไร ถ้าเทียบกับการที่ฉันจะได้ร้านคืน“เห็นอยู่ว่าตื่นสาย แค่นี้ก่อนนะ จะแต่งหน้า”“ทำไมถึงตื่นสาย”“ก็เมื่อคืนฉันไป... อุ๊ป”เกือบหลุดปากไปแล้วไง ก็เมื่
อ้อนรัก 5(หมูหวาน)เรื่ิองราวเมื่อสองคืนก่อน“เฮ้ย หมูหวานเบาๆหน่อย เหล้านะเว้ยไม่ใช่น้ำเปล่า”ดาด้าดึงแก้วเหล้าสีใสออกจากมือฉัน“มึงเป็นอะไรวะหมูหวาน”บีจับตัวฉันให้หมุนหาพวกมันก่อนจะถามขึ้นโดยมีดาด้าคอยจ้องคาดคั้นคำตอบอีกคน“เฮ้อ มึงว่าการทำให้มาเฟียพอใจมันมีวิธีไหนบ้างวะ”“ห๊ะ !!!? มึงหมายถึง ทำให้มาเฟียหลงรักนะหรอ”“ไม่ ไม่ใช่แค่ทำให้เขาพอใจก็พอ”ฉันรีบโบกมือปฏิเสธรัวเร็ว หลงเริง หลงรักอะไรกันแค่ทำให้เขาพอใจเพื่อต้องการร้านคืนแค่นั้นแหละ“มึงมีอะไรปิดบังพวกกูรึเปล่า”เป็นอีกครั้งที่เพื่อนตัวดีของฉันจ้องมาทางฉันอย่างจับผิด“เอาเหอะน๊า ตกลงจะช่วยคิดรึเปล่าเนี่ย”“เออๆ ถ้ามึงอยากให้เขาพอใจ อันดับแรก มึงต้องรู้จักดูแลเขา”และนั่นของคือเหตุผลที่ตอนนี้ฉันกำลังยืนถือของในมือพะรุงพะรังอยู่หน้าบ้านของภาคินในตอนแรกที่มาถึง ฉันคิดจะถอยหลังกลับแทบทันทีเมื่อเห็นลูกน้องหน้าโหดหลายสิบคนเดินไปมาทั่วบ้านแต่โชคดีที่เจอเก้าเสียก่อน“นี่แหละบ้านเฮียภาคิน ยาหยีเข้าไปได้เลยนะ”“อ้าว แล้วมึงล่ะ”ฉันรีบรั้งแขนเพื่อนสนิทไว้ ตอนแรกมันก็ทำท่าไม่เห็นด้วยที่ฉันจะเข้ามาแต่พอฉันอธิบายถึงเหตุผล มันก็จะทิ้งฉันไ
อ้อนรัก 4(หมูหวาน)สองวันผ่านไปสุดสัปดาห์นี้ ฉันเลือกกลับบ้านที่ชลบุรีเพื่อพักผ่อนหย่อนใจ เรื่องที่ผ่านมาช่วงนี้มันทำให้พลังชีวิตฉันแทบติดลบเลยทีเดียว“ไง ลูกหมูของป๊า คิดถึงจัง นานแค่ไหนแล้วนะที่ลูกหมูไม่ยอมมาหาป๊า”“ป๊าอย่าเว่อร์ค่ะ วันก่อนเราพึ่งไปทานข้าวกันเองแล้วนี่คุยธุระเสร็จแล้วหรอคะ”“เรียบร้อย ลูกจำร้านเก่าๆที่ลูกขอให้ป๊ารับซื้อเพื่อช่วยลุงคนนั้นเมื่อสิบปีก่อนได้มั๊ย”“อ๋อจำได้ค่ะ ลุงเขาก็เสียไปนานแล้ว ไม่รู้ป่านนี้ร้านจะโทรมแค่ไหนนะคะ”“ก็โทรมเยอะอยู่ ป๊าเลยตัดสินใจขาย”“ห๊ะ ป๊าว่าไงนะคะ”- [ ] ฉันเงยหน้าถามป๊าด้วยความตกใจเล่าให้ฟังก่อนล่ะกันคือร้านนั่นนะเป็นร้านขายพวกขนมไทยของคุณลุงท่านนึงเป็นร้านเล็กๆน่ารักซึ่งฉันเลิฟมาก ชอบไปนั่งเล่นบ่อยๆ- [ ] สุดท้ายลุงแกโดนลูกหลานทิ้งแล้วเอาเงินไปหมด ตอนนั้นฉันเลยขอให้ป๊ารับซื้อร้านลุงไวและให้ลุงขายต่อ“ไม่ขาย มันก็จะกลายเป็นที่รกร้างไร้ประโยชน์นะลูก”“ป๊าก็ควรปรึกษาหนูบ้าง แล้วนี่ป๊าขายให้ใครคะ เขาเป็นคนดีรึเปล่า”“ลูกหมูใจเย็นๆสิลูก”“ตกลงป๊าขายให้ใครคะ”“ขายให้ฉันเอง” เสียงแบบนี้มัน ขวับนายมาเฟียนั่น!!! บุคคลที่ทำให้ชีวิตช่วงนี
อ้อนรัก 3(หมูหวาน)อื้อ ทำไมมันรู้สึกเย็นวาบอะไรอย่างนี้ ฉันพลิกตัวไปมา ดึงผ้าห่มผืนหนาขึ้นมาห่มเดี๋ยวนะ ผ้าห่ม? ผ้าห่มอย่างนั้นหรอพรึบ“เฮ้ย ฉันมาอยู่นี่ได้ไงวะเนี่ย”หยุดคิดไปไกลหากคิดว่าฉันนอนอยู่ในบ้านรูดหรือโรงแรมอะไรทำน้องนั้นมันผิดทั้งหมดเพราะฉันนอนอยู่ในห้องตัวเองต่างหาก แล้วฉันมานอนอยู่คอนโดตัวเองได้ไงกัน?“คิดสิคิด หมูหวานเอ้ย”ฉันพยายามคิดถึงเหตุการณ์ก่อนหน้า ฉันกำลังเดินไปเอารถเพื่อกลับคอนโดแต่ก็โดนไอมาเฟียนั่นจับโยนใส่รถเขา แล้วก็ >โธ่โว้ย ไม่อยากคิดเลย“ไม่เป็นไรนะ คนสวย ไม่เป็นไร”ไม่ได้มีใครปลอบฉันหรอก ฉันปลอบตัวเองอยู่ แหะๆเอาล่ะลองนึกต่ออีกหน่อย ฉันรู้สึกเหมือนมีอะไรเข้ามาใน อืม“กรี๊ด ไอเลว”ขอกรี๊ดร้องระบายความแค้นหน่อย แล้วจากนั้นยังไงต่อวะ ทำไมรู้สึกเหมือนเหตุการณ์หลังจากนั้นไม่อยู่ในเมมโมรี่ฉันเลยล่ะLine Lineขณะที่ฉันกำลังใช้ความคิดอย่างหนัก โทรศัพท์เครื่องบางตรงหัวเตียงก็สั่นขึ้นLine Line‘ คานทองประดับคริสตัล ‘ (ฉันไม่เคยเห็นด้วยกับชื่อไลน์กรุ๊ป สาบานได้ -_-)B : คืนนี้ร้าน xxx กันดาด้า : ร้านเปิดใหม่ใช่มะ ไปไปB : ไอหมูหวานว่าไง?ร้านเหล้าอย่างน
อ้อนรัก 2ผ่านไปสองอาทิตย์“พรุ่งนี้มึงไปบูธบริษัทมึงปะวะ”ภาคินถามขึ้นขณะรับแก้วจากสาวสวยข้างกายขึ้นดื่ม“ไอคิน กูรู้นะว่าช่วงนี้ที่มึงไปงานพวกนี้บ่อยเพราะอยากเจอน้องหมูหวานใช่มั๊ย”เมื่อโดนเพื่อนจับได้ อีกคนถึงกับสะดุ้ง“เปล่าสักหน่อย กูก็แค่อยากดูรถ”“เหอะ กูคบมึงมากี่ปี ทำไมจะไม่รู้”“แค่ผู้หญิงคนเดียวกูไม่เห็นต้องใส่ใจเลย”ไฟว์ส่ายหน้าให้ความปากแข็งของเพื่อนตัวเอง ทำไมเขาจะดูไม่ออกว่าเพื่อนเขาคิดอะไร ปกติคนอย่างภาคินเคยมีอาการแบบนี้ที่ไหน“กูอะเข้าไปตรวจงานอยู่แล้ว”“เออ ถ้าอย่างนั้นกูเข้าไปด้วย ว่าจะไปดูรถ”“แต่น้องเขาไม่มีคิวนะ”“เอ่อ กูพึ่งนึกได้ว่าพรุ่งนี้น่าจะไม่ว่าง”“เหอะ แล้วบอกว่าไม่ตาม”“พูดอะไรของมึง กูขึ้นไปตรวจงานก่อน”ภาคินว่าก่อนจะลุกขึ้นยืนเต็มความสูงเตรียมจะเดินออกไปตรวจงานในผับ“เฮ้ย นั่นน้องหมูหวาน”ขวับ“ไหน!?”คนที่บอกไม่สนใจ หันกลับไปมองแทบทันทีแต่ก็ไม่พบใคร สายตาเหลือบเห็นใบหน้าขบขันของเพื่อน ภาคินเลยกระแอมเบาๆแก้เก้อก่อนจะเดินออกไป“เหอะ แล้วบอกไม่สนใจ”(ภาคิน)เช้าอีกวันผมให้คนสืบประวัติหมูหวานมาคร่าวๆ คือต้องบอกก่อนนะครับว่าผมไม่ได้สนใจอะไรเธอหรอก ก็แค่
อ้อนรัก 1งานมอเตอร์โชว์บรรยากาศภายในงานวันนี้คึกคักเป็นพิเศษเหตุผลไม่ใช่เพราะมีรถใหม่น่าสนใจหรอกแต่วันนี้มีพริตตี้เบอร์หนึ่งอย่างหมูหวานมาต่างหากตึก ตึก ตึก“พี่กบคะ ขอโทษค่ะ หมูหวานพึ่งสอบเสร็จ”สาวสวยวิ่งตรงดิ่งเข้ามาหาโมเดลลิ่งที่จ้างเธอมา ขาเรียวโผล่พ้นออกจากกระโปรงทรงเอตัวสั้นเนื่องจากกระโปรงล่นขึ้นอย่างไม่ตั้งใจตอนวิ่งกลายเป็นจุดสนใจมากกว่ารถเสียอีก“ไม่เป็นไรจ๊ะ ยังไม่สายลูก ไปแต่งตัวกันๆ”พี่กบสาวสองรีบพาลูกสาวสุดรักสุดหวงของตนเข้าไปแต่งตัวเพราะอีก10นาทีงานก็จะเริ่มแล้วหมูหวานออกมาในชุดเดรสยาวสีน้ำเงิน กระโปรงผ่าขึ้นมาถึงขาอ่อน คอวีแหวกลึกโชว์เนินอกขาวแต่โดยรวมเธอก็ไม่ได้ดูโป๊จนน่าเกลียด ออกแนวไปทางหรูหราเสียมากกว่า“อื้อหือ นางฟ้าของกู”“ไอสัส ของกู”เพียงแค่หมูหวานขึ้นมายืนสวยๆบนเวที (หน้าที่เธอมีแค่นั้น) เพื่อร่วมเปิดงาน ผู้ชายเกือบทั้งงานก็พากันมายืนออเต็มหน้าเวทีด้านภาคิน“ทำไมวันนี้คนเยอะจังวะ”ทันทีที่ก้าวเข้ามาในงาน ภาคินก็ต้องหัวเสียเพราะวันนี้ภายในงาน คนเบียดเสียดกันแทบไม่มีที่เดิน“วันนี้มีนางฟ้าหมูหวานไง”ไฟว์เป็นคนตอบเพื่อน อันที่จริง เขาเลือกมาตรวจงานช่วงเวล