LOGINShare
8 10 บาทยาขม1 ห่อแก้ช้ำใน
Last Updated:
2025-04-19 17:43:37เขาก้าวเข้ามา...พอดีกับพิมสุดาเบือนหน้ามาช้าๆ เธอยิ้มให้กับเขา ยิ้มสวยเหมือนนางฟ้าที่ศิลาคุ้นเคยดี เป็นยิ้มที่พิมสุดาให้กับเขาเพียงคนเดียวเท่านั้น ไม่ใช่ยิ้มแบบเสแสร้งอันใดเลย
ชุดผ้าเพ้นท์ลายกล้วยไม้อ่อนหวานเข้ากันได้ดีกับชุดโซฟาสีครีมและหมอนอิงโทนสีน้ำตาลหวานนุ่มนวล...พิมสุดางดงามเสมอ ดวงหน้าของเธอเนียนด้วยเครื่องสำอางไม่มากและไม่น้อยเกินไป
ยังสวยพริ้ง...และสาวแฉล้มราวกับไม่ใช่วัยห้าสิบกระนั้น
“ไปไหนมาจ๊ะ”
คำทักทายอ่อนโยนัก
“ลักษมีนัดทานมื้อเที่ยง”
“อือม์...” เสียงรับคำอือออ “เป็นไงบ้างล่ะ แม่ดาราดังนั่น”
“ก็ย่ำแย่ฮะ ยังไม่ยอมเลิกสักที”
“นี่แหละน้า เป็นทาสแล้วก็ยากจะถอนตัว เตือนๆ หน่อยซิ ไม่อยากจะเห็นอนาคตที่รุ่งโรจน์ดับวูบ”
“ผมก็เตือนแล้วนะฮะ ไม่รู้จะได้ผลแค่ไหน ถลำลงไปมากแล้วนี่ ผมก็ห่วง”
พิมสุดามองเขาเหมือนจะค้นหา และนั่นทำให้ชายหนุ่มรีบพูดต่อโดยเร็ว
“แค่ห่วงใยฉันท์เพื่อนเท่านั้นฮะ ไม่ได้มีอะไรเกินเลยกัน”
เธอถึงกับหัวเราะออกมา “โธ่...ศิลา ทำราวกับว่าแก้ตัวไม่มีผิด นี่ไม่ได้จ้องจับผิดเธอเลยนะ”
“ไม่รู้ซิ เห็นมองแปลกๆ แล้วยังทำท่าเหมือนคาดคั้นผมซะอีก”
เขานั่งลงบนโซฟาตัวเดียวกัน กางแขนออกและพาดศีรษะกับพนักเก้าอี้ พริ้มตาหลับลง เสี้ยวหน้าด้านข้างดูงดงามแข็งแกร่งสมกับเป็นลูกผู้ชาย เธอมองเขาอย่างพึงใจแววตาเหมือนช่างที่มองดูรูปสลักที่ตัวเองได้ทำด้วยมือตัวเองระคนกันอยู่ระหว่างความภาคภูมิใจและหลงใหลได้ปลื้ม
“อยากรู้เท่านั้นเอง ว่าเริ่มจะมองผู้หญิงคนไหนหรือยัง”
“ไม่หรอกฮะ” เขาตอบทั้งที่หลับตาอยู่
“อายุก็มากแล้วนะจ๊ะ แต่งงานมีครอบครัวได้แล้วจะอยู่เป็นโสด ให้สาวพากันหัวใจเต้นถี่อย่างนี้ไปอีกนานแค่ไหนกัน”
“ผมยังไม่พร้อม”
“ก็มีทุกอย่างแล้ว ชื่อเสียงเกียรติยศ บ้างช่องเงินทอง สูตรสำเร็จรูปของผู้หญิงยุคใหม่เชียวนะ เธอน่ะ...รู้ตัวหรือเปล่า”
เขาหัวเราะออกมาแค่นๆ และคำตอบของเขาก็คือ
“บ้านช่องเงินทองน่ะมีเพียบพร้อมอยู่หรอกฮะ แต่ชื่อเสียงเกียรติยศนี่ซิ ผมยังไม่แน่ใจว่าผมมีพอไหม...”
“ศิลา” เสียงเรียกเหมือนปลอบประโลม และราวกับระมัดระวังในถ้อยคำที่จะเอ่ยต่อไปอีก “เราเคยพูดกันเรื่องนี้หลายหนแล้วนี่จ๊ะ เธอเองก็เคยทำท่าเข้าใจ แต่ทำไมตอนนี้ถึงทำท่าหดหู่ใจอย่างนี้”
“หรือฮะ” เขาลืมตาขึ้น ดวงตาเป็นประกาย “ผมทำท่าหดหู่ใจหรอกหรือ”
“ใช่จ้ะ แล้วทำให้น้าใจแป้วไปหมดเลย มันเหมือนกับว่าเธอรังเกียจสิ่งที่เป็นอยู่ทุกวันนี้”
“เปล่าเลยฮะ”
เขายื่นมือแตะแขนของเธอเอาไว้ บอกด้วยเสียงหนักแน่น “ผมไม่เคยคิดอย่างนั้น ท่าทางผมอาจจะทำให้น้าแหม่มเสียใจ...แต่ผมภูมิใจในทุกสิ่งทุกอย่างที่มีอยู่ ผมไม่เคยสนใจว่าใครจะมอง จะวิพากษ์วิจารณ์ลับหลังแค่ไหนในเมื่อต่อหน้าไม่มีใครกล้าสักคน...” ระบายยิ้มเยาะไปทั่ว ชายหนุ่มเรียนรู้ได้เจนจบว่า เงินตรานั้นมีอานุภาพมากมายเพียงใด
เงินซื้อได้ทุกอย่าง...กระทั่งความเคารพนับถือ กรุยทางเข้าไปได้ในทุกที่ทุกวงการ
เขารู้สิ่งนี้ด้วยตัวเอง ด้วยประสบการณ์ที่สั่งสมให้กับตัวเองมาช้านาน
“ผมเพียงแต่ยังสะสางเรื่องเก่าๆ ไม่เสร็จสิ้นฮะ ผมกลัวจะเริ่มต้นเท่านั้นเอง”
หน้านวลใยของพิมสุดาเหมือนจะจางสีลงไป บาดแผลกลางใจของศิลานั้นลึกยาว และเป็นแผลที่เปิดกว้างไม่เคยปิดแผลนั้นลงได้ไม่ว่าเวลาจะผ่านเลยหรือจะทุ่มเทสิ่งใดลงไปก็ไม่เคยปิดแผลนั่นได้สักนิด
“ศิลา น้าขอนะ อย่าหวนกลับไป”
“ผมยอมไม่ได้หรอกฮะ ผมรอเวลามานาน รอเวลาที่ผมพร้อมพอจะกลับไป...ทำให้พวกมันเละเป็นวุ้น”
“แล้วจะได้อะไรขึ้นมา”
“ก็ได้ความสะใจไงล่ะฮะ ผมจะได้เลิกเจ็บปวด น้าแหม่มไม่รู้” เขาพึมพำดึงมือกับมากอดอกตัวเองเอาไว้พริ้มตาหลับลงอีกครั้ง ราวกับจะเก็บซ่อนความปวดร้าวในแววตาเอาไว้มิดชิด เอาไว้เพื่อรับรู้กับตัวเองเท่านั้นเอง “ผมยังฝันร้ายเสมอ...ฝันที่ผมไม่เคยสลัดมันทิ้งไปได้ มันยังอยู่กับผม ฝันร้ายที่ผมไม่เคยลืม มันจะไม่มีวันหาย ถ้าพวกมันยังอยู่ครบหน้า อยู่ดีมีสุข โดยไม่รู้ว่าตัวเคยทำร้ายผมเอาไว้แค่ไหน...แล้วผมก็เจอมันคนหนึ่งแล้วด้วย พอผมจะเริ่มต้นมันก็โผล่มาให้เห็นๆ”
“ใครจ๊ะ”
“ก็สาวิตต์...นายเอ...”
เขาลงเสียงหนักนักหนา “เขาจำผมไม่ได้เลย...สักนิดก็จำไม่ได้ว่าผมเป็นใคร”
“ก็ศิลาเปลี่ยนไปมาก ไม่น่าจะมีใครจำได้ วันนี้เธอไม่เหมือนวันเก่าก่อนนั่นอีกแล้วนะ”
นั่นทำให้ศิลานึกถึงผู้หญิงมอมแมม...แม่สาวที่ใส่เชิ้ตกับกางเกงยีนส์สะพายกระเป๋าใบโต...หน้าตาไม่เติมเสริมแต่งไร้สีสัน และยังเหมือนเดิมกับความพูดมากและท่าทางออกจะนักเลง สีหน้าเขาพลอยอ่อนโยนลงเล็กน้อย แม้หล่อนจะกวนประสาทเขามาตั้งแต่วันวานนี้แล้วก็ตามที
“มีคนจำผมได้คนหนึ่ง”
เขาบอก...หล่อนจำเขาได้ แม้เขาจะไม่ยอมรับ หล่อนก็ยังทำท่าเหมือนปักใจเชื่อ...เขาอยากรู้อีกต่อไปว่าความทรงจำของหล่อนเกี่ยวกับเขาเป็นอย่างไรบ้าง ก็แวดวงคนเก่าๆ ที่เขาไปพบอีกหน มีแต่หล่อนเท่านั้นที่จดจำเขาได้ นอกนั้นได้ลืมเลือนเขาจนหมด...และก็น่าประหลาดนักที่คนซึ่งเคยร้ายกาจและทำร้ายเขามักจะจำเขาไม่ได้
แต่กับหล่อน...ที่ศิลายังจำได้ว่าหล่อนไม่เคยรังแกเขา ไม่เคยพูดจาทำร้ายน้ำใจ กลับจำเขาได้แม่นยำ เพียงแต่เขายังต้องยืนกรานว่าไม่ใช่นายต่อที่หล่อนพร่ำเอ่ยขานอย่างมั่นอกมั่นใจนั่นเลย
“จำที่ผมบอกได้ไหมฮะ เด็กที่ขับรถชนท้ายรถผมบุบเมื่อวานตอนไปโรงพยาบาลน่ะ...เด็กนั่น...กะโปโล บ้าๆ บอๆ แล้ววันนี้ผมได้เจอแกอีก...ผมทวงถามเรื่องที่แกชนคางผม...แกทำยังไงรู้ไหมฮะ น้าแหม่ม” เขาอมยิ้ม ท่าทีอ่อนละมุนลงซึ่งน้อยคนจะได้เห็น จะคุ้นเคยกับศิลาก็เฉพาะบทบาทหน้าเคร่ง ตาคมวับ แต่ประกายตาก็ออกจะดุ และสีหน้าที่ไม่เคยยิ้มแย้มกับใคร
เธอซิคุ้นกับเขา รู้ว่าในความคิดคำนึงยามนี้ของเขากำลังอ่อนโยนและเขาแสดงออกมาอย่างโจ่งแจ้ง
“แกให้เงินผมมาสิบบาท” เขาดึงเอาธนบัตรใบสีน้ำตาลไม่ใหม่นักออกมาจากกระเป๋าเสื้อเชิ้ตขาวตัวใย แกว่งธนบัตรนั่นไปมา “สิบบาท ค่ายาขมหนึ่งห่อ...กินแก้ช้ำใน”
“ต๊าย...”
พิมสุดาได้หัวเราะไปด้วย นึกอยากเห็นหน้าเด็กที่ศิลาว่าขึ้นมาเกือบจะทันทีทันใดอยู่เหมือนกัน
“แล้วตอนนั้นศิทำยังไงล่ะ”
“จะทำยังไงล่ะฮะ ก็รับเงินมาใส่กระเป๋า แล้วก็คงจะต้องเก็บเงินนี้เอาไว้ดูเล่นสักหน่อย...แกไม่รู้มังฮะว่าพูดกับใครแบบตลกๆ นี่”
ยังจะเป็นสิ่งค้างคาในใจของเขาไปอีกนานแสนนานทีเดียว เขายังจดจำได้ตั้งแต่ตอนแรกที่ได้พบกันเมื่อวันวาน
ยังจำถ้อยคำที่หล่อนพูดกับเขา และแววตาที่มองราวกับจะค้นหา กับแววตาที่มองใหม่อีกครั้งราวกับหล่อนพอจะรู้แล้วว่าเขาเป็นใครมีฐานะอย่างไร
หล่อนไม่ได้ทำท่าชื่นชมเขาเลยสักนิด...แต่มีผู้หญิงอีกคนหนึ่งใกล้ชิดหล่อน ที่ชื่นชมเขาเหลือเกิน
“แกยังไม่รู้อะไรอีกหลายอย่าง แล้วผมว่าเมื่อแกรู้แกจะทำท่าตลกกับผมยังไงอีกก็ดีเหมือนกันนะฮะ น้าแหม่มนึกซะว่าเป็นเรื่องคลายเครียด”
เขาหย่อนธนบัตรใบนั้นกลับไปดังเดิมอีกหนหนึ่ง คิดว่าจะเก็บเอาไว้เป็นที่ระลึก
“น้าจะให้ตั้งของว่าง...กินกับน้านะ”
“ผมเพิ่งอิ่มมา”
“น่า...ของว่างนิดหน่อยเอง น้าซื้อติดเข้ามาจากโรงแรม...” จากห้องอาหารดังที่มีชื่อเสียงทางประดิดประดอยอาหารว่างแบบไทยๆ ให้ชวนกินทั้งรูปและรสชาติ
พิมสุดาขึ้นไปเรียกเด็กให้จัดการ...เขามองตามเธอไป...เรือนร่างของพิมสุดายังคงระหงบอบบาง สูงโปร่ง และไม่มีไขมันพอกหนา...พิมสุดาดูแลตัวเองดีเยี่ยม ไม่ปล่อยให้กลายเป็นพะโล้ไปได้
ซึ่งศิลาก็เข้าใจประเด็นนี้ได้เป็นอย่างดี รูปลักษณ์ของพิมสุดาก็คือเครื่องหมายการค้าของเธอเอง...หากเธอไม่งดงามชวนให้ฝันเพ้อถึงแล้วละก้อ อาชีพที่จับทำทุกวันนี้อาจจะไม่สำเร็จงดงามก็เป็นได้ แต่เขาก็รู้จักพิมสุดามากกว่าที่คนอื่นมากมายภายนอกจะได้รู้จักเสียอีก
Related chapters
อสูรเริงไฟ(หัวใจศิลา) 9 พินสุดา เจ้าแม่แหม่ม
พิมสุดาไม่ใช่ผู้หญิงเลวมาก่อน ที่ผลักดันเธอมาอยู่ตรงนี้รุนแรงเกินพอ และเขาก็รู้ว่ามันเป็นธุรกิจที่คนดีๆ หลายคนเมินหน้าหนีและยังประณามหยามเหยียดสาปแช่ง แต่มันก็ทำให้คนอีกหลายคนมีกินมีใช้ มีชีวิตอยู่ได้...และนี่เป็นธุรกิจหนึ่งในหลายสิ่งที่พิมสุดาทำ...แต่เธอก็กำลังจะวางมือ ล้างตัวออกไปจากแวดวงนี้ หลังจากคลุกคลีมานานปี จนอาบอิ่มไปด้วยสิ่งที่คนอื่นๆ เรียกกันว่าน้ำกาม...เขาเข้าใจเธอไม่ใช่เพราะลำเอียงจนมองไม่เห็นเขารู้ว่ามันไม่ใช่สิ่งดีงามอันใด แต่ตราบใดที่พิมสุดาไม่ได้ทำร้ายใคร...และต่อสู้อยู่บนหนทางของเธอ เขาไม่อาจจะซ้ำเติมเธอได้ นอกจากคอยช่วยเหลือดูแลสมญามือขวาของเจ้าแม่แหม่มจึงปรากฏอยู่ในเมื่อเขาเติบโตเป็นหนุ่ม เขาก็อยู่ข้างกายพิมสุดามาตลอด...โดยไม่มีใครรู้ถึงความสัมพันธ์แท้จริงของเขากับเธอผู้ชายหลายคนเขม่นหน้าเขา เรียกเขาว่าแมงดาบรรดาศักดิ์ เกาะพิมสุดาไม่ยอมปล่อยซึ่งศิลาก็ไม่ใส่ใจกับเรื่องนั้นสักนิดเขามองดูเธอเดินกลับมา...ผมสีแดงจ้าของหล่อนเหมือนเปลวเพลิง...ล้อมดวงหน้าเนียนผ่อง...ผิวขาวลออที่ทำให้เธอเหมือนลูกครึ่งฝรั่ง...หลายคนคิดว่าย้อมสีผม...แต่เขาซิรู้ว่าผมเดิมของพิมสุดาก็ไม่เค
Last Updated : 2025-04-19อสูรเริงไฟ(หัวใจศิลา) 10 จำใจซื้อดอกไม้
“วันนี้คุณเอนัดมินไปกินข้าวกลางวัน” หล่อนบอก เห็นคุณมารศรีหันขวับมาโดยเร็ว รู้ได้ว่ากับเรื่องแบบนี้จะต้องรายงานปิดบังเอาไว้ไม่ได้เป็นอันขาด และก็เห็นสีหน้าแวบๆ ราวกับจะฉายชัดถึงความไม่พอใจให้หล่อนรับรู้“เขานัดแก หรือแกนัดเขากันแน่”“โธ่! แม่ มินจะเอาเงินที่ไหนไปเลี้ยงข้าวเขา...เงินมินหมดแล้ว”“อ้อ...แกหมดเงินเพราะจ่ายค่าโต๊ะนี่ใช่ไหมล่ะ แกจะโทษว่าแม่เอาเงินแกอีกใช่หรือเปล่า”มินตาได้แต่ครางอย่างอ่อนใจอยู่ในใจ หล่อนพูดผิดไปอีกแล้ว สาบานได้ว่าหล่อนไม่คิดดังเช่นที่คุณมารศรีกำลังตีโพยตีพายอยู่เลย เธอคิดไปเองทั้งนั้น และที่ดีที่สุดก็คือเงียบเฉยเสียไม่ต่อล้อต่อเถียงด้วยเป็นดีที่สุด“ก็ได้ ยายมิน ฉันจะหาเงินมาใช้คืนแก จะได้ไม่มาลำเลิกเบิกประจานกัน”“มินไม่ได้คิด” หล่อนแย้งเบาๆ อ่อนใจนักหนา...เคยหลายครั้งที่มินตานึกถึงโลกภายนอกบ้าน นึกถึงการโบยบินจากบ้านไปสู่อิสระ และความโล่งสบายภายนอกปราศจากเสียงพูดเหน็บแนม ดุด่าว่าทำนองนี้ เพียงแต่หล่อนจะใจแข็งสักหน่อยเท่านั้น แต่หล่อนใจแข็งไม่พอ หล่อนยังใจอ่อนยังมีห่วงใยต่อพ่อแม่อยู่โดยเฉพาะกับพ่อ...ที่ห่วงใยมากกว่าแม่หลายเท่าตัว“คุณเอนัดมินไปเพราะอยากรู
Last Updated : 2025-04-19อสูรเริงไฟ(หัวใจศิลา) 11 ผมไม่เคยเห็นสาวใช้ในสายตา
“เด็กเป็นไงบ้างฮะ”“ไม่ไหวจ้ะ...นี่ขนาดคุณยายฝึกมาแล้วนะ ยังไม่ค่อยจะได้ดังใจ แม่ละเบื่อต้องเอามาฝึกกันอีก เก็บห้องครัวก็ไม่เรียบร้อย ดูซิ จะเที่ยงคืนอยู่รอมร่อแล้วแม่ยังไม่ได้นอนยังต้องมาดู”“ถ้าไม่ไหวก็ส่งกลับไปหาคุณยาย หาเด็กใหม่มาแล้วกันฮะ”เขาตอบง่ายๆ ไม่ใส่ใจมากนัก“กว่าจะได้อีก แม่ก็เหนื่อย...แม่ทองก็ไม่ไหวแล้ว แกแก่มากแล้วงกๆ เงิ่นๆ...นี่แหละน้า...แม่บอกแล้ว ตาเอ...ให้ลูกหาสะใภ้ให้แม่สักคน เอามาคุมคนในบ้าน ดูแลบ้านและดูแลเอด้วย...เรื่องยายมิ่งไปถึงไหนแล้วจ๊ะ”“ก็คงจะกลับมาเร็วๆ นี้มังฮะ ตอนแวะไปบ้านคุณยายก็เห็นถามถึงมิ่ง...ผมไม่ได้บอกแม่ตอนพาเด็กนี่มา...” เขาพยักพเยิดไปทางสาวใช้คนใหม่ “ชื่ออะไรล่ะฮะ แม่...หน้าตาดีเชียว”“ชื่อแม่แหวน...” เธอบอก ดึงเขาออกมา “เออย่าไปชมมันต่อหน้าซิว่ามันหน้าตาดี...แม่ยิ่งกลัวๆ อยู่ว่าหน้าตาอย่างนี้ จะอยู่ทนเป็นคนใช้ไปได้สักกี่มากน้อย เรื่องยายมิ่งต่อเถอะ...คนกันเองไม่ใช่อื่นไกล เทือกเถาเหล่ากอตื้นลึกหนาบางก็พอจะรู้เห็น...กำพืดเดิมก็ดี จะมีเมียสักคนก็ต้องเลือกหน่อยละ ถึงยายมิ่งแกจะเรียนไม่สู้ดีไปนิด แต่อย่างอื่นก็ชดเชยกันได้”เขาไม่พูดสักคำ...เรื่
Last Updated : 2025-04-19อสูรเริงไฟ(หัวใจศิลา) 12 ตายซะจะได้หมดปัญหา
แม้จะยังฉงนฉงายว่าทำไมศิลาสั่งให้หล่อนทำเช่นนั้น แต่ลักษมีก็รับคำสั่งนั้นไปปฏิบัติอย่างไม่เกี่ยงงอนและไม่ถามซอกแซกให้ยาวความต่อไป หล่อนรู้นิสัยของเขาอยู่บ้างว่าเขาไม่ชอบให้ถามจุกจิก และที่เขาขอร้องให้ทำก็เป็นเรื่องเพียงเล็กน้อยเท่านั้นเองจริงๆ ในเมื่อสิ่งที่เขาให้กับหล่อนนั้นมันมากมายกว่านั้น หลายหนที่เขาให้ความช่วยเหลือเพียงเอ่ยปากประโยคเดียว ไม่เคยพูดให้เจ็บช้ำน้ำใจ ไม่เคยซ้ำเติม ไม่เคยขอสิ่งแลกเปลี่ยน ไม่ได้มุ่งหวังในเรือนกายของหล่อน แม้จะเต็มอกเต็มใจให้ฟรีๆ ก็น้อยครั้งนักที่เขาจะตกลงด้วย“ดีแล้ว สนิทกับเขาไว้บ้าง แล้วผมจะให้หมีแนะนำเขากับผมสักหน่อย”“ค่ะ”หล่อนรับคำ“ขอบคุณนะ คุณหมี...นี่ใจคงจะเข้าไปข้างในละมั้ง ผมไม่ดึงเวลาสนุกของคุณดีกว่า” เขาควานหามือของหล่อนมาบีบเบาๆ “โชคดีนะ คุณหมีขอให้ได้”“นี่เป็นคำพรนะคะ หมีจะเฮงแน่ คืนนี้”ลักษมีเปิดประตูก้าวลงไป หล่อนเดินผ่านหน้ารถแสงไฟสาดจับร่างของหล่อน ลักษมีนุ่งกางเกงยีนส์กระชับช่วงขาและเสื้อยืดอีกตัวหนึ่ง สวมแว่นตาสีเข้มทั้งที่เป็นเวลากลางคืน หน้าตาไม่เติมเครื่องสำอาง เกลี้ยงเกลา และทิ้งมาดดาราไปอีกด้วยสถานที่ที่หล่อนกำลังจะเข้าไปนั
Last Updated : 2025-04-19อสูรเริงไฟ(หัวใจศิลา) 13 นั่งบนคานสำราญใจ
จะมีอะไรดีไปกว่ากระวีดกระวาดตามเขาที่ก้าวยาวๆ ออกไปก่อนหน้านั้นแล้วอีกแววรัตน์นึกอยากตามตัวพิมสุดามาอีกคนหนึ่ง หล่อนรู้สึกหวาดกลัวอย่างบอกไม่ถูก ลองเรื่องถึงมือศิลาแล้วละก้อ เรื่องอาจจะขมวดจบลงสั้นๆ แต่หล่อนกลัวใจยุพาวรรณด้วย นังเพื่อนของหล่อนกำลังบ้าคลั่ง ไม่ใช่อกหักธรรมดาๆ เสียด้วย มันยิ่งกว่ายับเยินเหมือนยุพาวรรณจะถูกกรีดอกควักหัวใจออกมากรีดเป็นริ้วๆ แล้วไม่ใช่แค่นั้น ความเป็นจริงโหดร้ายกับยุพาวรรณไปมากกว่านั้นอีกหลายเท่า ชายที่หลงรักทำร้ายด้วยเจตนาจะให้แท้งลูกที่ยุพาวรรณหวังจะให้เป็นสายโซ่คล้องใจชายผู้เป็นที่รักเอาไว้ผู้หญิงอย่างพวกหล่อนมักจะเจอดีแบบนี้เสมอ หากไม่รู้จักประมาณตัวเองหรือประมาณสถานการณ์ให้ดี“คุณศิ แววขอร้องนะ อ้อยกำลังบอบช้ำมาก”“ฉันรู้ แล้วก็ไม่ได้ไปเพื่อทำร้ายอ้อยด้วย เพียงแต่ฉันควรจะได้พูดกับอ้อยบ้าง ก่อนที่จะแย่ไปกว่านี้ อ้อยน่าจะได้พักผ่อน พักนานเท่าที่ต้องการหลังออกจากโรงพยาบาลแล้ว ไม่ต้องทำงาน แต่ฉันจะจ่ายเงินให้ไม่ให้เดือดร้อนเลยจะเลือกพักในประเทศหรือไปต่างประเทศก็ได้ ฉันจะจัดการเป็นธุระให้ทุกอย่าง”“แววกลัวนังอ้อยมันจะไม่ยอมไปไหนเลยซิคะ กลัวมันจะตามตื้อเข
Last Updated : 2025-04-19อสูรเริงไฟ(หัวใจศิลา) 14 ยังบาปที่รักผัวเขา
พอเห็นศิลาเข้าเท่านั้น ปากที่เผยออยู่ก็มีอันหุบลงท่าทีที่เตรียมพร้อมจะเกรี้ยวกราดใส่คนที่เปิดประตูเข้ามาก็พลอยกลายเป็นเสงี่ยมลง นัยน์ตาตกลงสู่มือตัวเองที่วางอยู่บนอก...“มาเยี่ยมอ้อยหรือคะ”ถามแผ่วๆ “หรือจะมาเทศน์โปรดอีอ้อยคนนี้สักกัณฑ์หนึ่ง” ไม่วายจะประชดประชัน แต่ก็ไม่กล้าจะกระแทกเสียงใส่มากนัก ยังเกรงกลัวกันอยู่ว่าศิลาไม่ใช่คนที่จะตอแยเล่นได้แบบนั้น“ฉันอยากมาพูดด้วย ดูเหมือนเรายังไม่ได้คุยกันเลยนะตั้งแต่เกิดเรื่องนี่น่ะ”“ดึกแล้วนะคะ คุณศิมาคุยกันตอนนี้จะดีหรืออ้อยอยากพักผ่อน”“ถ้าอยากจะพักจริงๆ ฉันกลับก็ได้ แต่เธอไม่ได้พักจริงนี่...ใจเธอกำลังฟุ้งซ่าน คิดสับสนไปใหญ่แล้ว”แววรัตน์ยกเก้าอี้มาให้เขาได้นั่ง แล้วเลี่ยงออกไปยืนอีกมุมหนึ่ง แต่ไม่ยอมให้ทั้งภาพและเสียงที่เกิดขึ้นคลาดจากสายตาและหูของหล่อนไปได้เลย“อ้อย...ฉันมีข้อเสนอให้เธอนะ ออกจากโรงพยาบาลแล้วไปพักผ่อนให้ไกลๆ ให้ใจสบาย พร้อมเมื่อไหร่ค่อยกลับมาทำงาน หรือถ้าหากอยากจะเลิกไปจากงานนี้ ก็บอกมาสักคำ ฉันจะหางานออฟฟิศให้ไปนั่งทำ ความรู้เธอก็มีติดตัวอยู่”ผู้หญิงของพิมสุดาความรู้อย่างต่ำปริญญาตรี และอายุของยุพาวรรณก็ยังน้อย ยังไม่ถึ
Last Updated : 2025-04-19อสูรเริงไฟ(หัวใจศิลา) 15 ผู้หญิงที่ผิดพลาดเพราะความรัก
“ศินั่นเธอคิดมากอีกแล้วซินะ...”“ผมเลิกคิดไม่ได้หรอกฮะ น้าแหม่ม...ยังคิดอยู่เสมอแล้วพรุ่งนี้ก็ถึงวันที่ผมได้เกิดใหม่อีกแล้ว...”“จริงซิ” พิมสุดาพึมพำ “กลับบ้านไปเถอะงั้น...เพราะเธอจะต้องตื่นแต่เช้าไปทำบุญที่วัด...”“น้าแหม่มไปกับผมด้วยนะ...ไปทำบุญด้วยกัน เกิดชาติหน้าจะได้มีโอกาสเป็นน้าหลานกันใหม่...หรือถ้าจะให้ดีผมอยากเกิดเป็นแม่ลูกกับน้าแหม่มด้วยซ้ำไป”เขาไม่ได้พูดเพราะเพียงเรียงร้อยให้เป็นคำหวานไพเราะแต่พูดออกมาจากใจจริงของเขา กลั่นกรองด้วยความรู้สึกลึกๆ ที่เขามี...เมื่ออยู่ด้วยกันตามลำพังเขาก็คือเด็กชายคนหนึ่ง กับแผลลึกยากจะเยียวยากับแววตาอ้างว้าง ขาดแคลนความรักหิวกระหายความเป็นครอบครัว...ศิลาไม่ใช่คนแกร่งดังที่ใครต่อใครเห็น เขายังมีจุดอ่อนเปราะบางอยู่อีกมากมายและเธอก็เข้าใจเขา เป็นคนเดียวที่เข้าใจเขา“จะไปทำบุญเช้า เตรียมการหรือยัง...”“ก็ตื่นแต่เช้าสักนิด แล้วไปแวะซื้อข้าวซื้อกับดอกไม้ผลไม้กับถวายเงิน...”“เลือกวัดไหนล่ะ...”“ผมจะออกไปชานเมืองหน่อยฮะ...น้าแหม่ม จะเลือกไปวัดย่านบางกะปิ...”พิมสุดาฉุกใจคิดนิดหนึ่ง“น้าแหม่มคิดถูก ผมจะไปแถวๆ นั้น ผมกำลังจะเฉียดใกล้เข้าไปทุกทีแล้ว...
Last Updated : 2025-04-19อสูรเริงไฟ(หัวใจศิลา) 16 ขอบรรเลงบทเพลงอสูร
หากมินตาย้ายลงมาอยู่ที่นี่เสียได้ก็จะห่างกันออกไป...ให้มิ่งขวัญครอบครองบ้านใหญ่เสียคนเดียว ให้แม่โอ๋เอาใจใส่รักใคร่ให้เต็มล้น ส่วนมินตาเขาเชื่อว่าหล่อนคงจะอยู่ตามลำพัง และดูแลเอาตัวรอดได้อย่างดี“พ่อมีเงินแน่นะคะ...เงินพ่อน่าจะเก็บเอาไว้ใช้สอยส่วนตัว...ยังจะค่ารักษาพยาบาลอีก”“พ่อมี มินอย่ากังวลไปเลย”“ขอบคุณค่ะ พ่อ...มินต้องไปละ ต้องไปตระเวนดูดอกไม้สักหน่อย...ดอกไม้วันเกิดสำหรับคนพิเศษควรจะต้องพิเศษมากๆ ด้วยจริงไหมคะ...”อสูรเริงไฟ9ดอกไม้ที่สั่งเอาไว้แต่เช้านั้นถูกจัดเข้าช่องดงามมาก เป็นดอกไม้จากประเทศเมืองหนาวเดินทางมาไกล หลายตลบที่มินตาย่นจมูกเข้าใส่ดอกไม้แล้วพูดสะบัดๆ ด้วยราวกับดอกไม้ฟังภาษาคนได้รู้เรื่องกระนั้น“แกน่ะโชคดีกว่าฉันซะอีก ได้ขึ้นเครื่องบินมาไกลเชียว แถมยังราคาแพงลิบ”แน่นอนว่ามินตาสะดุ้งตกใจกับราคาค่างวดของดอกไม้ช่อเดียวนี้...หล่อนเข้าใจแจ่มแจ้งตอนจ่ายเงินแล้วว่าทำไมกิจการร้านดองไม้ถึงเจริญก้าวหน้าได้ ตอนหล่อนแวะไปเมื่อเช้า ก็ยังต้องเบียดผู้คนเข้าไป เดี๋ยวนี้คนไทยนิยมส่งดอกไม้ให้กันในหลายๆ โอกาสหล่อนต้องใช้เงินไปหมดกระเป๋าทีเดียว ยังดีที่ไม่ถึงกับหน้าแตกที่ร้านดอกไ
Last Updated : 2025-04-19
Latest chapter
อสูรเริงไฟ(หัวใจศิลา) 137 (อวสาน) มินตา-ศิลา รักเราดีที่สุดในโลกเลย
“ไม่ใช่ห้องนี้”มินตาตัวแข็ง เมื่อเขาเปิดประตูห้องที่หล่อนเป็นคนตกแต่งเพื่อเป็นห้องหอของเขากับมิ่งขวัญหล่อนพยายามจะถอยกลับ แต่ศิลาผลักหล่อนออกเดินไปข้างหน้า“ฉันยอมมาที่นี่ แต่ไม่ได้หมายความว่าจะใช้ห้องนี้” หล่อนยังเสียงแข็งและมีท่าทีปฏิเสธ ไม่ยอมรับ“คุณแต่งมันเอง...ก็ใช้เสียเองซิ” เขาบอกนุ่มๆ “ที่ทางของคุณเอง“ฉันทำเพื่อพี่มิ่ง” หล่อนยืนยัน หล่อนรักมิ่งขวัญไม่เคยเปลี่ยนแปลงเป็นอื่น“แต่มันเป็นสิ่งที่คุณชอบ” เขาดักคอ “ผมรู้ว่ารสนิยมของมิ่งขวัญเกิดจากตัวคุณเป็นหลัก...ลืมซะว่าผมเคยสั่งว่าอย่างไร นั่นเป็นข้ออ้างจะเอาตัวคุณมาทำงานต่างหากเล่า ถ้าผมไม่บอกว่าเป็นห้องหอมีหรือที่คุณจะยอมมาทำ ตอนนั้นคุณชังน้ำหน้าผมจะแย่”“ตอนนี้ก็ใช่”“ผมไม่เชื่อ ไม่มีวันเชื่อ...”เขาปิดประตูไว้ข้างหลังแล้วยืนพิงอยู่อย่างนั้น ตอบหล่อนด้วยถ้อยคำหนักแน่นเขาจะไม่ยอมเสียหล่อนไปศิลาบอกตัวเองว่าเขาจะยอมทำทุกอย่างเพื่อให้ตัวเองสมปรารถนาให้จงได้ ต่อให้ยากเท่ายากก็ตามที“เราจะต้องคุยกันตามลำพังสองต่อสองแล้วละ มินตา”เขาบอกด้วยเสียงนุ่มทุ้ม และแน่นอนว่ามีกังวานของความรักอยู่มากมาย เขาไม้ปฏิเสธใจตัวเอง“ไม่...” หล่อนป
อสูรเริงไฟ(หัวใจศิลา) 136 ตื๊อเมีย น่ะครองโลกเสมอ
พิมสุดามาแล้วกลับไปแล้ว ปล่อยให้มินตาได้ครุ่นคิดตามลำพัง แม้จะมีปรางคอยรับใช้อยู่ใกล้ๆ แต่มินตาก็เหมือนอยู่คนเดียว...หล่อนคิดถึงอนาคตวันข้างหน้าเมื่อไม่มีบ้าน ไม่มีพ่อ ไม่มีสิ่งใดหลงเหลือให้คว้าติดอีกหล่อนจะทำอย่างไรดีนั่นคือสิ่งที่มินตาต้องคิด...มันไม่ใช่เรื่องเล็กเสียด้วย เพราะเท่ากับต้องเอาอนาคตมาเป็นเดิมพัน...อนาคตที่มินตาไม่แน่ใจ และหล่อนก็รู้ว่าเพราะตัวเขานั่นแหละที่ทำให้หล่อนเกิดความรู้สึกเช่นนั้นขึ้นมา/////////////////////////////ผู้ชายสองคนต่างวัยแต่มีสายเลือดส่วนหนึ่งเหมือนกันได้เผชิญหน้ากันอีกครั้ง คนแก่ดูจะยิ่งแก่ ในขณะที่คนหนุ่มก็มิได้ทำท่าลำพองว่าตัวเองเป็นผู้ชนะ ต่างคนต่างมองกันชั่วอึดใจในความเงียบงันแล้วศิลาก็เป็นคนเอ่ยขึ้นมาก่อน “สาวิตต์เป็นอย่างไรบ้าง”“ก็ยังเหมือนเดิม...เก็บตัวเอง...และไม่พูดไม่จากับใครเลย”“เขาคงจะหายสักวันหนึ่ง“นั่นคือความหวัง”“ผมจะเอาใจช่วยแล้วกัน”คุณทรงศักดิ์ทำท่าเหมือนไม่คาดคิดเมื่อได้ยินเช่นนั้น“ต่อ...ให้อภัยพ่อกับพี่แล้วใช่ไหม”ชายหนุ่มส่ายหน้า นั่นคือความจริง เขายังไม่อาจจะให้อภัย เพียงแต่เขาคิดว่าเขาจะวางมือในส่วนนี้...หลายปีที่เ
อสูรเริงไฟ(หัวใจศิลา) 135 เขารักเธอ มินต่า
“ไล่ปรางหรือคะ...” มินตาแสนจะตกใจ “ทำไมล่ะคะ ปรางทำผิดตรงไหน”“มันเป็นพวกแกนี่ รับเอาไปซิ นังนั่นมันเลี้ยงไม่เชื่อง หวังว่าที่พูดมานี่แกคงจะเข้าใจนะ”“ค่ะ มินตารับคำ ดวงหน้าสลด ครอบครัวของหล่อนคือซาก...มันคืออดีตที่เหมือนจะเนิ่นนานผ่านมาแล้ว ดวงตาของหล่อนซุ่มไปด้วนน้ำตา ป่วยการจะพูดมากไปกว่านี้อีกเมื่อคุณมารศรีและมิ่งขวัญปั้นปึ่งใส่ มินตามาไหว้พ่อ นั่งพับเพียบอยู่นานจนศิลาต้องเป็นฝ่ายสะกิดหล่อน“กลับดีกว่ามั้ง มินตา...เขาประคองหล่อนลุกขึ้น ท่าทีถนอมเป็นนักหนาบาดตาของมิ่งขวัญสุดขีด หล่อนไม่อาจจะยอมรับออกมาดังๆ ว่าลึกลงไปนั้นหล่อนเจ็บปวดกับการที่ถูกทิ้ง...ทั้งที่หล่อนเคยทระนงในตัวเองมาตลอด ผู้ชายคนนั้นคือชายที่หล่อนรักและเมื่อความจริงเปิดเผยออกมารักกลายเป็นร้าง และขมขื่นที่สุดจะหารสชาติใดมากกว่านี้ ในชีวิตคงจะไม่มีอีกแล้วแน่นอน“แม่คะ...มิ่งตัดสินใจแน่นอนแล้ว พอเสร็จงานพ่อ มิ่งจะไปอยู่เมืองนอก เราไปด้วยกันไหนคะ แม่...เอาบ้านนี้ให้เช่า...ถ้าไม่คิดจะขาย เราคงจะพอมีเงินสักก้อนไปเที่ยวเล่นด้วยกัน พอให้มิ่งหายช้ำใจแล้วค่อยกลับมาใหม่...หรือบางทีเราอยู่ทางโน้นกันเลยก็ได้ มิ่งก็พอจะมีเพื่อนที
อสูรเริงไฟ(หัวใจศิลา) 134 เสียพ่อแล้วยังมาเสียลูก
ดวงตาคู่นั้นเบิกกว้าง และมินตาก็นิ่งงันปราศจากเสียงกรีดร้องจนเขาใจเต้นแรง ไม่รู้ว่าหล่อนเสียใจแค่ไหนกันการรับรู้ในการสูญเสียหนนี้ มือของเขาลูบไล้เส้นผม“มินตา ได้ยินผมหรือเปล่า”“ก็ดีเหมือนกัน” หล่อนพึมพำออกมา “จะได้จบสิ้นกันแท้จริงๆ”“ไม่....” เขาปฏิเสธเสียงลั่น“เราไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันอีก”“อย่าพูดแบบนี้...ทิ้งทุกอย่างเอาไว้ข้างหลัง แล้วเราเริ่มต้นใหม่ด้วยกัน ที่ผ่านมาผมรู้ว่าผมผิด จะไม่ให้อภัยคนที่รู้สำนึกหรอกหรือ มินตา...ใช่ว่าผมจะไม่เสียใจหรือไม่คิดเกี่ยวกับเรื่องนี้นะ เพียงแต่ ตอนนั้นความแค้นทำให้ผมบ้าเลือดและลากคุณเข้ามาพัวพันด้วย”“ฉันให้อภัย แล้วก็โยนมันทิ้งเอาไว้ตรงนั้นแหละ...”ศิลากำลังจะพูดอีก แต่เสียงเคาะประตูห้องขัดจังหวะเสียงก่อนและประตูเปิดเข้ามาหลังจากนั้นครรชิตเดินนำหน้าธันวาเข้ามาพร้อมกับกระเช้าดอกไม้ใหญ่ที่บรรจุดอกไม้สวยงามสีสันสดใสชายหนุ่มขยับห่างออกจากเตียงนิดหนึ่ง ครรชิตทักทายและแสดงความห่วงใย ต่อสภาพบาดเจ็บของเขาสักห้านาทีก่อนจะหันไปหามินตา“ไง...มิน หน้าตาเหมือนคนเจ็บหนัก”“เกือบจะตายแต่ไม่ยักจะตาย...”“ประชดใครล่ะนั่น”ถูกดักคอแบบนี้มินตาทำตาวาว “มินไม่มี
อสูรเริงไฟ(หัวใจศิลา) 133 มินตาแท้งลูก
สาวิตต์นอนอยู่บนเตียง...ขาของเขาข้างหนึ่งที่ถกขากางเกงขึ้นไปถูกพันด้วยผ้าขาวหนาเปอะ แล้วหน้าตาของเขาก็เหมือนไม่ใช่ลูกชายคนเดิมของเธอ มีรอยช้ำปูดโปนนั่นยังทำใจได้ว่ามันจะหาย แต่ดูซิ...ดูสีหน้าและแววตาของเขามันดูเลื่อนลอย...และมองมาทางเธอย่างว่างเปล่า“เอ...”เธอถลาเข้าไปหาเขา แล้วก็หยุดอีกหนหนึ่ง เมื่อสาวิตต์ทำเหมือนไม่รับรู้ด้วย เขายังมองเบิ่งไปทางอื่นที่ไม่ใช่หน้าเธอ คุณสีดาหันขวับมาหาสามี ถามเสียงสั่น“อะไรกันคะนี่ ตาเอเป็นอะไร...ทำไมเขาทำหน้าตาแบบนั้น”คุณทรงศักดิ์โอบบ่าของภรรยาเอาไว้ ร่างแบบบางของเธอสั่นสะท้านด้วยความหวาดหวั่น“หมอบอกว่าเหมือนเขาจะช็อก พูดกันรู้เรื่องบ้างไม่รู้เรื่องบ้าง เป็นพักๆ เหมือนคนสะเทือนใจมากเกินไป”“แล้วแกจะหายไหม”“ต้องอาศัยเวลา แต่ตอนนี้เขาต้องรักษาตัว บางทีอาจจะต้องลางาน...หรืออาจจะต้องถึงขั้นลาออกก็ได้”“ไม่!”เธอร้อง หันมาซบหน้ากับบ่าของสามี นานแล้วที่คนสองคนไม่เคยหันหน้าเข้าหากันอีก ต่างมีวิถีชีวิตความเป็นอยู่ของตัวเอง ความบาดหมางในเรื่องเล็กน้อยถูกทำให้ใหญ่มากขึ้น และไม่อาจจะเชื่อมต่อติดกันได้อีกเลยแต่ตอนนี้หัวอกของความเป็นพ่อแม่ที่จะต้องรับผิดชอ
อสูรเริงไฟ(หัวใจศิลา) 132 ทุกอย่างเริ่มเข้าที่
ปืน...มินตาบอกเมื่อเห็นสาวิตต์หยิบมันออกมาวางไว้บนโต๊ะกลมเล็กข้างๆ เก้าอี้ที่เขานั่งลง แววตาที่เขามองดูศิลาทำให้มินตายะเยือกไปตลอดตัว มันบ่งบอกว่าหากเขาจะลั่นไกปืน เขาก็จะทำได้โดยไม่ต้องหยุดคิดชั่งใจอีกเลย มินตาสูดลมหายใจเข้าลึกๆ เมื่อพูดกับสาวิตต์ดีๆ“คุณเอ ขอให้มินนะ...อย่าถึงกับฆ่ากันเลย...”“บอกแล้วว่าอย่ายุ่ง ไม่ฆ่าเธอด้วยก็บุญเท่าไหร่รึว่าอยากตายตามผัว”“คุณเอจะทำไมได้นะคะ”“ทำไมพี่จะทำไม่ได้ นึกถึงที่มันทำกับพี่ซิ เพราะมัน...” สาวิตต์ชี้มือไปยังศิลาอย่างคั่งแค้น นั่นคือชายที่ร่วมสายเลือดเดียวกัน แม้จะไม่ใช่ทั้งหมด แต่ก็กึ่งหนึ่งที่เหมือนกัน เขาไม่เคยเชื่อใครพูดอย่างไร เขาก็มักจะหัวเราะขบขันเสียเสมอว่าทุกคนที่พูดนั้น ล้วนแล้วแต่มีอาการทางจิตที่คิดมากเกินการไปเองทั้งนั้น แต่แล้วเขากลับมารู้เป็นคนสุดท้าย รู้เพื่อทำให้โลกที่เคยสวยงามสำหรับเขามันพังทลายลงมาต่อหน้าต่อตาเขาจึงมองหาทางออกใดไม่พบนอกจากทางนี้ ฆ่าศิลาเสีย ก็เท่ากับฆ่าไอ้เด็กเวรคนนั้นด้วย เมื่อหนนั้นมันเลือกรอดได้อาจจะเพราะดวงมันแข็ง แต่คราวนี้ไม่มีวันที่ดวงมันจะแข็งเท่าครั้งนั้นอีก มันจะต้องตายนั่นคือทางที่เขาเลือกให้มั
อสูรเริงไฟ(หัวใจศิลา) 131 ช่วยคุณมินด้วย
สาวิตต์เดินปังๆ จากไปแล้ว ก่อนที่เขาจะกระแทกประตูบ้านด้านหน้าปิดลั่นกุญแจ ปรางก็เสนอหน้าเข้ามา“จะช่วยคุณมินทำแผลให้กับเขา”ปรางบอก หล่อนยืนให้ห่างจากสาวิตต์เข้าไว้ ด้วยไม่แน่ใจในความบ้าของเขาและเขาก็ยอมปล่อยปรางเข้ามาโดยดี ปรางมาคุกเข่าดูศิลาอยู่อีกด้านหนึ่งของเขา“เลือดทั้งนั้นเลย...” ปรางพึมพำ “ทำแผลก่อนนะคะ คุณมินจะเอาอะไรบ้าง”“ต้มน้ำร้อนให้ฉันสักกระติก แล้วหาผ้าสะอาดๆ มา...มีพวกผ้าเช็ดหน้าของฉันเหลืออยู่บ้างมั้งในตู้...แล้วก็พวกผ้าขนหนูผืนเล็กๆ นั่นด้วยก็ได้ คุณเอขังเราเอาไว้ในบ้านแล้วนี่ หยูกยาที่นี่ไม่มีสักอย่าง”“ปรางมีทิงเจอร์กับยาแดง...แล้วก็ยาล้างแผล...” ปรางบอกล้วงมือเข้าไปในกางเกงสามส่วนหยิบยาที่บอกออกมา “เอามาได้แค่นี้ค่ะ จะเอาสำลีกับผ้าพันแผลมาด้วย กลัวคุณมิ่งจะเห็น จะเอาอะไรมาไม่ได้สักอย่าง”“ขอบใจมา ปราง”มินตาคว้าขวดยาพวกนั้นมาด้วยมืออันสั่นเทา ตัวหล่อนเองนั้นสภาพก็ไม่ได้ดีไปกว่าคนที่ยังนอนทอดร่างนิ่งๆ นี่สักเท่าไหร่ หล่อนรู้ตัวว่าตัวเองก็แย่ เจ็บในช่องท้องจี๊ดๆ เตือนเป็นระยะอย่างไม่เคยเป็น แล้วหล่อนก็อยากล้มตัวลงนอน แล้วหลับให้นานโดยไม่ต้องตื่นขึ้นมารับรู้ใดๆ อีกเ
อสูรเริงไฟ(หัวใจศิลา) 130 เขายังไม่ตาย
“คุณมินเป็นอะไร...”แตะตัวมินตาแล้วก็พอว่าไม่ขยับสักนิด ปรางเงยหน้าหล่อนได้เห็นสาวิตต์นั่งอยู่บนเก้าอี้ริมหน้าต่าง สีหน้าของเขาดูน่ากลัวอย่างไม่เห็นมาก่อนเลยหันกลับมามองมิ่งขวัญก็เห็นสีหน้าแย้มเยาะประหลาดนัก“คุณมินสลบนะคะ”“ฉันให้แกมาดู ไม่ได้ให้มาพูดมาก แกมีหน้าที่คอยพยาบาลเอาไว้ แต่แกห้ามยุ่งมากไปกว่านี้อีก”“ค่ะ”“พาเข้าไปในห้องนอนซะ”มิ่งขวัญออกคำสั่ง แล้วหล่อนจึงเดินเข้ามาหาสาวิตต์...จับมือของเขาไปบีบเหมือนจะให้กำลังใจแก่เขา“มิ่งเข้าใจว่าคุณเอกำลังเฮิร์ทมาก อีกไม่นานค่ะทุกอย่างจะเรียบร้อยมันจะกลายเป็นปุ๋ยจมดินไปเลย จะไม่มีใครเห็นซากของมันอีก...อย่างนั้นใช่ไหมคะ...ที่นี่มีที่มากมายให้ฝังมัน...”“เมื่อไหร่มันจะมา” คำถามของสาวิตต์เลื่อนลอย“ใจเย็นหน่อยค่ะ ยังไงซะมันก็จะต้องมา”“มันทำกับพี่เจ็บปวดนัก...” เขาหลับตาลง “รู้ถึงไหนอายถึงนั่น”“จะไม่มีใครรู้...” หล่อนลูบบ่าของเขาเบาๆ ด้วยมือที่เหลืออยู่ปลอบโยนเขา “มิ่งสัญญาว่าจะเอาตัวมันมาให้”“แล้วยายมินล่ะ...”“ขายมันซิ คุณเอ...หลังจากจัดการหมอนั่นแล้ว เอายายมินไปขาย” น้ำเสียงของมิ่งขวัญเหี้ยมเกรียม เขาแหงนหน้ามอง “มิ่งพูดจริงๆ นะ ไม่
อสูรเริงไฟ(หัวใจศิลา) 129 คุณเอ เปิดประตูเดี๋ยวนี้
“คุณมินเป็นอะไร...”แตะตัวมินตาแล้วก็พอว่าไม่ขยับสักนิด ปรางเงยหน้าหล่อนได้เห็นสาวิตต์นั่งอยู่บนเก้าอี้ริมหน้าต่าง สีหน้าของเขาดูน่ากลัวอย่างไม่เห็นมาก่อนเลยหันกลับมามองมิ่งขวัญก็เห็นสีหน้าแย้มเยาะประหลาดนัก“คุณมินสลบนะคะ”“ฉันให้แกมาดู ไม่ได้ให้มาพูดมาก แกมีหน้าที่คอยพยาบาลเอาไว้ แต่แกห้ามยุ่งมากไปกว่านี้อีก”“ค่ะ”“พาเข้าไปในห้องนอนซะ”มิ่งขวัญออกคำสั่ง แล้วหล่อนจึงเดินเข้ามาหาสาวิตต์...จับมือของเขาไปบีบเหมือนจะให้กำลังใจแก่เขา“มิ่งเข้าใจว่าคุณเอกำลังเฮิร์ทมาก อีกไม่นานค่ะทุกอย่างจะเรียบร้อยมันจะกลายเป็นปุ๋ยจมดินไปเลย จะไม่มีใครเห็นซากของมันอีก...อย่างนั้นใช่ไหมคะ...ที่นี่มีที่มากมายให้ฝังมัน...”“เมื่อไหร่มันจะมา” คำถามของสาวิตต์เลื่อนลอย“ใจเย็นหน่อยค่ะ ยังไงซะมันก็จะต้องมา”“มันทำกับพี่เจ็บปวดนัก...” เขาหลับตาลง “รู้ถึงไหนอายถึงนั่น”“จะไม่มีใครรู้...” หล่อนลูบบ่าของเขาเบาๆ ด้วยมือที่เหลืออยู่ปลอบโยนเขา “มิ่งสัญญาว่าจะเอาตัวมันมาให้”“แล้วยายมินล่ะ...”“ขายมันซิ คุณเอ...หลังจากจัดการหมอนั่นแล้ว เอายายมินไปขาย” น้ำเสียงของมิ่งขวัญเหี้ยมเกรียม เขาแหงนหน้ามอง “มิ่งพูดจริงๆ นะ ไม่
