อาการคนจะคลั่งรัก
Writer : Aile'N
ตอนที่ 3
"...เพราะอีกฝ่ายคือคุณ"
ร่างบางนิ่งอึ้งกับคำตอบที่ไม่คาดคิด เธอไม่รู้ว่าเขาจะรู้ก่อนมาเจอกันว่าคู่ดูตัวคือใคร แต่ก็คงเป็นแม่เธอนั่นแหละที่เป็นคนบอกฝ่ายแม่ของเขา
"พรีน...อยากจูบคุณอีกแล้วสิ" พรีนรินทร์พูดสิ่งที่คิดออกมา อีกฝ่ายน่ารักเกินไปจนเธออดใจไม่ไหว การที่เขาพูดแบบนั้นอย่างจริงจัง ผู้หญิงร้อยทั้งร้อยจะไปไหนพ้น
"งั้นกลับกันครับ" ร่างสูงชวนเธอกลับในทันทีเพราะเขาเองก็รู้สึกไม่ต่างกัน
ราเชนทร์หันไปลาเพื่อน ก่อนประคองร่างโงนเงนของเธอไปเอากระเป๋าที่โต๊ะรวมถึงไปบอกลาเพื่อนด้วย ชนินแทบอยากจะกรี๊ดให้ดังยิ่งกว่าเสียงเพลงเมื่อได้เห็นหน้าคู่ดูตัวของเพื่อนรัก เพราะใครจะคาดคิดว่าจะเป็นนักธุรกิจหนุ่มชื่อดังที่ตัวเองกำลังติดตามไอจีอยู่ จะมีก็แต่พรีนรินทร์นั่นแหละที่ไม่รู้จักคนดังอย่างเขา!
"อื้ออ..." เมื่อมาถึงรถ อยู่ในที่ลับตาคน ร่างบางก็ถูกอุ้มขึ้นมานั่งตักก่อนที่มือหนาจะรั้งท้ายทอยของเธอเข้ามาจูบ ร่างบางให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี ทั้งคู่จูบนัวแลกลิ้นกันอย่างไม่มีใครยอมใคร
"คะ คุณ...พอก่อนค่ะ พรีน...หายใจไม่ทัน" พรีนรินทร์เป็นฝ่ายยอมแพ้อีกครั้ง เธอหอบหายใจอย่างหนักเพราะสู้ความช่ำชองของคนอายุมากกว่าไม่ไหว ปากน้อยๆ บวมเจ่อ แก้มแดงระเรื่อ ดวงตาหวานฉ่ำสะกดสายตา
"ผมขอโทษ...กับพรีนผมห้ามใจตัวเองไม่ได้เลย" ราเชนทร์สารภาพก่อนซบใบหน้าลงกับไหล่บางเพื่อหลบซ่อนท่าทางน่าอายของตัวเอง คนฟังหัวใจพองโต แย้มยิ้มอย่างพอใจก่อนจะยกแขนขึ้นกอดคอเขาเอาไว้ทว่าไม่ได้พูดอะไร
"พรีน..." เสียงเบาเอ่ยเรียกขึ้นมาท่ามกลางความเงียบสงบ มีเพียงเสียงหัวใจที่เต้นไม่เป็นส่ำของเราสองคน
"คะ?"
"มันอาจจะดูเร็วเกินไป...มันบ้ามากที่ผมเป็นแบบนี้...ผมอยากมีสิทธิ์หวง มีสิทธิ์หึง อยากมีสิทธิ์ทุกอย่างในตัวคุณ" เสียงทุ้มต่ำสารภาพความในใจจนหมดเปลือก ทำคนฟังใจเต้นแรงเหมือนจะหลุดออกมาจากอก...
คนตัวโตดูคลั่งรักเธอมากจนรู้สึกได้ แต่ก็ไม่ใช่แค่เขาหรอกที่รู้สึกแบบนั้น เธอเองก็รู้สึกก็ไม่ต่างกัน ทั้งที่อายุจะสามสิบเข้าไปแล้ว กลับรู้สึกเหมือนเด็กน้อยเพิ่งหัดมีความรักเป็นครั้งแรกเลย มันบ้ามากจริงๆ นั่นแหละ...
"พรีนก็...เหมือนกันค่ะ" พรีนรินทร์บอกอีกฝ่ายไปตรงๆ เขาเงยหน้าขึ้นมองคล้ายไม่เชื่อหู เธอเพียงยิ้มอายๆ และหลบสายตา
"คุณมีสิทธิ์ทุกอย่างในตัวผม" ฝ่ามือใหญ่ประคองแก้มเนียนไว้ก่อนบอกอย่างจริงจัง จุดๆ นี้นังพรีนขาไม่ติดพื้นแล้วจ้า ผู้ชายรักมากแม่!
"แต่...พรีนยังไม่อยากผูกมัดคุณไว้กับพรีนแค่คนเดียว เผื่อคุณไปเจอคนที่รู้สึกดีมากกว-"
"ไม่มีทาง!"
"....."
"เกิดมาสามสิบห้าปี ผมเพิ่งจะเคยรู้สึกแบบนี้กับพรีนเป็นคนแรก และผมก็มั่นใจด้วยว่าคงจะไม่รู้สึกแบบนี้กับใครได้อีก"
"คะ คุณราเชนทร์...พูดแบบนี้พรีนก็แย่สิคะ" เสียงหวานงอแงอย่างอ่อนใจ ใบหน้าสวยแดงก่ำ ซุกซบลงบนไหล่กว้าง หลบหนีแววตาร้อนแรงของเขาด้วยความเขินอาย กะจะทำให้เขินตายกันไปข้างเลยหรือไง ผู้ชายวัยสามสิบห้านี่มันอันตรายจริงๆ!
"ผมไม่อยากส่งคุณกลับบ้านเลย" คนตัวสูงถอนหายใจราวกับมีเรื่องทุกข์ใจนักหนา ทั้งที่จริงแล้วก็แค่อยากจะอยู่ด้วยกันให้นานกว่านี้เท่านั้นเอง
"แล้ว...พรีนจะไปนอนไหนล่ะคะ พรุ่งนี้พรีนต้องทำงานนะ" เสียงหวานแย้งอย่างมีแง่งอน อยากรู้นักว่าเขาจะอดใจไม่ไหวถึงขั้นกล้าชวนเธอไปนอนด้วยหรือเปล่า
"ห้องผม" เป็นอย่างที่คาดเดาไว้ ผู้ชายรุกแรงมากแม่ แต่กลัวที่ไหนล่ะ กล้าชวนก็กล้าไป!
"แล้ว...รออะไรอยู่ล่ะคะ" ร่างบางยกยิ้มอย่างซุกซนติดจะท้าทายอยู่ในที ทำเขามันเขี้ยวจนโดนจับจูบหนักๆ ไปอีกหนึ่งที ก่อนปล่อยเธอไปนั่งเบาะข้างแล้วรีบขับรถกลับห้องในทันที
ใช้เวลาไม่นานก็มาถึงเพนเฮ้าส์สุดหรูของราเชนทร์ที่ทั้งใหญ่โตและหรูมากจนพรีนรินทร์ตาค้าง เธอคงใช้แต้มบุญในชาตินี้หมดแล้วล่ะถึงได้ผู้ชายที่แสนจะเพอร์เฟ็กต์คนนี้มา
แต่เดี๋ยวสิ ยังไม่ได้นี่นา...อุ้ย!
"อยากอาบน้ำมั้ยครับ อ่า...ผมลืมไปว่าคุณไม่มีชุด" ราเชนทร์หันมาถาม ก่อนนึกขึ้นได้ว่าชวนอีกฝ่ายมาค้างกะทันหันเลยไม่มีชุดเตรียมไว้ให้
"พรีนใส่ชุดของคุณก็ได้ค่ะ" ร่างบางบอกอย่างไม่คิดอะไรมาก
"ครับ ใช้ได้ทุกอย่างเลยนะ" เขาชะงักไปเล็กน้อยก่อนตอบรับและพาเธอไปแนะนำว่าอะไรอยู่ตรงไหน ส่วนเขาแยกตัวไปอาบอีกห้องหนึ่งเพื่อเป็นการไม่เสียเวลา
พรีนรินทร์เดินเข้ามาใน Walk in closet ก่อนเลือกเสื้อเชิ้ตตัวใหญ่ของร่างสูงมาหนึ่งตัว ภายในห้องน้ำหรูหราไม่ต่างจากด้านนอก โซนอ่างเป็นกำแพงกระจกใสมองเห็นวิวยามค่ำคืน กลิ่นหอม บรรยากาศดีจนอยากนอนแช่นานๆ แต่ไม่ใช่วันนี้...เพราะข้างนอกนั้นมีสิ่งที่น่าสนใจมากกว่า!
ใช้เวลาสักพักร่างบางก็อาบน้ำเสร็จ เมื่อออกมาก็เห็นเจ้าของห้องนั่งทำงานด้วยไอแพดอยู่บนเตียง
เมื่อได้ยินเสียงประตูห้องน้ำเปิดออกร่างสูงก็เงยหน้าขึ้นมองก่อนแทบจะหยุดหายใจ ร่างอรชรในชุดเสื้อเชิ้ตขาวเพียงตัวเดียวของเขา ใบหน้าสดอ่อนเยาว์เหมือนเด็กมัธยมมากกว่าคนวัยจะสามสิบ แต่สัดส่วนภายใต้เสื้อตัวโคร่งนั้นไม่เด็กอย่างแน่นอน
ให้ตาย...เขาจะทนได้นานแค่ไหนกันนะ
"...หิวมั้ยครับ" ราเชนทร์พยายามดึงสติและสายตาจากเรียวขาขาวสวยที่พ้นชายเสื้อขึ้นมาถาม ตอนนี้จะตีหนึ่งเข้าไปแล้วไม่รู้อีกฝ่ายจะหิวหรือเปล่า
"นิดหน่อยค่ะ" มือบางลูบท้องอย่างเขินๆ พอได้อาบน้ำก็เริ่มจะสร่างเมาขึ้นมาบ้างแล้วความหิวเลยเริ่มรุกราน
"งั้นเดี๋ยวผมทำอะไรง่ายๆ ให้ทาน" ร่างสูงยิ้มเอ็นดูน้อยๆ ก่อนวางไอแพดลงแล้วเดินนำออกไปที่ห้องครัว
"คุณราเชนทร์ทำอาหารเป็นด้วยเหรอคะ" พรีนถามอย่างแปลกใจเพราะเขาดูไม่น่าจะเป็นคนทำอาหารสักเท่าไร
"ง่ายๆ พอได้ครับ สมัยเรียนเมกาอยู่คนเดียว ก็ต้องทำเองทุกอย่าง" ร่างสูงเดินจูงมือเธอมานั่งรอยังเคาน์เตอร์บาร์ที่สามารถมองเห็นการกระทำของเขาภายในครัวได้ทุกอย่าง
"พรีนแพ้อะไรหรือเปล่าครับ" เขาหันมาถามอย่างใส่ใจ แค่นี้ก็เอาใจเธอไปหมดจนไม่เหลือไว้รักตัวเองแล้วพ่อคุณ
"พรีนแพ้ถั่วทุกชนิดค่ะ นิดเดียวก็ไม่ได้เลย"
"ครับ ผมจะจำไว้" ร่างสูงพยักหน้าและจดจำ ก่อนเปิดดูวัตถุดิบในตู้เย็นว่าพอจะทำอะไรได้บ้าง ระหว่างนั้นก็ตอบคำตอบร่างบางไปด้วย
"คุณล่ะคะ แพ้อะไรมั้ย"
"ไม่แพ้ครับ แค่ไม่ทาน"
"มีอะไรบ้างคะ"
"ผักที่มีกลิ่นแรง...กระเทียม ผักชี ชะอม ทำนองนั้น"
"พรีนจะจำไว้ค่ะ" ร่างบางพยักหน้าและยิ้มกว้างอย่างเอาใจ คนมองยิ้มตอบอย่างอดไม่ได้เพราะเธอชวนคุยเก่งและยิ้มน่ารักมาก พวกเราต่างผลัดกันถามถึงความชอบและไม่ชอบ รวมถึงงานอดิเรกของกันและกันไปเรื่อยๆ จนได้รู้จักกันมากขึ้นไปอีกขั้น
ช่างเป็นความสัมพันธ์ที่ก้าวกระโดดทั้งที่สถานะยังคงคลุมเครือ ทว่าพวกเรากลับไม่ได้รู้สึกอึดอัด กลับสบายใจที่เป็นแบบนี้ ไม่อยากเร่งรัดแต่ก็ไม่ได้นิ่งเฉย
"พรุ่งนี้ทำงานกี่โมงเหรอครับ" สลัดอกไก่กับแซนวิชปูอัดถูกวางลงตรงหน้าพร้อมคำถาม
"พรุ่งนี้พรีนมีถ่ายงานสิบโมงค่ะ ลากยาวทั้งวัน ตอนเย็นมีอีเวนต์ต่อ" ร่างบางตอบอย่างไม่คิดอะไร
"เดี๋ยวผมไปส่ง" เขาเสนอตัว
"เดี๋ยวพรีนให้ผู้จัดการมารับได้ค่ะ ไม่อยากรบกวน" เธอยิ้มอย่างยินดี แต่ไม่อยากรบกวนเพราะรู้ว่าเขาเองก็มีงานที่ต้องทำ เธอทำงานไม่เป็นเวลาเลยไม่อยากให้เขาสละเวลามาตามรับส่ง
"ผมเต็มใจ" ตาคมมองสบตาอย่างจริงจัง คล้ายจะเห็นความเอาแต่ใจอยู่หน่อยๆ แฮะ...
"ขอบคุณค่ะ" ร่างบางยอมรับน้ำใจแต่โดยดี ไม่นานพวกเราก็กินอิ่มและกลับมายังห้องนอนอีกครั้ง ไม่มีใครพูดอะไรเพียงแยกกันนอนคนละฝั่ง ทำตัวเหมือนเป็นแฟนกันทั้งที่เพิ่งจะรู้จักกันได้ไม่ถึงวัน...ใจง่ายอีกแล้วพรีนรินทร์!
"คือ...พรีนติดหมอนข้าง" ร่างบางนอนตะแคงหันไปมองหน้าเจ้าของห้องอย่างมีนัยยะ
ราเชนทร์เข้าใจโดยไม่ต้องอธิบายเพิ่ม ลำแขนแข็งแรงอ้าออกเพื่อรับเธอเข้าไปในอ้อมกอด
ฮื่ออ...อุ่นมาก หอมมาก หลับสบายแน่นอนคืนนี้!
"ฝันดีนะคะ..." ใบหน้าสวยเงยขึ้นกระซิบบอกเสียงเบา
"ฝันดีครับ" คนฟังก้มลงมายิ้มให้ก่อนพรมจูบลงบนหน้าผากเนียนและกระชับกอดแน่นขึ้น
ไม่นานพรีนรินทร์ก็หลับไปอย่างง่ายดาย
แต่...มีใครบางคนไม่หลับ!
เพราะกลิ่นหอมๆ และร่างกายนุ่มนิ่มของเธอกำลังทำเจ้าของห้องมีปัญหา เขารู้ว่าใต้เสื้อเชิ้ตตัวใหญ่นั้นร่างบางไม่ได้ใส่อะไรข้างในเลย ช่างเป็นคนสวยที่ใจร้ายอะไรอย่างนี้...
.
.
พรีนรินทร์ตื่นเช้าขึ้นมาด้วยความมึนงงเล็กน้อย ครั้นมองไปรอบๆ ห้องก็นึกขึ้นได้ว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้นบ้าง ตอนนี้พื้นที่ข้างตัวเย็นชืดบ่งบอกว่าคนที่นอนด้วยกันเมื่อคืนลุกออกไปนานมากแล้ว ปลายเตียงมีถุงเสื้อผ้าแบรนด์ดังวางอยู่ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าของเธออย่างแน่นอน
ร่างบางบิดขี้เกียจขับไล่ความง่วงซึมจนตื่นเต็มตาจึงลุกไปอาบน้ำแต่งตัวและออกไปข้างนอก มองหาเจ้าของห้องก็เห็นว่ากำลังนั่งทำงานอยู่ที่ห้องนั่งเล่น
"ตื่นแล้วเหรอครับ" อีกฝ่ายทักขึ้นเมื่อหันมาเจอเธอพอดี เขาลุกขึ้นเดินเข้ามาหาเธอจึงสังเกตเห็นว่าใบหน้าหล่อเหลานั้นดูอิดโรย ขอบตาคล้ำเหมือนคนไม่ได้นอนยังไงยังงั้น
"เมื่อคืนนอนไม่หลับเหรอคะ ทำไมดูเพลียๆ" ไวกว่าความคิดมือบางก็ยกขึ้นสัมผัสใบหน้าคม เกลี่ยนิ้วเบาๆ ตรงขอบตาเขาด้วยความห่วงใย
"ครับ...มีสาวสวยมานอนอยู่ข้างๆ ผมจะนอนหลับได้ยังไงกัน" ราเชนทร์ซบหน้าลงกับฝ่ามือเล็กก่อนหลับตาซึมซับความอุ่นอย่างพึงพอใจ
คำพูดตรงไปตรงมาของเขาทำคนฟังทั้งสงสาร ทั้งขำและเขินไปพร้อมๆ กัน นี่เธอเผลอไปรังแกเขาโดยไม่รู้ตัวเหรอเนี่ย...
"งั้น...คราวหน้าหาอะไรเหนื่อยๆ ทำจะได้หลับง่ายขึ้น ดีมั้ยคะ" เสียงหวานหยอกเย้าอย่างอารมณ์ดี ประโยคชวนคิดลึกของเธอทำคนฟังลืมตาขึ้นมองกันอย่างลึกซึ้ง นัยน์ตาคมแวววับวูบหนึ่งก่อนจะเลือนหายไป อ่า...นี่เธอเผลอไปแหย่เสือเข้าหรือเปล่านะ
"หึ...ไปทานข้าวกันครับ ใกล้ได้เวลาแล้วเดี๋ยวผมไปส่ง" เสียงทุ้มบอกก่อนจับมือเล็กพาเดินไปที่โต๊ะอาหาร ทั้งคู่ทานข้าวพร้อมกันจนเรียบร้อยเขาก็ขับรถไปส่งเธอยังสตูดิโอที่เธอมีถ่ายงานในวันนี้
"เดี๋ยวตอนเย็นผมมารับ อย่าลืมส่งโลมานะครับ"
"ค่ะ ขับรถดีๆ นะคะ" พรีนรินทร์ยืนส่งร่างสูงจนเขาขับรถออกไป อุตส่าห์บอกแล้วว่าตอนเย็นมีอีเวนต์ต่อกลับเองได้ แต่เขาก็ดึงดันจะมารับให้ได้จนเธออ่อนใจ
"แหมๆ หน้าบานเป็นจานดาวเทียมเลยน้า ขนาดเขาขับรถไปไกลแล้วก็ยังยิ้มไม่หุบ มันจะอะไรขนาดนั้นยะ!" เสียงเพื่อนรักพ่วงตำแหน่งผู้จัดการส่วนตัวดังมาแต่ไกล ก็ว่าทำไมไม่ให้ไปรับ ที่แท้ก็มีผู้ชายมาส่งนี่เอง
"ช่วยไม่ได้ ก็คนมันมีความสุข" พรีนยักไหล่อย่างสบายอกสบายใจ
"หมั่นไส้ก็หมั่น อิจฉาก็อิจ ทำไมกูไม่เจอแบบนี้บ้างวะ" ชนินเบ้ปากมองหน้าเพื่อนอย่างไม่ค่อยจะพอใจ ผู้ชายแต่ละคนที่มาติดพันพรีนรินทร์มีแต่งานดีๆ ทั้งนั้น มีแต่เจ้าตัวนั่นแหละที่ไม่ค่อยสนใจใคร ยกเว้นราเชนทร์ที่ดูจะถูกใจเธอมากถึงขั้นเจอวันแรกก็เสียจูบให้เขาไปแล้ว ไม่รู้เมื่อคืนมีเรื่องดีๆ เกิดขึ้นหรือเปล่า
"ขอบใจมึงที่แช่งกู ขอบใจแม่ที่ไม่ยอมหยุดหาคู่ให้กู กูถึงได้มาเจอคุณราเชนทร์ในวันนี้" ร่างบางทำหน้าซาบซึ้งขอบคุณทุกสิ่งที่ทำให้เธอได้มาเจอผู้ชายตรงสเป็คร้อยเปอร์เซ็นต์อย่างเขา
"ย่ะ! แหม ก่อนเจอเขานี่ทำเป็นบ่นแว้ดๆ ไม่อยากไปงั้นงี้ เจอของจริงเข้าไปจุกเลยดิ" ชนินจีบปากจีบคอแขวะเพื่อนด้วยความหมั่นไส้
"ยังไม่โดนเหอะ สมองคิดแต่เรื่องใต้สะดือนะ!" พรีนมองแรงใส่เพื่อนอย่างเอือมระอา
"หรือมึงไม่อยาก?" ชนินยืนกอดอกถามอย่างคนเหนือกว่า ประมาณว่าจะโกหกใครก็ได้ยกเว้นกูที่รู้จักมึงดีกว่าใครจ้า!
"อยากสิ แต่จะให้กูเริ่มก่อนมันก็ไม่ได้ป้ะ" ร่างบางยอมรับอย่างตรงไปตรงมา เธอไม่ใช่สาวน้อยวัยใสเพิ่งเริ่มมีความรักสักหน่อย ยิ่งได้เจอผู้ชายที่ถูกใจถึงขนาดนี้ แทบจะอยากถวายตัวให้เขาตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว แค่เขาเริ่มเธอก็พร้อมจะสนองแบบไม่ลังเลเลยล่ะ!
"แล้วไม่อ่อยล่ะ เมื่อคืนอะ" เพื่อนรักทำเนียนถาม อยากรู้มาตั้งแต่เมื่อคืนที่อีกฝ่ายกับคู่ดูตัวกลับด้วยกันแล้ว ยิ่งเมาๆ ยิ่งมีเปอร์เซ็นต์เสียตัวสูง
"อ่อยแล้ว แต่ผู้ชายเขาให้เกียรติ เพิ่งรู้จักกันวันเดียวจะให้มีอะไรกันเลยมันก็ไวไปนะ"
"แล้วรู้จักไม่กี่ชั่วโมงจูบกันแล้วนี่ไม่ไว?"
"อุ้ย อารมณ์มันพาไปจ้ะแม่"
"ตอแหลจ้า ดูออก"
"ไปๆ ทำงาน ตอนเย็นผู้ชายมารับ" ร่างบางยิ้มร่า เปลี่ยนเรื่องควงแขนเพื่อนเข้าไปข้างในสตูดิโอเมื่อใกล้ได้เวลาทำงาน เธอแทบจะรอถึงตอนเย็นไม่ไหว อยากเจอเขาเร็วๆ แล้วสิ...
..
..
..
..
เกลือตัดเลี่ยนหน่อยมุ้ยยย
อาการคนจะคลั่งรักWriter : Aile'Nตอนที่ 4"อะ" ดอกไม้ช่อโตถูกยื่นมาตรงหน้าด้วยฝีมือของชนินทำพรีนรินทร์ผงะไปเล็กน้อยด้วยความตกใจ เพราะมันช่อกว่าตัวเธออีก "หืม? ของใครอะ" เธอทำหน้างง ไม่รู้ว่าใครส่งมาให้ถึงได้เล่นใหญ่ขนาดนี้ "ดูเอาเอง หมั่นไส้!" ชนินเบ้ปากก่อนยัดดอกไม้ช่อใหญ่ใส่อ้อมแขนเพื่อน โชคดีที่น้ำหนักไม่ได้มากมายตามขนาด ไม่อย่างนั้นเธออาจจะหงายหลังล้มตึงได้'ตั้งใจทำงานนะครับ' (ราเชนทร์) ข้อความในการ์ดที่แนบมาทำร่างบางยิ้มกว้างจนหน้าบาน ก่อนจะล้วงเอาโทรศัพท์ออกมาถ่ายรูปขอบคุณอัปลงไอจีอย่างอดใจไม่ไหว เธอทิ้งเป็นปริศนาไว้ ไม่ได้แท็กเพราะไม่มีไอจีเขา มีแต่ไลน์เลยตั้งใจว่าจะส่งไปขอบคุณเขาในไลน์ด้วย แต่ชะงักไปก่อนเมื่อได้ยินเสียงเพื่อน "ไม่ใช่แค่นี้นะ พ่อหนุ่มในฝันของมึงยังส่งรถฟู้ดทรัคมาเอาใจด้วย จอดอยู่ข้างหน้านู่น" ชนินจีบปากจีบคอด้วยความหมั่นไส้...นี่มันพฤติกรรมของพวกคนคลั่งรักชัดๆ เจอกันวันเดียวเป็นได้ขนาดนี้เชียว...? "คุณราเชนทร์น่ะเหรอ" "เออ กูแจ้งทีมงานไปแล้วว่ามีป๋าเลี้ยง อยากกินก็ไปต่อแถว ไม่เสิร์ฟเนาะ" บอกเพียงเท่านั้นร่างสูงกว่าก็สบัดหน้าหนีเพราะทนมองไม่ได้ มันอิจฉ
อาการคนจะคลั่งรักWriter : Aile'Nตอนที่ 5พรีนรินทร์ไม่ได้พูดเล่น เธอให้ราเชนทร์แวะส่งเธอที่คอนโดเพื่อเก็บเสื้อผ้าและของใช้จำเป็นเพื่อไปค้างกับเขาจริงๆ ตอนนี้ยังไม่รู้ว่าจะไปนานแค่ไหนเลยเอาไปแค่ไม่กี่ชุด ถ้าไม่พอค่อยซื้อใหม่หรือกลับมาเอาที่ห้องวันหลัง เมื่อมาถึงเพนเฮ้าส์สุดหรูของชายหนุ่มที่เพิ่งเลื่อนสถานะมาเป็นแฟนหมาดๆ ร่างบางที่ทำงานมาทั้งวันก็ทิ้งตัวลงบนโซฟาตัวใหญ่อย่างเหนื่อยๆ คิดว่าจะนั่งพักให้หายเหนื่อยหายมึนสักหน่อยค่อยไปอาบน้ำ ไอ้เราก็ชิลเก่งซะด้วย ทั้งที่เพิ่งเข้าห้องคนอื่นมาเป็นครั้งที่สองเองแท้ๆ "เจ็บเท้าเหรอครับ ผมดูหน่อยนะ" ร่างสูงของราเชนทร์ที่เดินตามเข้ามาวางกระเป๋าสัมภาระของเธอที่อาสาถือให้ลงบนโต๊ะหน้าโซฟา ก่อนนั่งลงบนพรมตรงหน้า จับข้อเท้าสวยที่เริ่มบวมแดงไปวางบนหน้าขาตัวเองและพินิจมองอย่างสำรวจ "อุ๊ย ไม่เป็นไรค่ะ ไม่ต้อง!" นาทีนั้นร่างบางสะดุ้งตกใจเตรียมจะชักขากลับ เพราะถึงเธอจะทำตัวสบายในห้องเขาแค่ไหน เธอก็ไม่คิดจะให้เขามาทำอะไรแบบนี้ให้ นี่มันมากเกินไป ไม่คิดเลยว่าเขาจะสังเกตเห็นด้วย ซ้ำยังไม่ยอมให้เธอชักขากลับอีกต่างหาก "อย่าดื้อครับ ผมดูหน่อย" เสียงทุ้มคล้ายจ
อาการคนจะคลั่งรักWriter : Aile'Nตอนที่ 6วันนี้พรีนรินทร์มีถ่ายแบบแบรนด์น้ำหอมชื่อดังที่เธอเป็นพรีเซนเตอร์อยู่ร่วมกับนักแสดงสาวรุ่นน้องที่มีชื่อว่า 'ยี่หวา' เธอไม่ได้รู้จักยี่หวาเป็นการส่วนตัว ไม่เคยร่วมงานแต่เคยเจอบ้างตามงานต่างๆ เพราะฉะนั้นนี่จึงเป็นครั้งแรกที่เธอกับอีกฝ่ายได้ร่วมงานกันอย่างจริงจัง ด้วยภาพลักษณ์ที่แตกต่างกันทางแบรนด์จึงวางตัวเธอไว้พรีเซนต์น้ำหอมกลิ่นเซ็กซี่แรงๆ ในขณะที่ยี่หวาออกไปทางกลิ่นหวานๆ ใสๆ ตามภาพลักษณ์ พรีนมาถึงสตูดิโอก่อนเวลาหนึ่งชั่วโมงเพื่อเตรียมตัวแต่งหน้าทำผม โดยมีราเชนทร์ขับรถมาส่งท่ามกลางสายตาอยากรู้อยากเห็นของทีมงานที่เดินขวักไขว่อยู่แถวนั้น ชนินมาถึงก่อนแล้วเธอจึงเดินเข้าไปหาอีกฝ่ายด้านใน ทักทายทีมงานอย่างเป็นกันเองก่อนจะถูกพาไปแต่งหน้าทำผม สักพักใหญ่ๆ เรียกได้ว่าเกือบจะสายนักแสดงรุ่นน้องก็มาถึง อีกฝ่ายเอ่ยทักเธอเล็กน้อย ก่อนจะมานั่งแต่งหน้าอยู่ข้างกัน "อุ๊ยๆ อย่าว่าพี่เสือกเลยนะคะ แต่ตามันเห็นเอง กับคุณราเชนทร์เนี่ยหวานกันจริงๆ เลยนะคะ อิจฉานะเนี่ย เมื่อกี้ก็มาส่ง เห็นไกลๆ ยังหล่อเลย" พี่ช่างทำผมจีบปากจีบคอแซวขึ้นมาอย่างมีจริตเมื่อเห็นพรีนริน
อาการคนจะคลั่งรักWriter : Aile'Nบทนำ"เอ้า ชนนน!!""เฮ้ยๆ เบาหน่อยอีเจ๊ พรุ่งนี้นัดดูตัวไม่ใช่หรือไง"แก้วของเหลวสีอำพันถูกคว้าไว้ได้แค่แก้วเปล่าที่หลงเหลือเพียงน้ำแข็งก้อนเล็ก เพราะถูกหญิงสาวร่างเพรียวบางกระดกดื่มรวดเดียวหมดแก้ว'พรีน' หรือ 'พรีนรินทร์' นางแบบเซ็กซี่สตาร์เบอร์ต้นของวงการที่ถูกคนเป็นผู้จัดการพ่วงตำแหน่งเพื่อนสนิทเรียกว่า 'เจ๊' ยักไหล่อย่างไม่แยแส แม้จะดื่มหนักจนเริ่มเมาได้ที่เพราะอายุใกล้จะเลขสามในปีหน้าแล้วแต่พรีนยังครองตัวโสดและใช้ชีวิตเรื่อยเปื่อย กลางวันทำงาน กลางคืนสังสรรค์แทบจะทุกวัน ทั้งที่เพื่อนๆ ที่อายุเท่ากันหลายคนต่างเริ่มสร้างครอบครัวมีลูกมีสามีกันหมดแล้ว แต่เธอยังคงใช้ชีวิตสุดโต่งแบบนี้ไปเรื่อยๆ อย่างไม่มีจุดหมายเพราะเหตุนี้เองพ่อกับแม่ของเธอถึงกลุ้มใจเป็นอย่างมาก ลูกสาวคนเดียวที่อายุกำลังจะแตะเลขสามในอีกหนึ่งปียังไม่มีวี่แววว่าจะคบใครจริงจัง ไม่ต้องนึกถึงเรื่องแต่งงานเลยในเมื่อแฟนยังไม่มี แล้วเมื่อไรพวกท่านจะได้อุ้มหลาน ด้วยทนให้เป็นแบบนี้ต่อไปไม่ไหว คนเป็นแม่จึงตั้งตัวเป็นผู้สืบเสาะหาลูกเขยมาให้ลูกสาวเอง เรื่องฐานะชาติตระกูลนั้นพวกท่านไม่สนใจ ขอเพีย
อาการคนจะคลั่งรักWriter : Aile'Nตอนที่ 1"เรา...จะไปไหนกันเหรอคะ" คล้อยหลังแม่ๆ ไป ภายในโต๊ะอาหารก็เหลือแค่หนุ่มสาวสองคน พรีนเป็นฝ่ายถามขึ้นก่อนเมื่อร่างสูงเอาแต่นั่งจ้องหน้าเธอเงียบๆ มองขนาดนี้เก็บกลับบ้านเลยก็ได้นะคะ เต็มใจสุดๆ! "พรีนอยากไปไหนครับ" น้ำเสียงทุ้มต่ำเรียกชื่อเล่นของเธออย่างสนิทสนม ใบหน้าหล่อคมดูกรุ้มกริ่มคล้ายยิ้มคล้ายไม่ยิ้ม เนี่ย...แล้วแบบนี้จะไม่ให้ใจสั่นยังไงไหว! "ไม่รู้สิคะ เหลือเวลาแค่ครึ่งวันเอง ถ้าง่ายๆ ใกล้ๆ ก็คงดูหนัง ไม่ก็ช็อปปิงล่ะมั้งคะ" ชีวิตผีเสื้อราตรีแทบจะนึกสถานที่อื่นไม่ออกนอกจากผับบาร์ แต่นี่มันก็กลางวันแสกๆ คงไม่มีผับที่ไหนเปิด ถึงเปิดเธอก็คงไม่ชวนเขาเข้าผับตั้งแต่วันแรกที่รู้จักกันหรอก เสียภาพลักษณ์หมด "แล้วคุณราเชนทร์ล่ะคะ มีที่ๆ อยากไปหรือเปล่า" เธอเลือกที่จะถามกลับ เพราะราเชนทร์อาจจะมีสถานที่ดีๆ แนะนำก็ได้ วัดจากความหล่อและออร่าความรวยแล้ว เขาน่าจะเคยเดทกับผู้หญิงมาไม่น้อย "ผมตามใจพรีน" คำตอบที่เป็นเหมือนหมัดฮุกลงกลางใจทำคนฟังชะงัก ทำอะไรไม่ถูกไปชั่วขณะ เขาจะหยอดทุกประโยคไม่ได้ไหม หัวใจจะวายเอา! "...ดูหนังก็ได้ค่ะ ช่วงนี้พรีนทำงานเยอะ ไม
อาการคนจะคลั่งรักWriter : Aile'Nตอนที่ 2หลังจากที่โทรไปกรี๊ดกับผู้จัดการอย่างชนินแล้ว อีกฝ่ายก็ดูจะยังไม่พอใจ อยากซักไซ้ต่อจึงนัดเธอมายังร้านประจำ โต๊ะวีไอพีชั้นสองในเวลาสามทุ่มเป็นโต๊ะประจำที่เรามักจะมาสังสรรค์กันแทบจะทุกวัน วันนี้ก็เช่นกัน "แรงมาก! เจอกันไม่ถึงวันก็จูบกันแล้ว ไม้เรียวอยู่ไหน กูจะตีให้ก้นลายเลยเชียว!" หลังซักไปซักมาจนได้รู้ว่าเพื่อนรักเสียจูบให้คู่ดูตัวที่เพิ่งเจอ ชนินก็ชี้หน้าด่าพลางเอาอีกมือทาบอก ฟังผ่านโทรศัพท์ว่าตกใจมากแล้วได้ฟังต่อหน้าอีกครั้งก็ยังตกใจไม่หายกับการกระทำมือไวใจเร็วของอีกฝ่าย "โอ้ย แม่! ถ้ามึงได้เห็นเขานะ กลัวจะรีบจับกูใส่พานถวายน่ะสิไม่ว่า" ร่างบางแหวกลับอย่างหน่ายๆ กับท่าทีเกินเบอร์ เป็นเดือดเป็นร้อนเหมือนเห็นเธอเป็นเด็กน้อยหัดมีความรัก "พูดซะอยากเห็นเลย ถ้าทำให้มึงเป็นได้ขนาดนี้ ต้องไม่ธรรมดาแน่ๆ พามาทำความรู้จักหน่อยดิ นะๆ" ร่างสูงโปร่งของผู้จัดการแปลงร่างด้วยความเร็วแสง กระแซะเข้ามาเกาะแขนทำตาปิ๊งๆ ประจบประแจงเพื่อผลประโยชน์ส่วนตัว "ใจเย็นน่า ยังไงก็ได้เจอแน่" พรีนรินทร์บอกพลางยกยิ้มน้อยๆ ตราบใดที่ราเชนทร์ยังไม่หายไปจากรอบตัวเธอยังไงชนิ