บทที่ 2

"นังหนู เวลาของเจ้าในภพนี้เหลือไม่มากแล้ว" ซูมี่ที่ฝันไป นางได้พบกับคุณยายที่สวมกำไลหยกให้นาง

"คุณยายหมายความว่ายังไงคะ" เธอเอ่ยถามอย่างไม่เข้าใจ

"ข้าให้เจ้าเตรียมตัวสามวัน และจะพาเจ้าย้อนกลับไปที่ที่เจ้าจากมา"

"ไม่ย้อนไปได้ไหมคะ ชีวิตฉันในตอนนี้ดีอยู่แล้วค่ะ" ซูมี่ส่ายหน้าอย่างเอาเป็นเอาตาย เธอไม่อยากกลับไปเจอชายหญิงสารเลวคู่นั้น และไม่อยากจะเป็นนางร้ายอีกด้วย

"ไม่ได้ ฟ้าดินลิขิตมาแล้ว กำไลที่ข้ามอบให้เจ้าอยากได้สิ่งใดไปด้วยก็สามารถใส่ลงไปได้ ข้าช่วยเจ้าได้เท่านี้" พอพูดจบซูมี่ยังไม่ทันได้ถามก็ต้องตื่นเสียก่อนแล้ว

เธอนั่งทบทวนเรื่องต่างๆ ที่เธอฝันไป ในเมื่อเป็นของวิเศษเช่นนั้นก็ลองเสียหน่อย ซูมี่หยิบหนังสือที่หัวเตียงแล้วลองพูดว่า เก็บ หนังสือในมือก็หายไปทันที

ซูมี่ตกตะลึงนิ่งค้าง เพราะเรื่องนี้ไม่คิดว่าจะเป็นไปได้ เธอเพียงจำมาจากเสี่ยวอีที่ชอบเล่าเรื่องในนิยายให้เธอฟัง เมื่อเธอพูดชื่อหนังสือแล้วบอกให้ออกมา หนังสือก็ปรากฏในมือของเธอ เช่นนั้นเรื่องที่คุณยายบอกก็คงเป็นเรื่องจริง

สามวันที่เธอต้องเตรียมตัว ซูมี่นำเงินที่เธอเก็บมาทั้งชีวิต พร้อมทั้งเงินมรดกที่คุณพ่อคุณแม่ในภพนี้ทิ้งไว้ให้

เธอกว้านซื้อของมากมาย สมุนไพร เครื่องมือการแพทย์ทั้งหมด เธอแทบจะไม่ปล่อยให้ขาดไปสักอย่าง เครื่องเรือน เครื่องใช้ ข่าวสาร ของแห้ง แม้แต่ผักและของสดเธอก็ซื้อไปอย่างมากมาย

หากจะถามว่าเยอะมากเพียงใด ของในห้างเธอก็มีแทบจะทุกอย่าง จนเงินที่เธอมีทั้งหมดหายไปราวกับสายน้ำไหล เพราะเธออยู่ที่หอพักแล้วกลัวว่าคนจะสงสัยจึงต้องไปเช่าโกดังเพื่อเก็บของ และเก็บของทั้งหมดเข้าไปในกำไลอีกที

สามวันของซูมี่จึงดูวุ่นวายอย่างมาก เธอมารู้ในวันที่สามว่าเธอสามารถเข้าไปในมิติได้ด้วย ของที่นำเขามาสามารถใช้ได้อย่างไม่รู้หมด กว่าจะรู้ตัวของที่เธอซื้อก็มากมายเสียแล้ว

เมื่อเห็นพื้นที่โล่งกว้างสุดลูกหูลูกตาซูมี่ก็คิดจะเพาะปลูกภายในมิติเช่นนิยายที่นางหาอ่านมาตลอดทั้งสามวัน ก็เป็นเสี่ยวอีที่แนะนำเธออีกเช่นกัน

ซูมี่ที่อยู่ภายในมิติ นางนำเมล็ดผัก ผลไม้ สมุนไพร มาแช่น้ำเพื่อทำการเพาะปลูก แต่น้ำในบึงน้ำก็ทำให้เธอต้องประหลาดใจ เพราะเพียงนำเมล็ดลงไปแช่ไม่นาน เมล็ดผัก สมุนไพรก็มีรากงอกเตรียมลงปลูกได้แล้ว

เธอจึงรู้ได้ทันทีว่าบึงน้ำนี้คือน้ำวิเศษ แต่พอนำมือที่มีแผลที่เธอถูกมีดบาดลงไปแช่ ก็ไม่เกิดอันใดขึ้น

"น้ำในบึงช่วยเพียงเรื่องการเพาะปลูกเจ้าค่ะ นายหญิง" เสียงแหลมเล็กดังขึ้นเบื้องหลังเธอ

"ใคร" ซูมี่มองหาเสียงที่ได้ยินเธอก็หาไม่เจอ

"เป่าเปา อยู่นี่เจ้าค่ะ"

ซูมี่เบิกตากว้างอย่างตกใจเมื่อมีมนุษย์ร่างเล็กเท่าฝ่ามือบินมาอยู่เบื้องหน้าเธอ

"เธอเป็นตัวอะไรเนี่ย" ซูมี่พึมพำเสียงเบา เพราะเธอยังตกใจไม่หาย

"เป่าเปา เป็นผู้ดูแลมิติแห่งนี้ และยังคอยช่วยเหลือนายหญิงด้วยเจ้าค่ะ" เป่าเปาจับชายกระโปรงย่อตัว

"เช่นนั้น เธอทำอะไรได้บ้าง" ซูมี่กอดอกถาม ตัวเล็กเพียงนี้จะทำสิ่งใดได้

"นายหญิง ดูให้ดีดีนะเจ้าค่ะ" เป่าเปาที่เห็นเมล็ดผักที่ซูมี่แช่น้ำไว้

เพียงนางโบกมือ พื้นดินที่ว่างด้านหน้าของซูมี่ก็ถูกปรับปรุงพื้นดินและเมล็ดที่แช่น้ำไว้ก็ถูกหว่านลงไปอย่างเป็นระเบียบ ซูมี่จุ๊ปากอย่างชื่นชม

"เธอเก่งมากจริงๆ เป่าเปา" เป่าเปาที่ได้รับคำชม บินวนรอบตัวซูมี่อย่างดีใจ

"แล้วในมิติแห่งนี้ทำอะไรได้อีกบ้าง" ซูมี่มองไปรอบๆ พื้นที่กว้างอย่างสงสัย

"ของที่นายหญิงนำเข้ามาในครั้งแรกจะคงอยู่เท่าเดิม แม้จะนำออกไปด้านนอกบ้างแล้ว แต่ของสิ่งใหม่ที่นายหญิงนำเข้ามาจะไม่เพิ่มขึ้นเจ้าค่ะ ป่าด้านหลังในตอนนี้นายหญิงยังเข้าไปไม่ได้ แต่ต่อไปที่มิติยกระดับขึ้นนายหญิงจะพบของมีค่ามากมายภายในนั้นเจ้าค่ะ" ซูมี่มองไปที่ป่าตามนิ้วมือของเป่าเปา

"มิติยกระดับ ต้องทำยังไง" ซูมี่หันไปถามเป่าเปาด้วยใบหน้าที่สงสัย

"หากนายหญิงช่วยเหลือคนครบ ห้าสิบครั้ง บึงน้ำจะสามารถรักษาโรคต่างๆ ได้ หนึ่งร้อยครั้งป่าชั้นนอกจะเข้าไปได้ สามร้อยครั้งป่าชั้นในถึงจะเข้าไปได้ ห้าร้อยครั้งป่าชั้นในถึงจะเปิดเจ้าค่ะ"

ซูมี่ยิ้มไม่ออก เธอต้องช่วยเหลือคนมากเพียงนี้เลยหรอกว่าจะเข้าไปหาสมบัติด้านในได้

"เอาไว้ก่อนเหอะ" ซูมี่โบกมือให้เป่าเปา ก่อนที่นางจะฝากให้ช่วยดูแลแปลงเพาะปลูกของเธอ และกลับออกไปด้านนอก

ซูมี่เมื่อกลับมาอยู่ภายในห้องพัก เธอก็ลืมตัวลงนอนที่เตียงอย่างหมดแรง เพราะเรื่องที่เกิดขึ้นในสามวันที่ผ่านมามันเหลือเชื่อเกินกว่าที่เธอจะยอมรับได้

แล้วไหนจะเรื่องของเป่าเปาทูตตัวน้อยที่อยู่ในมิติอีก หากเรื่องนี้ไม่ได้เกิดขึ้นกับเธอแต่มีคนมาเล่าให้ฟัง เธอก็คงทำใจให้เชื่อไม่ลง

"ถึงเวลาแล้วที่เจ้าต้องกลับไป" ซูมี่ที่เผลอหลับไป เธอฝันเห็นทางเดินโล่งๆ ที่มีแต่แสงจ้าแสบตา พร้อมเสียงของคุณยายเจ้าของกำไลเท่านั้น