“อ๊าย! อย่าเข้ามานะ คุณจะทำอะไร ปล่อยนะ ปล่อยเดี๋ยวนี้เลยนะ! ปล่อย..”
“นี่! เธอ! เลิกร้องโวยวายสักทีจะได้มั๊ย!” ทำไมนะ คนอย่างฮิโรยูกิ ต้องมาโดนแปรงขัดห้องน้ำกระหน่ำเอา ๆ ทั้ง ๆ ที่ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน ว่าทำไมเขาถึงไม่จัดการกับหล่อนอย่างเด็ดขาดไปเลย ทำให้ไม่กล้าแม้แต่ จะเข้าใกล้เขาเลยด้วยซ้ำ และทำไมเขาไม่เดินหนีออกไปเสีย เพื่อเป็นการสงบศึกขนาดย่อมนี่ซะ แต่มันไม่ใช่วิสัยของคนอย่างเขานี่นา ที่จะหนีปัญหาใด ๆ ถ้าหากว่ายังไม่ได้สะสางให้เรียบร้อยเสียก่อน เขาเข้ามาเพื่อที่จะเค้นเอาความจริงจากหล่อนไม่ใช่หรือ
ผู้หญิงคนนี้ก็ช่างกระไร ตัวเองแทบจะไม่มีทางสู้อยู่แล้ว ยังทำเป็นอวดเก่งอีก เดี๋ยวเถอะจะทำให้ไม่กล้าแม้แต่จะร้องออกมาเลยคอยดู ชายหนุ่มจึงใช้มือเพียงข้างเดียวรวบท่อนแขนเล็ก ข้างที่ถืออาวุธประทุษร้ายเขาเหยง ๆ ขึ้นเหนือศีรษะกลมมน แล้วใช้ลำตัวที่สูงใหญ่กว่า ออกแรงดันร่างเล็ก เพียงนิดเดียวนั่นหล่อนก็เซแถด ๆ จนหลังชิดกำแพงห้องน้ำ ตรึงร่างของอีกฝ่ายไว้ไม่ให้ขยับเขยื้อนไปไหน หรือทำร้าย ร่างกายเขาได้อีกต่อไป
“หึ! เป็นไงล่ะแม่สาวน้อย อึ้ง“เอ..หรือว่าจะเปลี่ยนใจดี ระหว่างช่วยเธออาบน้ำกับปล่อยให้เธอจัดการตัวเองนี่อันไหนมันจะเร็วกว่ากันนะ”“ไม่นะ! ฉันอาบเองได้ จะ..จริง ๆ นะคะ.. ฉันขอเวลา สิบ..นาที” เสียงอ่อนไปเลยล่ะสิ หึ หึ ช่างน่าสงสาร น่าเวทนาดีแท้ แต่อย่าหวังเลยว่าต่อไปนี้ฉันจะใจดีกับเธออีก อย่าคิดเอาความใส ซื่อของเธอมาล่อหน่อยเลย ฉันไม่ใจอ่อนกับเธอหรอก“เอ้า! นี่ผ้าเช็ดตัวแล้วก็เสื้อผ้าชุดใหม่ รีบ ๆ จัดการซะห้ามให้เกินเวลาที่กำหนด ไม่อย่างนั้นละก็..” ชายหนุ่มหันมาทำตาเจ้าชู้กรุ้มกริ่ม ส่งสายตาหมายมาดมาให้ก่อนจะผลุบหายออกจากห้องน้ำไปอย่างรวดเร็ว เมื่อตั้งสติได้ หญิงสาวรีบวิ่งแผล็วไปกดล็อกประตูห้องน้ำแทบจะทันที ที่ร่างสูงใหญ่หายวับจากอาณาเขตสายตา น้ำรินยืนพิงประตูห้องน้ำ หัวใจเต้นตุบตับ มันรัวเร็วราวกับกลองก็ไม่ปาน ไม่ได้แล้ว ไม่มีเวลามาอ้อยอิ่งแล้ว ถ้าหากขืนชักช้ากว่านี้ มีหวัง..เขาเล่นงานเอาตายแน่น้ำรินใช้เวลาอาบน้ำและเปลี่ยนเสื้อผ้า ในเวลาที่กำหนดอย่างฉิวเฉียด หญิงสาวสูดลมหายใจเข้าปอดลึก ๆ สองสามครั้ง ก่อนจะค่อย ๆ เปิดประตูออกมา โดยลืมที่จะส่องกระจกดูสภาพตั
ท่าทางของเขาในตอนนี้ช่างน่ากลัวเหลือเกิน นัยน์ตาที่มีแววล้อเล่นก่อนหน้านี้หายไปไหน ทำไมตอนนี้ถึงมีแต่ใบหน้าที่แสดงความไม่พอใจ ดูบึ้งตึง และเกรี้ยวกราด สายตาอาฆาตที่ส่งกลับมาทำให้น้ำรินกลัวจนตัวสั่น เขาต้องการของสิ่งนั้นไปเพื่ออะไร ในเมื่อเขาก็ร่ำรวย มีเครื่องเพชรและอัญมณี จนไม่มีที่จะเก็บอยู่แล้ว ทำไมจะต้องมาอยากได้ แหวนเพชรวงเล็ก ๆ แค่วงเดียวนั่นด้วย แล้วแถมตอนนี้เธอก็ไม่รู้ว่ามันอยู่ที่ไหนด้วยซ้ำ หลังจากที่เกิดอุบัติเหตุที่งานแสดงสินค้าของเขาจนต้องเข้าโรงพยาบาล พอรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาอีกที หล่อนก็มาอยู่ที่ญี่ปุ่นนี่แล้ว เสื้อผ้าก็ไม่ใช่ของตัวเอง คงมีแต่ตัวหล่อนเท่านั้นล่ะที่เป็นของตัวเองจนกระทั่งปัจจุบันนี้ ยังไม่รู้เลยว่าเสื้อผ้าที่สวมใส่อยู่นี่เป็นของใครกันแน่“หึ..สงสัยจะต้องรื้อฟื้นความทรงจำ เพื่อทำให้เธอนึกให้ออกว่าเธอเอาของสิ่งนั้นไปไว้ที่ไหน ฮึ..ใช่ไหม เธอคงชอบวิธีการค้นหาของ ของฉันมากเลยสินะ ถึงได้ปากแข็งอยู่อย่างนี้น่ะ”“ฮ๊ะ!ไม่นะ..ฉันไม่ได้ปากแข็ง ไม่ได้โกหก ฉันไม่รู้จริง ๆ นะคะว่า ตอนนี้แหวนนั่นอยู่ที่ไหน” ชายหนุ่มไม่สนใจฟังอะไรทั้งสิ
ภาพตรงหน้าที่สะท้อนกลับมา ในสายตาของฮิโรยูกิแล้ว หล่อนช่างดูเย้ายวน และในขณะเดียวกัน ก็ดูไร้เดียงสา บริสุทธิ์เหลือเกินในตอนนี้ น้ำตาที่ไหลรินลงมาผ่านแก้ม สีแดงระเรื่อ ทำให้ใจของชายหนุ่มอ่อนยวบลง พร้อม ๆ กับอารมณ์ดิบเถื่อนของเขาเมื่อครู่ให้ลดลงได้อย่างไม่น่าเชื่อเขาเล่นแรงเกินไปหรือเปล่านะ ไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อนเลย ทำไมเมื่ออยู่ใกล้หล่อนทีไร เป็นต้องควบคุมตัวเองไม่ได้ไปเสียทุกที ผู้หญิงคนนี้มีอะไรดี ก็แค่หน้าตาใสซื่อ ขาวสะอาดเท่านั้น เพราะอะไรเขาถึงกลายเป็นเหมือนพวกโรคจิต บังคับขู่เข็ญเอากับคนที่ไม่เต็มใจ โดยเฉพาะผู้หญิงหน้าตาธรรมดา ที่ออกดูเชย ๆ อย่างหล่อนด้วย นี่รสนิยมของเขาตกต่ำถึงเพียงนี้แล้วหรือ เท่าที่ผ่านมา ผู้หญิงทุกคนของเขาล้วนแล้วแต่สวย ๆ รวย ๆ หรือไม่ก็เป็นคนในวงการด้วยซ้ำ แล้วก็ได้มาด้วยความเต็มใจ ไม่ต้องใช้เล่ห์กล หลอกลวงเอาสารพัดอย่างนี้ ทำไมในหัวสมองของเขาถึงมีแต่ดวงหน้าขาวใสตลอดเลยนะ บ้าเอ๊ย!“น้ำริน เอ่อ..คือ..” ฮิโรยูกิ เอื้อมมือไปแตะที่ข้อศอกบางเบา ไม่มีคำพูดใด ๆ หลุดออกมาจากปากเล็กบาง หญิงสาวเซถอยหลังเล็กน้อย อย่างขวัญเสีย ร่างของหล่อนเก
เจ็บจัง..ความรู้สึกเจ็บที่หัวจี๊ด ๆ เหมือนมีใครเอาอะไรมาดึง ทำให้รู้สึกตึง ๆ ตื้อ ๆ อย่างไรไม่รู้ น้ำรินค่อย ๆ ปรือตาขึ้นทีละน้อย หล่อนได้ยินเสียงใครบางคนคุยกันแว่วมากระทบในโสตประสาทคนที่นอนหลับอยู่บนเตียงเล็กแคบ พยายามลืมตาขึ้น แสงสว่างจากดวงไฟบนเพดานห้องทำให้หล่อนต้องหลับตาลงไปอีกครั้ง ก่อนจะเปิดเปลือกตาขึ้นมาใหม่ จึงได้เห็นเงาราง ๆ ของบุรุษสวมชุด คุ้นตาที่หล่อนเคยเห็นจนชินแล้วในอดีตที่ผ่านมา เสื้อกาวน์สีขาวสะอาดรวมทั้งสตรีที่สวมชุดสีเดียวกัน กำลังเก็บอุปกรณ์กลับเข้าที่ก่อนจะหันมายังหล่อน“ไม่เป็นไรแล้วนะครับ แผลเย็บที่ศีรษะแห้งสนิทดี หมอตัดไหมให้แล้ว ส่วนที่ข้อมือ ก็ไม่มีปัญหาเช่นกันอีกวันสองวันก็สามารถโดนน้ำได้ เอาละครับเรียบร้อยแล้ว งั้นผมขอตัวก่อน..หายไว ๆ นะครับ” คุณหมอหน้าตาท่าทางใจดี รูปร่างสูงโปร่งแต่งกายขาวสะอาด เดินลับหายไปกับมุมห้อง พร้อม ๆ กับพยาบาลสาวแสนสวย“ตื่นดีแล้วใช่ไหมครับ เดี๋ยวผมจะพาคุณกลับไปที่ห้องพัก นะครับ” ใครอีกล่ะ น่าจะเป็นเจ้าหน้าที่เปลสินะ อ๊ะ! นี่เราอยู่ห้องฉุกเฉิน ไม่ใช่ห้องผ่าตัดหรอกหรือ จำได้ว่า ครั้งสุดท
กริ๊ง..กริ๊ง.. เสียงโทรศัพท์มือถือ ดังรบกวนความคิด จนต้องลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง ก่อนจะสอดมือเข้าไปหยิบมันในเสื้อสูท มือถือรุ่นล่าสุดกรีดร้องเรียกให้เจ้าของรับมัน ชั่ววินาทีเสียงร้องนั้นก็หายเงียบไปเมื่อมือใหญ่กดเพื่อรับสายปลายทางโดยอัตโนมัติ“ฮัลโหล”“ยังจำกันได้หรือเปล่าคะ? ไม่น่าเชื่อเลยว่า แม้วันเวลาจะผ่านไป กี่ต่อกี่ปี คุณก็ยังใช้เบอร์เดิมอยู่” น้ำเสียงคุ้นหูที่ทำเอาชายหนุ่มถึงกับ กัดกรามกรอด เผลอกำโทรศัพท์ในมือแน่น โดยไม่รู้ตัว น้ำเสียงจากปลายสาย ยังเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลง มันยังคงพลิ้วหวานราวกับว่า มันจะสามารถบาดลงบนหัวใจได้ก็ไม่ปาน“ฉันจะกลับมาแล้วนะคะ ความฝันของฉันเป็นจริงแล้วล่ะ ฉันได้เป็นหมออย่างที่ตั้งใจ อีกสักสองวันจะบินกลับไปหานะ คุณยังรอฉันอยู่ใช่ไหมคะ? เพราะว่า..ยังไง คุณก็เป็น..ฮีโร่ในใจของฉันเสมอ” เสียงจากปลายสายยังคงพูดต่อไป แต่ทางฝ่ายชายหนุ่มกลับรู้สึกเฉยชา เรื่องราวในอดีตมันกำลังผุดขึ้นมาให้เขากลับมานึกถึง เมื่อครั้งที่ยังเป็นวัยรุ่นหนุ่มสาว เขาพบรักกับหญิงสาว ที่เป็นเพื่อนร่วมชั้นเรียน หล่อนเป็นผู้หญิงที่เพี
ฮิโรยูกิ รู้สึกแปลกใจตัวเองเหลือเกิน ที่ปกติแล้วเรื่องแค่นี้เขาสามารถให้ลูกน้องสืบหามาได้อย่างง่ายดาย ทุกอย่างก็จบ ปกติแล้วเขาไม่ชอบที่จะบังคับขู่เข็ญใครโดยเฉพาะผู้หญิงที่ไร้ทางสู้อย่างหล่อนนักหรอก และไม่เคยที่จะต้องมาเล่นล่อเอาเถิดแบบนี้มาก่อน ส่วนมากแล้วเขาจะสั่งให้ลูกน้องจัดการ ทุกเรื่องที่เขาอยากรู้แล้วก็จะกระจ่างขึ้นมาในไม่ช้า ชายหนุ่มไม่ชอบที่จะสนใจหรือใส่ใจผู้หญิงคนไหนมากนัก ส่วนมากก็เป็นเพียงความสัมพันธ์ฉาบฉวยซึ่งทางฝ่ายผู้หญิงเองก็เต็มใจ แล้วก็เลิกราไปเองหากเขาให้พอสมควรกับที่หล่อนต้องการ และตัวเขาเองก็ค่อนข้างจะรำคาญใจเมื่อมีผู้หญิงมาอยู่ใกล้ ๆ นานเกินสองชั่วโมง แต่ทำไม..กับผู้หญิงที่หน้าตาธรรมดา ไม่มีอะไรที่จะสามารถมาเทียบได้กับผู้หญิงที่เขาเคยควงอยู่เลยสักคน ไม่มีอะไรดึงดูด พอที่จะให้เขาได้สนใจ กลับมาทำให้เขาต้องมากังวลอยู่เรื่อย ๆ ทำไมเขาไม่ใช้นักสืบ เพื่อเสาะหาเรื่องที่เขาต้องการอยากรู้ เมื่อได้แล้วก็ปล่อยหล่อนไปหรือไม่ก็ลงโทษหล่อนให้สาสมหากว่าหล่อนขโมยของไปจริงจัดการหล่อนให้หายจากไป ไปให้พ้น จากชีวิตของเขาเหมือนที่เคยทำมาแล้วกับหญิงอื่น หรือแค่ปล่
“ไม่! ฉันไม่ไปกับพวกคุณหรอก จะพาฉันไปไหน ปล่อยนะ!” หญิงสาวร่างเล็กบอบบาง พยายามขืนตัวไว้สุดกำลัง ร่างบางถอยกรูด จนเกร็งไปหมด ทำไมแถวนี้ถึงไม่มีคนเดินผ่านไปมาบ้างเลยนะ ดังนั้นจึงเป็นการง่ายในการฉุดกระชากลากดึงให้หล่อนเดินตามไปตลอดทางแคบ ๆ นั้น“ได้โปรดเถอะ ปล่อยฉันไปเถอะนะ โอ๊ย! ฉันเจ็บ” น้ำรินเจ็บจนน้ำตาแทบไหลรินออกมา เมื่อหนึ่งในสองชายวัยฉกรรจ์บีบที่ข้อมือของหล่อนอย่างหนักออกแรงลากจนหล่อนเริ่มเจ็บแผลที่แขนขึ้นมาอีกแล้ว ทั้ง ๆ ที่เพิ่งจะทำแผลไปหมาด ๆ เมื่อตอนกลางวันนี้เอง“ถ้าเดินตามมาดี ๆ ตั้งแต่แรกก็ไม่ต้องเจ็บตัวแล้ว หึ ๆ”“ลูกพี่..เราเจอสาวหน้าใหม่มาแน่ะ เป็นสาวเอเชียเสียด้วย น่าจะเป็นสาวไทยนะ”ฮ๊ะ! ที่นี่มันที่ไหน ห้องใต้ดินที่ดูสกปรก ส่งกลิ่นเหม็นอับคละคลุ้งไปหมด คนพวกนี้อยู่ได้ยังไงกัน แล้วพวกมันจับตัวหล่อนมาเพื่ออะไร อย่าบอกนะว่าเธอโชคร้ายถึงขนาดว่าถูกจับตัวมาขาย!“อืมห์ เยี่ยมมาก พวกแกทำงานได้ดีมาก แต่..ไก่หลงตัวนี้ดูท่าทางยังกลัว ๆ อยู่นะ ไม่เต็มใจหรือไงจ๊ะน้องสาว” ผู้ชายวั
“เอ่อ..คุณน้ำริน ต้องกลับแล้ว ลุกขึ้นเถอะ” ได้ผล หญิงสาวที่เอาแต่ก้มหน้าร้องไห้สะอึกสะอื้นเมื่อครู่ยอมเงยหน้า ใบหน้าที่เปื้อนด้วยหยดน้ำตา แหงนมองไปยังบอดี้การ์ดหนุ่มอย่างหวาด ๆ ใบหน้าขาวใสบัดนี้เต็มไปด้วยคราบน้ำตา ดวงตาดำขลับที่เคยไหวระริกแลดูมีชีวิตชีวา เวลานี้กลับกลายเป็นสีแดงไปเสียแล้ว นัยน์ตาดูเศร้าสร้อยแสดงความอ่อนแอ ออกมาทางสายตา ช่างน่าสงสารและน่าเห็นใจเหลือเกิน ทำเอาทานากะ ใจอ่อนยวบไปเลยทีเดียว“พาไปไหน? ไปหาเจ้านายของคุณน่ะหรือ?” น้ำเสียงแหบพร่า เอ่ยออกมาอย่างยากลำบาก“..........” บอดี้การ์ดหนุ่มเพียงแต่พยักหน้า ไม่เอ่ยอะไรออกมา“แล้วคราวนี้ฉันจะถูกทำโทษไหม? ..ทานากะ เขาจะฆ่าฉันมั้ย?”“คงไม่ถึงขนาดนั้นหรอกครับ วางใจเถอะ คุณรีบเอ่อ..แต่งตัวให้เข้าที่เข้าทาง แล้วออกไปจากที่นี่กันดีกว่า” น้ำรินลืมตัวไปชั่วขณะ ใช่สินะ ลืมไปเสียสนิทเลย นี่หล่อนกำลังอยู่ในสภาพที่เกือบโป๊ต่อหน้าคนอื่นอีกแล้ว หญิงสาวรีบกลัดกระดุมเสื้อให้เข้าที่ ซึ่งก็ไม่ได้เรียบร้อยเท่าใดนัก เพราะกระดุมเม็ดแรกมันขาดกระเด็นไปไหนแ