ตอนที่ 4

อาการคนจะคลั่งรัก

Writer : Aile'N

ตอนที่ 4

"อะ" ดอกไม้ช่อโตถูกยื่นมาตรงหน้าด้วยฝีมือของชนินทำพรีนรินทร์ผงะไปเล็กน้อยด้วยความตกใจ เพราะมันช่อกว่าตัวเธออีก 

"หืม? ของใครอะ" เธอทำหน้างง ไม่รู้ว่าใครส่งมาให้ถึงได้เล่นใหญ่ขนาดนี้ 

"ดูเอาเอง หมั่นไส้!"  ชนินเบ้ปากก่อนยัดดอกไม้ช่อใหญ่ใส่อ้อมแขนเพื่อน โชคดีที่น้ำหนักไม่ได้มากมายตามขนาด ไม่อย่างนั้นเธออาจจะหงายหลังล้มตึงได้

'ตั้งใจทำงานนะครับ' 

(ราเชนทร์) 

ข้อความในการ์ดที่แนบมาทำร่างบางยิ้มกว้างจนหน้าบาน ก่อนจะล้วงเอาโทรศัพท์ออกมาถ่ายรูปขอบคุณอัปลงไอจีอย่างอดใจไม่ไหว เธอทิ้งเป็นปริศนาไว้ ไม่ได้แท็กเพราะไม่มีไอจีเขา มีแต่ไลน์เลยตั้งใจว่าจะส่งไปขอบคุณเขาในไลน์ด้วย แต่ชะงักไปก่อนเมื่อได้ยินเสียงเพื่อน 

"ไม่ใช่แค่นี้นะ พ่อหนุ่มในฝันของมึงยังส่งรถฟู้ดทรัคมาเอาใจด้วย จอดอยู่ข้างหน้านู่น" ชนินจีบปากจีบคอด้วยความหมั่นไส้...นี่มันพฤติกรรมของพวกคนคลั่งรักชัดๆ เจอกันวันเดียวเป็นได้ขนาดนี้เชียว...? 

"คุณราเชนทร์น่ะเหรอ" 

"เออ กูแจ้งทีมงานไปแล้วว่ามีป๋าเลี้ยง อยากกินก็ไปต่อแถว ไม่เสิร์ฟเนาะ" บอกเพียงเท่านั้นร่างสูงกว่าก็สบัดหน้าหนีเพราะทนมองไม่ได้ มันอิจฉาตาร้อน! 

พรีนรินทร์ไม่สนใจเพื่อน เธอรีบเดินออกไปดูรถฟู้ดทรัคที่ร่างสูงส่งมาซัพพอร์ตด้วยความตื่นเต้นโดยไม่ยอมวางดอกไม้ช่อโตในมือเลย เธอวานทีมงานแถวนั้นให้ถ่ายรูปเธอที่ยืนยิ้มกอดช่อดอกไม้โดยมีฉากหลังเป็นรถฟู้ดทรัคเพื่ออัปลงไอจีและส่งไลน์ไปขอบคุณร่างสูง ระหว่างนั้นทีมงานต่างก็เข้ามาแซวทั้งขอบคุณเพราะชนินแจ้งว่าแฟนของเธอส่งมาซัพพอร์ต แต่ไม่ได้บอกว่าฝ่ายชายนั้นเป็นใคร 

Preen : (ส่งรูปภาพ)

Preen : (ส่งรูปภาพ)

Preen : ขอบคุณนะคะ

Preen : (ส่งสติกเกอร์แมวเขิน) 

Rachen : ชอบมั้ยครับ 

Preen : ชอบมากค่ะ มีกำลังใจทำงานมากขึ้นเป็นกองเลย ขอบคุณนะคะ 

Rachen : ยินดีครับ ตอนเย็นเจอกันนะ 

Preen : (ส่งสติกเกอร์โอเค) 

หลังคุยกับราเชนทร์ในไลน์แล้ว พรีนก็อัปรูปลงในไอจีส่วนตัว โดยใส่อีโอจิหัวใจใต้รูป ทำผู้คนที่ติดตามอยู่พากันแตกตื่นไม่น้อยเพราะเธอไม่มีข่าวว่าคบใครมานานมากแล้ว แต่นี่เหมือนกำลังอินเลิฟกับใครอยู่ยังไงยังงั้น... 

พรีนรินทร์ถ่ายงานทั้งวันจนถึงเย็น ต่อด้วยอีเว้นต์กลางห้างฯ ในช่วงหัวค่ำ เป็นงานเปิดตัวน้ำหอมคอลเล็กชันใหม่ที่ตัวเธอเป็นพรีเซ็นเตอร์อยู่ การเป็น Sexy Star เบอร์ต้นๆ ทำให้เธอมีแฟนคลับไม่น้อย ทั้งผู้ชายและผู้หญิงเพราะเธอไม่ได้ขายเซ็กซี่ให้เหล่าชายหนุ่มดูเพียงอย่างเดียว ทัศนคติและไลฟ์สไตล์ของเธอที่ถูกนำเสนอผ่านช่องทางโซเชียล บทสัมภาษณ์และรายการต่างๆ ที่ไปออกก็ถูกจริตเพศเดียวกัน กอบโกยความนิยมมาได้ไม่น้อย เวลาออกงานจึงมักจะมีแฟนคลับมาหาอย่างเนืองแน่น 

ส่วนหนึ่งที่ทำให้พรีนรินทร์ได้รับความนิยมก็คือการไม่ถือตัว ไม่ว่าจะไปออกงานหรือบังเอิญเจอแฟนคลับที่ไหนเธอไม่เคยหวงความเป็นส่วนตัว ใครจะเข้ามาพูดคุย ขอลายเซ็นหรือถ่ายรูปก็ได้ทั้งนั้น เวลาออกงานถ้าไม่มีงานต่อเธอมักจะออกมาพูดคุยกับแฟนๆ ที่รออยู่หน้างานเป็นประจำ เช่นเดียวกับวันนี้ขณะที่กำลังพุดคุยกับแฟนๆ ตามปกติ เธอก็ได้ยินเสียงฮือฮาดังขึ้น 

พอหันไปตามสายตาแฟนๆ ก็เห็นร่างสูงเด่นเป็นสง่าของราเชนทร์ยืนถือดอกไม้ช่อโตรออยู่กับผู้จัดการและทีมงานของเธอ เขาไม่เร่งรัดเพียงยืนรอเหมือนคนอื่นๆ ทว่าออร่าความหล่อรวยที่เปล่งออกมาโดยธรรมชาติมันทำให้เขาตกเป็นเป้าสายตาของผู้คนในทันที 

ร่างบางยกยิ้มอ่อน รู้สึกอิจฉาตัวเองขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก คนอะไรมันจะดูดีได้ขนาดนั้น เดินหรือลอยพ่อคุณ นี่มันลูกรักพระเจ้าชัดๆ 

"วี๊ดวิ้ววว~ น้องพรีนมองอะไรเหรอคะ แฟนคลับอยู่ทางนี้ค่าาา" เสียงแฟนๆ โห่แซวขึ้นมาคล้ายว่าจับสังเกตได้ว่าเธอกับผู้ชายหล่อๆ คนนั้นมีซัมติงกันแน่นอน เดาเอาจากโพสต์ในไอจีล่าสุด 

"อุ๊ย ไอ้เราก็นึกว่าเนียน ไม่เนียนเหรอคะ" 

"ไม่เนียนค่าาา" 

ร่างบางรับตบมุกแฟนคลับอย่างอารมณ์ดี ก็แหม มีผู้ชายหล่อๆ มายืนรอพร้อมดอกไม้ช่อใหญ่มันก็อดภูมิใจไม่ได้นี่นา อิจฉาตัวเองรอบที่ล้านแล้วเนี่ย 

"ให้อีก 10 นาทีนะคะ ไม่อยากให้เขารอนาน" เธอบอกแฟนๆ อย่างมีจริต ยอมรับว่าอีกฝ่ายมารอเธอจริงๆ ทำเอาสาวๆ ต่างพากันแอบอิจฉาตาร้อนทั้งหมั่นไส้ไม่น้อย แต่สุดท้ายก็ร่วมยินดีเพราะทั้งคู่นั้นเหมาะสมกันอย่างไม่มีข้อโต้แย้ง 

เมื่อครบสิบนาทีพรีนรินทร์ก็โบกมือลาแฟนคลับแล้วเดินไปหาร่างสูง รับดอกไม้ช่อที่สองของวันนี้มากอดไว้ด้วยรอยยิ้ม ซึ่งก็ถูกแฟนคลับที่ยังไม่ได้ไปไหนลั่นชัตเตอร์แชร์ลงในบัญชีโซเชียลอย่างรวดเร็ว เจ้าของช่อดอกไม้ปริศนาเมื่อตอนกลางวันเลยไม่ใช่ความลับอีกต่อไป 

"เหนื่อยมั้ยครับ" เสียงทุ้มเอ่ยถาม ปอยผมที่ถูกเซ็ตไว้อย่างดีถูกนิ้วเรียวยาวเกลี่ยออกไปจากใบหน้าสวย 

"นิดหน่อยค่ะ" พรีนแทบจะละลายกับความอบอุ่นเหมือนไมโครเวฟของอีกฝ่าย ทั้งๆ ที่รอบข้างมีผู้คนมากมาย เขากลับไม่สงวนท่าทีเลยสักนิด 

"ไปกันเถอะ ผมจองร้านอาหารไว้แล้ว" 

ร่างบางพยักหน้ารับก่อนส่งช่อดอกไม้ให้ชนินเอาไปเก็บให้ท่ามกลางสายตาล้อเลียนของอีกฝ่าย ก่อนจะร่ำลาเพื่อนแล้วเดินตามราเชนทร์มาที่รถของเขาเพื่อไปทานข้าว

เฮ้อ วันนี้จะได้กลับห้องมั้ยนะ...เป็นคนสวยนี่มันลำบากจริงๆ 

"รู้ได้ยังไงคะว่าพรีนชอบทานร้านนี้" เสียงหวานเอ่ยถามอย่างใคร่รู้หลังหย่อนตัวนั่งลงบนเก้าอี้ของโต๊ะวีไอพีในร้านอาหารกึ่งบาร์ร้านประจำที่เธอชอบมา 

"ผมมีสาย" เขาตอบยิ้มๆ ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าสายของเขาคือชนินแน่นอน โดนซื้อตัวไปแล้วสินะ 

"ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าใคร" ร่างบางพึมพำอย่างไม่ถือสา ชอบเสียอีก...ผู้ชายใส่ใจ 

ทั้งสองคนเริ่มสั่งอาหารและไวน์ ระหว่างรอก็นั่งซึมซับบรรยากาศชิลๆ รอบข้างอย่างผ่อนคลาย พรีนรินทร์ที่เหนื่อยมาทั้งวันแอบถอดรองเท้าไว้ใต้โต๊ะที่ถูกบดบังด้วยผ้าปู ก่อนเอนตัวพิงพนักเก้าอี้อย่างเหนื่อยล้า เพราะใส่รองเท้าส้นสูงเป็นเวลานาน ตอนนี้จึงปวดเท้าอย่างไม่ต้องสงสัย แต่ไม่ว่าจะเหนื่อยขนาดไหนเธอก็ยังคงมีความเป็นมืออาชีพ ท่านั่งสบายๆ แต่ยังคงไว้ซึ่งความสง่างาม ต่อให้เหนื่อยแค่ไหนต่อหน้าผู้ชายก็ไม่ปริปากบ่นเลยสักคำ แต่ถ้าอยู่กับเพื่อนก็อีกเรื่อง... 

เวลาผ่านไปหลังจากทานข้าวอิ่มทั้งสองคนก็นั่งพูดคุยไปพร้อมกับดื่มไวน์ใต้แสงเทียนกันต่อ จนเริ่มกรึ่มๆ และบทสนทนาหมดลง ไม่มีใครพูดอะไร เพียงนั่งมองหน้ากันเงียบๆ 

ตาคมจ้องมองคนสวยที่นั่งเท้าคางส่งยิ้มหวานมาให้ ดวงตากลมสวยฉ่ำวาวปรือปรอยลงเล็กน้อยเพราะดื่มไวน์เข้าไปหลายแก้วมองสบตาเขาอย่าง...เชิญชวน ถ้าตีความไม่ผิดน่ะนะ...อันตรายจริงๆ 

"พรุ่งนี้มีงานมั้ยครับ" ถูกมองมากๆ ราเชนทร์ก็หาเรื่องคุย เพราะถ้าปล่อยไว้แบบนั้นกลัวจะอดใจไม่ไหว ปล้นจูบคนสวยกลางร้านอาหารขึ้นมา คงไม่ดีแน่ 

"ไม่มีค่ะ ไม่งั้นพรีนคงไม่ดื่มเยอะขนาดนี้" ร่างบางตอบยิ้มๆ ไม่ได้ระแวดระวังตัวเลยสักนิดว่าเมาต่อหน้าผู้ชายสองต่อสองแล้วจะเกิดอะไรขึ้น หรือไม่ก็รู้และตั้งใจ... 

"แล้วคืนนี้...จะนอนไหนเหรอครับ" ร่างสูงเอ่ยถามอย่างคาดหวัง 

"หึหึ ก็นอนที่ห้องพรีนสิคะ หรือว่า...คุณอยากให้พรีนไปนอนด้วยอีกแล้ว?" ร่างบางยิ้มและถามกลับอย่างรู้ทัน 

"ครับ" ราเชนทร์ยอมรับออกไปตรงๆ เพราะคิดแบบนั้นจริงๆ ทำไมจะต้องปฏิเสธ 

"ไม่ดีมั้งคะ เรายังไม่ได้เป็นอะไรกันเลย ไปค้างห้องคุณบ่อยๆ มันค่อนข้างจะดูไม่ดีเท่าไร" ร่างบางเอ่ยยิ้มๆ ทีเล่นทีจริง ทั้งที่ความจริงแล้วเธอไม่แคร์เรื่องที่ว่ามาเลยสักนิด จะแฟนหรือไม่ใช่แฟนถ้าอยากค้างก็ค้างได้ทั้งนั้น 

"ก็ถ้าผมขอ พรีนจะยอมคบกับผมมั้ยล่ะครับ" พอคนสวยเปิดทางราเชนทร์ก็โพล่งออกไปตรงๆ ทันทีราวกับคนใจร้อน...อืม ก็ใจร้อนจริงๆ นั่นแหละ 

"หึหึ รู้จักกันสองวันเองนะคะ" ร่างบางเอ่ยเย้าอย่างขบขัน นี่มันไวไฟกว่าความรักสมัยวัยรุ่นเสียอีก มีใครให้ไวกว่านี้ไหม 

"สำคัญด้วยเหรอครับ" เขาถามกลับนิ่งๆ จะอายุหรือเวลาล้วนไม่สำคัญสำหรับเขาเลยสักนิด ถ้าชอบหรือถูกใจอะไรก็เกิดขึ้นได้ทั้งนั้น 

"งั้น...ก็ขอสักทีสิคะ" เมื่อผู้ชายรุกแรงมีหรือที่พรีนจะยอมแพ้ เผลอๆ คนที่ใจร้อนกว่าอาจเป็นเธอก็ได้ เพราะเธอพูดเปิดทางก่อน ทำให้เขาต้องพูดสิ่งเหล่านั้นออกมา 

"เป็นแฟนกันนะครับ" ราเชนทร์เอ่ยขออย่างจริงจัง แม้ไม่มีโอกาสได้สร้างสถานการณ์ดีๆ แต่บรรยากาศตอนนี้ก็ไม่ได้แย่ 

"หึหึ คุณก็ตรงเกิ๊น.." ร่างบางหลุดขำอย่างเอ็นดู ไม่ว่าเธอจะบอกอะไรเขาก็ทำตามหมด ซื่อตรงเสียยิ่งกว่าไม้บรรทัด 

"เป็นนะครับ" ร่างสูงถามย้ำอย่างจริงจัง ตาคมมองจ้องคนสวยอย่างคาดหวัง เหมือนสุนัขตัวใหญ่เฝ้ารอเจ้านายเทอาหารให้ไม่ผิดเพี้ยน น่ารักจริงๆ 

"เป็นสิคะ" พอเห็นราเชนทร์จริงจัง พรีนรินทร์ก็หยุดเย้าแหย่ เธอตอบรับคำขออย่างไม่ลังเลเพราะไม่มีเหตุผลอะไรให้ต้องปฏิเสธ รู้จักสองวันแล้วยังไง เวลาไม่สามารถการันตีได้ว่าจะคบกันได้นานหรือเปล่า มันอยู่ที่เราสองคนล้วนๆ 

"งั้นคืนนี้..." เขาพูดขึ้นมาอีก ดูท่าจะอยากให้เธอไปค้างด้วยกันให้ได้ 

"ไปส่งพรีนที่ห้องนะคะ..." 

"...." 

"พรีนไปจะเก็บเสื้อผ้ามาค้างด้วย" 

"หึ..." ร่างสูงยกยิ้มอย่างคาดโทษ หลังแอบใจแป้วไปในตอนแรกที่คิดว่าอีกฝ่ายจะปฏิเสธ คนสวยนี่ช่างเล่นกับใจคนเก่งจริงๆ...

..

..

..

..