ตอนที่ 9 งานวันคล้ายวันเกิดฉีฮูหยิน

งานเลี้ยงวันเกิดของฉีฮูหยินถูกจัดขึ้นภายในจวนสกุลฉี ขุนนางและครอบครัวทั่วเมืองตงหลางเดินทางมาร่วมอวยพรแก่ฉีฮูหยินด้วย และแน่นอนว่าสกุลซ่งก็ได้รับเทียบเชิญในครานี้เช่นกัน ใต้เท้าซ่ง ซ่งฮูหยิน ซ่งมู่เฉินและซ่งเจียวซินก็ได้เดินทางมาร่วมงานกันอย่างพร้อมหน้าพร้อมตา

“วันนี้ข้าจะมีการแสดงให้ท่านแม่ได้ชม” ฉีอันหนิงเอ่ยออกมาขณะที่กำลังนั่งนิ่งๆ ให้ซุนซุนหวีผม

“คุณหนูสี่ไปฝึกฝนยามใดเจ้าคะ บ่าวมิเคยเห็นเลยนะเจ้าคะ” ซุนซุนเอ่ยถามออกมาด้วยความประหลาดใจ

“หึๆ ของพวกนี้มันอยู่ในความคิดของข้านี่”

นางยกมือเล็กชี้นิ้วมายังศีรษะของนาง ซุนซุนถึงกับชะงักมือแล้วส่ายใบหน้าไปมาด้วยความเอ็นดู ใครจะว่านางโอ้อวดคุณหนูสี่ของนางก็ช่าง แต่คุณหนูสี่นั้นเป็นเด็กที่มีพรสวรรค์ มิว่านางคิดจะทำการสิ่งใดล้วนแล้วแต่สำเร็จ

“วันนี้เจียวซินบอกว่าจะมาด้วยนะ” คุณหนูตัวน้อยที่ถูกมัดผมอยู่กล่าวออกมา

“ตระกูลซ่งแน่นอนว่าต้องได้รับเทียบเชิญอยู่แล้วล่ะเจ้าค่ะ… ว่าแต่คุณหนูสี่มีการแสดงอันใดจะแสดงให้นายหญิงได้ชมเจ้าคะ” ซุนซุนเอ่ยถามออกมาด้วยความอยากรู้

“รำดาบ” คำตอบของคุณหนูสี่ทำให้เด็กสาวรับใช้ถึงกับชะงักมือ ดวงตาทั้งสองข้างก็เบิกโพลงด้วยความตระหนกตกใจ

“ค่ะ…ค่ะ…คุณหนู ท่านถือดาบไหวหรือเจ้าคะ” คำถามของบ่าวรับใช้คนสนิททำให้ฉีอันหนิงหัวเราะออกมา

“คิกๆๆๆ พี่ซุนซุน ข้าจะใช้ดาบจริงไปเพื่อเหตุใดกัน อาทิตย์ก่อนท่านพี่ใหญ่ได้ใช้ไม้ทำดาบให้กับข้า เพราะข้าบอกแก่เขาว่าข้าจะรำดาบให้ท่านแม่ชม” คำตอบของคุณหนูทำให้เด็กรับใช้คนสนิทค่อยถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งใจที่คุณหนูสี่มิได้คิดจะใช้ดาบจริง

“คุณหนูของบ่าวช่างมากความสามารถเสียจริงๆ เลยเจ้าค่ะ” นางเอ่ยชมฉีอันหนิงออกมาด้วยความภูมิใจ

“ทุกอย่างมันเกิดจากการเรียนรู้นะพี่ซุนซุน การรำดาบข้าเคยได้เห็นรุ่นพี่ที่สำนักศึกษาเขารำกัน ข้าเลยแอบจดจำวิธีการมา เอาจริงๆ ข้าก็ยังมิเคยได้ลองหรอกนะ”

“ถ้าเช่นนั้นจะดีหรือเจ้าคะ งานนี้มิได้มีแค่คนในตระกูลฉีนะเจ้าคะ ยังมีตระกูลขุนนางอีกหลายครอบครัวที่ได้รับเทียบเชิญมาร่วมงานในวันนี้ด้วย”

เด็กสาวรับใช้เอ่ยถามออกมาด้วยความเป็นกังวล กลัวว่าคุณหนูของนางจะขายหน้าถ้าเกิดว่านางจำท่าร่ายรำมิได้ขึ้นมา นางมิอยากเห็นคุณหนูสี่ของนางต้องเสียใจ

“ดีสิพี่ซุนซุน มิมีสิ่งใดที่ข้าคิดจะลงมือทำแล้วทำมิได้หรอก ท่านอย่ากังวลแทนข้าไปเลย”

ฉีอันหนิงเอ่ยออกมาด้วยความมั่นใจ ในเมื่อห้ามปรามคุณหนูสี่ของนางมิได้ ซุนซุน เด็กสาวรับใช้ข้างกายจึงได้แต่ภาวนาให้คุณหนูร่ายรำผ่านไปได้ด้วยดี

จวนสกุลฉีวันนี้คึกคัก ใต้เท้าฉีและฉีฮูหยินคอยต้อนรับแขกที่มาเยือน ซึ่งใต้เท้าฉีส่งเทียบเชิญไปเพียงตระกูลที่รู้จักและคุ้นเคยกันเท่านั้น ฉีอันหลงบุตรชายคนโตนั้นคอยช่วยเหลือบิดามารดาคอยดูแลความเรียบร้อยของงานวันนี้ด้วยตนเอง อีกสองปีหน้าเขาก็ต้องเข้าพิธีสวมหมวกและเข้าร่วมการสอบเค่อจวี่แล้ว

“ขอให้ฮูหยินมีร่างกายที่แข็งแรง” ซ่งฮูหยินส่งกล่องของขวัญให้กับฉีฮูหยิน เมื่อพบหน้ากัน

“ขอบใจน้องหญิงมากนะ" ซ่งฮูหยินนั้นอายุน้อยกว่าฉีฮูหยินไปถึงสามปี ทั้งสองจึงนับถือกันเป็นพี่น้อง

“นี่ใช่บุตรชายคนโตของใต้เท้าซ่งกับซ่งฮูหยินใช่หรือไม่” ใต้เท้าฉีเอ่ยทักออกมาเมื่อได้เห็นเด็กชายรุ่นราวคราวเดียวกับบุตรชายคนโตของตน

“ใช่แล้วขอรับท่านใต้เท้า เฉินเอ๋อร์คารวะท่านเจ้าเมืองกับฮูหยินสิลูก”

ใต้เท้าซ่งหันไปบอกบุตรชาย ซ่งมู่เฉินทำตามที่บิดาบอก เขาคำนับผู้ใหญ่ทั้งสองและบุตรชายของอีกฝ่ายก่อนที่จะเงยหน้าขึ้นมา ใต้เท้าฉี ฉีฮูหยินและฉีอันหลงก้มหน้าลงให้อีกฝ่ายเพียงเล็กน้อยพลางฉีกยิ้มออกมา

“ซินเอ๋อร์… เจ้ากำลังมองหาหนิงเอ๋อร์อยู่ใช่หรือไม่ วันนี้เห็นนางบอกป้าว่ามีการแสดงพิเศษมาแสดงให้ป้าชมด้วย คงจะอยู่ที่เรือนนอนของนางอยู่นั่นแหละ เจ้าจะไปตามนางก็ได้นะ” ฉีฮูหยินหันไปพูดกับบุตรีคนเล็กของซ่งฮูหยินด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน

“เจ้าค่ะท่านป้า… ท่านพ่อท่านแม่ ท่านพี่ใหญ่เจ้าคะ ข้าขอตัวไปหาอันหนิงก่อนนะเจ้าคะ”

ผู้ใหญ่ทั้งสองรวมไปถึงพี่ชายพยักหน้าซ่งเจียวซินจึงคำนับลาทุกคนก่อนที่จะเดินเลี่ยงไปยังเรือนนอนของฉีอันหนิง ฉีอันหลงมองตามเด็กหญิงไปก่อนที่จะหันกลับมาสนใจพี่ชายของนางแทน

“ข้าได้ยินว่าเจ้าไปศึกษาอยู่ที่ต่างเมืองเช่นนั้นหรือ” เขาเป็นฝ่ายเอ่ยถามออกมาก่อน

“ใช่ขอรับ…”

ซ่งมู่เฉินตอบเพียงสั้นๆ ใต้เท้าฉีกับฉีฮูหยินจึงเชิญครอบครัวสกุลซ่งเข้าไปภายในงาน ฉีอันหลงมองตามเขาไปจนสุดสายตา

“เขาดูมิเหมือนเด็กธรรมดาเลยนะขอรับท่านพ่อท่านแม่” ฉีอันหลงบอกกับบิดามารดา

“ดูเคร่งขรึมและน่าค้นหาใช่หรือไม่” ใต้เท้าฉีเอ่ยถามบุตรชายคนโตออกมา

“ใช่ขอรับ”

“เขาไปฝึกอยู่หน่วยพิเศษน่ะ คล้ายๆ พวกองครักษ์แต่มิได้มีหน้าที่คอยปกป้องฮ่องเต้ พวกเขามีหน้าที่ปกป้องเหล่าขุนนางและดูแลความสงบสุขของบ้านเมือง” ผู้เป็นบิดาไขข้อข้องใจของบุตรชาย

“ช่างเป็นหน้าที่ที่น่าสนใจยิ่งนักขอรับ”

“ใช่ลูก… แต่การจะได้ไปฝึกนั้นจะต้องได้รับคัดเลือกจากสายตาของฮ่องเต้เท่านั้น พอถูกส่งไปฝึกที่เมืองตงฉวนได้ประมาณสี่ห้าปีก็จะถูกส่งไปประจำการตามเมืองต่างๆ ตามผลงานที่พวกเขาทำ” ฉีอันหลงพยักหน้าขึ้นลงก่อนที่จะเลิกสนใจเด็กชายผู้นั้นแล้วหันกลับมาช่วยทั้งบิดาและมารดาต้อนรับผู้มาเยือนต่อไป

ซ่งเจียวซินเดินตามบ่าวรับใช้ของจวนสกุลฉีมาจนถึงเรือนนอนของฉีอันหนิง จากนั้นนางจึงเดินเข้าไปพบสหายคนสนิทด้วยตนเอง ฉีอันหนิงที่เพิ่งแต่งหน้าแต่งตัวเสร็จก็กำลังเดินออกจากเรือนนอนของนางมาได้พบกับสหายคนสนิททันที

“เจียวซิน เจ้ามาด้วยหรือ” คุณหนูซ่งพยักหน้าพลางสำรวจชุดของสหายตรงหน้า

“อันหนิง…เจ้าแสดงอันใดกันหรือ เหตุใดจึงแต่งกายคล้ายบุรุษเช่นนี้ล่ะ” ซ่งเจียวซินเอ่ยถามออกมาด้วยความแปลกใจ เพราะชุดของสหายตรงหน้ามองเช่นไรมันก็คล้ายกับชุดทหารของแคว้นแต่ขนาดเล็กกว่าที่พวกบุรุษร่างโตใส่กันก็เท่านั้น

“รำดาบจ้ะ” มือเล็กยกขึ้นมาทางด้านข้าง พี่ซุนซุนส่งดาบไม้ที่คุณชายใหญ่ทำให้กับคุณหนูสี่

“ว้าว… เจ้านี่ชอบทำให้ข้าแปลกใจอยู่เรื่อย ใช่รำดาบแบบที่รุ่นพี่ทำก่อนจบการศึกษาที่สำนักศึกษาใช่หรือไม่” คุณหนูสกุลฉีพยักหน้าพลางฉีกยิ้มออกมา

“แต่เจ้ามิเคยฝึกนี่ เจ้ารำเป็นหรืออันหนิง” คุณหนูสกุลซ่งเอ่ยถามสหายสนิทออกมาด้วยความกังวลใจแทน เพราะงานนี้มิได้มีเพียงคนจากสกุลฉีและสกุลซ่ง แต่ยังมีขุนนางอีกหลายสกุลมาร่วมงานด้วย

“เจ้าต้องเชื่อในความสามารถของข้าเจียวซิน มิมีสิ่งใดที่ข้าอยากเรียนรู้แล้วข้าจะทำมันมิได้ เชื่อใจข้า งานนี้ข้ามิทำให้ท่านพ่อท่านแม่ หรือสกุลฉีของข้าขายหน้าอย่างแน่นอน” ฉีอันหนิงกุมมือสหายก่อนที่จะเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงจริงจัง

คบหากันมาเกือบสองปีแล้ว มีหรือซ่งเจียวซินจะมิเชื่อว่าสหายของนางผู้นี้นั้นมีความสามารถ นางพยักหน้า เด็กทั้งสองจึงพากันเดินไปยังบริเวณงานเพื่อฉีอันหนิงจะได้เตรียมตัว ส่วนซ่งเจียวซินก็กลับไปสมทบกับครอบครัวของนาง

“ข้าขอขอบคุณทุกท่านที่มาร่วมอวยพรในวันคล้ายวันเกิดของฮูหยินของข้า จอกนี้ข้าขอยกเพื่อคารวะขุนนางและฮูหยินทุกท่าน”

แก้วสุราถูกบ่าวรับใช้รินสุราจนเต็มจอกแล้วแขกผู้มาเยือนทุกคนก็หยิบแก้วขึ้นมา ทุกคนชูแก้วไปข้างหน้าก่อนที่จะกระดกสุราในแก้วลงคอไปจนหมดเช่นเดียวกับท่านเจ้าเมืองที่ดื่มหมดก่อนผู้ใด

“วันนี้ลูกรองกับลูกหญิงสี่ของข้ามีการแสดงมาอวยพรให้กับฮูหยิน และเพื่อให้พวกท่านทุกคนได้ชื่นชมด้วยขอรับ”

ท่านเจ้าเมืองประกาศออกมา เสียงปรบมือพร้อมกับเสียงชื่นชมดังขึ้นไปทั่วทั้งบริเวณงานซึ่งถูกจัดขึ้นในสวนของจวนสกุลฉีที่กว้างขวาง

“ท่านพี่ลูกๆ ไปฝึกมายามใดกันหรือเจ้าคะ เหตุใดน้องถึงมิเคยทราบมาก่อน” ฉีฮูหยินเอ่ยถามสามีด้วยความงุนงง เขาหันมากระซิบบอกนางด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

“น้องหญิงก็รู้ว่าลูกๆ ของเรามีความสามารถ พวกเขามิจำเป็นต้องใช้เวลามากมายเพื่อฝึกฝนหรอกนะ เจ้าคอยชื่นชมลูกๆ เถิด” ใต้เท้าฉีฉีกยิ้มให้กับฮูหยินของตน

เสียงเครื่องดนตรีบรรเลงขึ้น มีฉีอันลิ่งคอยดีดฉิน ส่วนฉีอันลู่ก็ตีกลอง สองพี่น้องบรรเลงดนตรีออกมาเป็นจังหวะก่อนที่ร่างเล็กในชุดคล้ายทหารของแคว้นโจวหนานจะถือดาบสองอันเดินออกมาคุกเข่าลงเบื้องหน้าของใต้เท้าฉีและฉีฮูหยิน นางส่งยิ้มให้กับบิดามารดาซึ่งก็ได้รับรอยยิ้มกลับมาเช่นกัน จากนั้นร่างเล็กจึงลุกขึ้นแล้วคำนับผู้มาเยือนไปรอบๆ มือเล็กถือดาบไม้ทั้งสองข้างก่อนที่จะเริ่มร่ายรำดาบในท่วงท่าต่างๆ มันดูงดงาม อ่อนช้อยและแข็งแกร่ง

การรำดาบของฉีอันหนิงแทบจะสะกดทุกสายตาให้มองมาที่นาง แม้แต่ซ่งมู่เฉินเองก็มองนางตาแทบจะไม่กะพริบ เขารู้สึกทึ่งกับความสามารถของเด็กหญิงที่กล้าถกเถียงเขาอย่างไม่ยอมแพ้ที่ร้านขายเครื่องประดับในตลาด นางมิได้มีเพียงปัญญาเท่านั้น แต่นางดูน่าค้นหาอยู่ไม่น้อย

“นั่นสหายสนิทของน้องเองเจ้าค่ะท่านพี่ นางเก่งใช่หรือไม่เจ้าคะ”

ซ่งเจียวซินรีบอวดพี่ชายทันทีเมื่อเห็นสหายสนิทกำลังแสดงความสามารถออกมา ท่าร่ายรำดาบนั้นแม้จะไม่เหมือนกับรุ่นพี่รำมากนักแต่ฉีอันหนิงก็ได้ร่ายรำในแบบของนาง ให้ความรู้สึกหลากหลาย มันทั้งอ่อนช้อย งดงามและแข็งแกร่ง

“อืม… น่าสนใจ” เขาตอบพลางยกถ้วยน้ำชาขึ้นมาจิบ นัยน์ตาคมยังคงจดจ้องไปที่การร่ายรำดาบเบื้องหน้าด้วยความเพลิดเพลิน

มิได้มีเพียงสกุลซ่งเท่านั้นที่สนใจต่อการแสดงตรงหน้า เพราะตระกูลขุนนางที่ได้มาร่วมงานในวันนี้ต่างมองไปยังร่างเล็กที่กำลังร่ายรำอยู่ตรงกลางด้วยความเพลิดเพลิน และมีไม่น้อยที่ชื่นชมทายาทสกุลฉีที่ล้วนแล้วแต่มีความสามารถเฉพาะตน โดยเฉพาะบุตรีของใต้เท้าฉี ตระกูลที่มีบุตรชายนั้นให้ความสนใจนางเป็นพิเศษ

“หากนางเติบโต จักต้องเป็นฮูหยินที่ดีได้อย่างแน่นอน”

ใต้เท้าลู่เอ่ยชมเชยเด็กหญิงให้กับฮูหยินและบุตรชายคนโตของตนได้ฟัง แต่ลู่จงสวีกลับมิได้สนใจสตรีที่เก่งกาจเช่นนาง เพราะตัวของเขาเองยังมิสามารถสู้นางได้ ความสามารถและสติปัญญาของเด็กหญิงนั้นเขาตามนางมิทัน

“แต่ข้ามิสนใจหรอกขอรับ ฮูหยินในภายภาคหน้าของข้านางจะต้องอ่อนหวานและมีจิตใจดี น้องอันหนิงนางเหมาะแก่การเป็นน้องสาวของข้ามากกว่า”

เขารุ่นราวคราวเดียวกับพี่รองของฉีอันหนิง นับได้ว่าเป็นสหายกันก็ว่าได้ และเขาเองก็เคยได้พบกับเด็กหญิงมาบ้าง เขาเอ็นดูนางเหมือนเป็นน้องสาวคนหนึ่ง

ใต้เท้าลู่รู้สึกไม่พอใจที่บุตรชายมิได้สนใจที่จะสานสัมพันธ์กับสกุลฉี มีขุนนางไม่น้อยในเมืองตงหลางที่อยากจะเกี่ยวดองกับสกุลฉี เพราะนอกจากจะได้ชื่อเสียงที่ดีต่อตระกูลแล้ว ยังได้ความเคารพนับถือจากชาวเมืองตงหลางอีกด้วย ผู้ใดบ้างจะไม่รู้กันเกี่ยวกับความตงฉินของใต้เท้าฉี เขาเป็นขุนนางที่ดี ซื่อตรงและเห็นแก่ประโยชน์ส่วนรวมมาก่อนประโยชน์ส่วนตนเสมอ

“โง่เสียจริง หากเจ้ารองน้องชายของเจ้าแข็งแรง ข้าคงมิฝากความหวังของสกุลลู่ไว้กับคนไม่เอาไหนเช่นเจ้าหรอก”

เขาบ่นออกมาเพียงเบาๆ ก่อนที่จะหันกลับไปสนใจการแสดงตรงหน้าต่อโดยมิได้สนใจบุตรชายของตนอีก ลู่ฮูหยินรู้สึกสงสารบุตรชายแต่ก็มิกล้าต่อปากต่อคำกับผู้เป็นสามี

ลู่จงสวีถึงกับรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจที่บิดานั้นเห็นเขามีค่าเพียงเท่านั้น เด็กชายถอนหายใจออกมาก่อนที่จะยกถ้วยชาขึ้นมาจิบพร้อมกับกัดขนมเซาปิงแล้วเคี้ยวมันลงคอไปอย่างเอร็ดอร่อยโดยเลิกสนใจบิดาอีก ขนมหวานๆ สามารถทำให้อารมณ์ของเขาดีขึ้นและเขายอมรับเลยว่า จวนสกุลฉีนั้นทำขนมอร่อยยิ่งนัก