เปิดหูเปิดตา

ห้างสรรพสินค้าแห่งนี้ดูใหญ่โต หรูหรา มีร้านค้าหลากหลายชนิด ซึ่งล้วนแล้วแต่ มีสินค้าของแบรนด์ดัง ๆ แทบทั้งนั้น ถ้าให้หล่อนมาคนเดียวคงไม่กล้า แม้จะย่างกรายเข้าประตูหรอก ให้ไปหาซื้อสินค้าตามตลาดนัดเสียยังจะดีกว่า

“อุ๊ย! ขะ..ขอโทษค่ะ” หญิงสาวเผลออุทานออกมาเป็นภาษาบ้านเกิด เมื่อจู่ ๆ ก็ เดินชนคนที่อยู่ด้านหน้าเต็ม ๆ เพราะมัวแต่มองรอบ ๆ จนตาลาย ไม่ทันได้มองคนตรงหน้าว่ามีใครเดินอยู่

“เหม่ออะไรของเธออยู่ฮะ..สาวน้อย” เป็นเขานั่นเองตกใจหมดเลย น้ำรินถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก เงยหน้าขึ้นไปสบตากับดวงตาดำใหญ่ หากรีบกลบเกลื่อนสีหน้าให้เป็นปกติแทบจะทันทีเมื่อได้สบตากับแววตาล้อเลียนของเขาเข้า

“หึ ๆ ทำอย่างกับว่า ไม่เคยมาห้างฯ อย่างนั้นล่ะ ที่เมืองไทยก็มีห้างสรรพสินค้าใหญ่ ๆ เยอะแยะนี่ ไม่เคยไปเลยหรือ?” อย่าตอกย้ำได้ไหม ก็แล้วทำไมหรือ? คนอย่างหล่อนจะไม่ค่อยได้เดินห้างฯใหญ่ ๆ เหมือนกับคนอื่นเขามันผิดตรงไหน? หล่อนใช้เงินทุกบาททุกสตางค์อย่างคุ้มค่า จะเข้าห้างฯ ก็ต่อเมื่อต้องไปซื้อของใช้จำเป็นเท่านั้น ถ้าให้พูดกันตามตรงแล้ว 

 การใช้