สามคล้อยตามหลายวันผ่านไปในเวลานั้น ฝีมือการทำอาหารของสวีหรันเฟยเป็นที่เลื่องลือจนคนทั้งเมืองเผิง และพื้นที่ใกล้เคียงประจักษ์โดยเริ่มต้นจาก คนในเรือนรับรองบอกแบบปากต่อปาก ฝ่ายหมอจากสำนักการแพทย์ก็พูดถึงแต่เรื่องดีๆ ส่วนอาหารที่สร้างความมึนเมาและภาพลวงตา พวกเขาตกลงว่าจะปิดเป็นความลับ ด้วยมันสร้างความขายหน้าอยู่มาก ดังนั้นจึงมีเถ้าแก่หลายคนเสนอให้เขามาเป็นพ่อครัวที่เหลาอาหาร แต่สวีหรันเฟยปฏิเสธ แม้อยากได้เงิน แต่ชายหนุ่มต้องการมีธุรกิจเป็นของตนเองมากกว่า อีกอย่างเขาตั้งครรภ์ การทำงานหนักเกินตัวไม่ใช่สิ่งที่ดี ส่วนอาการหนิงเจี้ยนดีขึ้นเป็นลำดับ หมอเจี่ยงผู้นั้นมีความเมตตา มากด้วยความสามารถ เขายังบอกว่าเรื่องตั้งครรภ์ของหนิงเจี้ยนกับสวีหรันเฟยเขาสามารถรับไว้เป็นคนไข้พิเศษได้ ฝ่ายสวีหรันเฟยยินดีรับข้อเสนอ เพราะอีกไม่กี่เดือนข้างหน้า อย่างไรก็ต้องมีคนดูแลเรื่องคลอดเด็กของเขา เวลาที่ผ่านมา หนิงเจี้ยนเป็นแรงงานช่วยเตรียมของ และทำความสะอาดเรือนบรรพชนเรียกว่า ทำให้ซานซือมีเวลาทำสิ่งอื่นๆ มากขึ้น ส่วนขอทานน้อย จ้าวซุ่นอี้ กลับเป็นฝ่ายสร้างปัญหาอยู่เนือง
เป็นทั้งขันที และโจรราคะ บ่ายวันนี้สวีหรันเฟยออกมาตลาด นำของที่ผลิตขึ้นมาใหม่มาหลายอย่างมาขาย นางเปิดการค้ามาได้สักระยะแล้ว โดยการสร้างกระแสแบบปากต่อปาก โดยตั้งชื่อว่า ‘ไข่หงส์สะท้านฟ้า’ ( เอเนอร์จีบอล) ซึ่งทำจากเนื้ออินทผาลัม กล้วยอบ เม็ดมะม่วงหิมพานต์ อัลมอนด์สไลด์ เมล็ดฟักทอง ใส่ผงกัญชา และผงชาเขียว แล้วผสมให้เข้ากันโดยมีตัวเชื่อมผสานคือน้ำผึ้งชั้นดี จากนั้นก็ปั้นเป็นทรงกลมขนาดเท่าไข่นกกระทา อันที่จริงอาหารชนิดนี้ไม่ยุ่งยากขั้นตอนการทำก็ง่าย แต่ชื่อเสียงของสวีหรันเฟยกำลังได้รับการนิยม แม้จะมีคนซื้อไปและพยายามทำลอกเลียนแบบ รสชาติคล้ายอยู่มาก แต่ไม่สู้การได้ซื้อหาจาผู้คิดค้น ด้วยสวีหรันเฟยยามนี้กลายเป็นหมอเทวดาของเมืองเผิงไปแล้ว นอกจากไข่หงส์สะท้านฟ้า ยังมีขนมแป้งอบไส้หมูแดง กับเต้าหู้เหม็นมาส่งร้านที่รับของนางไปขายเป็นประจำ ซึ่งอันที่จริงเจิ้นหลี่ฉางอยากเป็นธุระจัดหาที่พักใหม่ให้แก่สวีหรันเฟยเพื่อให้อยู่ใกล้ๆ ตลาด แต่นางปฏิเสธ กระนั้นเขาก็พยายามหาวิธีทำให้ใจสวีหรันเฟยอ่อนหลายหน แต่กลับเสียเวลาไปโดยเปล่าประโยชน์ กระทั่งเจิ้นหลี่ฉาง ไม่อาจรั้งรออยู่เ
“ใช่ แล้วคิดดูเอาเถิดคนที่ถูกตอนไปแล้ว จะใช้สิ่งใดเล่าฟาดปาก และกลีบดอกไม้ของคณิกาเยว่ได้ หากไม่ใช่ว่า ยาของท่านที่ปรุงให้เขา จนสามารถทำให้สิ่งที่ถูกตัดออกไปแล้ว งอกขึ้นมาใหม่ และยังใช้งานได้ดีราวกับไม้ตีพริกของแม่บ้าน!” ได้ฟังเรื่องสัปดนเช่นนี้ สวีหรันเฟยขนลุกซู่ๆ แน่ล่ะ ฉากหน้าเจิ้นหลี่ฉางคือขันที และส่วนนั้นของเขาถูกตอนไปหรือไม่ เรื่องนี้สวีหรันเฟยได้ประจักษ์แล้วว่า ความจริงมันยาวและแข็งแถมกราดเกรี้ยวมาก ด้วยขาที่สามของอีกฝ่าย แม้จะอยู่ในร่มผ้าแต่ก็เคยเสียดสีร่างกายนางมาแล้ว “เถ้าแก่ตง ทะ ท่านพูดสิ่งใดละอายปากบ้าง” สวีหรันเฟยว่า และใช้สายตาดุคนเถ้าแก่ตง “โถ ข้าล้วนกล่าวความจริง” สวีหรันเฟยพ่นลมหายใจร้อนๆ ออกมา ดูเหมือนการเจรจากับเถ้าแก่ตงจะเสียเวลาเกินไปแล้ว “ข้าต้องรีบกลับเรือน เย็นนี้มีหลายสิ่งให้จัดเตรียม เพื่อทำมาขายในปลายเดือน” กล่าวจบ เขาก็เตรียมหมุนตัวจากไป แต่เถ้าแก่ตงถอนหายใจออกมาแรงๆ และพูดอย่างไม่อ้อมค้อม “ตัวข้าไม่มีทายาทสืบสกุล ภรรยาปีนี้อายุใกล้สี่สิบ นกเขาข้าก็อ่อนตัวอยู่บ่อยๆ หากท่านช่วยให้ขันทีมีความสุ
ยามนั้น เหงื่อชื้นเต็มฝ่ามือ และสวีหรันเฟยมั่นใจว่า เยว่ซูหั่วผู้นี้ กำลังระแคะระคายฐานะที่แท้จริงของนาง ซึ่งขณะที่นั่งรถลากด้วยลากลับเรือนบรรพชน สวีหรันเฟยคิดหลายสิ่ง ต่อจากนี้จะทำสิ่งใด เขาต้องตระหนักให้มาก ภูมิหลังของเจ้าของร่างกำลังจะเปิดเผย แน่นอน เรื่องที่ฝันถึงบ่อยครั้ง สวีหรันเฟยคนเก่า มิใช่หมอเทวดา มิใช่เทพเซียน แต่กลับเป็น โอสถพิษล่มเมืองซึ่งผู้คนสาปแช่ง มิหนำซ้ำยังฝังเข็มกับตอกหมุดควบคุมอ๋องจิ้น (เซียวเหิงจิ้น) แล้วถีบคนผู้นั้นให้ไปนอนอยู่ในหลุมใต้ตำหนักวิเวิก เมื่อลงรถลาก หนิงเจี้ยนก็รีบเข้ามาบอกนาง “นายน้อยอี้ สลบเจ้าค่ะ พอบ่าวจะไปปลุกให้ลุกขึ้นจากลานสำนึกตน เขาทำตัวแข็งทื่อเป็นหิน บอกว่าจะรอให้นายหญิงไปดูใจ ก่อนจะสิ้นลม” “เหลวไหล เด็กดื้อด้าน และแข็งแรงเช่นนั้น จะเป็นอะไรง่ายๆ ได้อย่างไร” ปากก็พูดไปอย่างนั้น แต่สวีหรันเฟยกึ่งก้าวกึ่งวิ่ง จนทั้งซานซือ และหนิงเจี้ยนต้องช่วยกันห้ามกลัวกระทบถึงเด็กในครรภ์ของนาง “เจ้าเด็กเหลือขอ บิดาที่นอนในหลุมเจ้าจะตายตาหลับได้อย่างไร หากไม่รู้จักรักตนเอง ลุกขึ้นเดี๋ยวนี้” สวีหรันเฟยส
เมื่อมุดเข้าไปในกำแพงผ่านทางหมารอดมาอยู่ในพื้นที่ของตำหนักวิเวกได้ ควันบางบางที่ลอยอ้อยอิ่งในพื้นที่ดังกล่าว ทำให้นางแสบร้อนที่ผิวบอบบาง สวีหรันเฟยต้องรีบสลัดเสื้อผ้าทิ้ง เมื่อเปลือยกายก็ลงไปเกลือกกลิ้งบนพื้นหญ้า และมันทำให้อาการคันกับระคายเคืองผิวหายไป ทว่ากลับตามด้วยอาการง่วงซึมจนเผลอหลับ พอตื่นขึ้นอีกครั้ง ดวงตากลมโตค่อยๆ ปรับรับภาพเบื้องหน้า ได้เห็นว่า นางกำลังเป็นคนไร้ยางอาย มองผู้อื่นแนบเนื้อผสานใจอย่างดุเดือด ชายผู้นั้นที่มีผิวขาวดั่งแสงจันทร์ในคืนมืดมิดกำลังเคลื่อนสะโพกสอบอย่างบ้าคลั่ง เสียงครางกระหึ่มในการร่วมรักทำให้หัวใจสวีหรันเฟยหล่นหาย แม้อ่อนด้อยประสบการณ์ แต่รู้ว่าอีกฝ่ายกำลังเข้าด้ายเข้าเข็ม และมันคงเป็นเข็มทองเล่มยักษ์ที่กำลังถล่มกลีบงามฉ่ำของสตรี “อ่าส์ องค์ชายสามโปรดอย่าทำให้ผู้น้อยผิดหวัง!!” เสียงดังกล่าว สูงชวนให้ขนลุก และฝ่ายนั้นยกบั้นท้ายขึ้นสูง เนื้อแก้มก้นอันหนั่นแน่นๆ แสนงอนเด้งไหวสะท้านเป็นฐานรองรับแท่งหยกงามที่ฉาบไล้ด้วยความชุ่มชื้น ทุกการเคลื่อนไหว มีเสียงหายใจหอบถี่ผสานเสียงครางหวานแหลมด้วยความสุขส
“องค์ชายกล่าวผิดไปมากแล้ว และเรื่องเช่นนั้นไม่มีทางเกิดขึ้นได้” สวีหรันเอ่ยจบ ก็มองหาทางหนีทีไล่ ทว่าร่างกายบุรุษเบื้องหน้าชวนให้หวั่นไหวเกินจะต้านทาน เซียวเหิงจิ้นแทบจะเปลือยกาย มีผ้าผืนหนึ่งพันตัวเบื้องล่างเข้าไว้เท่านั้น “กลับเข้าไปข้างในกันเสียเถิด ใกล้รุ่งแล้ว ข้าง่วงเต็มที” จู่ๆ อีกฝ่ายก็เชิญชวนด้วยน้ำเสียงนุ่มทุ้มชวนฟังเหลือเกิน แต่สวีหรันเฟยยังติดตากับภาพเมื่อครู่ สตรีที่บำเรอกามให้องค์ชายสามมีเลือดไหล แถมถูกบีบคอ “ทะ ท่านทำร้ายนางผู้นั้น เขาถึงแก่ความตายหรือไม่” “ฮ่าๆ ๆ มันเป็นเพียงอาหารราคาถูก เด็กน้อยอย่าได้กล่าวถึงอีกเลย” “แต่นั่นคือ มนุษย์ ทะ ท่านทำเยี่ยงนั้นได้รึ” “ได้สิ ในเมื่อข้าซื้อมันมา และหน้าที่มันคือ อุ่นเตียงและให้ข้าดื่มเลือดและกลืนกินร่างกาย” คำที่เอ่ยนั้นชวนให้สยองขวัญยิ่ง “เหลวไหล กล่าวเช่นนั้นข้าคงมิอาจอยู่ร่วมกับท่านที่นี่” “เจ้าคิดว่ามีปีกหรืออย่างไร ถึงจะบินหนีข้าได้ กลับเข้ารังรักของเราเสีย แล้วข้าจะให้อภัยในสิ่งที่ล่วงเกินข้า” สวีหรันเฟยส่ายหน้าหวือ นางมิอาจอยู่ร่วมช
อย่าผิดต่อป้ายวิญญาณบิดา “ท่านแม่ข้าหนาว หิวมากๆ ด้วย” เสียงของจ้าวซุ่นอี้ เรียกสวีหรันเฟยกลับสู่เหตุการณ์ตรงหน้า ไม่รู้ด้วยเหตุอันใด นางสัมผัสได้ว่า คนผู้นี้ไม่ใช่เด็ก หากเป็นหมาป่าเจ้าเล่ห์ที่นุ่งห่มหนังลูกแกะ “เช็ดเนื้อตัวด้วยน้ำอุ่นเสีย จากนั้นออกไปกินข้าวข้างนอก และจะได้กินยา” จ้าวซุ่นอี้มองสวีหรันเฟยและเขาหัวเราะเสียงแปลกๆ ก่อนจะกล่าวสิ่งที่ขัดหูอยู่มาก “หึๆ ๆ ดูเจ้ามีเนื้อมีหนังกว่าแต่ก่อน แก้มก็เป็นสีชมพู นมก็ใหญ่ พิศแล้วคงเต็มไม้เต็มมือดี และข้าได้กลิ่นนมด้วย” สวีหรันเฟยขมวดคิ้วมุ่นเมื่อได้ยินอีกฝ่ายพูดอย่างหยาบคาย อีกอย่างทั้งภาษา การแสดงออกมันดูผิดปกติไปหมด “เจ้าเพ้อไข้ใช่ไหมเสี่ยวอี้” “หากคิดเช่นนั้นก็ไม่ผิด” “กล่าวเช่นนี้ คงไม่อยากให้ข้าเป็นมารดาแล้ว” “ฮ่าๆ ๆ น่าขัน เจ้าจะเป็นมารดาข้าได้อย่างไร ในเมื่อข้าแก่กว่าเจ้าตั้งเกือบสิบปี!” พออีกฝ่ายหลุดคำพูดนั้นสวีหรันเฟยก็ลมออกหู “เสี่ยวอี้” “มารดาเจ้าเถอะ ข้าไม่ใช่เสี่ยวอี้...” “อย่ามาล้อข้าเล่น” “หึๆ ๆ ข้าไ
ศัตรูหัวใจ เมื่อจู่ๆ เผยอันกั๋วโผล่เข้ามาในรถม้า จึงเป็นเหตุทำให้สวีหรันเฟยต้องรอบคอบมากเดิม และสิ่งสำคัญเด็กชายจะได้รับอันตรายใดๆ ไม่ได้เด็ดขาด “แม่... เอ่อ...ข้า...” สวีหรันเฟยเผลอลืมตัว นางหลุดคำนั้นออกไป เป็นเพราะเผยอันกั๋วน่ารัก และเป็นเด็กที่หญิงสาวชอบมาก “แม่จ๋าๆ ๆ ข้าจะเรียกท่านเช่นนี้ย่อมเหมาะสม” สวีหรันเฟยพยักหน้าอนุญาตอีกฝ่าย“แต่สิ่งหนึ่งที่กั๋วเอ๋อร์ต้องรู้ไว้ ยามนี้แม่ตกอยู่ในอันตราย มีคนไม่หวังดี ซึ่งอาจทำให้เจ้าต้องเป็นภัย และเดือดร้อนไปด้วย” “อย่ากังวลขอรับ อันกั๋วมีผู้ติดตามหลายคน สาวใช้ก็อยู่ไม่ห่าง พวกนางเหาะเหินอยู่บนต้นไม้ได้ มีระเบิด อาวุธลับ ทั้งหมดล้วนเป็นวรยุทธฝีมือดี” “ถึงอย่างนั้น แม่ก็ห่วงเจ้า อีกอย่างรองแม่ทัพเผย ก็ไม่ควรปล่อยให้เด็กน้อยอยู่ลำพัง” “ไม่ได้ปล่อย ข้าอยากมาหาแม่จ๋า ท่านพ่อเลยตามใจ” “เช่นนั้นแม่ก็ปล่อยให้เจ้าอยู่ห่างตัวไม่ได้” เขาว่าจบ จึงมองไปยังซางจู “คุณหนูรองสวี ถึงนายของข้าตกอยู่ในมือพระชายาหลิว แต่นางคงไม่อาจทำสิ่งใดบุ่มบ่าม มากที่สุดคือหาเรื่องให้ร้ายท่าน แล
ดวงตาเรียวของหญิงสาวลืมขึ้นช้าๆ นางรู้สึกว่ามีบางสิ่งผิดปกติ ซึ่งภาพสุดท้ายที่จำได้ นางกระอักเลือด และชายหนุ่มยิ้มสวยก้าวมาอยู่ด้านข้าง ก่อนฉวยมือนางไปข้างหนึ่ง แล้วจับชีพจรดู จากนั้นก็เกิดความชุลมุน “ข้าหลับไปนานเท่าใด” หลิวซีโม่ถามคนของตนเอง ทหารหญิงจึงตอบว่า “ราวๆ สองวันได้ท่านแม่ทัพ” หญิงสาวสูดลมหายใจลึก และถามสิ่งที่ติดค้างในใจ “คนผู้นั้น อยู่ที่ใด” “แม่ทัพหมายถึงคุณชายไร้นาม ใช่หรือไม่” “ไร้นาม” “เอ่อ เขาไม่ยอมบอกชื่อแซ่ เพียงแค่ผสมยาสมุนไพรให้ท่านดื่ม สั่งให้ข้ากับหมอหญิงเช็ดตัวเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ และยังมอบผงยาเพื่อใส่แผล ที่หัวไหล่ให้ด้วย” หลิวซีโม่พยักหน้าเข้าใจ ภาพในหัวนางค่อยๆ ปรากฏ แม่ไม่มีเรี่ยวแรงจนสลบไป หากหูนางก็พอได้ยินเสียของเผยอันกั๋ว ที่แสดงความห่วงใย ด้วยนางถูกยิงธนูใส่ที่หัวไหล่ แม้ผ่าเอาออกแล้ว หากมันมีพิษตกค้าง “ไปสืบให้ได้ความว่า เขาคือผู้ใด” นางบอกคนของตน และไม่นานร่างเล็กๆ ก็โผล่เข้ามาในหาหลิวซีโม่ อีกฝ่ายคือหลานชายของนาง ที่ก่อนหน้านั้นป่วยหนักด้วยพิษไข้ “
ครึ่งเดือนต่อมา รถม้าของเผยอันกั๋วออกจากสถานศึกษา มุ่งตรงเข้าเมืองหลวง ครั้งนี้เขาตั้งใจไปเยี่ยมแม่เล็ก (สวีหรันเฟย) ทว่าเดินทางได้ไม่ทันไร ก็มีกลุ่มมือสังหารไม่ทราบฝ่ายปิดล้อมรถม้าของเขา “ผู้ใดอยู่ในนั้น จงลงมาด้านล่างเดี๋ยวนี้” เผยอันกั๋วแม้ไม่ได้มีทหารของบิดาติดตามเหมือนเมื่อครั้งเยาว์วัย แต่เขาไม่ได้กลัวตาย ยิ่งกว่านั้นก็พอจะรู้วิธีเอาตัวรอดได้ ชายหนุ่มเปิดหน้าต่างรถม้า กวาดตามองคนที่ออกคำสั่ง “พวกเจ้าต้องการสิ่งใดกันแน่ และรู้หรือไม่ กฎหมายต้าโจวรุนแรงหากคิดทำร้ายผู้อื่นจนเสียชีวิต อีกอย่างแต่งกายเช่นนั้น ดูอย่างไรก็ไม่ใช่พวกมือขาวสะอาด” “ฮ่าๆ ๆ มือพวกข้ากำลังจะเปื้อนเลือดเจ้าอยู่นี่ไง” “ช้าก่อน ข้าไม่รู้จักพวกเข้า อีกอย่างเราไม่ได้มีเรื่องบาดหมางกัน” “ถูกต้อง เพียงแค่ตอนนี้ มีคนสั่งให้พวกข้ากวาดล้าง พวกมีความรู้ โดยเฉพาะบุรุษที่ท่าทางเหมือนแพทย์ หรือ อาจารย์เช่นเจ้า”คนที่กล่าวช่างไร้เหตุผลยิ่ง และนั่นก็ทำให้เผยอันกั๋วเตรียมของบางสิ่งที่พักติดตัว เพื่อใช้ถ่วงเวลาในการหลบหนี ชายหนุ่มส่งสัญญาณให้คนขับรถม้า เพื
ตัวละคร เซียวเจ๋อ บุตรชายคนโต(แฝดพี่) ของสวีหรันเฟย เซียวจ้าน บุตรชายคนเล็ก(แฝดน้อง) ของสวีหรันเฟย เผยอันกั๋ว ลูกชายแม่ทัพใหญ่ หลินซีโม่ แม่ทัพหญิงตอนพิเศษ โฉมงามของท่านแม่ทัพ ชายหนุ่มกำลังต้องใช้ความคิดอย่างหนัก นี่เขาต้องแต่งงานกับสตรีใจร้ายและรูปร่างราวกับบุรุษ เนื้อหนังก็แข็งไปทุกส่วน หาความนุ่มนิ่มไม่พบ แล้วยังชอบใช้ชีวิตกลางดินกลางทราย มีทหารอยู่ในมือหลายหมื่นชีวิตเช่นนั้นจริงๆ หรือ ชีวิตนี้นับแต่ได้พบแม่เลี้ยง เผยอันกั๋วก็ตั้งใจจะศึกษาเรื่องอาหาร สมุนไพร จวบจนได้ตั้งสำนักศึกษาอย่างสันโดนบนภูเขา หากสุดท้ายบิดามีคำสั่งให้เข้าเมือง เพื่อไปสมรสพระราชทานกับสตรีคนนั้น ที่เขารู้เพียงว่า นางคือแม่ทัพหญิง เมืองนอกด้าน ก่อนหน้านั้น เผยอันกั๋วได้ สวีหรันเฟย ดูแลเขา และนั่นทำให้เขาอยากใช้ชีวิตเช่นนาง คอยช่วยเหลือผู้คน พร้อมมีความสุขกับเรื่องเรียบง่าย ส่วนบิดาบุญธรรม ก็ไม่ต่างจากบิดาแท้ๆ ของเขา ทั้งคู่ต่างอยากให้เผยอันกั๋ว มีความรู้ความสามารถทางด้านทหาร ด้วยจะเป็นกำลังหลักในการปกป้องบ้านเมือง ทว่าเมื่อเขาเลือกใช้ชีวิตอย
บทส่งท้าย สามเดือนผ่านไป เซียวเหิงจิ้นเข้ามาดูคนงามของเขาสองหนแล้ว และสั่งให้ซานซือเป็นธุระเรื่องทำความสะอาดรอบๆ เรือนรับรองแห่งนี้ ซึ่งอยู่ในสถานที่คนนอกไม่อาจเข้ามาถึงได้ง่ายๆ โดยที่เซียวเหิงจิ้นได้เตรียมการไว้ตั้งแต่เขาฟื้นออกมาจากหลุมศพ มันแปลกประหลาดไปทั้งหมดนั่นแหละ แต่จะว่าไปแล้ว บุรุษผู้นี้ ไม่ว่าช่วงเวลาที่หายใจ หรืออยู่ในหลุมศพ ฝ่ายเขาก็เอาแต่คิดเรื่องสวีหรันเฟย แม้ปากจะร้าย แกล้งใช้คำขู่สารพัด หากเนื้อแท้ในใจเซียวเหิงจิ้นไม่เคยที่จะโกรธแค้นต่อนาง นั่นเป็นเพราะเขารู้ว่า ชีวิตของสวีหรันเฟยตั้งแต่เกิด จนต้องมารับใช้บิดาทำงานสกปรก เพื่อเป็นที่สนใจของรัชทายาทนั้น ก็เพื่อช่วยมารดา และน้องชายให้อยู่รอดปลอดภัย “ทั้งรองแม่ทัพเผย และขุนนางเจิ้น ทั้งคู่นั้นให้รออยู่ด้านนอก ข้าไม่อนุญาต ห้ามเดินเผ่นผ่านเด็ดขาด” “เอ่อ แล้วคุณชายน้อยอันกั๋วละขอรับ เรียกร้องจะมาหาชินอ๋อง และแม่นางสวีตลอดเลย” “เฮ้อ... เด็กอ้วนคนนี้ คงถูกตามใจจนเคยตัว เอาล่ะให้เขาเข้ามาได้ แต่ข้าจะจับตาดูตลอด และบอกว่า เขามีเวลาเพียงชั่วหนึ่งก้านธูปดับที่จะพบภรรยาข้า” เซี
ตัวร้ายที่สุดย่อมเป็นท่าน สิบห้าวันต่อมา ณ ป้อมไม้ดำ สวีหรันเฟยรู้ว่าอาการของเซียวตันเหวินหนักหนาพอสมควร ด้วยข้อมือเขาขาดซึ่งเกิดจากการถูกผู้ติดเชื้อกัด จากนั้นเพื่อปกป้องไม่ให้ตนต้องกลายเป็นผีดิบ เขาเลยตัดมือตนทิ้งทันที ทว่าตอนแรกมีการรักษาที่ไม่ถูกต้องทำให้เขาเกือบเอาชีวิตไม่รอด กระทั่งได้สวีหรันเฟยช่วยเหลือ และสิ่งที่น่าประหลาดใจ สวีหรันเฟยไม่ใช่แค่เชี่ยวชาญสมุนไพร แต่การรักษาแผล และเย็บแผลเขาก็ทำได้ดี ทั้งหมดคือความชำนาญจากการเป็นแพทย์โลกเดิม “เสี่ยวเฟย ข้านึกไม่ถึงว่า สุดท้ายก็เป็นเจ้าที่ดึงข้าพ้นจากมือพญายม” “กล่าวเกินไปแล้ว ข้าอยากเป็นหมอ มากกว่ามีฉายาว่าโอสถพิษ เรื่องนี้รัชทายาทสมควรรู้” และในยามนี้ ซานซือเข้ามาในป้อม ทำหน้าที่ช่วยสวีหรันเฟยเนื่องจากข้างใน แพทย์ไม่เพียงพอ อีกทั้งพวกเขาไม่รอบรู้เท่าซานซือที่ติดตามสวีหรันเฟยมานาน ในการรักษารัชทายาท รวมถึงคนอื่นๆ ซึ่งมีอาการบาดเจ็บ ซึ่งสวีหรันเฟยมีสมุนไพรดี อีกทั้งนางให้คำแนะนำในการทำความสะอาดแผล ฆ่าเชื้อด้วยสุรา อีกทั้งการเย็บแผลด้วยไหมรวมถึงการใช้ไฟสำหรับปิดปากแผลเพื่
กองทัพผีดิบ ยามนั้นมีสายตาของผู้ติดตาม และองครักษ์คนสนิทเตรียมจะทักทวง แต่สวีหรันเฟยก็มือเร็วรีบยื่นมือไปรับป้ายคำสั่ง พร้อมใช้เข็มเงินฝังที่ลำคอของเซียวตันเหวิน “แค่ป้ายยังไม่พอ อ๋องเหวินต้องบอกพวกเขาให้เคารพข้าด้วย” “นับแต่นี้ คุณชายรองฮั่ว จะเป็นหมอประจำตัวข้า สิ่งที่ใดที่เขาทำย่อมเป็นข้าสนับสนุน” กล่าวจบ จู่ๆ เซียวตันเหวินก็ค่อยๆ อ่อนแรงลง เผยอันกั๋วเป็นเด็กอยากรู้อยากเห็น แต่ไม่ใช่คนดื้อรั้น หรือชอบสร้างปัญหา ทว่าหนนี้ เขาได้ยินเสียงร้องโหยหวน และรู้ว่ามีการบุกรุกของบางสิ่งที่ทำให้เขานอนไม่รับ และเผยอันกั๋วมีซางจูคอยดูแลอยู่ด้วย รวมถึงหน่วยคุ้มกันที่บิดาเตรียมไว้ให้ “พี่จูจู ข้าอยากไปดูตรงนั้นสักหน่อย” “คุณชายน้อย อันตรายอยู่นะขอรับ ตอนนี้จวนจะได้เวลาออกนอกเมือง ไปซ่อนตัวแล้ว” “แต่ข้าเห็นว่ามีหนูวิ่งไปตรงนั้น และก็ได้ยินเสียงคนร้องด้วย” ซางจูไม่อยากตามใจ แต่เขาก็ได้ยินอย่างที่เด็กชายบอก “ให้พี่ไปสำรวจก่อน คุณชายน้อยรออยู่สักประเดี๋ยว”กลาวจบซางจูก็พุ่งตัวไปอย่างเร็ว คนผู้นี้ติดตามเยว่ซูหั่วมาหลายปี และเขาก็พอ
“เสี่ยวเฟย ไม่ช้าก็เร็วทุกคนต้องอยู่ใต้แทบเท้าข้า ส่วนเจ้า หากทำตัวดี ข้าจะโอกาสรับใช้อย่างใกล้ชิด” คิ้วโก่งเรียวสวยเลิกขึ้น ก่อนที่สวีหรันเฟยจะถามอีกฝ่าย “อ๋องเหวิน มั่นใจหรือว่าตำแหน่งรัชทายาทของท่านยังจะอยู่ในมือต่อไป หากข้าคาดการณ์ไม่ผิด ที่ท่านออกจากเมืองหลวง และใช้วิธีแสนสกปรกก่อตั้งทัพผีดิบขึ้นมาอีกครั้ง ก็เพราะจะใช้เป็นเครื่องมือ ในการบีบให้มีการเปลี่ยนฮ่องเต้องค์ใหม่ และเมื่อท่านแจ้งใจว่า เผยอี้ฮุ่ย ได้รับคำสั่งให้ปกป้องบ้านเมือง และกลับไปขึ้นตรงต่อฮ่องเต้ ตัวท่านก็ร้อนใจหนัก จนทำเรื่องเสียหายมากมาย อีกทั้งตอนนี้ยัง...พลาดพลั้งจนพาตัวเองไปถูกกัด สุดท้ายถึงขั้นต้องตัดมือข้างหนึ่งทิ้ง” เรื่องที่เขาถูกกัด และตัดมือ สาเหตุที่แท้จริงถูกเก็บไว้เป็นความลับ แล้วเหตุใดสวีหรันเฟยถึงล่วงรู้ได้ “เสี่ยวเฟย ใครบอกเรื่องนี้กับเจ้า... เป็นสตรีโง่เขลาหลิวเสี้ยนใช่หรือไม่” “สตรีของท่านไม่ได้มีความสามารถมากนัก นางได้แต่ใช้คนทำเรื่องบัดซบ จับตัวผู้อื่น ไปทรมาน และยัง...คิดจะกำจัดทายาทของท่านด้วย เรื่องนี้มีผู้ใดรายงานแล้วหรือไม่” เซียวตันเหวินเครีย
หากเป็นผู้อื่นคงกลัวเหล่าผีดิบจะออกมาจากที่ซ่อน แต่คนที่มาจากโลกคู่ขนาน ย่อมประเมินสถานการณ์ได้ และยามนี้เหล่าผีดิบ ไร้จิตวิญญาณและสิ่งที่นางได้ยินคือความคิดในห้วงสุดท้าย ผสมปนเปกับสิ่งที่พวกมันสำนึกได้คือความหิว อยากจะกินอยู่ตลอดเวลา นั่นจึงทำให้กัดทุกสิ่งทุกอย่างที่ขวางหน้า สวีหรันเฟยขี่ม้าตัวโต และหยุดอยู่หน้าประตูที่ป้องกันแน่นหนา อีกทั้งมีหลายชั้น ป้อมไม้ดำเซียวตันเหวินออกแบบไว้นานแล้ว และสร้างขึ้นตั้งแต่เขายังเยาว์วัย “ข้าต้องการเจรจากับรัชทายาท” สวีหรันเฟยแจ้งความประสงค์ เกิดความเงียบขึ้นชั่วขณะ ก่อนที่ประตูบานเล็กจะเปิดต้อนรับสวีหรันเฟย “มีคำสั่งจากรัชทายาท ข้างในนี้ต้อนรับเพียงแค่คุณหนูร้องสวีเท่านั้น!” ซานซือที่ขี่ม้าตามหลังมา เดือดขึ้น เขาดูแลสตรีผู้นี้มาตั้งแต่เยาว์วัย และรักสวีหรันเฟยมากกว่าชีวิตของตน “นายหญิงน้อยรัชทายาทปลิ้นปล้อน และไว้ใจไม่ได้ เมื่อก่อนข้าเตือนท่านหลายครั้งหลายหน แต่นี่จะเป็นอีกครั้งที่ข้าขอย้ำให้แน่ชัด คนผู้นี้ไร้สัจจะ และยังสร้างเรื่องโป้ปดท่านเสมอ” สวีหรันเฟยมองซานซือ บ่าวผู้นี้จงรักภักดีต่อนาง
เผชิญหน้ากับอดีตคนรัก สวีหรันเฟยก้าวออกมายืนนอกกระโจม นางพบทหารหลายคนที่กำลังเตรียมเดินทางไปช่วยที่ด่านหน้า และซานซือก็อยู่บริเวณนั้นด้วย“นายหญิงน้อย ยามนี้อาเจี้ยนส่งข่าวมา เมืองเผิงปิดแล้ว ห้ามผู้ใดเข้าออก และรอบๆ มีดิบป้วนเปี้ยนไปมา” “เวลาไม่กี่คืน เหตุใด เชื้อร้ายถึงแพร่เร็วอย่างนี้” ซานซือสูดลมหายใจลึก และตอบกลับ “ความจริง พวกผีดิบมากับขบวนของพระชายาหลิว อีกอย่าง...อาเจี้ยนมาจากเมืองหลวง เคยเล่าว่ามีคนตายแล้วฟื้น ลุกขึ้นมากินของดิบๆ และกัดซากศพสัตว์ที่ตายแล้ว” สวีหรันเฟยหนักใจอย่างที่สุด นางคิดถึงโรคที่จากมาเชื้อร้ายที่ทำให้ซากศพฟื้นชีวิต และจุดจบของผีดิบเหล่านี้คือ ต้องตัดหัวและเผาร่าง ส่วนทุกคนหากอย่างมีชีวิตรอดก็ห้ามถูกกัด หรือถูกผีดิบทำร้ายจนเกิดแผล “คนตายแล้วฟื้น ยามนี้ยังมียารักษา เราแค่ป้องกันไม่ให้ได้บาดเจ็บ ห้ามได้แผลที่เกิดจากผีดิบเหล่านั้น นี่คือทางรอดที่ง่ายที่สุด และต้องกำจัดพื้นที่ของพวกมันเอาไว้” “รองแม่ทัพเผย และใต้เท้าเจิ้น ได้เตรียมการเรื่องนี้อย่างเร่งด่วน พวกเขาเตรียมล่อมันไปที่สุสานใต้ดิน และขังเอาไว้ในนั้น”