ทั้งห้องตกอยู่ในความมืดทึม ผู้จัดการหันมาบอกเฟยอวี้ “พักผ่อนสักหน่อย อย่าเปิดมือถือ อย่าไปดูข่าวบนเน็ตด้วย”เฟยอวี้หลุบตาลง ชนอนลงบนเตียง เสียงเปิดประตูดังขึ้นแล้วปิดลง ผู้จัดการออกไปแล้ว เฟยอวี้หนุนแขนตัวเอง แล้วความง่วงก็เข้ามาเยือนอย่างรวดเร็วแต่ในช่วงที่เขากำลังจะเคลิ้มหลับนั้น เสียงหัวเราะแหลมๆ ของเด็กก็ดังขึ้นข้างหู มันทั้งใสกังวานเหมือนระฆัง แต่ก็ฟังแปลกๆ ชวนขนลุก ความเย็นเฉียบแล่นไปทั่วแผ่นหลังของเขา ขนลุกชันไปหมด ร่างกายเต็มไปด้วยเหงื่อเย็นๆ จนเป็นเม็ด เฟยอวี้พยายามจะตื่นขึ้น แต่พบว่าขยับตัวไม่ได้เลยแม้แต่ปลายนิ้วก็ไม่สามารถกระดิกได้ เขาใช้แรงทั้งหมดเงยหน้าขึ้น เมื่อลืมตาอย่างยากลำบาก ภาพที่เห็นในความมืดมัวคือร่างของเด็ก ที่ตัวเป็นสีเขียวกำลังนอนทับบนหน้าอกของเขา ดวงตากลมโตที่มองมานั้นดำสนิทไร้ก้นบึ้งเหมือนมีเพียงความว่างเปล่ามันแสยะยิ้ม เผยให้เห็นฟันแหลมคมในปากเล็กๆ “พ่อจ๋า พ่อจ๋า…” วิญญาณเด็กเอ่ยเรียกด้วยความตื่นเต้น ดูร่าเริงเหมือนลูกแมวน้ำที่กระพือหาง แขนเล็กๆ ของมันฟาดลงบนอกของเขา“ขอกินนม!” จากนั้นมันก็อ้าปากที่เต็มไปด้วยฟันแหลม แล้วกัดลงไปที่หน้าอกของเขาอย่างแรง เ
หลังจากรอคอยอยู่สี่สิบนาที ในที่สุดเสียงกริ่งหน้าห้องก็ดังขึ้น อาจารย์หลินพร้อมด้วยชายหนุ่มสองคนเดินเข้ามา อาจารย์หลินยังคงสวมเสื้อแบบจีนโบราณลายต้นไผ่ที่คุ้นเคย มือถือพัด ส่วนชายหนุ่มสองคนที่ตามหลังถือกระเป๋าสีดำเฟยอวี้ยื่นมือไป “สวัสดีครับ อาจารย์หลิน”อาจารย์หลินพยักหน้าเล็กน้อยเป็นการทักทาย “คุณเฟย”เฟยอวี้แนะนำผู้จัดการของเขาที่อยู่ข้างๆ “นี่คือผู้จัดการของผมครับ การทำพิธีพอให้เขาอยู่ด้วยได้ไหมครับ?”ผู้จัดการของเฟยอวี้ยื่นมือออกไปอย่างรวดเร็ว “สวัสดีครับอาจารย์หลิน ผมเคารพนับถือคุณมานานแล้ว!”อาจารย์หลินจับมือทักทายเบาๆ ก่อนจะแนะนำชายหนุ่มสองคนที่มากับเขา “นี่คือลูกศิษย์ของผม มาช่วยเสริมการทำพิธี”ผู้จัดการรีบถาม “พวกเราต้องทำอะไรบ้างไหมครับ?”อาจารย์หลินส่ายหน้า “ไม่จำเป็น พวกคุณแค่อยู่ดูเฉยๆ ก็พอ”จากนั้นลูกศิษย์ทั้งสองก็นำอุปกรณ์ทั้งหมด ไปจัดบนโต๊ะอย่างรวดเร็ว ในกระเป๋าดำเต็มไปด้วยอุปกรณ์ทางไสยศาสตร์ต่างๆ ยันต์ กระดาษแดง ธูป ด้ายไหมสีดำ…พวกเขาจัดเรียงอุปกรณ์และจุดเทียนสีแดงขึ้นอาจารย์หลินโบกปัดฝุ่นพลางสั่ง “ปิดไฟทั้งหมด”ผู้จัดการรีบเดินไปปิดไฟ ทันใดนั้นภายในห้องที่มืดสนิท
โพสต์จาก @สตาร์แอนด์มูนเอ็นเตอร์เทนเมนท์ แถลงการณ์การยกเลิกสัญญา [เราได้ยกเลิกสัญญากับเฟยอวี้แล้ว ด้วยความเห็นชอบร่วมกัน เราหวังว่าเฟยอวี้จะโชคดีในเส้นทางข้างหน้า ขอให้รักษาตัวดีๆ]โพสต์จาก @เฟยอวี้ แถลงการณ์การออกจากวงการ [เนื่องจากปัญหาสุขภาพ ผมจะขอออกจากวงการบันเทิง ขอขอบคุณทุกท่านที่เคยติดตาม และสนับสนุนกันเสมอมา ขอให้ทุกท่านโชคดีเช่นกัน]ข่าวนี้ทำให้แฮชแท็ก #เฟยอวี้ออกจากวงการ พุ่งขึ้นติดเทรนด์ในเวยป๋อทันที[พี่ชายของฉัน เกิดอะไรขึ้นกันเนี่ย!][ฉันต้องฝันอยู่แน่ๆ นี่มันฝันร้ายชัดๆ!][จะออกจากวงการ...ทำไมกระทันหันแบบนี้][ฉันรับไม่ได้!][เคารพการตัดสินใจของพี่ หวังว่าอนาคตหากพี่มีความเคลื่อนไหว มีอะไรบอกให้พวกเรา 'หยกน้อย' ได้ทราบกันนะ]แฟนคลับแห่กันมาคอมเมนต์ใต้โพสต์ของเฟยอวี้ ทั้งแสดงความเสียดายและอวยพรให้เขาโชคดี ท่ามกลางคอมเมนต์แสดงความรักเหล่านี้ เฟยอวี้แสดงความเย็นชาอยู่ภายใน เขาเปลี่ยนไปใช้บัญชีรองและโพสต์คอมเมนต์ปั่น [ได้ยินมาว่าใบหน้าของเฟยอวี้รักษาไม่หายแล้ว]ไม่นานก็มีคนตอบกลับ: [ฉันคิดไว้อยู่แล้ว! บริษัทสตาร์แอนด์มูนเอ็นเตอร์เทนเมนท์ ใจร้ายที่สุด พอนักแสดงหมดป
คอมเมนต์ใต้โพสต์ในเน็ตพลันระเบิดเป็นกระแสทันที ชาวเน็ตต่างพากันเข้ามาแสดงความเห็น โดยเฉพาะแฟนคลับของเฟยอวี้ที่ทำใจยอมรับไม่ได้ [อ๊ากกก นี่พี่ยังเป็นพี่ชายคนเดิมของฉันอยู่ไหม? พี่ชายฉันเป็นอะไรไป!][ทำไมหน้าของพี่ดูแย่ลงทุกที?][รีบไปรักษาเถอะ!!] [ฉันไม่เคยเห็นหน้าของใครที่ดูเป็นแบบนี้ น่าจะ...รักษาไม่ได้แล้วมั้ง...] [เพราะหน้าเขาเป็นแบบนี้หรือเปล่า บริษัทถึงยอมแยกทางกับเขาแบบสงบ?] [สงบเหรอ? เอาจริงคือทิ้งพี่ชายฉันแบบไม่สนใจชีวิตกันเลยต่างหาก] [ไม่ใช่เหรอ? มีแค่ฉันคนเดียวหรือ ที่สงสัยว่าทำไมเฟยอวี้ถึงต้องไปฆ่าหย่งฟาง?] [หน้าของเฟยอวี้พังแล้ว ชีวิตก็เหมือนพังตามไปด้วย พอเขามาถึงจุดที่ไม่มีทางไป จึงเลือกทำเรื่องผิดกฎหมาย...ต้องมีความแค้นบางอย่างแน่นอน] [หย่งฟางไปทำอะไรให้เขาเหรอ? ฉันจำได้ว่าทั้งสองคนนี้ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันเลยนี่ หรือไปมีเรื่องบาดหมางอะไรกันมานะ? อีกฝ่ายที่ทะเลาะกับเฟยอวี้ส่วนใหญ่ก็เป็นจินฮั่ว…] [เฮ้ย! จินฮั่ว?! เมื่อวันก่อนเขาไปที่วักของหย่งฟางไม่ใช่เหรอ?] [ใช่เลย วันก่อนจินฮั่วไปที่วัดของหย่งฟางตอนเช้า แล้วบ่ายๆ หน้าของเฟย
เมื่อหย่งฟางกลับมาถึงวัดเสวียนเว่ย ก็พบว่าวันนี้ปิดไม่รับแขกไม่มีผู้แสวงบุญเลยสักคนเลย เฒ่ากัวและพรรคพวกนั่งอยู่บนเก้าอี้ตัวเล็กในลานกลาง ขณะที่พวกคุณนายอย่างหยู่ถัง, หนิวลี่ และซ่งเสี่ยวฮุ่ยก็มาอยู่ที่นี่เช่นกัน ทุกคนดูท่าทางกระวนกระวายเดินไปมาไม่หยุดเมื่อหย่งฟางเปิดประตูเข้ามา ทำให้ทุกคนหันมามองเป็นตาเดียวกัน คุณนายพากันเดินเข้ามาหาหย่งฟางทันที ล้อมรอบและเดินวนรอบเธอสำรวจ ตั้งแต่หัวจรดเท้าอย่างละเอียด กลัวว่าจะพลาดร่องรอยบาดแผลใดๆ เมื่อมั่นใจว่าหย่งฟางไม่ได้บาดเจ็บอะไรแล้ว ทุกคนก็ถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอกลุงกัวและคนอื่นๆ ดูผ่อนคลายและกล่าวว่า “บอกแล้วว่าวัดของเรามีเทพเจ้าคุ้มครองอย่างดี แต่พวกคุณก็ยังไม่เชื่อกัน”ซ่งเสี่ยวฮุ่ยไม่สนใจพวกผู้ชาย พุ่งเข้ามาพูดกับหย่งฟางทันที “อาจารย์หย่ง เธอทำเอาพวกเรากลัวแทบตาย!”พวกเธอเห็นประกาศจากตำรวจเมืองถานจิง ถึงกับขาอ่อนแทบทรุด เลยรีบมาที่วัดแต่ก็ไม่เจอหย่งฟางอยู่ที่นี่ ไม่นานก็เห็นเรื่องราวที่หญิงสาวโพสต์ลงเว่ยป๋อ ประกอบกับประกาศจากตำรวจ ทำให้รู้ที่มาที่ไปทั้งหมด ใบหน้าของคุณนายฉู่ซีดเผือด แม้เธอจะรู้ว่าหย่งฟางเก่งเรื่องปราบผี แต่ก็ไม่เคยคิ
พนักงานหญิงทั้งแปดคนตกลงกันว่า จะไปวัดเสวียนเว่ยในสุดสัปดาห์นี้ ไป๋เมียนเมียนจึงพูดขึ้น “งั้นฉันไปอีกครั้งด้วยก็แล้วกัน”เธอมองไปที่หัวหน้าและถาม “หัวหน้าเจี่ย จะไปด้วยกันไหมคะ?”เจี่ยหลันเหนียนหน้าซูบและมีรอยคล้ำใต้ตา ร่างกายดูโทรมมาก เธอจิบกาแฟไปหนึ่งอึกแล้วตอบ “ฉันไม่ว่าง พวกเธอไปสนุกกันเถอะ” จากนั้นก็เดินเข้าห้องทำงานไปเพราะเป็นเวลาพักเที่ยง พนักงานหญิงทั้งแปดก็เริ่มถามไป๋เมียนเมียน “ไปวัดต้องเตรียมตัวยังไงบ้าง?”เธอเองก็ไม่ชำนาญเท่าไหร่ แต่ก็พอแนะนำได้ “ฉันได้ยินมาว่าห้ามเหยียบธรณีประตู และต้องไม่ยกเท้าขวาก่อน”“ฉันได้ยินมาว่าการไหว้เทพเจ้าก็มีวิธีเฉพาะนะ เมียนเมียน ครั้งที่แล้วเธอไหว้ยังไง? ช่วยสอนพวกเราหน่อยสิ!”ไป๋เมียนเมียนคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วตอบ “ไม่ค่อยมีอะไรนะ ข้างในมีอาจารย์คอยให้คำแนะนำ”พนักงานหญิงจึงเริ่มค้นหาข้อมูล วิธีการไหว้เทพเจ้าในวัดเสวียนเว่ยจากอินเทอร์เน็ต พวกเธอไม่เจอกฎอะไรแปลกๆ นอกจาก…โพสต์ที่กำลังเป็นที่นิยมเมื่อวันก่อนพร้อมรูปภาพ ทำให้พวกเธอสนใจ ในวิหารของเทพเจ้าที่วัดเสวียนเว่ย มีจอไฟฟ้าเลื่อนข้อความที่แสดงข้อห้ามต่างๆเช่น:**ห้ามส่งเสียงดัง****ห้ามทะเล
***อาจมีฉากทำให้สะเทือนใจ!!!!!***วิญญาณแมวสองตัวโปร่งแสง กำลังกอดหางและหลับตา ในท่าทางผ่อนคลายบนไหล่ของเสวี่ยหยาง เด็กชายตกใจจนไม่กล้าขยับตัวเจี่ยหลันเหนียนและเสวี่ยหมิงพูดพร้อมกัน "นี่มันอะไร?!"หย่งฟางมองไปที่เสวี่ยหยางแล้วถาม "เธอรู้จักมันไหม?"เสวี่ยหยางหน้าแดงขึ้นและส่ายหัว "ไม่ ไม่รู้จัก!!""ยังไม่พูดความจริงอีก!!" เจี่ยหลันเหนียนตบหัวลูกชายแรงๆ ไปทีเธอทำงานในบริษัทใหญ่ที่เกี่ยวข้องกับโซเชียลมิเดีย จึงคุ้นเคยกับข่าวเรื่องเด็กวัยรุ่นที่ทารุณสัตว์ เมื่อเห็นวิญญาณแมวน้อยสองตัวตามลูกชายมา ก็เริ่มเดาออกแล้วว่าเกิดอะไรขึ้น"เสวี่ยหยาง! แกป่วยทางจิตใช่ไหม?! แกทำตัวแบบนี้เพราะว่าเราปล่อยปะละเลยแกหรือเปล่า เราไม่เคยดุแกจึงได้ใจ ตอนนี้แม้กระทั่งสัตว์ตัวเล็กๆ แกก็กล้าฆ่ามัน?! เจ้าเด็กเลวเหลือขอ ฉันจะไม่ขอให้ท่านอาจารย์หย่งช่วยแล้ว วันนี้แกต้องไปอยู่ในสถานกักกันเด็ก!"เจี่ยหลันเหนียนตำหนิลูกชายด้วยความโกรธจนตัวสั่น เธอนึกย้อนถึงการเลี้ยงดูลูกชาย ที่ผ่านมาทั้งสองคนพยายามให้การศึกษาที่ดี ตามใจทุกอย่างสนับสนุนทุกเรื่อง แต่ตอนนี้เธอรู้สึกหมดแรง"เราทำลูกเสียคนแล้วจริงๆ" เธอสามารถยอมรับได้หาก
เจี่ยหลันเหนียนยังไม่รู้ว่าสามีกำลังคิดอะไรอยู่ จึงขอบคุณหย่งฟางอีกครั้ง ก่อนจะออกจากห้องน้ำชาและกลับไปยังวิหารของเทพเจ้า สามคนพ่อแม่ลูกต่างคนต่างจุดธูปคนละสามดอก ขณะบริจาคเงินทำบุญ เจี่ยหลันเหนียนสแกนคิวอาร์โค้ด ส่วนเสวี่ยหมิงกำลังคุยในกลุ่มบริษัทอยู่[พวกนายเคยไปวัดเสวียนเว่ยไหม? ที่นี่ไม่ธรรมดาเลย การบริจาคแล้วแต่ศรัทธานี่ ดีกว่าการดูไพ่ทาโรต์ที่พวกนายเคยถามหรือเปล่า]ยังไม่ทันจะมีสาวๆ ที่ชอบดูดวงเข้ามาแสดงความคิดเห็น ปรากฏว่า... CEO โผล่ขึ้นมาแทน เสวี่ยหมิงตกใจแทบตาย เขาพิมพ์ผิดกลุ่ม! ตอนแรกตั้งใจจะพิมพ์ในกลุ่มแชทสบายๆ กลับพิมพ์ลงในกลุ่มใหญ่ของบริษัทซะได้! กำลังจะลบข้อความ แต่แชทของซีอีโอก็ทำให้เขาหยุดมือไปถังเฟยเฮ่อ: [นายอยู่ที่วัดเสวียนเว่ยเหรอ?]ถังเฟยเฮ่อ: [[โอนเงินให้เสวี่ยหมิง - 8888 หยวน]]ถังเฟยเฮ่อ: [ช่วยบริจาคเงินธูปเทียนให้ด้วย จำไว้นะว่าต้องเขียนหมายเหตุว่า เป็นของเฟยเฮ่ มอบให้เทพเจ้าที่เครารพรัก]เสวี่ยหมิง: ……?เมื่อกลับไปยังกลุ่มแชทสบายๆ ทุกคนก็ต่าง @เสวี่ยหมิง เพื่อสอบถามซ่งเสี่ยวอวี๋: [พี่เสวี่ยยังไม่รู้เหรอว่า วัดประจำบริษัทเราคือวัดเสวียนเว่ยน่ะ?]หยวนเหวิน: [
หอพักหญิง อาคาร 3A หน้าห้อง 702หลังจากหญิงสาวในห้อง 701 บอกว่า “ห้อง 702 ไม่มีคนอยู่” คำพูดนั้นทำเอาสาวๆ จากห้อง 602 กรีดร้องด้วยความตกใจสุดขีด ถ้าห้อง 702 ไม่มีใครอยู่ แล้วเสียงฝีเท้าเหล่านั้นมาจากไหน?เสียงกรีดร้องทำลายความเงียบของค่ำคืน ไฟทางเดินที่ควบคุมด้วยเซ็นเซอร์เสียงสว่างวาบขึ้นทีละชั้น เสียงโลหะขูดพื้นดังมาจากชั้นล่าง คุณป้าผู้ดูแลหอพักเปิดประตูห้องพัก รีบมองจอมอนิเตอร์กล้องวงจรปิด แล้วกดลิฟต์ขึ้นมายังชั้น 7“เอะอะอะไรกัน! เสียงดังจนคนทั้งตึกได้ยิน!” เมื่อมาถึง คุณป้าผู้ดูแลตำหนิ ก่อนหันไปมองเด็กๆ “พวกเธอห้อง 602 ใช่ไหม? มาเดินเพ่นพ่านอะไรตอนนี้? ไม่รู้เหรอว่าห้ามออกจากห้องหลังไฟดับ?”หญิงสาวจากห้อง 701 รีบช่วยอธิบาย “พวกเธอบอกว่าได้ยินเสียงคนเดินในห้อง 702 เลยขึ้นมาดู...คุณป้า ห้อง 702 มีใครอยู่หรือเปล่าคะ?”คุณป้ามองพวกเธอด้วยสายตานิ่งเรียบ “ห้อง 702 ไม่มีคนอยู่มานานแล้ว”คำตอบนั้นทำให้สาวๆ จากห้อง 602 ใจหายวาบ หญิงสาวจากห้อง 701 เริ่มลังเลก่อนถามด้วยเสียงสั่น “ป้า... รุ่นพี่บอกว่าหอพักหญิงที่นี่มีผี เรื่องนั้นจริงหรือเปล่าคะ?”“พวกเธออย่าไปเชื่อเรื่องไร้สาระแบบนั้น” คุณป้
"รับคำทำนายก่อนเถอะ แล้วค่อยคุยกัน" หย่งฟางเอ่ยขึ้นพลางมองแถวคนที่ยืนรออยู่ด้านหลังมีผู้หญิงสี่คนเข้ามาถามคำทำนายทีละคน สองคนถามเรื่องการเรียน อีกสองคนถามเรื่องความรัก กุ่นกุ่นช่วยตอบคำทำนาย หย่งฟางไม่ได้พูดเสริมอะไร มีเพียงกระซิบเบาๆ "ทำนายได้ดีมาก จากนี้ลูกค้าอื่นๆ ให้คุณดูแลคนเดียวเลย ทำให้มั่นใจหน่อย อย่าพูดติดขัด ถ้าคิดว่าจะติดก็พูดคำสำคัญสั้นๆ ก็พอ"กุ่นกุ่นพยักหน้า เรื่องนี้เฒ่ากัวเคยสอนเขามาก่อนแล้ว แนะนำให้พูดแบบเว้นจังหวะบ้างเพื่อให้ดูเป็นปริศนาและน่าเกรงขาม จากนั้นหย่งฟางพาผู้หญิงสี่คนไปยังห้องน้ำชา ขอให้พวกเธอดื่มชากันคนละแก้ว"ฉันก็ไม่คิดว่าเราจะได้เป็นเพื่อนร่วมสถาบันกัน ฉันเพิ่งรู้ว่าพี่เรียนที่วิทยาลัยศิลปะถานจิง ตอนฉันเห็นภาพวาดกับชื่อพี่ในห้องแสดงผลงาน" ฉู่เสี่ยวเฉียวพูดขึ้นรูมเมตของเธอพยักหน้า "ใช่เลย หย่ง...อาจารย์" ผู้หญิงคนนั้นลังเลเล็กน้อย ไม่รู้ว่าจะเรียกหย่งฟางว่าอะไรดี"ทำไมเธอถึงไม่มีรูปอยู่ในชั้นวางศิษย์เก่าที่โดดเด่นล่ะ?"หย่งฟางยิ้มก่อนตอบ "เคยเห็นใครทำงานด้านศาสตร์ลึกลับ แล้วไปเป็นศิษย์เก่าที่โดดเด่นบ้างไหม?"คำพูดนั้นทำให้ผู้หญิงทั้งหมดหัวเราะออกมา ข
[สุดยอดไปเลย หย่งฟางไปหาลูกศิษย์มาจากที่ไหนนะ ทั้งหนิงหมี่และหลงหยวนหยวนเ หมาะจะไปเป็นไอดอลทั้งกลุ่มหญิงและชายได้เลย][หย่งฟางเปิดบริษัทจัดการบันเทิงไปเลยเถอะ]ในที่สุด #เสวียนเว่ยเอ็นเตอร์เทนเมนท์ (#บริษัทบันเทิงเสวียนเว่ย) ก็กลายเป็นคำค้นหาที่เกี่ยวข้องกับ #วัดเสวียนเว่ย (#ศาสตร์ลึกลับของหย่งฟาง)เหล่าชาวเน็ตช่วยกันแบ่งตำแหน่งให้เสร็จสรรพแล้ว[#บริษัทบันเทิงเสวียนเว่ยCEO: หย่งฟาง อันดับหนึ่งฝ่ายหญิง: หนิงหมี่ อันดับหนึ่งฝ่ายชาย: หลงหยวนหยวน][ส่วนอาจารย์อ้วน กับอีกสามคนก็เป็นผู้จัดการไปละกัน]เหล่าลูกศิษย์มนุษย์ที่คอยติดตามข่าวในโซเชียลเกี่ยวกับวัด: หือ?หยิบโทรศัพท์เก็บกลับไป มองดู ‘อันดับหนึ่งฝ่ายชาย’ และ ‘อันดับหนึ่งฝ่ายหญิง’ตอนนี้เป็นช่วงหกโมงเย็น หลังจากทานอาหารเสร็จ สองคนนี้ก็สู้กันตั้งแต่ฝั่งตะวันออกไปจนถึงฝั่งตะวันตก เพื่อแย่งควันธูปกัน นี่กลายเป็นกิจวัตรประจำวัน ของอันดับหนึ่งฝ่ายหญิงและฝ่ายชายที่ต้องทำทุกวันไปแล้วเพราะหย่งฟางแจกควันธูปอย่างเท่าเทียม ตอนแรกให้ทั้งคู่คนละสองแท่ง แต่หนิงหมี่ไม่พอใจ “ข้าทำงานตั้งขนาดนี้ ส่วนเขาไม่ได้ทำอะไรเลย ทำไมถึงได้เท่ากับข้า! ข้าไม่สน จ
ณ จุดนี้ในวัดเสวียนเว่ยมีสมาชิกทั้งหมดแปดคนเจ้าของอาราม: หย่งฟางศิษย์: หนิงหมี่, เฒ่ากัว, ห่าวจาวไฉ, จินเหยาไต้ ,ไฉหยวนกุ่นกุ่นผู้พักชั่วคราว: วิญญาณลูกกลมสีเทาผู้ไม่ได้รับเชิญ: หลงหยวนหยวนทั้งแปดคนนี้ประกอบไปด้วยสิ่งมีชีวิตจากสี่ประเภท ได้แก่ คน เทพ วิญญาณ และปีศาจ"อาจารย์หย่ง คุณคิดจะเก็บสิ่งมีชีวิตทั้งหกไว้ที่นี่หรือ?" ห่าวจาวไฉโบกพัดกระดาษพร้อมถามหย่งฟางเผยยิ้มขมเล็กน้อย จะพูดอย่างไรดี? ตัวตนของหนิงหมี่กับหลงหยวนหยวนนั้น ไม่ใช่ว่าเธอเต็มใจรับเข้ามา คืนนี้พระจันทร์สีเงินส่องสว่างกลางท้องฟ้า หลังจากที่หย่งฟางไหว้เทพเจ้าวัดเสร็จ เธอก็เดินออกจากวิหารหลัก หนิงหมี่กับวิญญาณลูกบอลกลมสีเทา ยังคงนั่งอยู่ที่โต๊ะเรียนในลาน กำลังตั้งใจเรียนวิชาภาษาชั้นประถมปีที่ 1 ที่ถ่ายทอดสด คราวนี้หย่งฟางเรียนรู้แล้ว เธอจึงหยิบโทรศัพท์เครื่องเก่าที่ตั้งค่าใหม่ให้พวกเขาใช้ขณะเดียวกัน หลงหยวนหยวนที่โดนสองสาวรังเกียจ นั่งอยู่ที่เก้าอี้ในสวนอีกฝั่ง เจ้าหนุ่มชุดดำไม่สนใจเลยที่ตนเองไม่ได้รับความชื่นชอบจากใคร แค่เอนตัวรับลมเย็นอย่างสบายใจ ด้านเฒ่ากัวกับคนอื่นๆ เตรียมไฟฉายและพร้อมจะลงจากภูเขากลับบ้าน"เดี
"อย่างพี่สาวเหอ ฉันรู้สึกว่าเธอเป็นคนดีมากๆ ไม่เคยทำเรื่องไม่ดีเลย แถมครอบครัวก็ใจดี แม้ว่าเราจะพูดกันไม่นาน แต่ก็เริ่มรู้สึกอึดอัดอยู่เหมือนกัน แต่อย่างที่บอก พราะเธอเป็นคนดี ฉันก็ไม่แน่ใจว่าควรจะรู้สึกอึดอัดหรือไม่""ส่วนเรื่องจางยู่เฟ่ย ตั้งแต่ฉันมาที่โลกมนุษย์ ฉันก็เริ่มรู้แล้วว่ามีคนที่ไม่อยากทำอะไรด้วยตัวเอง หลายคนชอบหาทางลัด ถ้ามันเป็นทางที่ถูกต้องก็ไม่เป็นไร แต่ไม่ค่อยเจอคนที่พยายามหาทางพึ่งพาคนอื่นแบบเธอ ทั้งที่เธอก็มีแขนขาครบ มีโอกาสมากมาย แต่กลับเหมือนมองไม่เห็นคุณค่าของตัวเอง คิดแค่ว่าจะฝากชีวิตไว้กับผู้ชาย" หนิงหมี่พูดไปพร้อมกับทำท่าห่อไหล่เหมือนแมวน้อยที่กำลังครุ่นคิด"แต่พอคิดถึงเป่าฟู่กุ้ยและภรรยาของเขา ฉันก็รู้สึกว่าในโลกมนุษย์ก็ยังมีสิ่งดีๆ บ้างเหมือนกัน" หนิงหมี่พูดสรุปว่า "มนุษย์นี่ซับซ้อนจริงๆ ฉันไม่เข้าใจเลย"หลังจากที่ออกไปทำงานนอกสถานที่มาแค่สองวัน เทพธิดาน้อยก็ได้สัมผัสกับความซับซ้อนของจิตใจมนุษย์ พนักงานบนเครื่องบินเชิญพวกเธอไปยังห้องอาหาร หลังจากทานอาหารจนอิ่มหนำแล้ว หนิงหมี่ก็รู้สึกดีขึ้น"เป่าฟู่กุ้ยสุดยอดจริงๆ!" หนิงหมี่คิด "อย่างน้อยฉันก็ไม่ต้องนอนขดตัวอ
ไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะเจอนักพรตสาวตัวน้อย กลุ่มเฮ่ยไป่อู่ฉางก็รีบตื่นเต้นและวิ่งเข้าหาเธอ “หย่งน้อย เธอดูอ้วนขึ้นนะ!”“จะทักทายกันแบบสุภาพกว่านี้ไม่ได้หรือไงคะ?” หย่งฟางพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่แสดงอารมณ์ยมทูตขาวผู้เป็นพี่สาว ยื่นมือไปหยิกแก้มเธอทันที “ฉันหมายถึงหน้าเธอดูมีเนื้อขึ้นนะ! เมื่อก่อนเธอผอมกว่านี้”หย่งฟางสะบัดมือของเธอออกเหมือนปัดแมลงวันยมทูตดำก็ทักขึ้นบ้าง “ถ้าจะให้สุภาพ ฉันก็ทำได้” จากนั้นเขาก็พูดต่อ “หย่งน้อย เราเสมือนญาติผู้ใหญ่เห็นเธอเติบโตมาตลอด เธอก็ไม่ได้มาเยี่ยมเราเลย เราคิดถึงเธอ…”ยมทูตขาวพูดเสริมทันที “…พวกเราอยากได้ธูปหอมบ้างน่ะ”นี่แหละคือวิธีทักทายของพวกเขา หย่งฟางไม่ได้พูดอะไร เธอแค่ย่อตัวลงเปิดกระเป๋าเดินทาง แล้วหยิบธูปสองดอกออกมาหนิงหมี่เบิกตากว้าง “นั่นมันของฉันนะ!!” พูดจบก็พยายามจะแย่ง แต่หย่งฟางก็หลบมือไปจุดไฟ แล้วส่งให้ยมทูตขาวดำทันที“แค่นิดเดียว อย่าไปหวงนักเลย เด็กเล็กก็แบบนี้แหละ ชอบหวงของ”ยมทูตขาวดำกินควันธูปอย่างพอใจจนตาหรี่ลงเป่าฟู่กุ้ยมองยมทูตทั้งสองที่กำลังเคลิบเคลิ้ม…พวกเขาไม่ได้มารับเมียเขาไปโลกหลังความตายเหรอ? แล้วทำไมมานั่งกินของฝากที่บ้า
เปาฟู่กุ้ยมองนักพรตสาวด้วยความงุนงงอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะถามออกมาด้วยน้ำเสียงลังเล "ผม...ผมจะได้เจอเธอจริงๆ เหรอ? ภรรยาของผมไม่ได้...ไปอยู่ที่ยมโลกแล้วหรอกเหรอ?""ภรรยาของคุณน่าจะอยู่ข้างคุณตลอดเวลา เพียงแต่ช่วงนี้เธอคอยเฝ้าดูจางยู่เฟ่ยอยู่ เพราะสงสัยว่าคนคนนั้นจะทำอะไรแปลกๆ เราเลยไม่เห็นวิญญาณเธออยู่ในบ้านคุณตั้งแต่แรก" หนิงหมี่อธิบาย"ผม...ผมอยากเจอเธอ!" เปาฟู่กุ้ยพูดด้วยความรู้สึกสดใสขึ้นมาอีกครั้ง ราวกับได้รับพลังชีวิต ใบหน้าของเขาดูเปล่งปลั่งทันที ทันใดนั้นก็นึกถึงสภาพตัวเอง จึงรีบลูบหนวดเคราที่เพิ่งงอกยาวและกล่าวออกไป "เดี๋ยวก่อน เดี๋ยวผมต้องจัดการตัวเองก่อน ภรรยาผมไม่ชอบที่ผมดูสกปรกแบบนี้"หลังจากพูดจบ เปาฟู่กุ้ยลากตัวที่ดูอ้วนกลมขึ้นไปชั้นบน เพราะอาการบวมจากยาต้านซึมเศร้า เมื่อเขากลับลงมาอีกครั้ง หย่งฟางและหนิงหมี่ ก็ได้เห็นเปาฟู่กุ้ยในลุคใหม่ที่สะอาดสะอ้าน เขาโกนหนวดโกนเคราจนเกลี้ยงเกลา สระผมจนหอมสะอาด ใบหน้ากลมอวบอิ่มดูสดใสขึ้นทันที เขาใส่สูทสากลและเนคไทเรียบร้อย สวมรองเท้าหนังแม้หน้าตาของเขาจะไม่หล่อเหลามากนัก โดยเฉพาะส่วนแก้มที่อ้วนดูเหมือนผู้ชายธรรมดา แต่ในลุคนี้เขากลับดูอ
หลังจากที่จางยู่เฟ่ยพ่นเลือดออกมา หมอกสีเทาที่วนเวียนอยู่ระหว่างคิ้วของเปาฟู่กุ้ย ก็พลันสลายหายไปทันที แม้ว่าจางยู่เฟ่ยจะมองไม่เห็นพลังงานลี้ลับเหล่านี้ แต่เธอกลับรู้สึกถึงบางสิ่งที่เปลี่ยนไปอย่างชัดเจน โดยเฉพาะเมื่อท่านประธานทำตามคำแนะนำของสาวน้อยข้างกายเถ้าแก่เปาเปิดตาขึ้น ยกมือออกหู และมองเลขาอีกครั้งด้วยสายตาที่กลับมาสดใส ปราศจากอาการลุ่มหลงผิดปกติใดๆ จางยู่เฟ่ยตกใจ รีบควานหาบางสิ่งในกระเป๋าของตัวเอง แต่กลับพบว่ามันหายไป“หาอันนี้อยู่หรือเปล่า?” น้ำเสียงเย็นชาแฝงความเหนือชั้นดังมาจากหย่งฟางเมื่อจางยู่เฟ่ยหันไปมอง ก็พบว่ากระดาษยันต์สามเหลี่ยมในมือของหย่งฟาง ถูกฉีกเป็นสองส่วนอย่างเรียบร้อยหนิงมี่ที่ยืนอยู่ข้างๆ ยิ้มขำ ส่วนหญิงสาวในชุดขาวร่างโปร่งแสงที่ยืนอยู่ใกล้ๆ กับจางยู่เฟ่ย เธอยกนิ้วโป้งให้หนิงมี่ด้วยความชื่นชมใบหน้าของวิญญาณสาวผู้นี้ คือใบหน้าเดียวกันกับหญิงสาว ในภาพถ่ายที่พบในห้องใต้หลังคา ใช่แล้ว... ภรรยาของเปาฟู่กุ้ยยังไม่ได้ไปสู่สุคติ ช่วงนี้เธอสังเกตเห็นความผิดปกติของสามี และหลังจากจับตามองเลขาส่วนตัว ก็พบว่าคู่กรณีใช้คาถามาควบคุมใจสามีของเธอเธอก็พบว่านักพรตสาวจากสำนั
เมื่อวางสายไปใบหน้าของเถ้าแก่เปาแสดงอาการหลงใหล ราวกับถูกบางสิ่งควบคุม ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความรักและความคิดถึงอย่างท่วมท้น หย่งฟางรีบสวดคาถาเคลียร์จิตใจ ก่อนจะใช้นิ้วแตะเบาๆ ที่หน้าผากของเขา ความอ่อนโยนที่เคยแสดงบนใบหน้าของเปาฟู่กุ้ย หยุดชะงักราวกับถูกหยุดเวลา หลังจากนั้นไม่นาน เขาก็กลับมาเป็นปกติ แต่ยังคงมีท่าทางงุนงงหย่งฟางเปิดปากถาม "คนที่โทรหาคุณเมื่อกี้คือใคร?""คะ...คือ...เลขาของผม จางยู่เฟ่ย..." เปาฟู่กุ้ยมองหน้าหย่งฟางและหนิงหมี่ด้วยความสงสัย "มีอะไรเหรอครับ?" ดูเหมือนเขาจะไม่สามารถจำความรู้สึกอ่อนโยน และความรักใคร่ที่เคยมีเมื่อครู่ได้เลยหนิงหมี่หันไปมองอาจารย์และกระซิบเบาๆ "คาถาชิงรัก"หย่งฟางพยักหน้าเล็กน้อย ก่อนจะหันไปมองเปาฟู่กุ้ย "ตอนที่คุณโชคร้ายก่อนหน้านี้ มักจะเกิดขึ้นหลังจากที่คุณคุยกับเลขาของคุณเสร็จใช่ไหม?"เปาฟู่กุ้ยครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะเริ่มจำได้ "เหมือนจะใช่ แต่ว่าช่วงนี้ผมก็ไม่ค่อยเจอโชคร้ายแล้วนะ"หย่งฟางอธิบายด้วยน้ำเสียงเรียบ "เพราะช่วงนี้คุณไม่ได้ปฏิเสธคำขอของเธอเลย คาถาชิงรักคือการที่คุณถูกทำให้ตกหลุมรักคนที่ร่ายคาถานี้ ในตอนแรกคุณยังมีสติ คุณสาม