ตอนที่ 3

หลังจากที่เขาทั้งสองคนก็ได้มีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกันหลังจากนั้นเขาก็รีบเร่ง แจกจ่ายข้าวของ ให้กับชาวบ้านและชาวราษฎรทั้งหลายดังนั้นองค์รัชทายาท และท่านปลัดนั้นก็ได้ต่างคนต่างมองหน้าหากันและกันเขามั่นใจถึงกันและกันส่งใจถึงกันดังนั้น เขาจึงรีบเร่งทำภารกิจนี้ให้สำเร็จลุล่วง แล้วหลังจากนั้นเขาถึงได้กล่าวเอ่ยพูดขึ้นมากันว่าหลังจาก

เ เฉินอี้หมิง

หมิงอ้าว เจ้าเหนื่อยหรือไม่ ถ้าเจ้าไม่ไหว เขาว่าเจ้าพักก่อนไหม ดูรู้สึกเหมือนเจ้าเหนื่อยๆนะ ถ้าคิดว่าถ้าเราเดินต่อไปหรือเดินทางต่อไปเจ้าคงเหนื่อยล้าแน่ ข้าคิดว่าเราตั้งแคมป์พักกันที่นี่ก่อนก็แล้วกันฟ้าฝนก็ใกล้มืดค่ำจะตกแล้วพวกเจ้าคิดว่าอย่างไรพวกทหารทั้งหลาย เจ้าคิดว่า ข้าควรตั้งแคมป์ที่นี่อีกสักคืนดีหรือไม่ ถ้าดูคิดว่า ดูเหมือนเจ้านายของพวกเจ้าหรือองค์รัชทายาทของพวกเจ้า ดูเหมือนจะเป็นไข้นะ ถ้าคิดว่า ควรพักที่นี่ก่อนซะจะดีกว่า แล้วดูอาการองค์รัชทายาทของพวกเจ้าก่อน ถ้าขืนเดินต่อไปถ้าคิดว่าคงไม่ดีแน่

เฉินหมิงอ้าว

ไม่เป็นไร ถ้าทนได้ ข้าว่าเราควรเดินทางต่อไปเถอะ ถ้าอยากให้ถึงพระราชวังไวๆนะ ข้าไม่อยากให้มีเนื้อเรื่องอะไรต้องติดขัด

เฉินอี้ หนิง

ไม่ได้นะ ไม่ได้ ข้าไม่อนุญาต เจ้าเหนื่อยล้านเหน็ดเหนื่อยขนาดนี้ แถมเจ้ายังอ่อนเพลีย เจ้าดูเหมือนไม่สบายเช่นนี้ ข้าจะปลดปล่อยให้เจ้า เดินทางต่อไปได้อย่างไร พระเจ้าไม่เชื่อฟังข้าล่ะก็ ข้าจะเอาเรื่องเจ้าจริงๆนะ หมิงอ้าว ค่าจัดการเจ้าจริงๆนะ เจ้าเงียบปากแล้วก็ฟังข้า เจ้าควรพักเจ้าไม่ควรเดินทางต่อไป จากที่นี่ยังอีกยาวไกล กว่าเราจะถึงพระราชวัง ดังนั้น ข้าจะให้เจ้าได้พักผ่อน ให้เต็มที่เพราะดูเหมือนถ้าฝนพื้นฟ้าก็ใกล้จะตกแล้วเช่นกันเจ้ายังจะเดินทางต่อไปได้อย่างไร ชอบอาหารทั้งหลายส่วนเศร้า หวังเฉิน หมิงอัน เจ้าสองคนช่วยจับตามอง ดูองค์รัชทายาทให้ข้าด้วย เจ้าสองคนไปหายาสมุนไพร ไม้ฆ่าข้าข้าจะต้มยาให้กับองค์รัชทายาท

หวังเฉินและ หนิง อัน

ได้ขอรับนายท่าน เจ้านี่ ถึงค่า จะรับหน้าที่ภารกิจ ดูแลนายของเจ้าด้วย แต่เจ้าก็ไม่ควรจะมากวนประสาทข้าเช่นนี้นะ หมิงอัน โธ่เอ้ยใครกันแน่ ใครกันแน่จะเล่า ที่กวนประสาทข้าเนี่ยเจ้าเนี่ยเจ้าจะไปห่างๆข้าเดี๋ยวนี้เลยนะ ห้ามเดินใกล้ข้าเด็ดขาด เดินไปไกลๆ ห้ามเบียดค่า ค่าเฉลี่ยเจ้าแล้วเจ้าจะทำไม เจ้าหุบปากไปเลยนะ หวังเฉิน ข้าไม่อยากยุ่งกับเจ้า กลับถึงวังเมื่อไหร่นะ เขาจะตีเจ้าจริงๆ ก็เอาสิ เจ้ากับข้าก็ล้วนแต่มันขี้ข้าเช่นกัน ขี้ข้าสองคนจะตีกันก็ไม่ต่างกันนี่เฮ้ย เหนื่อยจริงๆเลย เพลียจริงๆเลย ใครกันแน่ ค่าเหนื่อยใจจริงๆจะเจอหน้าเจ้าได้ทุกวี่ทุกวัน นี่ ว่า ก็ไม่รู้สึกเลยหรอว่า นายท่านของเจ้า ก็องค์รัชทายาทของข้า รู้สึกสนิทกันขนาดนี้ เขาว่าต้องมีอะไรกันแน่ๆ เธอจะไปยุ่งวุ่นวายทำไมจะเรื่องเจ้านายเนี่ย เขาจะเป็นอะไรกันมันก็เรื่องของเขาแล้วไปยุ่งวุ่นวายอะไรด้วยกันเล่าโถ่เอ้ยข้าสงสัยอย่างนี้นะ ถ้าจะไปส่งใส่ทำไมเรื่องแค่นี้ มันไม่จำเป็นก็ต้องสงสัย ถ้าไม่อยากเสียเวลาทะเลาะกับเจ้า หญิงอัน นี้มันเกินไปจริงๆนะเนี่ย เป็นองครักษ์ ของท่านปลัดนายอำเภอแล้วคิดว่าข้าจะทำอะไร ข้า เจ้ากลัวน่าจะรู้อยู่แก่ใจ คนข้างๆทำอะไรเจ้าได้บ้าง ทำไม ต้องกลัวด้วย สั่งให้ข้ากับเจ้าไปดูแล้วให้ไปขายสมุนไพรนี่ก็ใช่ แล้วจะทำไม แล้วยังไงล่ะ แล้วจะทำอะไร ถอยไปนะ ฉันจะเดินเข้ามาทำไม

( ทันใดนั้นเขาทั้งสองคนทั้งหวังเฉินและหมิงอันได้ทะเลาะกัน เขาทั้งสองคนนั้น เป็นคู่กัดกันมาโดยตลอดเขาทะเลาะกันไปทะเลาะกันมาดังนั้นหมิงอันจึงได้เดินไปเหยียบกิ่งไม้เกือบตกหลุมซึ่งทำให้หวังเฉินได้เห็นแล้วตกใจเป็นอย่างยิ่งดังนั้นเขาจึงวิ่งเข้าไปอบก่อนและช่วยเหลือ ทันที ดังนั้นจึงทำให้หมิงอันนั้นรู้สึกตกใจเป็นอย่างมากที่จู่ๆหวังเฉินก็วิ่งเข้ามาอบก่อนเขา อย่างแน่น และพาออกมาจากใกล้ทางปากหลุมทันที

หนิงอัน

like สมองเข้าทำไม ชั่วโมงสายตาข้าแบบนี้หมายความว่าไง หวังเฉิน จะปล่อยข้าลงนะ มันอยู่เหนือนอกถ้ำแล้วนี่ เนื้อนอกหลุมแล้วไม่ใช่หรือ เจ้าก็ควรจะปล่อยข้าลงได้แล้วไม่ใช่มาก่อนข้าอยู่อย่างนี้ไม่ใช่มาอุ้มข้าอยู่เช่นนี้ข้าเดินเองได้

หวังเฉิน

ฮ่าๆๆ ฮ่าๆๆ อะไรกัน ทำไมเจ้าหน้าแดงแบบนั้นล่ะ ถ้าโอบกอดเจ้า ข้าไม่ได้หมายความว่า ถ้าจะมาเขินอายใส่ข้าวเช่นนี้ข้าวโอบกอดเจ้าเพราะข้าเห็นหลุมปากทางถ้ากลัวเจ้าจะหล่นลงไปลงคะมำน่ะ ฮ่าๆๆ ถ้าเลยกลึง ช่วยเจ้าแล้วอุ้มเจ้าออกมาจากปากหลุมนั่นยังไงเล่า ถ้าจะคิดไปไหนเธอจะคิดอะไรไกลขนาดนั้น ถ้าไม่ชอบเจ้าซะหน่อย เจ้าจะ หน้าแดงกับข้าไปทำไม ก็ได้ ถ้าเจ้าอยากให้ข้าปล่อยเจ้า แล้วก็จะปล่อยเจ้าลง พื้นนี่แหละ

หนิงอัน

เจ็บนะ เจ้าปล่อยข้าลงดีๆไม่ได้หรือยังไงกันเล่า แล้วทำไมเจ้าต้องโยนค่าลงมาด้วยกันล่ะ เจ็บนะ จะวางค่าลงดีๆก็ไม่ได้ จะไม่ชอบข้าก็พูดมาสิ แล้วทำไมต้องโยนข้าวด้วยเล่า มันพื้นดินนะ ไม่ใช่ที่นอนซะหน่อย

หวังเฉิน

เฮ้ยได้ๆ เรายื่นมือมาสิ ถ้าจะช่วยเจ้า ข้าจะช่วยเจ้าดึงขึ้นมาก็แล้วกัน ฮ่าๆ เหล้าเนี่ย อ่อนแอจริงๆเลย ถึงจะเป็นองครักษ์ของราชทายาทของเจ้า แต่เจ้ากลับดู อ่อนแอจริงๆนะเนี่ย

หมิงอัน

ไม่ต้องพูดมากหรอกน่ะ แค่จะอ่อนแอไม่อ่อนแอ ข้าก็สุภาพบุรุษเหมือนกันแล้วน่ะ ข้าก็ผู้ชายเหมือนกับเจ้านั่นแหละ แล้ว เจ้า เจ้าคิดว่าเจ้าแข็งแกร่งคนเดียวหรือไง ชิ........!!

( ทันใดนั้น 1 อันจะได้คิดแผนในการแก้แค้นเอาคืนหลังจากที่ หวังเฉินได้โยนเขาลงจาก ตัวเขา หล่นสู่ลงพื้นดินหญ้าดังนั้น 1 อันก็ได้ แจ้งทำเป็นให้ว่าเขาจะจับมือหวังเฉินและจะลุกขึ้นดังกล่าวดังนั้นเขาจึงแจ้งหวังเฉินจนทำให้หวังเฉินล้มลงมา ดังนั้นหินก้อนใหญ่ที่อยู่ใกล้เคียงมันทำให้หวังเฉินล้มลงและ ลงไปทับ หนิงอันทันทีทำให้มีอันนั้น ตกใจเป็นอย่างมาก แล้วมีอีกอันนั้นดันลุกขึ้นมา ช่วยประคับประคองหวังเฉินไม่ให้โดนกระแทกหิน ดังนั้น หนิงอันนั้นจึงตกใจและหวังผลนั้นก็ตกใจว่าแดงเช่นกันอยู่ๆ อันนั้นก็ล้มลงอยู่บนตัวของหวังทำให้เขาทั้งสองคนนั้นนั่นแฟนกันยิ่งขึ้นโดยไม่รู้ตัว

หมิงอัน

อะไรกัน กำลังจะทำอะไรค่ะ ชอบลงไปเดี๋ยวนี้นะ แล้วจะมาทำข้าทำไมเนี่ย เมื่อกี้นี้ อารมณ์ทับเศร้าข้าแค่ต้องการเศร้าไม่เศร้าโดนกระแทกหินน่ะ แล้วนี่อะไร เจ้าพลิกตัวแล้วมาทับฆ่าขึ้นคร่อมข้าทำไมแล้วลงเดี๋ยวนี้นะ ต้องหวังฉัน จะหวังเฉินบ้าก็ปล่อยข้านะ

หวังเฉิน

ทำไมไม่กลัวอะไรเหรอ หนิงอัน ข้ายืนหน้าเข้าไปใกล้เจ้าเช่นนี้ แล้วทำไมเจ้าต้องหน้าแดงด้วย แล้วเขินอายใส่ข้า หมายความว่าเช่นไร เจ้ากลัวข้างั้นรึ ทำไมหัวใจเจ้าเต้นแรงเช่นนี้ เจ้ามีความในใจอะไร หรือว่าเจ้าชอบข้างั้นรึ

หนิงอัน

บ้าหรือไง ใครจะไปชอบคนอื่นเจ้า แล้วก็ขี้ข้าด้วยกันทั้งคู่นั่นแหละ และอีกอย่างนะ ถึงเจ้าจะหน้าตาดีหน้าตาหล่อก็ช่าง คนอย่างข้าจะไม่สนใจเจ้า เราเองก็ต่างเป็นสุภาพบุรุษ ทำไมเขาต้องชอบเจ้าด้วย เจ้าน่ะหลงตัวเองไปหรือเปล่า คิดผิดไปหรือเปล่า อย่าหลงตัวเองนักเลย ว่าข้าชอบเจ้า

( ทันใดนั้น หวังเฉิน ก็ได้โน้มตัวลง และสูบบนริมฝีปาก ของ หนิงอัน จนทำให้ หนิงอันนั้นเขินอาย ไปโดยสิ้นเชิง ทำให้ตัวเขาอ่อนระทวยลง หลังจากที่ริมฝีปากของตัวเอง โดนจูบลง เขารู้สึกตกใจเป็นอย่างมากที่จู่ๆ ว่าฉันก็ได้ล้มลงจูบปาก ของหนิงอัน หวังฉันเอง ก็สร้างทำเป็นไม่ชอบแต่จริงๆเขาชอบหมีอันมาก แต่เขาแค่ ไม่พูดเท่านั้นเอง เขาทั้งสองคนจึงรีบลุกขึ้น ต่างคนต่างเขินอายกันแล้วจึงรีบเดินทาง ไปยังห้องครัว และ ต้มยา ทันที ให้กับองค์รัชทายาททันที

หนิงอัน และหวังเฉิน

มาแล้วขอรับนายท่านนี่ขอรับยาต้ม ขอ ประทานอภัย ขอรับ ที่ พวกเราสองคนมากันช้าไป ระหว่างทางเรามีปากเสียงทะเลาะกันนิดหน่อยขอรับขอโทษด้วย ใช่ครับระหว่างทางพวกเรามีปากเสียงกันเล็กน้อยทะเลาะเทียมถกเถียงกันธรรมดาทั่วไปขอรับ ข้าน้อยคิดว่า คงจะไม่มีปัญหาอะไรนะครับ งั้นถ้าไม่มีอะไรแล้ว ข้าน้อย 2 คน ขอตัวลา เลยนะขอรับ เชิญกันตามสบายขอรับ มีอะไรก็ใช้เราสองคนได้นะครับ นายท่าน

ฉันอี้หนิง

พวกเจ้าสองคนเนี่ย บาดหมางอะไรกันงั้นรึ ถึงถกเถียงกันไม่หยุดไว้ก่อน เจ้าสองคนเนี่ยตีกันได้ทุกวันจริงๆ ถ้าสังเกตหลายหนแล้วนะเจ้า 2 คนเนี่ย หรือมีอะไรกันที่ข้าไม่อาจรู้เรื่องได้งั้นรึ ว่าทำไมเจ้าสองคนถึงได้ ทะเลาะถกเถียงจะได้ทุกวัน เหมือนทะเลาะกันแน่นอนกันอยู่ตลอดเวลา เจ้ามีอะไร แล้วก็ไถ่ถามเราได้นี่ ทำไมเจ้าถึงทะเลาะกันเช่นนี้ฉันไม่ถูกชะตากันงั้นรึ

( ทั้งหนิงอันและหวังเฉินเขานั้นได้ปฏิเสธพร้อมกัน และทำอะไรพร้อมกันทุกครั้งดังนั้นจึงทำให้ท่านนายปลัดหรือองค์ราชันนั้น มองหน้าเขาสองคนอย่างมึงงง ว่าเขาสองคนนี้ เป็นอะไรกันทำไม พูดพร้อมกัน มีอะไร ออกเสียงพร้อมกันดังนั้น เขาจึงสันนิษฐานว่า ทั้งหวังเฉินและ 1 อันคงจะต้อง มีอะไรพิเศษไปมากกว่า คำว่าคู่หูกันแน่นอนดังนั้นเขาจึงแอบสืบด้วยตัวเอง ไม่ให้เขาทั้ง สองคนนั้นรู้ว่า ราชันอย่างเขาจะมาแอบสืบตามสืบเรื่องราวชีวิตขององครักษ์ของเขาทั้งสองคน ดังนั้นเขาจึงได้ไปแอบตามสืบดู ดังนั้นเขาจึงได้รู้ว่า หวังเช่นนั้นแอบชอบมีอัน ซึ่งเหมือนเป็นคนรักนั่นเองแต่เหมือนอันนั้นดูรู้สึกเหมือนจะรำคาญบางส่วนมากกว่าไม่ค่อยอยากยุ่งกับหวังเฉยสักเท่าไหร่แต่ หวังเฉินซึ่งเป็นองครักษ์ของตัวเองนั้น จะได้ตามซื้อตามง้อตามจีบอยู่ตลอดเวลาจนทำให้เขารู้สาเหตุและเหตุผลที่ 2 คนนี้ ถึงได้แง่งอนทะเลาะกันไม่ถูกชะตากันอยู่ตลอดเวลาดังนั้นเขาจึงแอบหัวเราะและยิ้มที่มุมปากเตียงเล็กน้อย จนทำให้เขาได้รู้ว่าสองคนนี้อาจจะตกหลุมรักกันจริงๆเลยไม่รู้ตัวก็ได้ เหมือนอย่างเช่นตัวเขาและองค์รัชทายาทไม่อย่างนั้นเขาสองคนก็คงจะไม่พบรักกันเช่นนี้เหมือนกัน ทันใดนั้น องค์ราชันจึงได้รับรู้ในสิ่งที่เขาเห็น การกระทำของทั้งสองคนนี้แล้ว เขาจึงเดินหันหลังกลับไป และทำเป็นไม่มีอะไรเกิดขึ้นรับรู้แต่ไม่พูดอะไร รอจนกว่าเขาสองคนนั้นจะเปิดเผยด้วยตัวเอง และหลังจากนั้นเขาก็เดินเข้าไปยังห้องเพื่อจะไปดูอาการ ขององค์รัชทายาทหรือหมิงอ้าวซึ่งพูดเป็นที่รักของเขานั่นเอง ว่าที่พระมเหสี ก็ได้กินยา ต้มที่หวังเฉินและอันได้ต้นมาให้ ดังกล่าวเขาก็ต้ม แล้วต้มอีกต้มเหล้า น้ำก็หลุดไหลออกจากปากทุกครั้งดังนั้นเขาจึงไปต้มยาด้วยตัวเองแต่ไม่รบกวน 2 คนนั้นดังนั้นเขาจึงมองหันซ้ายหันขวาและอมน้ำยาไว้ที่ปากของตัวเองเพราะเขารู้ว่าถ้าใช้ช่วยออกไปก็คงไม่ได้ผลอะไรยาก็คงไม่เข้าปากเช่นเคยดังนั้นเขาจึงบรรจง ที่ริมฝีปาก ขององค์รัชทายาท หรือว่าที่พระมเหสีของเขา และนำยา ค่อยๆหย่อนลงจากปากยังเล็กน้อยจนทำให้น้ำยานั้นลงไหลลงคอ ของ เราจะหายากได้สำเร็จ ทันที ท่านใดนั้นก็ไม่นานก็เริ่มฟื้นตัวขึ้น และเริ่มมีเรี่ยวมีแรงมากขึ้น จนทำให้เขาได้หันไปพบเจอะเจอ ท่านปลัดนายอำเภอหรือองค์ราชันย์ผู้เป็นพระสวามีของตัวเอง ดังนั้นเขาจึงลุกขึ้นมาจากเตียงและกล่าวเอ่ยพูดถึงขึ้นว่า

เฉินหมิงอ้าว

อะไรกัน ท่านสวามี ถ้าไม่ได้นอนทั้งคืนเลยหรือ ถ้าป่วยหนัก ท่านได้กินอะไรบ้างหรือยัง ไม่สิข้ายังจะเรียกเจ้าพระยานี้ไม่ได้ ถ้ายังไม่ได้อภิเษกสมรสกับท่านนี่ โทษทีค่ะลืมไป ข้าคงจะต้องเรียกท่านว่าฉันในอำเภอใช่หรือไม่

เฉินอี้หมิง

เจ้าตื่นแล้วหรือ ตัวข้าไม่เป็นอันใดหรอก เจ้ามากกว่า เศร้าฟื้นแล้วหรือ เจ้าทรงตัวได้แล้วหรือ เจ้าหน้าดีขึ้นนี่ ร่างกายเจ้า คงบอบบางยิ่งนัก พระเจ้า ไม่พักฟื้น มันก็คงจะ เป็นไปได้ยากที่ข้าจะยอมปล่อยให้เจ้ากลับพระราชวังตอนนี้ ใช่ ข้าเฝ้าเจ้าทั้งคืนเลย ข้าก็เลยมานั่งงีบอยู่นี่ ข้าไม่คิดว่าเจ้าจะฟื้นตัวเร็วและลุกขึ้นได้เช่นนี้ ดังนั้นถ้าคิดว่า ภายในอีกวันสองวันนี้เราจะนำเดินทางกลับพระราชวังกันต่อไปถ้าคิดว่าเราก็ไม่ควรที่จะอยู่ที่นี่นานสักเท่าไหร่ จริงสิ ถ้ามีเรื่องอยากจะให้เศร้าเรื่องสนุกอย่าให้เจ้ารับรู้ เจ้ารู้ไหมว่าวันเวลาผ่านไปที่ผ่านมา เจ้าป่วยหนักเจ้าไม่สบายถ้าไปรู้อะไรมาเจ้ารู้บ้างหรือไม่ถ้านี่ถ้าจะหัวเราะไม่หายเลยจริงๆข้าแอบร้อง ทั้งร้องไห้ทั้งหัวเราะ ไปพร้อมๆกันเรารู้บ้างไหมว่าข้าไปเจออะไรมา ถ้าเจ้ารู้เจ้าคงหัวเราะท้องเสียจริงๆเหมือนกันนั่นแหละนะฮ่าๆๆ

เฉินหมิงอ้าว

เรื่องอะไรนั้นหรือ เจ้านายปลัดอําเภอ ไม่สิ ท่านเว้นว่าที่วัดสว่างมีค่า ถ้าคุณจะได้ท่านเช่นไรดี เอาอย่างนี้ เพื่อเป็นความสบายใจของท่าน ข้าจะเรียกท่าน ว่าพี่อี้หนิงก็แล้วกัน ได้หรือไม่ เออจริงสิ ที่ท่านบอกว่า มีเรื่องสนุกจะเล่าให้ข้าฟัง แล้วท่านก็หัวเราะ ท้องแข็ง ทั้งหูน้ำตาไหลแต่แบบนี้มีเรื่องอะไรงั้นหรือ แล้วท่านคิดว่าถ้าได้ยินหรือค่ารับรู้แล้ว ถ้าจะหัวเราะท้องแข็งเหมือนกับท่านมีเรื่องอะไรงั้นรึ พี่อีหมิง ดังนั้นองค์ราชทายาทและองค์ราชันย์จึงได้รับรู้ว่าเขาทั้งสองคนนั้น ก็ต่างคนต่างหลงรักเช่นกัน แต่เพียงแค่ว่าอาจจะกลัว องค์ราชันย์หรือองค์รัชทายาทปฏิเสธในการที่เขาสองคนนั้น รักพอชอบกัน แต่ เพียงแค่ไม่กล้าบอกออกไปก็เท่านั้น ดังนั้นจึงทำให้องค์ราชันได้หัวเราะขึ้นและหัวเราะยิ้มที่มุมปาก และพูดขึ้นมาว่าเออ ทำให้เขารู้สึกว่าเข้าใจและว่าทำไมเขาสองคนถึงอยากอยู่ด้วยกันตลอดเวลา ก็เพราะเช่นนี้นี่เอง ดังนั้นองค์ละฉันและองค์รัชทายาทจึงไม่อาจห้ามเข้า 2 คนนั้นไม่รักกันไม่ได้ ดังนั้น เขาสองคนจึงได้ รีบ เตรียมตัวรีบออกเดินทาง กลับไปยังพระราชวัง ยี่ชุนทันที และไปกล่าวพูดถึงในเรื่อง การ พระราชนีอภิเษกสมรส ถ้าองค์รัชทายาทและท่านนายอำเภอ และ องค์พระราชทานพระวิเศษสมรส ให้กับหวังเฉิน และหมีอันด้วย ดังนั้นเขาทั้ง 4 คนและเหล่าทหารทั้งหลายจึงได้นอนหลับพักผ่อนจนในค่ำคืนนี้และจนถึงรุ่นฟ้าสางเขาทั้ง 4 คนและทหารอีก 10 ราย ก็ได้ เดินทาง ไปยังเมือง แคว้นของ พี่ชุน และได้เข้าในสถาน ที่ ดังนั้นเขาจึงได้ เดินไปยังห้องทองพระโรง ทันที และรีบไปเข้าเฝ้า ฮ่องเต้ผู้เป็นพ่อของตัวเอง ทั

ทันใดนั้นเขาทั้ง 4 คนและทหารทั้งหลายก็ได้เดินทางกันต่อจนไปถึง พระราชวัง ทันใดนั้นทั้งองค์รัชทายาท และท่านนายอำเภอจึงได้เดินไปยังห้องท้องพระโรงและเข้าเฝ้าองค์จักรพรรดิซึ่งเป็นพ่อขององค์รัชทายาทดังนั้นเขาทั้งสองคนจึงได้กล่าว

ณพระราชตำหนักขององค์ฮ่องเต้หรือองค์จักรพรรดิ

ณห้องท้องพระโรง

หนิง อ้าว

ลูกกราบทูลเสด็จพ่อพะยะค่ะ ไม่ทราบว่าเสด็จพ่อ รอลูกนานแล้วเหรอพี่คะ ลูกมีเรื่องจะกราบทูล เสด็จพ่อพอดี เรื่องของการที่ลูกอ่ะท่านนายอำเภอได้ทำภารกิจที่เสด็จพ่อมอบหมายให้แล้วลูกมีเรื่องนึงอยากจะขอเสด็จพ่อเพื่อค่ะ ลูกอยากให้ท่าน ทำพระราชบัญญัติ ออกราชโองการ ในการพระราชนีอภิเษกสมรสให้กับลูกและท่านได้ปลัดอำเภอด้วยค่ะเสด็จพ่อยังมีอีกถ้าอยากให้เสด็จพ่อช่วยแสดงประทานพร พระราชนี พระราชาภิเษกสมรส หวังเฉินกับ อันด้วยพยัคฆ์เสด็จพ่อ

ฮ่องเต้ เซียนจิน

ถ้าเป็นเจ้า เจ้าคิดว่า การแต่งงาน เป็นเรื่องล้อเล่นกันหรือเรามั่นใจขนาดนั้นเลยหรือว่าเจ้าสองคนจะอยู่ด้วยกันได้ ข้าคิดว่า ข้าไม่อนุญาต ข้าคิดว่าเจ้าสองคนรู้จักกันเร็วไป ถึงจะรู้จักกัน เจ้าคนดูฐานะของเจ้าด้วยนะ ว่าเจ้าเป็นถึงองค์รัชทายาท เศร้ากลับมารักชายกับชายด้วยกันเนี่ยนะ ข้าไม่อนุญาต แล้วเธอสองคนนั่น ข้าก็ไม่อนุญาตเช่นกัน องค์รัชทายาทข้ากำลังจะคุยกับเจ้าเลิกอภิเษกสมรสอยู่พอดี พอดี ถ้าได้คุยสื่อสารสัมพันธ์ กับการแต่งงานของเจ้า ข้าอยากให้เจ้า ช่วยประชาชน ได้แต่งงานกับองค์หญิง ที่เพียบพร้อมทุกอย่าง ถ้าจะถามเจ้าว่า เจ้า จะแต่งกับนางหรือไม่ นางเป็นบุตรสาว เป็นบุตรสตรี ของเจ้ากรมปัญญาทุกการ มาจากเมือง ซุย ถามลูก ข้าไม่อนุญาตให้เจ้า 2 คนแต่ง ถ้าเจ้าแต่ง ถ้าจะเอาหน้าไปไว้ที่ใด แล้วอีกอย่าง แคว้นเมืองนั้น ก็มี บุตรีบุตรสาวมากมาย ทำไมเจ้าไม่เลือก ถ้าอยากรู้ว่าทำไม เจ้าสองคน ต้องเลือกที่จะแต่งงานคู่กัน ส่วนท่านปลัด ลูกชายของข้ามีอะไรดี ทำไมท่านถึงชอบ เจ้าตอบข้ามาเดี๋ยวนี้นะ เจ้า 2 คนเป็นอะไรกัน ฉันไม่คาดถึงไม่รู้เรื่องนี้ ท่านลองบอกเหตุผลข้ามาหน่อยซิ ว่าทำไมเจ้าถึงอยากแต่งงานกับลูกชายข้า มันเป็นเพราะอะไรกัน

เฉินอี้หมิง

คืออย่างนี้พะยะค่ะ ฝ่าบาท กระหม่อม กับองค์รัชทายาทนั้น เรามี ถูกตาต้องใจกัน เราไม่สามารถอาจแยกจากกันได้ คือ กระหม่อมก็องค์รัชทายาท เรา เข้าหอกันแล้วพะยะค่ะ ส่วนกระหม่อมเอง ก็ถูกตาต้องใจกับองค์รัชทายาทมานานแล้ว กระผมคิดว่า อยากให้ฝ่าบาทควรเปิดใจ ให้กับกระหม่อม กระหม่อมไม่ขอร้องสิ่งใด ก็บอกมีเรื่องที่จะต้องทำให้ค่ะ แต่ผมคิดว่า ตอนแรก กระหม่อมก็ไม่มั่นใจกับองค์รัชทายาทแต่ตอนนี้ สมองมั่นใจว่า องค์รัชทายาท จะต้องเป็นพระมเหสี ที่ดีที่สุดในเมืองแคว้นของกระหม่อมทันที หลังจากแต่ง ก็บอกมีเหตุผล ที่ต้องการ ทายาทพยัคฆ์ค่ะ คู่ควรกับการเป็นพระมเหสีของกระหม่อม แล้วกระผมเอง ก็อยากค้นล้างคำสาปแต่ที่กระหม่อมเคยมีมาตั้งแต่เกิด ดังนั้นก็บอกคิดว่ากระหม่อมเจอแล้วและค้นพบแล้วกับคู่แท้ของกระหม่อม ดังนั้นระบบจึงอยากให้ฝ่าบาททรงวินิจฉัยใหม่ และ คิดไตร่ตรองให้ดีก่อนนะพะยะค่ะ ความรัก ที่บริสุทธิ์ใจจริง ข้าไม่เคยเสแสร้ง โอ้ยสุดท้ายยากเคยเห็น ใบหน้าบน ใบหน้าของข้า อันที่เป็นแลกเปลี่ยนน่ากลัว ก็ฆ่าเอง ก็ไม่อยากจะปิดบางองค์ ด้วยตัวเอง ดังนั้น คิดว่า จึงอยากให้ฝ่าบาทข้อมูลแบบนี้น่าจะเพียงพอสำหรับ รุ่นสุดท้ายที่จะเจอใน คำสาปนี้ ดูอีกครั้ง ถ้าไม่ได้อย่างไร ก็บอกไม่ได้เป็นพระสวามีที่เป็นผู้สูงศักดิ์อะไร แ

ต่กระหม่อมนั้นยอมเป็นพระอนุแทนก็ได้พะยะค่ะ

หนิงอ้าว

ได้โปรดเถอะพี่ค่ะหรือพ่อเราสองคนรักกันจริงๆ เราสองคนรักกันจากใจจริง ข้าสัญญาว่า ช่วยชีวิตนี้ข้าจะไม่แต่งกับผู้ใด ถ้าลูกไม่ได้แต่ง กับเฉินอี้หมิง ลูกก็ขอ ตำแหน่งเป็นองค์รัชทายาทเพี้ยค่ะ เพราะลูกไม่ยอมรับ พระไชยาผู้ใด ลูกไม่อยาก ให้ผู้ใด มาแทนที่ พระสวามีของลูก ได้โปรดเถอะพะยะค่ะเสด็จพ่อ ลูกขอร้อง ไม่งั้นลูกยอมโปรดเป็นสามัญชนก็ได้พะยะค่ะ

( ความจริงในใจของฮ่องเต้ ผู้เป็นพ่อ ของทายาทนั้นได้สละใจตัวเองว่าลูกชายของตัวเองเป็นเช่นนี้ ดังนั้น เขาจึง คิดว่าเป็นอย่างมาก เขาอยากให้ลูกชายตัวเองนั้นนั่นแฟนความสัมพันธ์ของมึงอีกแวนหนึ่ง แต่มันก็คง จะต้องเป็นไปไม่ได้แต่เพียงแค่ว่าเขาอยากให้สงบสุขเท่านั้น แต่ตัวเขานั้น จะคิดมากและคิดไม่ถึงว่าลูกตัวเองจะเป็นเช่นนี้)

ฮ่องเต้ เซียมจิน

ได้ เจ้า 2 คนอยากแต่ง ข้าก็จะให้เจ้า 2 คนแต่ง แต่ การดูแลของแคว้น ข้าอยากให้พวกเจ้าสมานและฉัน ปรองดองกัน ถ้าไม่อย่างนั้น ท่านนายอำเภอ ถ้าเจ้าอยากจะแต่งกับองค์รัชทายาทข้าก็อนุญาตแต่เจ้า ก็ต้องแต่ง นางเข้ามาแทนด้วย เจ้าจะต้องให้นาง เป็นพระอนุของเจ้าอีก 1 คน ถ้าไม่เช่นนั้น ข้าก็ไม่ให้เจ้า แต่งกับลูกของข้า แต่ลูกของข้านั้น ถึงจะเป็นฮ่องเต้ เป็นห้อง เอ้ยในอนาคต ส่วนเจ้านั้น ถ้าทำได้ ถ้าจะยกตำแหน่งฮ่องเต้ให้เจ้า ในอนาคต ให้เจ้าดูแลปกป้องบ้านเมืองให้ดี แล้วส่วน คนที่จะเป็นพระสนม ของเจ้า เจ้าก็ต้องยอมให้นางเป็น เป็นแค่เพียง พระยาร้องก็พอ ส่วนลูกชายของข้า แต่เดินไปฮ่องเต้ประเดิม ไม่สิ แต่เดินไปโอ้สุดท้ายญาติอยู่แล้ว ดังนั้น พระองค์รัชทายาทแต่งออกไป เจ้านั้นที่เป็นท่านนายอำเภอ ก็ต้อง ต้องเป็นว่าที่ฮ่องเต้และลูกชายฆ่าคนต่อไป เจ้าสัญญากับข้าได้หรือไม่ ว่าเจ้า จะรักษาดำรงตำแหน่ง ฮ่องเต้ ให้ได้ดีกว่าข้า แล้วเจ้าต้องดูแลลูกของข้าให้ดี อย่าให้ผู้ใดมาทำร้ายลูกของข้า ส่วนองครักษ์ของเจ้าสองคน ข้าก็จะยินยอม ให้แต่งงานแต่โดยดีจะอภิเษกสมรสทีเดียวเลยก็แล้วกัน ดังนั้น ถ้าเจ้ารับปากว่า เศร้า จะยอมแต่งกับองค์หญิง ในเมืองแคว้น อีก 1 แผ่นดิน แทนองค์รัชทายาทข้าก็จะยกลูกชายของข้าให้ แต่งกับเจ้า ส่วนเจ้า ข้าจะให้อยู่ดำรงเป็นราชบุตรเขย และดำรงตำแหน่ง เป็นพระสวามีเอกก็แล้วกัน ดังนั้น ถ้าถึงคิดว่า เจ้าเป็นพระสวามี เอกขององค์รัชทายาทต่อไปอนาคตเจ้าจะต้องเป็นฮ่องเต้แทนค่า แล้วส่วน พัทยาลอง ก็ต้อง เป็นพระสนมกู้เฟซ ส่วนลูกชายของข้าที่เป็นฮ่องเต้ ในอนาคตก็จริง สุดท้าย ข้าก็จะยอมให้เป็นทองคำแทนก็แล้วกัน เมื่อหลังจาก ค่าสิ้นพระชนม์ไป รถเจ้าก็ดำเนินการ ในตระกูลสำนัก และ ราชวงศ์ต่อไป การตลาดในอำเภอ เจ้าต้องมี ญาติ กับพระสนมกู้เฟซ ใช้ลูกชายข้า เพียงหนึ่งคน ก็ทำได้หรือไม่ ถ้าเจ้าทำได้ ลูกของข้า แล้วแต่งตั้งลูกของข้า ให้เป็นฮองเฮาของ เจ้า ในอนาคต ส่วนเจ้าก็จำเป็นต้องเต้นในอนาคตต่อไป อย่างที่ข้าบอก แต่ในเมื่อเจ้าแต่งเขามา เจ้าก็คือพระสวามีเอกของลูกค้า และเจ้าก็ต้องอยู่เคียงข้าง ลูกชายของข้าไปตลอดชีวิต และเศร้า ก็ต้องแต่งกับพระสนม กูเคยอีกคนนึง ก็ตกลงหรือไม่ ก็จะยอมรับข้อเสนอนี้ของข้าหรือไม่ ก็ไม่ต้องแต่

ได้พะยะค่ะฝ่าบาท กระหม่อมน้อมรับ คำราชโองการพะยะค่ะ กระหม่อมเรื่องนี้ กระหม่อมจะเป็นคนคุยกับองค์รัชทายาทด้วยตัวเอง แค่ 2 คนหลานจะแต่งงานแล้ว จะลองปรึกษากันดู ส่วนเรื่อง พระสนม กุ้ยเฟยที่จะมาอยู่ ในวันข้างหน้าต่อไป ก็คงเป็นพระยาลองอยู่ก่อน อย่างนี้ได้มาเพื่อค่ะ เพราะฉะนั้น กระหม่อม แต่งออกไป ก็เท่ากับกระหม่อมเป็นราชบุตรเคยของฝ่าบาท และผึ่งเป็นครั้งและสวามีเอกขององค์รัชทายาทอีกด้วย กระป๋องยอมทำเพื่อแผ่นดินพะยะค่ะ องค์หญิง ให้เป็นพระยารอง แทนองค์สุดท้ายญาติเองพะยะค่ะ กระหม่อมยอมทำทุกอย่าง เพื่อคนที่กระหม่อมรักพะยะค่ะ กระหม่อมยอมเสียสละได้ทุกอย่างขอเพียงแค่ ฝ่าบาททรงอนุญาตให้กระหม่อม แต่งกับองค์รัชทายาทพะยะค่ะ ง

( ทันใดนั้นฮ่องเต้ก็ได้ส่งรับปากและทรงอนุญาต ให้องค์ราชทายาทและด้านนายอำเภอได้อภิเษกสมรสกัน และดังนั้น หวังเฉินและมีอันก็ได้อภิเษกสมรสพร้อมกันทันที ดังนั้น หลังจากที่เขาแต่งงานกันเสร็จ เรื่องพระราชโองการการแต่งงานกับเจ้าหญิงก็ได้เกิดขึ้น องค์ราชันนั้นจึงหนักใจเป็นอย่างมาก ที่จะต้อง แต่งงานกับองค์หญิงของเมืองแคว้น อื่น แทนองค์รัชทายาทจนทำให้พระสวามีเอกอย่าง เขานั้น ต้องกลุ้มใจและหนักใจเป็นอย่างมาก แต่เขาคิดว่าเขาไม่มีทางเลือกอันใด โลกนี้มันช่างน่ากลัวยิ่งนักดังนั้นเขาจึงคิดเพียงแค่ว่า ก็ต้องทำใจแล้วก็ยอมรับกับสิ่งที่ต้องเป็นไป หลังจากวันนั้นเป็นต้นมา เขาทั้งสองคน ก็ได้อยู่กันอย่างมีความสุขแต่ สิ่งที่ จะเกิดขึ้นก็คือ การแต่งงานพิเศษของรถอีกครั้ง ของเจ้าหญิง แห่งเมืองแคว้น อีกเมืองนึง ซึ่งต้องมา อยู่ใต้ชายขาเดียว และมีสามีคนเดียวกันกับองค์รัชทายาท จึงได้ มีการอภิเษกสมรสเกิดขึ้น กับองค์หญิงแห่งแคว้นอีกเมือง กับ ราชบุตรเขยหรือพระสวามีเอกขององค์รัชทายาทนั่นเอง เขาสองคนนั้นได้แต่งงานกัน แต่ไม่คิดจะร่วมขอด้วยซ้ำ ดังนั้นเขาจึงอธิบายให้เจ้าหญิงได้ทราบว่าเจ้าหญิง คนนี้มีชื่อว่า เหมยซี ดังนั้นเขาจึงกล่าวกับหน่วยซีลว่า เขาจะไม่ร่วงหลับนอนเข้าหอกับเหมือน Siri ขาดเพราะเขานั้น มีคนรักของเขาอยู่แล้ว เหมือนซี้นั้นเป็นเพียง แค่ว่าแค่รับน้ำเชื้อ รีบถ่ายน้ำเชื้อให้ก็พอ แต่จะไม่หลับนอนด้วยเท่านั้น แค่เพียงให้ รับน้ำเชื้อ และฉีดใส่ลงเฉยๆ โดยที่ ไม่จำเป็นต้องมีความสัมพันธ์ได้แฝงกัน กับหน่วยซีล ลทั้งนั้นคือทำให้เหมือนซีต้องยอมรับแต่ เขายอมรับโดยที่ไม่เต็มใจ เพราะตัวเขานั้นเป็นถึงพัทยาลองก็จริง แต่แค่นี้รู้สึก อย่าเกลียดตัวเองเป็นอย่างมากเขาจึงไม่พอใจยิ่งนักแต่ก็ต้องยอมรับในสิ่งที่องค์ราชันย์เขาถึงรู้สึกหมั่นไส้องค์รัชทายาท นั้น ไม่พอพระทัยและไม่พอใจ แล้ว ทายาทนั้น เจ็บ ไปหา ขององค์รัชทายาท ว่า เขายอมตกลง สิ่งที่องค์ ราชันนั้นต้องการ แต่ความจริงแล้วเขาไม่ได้ต้องการเลย ดังนั้นเขาจึงเดินไปหาโอ๊ตหายากและพูดเยาะเย้ยเย้ยหยัน บอกว่า คืนนี้ท่านปลัดในอำเภอจะมาอยู่หยุดกินนอนและเข้าห้องหอร่วมกับ เจ้าหญิงหน่อยสิ ในค่ำคืนนี้ ขอให้องค์รัชทายาททรงโปรดปลดปล่อย ให้เขาทั้งสองคนได้อยู่ด้วยกันด้วยเถิดดังนั้นโอ๊ตสุดท้ายแย่จึงได้ยินจึงทำให้องค์รัชทายาทนั้นเจ็บใจและหมั่นไส้จึงไม่พอใจเพราะสวรรค์มีเอกของตัวเองเป็นอย่างมากดังนั้นเขาจึงโกรธและเดินเข้าห้องไปอย่างโดยสิ้นเชิง

(