บทที่ 9

ของที่ขนมานำมาไว้ที่ห้องโถง เมื่อชาวบ้านเข้ามาภายในเรือนก็ต้องตกตะลึงกับความกว้างขวางภายใน และห้องนอนที่มีมากถึงห้าห้องนอน

ซูมี่นำของไปเก็บไว้ที่ห้องของนาง เมื่อเดินออกมาชาวบ้านก็เดินชมเรือนเสร็จแล้ว นางเห็นมารดายืนคุยอยู่กับท่านป้าฝูก็เลยเดินเข้าไปหา

"มี่เออร์มาพอดี ป้าฝูถามแม่เรื่องหมั้นหมายของเจ้า" จางกุ้ยเมื่อเห็นบุตรสาวส่งสายตาให้จึงได้หันไปปฏิเสธป้าฝูที่ต้องการจะหาคู่หมั้นคนใหม่ให้ซูมี่

เมื่อส่งชาวบ้านกลับไปหมดแล้ว ซูมี่นางก็เริ่มนำของออกมาใช้แต่เพียงภายในห้องนอนของนางและบิดามารดาก่อน เพราะยังมีคนงานและชาวบ้านที่ยังมาทำงานอยู่ ของในเรือนจึงยังนำออกมาไม่ได้

สองเดือนต่อมาเรือนข้างกับห้องพักคนงานก็เสร็จลง จางกุ้ยที่จ่ายเงินครั้งสุดท้ายให้กับฉินโกวก็อดที่จะเสียดายมิได้ เพราะว่าค่าสร้างเรือนก็หมดไปถึงหนึ่งร้อยห้าสิบตำลึงทอง

"ท่านแม่ หากท่านอยากมีเงินเพิ่มก็ให้ท่านพ่อนำโสมไปขายอีกดีหรือไม่เจ้าคะ"

"ไม่ได้ ไม่ได้ จะมีผู้ใดโชคดีพบโสมปีหนึ่งสองสามครั้ง" ต้าหลางโบกมืออย่างไม่เห็นด้วย

"เช่นนั้นก็หาคนงาน เพื่อปลูกผัก สมุนไพรขายเถิดเจ้าค่ะ" ต้าหลางกับจางกุ้ยพยักหน้าอย่างเห็นด้วย

แต่ความกังวลใหม่ก็เข้ามา หากจะจ้างคนในหมู่บ้านก็กลัวจะล่วงรู้ความลับของบุตรสาวตน 

"เช่นนั้นซื้อทาสดีหรือไม่เจ้าคะ" ยังไงก็มีสัญญาซื้อขายตัว คนพวกนั้นคงไม่กล้าทรยศครอบครัวนางแน่

"เอาตามที่มี่เออร์ว่าก็แล้วกัน" ทั้งหมดจึงแยกย้ายไปพักผ่อน

ซูมี่นางจึงได้เข้าไปภายในมิติ และพบว่าเป่าเปาบินเข้ามาหานางอย่างรวดเร็ว

"นายหญิง บึงน้ำใช้รักษาโรคต่างๆได้แล้วเจ้าค่ะ" เป่าเปาบินวนรอบตัวซูมี่อย่างมีความสุข

ซูมี่ขมวดคิ้วอย่างงุนงง เพราะนางไม่รู้ว่านางไปช่วยเหลือคนมากถึงห้าสิบคนตอนไหน เป่าเปาที่เหมือนจะล่วงรู้ความคิด จึงบอกเรื่องที่ครอบครัวนางยอมให้ชาวบ้านเข้ามาทำงานที่เรือน และยังทำอาหารมากมายให้ชาวบ้านได้กิน จนบางคนเริ่มมีเนื้อมีหนังเพิ่มขึ้น

"เช่นนั้นคงอีกไปนานแล้วที่ข้าจะเข้าไปในป่าได้" ซูมี่มองไปที่ป่าแล้วยิ้มออกมา เมื่อนึกถึงสมบัติด้านในที่รอให้นางเข้าไปเก็บ

เป่าเปาบินตามซูมี่ไปที่บึงน้ำ เป่าเปานางให้ซูมี่ลงไปอาบน้ำเพื่อล้างสารพิษที่ตัวของนาง เหมือนเป็นการเปลี่ยนไขกระดูก

"เช่นนั้น ผิวและใบหน้าของข้าจะงดงามขึ้นใช่หรือไม่" ซูมี่เอ่ยถามอย่างสงสัย เพราะนางนึกถึงนิยายที่เคยได้อ่าน

"เป็นเช่นนั้นเจ้าค่ะ"

"เช่นนั้นเอาไว้ก่อน ข้าเพียงสิบสามหนาว หากเกิดความเปลี่ยนแปลงมากไปคนอื่นจะสงสัยเอาได้"

เมื่อได้ยินคำของซูมี่ เป่าเปากพยักหน้าอย่างเห็นด้วย ก่อนจะบอกให้นำน้ำใบบึงไปใช้ดื่มกินที่เรือนด้านนอก เพื่อให้ร่างกายค่อยๆเกิดการเปลี่ยนแปลงและยังช่วยให้ร่างกายแข็งแรงขึ้นด้วย

ซูมี่ส่ายหัวอย่างไม่อยากจะเชื่อ เพราะนางเรียนหมอมา เช่นนั้นก็ไม่ต้องมียาบำรุงแล้ว วิตามินที่นางนำมาจากภพที่แล้วมากมายสงสัยคงได้ทิ้งไว้ภายในมิติแล้ว

แต่ซูมี่นางก็ยังนำน้ำวิเศษออกมาใส่โอ่งสำหรับทำอาหารและต้มน้ำชาไว้ โดยนางยังบอกมารดาด้วยตามที่เป่าเปาแนะนำ จางกุ้ยจึงลองต้มน้ำชงชาให้ต้าหลางที่ทำงานหนักมาทั้งวันได้ดื่มทันที

"เป็นเช่นใดบ้างเจ้าคะท่านพี่" จางกุ้ยจ้องมองหนูทดลองที่ดื่มเป็นคนแรก

"อืม รู้สึกสบายตัว ร่างกายที่ปวดเมื่อยก็หายเป็นปลิดทิ้ง" ซูมี่ที่แคลงใจก็รินชามาดื่มด้วยตนเอง

"อืม เป็นเช่นที่ท่านพ่อว่าจริงด้วยเจ้าค่ะ" หากเป่าเปาอยู่ด้วยนางคงได้มองค้อนซูมี่แน่ที่ไม่ยอมเชื่อนาง

วันรุ่งขึ้นซูมี่ตามบิดาเข้าไปในเมือง นอกจากจะมาเพื่อนำอาหารออกมาด้านนอกแล้ว ซูมี่นางอยากจะไปดูตลาดค้าทาสด้วยเผื่อจะพบคนที่นางถูกใจ

"เป่าเปา ข้าจะไปซื้อคนเจ้าช่วยดูได้หรือไม่" ซูมี่เอ่ยถามเป่าเปาโดยใช้จิตสื่อสาร เพราะครั้งที่แล้วเป่าเปาสอนนางให้ทำเช่นนี้ โดยไม่ต้องวาปเข้ามาหานางแล้วออกไปแล้ววาปเข้ามาใหม่ให้ปวดหัว

"ได้เจ้าค่ะ" เมื่อได้รับการยืนยันจากเป่าเปาแล้ว เรื่องซื้อคนจึงเป็นเรื่องที่ง่ายขึ้น

เมื่อถึงตลาดค้าทาส ต้าหลางนำรถม้าไปจอดที่ฝากรถม้า แล้วเดินนำบุตรสาวเข้าไปภายในตลาด สองข้างทางนอกจะทำเป็นห้องด้านหน้าเพื่อรองรับลูกค้าแล้ว ยังมีเพิงที่ทำขึ้นง่ายๆและมีนายหน้ายืนคุมทาสที่นั่งลงอย่างหมดหวังที่พื้น

ซูมี่เดินตามบิดา แล้วถอนหายใจ เมื่อนึกถึงอีกภพที่นางจากมา ที่นั่นแบบนี้ไม่มีให้เห็น หากใครอยากจ้างคนก็เพียงเปิดรับสมัคร เพราะความไม่เท่าเทียมของในยุคนี้ทำให้นางอดถอนหายใจไม่ได้

ต้าหลางก็เดินไปเรื่อยๆเพราะเขาก็ไม่รู้จะเข้าไปที่ใดก่อนดี 

"นายหญิงด้านหน้าเจ้าค่ะ" ซูมี่ได้ยินเสียงของเป่าเปาร้องบอกนาง

"นายท่าน คุณหนู ต้องการหาคนหรือไม่ขอรับ" นายหน้าค้าทาสเดินออกมาต้อนรับสองพ่อสอง

"ข้าอยากได้ทาสบุรุษเพื่อไปทำสวน ท่านช่วยพามาให้ข้าได้ดูเสียหน่อย" ต้าหลางแจ้งแก่นายหน้าก่อนที่เขาจะพาทั้งคู่เพื่อเดินไปที่ห้องขัง

ซูมี่ส่ายหน้าอย่างเห็นใจ คนเช่นกันแต่ต้องมาโดนจับขังทั้งที่ไม่มีความผิด หากจะมีเรื่องผิดเรื่องเดียวคือเกิดผิดที่

"นายหญิง ท่านพากลับเรือนให้หมดเลยเจ้าค่ะ" เป่าเปาส่งเสียงร้องบอกนาง เมื่อเห็นนายหน้าพาทาสออกมายี่สิบคนเป่าเปาก็เอ่ยออกมา

"ท่านพ่อ ซื้อทั้งหมดเลยเจ้าค่ะ" ซูมี่กระซิบบอกบิดา ต้าหลางที่ได้ยินก็ตกใจจ้าเบิกตากว้าง

"เช่นนั้นหรือลูก มิเยอะไปหรือ"

"ท่านพ่อซื้อที่ไว้สองร้อยหมู่นะเจ้าค่ะ เป่าเปาบอกข้าว่าทั้งหมดซื่อสัตย์เจ้าค่ะ" 

"อะแฮ่ม มีคนที่ต้องการหรือไม่ขอรับ" นายหน้ากระแอมขึ้นเมื่อเห็นสองพ่อลูกกระซิบกระซาบไม่เลิก

"ข้าซื้อทั้งหมด" นายหน้าเมื่อเห็นว่าต้าหลางจะซื้อทั้งหมดก็ยิ้มกว้างอย่างยินดี ก่อนที่จะพาทั้งคู่ไปทำสัญญาที่ห้องรับรอง