คำกล่าวลา

“มาแล้วหรือ? นั่งก่อนสิ” หมอสาวลุกขึ้น ส่งยิ้มหวานไปให้ฮิโรยูกิ แต่ก็ต้องชะงักยิ้มไว้เพียงเท่านั้น เมื่อสายตาเหลือบไปเห็น ดวงหน้าสาวไทยร่างเล็กคนนั้นเดินตามมาด้วย ทำเอาหัวใจที่แช่มชื่นเมื่อครู่ กลับหดหู่ขึ้นมาแทนที่ทันที แต่ก็จำต้องฝืนยิ้มให้กับหล่อนแบบแกน ๆ

  ฮิโรยูกิเลื่อนเก้าอี้ตัวที่อยู่ตรงข้ามกับฮานะ ให้น้ำรินนั่ง ออกแรงดึงแขนเรียวเล็กที่ทำท่าทางแข็งขืนนิด ๆ บวกกับใบหน้าตึง ๆ นั่น ราวกับว่าเจ้าหล่อนไม่ต้องการนั่งร่วมโต๊ะกับฮานะกระนั้น อย่าบอกนะว่าหล่อนกำลังหึงเขาอยู่ คิดได้เท่านั้น ก็เล่นเอาชายหนุ่มอดอมยิ้มที่มุมปากอย่างอารมณ์ดีไม่ได้ ทางด้านน้ำริน เมื่อถูกมือใหญ่ฉุดให้นั่งลงข้าง ๆ เขาแล้ว หญิงสาวจึงหันไปส่งสายตาขุ่นเขียวให้กับคนเอาแต่ใจ ขบเม้มริมฝีปากอย่างหมั่นไส้ แต่อีกฝ่ายหารู้สึกผิดไม่ กลับทำระรื่นหน้าตาเฉย

“มีธุระอะไรหรือ?” ชายหนุ่มหนึ่งเดียวในนั้น เอ่ยเสียงเข้มขรึม หลังจากที่พาตัวเองนั่งฝั่งตรงข้ามกับหมอสาวเรียบร้อยแล้ว

“ฉันอยากคุยกับคุณลำพัง..แค่สองคนจะได้ไหม?” ฮานะจำต้องพูดเป็นภาษาถิ่น พอให้เข้าใจแค่สองคนระหว